Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego Warszawa-Praga w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 marca 2017 r.

Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie VII Wydział Pracy
i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący SSO Renata Gąsior

Protokolant Małgorzata Nakielska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 30 marca 2017 r. w Warszawie

sprawy G. B.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych (...) w W.

o rentę rodzinną

na skutek odwołania G. B.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) w W. z dnia 17 marca 2015 r., znak: (...)

zmienia zaskarżoną decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) w W. z dnia 17 marca 2015 r., znak: (...) w ten sposób, że przyznaje odwołującemu G. B. prawo do renty rodzinnej od dnia 1 stycznia 2015 r. na stałe.

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 17 marca 2015 r., znak: (...) Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) w W. ( Dalej: Decyzja ZUS) odmówił G. B. prawa do renty rodzinnej po zmarłej matce H. B.. W uzasadnieniu ww. decyzji organ rentowy powołał się na treść art. 68 Ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z FUS ( Dalej: Ustawa o emeryturach), zgodnie z którym dzieci własne, dzieci drugiego małżonka i dzieci przysposobione mają prawo do renty rodzinnej 1) do ukończenia 16 lat, 2) do ukończenia nauki w szkole, jeżeli przekroczyły 16 lat życia, nie dłużej jednak niż do osiągnięcia 25 lat życia, albo 3) bez względu na wiek, jeżeli stały się całkowicie niezdolne do pracy oraz do samodzielnej egzystencji lub całkowicie niezdolne do pracy w okresie, o którym mowa w pkt 1 lub 2. Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) w W. ( Dalej: ZUS) odmówił przyznania renty rodzinnej po H. B., tj. matce Odwołującego, zmarłej w dniu 9 marca 2012 r., ponieważ nie został spełniony warunek z pkt. 3 ww. przepisu prawa. Ponadto, ZUS wskazał, że Komisja Lekarska orzeczeniem z dnia 10 marca 2015 r. ustaliła, że Odwołujący jest całkowicie niezdolny do pracy, a data powstania całkowitej niezdolności do pracy to dzień 1 marca 1992 r. W związku z powyższym całkowita niezdolność do pracy nie powstała przed osiągnięciem 16 lat lub w czasie nauki w szkole do osiągnięcia 25 lat. W konkluzji ZUS uznał, że brak jest podstaw do przyznania renty rodzinnej.

Odwołujący działa w niniejszej sprawie przez pełnomocnika J. P.. Ww. pismem z dnia 8 lutego 2016 r. wniósł do ZUS o doręczenie mu decyzji w sprawie odmowy przyznania renty rodzinnej Odwołującemu po śmierci matki, ponieważ do dnia wniesienia pisma taka decyzja nie została mu doręczona pod właściwy adres, natomiast otrzymał on informację, że przedmiotowa decyzja została już przez ZUS wydana.

Następnie pełnomocnik Odwołującego pismem z dnia 23 marca 2016 r. (data wpływu pisma do ZUS) odwołał się od Decyzji ZUS w przedmiocie odmowy prawa do renty rodzinnej po zmarłej matce i wniósł o zmianę Decyzji ZUS w ten sposób, żeby przyznać Odwołującemu prawo do renty rodzinnej po zmarłej matce od dnia złożenia wniosku oraz o stwierdzenie odpowiedzialności organu rentowego za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji. Ponadto, pełnomocnik Odwołującego wniósł także o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego z zakresu psychiatrii na okoliczność ustalenia daty powstania całkowitej niezdolności do pracy Odwołującego, ustalenie niezdolności Odwołującego do samodzielnej egzystencji, wskazania, czy możliwe jest, że choroba psychiczna ubezpieczonego występowała u niego wcześniej, tj. przed 1986 r. W uzasadnieniu odwołania pełnomocnik Odwołującego wskazał, że w pierwszej kolejności lekarz orzecznik ZUS błędnie uznał za datę powstania całkowitej niezdolności do pracy Odwołującego dzień 1 marca 1992 r., tj. dzień ustalenia przez Sąd Wojewódzki w Warszawie XIV Wydział Ubezpieczeń Społecznych w wyroku z dnia 16 marca 1993 r. daty przyznania Odwołującemu renty inwalidzkiej według II grupy z powodu ogólnego stanu zdrowia, zaś następnie Komisja Lekarska ZUS w składzie trzech lekarzy nie odniosła się do żadnego z zarzutów przedstawionych w sprzeciwie od orzeczenia lekarza orzecznika ZUS, a także nie odniosła się do zarzutu braku ustaleń w zakresie niezdolności do samodzielnej egzystencji, co zdaniem pełnomocnika Odwołującego jest rażącym uchybieniem. W ww. komisji członkami byli lek. med. E. T. (spec. neurolog), lek. med. E. L. (spec. chorób wewnętrznych) oraz lek. med. A. T. (spec. chirurgii ogólnej). Pełnomocnik Odwołującego podniósł, że głównym schorzeniem Odwołującego jest schizofrenia, a żaden z ww. specjalistów nie jest lekarzem psychiatrą, zatem mając na uwadze fakt, że orzeczenie lekarza orzecznika jest podstawą do wydania decyzji przyznającej prawo do renty rodzinnej to właśnie od jakości (rzetelności) tego dokumentu zależy rozpoznanie sprawy, więc podstawą ustaleń komisji winno być przede wszystkim, w jakich terminach wystąpiła u ubezpieczonego trwała całkowita niezdolność do pracy, a także niezdolność do samodzielnej egzystencji. Zdaniem pełnomocnika Odwołującego, dla uznania osoby za niezdolną do samodzielnej egzystencji konieczna jest całościowa analiza schorzeń wnioskodawcy w aspekcie wpływu, jaki one mają na umiejętność samodzielnego realizowania podstawowych czynności życiowych, do których nie należą wyłącznie tzw. czynności samoobsługi, takie jak mysie się, ubieranie, etc. W ocenie pełnomocnika Odwołującego, ZUS nie poddał pod ocenę żadnego z elementów mogących świadczyć o tym, czy Odwołujący jest osobą niezdolną do samodzielnej egzystencji. Odwołujący cierpi na wiele schorzeń, ale to schizofrenia spowodowała stopniowe wyłączanie go z życia społecznego już od wczesnych lat, ponieważ Odwołujący pobierał nauki
w systemie indywidualnym. Dodatkowo, pełnomocnik Odwołującego wskazał na okoliczność, że matka Odwołującego była lekarzem medycyny i sama leczyła Odwołującego, z czym wiąże się brak dokumentacji medycznej z tego okresu. Nie bez znaczenia jest także fakt, że Odwołujący miał brata bliźniaka, który również cierpiał na schizofrenię i zmarł w 2002 r. Pełnomocnik Odwołującego wskazał dodatkowo, że schizofrenia u Odwołującego została rozpoznana znacznie wcześniej, powołując się na autorytet prof. dr hab. med. Z. E. oraz prof. T. B. ( pismo Odwołującego z dnia 18 marca 2016 r., k. 2-7).

ZUS pismem z dnia 20 kwietnia 2016 r. wniósł odpowiedź na odwołanie, w której wnioskował o odrzucenie odwołanie na podstawie art. 477 ^{( 9)} § 1 i 3 k.p.c., przeprowadzenie rozprawy w nieobecność pełnomocnika organu rentowego na podstawie art. 209 k.p.c. oraz o doręczenie sentencji prawomocnego wyroku. W uzasadnieniu odpowiedzi na odwołanie ZUS wskazał, że Odwołujący nie wniósł odwołania od decyzji z dnia 17 marca 2015 r. w terminie i jego zdaniem, odwołanie podlega odrzuceniu. Jednocześnie ZUS zaznaczył, że odwołanie wpłynęło do organu rentowego w dniu 23 marca 2016 r., a sama Decyzja ZUS została wysłana listem zwykłym w dniu 18 marca 2015 r. na adres do doręczeń pełnomocnika Odwołującego, tj. ul. (...), (...) W.. ZUS stwierdził, że przekroczenie terminu do wniesienia odwołania ma charakter niewątpliwie nadmierny, zaś Odwołujący nie uprawdopodobnił, że przekroczenie terminu nastąpiło z przyczyn od niego niezależnych ( odpowiedź na odwołanie ZUS z dnia 20 kwietnia 2016 r., k. 9).

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Ubezpieczony G. B., reprezentowany przez pełnomocnika J. P., złożył w Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych (...) w W. w dniu 1 sierpnia 2013 r. wniosek o ustalenie prawa do renty rodzinnej wraz z jej wyrównaniem po zmarłej matce H. B.. W treści wniosku pełnomocnik Odwołującego zaznaczył, że jest on osobą niepełnosprawną, całkowicie niezdolną do pracy, wymagającą opieki i pomocy przy wykonywaniu podstawowych czynności dnia codziennego, a także że jego wiedza i świadomość prawna nie pozwala na powzięcie informacji o tym, że po zmarłej matce może mu przysługiwać jakieś świadczenie. Ponadto, Odwołujący sam pobierał świadczenie rentowe. H. B. zmarła 9 marca 2012 r. Mieszkała wraz z synem przy ul. (...) w M.. Matka Odwołującego była kierownikiem ośrodka zdrowia w M. i sama leczyła syna i jego brata bliźniaka (obydwaj cierpieli na schizofrenię, co dodatkowo potwierdza fakt, że była to choroba uwarunkowana genetycznie). Z powyższych przyczyn brak jest dokumentacji medycznej dotyczącej Odwołującego. Odwołujący ukończył szkołę średnią w trybie indywidualnym. Odwołujący pobiera rentę z tytułu całkowitej niezdolności do pracy i uzyskuje zasiłek socjalny. Odwołujący choruje na schizofrenię i ma przepuklinę oponowo – rdzeniową. Ponadto Odwołujący przyjmuje leki na ciśnienie i zapalenie żył głębokich ( protokół rozprawy z dnia 26 sierpnia 2016 r., k. 26-27).

ZUS pismem z dnia 14 sierpnia 2013 r. zawiadomił pełnomocnika Odwołującego, że termin wydania decyzji w niniejszej sprawie ulega przedłużeniu z uwagi na toczące się postępowanie wyjaśniające w sprawie. Jednocześnie organ rentowy zobowiązał pełnomocnika Odwołującego do przedłożenia zaświadczenia o stanie zdrowia Odwołującego oraz powiadomił go, że decyzja zostanie wydana w ciągu 30 dni od dnia wyjaśnienia ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji.

W dniu 29 października 2013 r. ZUS wydał decyzję odmawiającą wszczęcia postępowania na wniosek z dnia 1 sierpnia 2013 r. w sprawie przyznania renty rodzinnej Odwołującemu wobec nieprzedłożenia w wyznaczonym terminie stosownych dokumentów.

Pełnomocnik Odwołującego pismem z dnia 23 stycznia 2015 r. wniósł o ponowne rozpoznanie sprawy w przedmiocie ustalenia prawa do renty rodzinnej dla G. B. po zmarłej matce H. B., przedkładając w załączeniu niniejszego pisma aktualne zaświadczenie Odwołującego o stanie zdrowia (...) oraz kopię świadectwa ukończenia liceum ogólnokształcącego przez Odwołującego. Jednocześnie, pełnomocnik Odwołującego załączył do ww. pisma orzeczenie lekarza orzecznika ZUS
z dnia 27 lipca 2007 r. stwierdzające u Odwołującego całkowitą niezdolność do pracy trwale i na stałe. Pełnomocnik Odwołującego wskazał także, że z uwagi na leczenie Odwołującego przez matkę nie ma możliwości zdobycia zaświadczenia lekarskiego stwierdzającego, od kiedy u Odwołującego występuje schizofrenia.

Zgodnie z orzeczeniem lekarza orzecznika ZUS z dnia 17 lutego 2015 r., Odwołujący jest trwale całkowicie niezdolny do pracy, zaś data powstania całkowitej niezdolności do pracy to dzień 1 marca 1992 r. Pismem z dnia 19 lutego 2015 r. pełnomocnik Odwołującego wniósł do organu rentowego sprzeciw od orzeczenia lekarza orzecznika ZUS i wniósł o zmianę ww. orzeczenia w ten sposób, że za datę powstania całkowitej niezdolności do pracy należało uznać okres pobierania nauki w szkole średniej przez Odwołującego.

Następnie w dniu 10 marca 2015 r. komisja lekarska ZUS wydała orzeczenie, zgodnie z którym Odwołujący jest trwale całkowicie niezdolny do pracy, zaś data powstania całkowitej niezdolności do pracy to dzień 1 marca 1992 r. Ponadto, w opinii lekarskiej z dnia 10 marca 2015 r. wskazano, że Odwołujący cierpi na schizofrenię, zaś naruszona sprawność powoduje utratę zdolności do jakiejkolwiek pracy i nie rokuje powrotu do pracy. Za datę powstania niezdolności do pracy uznano dzień 1 marca 1992 r., tj. dzień ustalony w wyroku Sądu.

ZUS, po przeprowadzeniu postępowania wyjaśniającego, na podstawie załączonej do akt rentowych dokumentacji dotyczącej ubezpieczonego G. B., uznał, że wnioskodawca nie spełnia warunków do przyznania na jego rzecz prawa do renty rodzinnej po zmarłej matce H. B., ze względu na datę powstania jego trwałej całkowitej niezdolności do pracy i na tej podstawie odmówił Odwołującemu przyznania prawa do renty rodzinnej.

Od niekorzystnej Decyzji ZUS pełnomocnik Odwołującego złożył za pośrednictwem ZUS do Sądu Okręgowego Warszawa – Praga w Warszawie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych, odwołanie, inicjując tym samym niniejsze postępowanie ( pismo Odwołującego z dnia 18 marca 2016 r., k. 2 – 7).

Sąd na rozprawie w dniu 26 sierpnia 2016 r. postanowił zobowiązać organ rentowy do złożenia merytorycznej odpowiedzi na odwołanie z uwagi na uznanie przez tutejszy Sąd wniesionego odwołania w terminie.

W dniu 7 września 2016 r. ZUS wniósł odpowiedź na odwołanie, w której wniósł o oddalenie odwołania na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c., o przeprowadzenie rozprawy w nieobecności pełnomocnika organu rentowego na podstawie art. 209 k.p.c. oraz o doręczenie odpisu sentencji prawomocnego wyroku. W uzasadnieniu ww. pisma ZUS wskazał, że całkowita niezdolność Odwołującego do pracy powstała u niego w wieku 28 lat, zatem nie spełnia on warunków ustawowych do ustalenia prawa do renty rodzinnej ( odpowiedź na odwołanie ZUS z dnia 7 września 2016 r., k. 30).

Postanowieniem z dnia 20 października 2016 r. Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego lekarza specjalisty psychiatry oraz neurologa celem ustalenia: czy w dniu wydania zaskarżonej decyzji Odwołujący się był zdolny czy też całkowicie lub częściowo niezdolny do pracy zarobkowej, ze szczególnym wskazaniem daty powstania tej niezdolności, czy jest to niezdolność trwała czy okresowa, a jeżeli okresowa to na jaki okres, czy niezdolność powstała do ukończenia 16 lat; do ukończenia nauki w szkole, jeżeli przekroczyła 16 lat, nie dłużej jednak niż do osiągnięcia 25 lat ( postanowienie Sądu z dnia 20 października 2016 r., k. 35).

Z opinii neurologa dr n. med. B. Z. specjalisty neurologa i psychiatry z dnia 8 grudnia 2016 r. wynika, że z punktu widzenia wyłącznie neurologicznego Odwołujący urodził się z przepukliną oponowo – rdzeniową, nie dającą dużych odchyleń neurologicznych. Defekty neurologiczne są od urodzenia i powodowały III grupę inwalidzką. Pogorszenie stanu zdrowia wystąpiło z przesłanek psychiatrycznych. Według biegłego, możliwe, że psychoza schizofreniczna była poprzedzona dłuższym okresem skąpo objawowym ( opinia biegłego sądowego z dnia 8 grudnia 2016 r., k. 56-57).

Ponadto, z opinii biegłego sądowego specjalisty psychiatry M. L. z dnia 2 lutego 2017 r. wynika, że Odwołujący cierpi na schizofrenię paranoidalną. Odwołujący wymaga stałej pomocy i opieki ze strony innych osób w celu zaspokojenia podstawowych potrzeb życiowych. Według oceny biegłej sądowej, z zebranego wywiadu oraz po analizie przebiegu choroby u Odwołującego można ustalić, że pierwsze objawy choroby psychicznej wystąpiły w trakcie nauki w szkole, tj. przed szesnastym rokiem życia (opinia biegłego sądowego z dnia 2 lutego 2017 r., k. 72-74).

ZUS pismem z dnia 28 lutego 2017 r. wniósł o dopuszczenie dowodu z opinii innego biegłego z zakresu psychiatrii na okoliczność stwierdzenia, czy Odwołujący był i jest niezdolny do pracy oraz w jakim stopniu i okresie ( pismo ZUS z dnia 28 lutego 2017 r., k. 83).

Podczas rozprawy w dniu 30 marca 2017 r. pełnomocnik Odwołującego podniósł, że nie ma jakichkolwiek podstaw do powoływania innego biegłego z zakresu psychiatrii, bowiem lekarz orzecznik ZUS, która napisała zastrzeżenia do opinii biegłej sądowej jest specjalistą z zakresu otolaryngologii i chorób płuc, zatem polemizowanie przez nią z opinią psychiatry jest nieuzasadnione. Podkreślił też, że rok 1992 to data przyznania prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, a nie data powstania całkowitej niezdolności do pracy. Sąd postanowił oddalić wniosek ZUS o dopuszczenie dowodu z opinii innego biegłego psychiatry ( protokół rozprawy z dnia 30 marca 2017 r., k. 93-94) .

Powyższy stan faktyczny, Sąd Okręgowy ustalił na podstawie dowodów z dokumentów, załączonych do akt niniejszej sprawy, jak również dokumentów załączonych do akt organu rentowego, w tym w szczególności na podstawie dokumentacji medycznej, potwierdzającej trwałą całkowitą niezdolność Odwołującego. Sąd Okręgowy zważył, że prawdziwość, autentyczność i rzetelność ww. dokumentów została potwierdzona oświadczeniami Odwołującego i jego pełnomocnika, a także opiniami biegłych sądowych, dlatego też nie odmówił im wiarygodności i mocy dowodowej.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie G. B. od Decyzji ZUS jest zasadne i jako takie zasługuje na uwzględnienie.

Zaistniały pomiędzy stronami spór w niniejszej sprawie koncentrował się wokół prawa G. B. do świadczenia w postaci renty rodzinnej po zmarłej matce H. B..

Instytucja renty rodzinnej została uregulowana w przepisach ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. Dz. U. z 2015 r. poz. 748 ze zm.). Zgodnie z art. 65 ust. 1 i 2 ustawy o emeryturach i rentach renta rodzinna przysługuje uprawnionym członkom rodziny osoby, która w chwili śmierci miała ustalone prawo do emerytury lub renty z tytułu niezdolności do pracy lub spełniała warunki wymagane do uzyskania jednego z tych świadczeń. Przy ocenie prawa do renty rodzinnej przyjmuje się, że osoba zmarła była całkowicie niezdolna do pracy. Z kolei w myśl art. 68 ust. 1 ustawy emerytalnej prawo do renty rodzinnej mają dzieci własne, dzieci drugiego małżonka i dzieci przysposobione: 1) do ukończenia 16 lat, 2) do ukończenia nauki w szkole, jeżeli przekroczyły 16 lat życia, nie dłużej jednak niż do osiągnięcia 25 lat życia, albo 3) bez względu na wiek, jeżeli stały się całkowicie niezdolne do pracy oraz do samodzielnej egzystencji lub całkowicie niezdolne do pracy w okresie, o którym mowa w pkt 1 lub 2.

Jak wynika z cytowanych powyżej przepisów, otrzymanie świadczenia z tytułu renty rodzinnej jest możliwe w sytuacji spełnienia przesłanek określonych w ustawie. Zainteresowany musi być uprawnionym członkiem rodziny zmarłego, któremu przysługiwało prawo do emerytury lub renty z tytułu niezdolności do pracy. Uprawnionym na gruncie wskazanej wyżej ustawy jest między innymi dziecko zmarłego, któremu renta rodzinna po zmarłym rodzicu przysługuje w trzech przypadkach. Ze względu na okoliczności niniejszej sprawy istotny jest ostatni z przypadków określony w art. 68 ust. 1 pkt 3 ustawy o emeryturach i rentach. Literalna wykładnia tego przepisu prowadzi do wniosku, że przesłanka w nim określona jest spełniona w dwóch sytuacjach mogących wystąpić niezależnie od siebie. I tak, możliwe jest przyznanie renty rodzinnej bez względu na wiek, jeśli dziecko jest całkowicie niezdolne do pracy i samodzielnej egzystencji, lub też jest całkowicie niezdolne do pracy i niezdolność ta powstała przed ukończeniem przez dziecko 16 lub 25 roku życia.

W niniejszej sprawie, wobec wszystkich okoliczności bezspornym jest, że Odwołujący spełnił przesłankę uzyskania prawa do renty rodzinnej wynikającą z art. 65 ust. 1 ustawy. Jest on bowiem synem zmarłej, co wynikało bezpośrednio ze znajdującego się w aktach sprawy skróconego aktu zgonu H. B..

Organ rentowy oparł wskazane w skarżonej decyzji rozstrzygnięcie na stanowiskach organów orzeczniczych ZUS, które zgodnie wskazywały na ustalenie dnia powstania trwałej całkowitej niezdolności do pracy Odwołującego na dzień 1 marca 1992 r. Na stanowisku przeciwnym stanął pełnomocnik Odwołującego, stwierdzając, że Odwołujący stał się trwale całkowicie niezdolny do pracy w czasie pobierania nauki w szkole średniej i tym samym kwestionował zasadność zaskarżonej decyzji.

Wobec zebranego materiału dowodowego w sprawie, w szczególności opierając się dowodach z opinii biegłych należało stwierdzić, że trwała całkowita niezdolność do pracy Odwołującego powstała znacznie wcześniej niż z dniem 1 marca 1992 r. Matka Odwołującego była lekarzem medycyny i miała wystarczającą wiedzę, by samodzielnie leczyć syna. Potwierdza to zarówno stanowisko Odwołującego, jak i jego pełnomocnika, a przede wszystkim dalsza historia jego leczenia i stanowiska biegłych, w szczególności stanowisko biegłej z zakresu psychiatrii. Sąd Okręgowy nie znajduje podstaw, by nie dać wiary tak ustalonym okolicznościom i uznać, że stanowisko pełnomocnika Odwołującego zasługuje na uwzględnienie.

Jednocześnie w tym miejscu należy odnieść się do oddalenia wniosku ZUS o dopuszczenie dowodu z innego biegłego z zakresu psychiatrii. Zastrzeżenia do opinii biegłej sądowej z zakresu psychiatrii M. L. zostały napisane przez lekarza medycyny zajmującego się zupełnie inną dziedziną medyczną. Sąd Okręgowy uznał opinię sporządzoną w niniejszej sprawie za sporządzoną w sposób rzetelny i wystarczający. W szczególności biorąc pod uwagę okoliczność, że matka Odwołującego wiele lat leczyła go samodzielnie i w niniejszej sprawie nie ma dodatkowej dokumentacji medycznej, która nie została ujawniona w aktach sprawy, a także fakt, że biegła sądowa miała dostęp do pełnej dokumentacji medycznej oraz przeprowadziła badanie bezpośrednie z udziałem Odwołującego, należało uznać, że dopuszczanie dowodu z opinii innego biegłego z zakresu psychiatrii prowadziłoby wyłącznie do przedłużenia postępowania w niniejszej sprawie, zaś inny biegły dysponowałby dokładnie tym samym materiałem dowodowym, co biegła sądowa M. L..

Sąd Okręgowy oparł się zatem przede wszystkim na treści opinii biegłej sądowej psychiatry powołanej w niniejszej sprawie. Biegła w sposób jednoznaczny wskazywała na okoliczności dotyczące stanu zdrowia Odwołującego, a także okres, w którym mogły one powstać, co w ocenie Sądu miały istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia kwestii stanowiącej istotę sporu. Odwołujący od wielu lat cierpi na schizofrenię paranoidalną, czego organ rentowy również nie kwestionuje.

Mając na uwadze wszystkie wskazane powyżej okoliczności, Sąd Okręgowy na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. zmienił zaskarżoną Decyzję ZUS w ten sposób, że przyznał G. B. prawo do renty rodzinnej po zmarłej matce H. B. od dnia 1 stycznia 2015 r. na stałe, o czym orzekł w sentencji wyroku.

ZARZĄDZENIE

(...)