Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego Warszawa-Praga w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 01 sierpnia 2014 roku

Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie, Wydział III Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSO Ewa Dietkow

Protokolant: Joanna Zdankiewicz

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 18 lipca 2014 roku w W.

sprawy z powództwa N. Z. i M. Z.

przeciwko Towarzystwu (...) Spółka Akcyjna w W.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanego Towarzystwa (...) Spółki Akcyjnej w W. na rzecz powódki N. Z. kwotę 148.000,00 PLN (sto czterdzieści osiem tysięcy złotych) z ustawowymi odsetkami od dnia 4 sierpnia 2009 roku do dnia zapłaty;

2.  zasądza od pozwanego Towarzystwa (...) Spółki Akcyjnej w W. na rzecz powódki M. Z. kwotę 28.000,00 PLN (dwadzieścia osiem tysięcy złotych) z ustawowymi odsetkami od dnia 4 sierpnia 2009 roku do dnia zapłaty;

3.  zasądza od pozwanego Towarzystwa (...) Spółki Akcyjnej w W. na rzecz powódki N. Z. rentę w kwocie po 400,00 PLN (czterysta złotych) miesięcznie płatną z góry do dnia 10 każdego miesiąca do rąk M. Z. z ustawowymi odsetkami na wypadek uchybienia terminowi płatności począwszy od dnia 19 lipca 2014 roku;

4.  umarza postępowanie co do kwoty 520,00 PLN wobec cofnięcia pozwu;

5.  zasądza od pozwanego Towarzystwa (...) Spółki Akcyjnej w W. na rzecz powódki M. Z. kwotę 15.957,00 PLN (piętnaście tysięcy dziewięćset pięćdziesiąt siedem złotych) z ustawowymi odsetkami od dnia 4 sierpnia 2009 roku do dnia zapłaty;

6.  oddala powództwo N. Z. w pozostałej części;

7.  oddala powództwo M. Z. w pozostałej części;

8.  zasądza od pozwanego Towarzystwa (...) Spółki Akcyjnej w W. na rzecz powódki M. Z. kwotę 7.217,00 PLN (siedem tysięcy dwieście siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu;

9.  nakazuje pobranie od pozwanego Towarzystwa (...) Spółki Akcyjnej w W. na rzecz Skarbu Państwa – kasa Sądu Okręgowego Warszawa-Praga w Warszawie kwotę 1.145,35 PLN (tysiąc sto czterdzieści pięć i 35/100 złotych) tytułem wydatków oraz kwotę 9.838,00 PLN (dziewięć tysięcy osiemset trzydzieści osiem złotych) tytułem brakującej opłaty sądowej.

III C 356/10

UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 22 marca 2010 roku powódki N. Z. i M. Z. wnosiły o zasądzenie od (...) Spółki Akcyjnej w W., która została z dniem 18 października 2012 roku przejęta przez Towarzystwo (...) Spółkę Akcyjną w W. (postanowienie KRS k. 227):

na rzecz powódki N. Z.:

1.  tytułem odszkodowania kwoty 200.000,00 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 04 sierpnia 2009 roku do dnia zapłaty,

2.  tytułem renty kwoty po 323 zł miesięcznie płatnej od dnia 13 listopada 2006 roku do 10 dnia każdego miesiąca z ustawowymi odsetkami w razie uchybienia terminowi płatności,

na rzecz powódki M. Z.:

1.  tytułem odszkodowania kwoty 150.000,00 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 04 sierpnia 2009 roku do dnia zapłaty,

2.  tytułem renty kwoty po 560,00 zł miesięcznie płatnej od dnia 13 listopada 2006 roku do 10 dnia każdego miesiąca z ustawowymi odsetkami w razie uchybienia terminowi płatności,

3.  tytułem naprawienia szkody kwoty 16.477,00 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 04 sierpnia 2009 roku do dnia zapłaty;

Powódki wnosiły ponadto o zasądzenie na ich rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego wraz z opłatą skarbową za pełnomocnictwo.

Na rozprawie w dniu 12 lipca 2013 roku w obecności pełnomocnika pozwanego powódka M. Z. cofnęła pozew o 520,00 zł co do żądania z pkt 5 pozwu, a pozwany wyraził zgodę na cofnięcie pozwu w tej części.

Przed zamknięciem rozprawy powódki zmieniły żądanie określone w pkt 3 i 4 pozwu w ten sposób, że wnosiły o zasądzenie od pozwanego na rzecz każdej z powódek renty po 633,50 zł miesięcznie na rzecz każdej z nich, z tym, że renta na rzecz powódki N. Z. płatna do rąk przedstawicielki ustawowej M. Z..

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 12 listopada 2006 roku około godziny 6,15 posiadający obowiązkowe ubezpieczenie OC u pozwanego M. W. prowadząc samochód osobowy marki M. naruszył umyślnie zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym w ten sposób, że nie zachował prędkości zapewniającej panowanie nad pojazdem oraz szczególnej ostrożności wobec warunków atmosferycznych, opadów i zmniejszonej widoczności, co doprowadziło do utraty panowania nad pojazdem, uderzenia samochodem w barierkę energochłonną, wypadnięcia samochodu z drogi i wjechania do przydrożnego rowu, nastąpiło wywrócenie samochodu na lewy bok i śmierć pasażera P. Z. w wyniku przygniecenia samochodem – dowód – wyrok skazujący k. 454-455 w sprawie II K 81/07, bezsporne co do ubezpieczenia. P. Z. zajmując siedzenie tylne lewe i nie będąc zabezpieczony pasem bezpieczeństwa wypadł na zewnątrz nadwozia przez okna lewej strony pojazdu, w trakcie przemieszczania się pojazdu po nierównościach rowu i w trakcie przewracania się pojazdu na lewą stronę – dowód – opinia biegłego T. D. k. 234. W czasie wypadku P. Z. nie mógł mieć zapiętych pasów bezpieczeństwa, gdyż samochód M. (...) model (...) rok produkcji 1981 numer nadwozia (...), którym podróżował, nie był fabrycznie wyposażony w pasy bezpieczeństwa dla siedzeń tylnych – dowód – opinia biegłego T. D. k. 234-235. W wyniku doznanych obrażeń po wypadku zmarł drugi pasażer P. P. – wyrok k. 454-455 jw. Sprawca wypadku został uznany za winnego popełnienia przestępstwa z art. 177 § 2 k.k. wyrokiem Sądu Rejonowego w Nowym Dworze Mazowieckim wyrokiem z dnia 28 kwietnia 2008 roku – dowód – wyrok k. 454-455 w sprawie II K 81/07. Orzeczona wobec M. W. kara pozbawienia wolności została wyrokiem Sądu Okręgowego Warszawa-Praga w Warszawie podwyższona do 3 lat, a orzeczony zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych podwyższony do 5 lat – dowód – wyrok k. 538-539 w sprawie VI Ka 891/08. P. Z. w chwili śmierci miał 19 lat, w dniu 5 sierpnia 2006 roku zawarł związek małżeński z powódką M. Z. – dowód – odpis aktu małżeństwa k. 18. W dniu (...) urodziła się powódka N. Z. – dowód – odpis aktu urodzenia k. 19. Edukację szkolną zakończył na II klasie szkoły zawodowej, handlowej o profilu sprzedawca, nie miał zawodu, otrzymał świadectwo ukończenia szkoły – okoliczność przyznana k. 109. P. Z. był zatrudniony w firmie (...) spółka z o.o. na podstawie umowy zlecenia przy rozładunku i załadunku towarów w okresie od 22 czerwca 2006 roku do 20 września 2006 roku – dowód – zaświadczenie k. 25. W dniu 1 października 2006 roku P. Z. zawarł umowę o pracę na okres próbny do 31 października 2006 roku w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku pracownika fizycznego – foliowanie, z wynagrodzeniem zasadniczym w kwocie 1.100,00 zł w firmie (...) spółka z o.o.– dowód – umowa o pracę k. 27. Za usługę pogrzebową w związku z pochowkiem męża powódka zapłaciła 2.258,77 zł, za stypę po śmierci męża kwotę 4.000,00 zł, za kwiaty i znicze na grób 1.500,00 zł, za swoje ubranie żałobne 550,00 zł, za krzyż w miejscu wypadku 80,00 zł – dowód – faktura k. 44, oświadczenie k. 47, zeznania powódki k. 352. Za wykonanie jednoosobowego nagrobka z jasnego granitu powódka zapłaciła kwotę 4.800,00 zł, za wymurowanie grobu 2.100,00 zł, za płytki wokół nagrobka – 600,00 zł, za mszę żałobną 1.000,00 zł – dowód- faktura k. 45, oświadczenie k. 46, zeznania powódki k. 352. Łączne koszty pogrzebu męża i jego pochówku wyniosły 16.888,77, z których pozwany w dniu 4 sierpnia 2009 roku zapłacił powódce 931,75 zł – bezsporne. Powódka w dniu 18 maja 2009 roku wystąpiła do pozwanego o przyznanie odszkodowania i renty na rzecz obu powódek decyzją z dnia 3 sierpnia pozwany odmówił przyznania świadczeń, a następnie w dniu 16 października 2009 roku przyznał powódkom po 10.000,00 zł i po przyjęciu, że poszkodowany przyczynił się do szkody w 80% wypłacił powódkom po 2.000,00 zł – bezsporne, akta szkody. W dniu 30 stycznia 2007 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych przyznał od 12 listopada 2006 roku rentę rodzinną obu powódkom w łącznej kwocie 597,46 zł, tj. po 298,73 zł na rzecz każdej z nich – dowód – decyzja k. 30. ZUS wypłacił łącznie powódkom netto w okresie od:

- 1 marca 2007 roku do 31 grudnia 2007 roku kwotę 5.695,80 zł,

- 1 stycznia 2008 roku do 31 grudnia 2008 roku kwotę 6.717,86 zł,

- 1 stycznia 2009 roku do 31 grudnia 2009 roku kwotę 7.082,54 zł,

- 1 stycznia 2010 roku do 31 grudnia 2010 roku kwotę 7.405,64 zł,

- 1 stycznia 2011 roku do 31 grudnia 2011 roku kwotę 7.542,12 zł,

- 1 stycznia 2012 roku do 31 grudnia 2012 roku kwotę 8.052,23 zł,

- 1 stycznia 2013 roku do 31 grudnia 2013 roku kwotę 8.624,04 zł – dowód – informacja ZUS k. 324-324verte.

W 2014 roku renta rodzinna wypłacana netto miesięcznie przez ZUS obu powódkom wyniosła łącznie 733,46 zł – dowód – zaświadczenie k. 349. Dodatkowo na rzecz powódki N. Z. przyznany został zasiłek rodzinny wraz z dodatkiem z tytułu samotnego wychowywania dziecka w łącznej kwocie 237,00 zł miesięcznie – dowód – decyzja k. 29. W dniu 6 października 2007 roku po krótkiej znajomości powódka M. Z. wyszła za mąż za K. L. (1) – dowód – odpis aktu małżeństwa k. 3 w sprawie SO w Warszawie VI C 2100/08, zeznania powódki k. 352-353. Sąd Okręgowy w Warszawie w sprawie VI C 2100/08 rozwiązał małżeństwo M. L. i K. L. (1) w dniu 28 stycznia 2009 roku przez rozwód bez orzekania o winie małżonków – dowód – wyrok k. 14 w sprawie VI C 2100/08. Powódka M. Z. przed urodzeniem córki N. Z. ukończyła I klasę technikum ekonomicznego, po śmierci męża kontynuowała od 2010 roku naukę w liceum ogólnokształcącym zaocznie, nie zdawała matury, ma świadectwo ukończenia szkoły – dowód – zeznania powódki M. Z. k. 352. Powódka N. Z. ma 8 lat jest w II klasie szkoły podstawowej, uczy się dobrze – dowód – zeznania powódki M. Z. k. 352. Powódka N. Z. jest dzieckiem chorowitym, 4 razy w ciągu 5 lat była hospitalizowana, ma nadwrażliwość nerek i pęcherza – dowód – zeznania powódki k. 353, 109. Powódka M. Z. nie podejmuje pracy zawodowej, gdyż sama opiekuje się córką, małoletnia N. chodzi do szkoły na dwie zmiany, popołudniowa kończy się o 17,20 – dowód – zeznania powódki M. Z. k. 352. Po śmierci męża P. Z. powódka mieszkała z małoletnią N. w domu teściów, po zawarciu małżeństwa z K. L. (2) zamieszkała u swoich rodziców, gdzie mieszkają obie z N. dotychczas – zeznania powódki k. 352-354. Powódka choruje na małopłytkowość, która została u niej zdiagnozowana w połowie 2011 roku – dowód – karta informacyjna k. 120-121. U powódki M. Z. rozpoznany został zespół stresu pourazowego spowodowanego śmiercią męża, po wypadku stan jej zdrowia utrudniał jej znacznie pracę i życie, obecnie wpływa na nie w miernym stopniu – dowód – opinia biegłych K. P. i B. K. k. 290-292. Przebieg żałoby u powódki po śmierci męża i wobec stresu pourazowego był typowy, był związany z przeżywaniem straty osoby bliskiej – dowód – opinia psychologa K. P. k. 334.

Sąd Okręgowy dokonał następującej oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego i zważył co następuje:

Według art. 822 § 1 k.c., powstanie obowiązku zapłaty przez zakład ubezpieczeń (ubezpieczyciela) odszkodowania z tytułu ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakłada powstanie odpowiedzialności ubezpieczonego, czyli samego ubezpieczającego lub osoby, na której rzecz ubezpieczający zawarł umowę ubezpieczenia, za szkody wyrządzone osobom trzecim. Zobowiązanie do zapłaty odszkodowania z tytułu ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ma więc ze swej istoty charakter akcesoryjny, tylko zatem wtedy, gdy ubezpieczony stanie się zgodnie z przepisami prawa cywilnego odpowiedzialny za szkodę wyrządzoną osobie trzeciej, dochodzi do powstania odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń wobec tej osoby z tytułu ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej. Zakres odpowiedzialności ubezpieczonego wobec osoby trzeciej wyznacza co do zasady zakres odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń z tytułu ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej (por. np. uzasadnienie uchwały składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 22 kwietnia 2005 r., III CZP 99/04, OSNC 2005, nr 10, poz. 166 oraz wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 stycznia 2002 r., II CKN 353/99, nie publ.). Kierujący pojazdem jest osobą ubezpieczoną – przepisy art. 34 ust. 1 i art. 35 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. Nr 124, poz. 1152 ze zm.), a wyrządzając szkodę komukolwiek ponosi odpowiedzialność deliktową, której podstawą jest art. 436 § 1 k.c. Zakres odpowiedzialności ubezpieczyciela jest określony przez zakres odpowiedzialności sprawcy szkody. Przy czym odpowiedzialność cywilna posiadacza pojazdu mechanicznego za szkody spowodowane ruchem tego pojazdu jest oparta na zasadzie ryzyka. Jest to odpowiedzialność za sam skutek zdarzenia powodującego szkodę. W okolicznościach niniejszej sprawy kierujący pojazdem doprowadził ze swojej winy do zjechania do rowu, wypadnięcia poszkodowanego P. Z. i jego śmierci. W myśl art. 11 k.p.c. ustalenia wydanego w postępowaniu karnym prawomocnego wyroku skazującego co odo popełnienia przestępstwa wiążą sąd w tym postępowaniu. Zasada prejudykatu wynikającego ze zdania pierwszego art. 11 k.p.c. ma charakter bezwzględnie obowiązujący również w stosunku do ubezpieczyciela sprawcy przestępstwa skazanego w procesie karnym. Sprawca wypadku odpowiada wobec poszkodowanych powódek, którym winy ani przyczynienia się przypisać nie można na zasadzie art. 436 § 1 k.c.. Pozwany w toku procesu nie kwestionował swojej, wynikającej z przepisu art. 822 § 1 k.c. odpowiedzialności co do zasady za skutki wypadku z dnia 12 listopada 2006 roku oraz wypłacił uznane przez siebie odszkodowanie powódkom i część poniesionych przez powódkę M. Z. kosztów pogrzebu. Pozwany podniósł zarzut przyczynienia się P. Z. w 80% do poniesionej szkody. Ten zarzut nie znalazł potwierdzenia w okolicznościach sprawy. Sąd oparł swoje ustalenia na opinii biegłego z zakresu ruchu drogowego i techniki samochodowej T. D., który nie tylko w oparciu o powszechnie dostępnie dane – Internet – ale także zasoby dealera D. B. ustalił, że pasażerowie podróżujący na tylnej kanapie pojazdu prowadzonego przez M. W. nie byli przypięci pasem bezpieczeństwa, gdyż takiego fabrycznie nie montowano w tym modelu i roczniku pojazdu. P. Z. nie mógł zatem przyczynić się do rezultatu wypadku – swojej śmierci – przez nie zapięcie pasów bezpieczeństwa. Taki pojazd został dopuszczony do ruchu na terenie Rzeczypospolitej Polskiej i ubezpieczony u pozwanego. Poszkodowany P. Z. nie był odpowiedzialny za podróż bez pasów bezpieczeństwa, które jeśli byłyby montowane w pojeździe mogły mu uratować życie. Brak jest jakiegokolwiek związku pomiędzy fabrycznym brakiem pasów, a zaniedbaniem ich zapięcia przez P. Z..

Obie powódki były reprezentowane przez profesjonalnego pełnomocnika, który wskazał podstawę prawną roszczeń powódek. Powódki domagały się na podstawie art. 446 § 3 k.c. stosownego odszkodowania i wykazywały, że na skutek śmierci P. Z. nastąpiło znaczne pogorszenie ich sytuacji życiowej. Przepis art. 446 § 3 k.c. uzależnia możliwość przyznania najbliższym członkom rodziny zmarłego odszkodowania, jeżeli wskutek jego śmierci nastąpiło znaczne pogorszenie ich sytuacji życiowej. Jednak nie wyznacza kryteriów, jakie należy mieć na względzie przy ocenie tego, czy wspomniane pogorszenie sytuacji życiowej wystąpiło, czy tylko są to tzw. czynniki materialne. Decydujące jest bowiem, że przez znaczne pogorszenie sytuacji życiowej, o jakim mowa w art. 446 § 3 k.c. należy rozumieć nie tylko pogorszenie się sytuacji materialnej osoby bliskiej zmarłego poszkodowanego, ale także pogorszenie się sytuacji takiej osoby w zakresie pozaekonomicznym. Szczególnie, że chodzi w tym wypadku o naprawienie szkód majątkowych niekiedy trudnych do uchwycenia i wymierzenia. Określając wysokość odszkodowania przyznanego najbliższym członkom rodziny osoby zmarłej z powodu wypadku zawinionego przez inną osobę, jeżeli wskutek śmierci nastąpiło znaczne pogorszenie ich sytuacji życiowej, Sąd jest obowiązany wziąć pod uwagę różnicę między stanem, w jakim znaleźli się członkowie rodziny zmarłego po jego śmierci, a przewidywanym stanem materialnym, gdyby zmarły żył. Pogorszenie sytuacji życiowej polega nie tylko na pogorszeniu obecnej sytuacji materialnej, ale także na utracie rzeczywistej możliwości uzyskania stabilnych warunków życiowych oraz ich realnego polepszenia (wyrok SA w Katowicach z 28 marca 2013 roku, I ACa 20/13, publ. w LEX nr 1294773). Znaczne pogorszenie sytuacji życiowej, o którym mowa w art. 446 § 3 k.c., obejmuje zatem zarówno niekorzystne zmiany bezpośrednio w sytuacji materialnej najbliższych członków rodziny zmarłego, jak też zmiany w sferze ich dóbr niematerialnych, które rzutują na sytuację materialną. W ramach ustalenia rozmiaru szkody uwzględnia się takie czynniki niewymierne jak np.: utratę oczekiwanego wsparcia na przyszłość (nie tylko materialnego), cierpienie związane z utratą osoby bliskiej i związane z tym osłabienie aktywności życiowej oraz motywacji do przezwyciężania trudności życia codziennego (wyrok SA w Katowicach z 4 lutego 2013 r., I ACa 982/12, LEX nr 1289426).

Odszkodowanie dla powódki N. Z.:

Powódka straciła ojca, który mógł nie tylko ją wychowywać i sprawować codzienną P., ale także swoim istnieniem dawał dziecku poczucie bezpieczeństwa. Brak ojca to osierocenie powódki, to obniżenie jej szans na prawidłowe ułożenie sobie życia w przyszłości. Choć obecnie powódka otrzymuje rentę rodzinną, która wynosi 366,73 zł netto miesięcznie i jeśli nawet dodatkowo dodatek rodzinny w kwocie 237,00 zł to i tak gdyby żył ojciec biorąc pod uwagę udział w jakim przyczyniał się do zaspokajania potrzeb rodziny, to jednak w żaden sposób nie eliminuje, czy nawet łagodzi straty doznanej przez powódkę w wyniku śmierci ojca. Powódka pozbawiona została wszelkiego wsparcia ojca, chodzi tu bowiem nie tylko o wsparcie finansowe. Ojciec mógł jej kształtować charakter, mógł zapewnić dobrą edukację, dostatnią przyszłość, dorobić się majątku i pozostawić go córce. P. Z. w chwili śmierci był bardzo młody- miał 19 lat, mógł zapewnić swojej córce dobre i bezpieczne finansowo życie. Dopiero zaczynał życie zawodowe, nie osiągał dużych dochodów. Jego obecna sytuacja zawodowa przy przyjęciu, że nie uczyłby się dalej i nie mając zawodu, byłaby taka, że zarabiałby nie więcej niż średnią krajową. W tych warunkach oraz z uwzględnieniem niewysokich dochodów zmarłego P. Z. powódka powinna otrzymać tytułem stosownego odszkodowania kwotę 150.000,00 zł. Pozwany wypłacił jej kwotę 2.000,00 zł, a zatem do wypłaty pozostaje kwota 148.000,00 zł. Pozwany jest w zwłoce – art. 481 § 1 k.c. z zapłatą kwoty 148.000,00 zł od dnia następnego po odmowie przyznania przez pozwanego tego stosownego odszkodowania. Ponadto należy opierać się na przepisach art. 817 § 1 i § 2 k.c., które nakładają na pozwanego obowiązek spełnienia świadczenia w terminie 30 dni od daty zawiadomienia o szkodzie lub 14 dni od daty kiedy przy zachowaniu należytej staranności spełnienie świadczenia było możliwe. Skoro pozwany przyznał 2.000,00 zł w dniu 3 sierpnia 2009 roku, to znaczy, że od dnia następnego możliwe było spełnienie świadczenia w większym rozmiarze.

Odszkodowanie dla powódki M. Z.:

Po śmierci P. Z. powódka była w silnym stresie pourazowym, który jednak ustąpił po kilku miesiącach. Powódka wyszła bowiem za mąż ponownie za K. L. (1). Sytuacja życiowa powódki zmieniła się, ale nie na tyle

W konsekwencji porównując sytuację życiową powódki sprzed, jak i po 12 listopada 2006 roku i to nie tylko w aspekcie czystko ekonomicznym nie sposób stwierdzić, że w jej przypadku doszło do znacznego pogorszenia sytuacji życiowej. Pogorszenie jednak nastąpiło. Powódka dokonała złego wyboru kolejnego partnera życiowego po wpływem przeżyć związanych ze śmiercią pierwszego męża P. Z.. Sąd dał wiarę zeznaniom powódki co do tego, że kolejne zamążpójście było spowodowane chęcią stworzenia córce pełnej rodziny i że ten krok podyktowany był troską o dobro córki. Powódka M. Z. jest dobrą matką. Mimo młodego wieku troszczy się o swoje dziecko, chroni córkę i zapewnia warunki życiowe. To ona uczestniczy bezpośrednio w życiu powódki N. Z., nie ma innych osób do pomocy, co oznacza także ograniczoną możliwość zarobkowania. Konieczność jednoosobowego sprawowania opieki córką ogranicza powódce jej własny rozwój zawodowy. Gdyby żył P. Z. obowiązki związane z opieką nad małoletnią córką dzieliliby oboje rodzice, a nie tylko powódka M. Z.. Powódka nie doznała wstrząsu psychicznego prowadzącego do rozstroju jej zdrowia ale jej sytuacja życiowa uległa pogorszeniu, choć nie tak dużemu jak sugeruje to powódka. Niewątpliwie jej małżeństwo z K. L. (1) było nieprzemyślane i trwało krótko, to jednak dłużej niż z P. Z.. Pogorszenie sytuacji życiowej powódki po śmierci pierwszego męża należy upatrywać w utracie opiekuna małoletniej córki, z którym powódka mogłaby dzielić się obowiązkami związanymi z wychowywaniem dziecka. Dlatego zdaniem Sądu pogorszenie sytuacji życiowej powódki to kwota nie większa niż 30.000,00 PLN. Zważywszy na wypłatę przez pozwanego kwoty 2.000,00 PLN do zaspokojenia pozostaje kwota 28.000,00 PLN.

Poniesione przez powódkę M. Z. koszty pogrzebu – art. 446 § 1 k.c.:

Pozwany przyznał powódce część poniesionych przez nią kosztów pochówku i pogrzebu P. Z., przyjmując, że nagrobek granitowy jest na dwie osoby, a zatem do rozliczenia jest ½ jego kosztów. Sąd dał wiarę zeznaniom powódki co do tego, że nagrobek dotyczy tylko jednej osoby. Wynika to także z przedstawionej przez powódkę fotografii nagrobka P. Z.. Sąd uznał za udowodnione i uzasadnione wszystkie wydatki poniesione przez powódkę. Do zapłacenia pozostało 15.957,00 PLN i tę kwotę pozwany powinien powódce zwrócić z ustawowymi odsetkami od dnia następnego tj. od 4 sierpnia 2009 roku po dniu wypłaty części kosztów.

Renta.

Powódki domagały się zasądzenia od pozwanego tytułem zwiększonych potrzeb na podstawie art. 444 § 2 k.c. stałej renty w kwocie po 633,50 zł miesięcznie na rzecz każdej z nich.

Renta wynikająca z przepisu art. 446 § 2 k.c. nie należy się powódce M. Z. od daty wyjścia za mąż za K. L. (1). Już wówczas P. Z. nie mógłby stale dostarczać jej środków utrzymania. Przed tą datą powódka otrzymywała rentę rodzinną, która biorąc pod uwagę zarobki P. Z., pokrywała jego udział w utrzymaniu powódki. Małoletnia N. Z. jest uprawniona do renty w myśl art. 446 § 2 k.c. Na P. Z. ciążył ustawowy obowiązek alimentacyjny wobec małoletniej córki. Sąd nie dał wiary zeznaniom powódki oraz zeznaniom świadków: D. Z., M. P., J. P., A. C. i K. C. co do osiągania przez P. Z. dochodów w łącznej kwocie około 3.000,00 zł miesięcznie. P. Z. był zatrudniony na podstawie najpierw umowy zlecenia od 22 czerwca 2006 roku, a następnie na okres próbny do 31 października 2006 roku. Innych umów o pracę poszkodowany nie zawierał. Praca dodatkowa, nawet jeśli ją wykonywał nie może być uwzględniana dla przyjęcia rzeczywistego zarobkowania P. Z. i jej wykonywanie oraz dochody dowodzone przy pomocy zeznań świadków. Nie płacił podatków od takich dochodów, ich wysokość w ogóle nie była bliżej określona. Przyjęcie, że P. Z. miał możliwości zarobkowania na poziomie 3.000,00 zł miesięcznie oznaczałoby akceptację Sądu dla zarobkowania w szarej strefie i unikania płacenia podatków. Takiej akceptacji nie może być. P. Z. zarabiał 1.100,00 zł brutto, co oznacza, że netto otrzymywał około 800,00 zł miesięcznie i to za jego życia przeznaczał na utrzymanie rodziny. Powódki uzyskują obecnie rentę rodzinną po 366,79 zł na osobę, a więc więcej niż P. Z. przeznaczał na osobę w rodzinie. Tym samym, jak Sąd ustalił, do daty wyrokowania małoletnia powódka N. Z. miała potrzeby zaspokojone potrzeby w takiej wysokości w jakiej jej ojciec dostarczałby jej środków utrzymania gdyby żył. Obecnie średnie miesięczne wynagrodzenie P. Z., posiadającego wykształcenie zawodowe sprzedawca, wynosiłoby około 2.800,00 zł miesięcznie brutto – dane ze strony www.salesnews. pl. (...) to mediana zarobków sprzedawców. Wynagrodzenie miesięczne netto wynosiłoby około 2.000,00 zł. Powódka N. Z. miałaby prawo uzyskania alimentów od ojca na poziomie około 800,00 zł miesięcznie. Sąd wziął pod uwagę, że ZUS wypłaca małoletniej kwotę 367,00 zł i dlatego obciążył pozwanego obowiązkiem płacenia renty w kwocie 400,00 zł. Jest to kwota adekwatna do możliwości zarobkowych P. Z., ale też uzasadniona potrzebami małoletniej powódki, która ma 8 lat i jest w wieku szkolnym.

Na zasadzie art. 203 § 1 k.p.c. i art. 355 § 1 k.p.c. Sąd umorzył postępowanie w sprawie co do kwoty 520,00 zł wobec cofnięcia pozwu ze skutkiem prawnym.

To wszystko mając na uwadze sąd orzekł jak w sentencji.

Stosując przepis art. 100 k.p.c. sąd nałożył na pozwanego obowiązek zwrotu powódce poniesionych kosztów procesu w kwocie 7.217,00 zł, którą stanowi wynagrodzenie radcy prawnego zgodnie z § 6 pkt 7 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (tekst jedn. Dz. U z 2013 roku poz. 490) z doliczoną opłatą skarbową w kwocie 17,00 zł od pełnomocnictwa. O obowiązku uiszczenia przez pozwanego brakującej opłaty sądowej, od uiszczenia której powódki były zwolnione sąd orzekł na mocy art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. Nr 167, poz. 1398 ze zm.) w związku z art. 100 k.p.c. Po rozliczeniu wydatków Skarbowi Państwa należy się od pozwanego 1.145,35 zł, której pobranie sąd nakazał na mocy art. 83 ust. 2 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. Nr 167, poz. 1398 ze zm.) oraz opłata stosunkowa od zasądzonych powódkom świadczeń obliczona według art. 13 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych.