Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego Warszawa-Praga w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 3 czerwca 2019 r.

Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie VII Wydział Pracy
i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSO Monika Rosłan-Karasińska

Protokolant: st. sekr. sądowy Maria Nalewczyńska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 3 czerwca 2019 r. w Warszawie

sprawy R. Ł.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych(...) Oddział w W.

o przeliczenie emerytury

na skutek odwołania R. Ł.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W.

z dnia 30 kwietnia 2018 r. znak: (...)

zmienia zaskarżoną decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. z dnia 30 kwietnia 2018 r. znak: (...) w ten sposób, że wylicza wysokość kapitału początkowego przy uwzględnieniu wysokości zarobków wnioskodawcy R. Ł. za okres od 1 kwietnia 1989 r. do 31 maja 1992 r. i stwierdza, iż wysokość kapitału początkowego wynosi 123.914,01 zł zaś wysokość emerytury od daty przyznania tj. od 2 marca 2018 r. wynosi 2.161,72 zł (dwa tysiące sto sześćdziesiąt jeden złotych 72/100) .

UZASADNIENIE

R. Ł. w dniu 28 maja 2018 r. złożył odwołanie do Sądu Okręgowego Warszawa-Praga w Warszawie za pośrednictwem Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. od decyzji z dnia 30 kwietnia 2018 r. znak: (...) wnosząc o ponowne wyliczenie kapitału początkowego z uwzględnieniem okresu zatrudnienia jako pracownika wysokościowego w Usługowej Spółdzielni Pracy (...) od 1 kwietnia 1989 r. do 31 maja 1992 r. oraz zatrudnienia w firmie (...). W uzasadnieniu swego stanowiska ubezpieczony wskazał, że kwestionowane przez organ rentowy dokumenty dotyczą okresu zatrudnienia, w którym jego zarobki były najwyższe. Wówczas pracował na dużych wysokościach w elektrowniach (...), (...), (...) przy użyciu technik alpinistycznych. Stawki wynagrodzenia były wtedy dziesięciokrotnie wyższe niż na innych stanowiskach, na których wcześniej pracował odwołujący (odwołanie z dnia 28 maja 2018 r., – k. 3 – 3 verte a.s.).

Zakład Ubezpieczeń Społecznych(...)Oddział w W. w odpowiedzi na odwołanie z dnia 15 czerwca 2018 r. wniósł o oddalenie odwołania na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. Organ rentowy wskazał, że ubezpieczony w dniu 13 lutego 2018 r. złożył wniosek o emeryturę w powszechnym wieku emerytalnym. Decyzją z dnia 21 marca 2018 r. oddział przyznał mu wnioskowane świadczenie. Do stażu pracy przy ustalaniu kapitału początkowego organ rentowy nie przyjął okresu zatrudnienia w firmie (...), ponieważ zaświadczenie z dnia 5 kwietnia 1993 r. nie zawiera daty rozpoczęcia oraz zakończenia umowy zlecenia, nie przyjęto również wynagrodzenia osiągniętego w czasie zatrudnienia w Usługowej Spółdzielni Pracy (...) od 1 kwietnia 1989 r. do 31 maja 1992 r., ponieważ znajdujące się w aktach rentowych zaświadczenie o zatrudnieniu i wynagrodzeniu z dnia 12 sierpnia 2002r. w ocenie organu rentowego nie jest opatrzone oryginalną pieczątką firmową. W dniu 5 kwietnia 2018 r. odwołujący złożył wniosek o ponowne obliczenie świadczenia, do którego dołączył umowy o pracę z Usługowej Spółdzielni Pracy (...) oraz zaświadczenie z dnia 5 kwietnia 1993 r. wystawione przez firmę (...). Umowy o pracę dołączone do wniosku przez ubezpieczonego w ocenie organu rentowego nie zawierają informacji o wysokości stawki płacy zasadniczej. Organ rentowy ponadto wskazał, że przy obliczaniu wysokości podstawy emerytury, bierze się pod uwagę dokładnie ustaloną wartość – wysokość uzyskiwanego w określonym czasie wynagrodzenia, a więc w sprawie o ustalenie podstawy wymiaru składki, należy dokładnie określić wysokość wszystkich składników wynagrodzenia, które mają być uwzględnione (odpowiedź na odwołanie z dnia 15 czerwca 2018 r., k. 4 – 4 verte a.s.).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

R. Ł., urodzony w dniu (...), w okresie od dnia 1 kwietnia 1989 r. do 31 maja 1992 r. był zatrudniony w Usługowej Spółdzielni Pracy (...) na stanowisku pracownika prowizyjnego – kierownika robót. W ramach zatrudnienia ubezpieczony wykonywał prace na wysokościach do 300 m, które polegały na malowaniu wysokich obiektów w Browar (...), przy użyciu technik alpinistycznych, później wykonywał prace w Elektrowni (...) na kominach wysokich, a także w elektrowni (...) (zaświadczenie o zatrudnieniu i wynagrodzeniu z dnia 12 sierpnia 2002 r., k. 28 – 29 akt kapitałowych, świadectwo pracy z dnia 31 maja 1992 r., k. 26 akt kapitałowych, zeznania świadka R. S. –k. 46 a.s., zeznania świadka K. M. – k. 45 a.s., zeznania świadka H. R. – k. 47 a.s., zeznania świadka J. R. – k. 47 a.s., zeznania odwołującego R. Ł. – k. 28 i k. 48 a.s., umowa o pracę z dnia 1 kwietnia 1989 r., k. 19 – 20 akt emerytalnych, umowa o pracę z dnia 1 lipca 1989 r., k. 21 – 22 akt emerytalnych).

Ubezpieczony z tytułu zatrudnienia w Usługowej Spółdzielni Pracy (...) osiągnął dochód w następujących wysokościach:

-

w 1989 r. łącznie 2 093 090 złotych;

-

w 1990 r. łącznie 22 310 541 złotych;

-

w 1991 r. łącznie 74 304 030 złotych;

-

w 1992 r. łącznie 10 395 000 złotych (zaświadczenie o zatrudnieniu i wynagrodzeniu z dnia 12 sierpnia 2002 r., k. 28 – 29 akt kapitałowych).

Akta osobowe pracowników były przetrzymywane przez ostatniego Prezesa Spółdzielni – S. S. i uległy zniszczeniu. Zaświadczenia o zatrudnieniu i wynagrodzeniu RP-7 z dnia 12 sierpnia 2002 r., a dotyczące R. Ł. i R. S. zostały podpisane przez ostatniego Prezesa Spółdzielni - S. S. i Członka Zarządu Spółdzielni - D. Ł. (zaświadczenie o zatrudnieniu i wynagrodzeniu z dnia 12 sierpnia 2002 r., k. 28 akt kapitałowych, zeznania świadka R. S. –k. 46 a.s., kopia zaświadczenia o zatrudnieniu i wynagrodzeniu z dnia 12 sierpnia 2002 r., k. 42 – 43 a.s., zeznania odwołującego R. Ł. – k. 28 a.s.).

W Usługowej Spółdzielni Pracy (...) ubezpieczony współpracował między innymi z R. S. – kierownikiem robót na wysokościach, który był zatrudniony w okresie od 3 listopada 1986 r. do 31 marca 1992 r., jego wynagrodzenie w latach 1989 – 1992 wynosiło:

-

w 1989 r. łącznie 4 914 498 złotych;

-

w 1990 r. łącznie 23 866 613 złotych;

-

w 1991 r. łącznie 99 159 726 złotych;

-

w 1992 r. łącznie 14 738 600 złotych (kopia zaświadczenia o zatrudnieniu i wynagrodzeniu z dnia 12 sierpnia 2002 r., k. 42 – 43 a.s., zeznania świadka R. S. –k. 46 a.s., zeznania odwołującego R. Ł. – k. 28 a.s.).

Odwołujący, zwolnieniu się z Usługowej Spółdzielni Pracy (...) nawiązał współpracę z firmą (...), która była działalnością gospodarczą założoną przez J. R. i nadal wykonywał prace na wysokościach.

W okresie od 1 marca 1992 r. do 31 grudnia 1992 r. R. Ł. wykonywał prace zlecone w firmie (...), gdzie w ww. okresie uzyskał dochód w łącznej wysokości 93.452.000 złotych (zaświadczenie z dnia 5 kwietnia 1993 r., k. 23 akt emerytalnych, zeznania świadka J. R. – k. 47 a.s., zeznania odwołującego R. Ł. – k. 28 a.s.).

Decyzją z dnia 3 czerwca 2015 r., organ rentowy ustalił wartość kapitału początkowego R. Ł. na dzień 1 stycznia 1999 r. na kwotę 88 381,92 zł, organ uwzględnił okresy składkowe w ilości 17 lat, 3 miesięcy i 13 dni oraz okresy nieskładkowe w ilości 4 lat. W uzasadnieniu decyzji ZUS zaznaczył, że nie uwzględnił wynagrodzenia za okres od 1 kwietnia 1989 r. do 31 maja 1992 r. ponieważ przedstawione zaświadczenie o zatrudnieniu i wynagrodzeniu w Usługowej Spółdzielni Pracy (...) nie zawiera oryginalnej pieczątki firmowej. Organ rentowy nie uwzględnił również okresów zatrudnienia od 29 września 1972 r. do 12 października 1972 r. w Spółdzielczym Biurze (...), ponieważ wpis w legitymacji ubezpieczeniowej nie spełnia wymogów formalnych tj. brak daty zakończenia zatrudnienia oraz okresu od 1 marca 1992 r. do 31 grudnia 1992 r. w firmie (...), ponieważ brak możliwości identyfikacji płatnika (decyzja ZUS z dnia 3 czerwca 2015 r., k. 91 – 95 akt kapitałowych).

Odwołujący w dniu 13 lutego 2018 r. złożył do organu rentowego wniosek o przyznanie prawa do emerytury (wniosek z dnia 13 lutego 2018 r., k. 1 – 5 akt emerytalnych).

Organ rentowy w dniu 21 marca 2018 r. wydał decyzję o przyznaniu emerytury od dnia 2 marca 2018 r., tj. od osiągnięcia wieku emerytalnego w wysokości 1 557,39 zł brutto (decyzja ZUS z dnia 13 marca 2018 r., k. 13 akt emerytalnych).

W dniu 5 kwietnia 2018 r. ubezpieczony złożył do organu rentowego wniosek o ponowne obliczenie świadczenia emerytalnego, do wniosku odwołujący załączył oryginały umów o pracę z Usługową Spółdzielnią Pracy (...) oraz zaświadczenie z dnia 5 kwietnia 1993 r. z firmy (...) (wniosek z dnia 5 kwietnia 2018 r. z załącznikami, k. 17 – 23 akt emerytalnych).

Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. w dniu 30 kwietnia 2018 r. wydał zaskarżoną decyzję, znak: (...)na podstawie której organ rentowy odmówił R. Ł. prawa do emerytury, ponieważ złożone dokumenty nie mają wpływu na zmianę wysokości świadczenia. Organ rentowy w uzasadnieniu decyzji wskazał ponadto, że okres zatrudnienia od 1 marca 1992 r. do 31 grudnia 1992 r., w firmie (...) z siedzibą w W. nie został przyjęty ponieważ ubezpieczony nie przedłożył wystarczających środków dowodowych, natomiast przedłożone zaświadczenie z dnia 5 kwietnia 1993 r., nie zawiera dat rozpoczęcia i zakończenia prac zleconych. Z kolei przedłożone umowy o pracę z tytułu zatrudnienia w Usługowej Spółdzielni Pracy (...) nie zawierają informacji o wysokości stawki płacy zasadniczej – wynagrodzenia – uposażenia (decyzja ZUS z dnia 30 kwietnia 2018 r., k. 25 akt emerytalnych).

Ubezpieczony odwołał się od powyższej decyzji organu rentowego, tym samym inicjując niniejsze postępowanie (odwołanie z dnia 28 maja 2018 r., – k. 3 – 3 verte a.s.).

Hipotetyczna wysokość kapitału początkowego obliczona zgodnie z zaświadczeniem z dnia 12 sierpnia 2002 r. oraz z dnia 5 kwietnia 1993 r. wyniosłaby 123.914,01 zł, natomiast wysokość wskaźnika podstawy wymiaru 124,73 % (pismo procesowe organu rentowego z dnia 5 września 2018 r. k. 16 – 19 a.s.).

Sąd zobowiązał organ rentowy do hipotetycznego wyliczenia wysokości emerytury przy uwzględnieniu wysokości zarobków odwołującego za okres 1 kwietnia 1989 r. do 31 maja 1992 r. oraz zgodnie z zaświadczeniem z 12 sierpnia 2002 r. i zaświadczeniem z dnia 5 kwietnia 1993 r., na podstawie już wcześniej wyliczonego hipotetycznego kapitału początkowego (protokół z rozprawy z dnia 8 kwietnia 2019 r., k. 48 a.s.).

Hipotetyczna wysokość emerytury obliczona na dzień 2 marca 2018 r., z uwzględnieniem wysokości zarobków odwołującego za okres 1 kwietnia 1989 r. do 31 maja 1992 r. oraz zgodnie z zaświadczeniem z 12 sierpnia 2002 r. i zaświadczeniem z dnia 5 kwietnia 1993 r., na podstawie już wcześniej wyliczonego hipotetycznego kapitału początkowego wyniosła 2.161,72 zł (pismo procesowe organu rentowego z dnia 9 maja 2019 r., 54 a.s.).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie materiału dowodowego zebranego w aktach sprawy, w tym aktach rentowych, a także na podstawie zeznań świadków R. S., K. M., H. R., J. R., a także na podstawie zeznań odwołującego R. Ł..

Zeznania świadków R. S., K. M., H. R., J. R. zostały przez Sąd ocenione jako wiarygodne, ponieważ były spójne i logiczne, świadkowie współpracowali z R. Ł., dlatego też ich zeznania stanowiły przydatny i miarodajny materiał dowodowy w sprawie. Sąd w szczególności oparł się na zeznaniach R. S. – ówczesnego Prezesa Spółdzielni i pracownika wysokościowego, który zatrudnił odwołującego w imieniu zakładu pracy Usługowej Spółdzielni Pracy (...), ponadto miał on najszerszą wiedzę, na temat wykonywanej przez niego pracy na wysokościach oraz prowizyjnym systemie wynagradzania. Ponadto Sąd posłużył się również dokumentem w postaci kopii zaświadczenia o zatrudnieniu i wynagrodzeniu z dnia 12 sierpnia 2002 r. dotyczącym wynagrodzenia innego pracownika - R. S. również zatrudnionego w Usługowej Spółdzielni Pracy (...), które pozwoliło na porównanie wynagrodzeń osiąganych w okresie od 1989 r. do 1992 r. na stanowisku pracownika wysokościowego i okazało się pomocne oraz dodało mocy dowodowej zaświadczeniu o zatrudnieniu i wynagrodzeniu z dnia 12 sierpnia 2002 r. dotyczącym wynagrodzenia R. Ł., bowiem wynagrodzenia R. S. i R. Ł., w spornym okresie kształtowały się podobnie.

Wiarygodność dokumentów zawartych w niniejszej sprawie stanowiła spór pomiędzy stronami. Wbrew twierdzeniom organu rentowego Sąd uznał, że zarobki ubezpieczonego w kwotach 2 093 090 złotych za 1989 r., 22 310 541 złotych za 1990 r., 74 304 030 złotych za 1991 r., 10 395 000 złotych za 1992 r. z tytułu zatrudnienia w Usługowej Spółdzielni Pracy (...) ujawnione w zaświadczeniu o zatrudnieniu i wynagrodzeniu z dnia 12 sierpnia 2002 r., zasługiwały na przyznanie im waloru wiarygodności. Organ rentowy niezasadnie wskazywał, że zaświadczenie o zatrudnieniu i wynagrodzeniu podpisane imiennie przez Prezesa Spółdzielni - S. S. i Członka Zarządu Spółdzielni - D. Ł. nie może stanowić środka dowodowego w postępowaniu o ustalenie kapitału początkowego, ponieważ nie widnieje na nim pieczątka zakładu pracy. Ponadto wbrew twierdzeniom organu rentowego zaświadczenie z dnia 5 kwietnia 1993 r. wystawione przez firmę (...) zawierało niezbędne informacje, a mianowicie widniał w nim okres wykonywania prac zleconych od marca do grudnia 1992 r. wraz z osiąganym w tym okresie dochodem, wobec powyższego Sąd także oparł się na ww. zaświadczeniu i uznał wykazane w nim zarobki za wiarygodne.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie R. Ł. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych(...) Oddział w W. z dnia 30 kwietnia 2018 r. znak: (...) okazało się zasadne.

Z uwagi na przedmiot sporu tytułem wstępu podkreślania wymaga, że R. Ł., jako osobie urodzonej pod dniu 31 grudnia 1948 r., przysługuje prawo do emerytury w myśl art. 24 i następnych ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. z 2018 r., poz. 1270), zwanej dalej ustawą emerytalną. Wymieniony przepis art. 24 wskazuje, że ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku emerytalnego wynoszącego, co najmniej 60 lat dla kobiet i co najmniej 65 lat dla mężczyzn, z zastrzeżeniem art. 46, 47, 50, 50a, 50e i 184.

Zasady obliczania wysokości emerytury określonej w art. 24 zostały ustalone w art. 25 -26 ustawy emerytalnej. W myśl art. 26 emerytura stanowi równowartość kwoty będącej wynikiem podzielenia podstawy obliczenia ustalonej w sposób określony w art. 25 ustawy przez średnie dalsze trwanie życia dla osób w wieku równym wiekowi przejścia na emeryturę danego ubezpieczonego, z uwzględnieniem ust. 5 i art. 183 ustawy. Z kolei z art. 25 ust. 1 ustawy wynika, że podstawę obliczenia emerytury, o której mowa w art. 24 ustawy, stanowi kwota składek na ubezpieczenie emerytalne, z uwzględnieniem waloryzacji składek zewidencjonowanych na koncie ubezpieczonego do końca miesiąca poprzedzającego miesiąc, od którego przysługuje wypłata emerytury, zwaloryzowanego kapitału początkowego określonego w art. 173-175 oraz kwot środków zaewidencjonowanych na subkoncie, o którym mowa w art. 40a ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych, z zastrzeżeniem ust. 1a i 1b oraz art. 185.

W pierwszej kolejności wskazać należy, że w niniejszej sprawie prawo ubezpieczonego do emerytury jest bezsporne. Ubezpieczony pobiera bowiem świadczenie emerytalne od dnia 2 marca 2018 r., tj. od dnia osiągnięcia wieku emerytalnego. Przedmiotem sporu w niniejszej sprawie była natomiast wysokość emerytury ustalona decyzją z dnia 21 marca 2018 r., a następnie odmowa ponownego jej przeliczenia na podstawie decyzji z dnia 30 kwietnia 2018 r. Ubezpieczony domagał się bowiem przyjęcia do obliczenia świadczenia zarobków z okresów jego zatrudnienia od dnia 1 kwietnia 1989 r. do 31 maja 1992 r. w Usługowej Spółdzielni Pracy (...) oraz zarobków z okresów jego zatrudnienia od 1 marca 1992 r. do 31 grudnia 1992 r. w firmie (...).

Sąd Okręgowy zważył, że w sprawie z odwołania od decyzji organu rentowego przedmiot i zakres rozpoznania oraz orzeczenia sądu pracy i ubezpieczeń społecznych wyznacza treść zaskarżonej organu rentowego, od której wniesiono odwołanie (art. 477 ⁹ i art. 477 ¹⁴ k.p.c.) i tylko w tym zakresie podlega ona kontroli sądu zarówno pod względem jej formalnej poprawności, jak i merytorycznej zasadności. Postępowanie sądowe zmierza do kontroli prawidłowości lub zasadności zaskarżonej decyzji, a w związku z tym wykluczone jest rozstrzyganie przez sąd, niejako w zastępstwie organu rentowego, żądań zgłaszanych w toku postępowania odwoławczego, które nie były przedmiotem zaskarżonej decyzji (zob. orzeczenia Sądu Najwyższego: postanowienie z dnia 22 lutego 2012 r., II UK 275/11; wyrok z dnia 26 maja 2011 r., II UK 360/10).

Zgodnie z przepisami ustawy emerytalnej - kapitał początkowy ma być odtworzeniem kwoty składek na ubezpieczenie społeczne, opłaconych przed dniem 1 stycznia 1999 r. Zasady ustalania podstawy wymiaru emerytury zostały określone w art. 15 ustawy, a wysokość kapitału początkowego, zależy od udowodnionych okresów składkowych i nieskładkowych, podstawy wymiaru świadczenia, współczynnika określonego przez proporcję wieku ubezpieczonego i ustawowo określonego wieku emerytalnego oraz stażu. Natomiast do ustalenia podstawy wymiaru świadczenia uwzględnia się przychód stanowiący podstawę wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne z kolejnych 10 lat kalendarzowych wybranych przez zainteresowanego z okresu ostatnich 20 lat kalendarzowych poprzedzających bezpośrednio rok zgłoszenia wniosku o emeryturę lub z dowolnych 20 lat kalendarzowych wybranych z całego okresu podlegania ubezpieczeniu, przypadających przed rokiem zgłoszenia wniosku. W przypadku nieudowodnienia okresów składkowych i nieskładkowych, jeżeli nie można ustalić podstawy wymiaru składek w okresie pozostawania w stosunku pracy wskazanym do ustalenia podstawy wymiaru emerytury i renty, za podstawę wymiaru składek przyjmuje się kwotę obowiązującego w tym okresie minimalnego wynagrodzenia pracowników, proporcjonalnie do okresu podlegania ubezpieczeniu i wymiaru czasu pracy. Dokumentem potwierdzającym wysokość wynagrodzenia jest zaświadczenie o zatrudnieniu i wynagrodzeniu, wystawione przez pracodawcę lub prawnego następcę pracodawcy na druku ZUS RP-7, ale również legitymacja ubezpieczeniowa zawierająca odpowiednie wpisy o zatrudnieniu i wysokości wynagrodzenia dokonane przez pracodawcę lub następcę prawnego. Ustalenie kapitału początkowego następuje poprzez obliczenie hipotetycznej emerytury, jaką ubezpieczony otrzymałby w dniu 1 stycznia 1999 r., tj. w dniu wejścia w życie ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, a następnie pomnożenie tej kwoty przez średnie dalsze trwanie życia osób ustalone na dzień 1 stycznia 1999 r.

Zgodnie z art. 175 ust. 1 ustawy, postępowanie w sprawie ustalenia kapitału początkowego przebiega według zasad dotyczących ustalenia prawa do świadczeń przewidzianych w tej ustawie, co w szczególności dotyczy katalogu środków dowodowych, jakie służą ubezpieczonemu w postępowaniu przed organem rentowym do wykazania zarówno stażu ubezpieczonego, jak i wysokości przychodów.

W dacie wydania przez organ rentowy spornej decyzji możliwość dowodzenia była ograniczona rozporządzeniem Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 11 października 2011 r. w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe ( Dz. U. z 2011 r., Nr 237, poz. 1412) zwanego dalej ,,rozporządzeniem’’, które zmieniło rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe i zasad wypłaty tych świadczeń ( Dz. U. z 1983 r., Nr 10, poz. 49 ze zm.). Zgodnie z obowiązującym § 22 ust 1 i ust. 2 rozporządzenia, jeżeli ustawa nie stanowi inaczej, środkiem dowodowym stwierdzającym okresy zatrudnienia na podstawie umowy o pracę, powołania, wyboru, mianowania oraz spółdzielczej umowy o pracę jest świadectwo pracy, zaświadczenie płatnika składek lub innego właściwego organu, wydane na podstawie posiadanych dokumentów lub inny dokument, w tym w szczególności: legitymacja ubezpieczeniowa; legitymacja służbowa, legitymacja związku zawodowego, umowa o pracę, wpis w dowodzie osobistym oraz pisma kierowane przez pracodawcę do pracownika w czasie trwania zatrudnienia.

Zważyć przy tym należy, że w postępowaniu przed sądem ubezpieczeń społecznych w sprawach o świadczenia emerytalno-rentowe prowadzenie dowodu z zeznań świadków lub z przesłuchania stron nie podlega żadnym ograniczeniom. Według art. 473 § 1 k.p.c. w postępowaniu w sprawach z zakresu prawa pracy i ubezpieczeń społecznych nie stosuje się przed sądem przepisów ograniczających dopuszczalność dowodu z zeznań świadków i z przesłuchania stron. Ten wyjątek od ogólnych zasad, wynikających z art. 247 k.p.c., sprawia, że każdy istotny fakt (np. taki, którego ustalenie jest niezbędne do przyznania ubezpieczonemu prawa do wcześniejszej emerytury), może być dowodzony wszelkimi środkami dowodowymi, które sąd uzna za pożądane, a ich dopuszczenie za celowe (zob. wyrok Sądu Najwyższego z 4 października 2007 r. I UK 111/07). Oznacza to, że w postępowaniu przed sądami pracy i ubezpieczeń społecznych okoliczności mające wpływ na prawo do świadczeń lub ich wysokości mogą być wprawdzie udowadniane wszelkimi środkami dowodowymi, przewidzianymi w kodeksie postępowania cywilnego, jednakże zaliczenie nieudokumentowanych okresów składkowych do uprawnień oraz wzrostu świadczeń emerytalno-rentowych wymaga dowodów nie budzących wątpliwości, spójnych i precyzyjnych (zob. wyroki Sądu Najwyższego z 9 stycznia 1998 r. II UKN 440/97 i z 4 lipca 2007 r. I UK 36/07, wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z 30 października 2013 r., III AUa 269/13).

W niniejszej sprawie R. Ł. domagał się uwzględnienia przy obliczeniu jego emerytury wynagrodzenia uzyskanego w związku z zatrudnieniem w Usługowej Spółdzielni Pracy (...) w latach 1989-1992 oraz w firmie (...) od 1 marca 1992 r. do 31 grudnia 1992 r., którego wysokości były dla niego korzystniejsze niż te które uwzględnił organ rentowy w decyzji o ustaleniu kapitału początkowego z dnia 3 czerwca 2015 r., a później w decyzji z dnia 21 marca 2018 r., które były podstawą wydania skarżonej decyzji z dnia 30 kwietnia 2018 r.

Zgodnie z powyższymi przepisami należało przeanalizować sporną wysokość zarobków osiąganą przez odwołującego w latach 1989 r. - 1992 r.

Rozpoznając sprawę, po przeprowadzeniu postępowania dowodowego, Sąd Okręgowy nie podzielił stanowiska organu rentowego co do niemożności uwzględnienia informacji wynikających ze spornego druku Rp-7, z uwagi na brak na nim pieczątki firmowej. W ocenie Sądu przyjęte przez organ rentowy stanowisko i zakwestionowanie tego dokumentu było niezasadne i zdecydowanie zbyt formalistyczne. Analizując treść spornego zaświadczenia z dnia 12 sierpnia 2002 r., Sąd zważył, że dokument ten zawiera podpisy ówczesnego Prezesa Spółdzielni - S. S. i Członka Zarządu Spółdzielni - D. Ł.. Stąd też w ocenie Sądu trudno powyższy dokument dyskwalifikować jako środek dowodowy jedynie z powodu braku pieczątki firmowej. Organ rentowy nie wykazał, by z jakichkolwiek przepisów wynikał wymóg umieszczenia na zaświadczeniu Rp – 7 firmowej pieczątki osoby podpisującej.

Sąd zważył, że należało odwołującemu uwzględnić faktyczne wynagrodzenie, które otrzymał w latach 1989-1992 z tytułu zatrudnienia w Usługowej Spółdzielni Pracy (...) wykazane w zaświadczeniu Rp-7, bowiem przedstawione przez odwołującego zaświadczenie o zatrudnieniu i wynagrodzeniu Rp-7 z dnia 12 sierpnia 2002 r., zalicza się do środków dowodowych służących udowodnieniu wysokości zarobków, ponadto wysokość osiąganych zarobków w ww. okresie nie budziło żadnych zastrzeżeń, co więcej świadkowie zgodnie potwierdzili fakt pracy na wysokościach oraz fakt, że zarobki w tym okresie były dużo wyższe niż minimalne, z uwagi na charakter wykonywanej pracy.

Z kolei Sąd mając na względzie powyższe przepisy, uznał również zarobki osiągane przez odwołującego w 1992 r. z tytułu zatrudnienia w firmie (...) na podstawie zaświadczenia wystawionego przez J. R.. W ocenie Sądu przedmiotowe zaświadczenie, wbrew twierdzeniom organu rentowego zawiera wskazanie okresu wykonywania prac zleconych, a mianowicie posiada wyszczególnienie miesięcy od marca do grudnia wraz ze wskazaniem kwot wynagrodzenia, jakie ubezpieczony otrzymywał za poszczególne miesiące oraz jest zaopatrzone imienną pieczątką firmową osoby wystawiającej. Wobec powyższego Sąd nie dopatrzył się przyczyn, dla których przedmiotowy dokument nie mógłby stanowić wiarygodnego dokumentu potwierdzającego wysokość wynagrodzenia otrzymywanego przez odwołującego w spornym okresie od marca 1992 r. do grudnia 1992 r.

Reasumując w ocenie Sądu nie było podstaw do zakwestionowania przedłożonych przez odwołującego do akt rentowych druku Rp-7 z dnia 12 sierpnia 2002 r. oraz zaświadczenia z dnia 5 kwietnia 1993 r., a wskazane w tych dokumentach wartości wynagrodzenia uzyskane przez odwołującego w spornym okresie zatrudnienia nie budziły zastrzeżeń.

Mając na względzie powyższe ustalenia, Sąd Okręgowy w pkt 1 wyroku na podstawie art. 477 ^{( 14)} § 2 k.p.c. zmienił zaskarżoną decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. z dnia 30 kwietnia 2018 r. znak: (...) w ten sposób, że wyliczył wysokość kapitału początkowego przy uwzględnieniu wysokości zarobków wnioskodawcy R. Ł. za okres od 1 kwietnia 1989 r. do 31 maja 1992 r. i stwierdził, iż wysokość kapitału początkowego wynosi 123.914,01 zł zaś wysokość emerytury od daty przyznania tj. od 2 marca 2018 r. wynosi 2.161,72 zł (dwa tysiące sto sześćdziesiąt jeden złotych 72/100) .

ZARZĄDZENIE

Odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć (...)

MW