Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego Warszawa-Praga w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 2 października 2017 r.

Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie VII Wydział Pracy
i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSO Agnieszka Stachurska

Protokolant: Paulina Filipkowska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 2 października 2017 r. w Warszawie

sprawy W. R.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W.

o rentę z tytułu niezdolności do pracy

na skutek odwołania W. R.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W.

z dnia 30 listopada 2016 r. znak: (...)

oddala odwołanie.

UZASADNIENIE

W. R. w dniu 4 stycznia 2017r. złożył, za pośrednictwem Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W., odwołanie od decyzji z dnia 30 listopada 2016r., znak: (...), odmawiającej przyznania prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

W uzasadnieniu odwołania ubezpieczony nie zgodził się ze stanowiskiem Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, który błędnie, jego zdaniem, przyjął, że stwierdzone dysfunkcje organizmu nie uzasadniają orzeczenia trwałej niezdolności do pracy i że pracę księgarza ubezpieczony wciąż może wykonywać, a nasilone dolegliwości może leczyć w ramach krótkotrwałej niezdolności do pracy. Zdaniem ubezpieczonego, organ rentowy uwzględnił jedynie dolegliwości kardiologiczne, natomiast pominął problemy pulmonologiczne (zawansowaną (...)), jak i nasilające się problemy ze zwyrodnieniem kręgosłupa. Dolegliwości te utrudniają, a często uniemożliwiają wykonywanie pracy i mają charakter przewlekły. Nie da się ich leczyć w ramach krótkotrwałej niezdolności do pracy ( odwołanie z dnia 4 grudnia 2016r., k. 2 – 3 a.s.).

Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. wniósł o oddalenie odwołania na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c.

W uzasadnieniu swego stanowiska organ rentowy wskazał, że w dniu 23 września 2016r. ubezpieczony złożył wniosek o ustalenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. W toku postępowania został skierowany na badanie do Komisji Lekarskiej ZUS, która orzeczeniem z dnia 28 listopada 2016r. stwierdziła brak niezdolności do pracy.

W oparciu o powyższe orzeczenie Komisji Lekarskiej ZUS, organ rentowy zaskarżoną decyzją z dnia 30 listopada 2016r., odmówił ubezpieczonemu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy (odpowiedź na odwołanie z dnia 13 stycznia 2017r., k. 4 a.s.).

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

W. R., urodzony w dniu (...), posiada wykształcenie średnie ogólnokształcące. Od 1984r. prowadził pozarolniczą działalność gospodarczą pracując jako księgarz ( poświadczenie dla celów świadczeń emerytalno-rentowych z dnia 6 października 2016r., k. 12 – 13 a.r., karta przebiegu zatrudnienia, k. 14 a.r.).

Ubezpieczony w dniu 23 września 2016r. złożył w organie rentowym wniosek o ustalenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy ( wniosek o ustalenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy z dnia 23 września 2016r., k. 1-6 a.r.). W związku z tym w dniu 27 października 2016r. został skierowany do Lekarza Orzecznika ZUS, który po przeprowadzeniu bezpośredniego badania i dokonaniu analizy przedstawionej dokumentacji medycznej, ustalił, że badany nie jest niezdolny do pracy ( orzeczenie Lekarza Orzecznika ZUS z dnia 27 października 2016r., k. 11 a.r.).

W związku z wniesionym sprzeciwem, ubezpieczony w dniu 28 listopada 2016r. został skierowany do Komisji Lekarskiej ZUS, która po przeprowadzeniu bezpośredniego badania i dokonaniu analizy przedstawionej dokumentacji medycznej - tak jak Lekarz Orzecznik ZUS - ustaliła, że ubezpieczony nie jest niezdolny do pracy (orzeczenie Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 28 listopada 2016r., k. 16 a.r.).

W oparciu o powyższe orzeczenie Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. decyzją z dnia 30 listopada 2016r., znak: (...), odmówił W. R. prawa renty z tytułu niezdolności do pracy. W uzasadnieniu podjętej decyzji wskazał, że ubezpieczony nie spełnia warunku określonego w art. 57 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, a mianowicie nie jest osobą niezdolną do pracy (decyzja ZUS z dnia 30 listopada 2016r. znak: (...), k. 17 a.r.).

W. R. złożył odwołanie od wskazanej decyzji ( odwołanie z dnia 4 grudnia 2016r., k. 2 - 3 a.s.).

W toku postępowania Sąd ustalił, że ubezpieczony choruje na nadciśnienie tętnicze, na cukrzycę, na przewlekłą obturacyjną chorobę płuc oraz występują u niego zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa i jaskra. Ponadto cierpi na chorobę wieńcową, która doprowadziła do istotnego zwężenia jednej z tętnic wieńcowych, co wymagało wykonania w 2016r. angioplastyki tej tętnicy i założenia dwóch stentów. Zabieg ten poprawił krążenie wieńcowe, a współistniejące nadciśnienie tętnicze jest dobrze kontrolowane przy pomocy leków. W okresie od 25 września 2016r. do 18 października 2016r. W. R. przebył rehabilitację leczniczą w N. w ramach prewencji rentowej ZUS. Wykonane wówczas badania, jak i zapis EKG z 6 lutego 2017r., potwierdzają dobrą skuteczność wykonanej w lipcu 2016r. angioplastyki jednej z tętnic wieńcowych oraz brak cech niedokrwienia serca. Z przyczyn kardiologicznych ubezpieczony nie jest niezdolny do pracy (dokumentacja lekarska – załącznik do akt rentowych; opinia biegłego sądowego kardiologa z dnia 7 lutego 2017r., k. 17 – 18 a.s.).

Przewlekła obturacyjna choroba płuc, występująca u W. R., wymaga stałego przyjmowania leków wziewnych, rozszerzających oskrzela, a w okresach zaostrzeń wprowadzenia leków towarzyszących (antybiotyk, leki mukolityczne i inne). Obecny stopień zaawansowania tej choroby, w tym brak cech niewydolności oddechowej, nie uzasadnia jednak orzeczenia niezdolności do pracy i nie uniemożliwia wykonywania pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Z informacji zawartych w dokumentacji placówek medycznych, w których ubezpieczony się leczy, wynika, że w trakcie leczenia choroby od 17 września 2015r. do 5 maja 2016r. nastąpiła istotna poprawa w ocenie badań czynnościowych płuc. Pozwoliło to na zmianę kwalifikacji ciężkości choroby zaporowej ze stopnia bardzo ciężkiego na umiarkowany (opinia łączna biegłych sądowych specjalisty chorób płuc i specjalisty medycyny pracy, k. 47 – 49).

Sąd Okręgowy ustalił powyższy stan faktyczny na podstawie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, obejmującego przede wszystkim dowody z dokumentów, jak również dowody z opinii biegłych sądowych specjalistów z zakresu kardiologii, pulmonologii i medycyny pracy.

W skład dokumentów zebranych w sprawie wchodziły przede wszystkim dokumenty z akt organu rentowego, w tym dokumentacja medyczna W. R., która pozwoliła biegłym na ustalenie stanu zdrowia ubezpieczonego oraz występujących u niego schorzeń, momentu ich powstania oraz charakteru, a także wpływu tych schorzeń na zdolność do pracy zgodnej z kwalifikacjami. Sąd nie znalazł podstaw do nieuwzględnienia wskazanych dokumentów, ponieważ ich wiarygodność nie budziła wątpliwości.

Sąd dokonał ustaleń stanu faktycznego także na podstawie opinii biegłych sądowych, które są rzetelne, gdyż zostały wydane w oparciu o obiektywne badania ubezpieczonego, a wydający je biegli są specjalistami w swojej dziedzinie, posiadającymi bogatą wiedzę medyczną i wieloletnie doświadczenie zawodowe. Ponadto, treść opinii jest jasna i logiczna, a także wyczerpująco i przekonująco uzasadniona. Z tych względów nie budzi wątpliwości i zastrzeżeń w zakresie oceny stanu zdrowia W. R. i jego zdolności do pracy. Sąd przyjął zatem opinie biegłych jako podstawę dokonanych ustaleń faktycznych uznając, że brak jest podstaw do ich negowania.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie W. R. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. z dnia 30 listopada 2016r., znak: (...), jako niezasadne nie zasługiwało na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 57 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach
z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2013r. poz. 1440; ze zm.) – zwanej dalej: „ustawą emerytalną”, renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnił łącznie następujące warunki:

1.  jest niezdolny do pracy;

2.  ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy;

3.  niezdolność do pracy powstała w okresach, o których mowa w art. 6 ust. 1 pkt 1 i 2, pkt 3 lit. b, pkt 4, 6, 7 i 9, ust. 2 pkt 1, 3-8 i 9 lit. a, pkt 10 lit. a, pkt 11-12, 13 lit. a, pkt
14 lit. a i pkt 15-17 oraz art. 7 pkt 1-3, 5 lit. a, pkt 6 i 12, albo nie później niż w ciągu
18 miesięcy od ustania tych okresów.

W myśl art. 57 ust. 2 przepisu ust. 1 pkt 3 nie stosuje się do ubezpieczonego, który udowodnił okres składkowy i nieskładkowy wynoszący co najmniej 20 lat dla kobiety lub
25 lat dla mężczyzny oraz jest całkowicie niezdolny do pracy.

Wskazane warunki te muszą być spełnione łącznie. Pierwszy z nich, tj. niezdolność do pracy, jest kategorią ubezpieczenia społecznego łączącą się z całkowitą lub częściową utratą zdolności do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu bez rokowania jej odzyskania po przekwalifikowaniu (art. 12 ustawy).

Kolejna przesłanka, o której mowa w art. 57 ust. 1 pkt 2 ustawy emerytalnej, wiąże się z treścią art. 58. Wskazany przepis określa w ust. 1, że warunek posiadania wymaganego okresu składkowego i nieskładkowego, w myśl art. 57 ust. 1 pkt 2, uważa się za spełniony, gdy ubezpieczony osiągnął okres składkowy i nieskładkowy wynoszący łącznie co najmniej:

1)1 rok - jeżeli niezdolność do pracy powstała przed ukończeniem 20 lat;

2)2 lata - jeżeli niezdolność do pracy powstała w wieku powyżej 20 do 22 lat;

3)3 lata - jeżeli niezdolność do pracy powstała w wieku powyżej 22 do 25 lat;

4)4 lata - jeżeli niezdolność do pracy powstała w wieku powyżej 25 do 30 lat;

5)5 lat - jeżeli niezdolność do pracy powstała w wieku powyżej 30 lat.

Okres, o którym mowa w ust. 1 pkt 5, powinien przypadać w ciągu ostatniego dziesięciolecia przed zgłoszeniem wniosku o rentę lub przed dniem powstania niezdolności do pracy; do tego dziesięcioletniego okresu nie wlicza się okresów pobierania renty z tytułu niezdolności do pracy, renty szkoleniowej lub renty rodzinnej.

Jeśli chodzi zaś o trzeci z warunków z art. 57 ust. 1 pkt 3 ustawy emerytalnej, to wiąże się on z okresami, w czasie których powinna powstać niezdolność do pracy (bądź
w ciągu 18 miesięcy od ich ustania), aby ubezpieczony mógł skorzystać z prawa do renty.

W rozpoznanej sprawie sporne było i w pierwszej kolejności wyjaśnienia wymagało spełnienie przez W. R. pierwszego ze wskazanych warunków, tj. niezdolności do pracy. Przy ocenie stopnia i trwałości tej niezdolności oraz rokowania co do jej odzyskania uwzględnia się zarówno stopień naruszenia sprawności organizmu, możliwość przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji, jak i możliwość wykonywania pracy dotychczasowej lub podjęcia innej oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne ubezpieczonego (art. 13 ust. 1 ustawy) (wyrok Sądu Najwyższego – Izba Administracyjna, Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z 28 stycznia 2004 roku, II UK 222/03, OSNAPiUS 2004r., Nr 19, poz. 340).

Przepis art. 12 ustawy emerytalnej rozróżnia dwa stopnie niezdolności do pracy - całkowitą i częściową. Zgodnie z ust. 3 ww. przepisu, częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Z kolei całkowita niezdolność do pracy polega na utracie zdolności do wykonywania jakiejkolwiek pracy. Przesłanka niezdolności do jakiejkolwiek pracy odnosi się do każdego zatrudnienia w innych warunkach niż specjalnie stworzone na stanowiskach pracy odpowiednio przystosowanych do stopnia i charakteru naruszenia sprawności organizmu (por. wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 8 grudnia 2000r., II UKN 134/00 i z dnia 07 września 1979r., II URN 111/79). Dokonując analizy pojęcia „całkowita niezdolność do pracy" należy brać pod uwagę zarówno kryterium biologiczne (stan organizmu dotkniętego schorzeniami naruszającymi jego sprawność w stopniu powodującym całkowitą niezdolność do jakiejkolwiek pracy), jak i ekonomiczne (całkowita utrata zdolności do zarobkowania wykonywaniem jakiejkolwiek pracy). Osobą całkowicie niezdolną do pracy w rozumieniu art. 12 ust. 2 ustawy o emeryturach i rentach z FUS jest więc osoba, która spełniła obydwa te kryteria, czyli jest dotknięta upośledzeniem zarówno biologicznym, jak i ekonomicznym (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 21 grudnia 2004r., I UK 28/04). W orzecznictwie przyjmuje się również (wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 20 sierpnia 2003r., II UK 11/03 oraz z dnia 5 lipca 2005r., I UK 222/04), że decydującą dla stwierdzenia niezdolności do pracy jest utrata możliwości wykonywania pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu przy braku rokowania odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu ( por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 czerwca 1999r., II UKN 675/98, OSNAPiUS 2000/16/624). O niezdolności do pracy nie decyduje więc niemożność podjęcia innej pracy warunkowana wiekiem, poziomem wykształcenia i predyspozycjami psychofizycznymi, lecz koniunkcja niezdolności do pracy z niezdolnością do przekwalifikowania się do innego zawodu.

Z kolei wyjaśnienie częściowej niezdolności do pracy i treści pojęcia „pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji” wymaga uwzględnienia zarówno kwalifikacji formalnych (czyli zakresu i rodzaju przygotowania zawodowego udokumentowanego świadectwami, dyplomami, zaświadczeniami), jak i kwalifikacji rzeczywistych (czyli wiedzy i umiejętności faktycznych, wynikających ze zdobytego doświadczenia zawodowego) ( por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 września 2006 roku, I UK 103/06). Dopiero zatem zmiana zawodu w ramach posiadanych kwalifikacji i brak rokowań odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu dają podstawę do przyznania renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy (por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 13 października 2009 roku, II UK 106/09, z dnia 8 maja 2008 roku, I UK 356/07, z dnia 11 stycznia 2007 roku, II UK 156/06 i z dnia 25 listopada 1998 roku, II UKN 326/98).

Niepodważalną okolicznością w sprawach o rentę jest to, że stwierdzenie niezdolności do pracy wymaga wiadomości specjalnych, toteż podstawę ustaleń stanowią dowody z opinii biegłych, posiadających wiedzę medyczną adekwatną do rodzaju schorzeń osoby zainteresowanej uzyskaniem świadczenia. Prawidłowa opinia biegłego winna być wyczerpująca, czyli odnosić się do wszystkich kwestii zawartych w tezie dowodowej, jak również zawierać logiczne uzasadnienie postawionych wniosków. Dowód tego rodzaju podlega ocenie według zasad określonych w art. 233 § 1 k.p.c., a więc na podstawie kryteriów zgodności z zasadami logiki, doświadczenia życiowego i wiedzy powszechnej, poziomu wiedzy biegłego, podstaw teoretycznych opinii, a także sposobu motywowania oraz stopnia skuteczności wyrażonych w niej wniosków, bez wkraczania w sferę wiedzy specjalistycznej.

Dodatkowego podkreślenia wymaga również i to, że postępowanie sądowe w sprawach dotyczących ubezpieczenia rentowego wszczynane w rezultacie odwołania wniesionego przez ubezpieczonego ma charakter odwoławczy. Jego przedmiotem jest więc ocena zgodności z prawem - w aspekcie formalnym i materialnym - decyzji wydanej przez organ rentowy na wniosek ubezpieczonego lub z urzędu. Badanie owej zgodności z prawem
i legalności decyzji oraz orzekanie o niej jest możliwe tylko przy uwzględnieniu stanu faktycznego oraz prawnego istniejącego w chwili wydawania decyzji. Mówiąc inaczej -
o zasadności przyznania lub odmowy przyznania świadczenia decydują okoliczności istniejące w chwili ustalania do niego prawa. Postępowanie dowodowe przed sądem jest bowiem postępowaniem sprawdzającym, weryfikującym ustalenia dokonane przez organ rentowy, a biegli sądowi nie zastępują lekarza orzecznika ZUS, tylko zgodnie
z posiadaną wiedzą specjalistyczną poddają ocenie merytorycznej trafność wydanego przez niego orzeczenia o zdolności wnioskodawcy do pracy lub jej braku (wyrok Sądu Najwyższego – Izba Administracyjna, Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z 20 maja 2004 roku, II UK 395/03, OSNAPiUS 2005, Nr 3, poz. 43).

Badając w przedmiotowej sprawie istnienie spornej przesłanki warunkującej przyznanie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, Sąd Okręgowy dopuścił dowód z opinii biegłych sądowych lekarzy: kardiologa W. S., specjalisty chorób płuc A. D. oraz specjalisty medycyny pracy K. G.. W związku z powyższym ocena stanu zdrowia W. R. nie ograniczyła się do oceny tylko jednego specjalisty, co ubezpieczony zarzucał organowi rentowemu w odwołaniu, ale objęła szerszą oceną stanu zdrowia przez trzech różnych specjalistów, w tym przez specjalistę medycyny pracy, który kompleksowo, w szerszej perspektywie aniżeli inni specjaliści ocenia zdolność osoby badanej do pracy, uwzględniając poziom posiadanych kwalifikacji oraz wszystkie schorzenia, na jakie osoba badana się skarży. Co poza tym istotne, z opinii wszystkich biegłych, którzy badali ubezpieczonego wynika zgodny i spójny wniosek, że W. R. jest osobą zdolną do pracy, a jego schorzenia nie są podstawą orzeczenia o niezdolności do pracy.

Biegli sądowi podkreślili poprawę stanu zdrowia ubezpieczonego. Zarówno w opinii kardiologa, jak i w opinii łącznej pulmonologa i specjalisty medycyny pracy zaakcentowano, że nastąpiła zmiana kwalifikacji ciężkości choroby zaporowej z ciężkiego na umiarkowany oraz poprawa stanu zdrowia po wykonanej w lipcu 2016r. angioplastyce jednej z tętnic wieńcowych. W tym kontekście wniosek biegłych sądowych co do braku niezdolności do pracy w sensie rentowym, jest uzasadniony i nie ma podstaw, aby go negować. Prawidłowości takiego wniosku nie przeczy podniesiona w odwołaniu okoliczność, że W. R. okresowo może wymagać korzystania ze zwolnień lekarskich oraz to, że musi być leczony. Permanentność leczenia nie stanowi samodzielnej przyczyny uznania niezdolności do pracy, nawet jeśli w pewnych okresach wymaga czasowych zwolnień lekarskich (wyrok Sądu Najwyższego z 12 lipca 2005r., II UK 288/04). Niezdolność do pracy powodująca konieczność korzystania ze zwolnień lekarskich jest bowiem inaczej kwalifikowaną przesłanką prawną, niż niezdolność do pracy będąca podstawą przyznania prawa do renty i każda z nich wymaga samoistnych ustaleń, dokonywanych z udziałem biegłych lekarzy specjalistów i samoistnej oceny prawnej (wyrok Sądu Najwyższego z 18 maja 2010r., I UK 22/10, Lex nr 607130). W rozpatrywanej sprawie biegli sądowi zgodnie nie stwierdzili u ubezpieczonego niezdolności do pracy jako przesłanki przyznania świadczenia rentowego. Ubezpieczony na rozprawie w dniu 2 października 2017r. wskazał, że do opinii biegłych sądowych trudno mu się odnieść, ponieważ biegli sprawdzili tylko dokumenty bez sprawdzenia kwestii faktycznych (k. 82 a.s.). Zdaniem Sądu, wskazane stanowisko ubezpieczonego w istocie oznacza, że ubezpieczony nie zgłosił zastrzeżeń do opinii. Podnosił co prawda brak sprawdzenia kwestii faktycznych, Sąd wskazuje jednak, że te kwestie podlegały ocenie biegłych podczas badania podmiotowego, jakie biegli przeprowadzili. Wprawdzie badanie to nie obejmuje szczegółowej diagnostyki i wykonania badań, rola biegłych nie polega jednak na tym, by szczegółowe badania wykonywać. Biegli oceniają stan zdrowia osoby badanej wedle stanu w dacie wydania skarżonej decyzji, a dla dokonania takiej oceny istotna jest dokumentacja medyczna, zaś badanie podmiotowe posiłkowo. Ponadto, ciężar dowodu w sprawie o rentę z tytułu niezdolności do pracy obciąża osobę wnioskującą o świadczenie, która powinna przedstawić dowody potwierdzające utratę zdolności do pracy. To zatem ubezpieczony powinien złożyć wyniki badań i inne dokumenty z leczenia, które potwierdzą zasadność jego wniosku, a nie oczekiwać przeprowadzenia badań sprawdzających czy też weryfikujących aktualność oceny medycznej zawartej w dokumentacji medycznej. Takie stanowisko zaprezentował również Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 28 marca 2001r. (II UKN 297/00), w którym wskazał, że do wniosku o rentę z tytułu niezdolności do pracy powinny być dołączone dowody uzasadniające prawo i wysokość tego świadczenia (art. 116 ust. 5 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, Dz.U. Nr 162, poz. 1118 ze zm.), co oznacza, że ciężar dowodu w tym zakresie spoczywa na wnioskodawcy.

W przedmiotowej sprawie W. R. nie przedstawił takich dowodów, które potwierdziłby spełnienie przesłanki niezdolności do pracy w rozumieniu ustawy emerytalnej. Wobec tego brak było podstaw do zmiany decyzji organu rentowego.

Biorąc powyższe pod uwagę, Sąd Okręgowy na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. orzekł
o oddaleniu odwołania.

ZARZĄDZENIE

(...)