Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego Warszawa-Praga w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VI Wydział Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodnicząca: SSO Anna Zawadka

Protokolant: sekr. sądowy Anna Nierubiec

przy udziale prokuratora Anety Ostromeckiej

po rozpoznaniu dnia 19 listopada 2018 r.

sprawy R. Ł., syna W. i J., ur. (...) w W.

oskarżonego o przestępstwa z art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. i art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

na skutek apelacji wniesionej przez oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi-Północ w Warszawie

z dnia 12 września 2017 r. sygn. akt IV K 474/16

zaskarżony wyrok zmienia w ten sposób, że w pkt II eliminuje z podstawy prawnej skazania przepis art. 64 § 1 k.k.; w pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy; zwalnia oskarżonego od kosztów sądowych w postępowaniu odwoławczym, przejmując wydatki na rachunek Skarbu Państwa.

Sygn. akt VI Ka 37/18

UZASADNIENIE

R. Ł. został oskarżony o to, że:

1.  w nocy z 24 na 25 czerwca 2014 roku w W. przy ul. (...) na klatce schodowej dokonał zaboru w celu przywłaszczenia złotego łańcuszka o wartości 2000 zł na szkodę D. S. przy czym czynu tego dopuścił w ciągu pięciu lat po odbyciu co najmniej sześciu miesięcy kary pozbawienia wolności za przestępstwo umyślne podobne, tj. o czyn z art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.;

2.  w okresie pomiędzy 15 a 16 czerwca 2014 roku w W. przy ul. (...)działajac wspólnie i w porozumieniu z B. S. i P. M. (1) dokonał włamania poprzez wyważenie drzwi wejściowych do schowka na V piętrze w klatce II powodując straty w wysokości 4570 zł na szkodę Zakładu (...) a następnie dokonał zaboru w celu przywłaszczenia rowerów marki R. (...).0 o wartości 3000 zł i marki R. (...).2 o wartości 1800 zł na szkodę Z. R. oraz roweru marki R. (...).1 o wartości 850 zł na szkodę W. K., przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej roku kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne będąc uprzednio skazanym w warunkach recydywy, tj. o czyn z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 2 k.k.

Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi- Północ w Warszawie wyrokiem z dnia 12 września 2017r. w sprawie IV K 474/16

I.  oskarżonego R. Ł. uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu w pkt 1 czynu ustalając wartość złotego łańcuszka na kwotę 3.600 zł i za to na podstawie art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. w zw. art. 4 § 1 k.k. skazał go, a na podstawie art. 278 § 1 k.k. wymierzył mu na karę 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności;

II.  oskarżonego R. Ł. w ramach zarzucanego mu w pkt 2 czynu uznał za winnego tego że w dniu 16 czerwca 2014 roku w W. przy ulicy (...) działając wspólnie i w porozumieniu z dwoma ustalonymi osobami dokonał na V piętrze w klatce II wymienionego budynku zaboru w celu przywłaszczenia mienia w postaci rowerów marki R. (...).0 o wartości 2 199 zł i marki R. (...).2 o wartości 1 222,93 zł na szkodę Z. R. oraz roweru marki R. (...).1 o wartości 849,99 zł na szkodę W. K. i czyn ten kwalifikując z art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. i za to skazał go, a na podstawie art. 278 § 1 k.k. wymierzył mu na karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności;

III.  na podstawie art. 85 k.k. w zw. z art. 86 § 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. wymierzył oskarżonemu karę łączną 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

IV.  na podstawie art. 63 § 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności zaliczył oskarżonemu okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie w dniu 25 lipca 2014 r. oraz w dniu 1 lipca 2014 r. ;

V.  na podstawie art. 46 § 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. orzekł wobec oskarżonego obowiązek naprawienia szkody w całości poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonego D. S. kwoty 3.600 zł (trzy tysiące sześćset złotych),

VI.  na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. zwolnił oskarżonego od ponoszenia kosztów postępowania, przejmując wydatki na rachunek Skarbu Państwa.

Apelację od wyroku wniósł oskarżony, który zaskarżył wyrok w całości na swoją korzyść. Oskarżony zarzucił stronniczość sędziemu rozpoznającemu sprawę, który w innej sprawie o sygn. akt IV Ka 1136/13 również okazywał „bezwzględną stronniczość krzywdzącą dla jego osoby”, a w tej sprawie podwyższył o 2 miesiące karę zaproponowaną przez prokuratora. Skarżący zarzucił naruszenie jego prawa do obrony w toku postępowania sądowego poprzez odebranie mu obrońcy, uniemożliwienie zapoznania się z aktami sprawy oraz oddalenie przez sąd rejonowy jego wniosków dowodowych o dopuszczenie dowodu w postaci zeznań świadka i nagrania z kamer, co było kluczowym dowodem, że poszkodowani świadkowie kłamią.

Oskarżony zarzucił także naruszenie przepisu postępowania art. 7 kpk polegające na błędnej i dowolnej ocenie dowodów z zeznań świadka D. S. oraz nagrania z kamer monitoringu, które potwierdza, że nie dopuścił się żadnego zaboru ani przywłaszczenia. Natomiast świadek D. S. pozostaje z nim w konflikcie i w odwecie pomawia go o przywłaszczenie rzeczy w sytuacji gdy to świadek przeciął przewód od (...) prowadzący do mieszkania oskarżonego. Nagranie, które miało służyć za dowód w sprawie nie zostało dopuszczone. Tymczasem na nagraniu widać jak świadek dopuszcza się uszkodzenia przewodu (...), a ponadto obaliłoby twierdzenia świadka o wspólnym wyjściu z oskarżonym w celu spożywania alkoholu.

Skarżący zarzucił także błędną ocenę wyjaśnień współoskarżonych, którzy pomówili go bezpodstawnie o udział w kradzieży rowerów, w sytuacji gdy to oni go zaczepili na klatce i dali jeden z rowerów. Nie jest prawdą, że on sprzedał trzy rowery, gdyż tego dnia znajdował się w takim stanie nietrzeźwości, że nie mógł prowadzić trzech rowerów. Sprzedał tylko jeden rower współoskarżonemu, który zamieszkuje w okolicy ul. (...) i wziął od niego pieniądze na alkohol.

Oskarżony podniósł również okoliczności mające jego zdaniem wpływ na złagodzenie kary, a dotyczące jego właściwości i warunków osobistych tj. podjęcia pracy w czasie odbywania kary pozbawienia wolności w innej sprawie oraz posiadania dwójki dzieci w wieku szkolnym.

Podnosząc powyższe zarzuty oskarżony wnosił o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu do ponownego rozpoznania ewentualnie o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez warunkowe zawieszenie wykonania orzeczonej kary 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności na okres próby wymieniony w kodeksie karnym.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja oskarżonego pomimo, że podnosiła niezasadne zarzuty to zainicjowała kontrolę instancyjną wyroku sądu I instancji, która doprowadziła do konieczności zmiany zaskarżonego wyroku poprzez wyeliminowanie z podstawy prawnej skazania za czyn II przepisu art. 64 § 1 k.k.

Na wstępie wskazać należy, że Sąd Rejonowy prawidłowo przeprowadził postępowanie dowodowe, wyjaśnił na rozprawie wszystkie okoliczności istotne dla rozstrzygnięcia sprawy i wprowadził słuszny wniosek, że oskarżony dopuścił się przypisanych mu przestępstw. Prawidłowa jest również kwalifikacja prawna obu czynów z art. 278 § 1 k.k. przypisanych oskarżonemu i wymierzone mu kary jednostkowe oraz kara łączna pozbawienia wolności.

Analizując zaskarżone orzeczenie przez pryzmat zarzutów podniesionych w apelacji sąd odwoławczy nie podzielił poglądu oskarżonego, że orzeczenie zapadło z naruszeniem przepisów postępowania, tj. z naruszeniem prawa do obrony oskarżonego, który zarzucił, iż został bezprawnie pozbawiony prawa do korzystania z pomocy obrońcy przed Sądem I instancji.

Wbrew argumentom skarżącego wskazać należy, iż Sąd Rejonowy zasadnie cofnął na pierwszej rozprawie wyznaczenie obrońcy z urzędu z uwagi na treść opinii sądowo-psychiatrycznej z której wynika, że poczytalność oskarżonego R. Ł. zarówno w chwili popełnienia zarzucanych mu czynów jak i w czasie postępowania nie budzi wątpliwości. W ocenie biegłych oskarżony może prowadzić obronę w sposób samodzielny i rozsądny, a zatem udział obrońcy w dalszym postępowaniu nie był obowiązkowy (k.117-118, k.122). Wskazać również należy, iż oskarżony R. Ł. otrzymał pełne pouczenie o przysługujących mu uprawnieniach, w tym do złożenia wniosku o wyznaczenie w postępowaniu sądowym obrońcy z urzędu (k. 150-154, k. 215 akt IV K 656/14). Wniosek o wyznaczenie obrońcy z uwagi na trudną sytuację majątkową oskarżony złożył dopiero w postępowaniu międzyinstancyjnym (k.235) i wniosek ten został uwzględniony. Zarządzeniem z dnia 24 listopada 2017r. Sąd Rejonowy wyznaczył oskarżonemu obrońcę z urzędu na podstawie art. 78 § 1 k.p.k. (k. 239). W ocenie Sądu Okręgowego zarzut naruszenia prawa do obrony w sensie formalnym, czyli prawo do korzystania z pomocy obrońcy, należy więc uznać za chybiony.

Odnosząc się do zarzutu naruszenia prawa do obrony w sensie materialnym, co należy rozumieć jako działalność obrończą samego oskarżonego, to zarzut niezasadnego oddalenia wniosków dowodowych, także nie został uwzględniony. Skarżący podnosi, iż Sąd nie przeprowadził dowodu z zeznań świadka oraz nagrania z kamer monitoringu, które to dowody miały obalić wiarygodność zeznań pokrzywdzonych. Tymczasem oskarżony w toku procesu nie składał żadnych wniosków dowodowych ani ustnie na rozprawie ani w formie pisma procesowego. Z treści apelacji nie wynika jakiego świadka oskarżony ma na myśli, albowiem w żaden sposób nie sprecyzował tego zarzutu. Natomiast odnośnie nagrań to Sąd Rejonowy przeprowadził na rozprawie dowód z dwóch nagrań z kamery monitoringu zamontowanego na klatce schodowej, która zarejestrowała moment kradzieży złotego łańcuszka na szkodę D. S., jak również moment wyprowadzania z klatki trzech skradzionych rowerów przez oskarżonego i dwóch współoskarżonych P. M. (1) i B. S. wobec których postępowanie toczyło się odrębnie.

Sąd Rejonowy w sposób prawidłowy ujawnił dowód z nagrania dokonując odtworzenia na rozprawie dwóch płyt DVD z nagraniami znajdującymi się w aktach sprawy (k. 130-131, 172-175). Wbrew argumentom skarżącego na nagraniu widać w sposób wyjątkowo wyraźny, że oskarżony szarpie pokrzywdzonego D. S., w trakcie szarpaniny zrywa mu z szyi łańcuszek i chowa go do kieszeni (czyn I). Argumentacja oskarżonego odnosząca się do przyczyny konfliktu z pokrzywdzonym, który miał rzekomo wcześniej uszkodzić przewód od telewizji (...), jest zupełnie nietrafiona. Nawet gdyby pokrzywdzony uszkodził ten przewód odcinając dostęp do internetu (czemu D. S. stanowczo zaprzeczył), to nie usprawiedliwia dokonania przez oskarżonego kradzieży na jego szkodę złotego łańcuszka.

Odnośnie drugiego nagrania dokumentującego moment wyprowadzania z klatki schodowej skradzionych rowerów (czyn II), to wprawdzie na nagraniu nie widać twarzy oskarżonego, ale obaj współsprawcy P. M. (2) i B. S. zgodnie wskazali, że to oskarżony R. Ł. widnieje na tym nagraniu gdy dokonuje razem z nimi kradzieży rowerów ze schowka na V piętrze klatki schodowej. Ponadto oskarżony w toku procesu przyznał się do tego czynu, chociaż podnosił, że nie wyprowadził trzech rowerów tylko jeden i zaprzeczył aby to on sprzedał te rowery. Ponadto oskarżony zasłaniał się niepamięcią z powodu nadużywania w tym czasie alkoholu.

Sąd Rejonowy zasadnie ocenił wyjaśnienia oskarżonego jako tylko częściowo wiarygodne i zmierzające do umniejszenia swojej odpowiedzialności karnej. Wskazać należy, że wszyscy trzej sprawcy działając wspólnie i w porozumieniu, obejmują swoją świadomością oraz zgodą działanie tych osób, które podejmują bezpośrednie działania przestępne. Należy podkreślić, iż rozwiązanie przyjęte w art. 18 § 1 kk znajduje zastosowanie do tzw.współsprawstwa właściwego (dopełniającego), charakteryzującego się tym, że poszczególni współdziałający wypełniają znamiona czynu zabronionego tylko w części ustalonej w wyniku podziału ról. Konstrukcja ta pozwala przypisać każdemu ze współdziałających całość wynikającego z porozumienia czynu zabronionego, a nie tylko wyodrębniony fragment zachowania każdego z nich (zob. P. Kardas, w: Zoll (red.), Kodeks karny, t. I, 2007, s. 253; A. Sakowicz, w: Królikowski, Zawłocki (red.), Kodeks karny. Część ogólna, t. I, 2011, s. 650; Wąsek, Kodeks karny, s. 235; wyr. SA w Gdańsku z 22.4.2015 r., II AKa 98/15, Legalis).

W konsekwencji każdy ze współsprawców odpowiada również w tej części, w jakiej czynu zabronionego "własnoręcznie" nie zrealizował, ale objęta była porozumieniem. Odpowiedzialność każdego ze współsprawców obejmuje całość wspólnie popełnionego czynu zabronionego. Trafnie przyjął SN w wyr. z 29.6.2006 r. (V KK 391/05, OSNwSK 2006, Nr 1, poz. 1289): "Z istoty konstrukcji współsprawstwa wynika więc, że każdy ze współsprawców ponosi odpowiedzialność za całość popełnionego (wspólnie i w porozumieniu) przestępstwa, a więc także i w tej części, w jakiej znamiona czynu zabronionego zostały wypełnione zachowaniem innego ze współsprawców" (zob. także wyr. SA w Katowicach z 9.1.2014 r., II AKa 477/13, L.). Podobnie w postanowieniu z 17.09.2008 r. (III KK 274/08, KZS 2009, Nr 1, poz. 19) SN stwierdził, że przypisanie przestępstwa w postaci współsprawstwa oznacza "odpowiedzialność karną za wspólne działanie, choćby sprawca sam nie wypełnił znamion przypisanego czynu, jeżeli tylko działanie innych akceptował i w nim uczestniczył" (zob. także post. SN z 5.5.2003 r., V KK 346/02, OSNwSK 2003, Nr 1, poz. 905; post. SN z 1.3.2005 r., III KK 249/04, OSNKW 2005, Nr 7–8, poz. 63; post. SN z 19.2.2014 r., II KK 17/14, Prok. i Pr. – wkł. 2014, Nr 5, poz. 1; wyr. SA w Łodzi z 4.11.2004 r., II AKa 209/04, Prok. i Pr. – wkł. 2006, Nr 6, poz. 21; wyr. SA w Katowicach z 30.12.2004 r., II AKa 435/04, niepubl.).

Reasumując wskazać należy, iż oskarżony R. Ł. odpowiada za kradzież trzech rowerów, skoro dokonał kradzieży tych przedmiotów wspólnie i w porozumieniu z dwoma pozostałymi sprawcami, nawet jeśli każdy z oskarżonych wychodząc z klatki prowadził tylko jeden rower. Natomiast wyjaśnienia oskarżonego w których zaprzeczył aby to on sprzedał skradzione rowery zostały skutecznie obalone w toku procesu, albowiem obaj współoskarżeni P. M. (1) i B. S. zgodnie wyjaśnili, że to R. Ł. sprzedał skradzione rowery i przekazał im pieniądze, a na rozprawie przesłuchani w charakterze świadków podtrzymali te depozycje.

Zarzut skarżącego odnoszący się do stronniczości sędziego prowadzącego sprawę także należy uznać za chybiony. Wprawdzie ten sam sędzia orzekał także w sprawie o sygn. akt IV K 1136/13, która zakończyła się wyrokiem skazującym oskarżonego za przestępstwo z art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. (k.262-300). Jednak orzekanie przez sędziego we wcześniejszych sprawach danego oskarżonego nie jest okolicznością skutkującą wyłączenie takiego sędziego w oparciu o przepis art. 41 § 1 k.p.k., gdyż nie stanowi przesłanki, która mogłaby wywołać uzasadnione wątpliwości co do bezstronności sędziego w danej sprawie (vide postanowienie SN z dnia 24 stycznia 2018r. II KK 439/17). Taką okolicznością nie jest także oddalanie wniosków dowodowych, ani orzeczenie jednej z kary jednostkowych pozbawienia wolności w wymiarze wyższym o 2 miesiące niż wnioskował o to Prokurator. Wskazać należy, iż Sąd nie jest związany wnioskiem oskarżyciela w zakresie wymiaru kary. Ponadto w toku całego postępowania przed Sądem I instancji oskarżony R. Ł. nie składał wniosku o wyłączenie sędziego pomimo, że oskarżony znał już okoliczność, która w jego mniemaniu mogłaby wywołać uzasadnioną wątpliwość co do bezstronności sędziego, a zatem nie może to skutkować istnieniem podstawy do sformułowania zarzutu naruszenia art. 41 § 1 k.p.k. w środku zaskarżenia (por. wyrok SN z dnia 11 kwietnia 2017r. V KK 343/16).

Nie jest również prawdą, że oskarżony został pozbawiony prawa do zapoznania się z aktami sprawy, gdyż w toku całego postępowania z takim wnioskiem nie wystąpił.

Nie doszło w tej sprawie do obrazy przepisu art. 5 § 2 k.p.k., bowiem nie ma jakichkolwiek przesłanek wskazujących, że naruszono zasadę domniemania niewinności, nie zachodzą w tej sprawie nie dające się usunąć wątpliwości, bowiem przy wyczerpującym materiale dowodowym Sąd wszelkie wątpliwości rozstrzygnął dokonując zasadnej, jak wyżej podkreślono, oceny dowodów.

W świetle powyższych dowodów zarzut błędu w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę orzeczenia mający wpływ na jego treść, poprzez uznanie R. Ł. za winnego popełnienia przypisanych mu w pkt I i II zaskarżonego wyroku czynów, okazał się nietrafny. Mając na uwadze powyższe Sąd Okręgowy doszedł do przekonania, że wniesiona przez oskarżonego apelacja, w zakresie w jakim kwestionuje winę oskarżonego, nie jest zasadna.

Sąd Rejonowy dokonując zmiany opisu czynu w pkt II wyroku i przypisując oskarżonemu dokonanie kradzieży, z uwagi na brak dowodu potwierdzającego dokonanie przez oskarżonego włamania do schowka, pominął jednak znamiona recydywy określonej w art. 64 § 1 k.k., ale wskazał ten przepis w podstawie prawnej skazania. Kierunek apelacji oskarżonego nie pozwala na dokonywanie jakichkolwiek modyfikacji w zakresie ustaleń faktycznych i opisie przypisanego czynu. Poprawienie w wyroku opisu przypisanego czynu na niekorzyść oskarżonego uwarunkowane jest przecież kierunkiem zaskarżenia. Trzeba mieć na względzie, że zakaz pogarszania sytuacji oskarżonego sformułowany w art. 434 § 1 k.p.k. oznacza, iż w wypadku wniesienia środka odwoławczego wyłącznie przez oskarżonego prawo procesowe gwarantuje, że sytuacja oskarżonego nie zostanie pogorszona w jakimkolwiek punkcie w stosunku do rozstrzygnięć zawartych w zaskarżonym orzeczeniu. Taki stan rzeczy powoduje istotne ograniczenie uprawnień sądu do czynienia zmian w zaskarżonym wyroku, zarówno w sferze ustaleń faktycznych, kwalifikacji prawnej jak i wymiaru kary (por. wyrok SN z 2 marca 2005 r. IV KK 9/05, Lex 147114).

Nie ulega wątpliwości, że czyn przypisany w pkt II wyroku nie zawiera wszystkich ustawowych znamion przestępstwa wymaganych przez przepis art. 64 § 1 k.k. Pominięto w tym opisie okoliczność, że oskarżony czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej sześciu miesięcy kary pozbawienia wolności za przestępstwo umyślne podobne. W wypadku gdy wyrok nie został zaskarżony na niekorzyść oskarżonego w części dotyczącej winy, to sąd na skutek związania zakazem reformationis in peius nie może dokonywać nowych ustaleń faktycznych także przez dookreślenie opisu czynu, ani uchylać wyroku tylko z tego powodu i w tym celu przekazywać sprawy do ponownego rozpoznania. W świetle dyspozycji art. 434 § 1 i art. 443 k.p.k. jako wręcz niedopuszczalne trzeba traktować uzupełnianie opisu czynu zarzucanego oskarżonemu przez wprowadzenie do niego jakichkolwiek znamion przestępstwa wymaganych przez prawo karne materialne, których ten opis nie zawierał przed zaskarżeniem orzeczenia na korzyść oskarżonego" ( vide: postanowienie SN z 15 listopada 2005 r., IV KK 238/05, OSNwSK 2005/1/2055).

Jeżeli więc w opisie przypisanego oskarżonemu czynu brakuje znamienia strony przedmiotowej, to ani sąd odwoławczy, ani sąd pierwszej instancji przy ponownym rozpoznaniu sprawy nie może uzupełnić tego opisu przez dodanie brakującego znamienia. W takiej sytuacji z uwagi na niekompletność znamion przypisanego czynu oskarżonego należy skazać za inne przestępstwo, którego znamiona niekompletny opis czynu wypełnia, czyli w tym wypadku przestępstwa kradzieży (por. postanowienia SN: z 4.06.2001 r., V KKN 110/99, KZS 2002/2, poz. 16; z 20.07.2005 r., I KZP 20/05, OSNKW 2005/9, poz. 76; z 26.05.2004 r., V KK 4/04, OSNKW 2004/6, poz. 66; por. także wyroki SN: z 1.12.2010 r., IV KK 185/10, LEX nr 688697; z 23.08.2007 r., IV KK 210/07, LEX nr 307765).

Wprawdzie w pisemnym uzasadnieniu wyroku Sąd Rejonowy wskazał, iż obu przypisanych kradzieży oskarżony dopuścił się przed upływem 5 lat od zakończenia odbywania kary co najmniej 6 miesięcy pozbawienia wolności orzeczone za przestępstwo umyślne podobne wynikające ze skazania wyrokiem w sprawie IV K 1132/10, to uzasadnienie choć z wyrokiem związane, stanowi odrębny akt procesowy wymagający podjęcia określonych czynności procesowych. Trudno więc mówić o „jedności” orzeczenia, skoro uzasadnienie wyroku nie stanowi jego integralnej części. Ponadto rozstrzygnięcia o odpowiedzialności karnej zawiera tylko sentencja i uzasadnienie nie może ich uzupełniać. Przypisanie czynu następuje w sentencji, a nie w uzasadnieniu wyroku. W konsekwencji trzeba uznać, że czyn jest tak przypisany, jak został opisany w sentencji. Za takim formalistycznym podejściem przemawia gwarancyjny charakter pisemnej i odrębnej od uzasadnienia formy wyroku, którego treść może zostać zmieniona (uzupełniona) tylko w trybie przewidzianym przez prawo procesowe. Wobec tego brak w sentencji określonych ustaleń faktycznych oznacza, że przypisany czyn nie wypełnia ustawowych znamion czynu zabronionego albo ma inną postać, co wymaga zmiany kwalifikacji prawnej na korzyść oskarżonego. Zakaz reformationis in peius uniemożliwia dokonanie w tym zakresie zmiany przez uzupełnienie opisu czynu (por. komentarz do art. 434 kpk -Świecki Dariusz (red.), Kodeks postępowania karnego. Komentarz. Tom II, wyd. IV WKP 2018).

Z powyższych względów Sąd Okręgowy zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że wyeliminował z podstawy skazania za czyn z pkt II przepis art. 64 § 1 k.k.

Sąd Okręgowy nie znalazł również podstaw do przychylenia się do argumentów podniesionych przez oskarżonego odnośnie wymiaru orzeczonej kary pozbawienia wolności. Orzeczona wobec oskarżonego kara 8 miesięcy pozbawienia wolności za czyn I oraz roku pozbawienia wolności za czyn II, nie noszą cech rażącej niewspółmierności, byłyby takie dopiero wówczas, gdyby w odczuciu społecznym były karami niesprawiedliwymi, a takiej oceny nie sposób wyprowadzić w realiach niniejszej sprawy, jeśli się uwzględni uprzednią wielokrotną karalność oskarżonego za przestępstwa przeciwko mieniu oraz działanie w warunkach powrotu do przestępstwa (czyn I). Nie bez znaczenia dla wymiaru kary wobec oskarżonego jest również to, że działał wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami (czyn II), a obu czynów dopuścił się w stanie nietrzeźwości. Z uwagi na bliski związek przedmiotowy i niewielki odstęp czasowy pomiędzy przestępstwami (zaledwie 8 dni), Sąd Rejonowy zasadnie zastosował przy wymiarze kary łącznej zasadę asperacji i wymierzył oskarżonemu karę łączną rok i 6 miesięcy pozbawienia wolności.

Wbrew twierdzeniom skarżącego, przy ustalaniu wymiaru kar jednostkowych i kary łącznej pozbawienia wolności, Sąd meriti nie pominął okoliczności świadczącej na korzyść oskarżonego tj. przyznania się do winy.

Sąd Okręgowy nie znalazł podstaw do złagodzenia kary pozbawienia wolności orzeczonej za czyn z pkt II pomimo, że wyeliminował z podstawy skazania działanie w warunkach recydywy określonej w art. 64 § 1 k.k. Wskazać należy, iż kara roku pozbawienia wolności wymierzona za to przestępstwo jest karą bardzo wyważoną, a nawet łagodną biorąc pod uwagę wcześniejszą wielokrotną karalność oskarżonego i rozmiar wyrządzonej szkody. Wymiar tej kary plasuje się bliżej dolnej granicy przewidzianej za tego rodzaju przestępstwo.

Sąd Rejonowy słusznie uznał, że wobec oskarżonego nie zachodzi pozytywna prognoza co do jego zachowania w przyszłości i w związku z tym nie zastosował wobec oskarżonego instytucji warunkowego zawieszenie wykonania kary pozbawienia wolności. Nie pozwala na to uprzednia karalność oskarżonego, jak i działanie w warunkach recydywy odnośnie czynu I. Wbrew argumentom skarżącego ukończenie terapii dla osób uzależnionych od alkoholu w trakcie odbywania kary pozbawienia wolności nie jest okolicznością równoważącą demoralizację oskarżonego. Ponadto z opinii o oskarżonym nadesłanej z ZK K. (k.312) wynika, że ogólne zachowanie oceniono jako dostateczne. Oskarżony w trakcie odbywania kary orzeczonej w innej sprawie był zarówno karany dyscyplinarnie jak i nagradzany za wykonywane prace nieodpłatnie. Natomiast karę pozbawienia wolności odbywał w systemie zwykłym i mimo motywowania nie wyrażał zgody na opracowanie indywidualnego programu oddziaływania. Trudno również przypuszczać, że posiadanie dwojga dzieci w wieku szkolnym wpłynie wychowawczo na oskarżonego, skoro wcześniej fakt posiadania dzieci nie powstrzymał go przez popełnieniem kolejnego przestępstwa.

Z uwagi na trudną sytuację materialną oskarżonego, który nie uzyskuje żadnych dochodów, sąd zwolnił go od obowiązku uiszczenia opłaty za drugą instancję oraz pozostałych kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.