Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego Warszawa-Praga w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 października 2014 r.

Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie VII Wydział Pracy
i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSO Zbigniew Szczuka

Protokolant: protokolant sądowy Marcin Kamionowski

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 23 października 2014 r. w Warszawie

sprawy M. S.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W.

o rentę z tytułu niezdolności do pracy

na skutek odwołania M. S.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W.

z dnia 5 grudnia 2014 r., znak: (...)

oddala odwołanie.

Sygn. akt VII U 126/14

UZASADNIENIE

W dniu 13 stycznia 2013 r. ubezpieczona M. S. wniosła do Sądu Okręgowego Warszawa - Praga w Warszawie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych, odwołanie od decyzji organu rentowego - Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W. z dnia 5 grudnia 2013 r. znak: (...) odmawiającej jej prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

W uzasadnieniu odwołania ubezpieczona wskazała, że ze względu na swoje wykształcenie może pracować jedynie fizycznie, na co nie pozwala jej stan zdrowia. Cierpi na schorzenie nerwu kulszowego z porażeniem nerwu strzałkowego i oczekuje na kolejną operację. W jej ocenie, nie otrzyma zgody na pracę w zawodzie od żadnego lekarza medycyny pracy.

W odpowiedzi na odwołanie z dnia 22 stycznia 2014 r. organ rentowy Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W., wniósł o jego oddalenie.

Organ rentowy wskazał, iż M. S. pobierała rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy na mocy decyzji z dnia 12 października 2012 roku i przysługiwało jej do 30 września 2013 roku. W dniu 9 września 2013 roku, ubezpieczona złożyła do organu rentowego wniosek o ponowne ustalenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. Ostatecznie została skierowana do komisji lekarskiej Zakładu, która orzeczeniem z dnia 28 listopada 2013 roku nie uznała ubezpieczonej za niezdolną do pracy.

Sąd Okręgowy Warszawa – Praga w Warszawie ustalił następujący stan faktyczny:

Ubezpieczona M. S. (nr PESEL (...)) uprawniona była do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy do dnia 30 września 2013 r. (k. 7, t.2 a.r). W związku ze zbliżaniem się upływu terminu, na jaki przyznane zostało świadczenie, ubezpieczona złożyła w dniu 9 września 2013 r. do organu rentowego, wniosek o ponowne ustalenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy (k. 9, t.2 a.r).

W toku postępowania wyjaśniającego w ZUS, M. S. została skierowana na badania do Lekarza Orzecznika ZUS, który orzeczeniem z dnia 3 października 2013 roku. stwierdził, iż ubezpieczona nie jest niezdolna do pracy (k. 13, 02 a.r.).

W wyniku złożonego sprzeciwu od orzeczenia Lekarza Orzecznika ZUS, odwołująca została skierowana na badanie przez Komisję Lekarską ZUS. Orzeczeniem z dnia 28 listopada 2013 roku. Komisja Lekarska ZUS uznała, iż ubezpieczona nie jest niezdolna do pracy (k. 25, t.2, a.r).

W oparciu o orzeczenie Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 28 listopada 2013 roku, organ rentowy decyzją z dnia 5 grudnia 2013 r. znak: (...) odmówił ubezpieczonej prawa do świadczenia rentowego z tytułu niezdolności do pracy ( decyzja k. 27, 02 a.r).

Od niekorzystnej decyzji organu rentowego, ubezpieczona M. S. odwołała się do tutejszego Sądu Okręgowego Warszawa - Praga w Warszawie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych, inicjując tym samym niniejsze postępowanie (odwołanie k.2-4 a.s.).

Sąd Okręgowy rozpoznając sprawę, dopuścił dowód z opinii biegłych sądowych lekarzy specjalistów: neurochirurga i ortopedy, celem ustalenia, czy wnioskodawca utracił zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu, czy jest to niezdolność częściowa lub całkowita, jeżeli tak, to na jaki okres, ze szczególnym wskazaniem jaka jest data początkowa niezdolności. (postanowienia o dopuszczeniu dowodu z opinii biegłych k. 10 a.s.).

Sąd Okręgowy, po przeprowadzeniu postępowania dowodowego ustalił na podstawie opinii biegłego sądowego specjalisty z zakresu neurochirurgii Dr n. med. A. M. iż u odwołującej występuje choroba zwyrodnieniowa kręgosłupa w odcinku lędźwiowo-krzyżowym i szyjnym. Odwołująca przebyła dwie operacje kręgosłupa w odcinku lędźwiowo-krzyżowym w 2002 roku. Odwołująca cierpi także na zespół bólowy kręgosłupa w odcinku lędźwiowo-krzyżowym i szyjnym, bez ubytków w stanie neurologicznym. Występują u niej także migrenowe bóle głowy oraz, od dzieciństwa, niedowidzenie lewym okiem. W badaniu neurologicznym, biegła stwierdziła, że odwołująca jest w stanie ogólnym dobrym, kontakt słowny z nią jest logiczny. W opinii biegła wskazała, że ruchomość kręgosłupa w odcinku szyjnym i lędźwiowym jest prawidłowa. Ostatecznie, biegła podzieliła opinię lekarza orzecznika ZUS z dnia 3 grudnia 2013 roku oraz Komisji Lekarskiej z dnia 28 listopada 2013 roku. Biegła uznała, że stopień naruszenia sprawności organizmu wnioskodawczyni nie powoduje niezdolności do pracy zgodnie z posiadanymi kwalifikacjami. Wieloletnie zaprzestanie wykonywania pracy przyczyniło się do poprawy stanu opiniowanej. W razie nasilenia dolegliwości, odwołująca może korzystać z czasowych zwolnień lekarskich w ramach zasiłku chorobowego. Odwołująca jest zatem zdolna do pracy. Jednocześnie przeciwwskazana jest ciężka praca fizyczna (opinia biegłej, k. 21-22, a.s.).

Biegły sądowy z zakresu ortopedii, lek. med. Z. T. wskazał w opinii, że na podstawie dostępnej dokumentacji, zebranego wywiadu, przeprowadzonego badania, biegły nie znajduje ze strony narządów ruchu przeciwwskazań do pracy na dotychczas zajmowanych stanowiskach (kelnerka, pomocnik kasjera, pracownik gospodarczy). Uznał, że obecnie odwołująca jest sprawna ruchowo, obie kończyny górne i dolne są sprawne, chód jest wydolny. Ponadto, odwołująca nie używa żadnego zaopatrzenia ortopedycznego (opinia biegłego, k. 42-43). Biegły zgadza się z opiniami lekarzy ZUS-u oraz z opinią neurochirurga i uznaje, że odwołująca jest zdolna do pracy.

W ocenie Sądu Okręgowego, opinie biegłych są wiarygodnymi dowodami w sprawie, gdyż zostały wydane w oparciu o badanie odwołującej oraz w oparciu o dokumentacje akt rentowych, zaś biegli lekarze są specjalistami w swoich dziedzinach, posiadającymi bogatą wiedzę medyczną i wieloletnie doświadczenie zawodowe. Jednocześnie na podkreślenie zasługuje fakt, iż opinie wydane przez biegłych są wyczerpujące i sporządzone w sposób jasny i logiczny. Sąd Okręgowy oparł swoje rozstrzygnięcie na opinii biegłych.

Zdaniem Sądu Okręgowego zebrany w sprawie materiał dowodowy stanowił wystarczającą podstawę do wydania postanowienia kończącego postępowanie.

Sąd Okręgowy Warszawa – Praga w Warszawie zważył, co następuje:

Odwołanie ubezpieczonej jest niezasadne i podlega oddaleniu.

W myśl art. 57 ust. 1. ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r., o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. Dz. U. z 2009r. Nr 153, poz. 1227) renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnił łącznie następujące warunki:

1.  jest niezdolny do pracy;

2.  ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy;

3.  niezdolność do pracy powstała w okresach składkowych wymienionych w ustawie, albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

Prawo do świadczenia rentowego z tytułu niezdolności do pracy przysługuje zatem w wypadku wypełnienia wszystkich przesłanek z art. 57 pkt 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z FUS.

Sąd Okręgowy podziela również tezę wyrażoną w orzecznictwie, według której „zgodnie z art. 57, ust. 1, pkt 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który - poza wymaganym stażem ubezpieczeniowym - wykaże, że w okresach wskazanych w pkt 3 tego przepisu stał się niezdolny do pracy. Niezdolność do pracy jest kategorią ubezpieczenia społecznego łączącą się z całkowitą lub częściową utratą zdolności do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu bez rokowania jej odzyskania po przekwalifikowaniu (art. 12 ustawy). Przy ocenie stopnia i trwałości tej niezdolności oraz rokowania co do jej odzyskania uwzględnia się zarówno stopień naruszenia sprawności organizmu, możliwość przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji, jak i możliwość wykonywania pracy dotychczasowej lub podjęcia innej oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne ubezpieczonego (art. 13 ust. 1 ustawy)” (Wyrok Sądu Najwyższego – Izba Administracyjna, Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z 28 stycznia 2004 roku, II UK 222/03, OSNAPiUS rok 2004, Nr 19, poz. 340.). Prawo do świadczenia rentowego z tytułu niezdolności do pracy przysługuje zatem w wypadku wypełnienia wszystkich przesłanek z art. 57 pkt.1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku.

Jak wynika z zebranego materiału dowodowego w postaci dokumentacji medycznej i opinii biegłych lekarzy neurochirurga i ortopedy, nie ulega wątpliwości, że ubezpieczona nie spełnia wszystkich ustawowych przesłanek niezbędnych do otrzymania świadczenia rentowego z tytułu niezdolności do pracy, albowiem nie spełnia podstawowej przesłanki niezbędnej do uzyskania prawa do tego świadczenia, a mianowicie nie została uznana za niezdolną do pracy w jakimkolwiek stopniu.

Ubezpieczona M. S. wprawdzie cierpi na schorzenia zdrowotne, w tym na układu ruchowego, jednak wykazane w niniejszych postępowaniu dysfunkcje nie powodują u niej nawet częściowej niezdolności do pracy. W ocenie Sądu aktualne samopoczucie i stan zdrowia nie dowodzą niezdolności ubezpieczonej do podjęcia, czy też kontynuowania pracy zawodowej lub innej pracy po przekwalifikowaniu.

Na podkreślenie zasługuje fakt, iż odwołująca została przebadana w toku niniejszego postępowania przez biegłych lekarzy specjalistów, w zakresie wszelkich zgłaszanych przez nią schorzeń tj. w zakresie przyczyn neurologicznych i ortopedycznych. Opiniujący w sprawie biegli, w zakresie swoich dziedzin specjalizacyjnych jednoznacznie ocenili odwołującą jako osobę zdolną do pracy, a ich opinie, jak wskazano powyżej, stanowiły dla Sądu wiarygodny, logiczny, kompleksowy i wystarczający dowód rzeczywistego stanu zdrowia odwołującego. Mając na uwadze powyższe, Sąd Okręgowy oddalił wniosek pełnomocnika odwołującej o powołanie innych biegłych sądowych w celu uzyskania dowodu z opinii na okoliczności wskazane w postanowieniu Sądu z dnia 31 stycznia 2014 roku. Sąd Okręgowy podziela w tym zakresie także tezę Sądu Apelacyjnego w Rzeszowie zawartą wyroku z dnia 24 stycznia 2013 r. sygn. akt III AUa 1046/12, zgodnie z którą Sąd nie jest zobowiązany do uwzględniania kolejnych wniosków o przeprowadzenie dowodu z opinii innego biegłego do czasu, gdy zostanie udowodniona okoliczność korzystna dla strony, a także wtedy, jeśli potrzeba powołania innego biegłego nie wynika z okoliczności sprawy, a jedynie z samego niezadowolenia strony z dotychczas złożonej opinii, a wcześniej sporządzona opinia w sprawie jest prawidłowa.

Konkludując powyższe rozważania zdaniem Sądu Okręgowego brak jest podstaw do zmiany spornej decyzji organu rentowego.

Dlatego też, na podstawie zebranego materiału dowodowego w postaci akt rentowych, opinii biegłych sądowych lekarzy specjalistów, które są zbieżne z opiniami lekarzy ZUS, Sąd Okręgowy w myśl dyspozycji powołanego art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. ,orzekł jak w sentencji wyroku.

(...)