Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego Warszawa-Praga w Warszawie

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VI Ka 1133/20

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Wołominie z dnia 9 września 2020 roku, sygn. akt II K 1118/18

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☒ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

J. S.

Relacje panujące pomiędzy oskarżonym J. S. a pokrzywdzoną O. S..

Zeznania świadka J. C. złożone podczas rozprawy apelacyjnej w dniu 16 listopada 2021 roku.

k. 421-426

2.1.1.2.

J. S.

Relacje panujące pomiędzy oskarżonym J. S. a pokrzywdzoną O. S..

Zeznania świadek E. S. (1) złożone podczas rozprawy apelacyjnej w dniu 30 listopada 2021 roku.

k. 437-439

2.1.1.3.

J. S.

Relacje panujące pomiędzy oskarżonym J. S. a pokrzywdzoną O. S.

Zeznania świadka G. K. złożone podczas rozprawy apelacyjnej w dniu 24 lutego 2022 roku.

k. 498-502

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

J. S.

Relacje panujące pomiędzy oskarżonym J. S. a pokrzywdzoną O. S..

Zeznania świadka T. C. złożone podczas rozprawy apelacyjnej w dniu 14 stycznia 2022 roku.

k. 490-491

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.1.1.1

Zeznania świadka J. C. złożone podczas rozprawy apelacyjnej w dniu 16 listopada 2021 roku.

Zeznania świadka J. C. zasługują na miano wiarygodnych. Są spójne i logiczne. Korespondują z zeznaniami złożonymi przez O. S., A. S. (2) oraz Y. L. i w niebudzący wątpliwości sposób potwierdzają fakt znęcania się przez oskarżonego nad pokrzywdzoną.

2.1.1.2

Zeznania świadek E. S. (1) złożone podczas rozprawy apelacyjnej w dniu 30 listopada 2021 roku.

Zeznania świadek E. S. (1) są logiczne i spójne. Zasługują na miano wiarygodnych. Korespondują one z zeznaniami złożonymi przez O. S., A. S. (2) oraz Y. L. i potwierdzają, że oskarżony zrealizował znamiona czynu zabronionego z art. 207 § 1 k.k. Świadek nie miała interesu w składaniu fałszywych zeznań.

2.1.1.3

Zeznania świadka G. K. złożone podczas rozprawy apelacyjnej w dniu 24 lutego 2022 roku.

Zeznania świadka G. K. uznano za wiarygodne oraz mające znaczenie dla prawidłowego ustalenia stanu faktycznego przedmiotowej sprawy w zakresie, w jakim świadek zeznał, że pokrzywdzona od roku 2014 nie zamieszkiwała wspólne z oskarżonym. Pozostała część zeznań G. K. bądź odnosi się do okoliczności nieistotnych dla rozstrzygnięcia, bądź też stanowi powtórzenie informacji przekazywanych świadkowi przez oskarżonego, w którego interesie było przedstawienie się w jak najkorzystniejszym świetle.

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

2.1.2.1

Zeznania świadka T. C. złożone podczas rozprawy apelacyjnej w dniu 14 stycznia 2022 roku.

Przedstawiona przez świadka T. C. wersja wydarzeń nie opiera się na jego bezpośrednich obserwacjach, a jedynie na tym, jakie informacje na temat relacji oskarżonego z pokrzywdzoną były mu przekazywane przez J. S., w którego interesie było przedstawienie się w korzystnym świetle i uniknięcie odpowiedzialności za przypisany czyn. Skoro zatem świadek nie wnosi nic nowego do przedmiotowej sprawy, a jedynie powiela wersję oskarżonego, jego zeznania uznać należało za niemające znaczenia dla prawidłowego ustalenia stanu faktycznego.

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Prokurator we wniesionej apelacji zarzucił obrazę przepisów prawa procesowego, tj. art. 7 k.p.k., mogącą mieć wpływ na treść zapadłego orzeczenia, polegającą na dokonaniu oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego z naruszeniem zasady swobodnej oceny dowodów oraz z nieuwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, co skutkowało błędnym uznaniem, że zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie może stanowić podstawy do przypisania oskarżonemu sprawstwa i winy w zakresie czynu z art. 207 § 1 k.k.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Przeprowadzona przez Sąd Okręgowy kontrola instancyjna zaskarżonego orzeczenia pozwala na stwierdzenie, że Sąd Rejonowy, uniewinniając J. S. od popełnienia zarzucanego mu czynu, istotnie dokonał nieprawidłowej oceny zgromadzonego w przedmiotowej sprawnie materiału dowodowego, czym naruszył dyrektywy płynące z art. 7 k.p.k.

W pierwszej kolejności, zgodzić należy się z Sądem I instancji, który w uzasadnieniu wydanego przez siebie wyroku stwierdził, że przestępstwo z art. 207 § 1 k.k., polegające na znęcaniu się, jest o tyle specyficzne, że do realizacji jego znamion dochodzi najczęściej bez udziału bezpośrednich świadków. Jeżeli zatem zeznania pokrzywdzonego będą spójne i logiczne, to w okolicznościach konkretnej sprawy mogą one zostać uznane za wystarczające do przypisania sprawcy popełnienia zarzucanego mu czynu. Zdaniem jednak Sądu Okręgowego, wbrew twierdzeniom Sądu Rejonowego, zeznania O. S. zasługują na miano wiarygodnych. Są one bowiem konsekwentne, spójne oraz logiczne, a ponadto korespondują z wiarygodnymi zeznaniami innych świadków, w szczególności A. S. (2), Y. L., J. C. oraz E. S. (1).

Sąd Okręgowy nie podziela rozważań dokonanych przez Sąd meriti, w których odmówiono wiarygodności zeznaniom A. S. (2) i Y. L. w zasadzie wyłącznie z powodu bliskiego pokrewieństwa ww. świadków z oskarżycielką posiłkową. Prawdą jest oczywiście, że w sytuacji, w której świadków łączy silna więź emocjonalna z jedną ze stron procesu, ich zeznania powinny być ocenianie w sposób szczególnie krytyczny. Nie może to jednak w każdym wypadku prowadzić do automatycznego uznania takich zeznań za niewiarygodne. Oceny zeznań pokrzywdzonych dokonuje się w kontekście całokształtu materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i logicznego rozumowania. Stwierdzić należy również, że młody wiek córki pokrzywdzonej w momencie dopuszczania się przez oskarżonego przestępczych zachowań i upływ czasu pomiędzy składaniem przez nią zeznań a zdarzeniami będącymi przedmiotem niniejszego postępowania nie przesądzają w niniejszej sprawie o nierzetelności tych depozycji. Zwrócić trzeba bowiem uwagę, że wydarzenia, będące przedmiotem zeznań A. S. (2), były traumatyczne i wywoływały silne emocje, przez co z pewnością musiały bardzo mocno utrwalić się w pamięci ww. świadka. Fakt, że zeznania córki pokrzywdzonej pozostają spójne z wersją wydarzeń przedstawianą przez jej matkę, świadczy w przedmiotowej sprawie o ich wiarygodności. Zeznania A. S. (2) nie są zatem, jak próbuje to przedstawić Sąd I instancji, nieobiektywną, jednostronną próbą działania na korzyść swojej matki, nawet za cenę prawdy, a stanowią cenne i wiarygodne źródło informacji w zakresie relacji między stronami, w szczególności dopuszczania się przez oskarżonego zachowań, które wyczerpały znamiona przypisanego mu czynu. Zeznania matki pokrzywdzonej także zasługują zdaniem Sądu Okręgowego na miano wiarygodnych. Y. L. opisała wydarzenia, których była świadkiem, w sposób logiczny i wyczerpujący. Sąd Rejonowy odmówił natomiast wiarygodności ww. zeznaniom jedynie z uwagi na bliskie pokrewieństwo świadek z O. S. i sprzeczność jej zeznań z wyjaśnieniami oskarżonego, co w ocenie Sądu Okręgowego stanowi argumentację niewystarczającą do tego, aby rzetelnie uzasadnić prawidłowość wyciąganych przez Sąd I instancji wniosków.

Sąd Okręgowy zgadza się ze stanowiskiem prokuratora, zgodnie z którym materiał dowodowy w przedmiotowej sprawie został przez Sąd Rejonowy zgromadzony i oceniony w sposób nierzetelny, albowiem sąd ten, dokonując ustaleń faktycznych, zaniechał przesłuchania osób, które z pewnością posiadały wiedzę w zakresie czynu objętego postawionym J. S. zarzutem. Przypomnieć należy, że zgodnie z art. 410 k.p.k., podstawę wyroku może stanowić tylko całokształt okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej. Kierując się powyższym, Sąd Okręgowy dopuścił dodatkowe dowody z zeznań świadków. Przesłuchana w toku rozprawy apelacyjnej świadek E. S. (1), dawna koleżanka O. S., potwierdziła zeznania pokrzywdzonej, zgodnie z którymi pewnego dnia uciekła ona z domu z obrażeniami głowy, których doznała na skutek pobicia ją przez oskarżonego i spędziła u niej noc. Wskazała, że oskarżycielka posiłkowa bała się swojego byłego męża. E. S. (1) podkreślała także, że oskarżony nadużywał alkoholu, co koresponduje z dyspozycjami złożonymi w tym zakresie przez oskarżycielkę posiłkową. Zauważyć należy, że E. S. (1) od lat nie utrzymuje już kontaktu z pokrzywdzoną, ich relacje w zasadzie wygasły, wobec czego brak jest podstaw do stwierdzenia, że ww. świadek miała jakikolwiek interes w tym, by zeznawać nieprawdę w celu dokuczenia oskarżonemu. Wieloletni brak kontaktu pomiędzy E. S. (1) a pokrzywdzoną wyklucza również możliwość uzgadniania przez nie wspólnej, niezgodnej z rzeczywistym stanem faktycznym wersji wydarzeń, zwłaszcza że pokrzywdzona nie wiedziała nawet, gdzie świadek mieszka ani jaki jest jej numer telefonu. Sąd Okręgowy dopuścił ponadto dowód z zeznań świadka J. C., któremu pokrzywdzona wielokrotnie zwierzała się podczas doszkalających kursów nauki jazdy. J. C. w sposób spójny i logiczny przedstawił poszczególne wydarzenia objęte stawianym oskarżonemu zarzutem, potwierdzające wersję zaprezentowaną przez pokrzywdzoną. Jego zeznania są wyczerpujące i wiarygodne.

W związku z powyższym stwierdzić należy, że zeznania O. S., nie dość, że same w sobie są konsekwentne i logiczne, to znajdują dodatkowo potwierdzenie w zeznaniach A. S. (2) i Y. L., a także w zeznaniach przesłuchanych przez Sąd Okręgowy E. S. (1) i J. C.. Powyższe zeznania korespondują ze sobą, zarysowując razem spójny, kompletny i wiarygodny stan faktyczny przedmiotowej sprawy, którego subsumpcja pod wywiedzioną z przepisu art. 207 § 1 k.k. normę prawną pozwala uznać, że oskarżony zrealizował znamiona stypizowanego w owym przepisie przestępstwa. Wyjaśnienia J. S., pozostające w sprzeczności z wersją wynikającą z zeznań ww. świadków, nie zasługują natomiast w ocenie Sądu Okręgowego na miano wiarygodnych. Oskarżony w oczywisty sposób starał się zanegować bądź umniejszyć swoją winę, wobec czego złożenie wyjaśnień zaprzeczających wersji przedstawionej przez pokrzywdzoną stanowiło naturalną linię obrony.

Sąd Okręgowy nie podziela wywiedzionego przez Sąd I instancji wniosku, zgodnie z którym główną przyczyną rozpadu małżeństwa O. S. z J. S. była zdrada pokrzywdzonej. Okoliczności przedmiotowej sprawy jasno wskazują, że rozkład pożycia pomiędzy małżonkami nastąpił przede wszystkim z uwagi na naganne zachowanie oskarżonego wobec pokrzywdzonej. Zacieśnienie relacji pomiędzy O. S. a J. C. stanowiło w ocenie Sądu Okręgowego raczej skutek rozpadu pożycia małżeńskiego pokrzywdzonej z oskarżonym, aniżeli jego przyczynę. O. S. wdała się w romans z ww. świadkiem, ponieważ szukała wsparcia w ciężkiej sytuacji. Z wyjaśnień J. S., zeznań jego siostry E. S. (2), a także zeznań znajomych i sąsiadów, wynika co prawda, że pokrzywdzonej także zdarzało się krzyczeć na J. S. i odpowiadać agresją na jego zachowanie. Z uwagi jednak na charakter relacji istniejącej pomiędzy oskarżonym a ww. świadkami, która to relacja oparta jest najczęściej bądź to na więzach pokrewieństwa, bądź też na relacjach towarzyskich, sprowadzających się często do wspólnego spożywania napojów alkoholowych, zeznania te budzą poważne wątpliwości, co do ich wiarygodności. Ponadto, nawet jeśliby przyjąć, że O. S. istotnie nie zawsze pozostawała bierna wobec oskarżonego, to okoliczność ta nie może jednak prowadzić automatycznie do konstatacji, że podsądny nie dopuścił się popełnienia zarzucanego mu czynu, zwłaszcza, że krzyk czy wyzwiska stanowić mogą po prostu reakcję na noszące znamiona znęcania się zachowanie drugiej strony. Sam Sąd Rejonowy w treści swojego uzasadnienia wskazał, powołując się na wyrok Sądu Najwyższego z dnia 11 lutego 2003 roku, sygn. akt IV KKN 312/99, że pojęcie "znęcania się" zakłada przewagę sprawcy nad ofiarą przestępstwa. Przyjąć należy zatem, że ewentualne wyzwiska, czy krzyki ze strony pokrzywdzonej nie negują faktu zrealizowania przez oskarżonego znamion czynu z art. 207 § 1 k.k., bowiem dysproporcje pomiędzy nagannym zachowaniem J. S. a reakcjami O. S. były na tyle duże, że wciąż można mówić o realnej przewadze oskarżonego nad pokrzywdzoną, pozwalającej przyjąć, iż podsądny swoim zachowaniem zmieścił się semantycznych ramach terminu "znęcanie się".

Wniosek

Uchylenie zaskarżonego orzeczenia i przekazanie sprawy sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek prokuratora okazał się zasadny o tyle, że istotnie wyrok Sądu Rejonowego, uniewinniający J. S. od popełnienia zarzucanego mu czynu, nie mógł się w ocenie Sądu Okręgowego ostać. Jednakże, zdaniem Sądu Odwoławczego, okoliczności przedmiotowej sprawy przemawiają za wydaniem wobec oskarżonego wyroku warunkowo umarzającego postępowanie karne.

Stwierdzić należy w pierwszej kolejności, że wbrew twierdzeniom obrońcy oskarżonego, zawartym we wniosku o sporządzenie uzasadnienia wyroku, rozstrzygnięcie Sądu Okręgowego w niniejszej sprawie pozostaje w zgodzie z wynikającą z art. 454 § 1 k.p.k. zasadą ne peius, zabraniającą skazywania oskarżonego przez Sąd II instancji m.in. w sytuacji, gdy został on w pierwszej instancji uniewinniony. Jak słusznie podnosi się w doktrynie, "zawarta w § 1 art. 454 reguła ne peius odnosi się tylko do <<skazania>> oskarżonego. Nie dotyczy zatem możliwości uchylenia wyroku uniewinniającego i umorzenia lub zmiany wyroku uniewinniającego i warunkowego umorzenia postępowania" (D. Świecki [w:] B. Augustyniak, K. Eichstaedt, M. Kurowski, D. Świecki, Kodeks postępowania karnego. Tom II. Komentarz aktualizowany, LEX/el. 2022, art. 454). Należy również podkreślić, że art. 437 § 2 k.p.k. w swoim obecnym brzmieniu stanowi, iż uchylenie orzeczenia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania może nastąpić wyłącznie w wypadkach wskazanych w art. 439 § 1, art. 454 lub jeżeli jest konieczne przeprowadzenie na nowo przewodu w całości. Jeżeli żadna z ww. przesłanek wydania wyroku o charakterze kasatoryjnym nie zajdzie, Sąd Odwoławczy nie ma możliwości uchylenia orzeczenia i przekazania sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania. Jednoznacznie wynika z powyższego, że "sąd odwoławczy, jeżeli stwierdzi, że spełnione są warunki do umorzenia lub warunkowego umorzenia, to nie może uchylić wyroku uniewinniającego i przekazać sprawy do ponownego rozpoznania, gdyż do wydania takiego orzeczenia brak będzie podstawy z art. 437 § 2 zdanie drugie. W takiej sytuacji procesowej Sąd Odwoławczy powinien wydać wyrok umarzający lub warunkowo umarzający postępowanie karne w miejsce wyroku uniewinniającego." (D. Świecki, op. cit.).

W związku z powyższym, wykazania wymaga zrealizowanie w niniejszej sprawie przesłanek warunkowego umorzenia postępowania karnego. Zgodnie z art. 66 § 1 k.k., sąd może warunkowo umorzyć postępowanie karne, jeżeli wina i społeczna szkodliwość czynu nie są znaczne, okoliczności jego popełnienia nie budzą wątpliwości, a postawa sprawcy niekaranego za przestępstwo umyślne, jego właściwości i warunki osobiste oraz dotychczasowy sposób życia uzasadniają przypuszczenie, że pomimo umorzenia postępowania będzie przestrzegał porządku prawnego, w szczególności nie popełni przestępstwa. Zgodnie natomiast z art. 115 § 2 k.k., przy ocenie stopnia społecznej szkodliwości czynu sąd bierze pod uwagę rodzaj i charakter naruszonego dobra, rozmiary wyrządzonej lub grożącej szkody, sposób i okoliczności popełnienia czynu, wagę naruszonych przez sprawcę obowiązków, jak również postać zamiaru, motywację sprawcy, rodzaj naruszonych reguł ostrożności i stopień ich naruszenia.

W ocenie Sądu Okręgowego, przestępcze zachowania, których dopuszczał się oskarżony, należy oczywiście uznać za naganne i niedopuszczalne, jednakże biorąc pod uwagę ich stosunkowo małą intensywność i rozmiary wyrządzonych szkód stwierdzić należy, że wina J. S. nie jest w zakresie popełnienia zarzucanego mu czynu znaczna. Dokonane przez Sąd Okręgowy ustalenia faktyczne prowadzą ponadto do wniosku, że oskarżony i pokrzywdzona są już po rozwodzie, od około 8 lat nie mieszkają razem oraz żyją w związkach z innymi osobami. Ponadto, oskarżony zawarł z pokrzywdzoną ugodę sądową w sprawie podziału majątku wspólnego po ustaniu między nimi małżeńskiej wspólności majątkowej. Konflikt trwający pomiędzy J. S. a O. S. dawno zatem już wygasł, a od czasu, w którym oskarżony dopuszczał się przestępczych zachowań, minęło wiele lat. Przytoczone okoliczności jednoznacznie wskazują na to, że na czas orzekania społeczna szkodliwość czynu zarzucanego podsądnemu nie powinna być oceniana jako znaczna. Jednocześnie, z uwagi na powyższe stwierdzić należy, że istnieje uzasadnione przypuszczenie, iż J. S. będzie w przyszłości przestrzegał porządku prawnego, a w szczególności nie popełni nowego przestępstwa. Ponadto, jak to zostało wcześniej wykazane, okoliczności popełnienia przez oskarżonego przestępstwa nie budzą wątpliwości. J. S. nie był także karany za przestępstwo umyślne, a zarzucany mu czyn zagrożony jest karą pozbawienia wolności nieprzekraczającą 5 lat.

W związku z powyższym stwierdzić należy, że przesłanki warunkowego umorzenia postępowania karnego zostały w przedmiotowej sprawie zrealizowane, przy czym sąd odwoławczy, zmieniając zaskarżony wyrok uniewinniający poprzez zastosowanie owego środka probacyjnego, nie naruszył wynikającej z art. 454 § 1 k.p.k. zasady ne peius.

Na marginesie rozważań wskazać należy, iż Sąd Okręgowy zmieniając wyrok dopuścił się omyłki w sentencji wyroku polegającej na powołaniu art. 4 § 1 k.k. i określeniu, że zastosowanie znajdą przepisy kodeksu karnego w brzmieniu obowiązującym do dnia 1 lipca 2015 roku. Tymczasem względniejsze dla oskarżonego jest zastosowanie przepisów obowiązujących aktualnie, co zostało wyrażone w sposób prawidłowy w przyjętej przez Sąd Odwoławczy podstawie prawnej.

Lp.

Zarzut

3.2.

Prokurator we wniesionej apelacji zarzuca błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mogący mieć wpływ na treść tego orzeczenia, polegający na przyjęciu, że zebrany w sprawie materiał dowodowy nie daje podstaw do przyjęcia winy i skazania oskarżonego za czyn z art. 207 § 1 k.k., podczas gdy w opinii oskarżyciela publicznego ów materiał dowodowy daje takie podstawy.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Jak zostało wskazane w podpunkcie 3.1. niniejszego uzasadnienia, w ocenie Sądu Okręgowego materiał dowodowy zgromadzony przez Sąd Rejonowy, w połączeniu z ustaleniami dokonanymi na etapie postępowania odwoławczego, pozwalają jednoznacznie stwierdzić, że J. S. dopuścił się popełnienia zarzucanego mu czynu. Podnoszony przez skarżącego zarzut jest zatem zasadny o tyle, że istotnie prawidłowo zgromadzony w sprawie materiał dowodowy bez wątpienia wskazuje na to, iż oskarżony swoim zachowaniem zrealizował znamiona przestępstwa z art. 207 § 1 k.k. Jednakże, jak to już zostało wyżej omówione, w ocenie Sądu Okręgowego okoliczności niniejszej sprawy nie uzasadniają skazywania podsądnego, a pozwalają na przyjęcie, że wystarczające będzie zastosowanie wobec niego środka probacyjnego w postaci warunkowego umorzenia postępowania.

Wniosek

Uchylenie zaskarżonego orzeczenia i przekazanie sprawy sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek uznano za częściowo zasadny z przyczyn omówionych w podpunkcie 3.1. niniejszego uzasadnienia.

Lp.

Zarzut

3.3.

Oskarżycielka posiłkowa zarzuca we wniesionej apelacji błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, poprzez dowolne przyjęcie, że J. S. nie popełnił zarzucanego mu czynu, podczas gdy z materiału dowodowego zebranego w sprawie wynika, że oskarżony zrealizował swoim zachowaniem znamiona przestępstwa z art. 207 § 1 k.k. Błąd w ustaleniach faktycznych był skutkiem naruszenia przepisów postępowania, tj. art. 7 k.p.k. i art. 366 § 1 k.p.k., polegającym na:

- dowolnej i wybiórczej ocenie zgromadzonych w sprawie dowodów, skutkującej przyjęciem wersji oskarżonego i uznaniem za wiarygodne zeznań świadków obrony przy przyjęciu, że zeznania pokrzywdzonej i wskazanych przez nią świadków nie potwierdzają, że J. S. dopuścił się popełnienia zarzucanego mu czynu;

- niepełnym zgromadzeniu materiału dowodowego koniecznego do wydania prawidłowego rozstrzygnięcia w przedmiotowej sprawie.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Podnoszone przez oskarżycielkę posiłkową zarzuty stanowią w istocie powtórzenie zarzutów wskazanych przez prokuratora w jego apelacji, do których Sąd Okręgowy w wyczerpujący sposób odniósł się w podpunkcie 3.1. niniejszego uzasadnienia. Ustosunkowanie się do zarzutów prokuratora było wystarczające, aby w odpowiedni sposób umotywować prawidłowość wydanego rozstrzygnięcia. Ponowne rozpatrywanie tych samych kwestii byłoby zatem bezprzedmiotowe. Sąd Okręgowy postanowił wobec tego nie odnosić się szczegółowo do zarzutów skarżącej i poprzestać na stwierdzeniu, że są one zasadne. Powyższe pozostaje w zgodzie z art. 436 k.p.k.

Wniosek

Zmiana zaskarżonego wyroku i uznanie oskarżonego winnym, ewentualnie uchylenie zaskarżonego wyroku w całości oraz przekazanie sprawy sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek oskarżycielki posiłkowej okazał się zasadny o tyle, że istotnie wyrok Sądu Rejonowego, uniewinniający J. S. od popełnienia zarzucanego mu czynu, nie mógł się w ocenie Sądu Okręgowego ostać. Jednakże, zdaniem Sądu Okręgowego, okoliczności przedmiotowej sprawy przemawiają za wydaniem wobec oskarżonego wyroku warunkowo umarzającego postępowanie karne, co zostało dokładnie omówione w podpunkcie 3.1. niniejszego uzasadnienia.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Sąd Okręgowy zmienił zaskarżony wyrok, ustalając, że oskarżony dopuścił się popełnienia zarzucanego mu czynu w okresie od 1 stycznia 2008 roku do nieustalonego dnia 2014 roku.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

Zgromadzony w przedmiotowej sprawie materiał dowodowy jednoznacznie wskazuje na to, że O. S. w okresie od nieustalonego dnia 2014 roku do dnia 1 lipca 2018 roku nie mieszkała już na stałe wspólnie z oskarżonym i przybywała w mieszkaniu przy ulicy (...) w Z. jedynie sporadycznie. Wobec tego, jako okres popełnienia przestępstwa, a zatem czas, w którym dochodziło ze strony oskarżonego do regularnego dopuszczania się zachowań, które łącznie doprowadziły do realizacji znamion czynu zabronionego z art. 207 § 1 k.k., uznać należało okres od dnia 1 stycznia 2008 roku do nieustalonego dnia 2014 roku.

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zmiana wyroku Sądu Rejonowego w Wołominie z dnia 9 września 2020 roku, sygn. akt II K 1118/18 w ten sposób, że ustalając, iż oskarżony zarzucanego czynu dopuścił się w okresie od 1 stycznia 2008 roku do nieustalonego dnia 2014 roku, na podstawie art. 66 § 1 i 2 k.k. i art. 67 § 1 k.k. postępowanie przeciwko J. S. warunkowo umorzono na okres próby 2 lat.

Zwięźle o powodach zmiany

Zarzuty podniesione przez prokuratora oraz oskarżycielkę posiłkową zasługiwały na uwzględnienie z przyczyn szczegółowo omówionych we wcześniejszej części niniejszego uzasadnienia. Sąd Okręgowy podzielił stanowisko apelujących, zgodnie z którym wyrok Sądu Rejonowego, uniewinniający J. S. od popełnienia zarzucanego mu czynu, nie mógł się ostać. Jednocześnie, w ocenie Sądu II instancji, w przedmiotowej sprawie zrealizowane zostały przesłanki zastosowania wobec oskarżonego środka probacyjnego w postaci warunkowego umorzenia postępowania karnego.

Sąd Okręgowy zmienił datę popełnienia przez J. S. zarzucanego mu czynu z przyczyn omówionych w podpunkcie 4.1. niniejszego uzasadnienia.

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Sąd Okręgowy zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 100 złotych tytułem opłaty w sprawie oraz pozostałe koszty sądowe za obie instancje.

Zgodnie z art. 7 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych, w razie warunkowego umorzenia postępowania oskarżony obowiązany jest uiścić opłatę w wysokości od 60 zł do 100 zł. Sąd Okręgowy uznał, że odpowiednia wysokość opłaty nałożonej na oskarżonego w przedmiotowej sprawie wynosi 100 złotych. Świadczą o tym okoliczności niniejszej sprawy, w tym charakter zarzucanego podsądnemu czynu oraz jego możliwości finansowe.

Zgodnie z art. 627 k.p.k. w zw. z art. 629 k.p.k. w zw. z art. 634 k.p.k., w razie warunkowego umorzenia postępowania, w sprawach z oskarżenia publicznego sąd zasądza od oskarżonego koszty sądowe na rzecz Skarbu Państwa.

7.  PODPIS

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Prokurator

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok w całości

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☒

Uchylenie

☐

zmiana

1.12.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

Oskarżycielka posiłkowa

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok w całości

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☒

Uchylenie

☒

zmiana