Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego Warszawa-Praga w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 czerwca 2016 roku

Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie, Wydział III Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: SSO Elżbieta Wiatrzyk-Wojciechowska

Protokolant: Katarzyna Ponikiewska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 17 czerwca 2016 roku w Warszawie

sprawy z powództwa D. K.

przeciwko Bankowi (...) S.A. w B.

o pozbawienie wykonalności tytułu wykonawczego

I.  pozbawia wykonalność bankowego tytułu egzekucyjnego nr (...) wystawionego w dniu 4 kwietnia 2013 roku przez Bank (...) S.A. w B., zaopatrzonego w klauzulę wykonalności nadaną przez Sąd Rejonowy w Otwocku postanowieniem z dnia 12 kwietnia 2013 r. w sprawie pod sygnaturą akt I Co 653/13,

II.  zasądza od Banku (...) S.A. w B. na rzecz D. K. kwotę 9.217 (dziewięć tysięcy dwieście siedemnaście) złotych tytułem kosztów procesu, w tym kwotę 7.200 (siedem tysięcy dwieście) złotych tytułem kosztów zastępstwa procesowego,

III.  poleca Skarbowi Państwa – Sądowi Okręgowemu Warszawa – Praga w Warszawie pobrać od Banku (...) S.A. w B. kwotę 10.601 (dziesięć tysięcy sześćset jeden złotych) tytułem części nieuiszczonej opłaty od pozwu, której powód nie miał obowiązku uiścić.

Sygn. akt III C 714/15

UZASADNIENIE

D. K. wniósł przeciwko Bankowi (...) S.A. w B. pozew o pozbawienie wykonalności bankowego tytułu egzekucyjnego nr (...) wystawionego w dniu 4 kwietnia 2013 roku przez Bank (...) S.A. w B., zaopatrzonego w klauzulę wykonalności nadaną przez Sąd Rejonowy w Otwocku postanowieniem z dnia 12 kwietnia 2013 r. Domagał się także zasądzenia kosztów procesu. W uzasadnieniu wskazał, że w dniu 29 kwietnia 2011 r. zawarł umowę o pożyczkę hipoteczną w kwocie 256.410.26 zł na okres 300 miesięcy, z płatnością rat do dnia 15-tego każdego miesiąca. Raty były płatne w terminach, zaś opóźnienie jeśli nastąpiło incydentalnie, wynosiło nie więcej niż 7 dni. W lutym 2013 r. powód otrzymał wypowiedzenie umowy datowane na 6 lutego 2013 r. bez wskazania jakie warunki powód nie dochował. Zgodnie z tym pismem powód wpłacił kwotę 1.750 zł (wyższą niż wskazana w nim kwota 1.722,39 zł) w dniu 15 lutego 2013 r. Powód zaprzestał spłaty, gdy komornik rozpoczął postępowanie egzekucyjne w oparciu o wystawiony bankowy tytuł egzekucyjny nr (...) wystawiony w dniu 4 kwietnia 2013 roku. Wskazał, że przez okres kredytowania uzyskiwał dochody w kwocie 5.000 zł netto, a więc miał możliwość dokonywania spłat, był zatrudniony w innym banku, a po wszczęciu postępowania, był zmuszony do złożenia wypowiedzenia umowy o pracę nie chcą uzyskać zwolnienia dyscyplinarnego. Takie wypowiedzenie złożył w dniu 2 stycznia 2014 r. Według powoda, pozwany dokonując wypowiedzenia umowy nie dochował warunków określonych w § 13 ust. 1 umowy, w szczególności przed wypowiedzeniem umowy nie wystosował wezwań do zapłaty, upomnień. Zatem nie było podstawy prawnej do wypowiedzenia umowy, co wskazuje, że roszczenie pozwanego nie istnieje. Powód formułuje powództwo jako art. 840 § 1 pkt 1 k.p.c. Powołał się również na zasady współżycia społecznego (k.1-9).

Pozwany Bank (...) S.A. w B. w piśmie 29 grudnia 2015 r. wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie kosztów procesu. Wskazał, że powód był wzywany do zapłaty pismami z dnia 27 kwietnia 2012 r., 26 czerwca 2012 r., 10 lipca 2012 r., 28 września 2012 r. 12 października 2012 r. oraz 22 listopada 2012 r. (powtórne wezwanie doręczone ojcu powoda w dniu 7 grudnia 2012 r.). Nadto wskazał, że miało miejsce 38 rozmów telefonicznych w sprawie zaległości w spłatach. Powód dokonując wpłaty kwoty wskazanej w wypowiedzeniu umowy nie dokonał wpłaty raty bieżącej. Nie było więc podstawy do cofnięcia wypowiedzenia umowy. Bank zaś nie był zobowiązany do wysyłania ponagleń listem poleconym i, jego zdaniem, wszystkie upomnienia i wezwania dotarły do powoda. Niezasadne jest także powoływanie się na zasady współżycia społecznego, gdyż sam powód naruszył takie zasady. Według pozwanego bank mógł wypowiedzieć także umowę w oparciu o § 13 ust. 2 pkt 2 umowy, gdyż powód naruszył warunki umowy (k.128-130).

Powód w piśmie procesowym z dnia 10 lutego 2016 r. podniósł dodatkowo, że postanowienie umowne określone w § 13 ust. 2 pkt 2 („naruszenie przez pożyczkobiorcę warunków umowy”) wskazywane jako także podstawa wypowiedzenia umowy stanowi niedozwoloną klauzulę abuzywną, a więc w świetle art. 58 § 1 i § 2 k.c. oraz art. 385 ³ pkt 9-11 k.c. jest nieważne. Taki zapis umowy nie wskazuje jakie konkretne warunki muszą być spełnione by uznać, że wypowiedzenie jest dopuszczalne. Zdaniem powoda, przyczyny wypowiedzenia umowy nie mogą być kształtowane przez bank dowolnie, a taka sytuacja miałaby miejsce gdyby każde naruszenie przez klienta banku postanowień zawartej umowy z bankiem uprawniało bank do wypowiedzenia takiej umowy. Nadto w powyższym piśmie, powód zaprzeczył aby otrzymał od pozwanego banku korespondencję e-mailową, która byłaby wezwaniem do zapłaty. Zaprzeczył aby pracownicy banku dzwonili do powoda, zaś sam powód nie pracuje na produkcji, a powód w tamtym okresie był pracownikiem innego banku (k.215-221).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 29 kwietnia 2011 r. pomiędzy Bankiem (...) S.A. w B. (zwany dalej „bankiem”) a D. K. została zawarta umowa o pocztową pożyczkę hipoteczną Nr (...)(zwana dalej „umową”). Bank ten udzielił pożyczki w kwocie 256.410,26 zł na okres 300 miesięcy, płatnej w ratach równych (k.139-145 – umowa, k. 147-153 harmonogram).

D. K. spłacał raty pożyczki z opóźnieniem lub w innej, niż to wynikało z harmonogramu wysokości. Jednakże pozwany bank niemal wszystkie wezwania do zapłaty przedstawił bez dowodu ich doręczenia powodowi, a wszystkie wezwania są bez dowodu ich wysłania (nadania) powodowi. I tak, wezwania do zapłaty:

a.  z dnia 27 kwietnia 2012 r. (k.154) – bez dowodu nadania i dowodu doręczenia powodowi,

b.  z dnia 26 czerwca 2012 r. (k.155) - bez dowodu nadania i dowodu doręczenia powodowi,

c.  z dnia 10 lipca 2012 r. (k.156) - bez dowodu nadania i dowodu doręczenia powodowi,

d.  z dnia 28 września 2012 r. (k.157) - bez dowodu nadania i dowodu doręczenia powodowi,

e.  z dnia 12 października 2012 r. (k.158) - bez dowodu nadania i dowodu doręczenia powodowi.

Powyższe wezwania do zapłaty powód dołączył wraz z pozwem wniesionym w dniu 12 maja 2015 r. (k.45-50). Jednakże z pisma pozwanego z dnia 15 grudnia 2014 r. wynika, że powyższe pisma pozwanego zostały przesłane powodowi dopiero na jego interwencję skierowaną do poseł L. S. (k. 40-43, k.44) i nie były powodowi wysyłane listami poleconymi wcześniej, tylko listami zwykłymi.

Jedynie jedno wezwanie do zapłaty z dnia 22 listopada 2012 r. (k.160), przed dokonanym wypowiedzeniem umowy pocztowej pożyczki hipotecznej zostało doręczone powodowi, a odebrał je ojciec powoda - W. K. (k.159).

Oświadczeniem zawartym w piśmie z dnia 06 lutego 2013 r. bank wypowiedział umowę pocztowej pożyczki hipotecznej zobowiązując do zapłaty kwoty 1.722,39 zł oraz uregulowania bieżących rat (k.162). Pismo to zostało doręczone powodowi, a odebrał je jego ojciec D. K. w dniu 12 lutego 2013 r. (k.161).

W wypowiedzeniu tym brak jest wskazanej podstawy umownej wypowiedzenia. W toku zaś procesu pozwany wskazywał na dwie różne postawy: § 13 ust. 1 pkt 2 umowy oraz § 13 ust. 2 pkt 2 umowy. Zaistnienie żadnej z nich w toku procesu nie zostało wykazane.

Powód po wypowiedzeniu umowy wpłacił kwotę 1.950 zł w dniu 15 lutego 2013 r. (k.28, k. 36). Natomiast w dniu 18 marca 2013 r. wpłacił kwotę 2.000 zł (k.28). Wcześniejsze raty w 2013 r. powód uiścił w dniu 11 stycznia 2013 r. kwotę 1.900 zł (k.27), w dniu 4 lutego 2013 r. w kwocie 1.950 zł (k.27).

Po dokonaniu wypowiedzenia powód także uiszczał raty kredytu. I tak, w dniu 15 maja 2015 r. uiścił kwotę 1.781,03 zł (k.29), a w dniu 16 maja 2013 r. kwotę 2.219 zł (k.30). Później rat kredytu nie uiszczał mając na uwadze zastrzeżenia w zakresie skuteczności wypowiedzenia.

D. K. w dniu 09 lipca 2013 r. udzielił pisemnego pełnomocnictwa swojemu ojcu W. K. (mieszkającemu razem z nim) do m.in. podpisywania, kwitowania i odbioru korespondencji z bankiem (k.222).

Powyżej ustalony stan faktyczny wynika z powołanych dokumentów, których prawdziwości strony nie kwestionowały, a mając na uwadze art. 229 k.p.c. i art. 230 k.p.c. należało przyznać im walor dowodowy w takim właśnie zakresie. Sąd uznał za niewiarogodne dokumenty złożone przez pozwanego stanowiące wydruk z systemu pozwanego wskazujące na rozmowy telefoniczne pracowników banku z powodem (k.132-135). Powód kwestionował fakt takich rozmów, zaś pozwany nie złożył innego dowodu wskazującego na takie rozmowy telefoniczne. Zresztą przeprowadzenie rozmów telefonicznych, nawet jeśli takie były, nie może zastępować wezwań do zapłaty przed wypowiedzeniem umowy. Umowa zawarta pomiędzy stronami wyraźnie w § 13 wskazywała na przesłanie powodowi wezwań do zapłaty przed wypowiedzeniem umowy, a nie na kontakty telefoniczne lub e-mailowe pracowników banku z powodem. Skoro pozwany nie przedstawił dowodu doręczenia dwóch wezwań do zapłaty przed dokonaniem wypowiedzenia z dnia 6 lutego 2013 r., to pozwanego obciąża przeprowadzenie takiego dowodu, mając na uwadze art. 6 k.c. i art. 232 k.p.c. zdanie pierwsze. Sam zaś fakt, że powód do pozwu dołączył kilka wezwań do zapłaty nie oznacza, że potwierdził ich doręczenie przed wypowiedzeniem umowy kredytu.

Bez znaczenia dla oceny sprawy było zestawienie pism pozwanego (k.228), gdyż powód kwestionował fakt doręczenia i wysłania ich jemu, zaś zestawienie nie wyjaśnia spornej kwestii. Również bez znaczenia były kopia dowodu nadania przesyłek adresowanych do powoda po wypowiedzeniu umowy (tj. z dnia 23 lipca 2013 r. - k.231, z dnia 18 grudnia 2013 r. - k.232, z dnia 05 kwietnia 2013 r. - k.233, z dnia 24 czerwca 2013 r. - k.234). Fakt wysłania późniejszej korespondencji powodowi, po wypowiedzeniu mowy nie ma znaczenia dla oceny istoty sporu. Również bez znaczenia są dowody przedstawione przez powoda, a dotyczące jego wpłat na inny rachunek w pozwanym banku (k.31-34). Fakt bowiem posiadania środków przez powoda na innym koncie bankowym nie ma znaczenia dla oceny zasadności wypowiedzenia umowy.

Oceniając zeznania świadka W. K. Sąd uznał je za wiarygodne, spójne z zeznaniami powoda oraz faktami wynikającymi ze złożonych dokumentów. Także jako wiarygodne Sąd uznał zeznania powoda, mające potwierdzenie w zgromadzonym materiale dowodowym, za wyjątkiem jedynie wykazania związku przyczynowego pomiędzy wypowiedzeniem umowy o pracę z dnia 06 listopada 2013 r. (k.39) z dokonaniem wypowiedzenia (k.162). Kwestia ta nie ma jednakże znaczenia dla oceny istoty sporu.

Sąd zważył, co następuje:

W niniejszej sprawie powód wywodzi swoje roszczenie z art. 840 § 1 pkt 1 k.p.c. kwestionując istnienie obowiązku stwierdzonego tytułem egzekucyjnym nie będącym orzeczeniem sądu. Powód kwestionuje prawidłowość, zgodność z zapisami umowy łączącej strony, wystawienia bankowego tytułu egzekucyjnego nr (...) z dnia 4 kwietnia 2013 roku przez Bank (...) S.A. w B., zaopatrzonego w klauzulę wykonalności nadaną przez Sąd Rejonowy w Otwocku postanowieniem z dnia 12 kwietnia 2013 r. Powód wskazuje, że nie ma obowiązku uiszczania całej należności wynikającej z umowy o pocztową pożyczkę hipoteczną z dnia 29 kwietnia 2011 r., gdyż nie zaistniały przesłanki do spełnienia na rzecz pozwanego – wierzyciela świadczenia wskazanego w powyższym tytule egzekucyjnym.

Powód kwestionuje każdą z dwóch podstaw wskazanych przez pozwanego w toku procesu jako podstawy wypowiedzenia umowy. Zdaniem powoda, pozwany przed wypowiedzeniem tej umowy, nie dochował warunków jej wypowiedzenia, zgodnie z § 13 ust. 1 umowy, a zapis postanowienia z § 13 ust. 2 pkt 2 umowy, stanowi klauzulę abuzywną.

Analiza materiału dowodowego, wskazuje, że powództwo jest zasadne, aczkolwiek nie wszystkie zarzuty formułowane przez powoda są trafne.

Poza sporem jest fakt, że pozwany uiszczał raty pożyczki nieterminowo lub w różnej (niższej lub wyższej) wysokości. Sposób ich zaliczania, co kwestionuje powód, nie ma istotnego znaczenia w sprawie w świetle art. 840 § 1 pkt 1 k.p.c. bowiem sam powód przyznał, że zdarzało się, że wpłacał raty z opóźnieniem lub w innej wysokości.

Z akt sprawy wynika, że pismem z dnia 6 lutego 2013 r. (k.162) bank złożył oświadczenie o wypowiedzeniu umowy nie wskazując podstawy tego oświadczenia ale powołał się na „niedotrzymanie warunków umowy”, nie precyzując o jakie warunki chodzi. Takie podstawy zostały sformułowane w odpowiedzi na pozew.

Treść § 13 umowy o pocztową pożyczkę hipoteczną wskazuje na warunki wypowiedzenia tej umowy.

Stosownie do § 13 pkt 1 umowy, bank mógł wypowiedzieć umowę, jeśli pomimo dwóch wezwań do zapłaty skierowanych do powoda, powód nie wpłaciłby należności w terminie wskazanym w drugim wezwaniu do zapłaty (k.143). Materiał zaoferowany przez pozwanego, na którym spoczywał ciężar wykazania, zgodnie z art. 6 k.c. i art. 232 k.p.c., że spełnił powyższe przesłanki, wskazuje, że pozwany nie sprostał takiemu obowiązkowi. Pozwany wykazał, że powodowi przed wypowiedzeniem umowy doręczył jedno wezwanie do zapłaty z dnia 22 listopada 2012 r. (k.160), a odebrał je ojciec powoda - W. K. (k.159). Inne wezwania, jak twierdzi pozwany były przesłane listami zwykłymi. Jednakże na tę okoliczność pozwany nie przedstawił żadnego dowodu, chociażby książki nadawczej lub innego dokumentu dokumentującego fakt wysłania listu do klienta. Trudno jest więc przyjąć argumentacje pozwanego, że z pewnością powód otrzymał wcześniej, przed 22 listopada 2012 r. lub po tej dacie ale przed 6 lutego 2013 r. (tj. przed wypowiedzeniem umowy) chociażby jedno wezwanie do zapłaty. Zaznaczyć trzeba, że z pisma pozwanego z dnia 15 grudnia 2014 r. wynika, że pozwany przesłał powodowi wezwania do zapłaty dopiero na jego interwencję skierowaną do poseł L. S. (k. 40-43, k.44) i nie były one powodowi wysyłane listami poleconymi wcześniej, tylko listami zwykłymi.

Zatem, zdaniem Sądu, nie zaistniała przesłanka do wypowiedzenia umowy z dnia 29 kwietnia 2011 r. w oparciu o § 13 ust. 1.

Z zapisu § 13 umowy wynika, że bank mógł wypowiedzieć umowę w oparciu o § 13 ust. 2 umowy, a więc, gdy „zostały naruszone warunki umowy”. O takim naruszeniu stanowi § 9 umowy. Mianowicie, według § 9 umowy, w przypadku braku terminowej spłaty pożyczki lub zaprzestania spłaty pożyczki, bank miał prawo do żądania dokumentów potwierdzających sytuację finansową pożyczkobiorcy, zaś pożyczkobiorca miał obowiązek ich dostarczenia w terminie 21 dni, pod rygorem, o którym mowa w 13 ust. 2 umowy. Okoliczność taka nie została przez pozwanego w żaden sposób wykazana. W szczególności pozwany bank nie wykazał, aby przed wypowiedzeniem umowy, a więc przed 6 lutego 2013 r. (k.162) wzywał powoda do złożenia zaświadczenia o wysokości dochodów, o zatrudnieniu, deklaracji podatkowych, zabezpieczenia itp.). Treść także samego wypowiedzenia nie dowodzi, aby pozwany podjął działania określone w § 9 umowy. W wypowiedzeniu tym, pozwany informuje tylko powoda, że w przypadku wpłaty 1.722,39 zł oraz regulowaniu bieżących wpłat, bank rozważy cofnięcie wypowiedzenia (k.162). Zatem samo powołanie się przez bank na § 13 ust. 2 pkt 2 umowy dopiero w odpowiedzi na pozew jest, zdaniem Sądu, niewystarczające do uznania, że powód odmówił przedstawienia zaświadczenia o zatrudnieniu, o dochodach, deklaracji podatkowych, o czym mowa w § 9 umowy, co mogłoby uprawniać bank do powołania się na § 13 ust. 2 umowy. Tym samym brak jest podstawy do uznania, że bank miał prawo do wypowiedzenia umowy, zgodnie z § 13 ust. 2 umowy, w dniu 6 lutego 2013 r. Skoro powód nie spłacał w terminie pożyczki w ratach wskazanych w harmonogramie, to bank mógł istotnie uznać, że istnieją warunki do wypowiedzenia umowy, ale winien wcześniej podjąć działania, zgodnie z § 9 umowy, zmierzające do sprawdzenia aktualnej sytuacji finansowej. W tym więc kontekście, jedynie powoływanie w toku procesu na fakt zadłużenia powoda przy jednoczesnym braku wezwania powoda do wykazania swojej sytuacji finansowej, zgodnie z § 9 umowy, jest niewystarczające do uznania, że oświadczenie o wypowiedzeniu z dnia 6 lutego 2013 r. jest zasadne. Zauważyć należy, że dla pozwanego banku sprawdzenie takiej sytuacji finansowej nie byłoby nader utrudnione bowiem powód w pozwanym banku miał założony rachunek oszczędnościowo – rozliczeniowy (k.223-225).

Niezasadne jest zaś twierdzenie powoda, że pozwany bank mógł sam dysponować środkami powoda znajdującymi się na innym koncie (rachunku oszczędnościowo – rozliczeniowym) w tym banku (k.223-225) i sam dokonywać co miesiąc, cyklicznie przelewów na konto bankowe wskazane w harmonogramie do umowy pocztowej pożyczki hipotecznej (k. 147) bez pisemnego upoważnienia powoda dokonywać transakcji. W tym zakresie należy podzielić stanowiska pozwanego, przy uwzględnieniu art. 725 k.c. Kwestia ta jest jednakże nieistotna mając na uwadze istotę sporu.

W niniejszej sprawie pozwany bank stoi na stanowisku, że mógł wypowiedzieć umowę uznając, że zostały przez powoda naruszone istotne warunki umowy. Takiego stanowiska nie sposób podzielić mając na uwadze argumentację pozwanego. Pozwany nie dowiódł, że przed wypowiedzeniem umowy, dwukrotnie wezwał do zapłaty powoda, zgodnie z § 13 ust. 1, że wszczął procedurę opisaną w § 9. Nie wykazał więc, że istniały podstawy do wypowiedzenia umowy pismem z dnia 6 lutego 2013 r. Sama zaś przesłanka „naruszenia istotnych warunków umowy” musi odnosić się do konkretnych zapisów umowy, w przeciwnym razie naruszenie każdego z istotnych warunków umowy, stanowiłoby otwartą dla pozwanego podstawę do wypowiedzenia umowy zawsze i bez względu na jakiekolwiek inne warunki określone w innych postanowieniach np. § 9, § 13 ust. 1. W tym więc kontekście zasadne jest stanowisko powoda, że korzystanie w takim przypadku z zapisu „naruszenie istotnych warunków umowy” jest klauzulą abuzywną. Takie stanowisko pozwanego naraża powoda (konsumenta) na dokonywanie przez pozwanego dowolnej interpretacji i definiowanie pojęcia „istotne warunki umowy”, na arbitralność podejmowanych przez pozwanego decyzji, oraz powoduje rozszerzenie odpowiedzialności powoda, gdyż nie określa o naruszenia jakich warunków umowy chodzi. Zgodnie zaś z art. 385 ³ pkt 9 k.c., w razie wątpliwości uważa się, że niedozwolonymi postanowieniami umownymi są te, które w szczególności: przyznają kontrahentowi konsumenta uprawnienia do dokonywania wiążącej interpretacji umowy (zob. wyrok SA w Warszawie z 27 stycznia 2011 r., ACa 681/10), co także znajduje w potwierdzenie z niektórych z powołanych przez powoda w piśmie z dnia 10 lutego 2016 r. orzeczeń Sądu Okręgowego w Warszawie – Sądu Ochrony Konkurencji i Konsumentów, jak chociażby orzeczeniu w sprawie XVII Amc 92/03 z dnia 29 grudnia 2004 r., czy też orzeczenie z dnia 2 października 2012 r., XVII Amc 5936/11.

Mając na uwadze powyższą argumentację, Sąd na podstawie art. 840 § 1 pkt 1 k.p.c. orzekł, jak w pkt I. W pkt II wyroku na podstawie art. 98 § 1 k.p.c. w związku z § 6 pkt 7 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu, w związku z § 21 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. (Dz.U. z 2015 r. Nr 1804) zasądził kwotę 9.217 zł, w tym kwota 2.000 zł tytułem części uiszczonej opłaty od pozwu, kwota 17 zł jako opłata od dokumentu pełnomocnictwa oraz kwota 7.200 zł jako koszt zastępstwa procesowego. W pkt III wyroku, na podstawie art. 83 ust. 2 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych (Dz.U. z 2016 r. Nr 623 jt.) Sąd polecił pobrać od pozwanego część nieuiszczonej opłaty od pozwu, gdyż powód nie miał obowiązku jej uiścić.