Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego Warszawa-Praga w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 listopada 2014 r.

Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VI Wydział Karny Odwoławczy w składzie :

Przewodniczący: SSO Agnieszka Wojciechowska-Langda (spr.)

Sędziowie: SO Anita Jarząbek - Bocian

SO Sebastian Mazurkiewicz

Protokolant: protokolant sądowy - stażysta Robert Wójcik

przy udziale prokuratora Pawła Śledzieckiego

po rozpoznaniu w dniu 21 listopada 2014 r.

sprawy J. D.

oskarżonego o przestępstwo z art. 178a§1kk

na skutek apelacji wniesionej przez prokuratora

od wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi-Południe w W.

z dnia 13 lutego 2014 r. sygn. akt III K 915/13

zaskarżony wyrok zmienia w ten sposób, że okres orzeczonego w punkcie 3 środka karnego podwyższa do 3 (trzech) lat; w pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy; zwalnia oskarżonego od uiszczenia kosztów sądowych w postępowaniu odwoławczym, przejmując je na rachunek Skarbu Państwa.

Sygn. VI Ka 401/14

UZASADNIENIE

J. D. został oskarżony o to, że w dniu 17 sierpnia 2013 roku w W., na drodze publicznej, umyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym określone w art. 45 ust. 1 Ustawy z dnia 20.06.1997r. Prawo o Ruchu Drogowym, w ten sposób, iż znajdując się w stanie nietrzeźwości o zawartości alkoholu w wydychanym powietrzu I badanie I próba 1,14 mg/l, I badanie II próba 1,11 mg/l, I badanie III próba 1,11 mg/l, kierował motorowerem o nr rej. (...) w ruchu lądowym, tj. o czyn z art. 178a § 1 k.k.

Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi- Południe w W. wyrokiem z dnia 13 lutego 2014 roku sygn. akt III K 915/13 orzekł:

1.  oskarżonego J. D. uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i za jego popełnienie, na podstawie art. 178a § 1 k.k. skazał go i wymierzył mu karę 6 (sześciu) miesięcy ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 (dwudziestu) godzin w stosunku miesięcznym;

2.  na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej kary ograniczenia wolności zaliczył oskarżonemu okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie, tj. dni 17 i 18 sierpnia 2013 roku i orzeczoną karę uznał za wykonaną odnośnie 4 (czterech) dni ograniczenia wolności;

3.  na podstawie art. 42 § 2 k.k. w zw. z art. 43 § 1 k.k. orzekł wobec oskarżonego zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 1 (jednego) roku;

4.  na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. zwolnił oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych w sprawie, przejmując je w całości na rachunek Skarbu Państwa.

Od powyższego wyroku apelację wniósł prokurator zaskarżając wyrok w części odnoszącej się do orzeczenia o środku karnym w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na niekorzyść oskarżonego J. D.. Prokurator powołując się na dyspozycję art. 438 pkt 4 k.p.k. wskazanemu wyrokowi zarzucił rażącą niewspółmierność okresu orzeczonego wobec oskarżonego J. D. środka karnego w formie zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych, gdyż okoliczności sprawy, wysoki stopień winy i społecznej szkodliwości dokonanego przez niego czynu, a także wzgląd na cele zapobiegawcze, jakie przedmiotowy środek karny ma osiągnąć wobec oskarżonego, jak również potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa przemawiają za wymierzeniem oskarżonemu tego środka karnego w wymiarze surowszym, a mianowicie poprzez wydłużenie okresu jego obowiązywania. W konkluzji prokurator wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez wymierzenie oskarżonemu środka karnego w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 5 (pięciu) lat.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Zarzut apelacji prokuratora zasługuje na uwzględnienie, jednak zawarty w niej wniosek jest zbyt surowy i dlatego tylko częściowo zasługiwał na uwzględnienie.

W pierwszym rzędzie podnieść trzeba, że sąd rejonowy przeprowadził w sprawie niniejszej prawidłowe postępowanie dowodowe dążąc do wyjaśnienia wszystkich istotnych dla rozstrzygnięcia okoliczności, zebrane dowody poddał analizie zgodnej z regułami art. 7 kpk i na tej podstawie wyprowadził zasadny wniosek co do winy oskarżonego w zakresie przypisanego mu czynu. Ustalenia faktyczne poczynione przez sąd I instancji znajdują pełne oparcie w ujawnionym w toku przewodu sądowego materiale dowodowym i nie są przez skarżącego kwestionowane. W świetle tychże ustaleń nie budzi także wątpliwości kwalifikacja prawna przypisanego oskarżonemu czynu. Jednakże, jak słusznie zarzucił prokurator w apelacji, orzeczony wobec oskarżonego środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres roku, jest niewspółmiernie łagodny do stopnia szkodliwości społecznej czynu oraz zagrożenia, jakie oskarżony stworzył swym zachowaniem dla innych uczestników ruchu drogowego.

Rażąca niewspółmierność kary, o jakiej mowa w art. 438 pkt 4 k.p.k. zachodzić wówczas, gdy na podstawie ujawnionych okoliczności, które powinny mieć zasadniczy wpływ na wymiar kary, można było przyjąć, że zachodziłaby wyraźna różnica pomiędzy karą wymierzoną przez sąd pierwszej instancji a karą, jaką należałoby wymierzyć w następstwie prawidłowego zastosowania w sprawie dyrektyw wymiaru kary przewidzianych w art. 53 k.k. Na gruncie art. 438 pkt 4 k.p.k. nie chodzi przy tym o każdą ewentualną różnicę w ocenach co do wymiaru kary, ale o różnicę ocen tak zasadniczej natury, iż karę dotychczas wymierzoną można byłoby nazwać, również w potocznym znaczeniu tego słowa, „rażąco” niewspółmierną, to jest niewspółmierną w stopniu niedającym się wręcz zaakceptować. Zgodnie z art. 56 k.k. sąd wymierzając środek karny przy odpowiednim zastosowaniu przepisu art. 53 k.k. powinien wziąć pod uwagę szereg dyrektyw, które decydują o rozmiarze wymierzonej w konkretnej sprawie dolegliwości. Sąd zatem musi uwzględnić w szczególności: stopień winy, społeczną szkodliwość czynu, sposób działania, właściwości i warunki osobiste sprawcy, a także biorąc pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze zarówno wobec sprawcy, jak również w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

Przekładając powyższe rozważania na realia sprawy niniejszej Sąd Okręgowy uznał, iż orzeczony wobec oskarżonego środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres roku nie odpowiada stopniowi zawinienia oskarżonego i okolicznościom popełnionego czynu. Przede wszystkim trzeba zwrócić uwagę na bardzo wysoki stan nietrzeźwości oskarżonego ( I badanie I próba 1,14 mg/l, I badanie II próba 1,11 mg/l, I badanie III próba 1,11 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu), co już samo w sobie świadczy o braku jakiejkolwiek odpowiedzialności z jego strony, skoro zdecydował się w takim stanie na kierowanie motorowerem i to w dodatku wioząc pasażera. Tym bardziej, że zdarzenie miało miejsce o godz. 15.20, a zatem w czasie dużego natężenia ruchu. Nie można też tracić z pola widzenia zachowania J. D., który zignorował użyte przez policjantów w celu jego zatrzymania sygnały, podejmując ucieczkę, co z uwagi na znajdowania się przez oskarżonego w stanie tak dużej nietrzeźwości stanowiło znaczne zagrożenie dla innych uczestników ruchu drogowego. Do zatrzymania oskarżonego doszło po przeprowadzonym pościgu i blokadzie pasa ruchu. Podczas przeprowadzania czynności przez funkcjonariuszy oskarżony zachowywał się nerwowo, w sposób arogancki, używał słów wulgarnych, zastosowano wobec niego również środek przymusu bezpośredniego w postaci kajdanek służbowych. Oskarżony podał również nieprawdziwe dane osobowe, po chwili dodając, że był to żart. Naganne było również zachowanie oskarżonego po przewiezieniu go do Komendy Rejonowej Policji. Okoliczności popełnionego czynu, a także zachowanie oskarżonego wskazują na wyjątkowo lekceważący sposób traktowania przez J. D. nie tylko porządku prawnego, ale przede wszystkim bezpieczeństwa innych osób uczestniczących w ruchu drogowym.

Orzeczenie środka karnego w postaci zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych ma to znaczenie, iż stanowi wykluczenie z ruchu drogowego takich kierowców, którzy wykazali, że zagrażają bezpieczeństwu w komunikacji. Powyższa sankcja ma skłonić zarówno samego sprawcę, jak i inne osoby do zachowania ostrożności w komunikacji. Zestawiając tę uwagę z powołanymi wcześniej okolicznościami Sąd Odwoławczy uznał, że orzeczenie wobec oskarżonego zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na najniższy przewidziany w ustawie karnej okres jest rozstrzygnięciem niewspółmiernie łagodnym i nie odniesie pożądanego skutku. Dlatego też – uwzględniając realia sprawy niniejszej – Sąd Okręgowy podwyższył okres zakazu orzeczonego w pkt. 3 do trzech lat postrzegając takie rozstrzygnięcie jako adekwatne zarówno z punktu widzenia dyrektyw wymiaru kary, jak i konieczności wyeliminowania z ruchu drogowego osoby, która swoim nieodpowiedzialnym zachowaniem stwarza zagrożenie dla życia i zdrowia innych osób, a z jej postawy podczas niniejszego postępowania karnego wynika, że nie uzmysławia sobie nie tylko potencjalnych skutków swojego przestępnego zachowania, ale przede wszystkim wagi popełnionego czynu. 3 -letni okres orzeczonego środka karnego powinien spełnić pożądane cele w każdym z omawianych wyżej aspektów , a jednocześnie ukształtować w świadomości prawnej społeczeństwa przekonanie, że tego typu przestępstwa nie będą traktowane przez wymiar sprawiedliwości łagodnie także w sferze orzekanych zakazów prowadzenia pojazdów.

Z tych względów Sąd Odwoławczy zmienił zaskarżony wyrok przez podwyższenie do 3 lat okresu orzeczonego w punkcie 3 środka karnego, a w pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymał w mocy.