Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego Warszawa-Praga w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VI Wydział Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący: SSO Michał Bukiewicz

protokolant sądowy Małgorzata Jaworska

po rozpoznaniu dnia 26 czerwca 2025 r.

sprawy J. T., syna T. i J., ur. (...) w Ż.

obwinionego o wykroczenie z art. 97 kw w zw. z art. 49 ust. 1 pkt 2 Ustawy Prawo o ruchu drogowym

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę obwinionego

od wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi-Południe w Warszawie

z dnia 6 grudnia 2024 r. sygn. akt IV W 735/24

zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy; zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 30 zł tytułem opłaty i kwotę 50 zł tytułem pozostałych kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.

Sygn. akt VI Ka 147/25

UZASADNIENIE

J. T. został obwiniony o to, że w dniu 17 kwietnia 2024 roku, około godziny 08:50 w W. przy ul. (...) zatrzymał pojazd marki P. o nr rej. (...) na przejściu dla pieszych. tj. o wykroczenie z art. 97 k.w. w zw. z art. 49 ust 1 pkt 2 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym.

Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi – Południe w Warszawie wyrokiem z dnia 6 grudnia 2024 roku, w sprawie pod sygn. akt IV W 735/234 uznał obwinionego za winnego popełnienia zarzucanego mu wykroczenia i wymierzył mu karę grzywny w wysokości 300 złotych. W dalszej części wyroku Sąd orzekł o kosztach sądowych.

Od wyroku tego apelację wniósł obrońca obwinionego zarzucił obrazę przepisów prawa materialnego, tj. art. 16 § 1 kw w zw. art. 97 k.w. w zw. z art. 49 ust. 1 ustawy Prawo o ruchu drogowym oraz obrazę prawa procesowego, a mianowicie art. 8 kpw w zw. z art. 2 §1 pkt 1 do 3 kpk, art. 4 kpk, art. 5 § 2 k.p.k., art. 7 kpk oraz art. 82 § 1 kpw w zw. z art. 424 § 1 pkt 1 i 2 kpk

W konkluzji skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego orzeczenia poprzez uniewinnienie obwinionego od popełnienia zarzucanych mu czynów.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja obrońcy obwinionego nie zasługuje na uwzględnienie. Ustalenia faktyczne jak i ocena zebranego w sprawie materiału dowodowego została dokonana przez Sąd I instancji zgodnie z zasadami logicznego rozumowania, wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego

Sąd I instancji w sposób wyczerpujący i zgodny z wymogami art. 424 k.p.k. w zw z art. 82 § 1 kpsw. przedstawił w uzasadnieniu wydanego wyroku, gdzie dokonał oceny całokształtu okoliczności ujawnionych na rozprawie zgodnie z dyspozycją art. 410 k.p.k. ze wskazaniem dowodów, które przyjął za podstawę swych ustaleń. Zawarta tam argumentacja jest logiczna, przekonywująca, pozbawiona błędu i nie przekracza granic swobodnej oceny dowodów określonych w art. 7 k.p.k. Dokonana ocena dowodów nie uchybia też zasadom określonym w art. 4 i 5 k.p.k. w zw. z 8 kpsw. Sąd Okręgowy podziela stanowisko Sądu Najwyższego, że dokonanie oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego w sposób odmienny od oczekiwań stron procesowych nie stanowi naruszenia przepisów art. 7 i 410 k.p.k. (zob. post. SN z dnia 12 lutego 2016 r., III KK 20/16).

Na tej podstawie poczynił trafne ustalenia faktyczne, a następnie wysnuł prawidłowy wniosek o uznaniu obwinionego za winnego zarzucanego mu wykroczenia z art. 97 § 1 kw. Wyniki swego rozumowania Sąd Rejonowy zaprezentował w odpowiadającym wymogom art. 424 k.p.k., pisemnym uzasadnieniu, w którym przedstawił ustalony stan faktyczny, tok rozumowania oraz wskazał, które dowody uznał za wiarygodne, a którym dowodom tej wiarygodności odmówił.

Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy pozwolił na stwierdzenie winy obwinionego w ramach przypisanego mu wykroczenia z art. 97 k.w. W przepisie tym ustawodawca stypizował czyn zabroniony polegający na wykraczaniu przeciwko innym przepisom regulującym bezpieczeństwo i porządek w komunikacji. Dyspozycja tego przepisu ma więc charakter typowo blankietowy, tzn. że dopełnienia znamion wykroczenia należy szukać w innych aktach prawnych określających zachowania godzące w bezpieczeństwo lub porządek ruchu. Dopełnienie tego przepisu stanowi więc art. 49 ust. 1 pkt 2 prawa o ruchu drogowym stwierdzający, że zabrania się kierowcy zatrzymania pojazdu na przejściu dla pieszych oraz w odległości mniejszej niż 10 m przed tym przejściem a na drodze dwukierunkowej o dwóch pasach ruchu zakaz ten obowiązuje także za tym przejściem.

Sąd Rejonowy zasadnie oparł się na dowodach w postaci zdjęć załączonych do akt sprawy na których widać nieprawidłowo zaparkowany pojazd obwinionego, jego wyjaśnień złożonych przed Sądem oraz zeznań świadka – funkcjonariusza policji, I. P.. Dowody te stanowiły wystarczający, wiarygodny, spójny i jednoznaczny materiał dowodowy, pozwalający na postawienie jednoznacznej tezy co do sprawstwa i winy obwinionego.

Odnosząc się do pierwszego zarzutu apelacji, Sąd Okręgowy podziela stanowisko Sądu Rejonowego, aprobuje jego rozważania i również nie dostrzega w zachowaniu obwinionego wypełnienia znamion stanu wyższej konieczności, o którym mowa w art. 16 kw. Nie ulega wątpliwości, że obwiniony ówczesnym czasie zmagał się z problemami zdrowotnymi. Niemniej jednak z analizy akt sprawy wynika, iż w dniu 16 kwietnia 2024 roku korzystał z porady medycznej, natomiast w dniu popełnienia wykroczenia, tj. 17 kwietnia 2024 r. udał się jedynie na badania diagnostyczne. Powyższy stan faktyczny nie pozwala na przyjęcie, że obwiniony, parkując pojazd w miejscu niedozwolonym, działał w warunkach stanu wyższej konieczności w rozumieniu art. 16 kw.

W tym miejscu warto zinterpretować art. 16 kw, iż stan wyższej konieczności zachodzi wówczas, gdy pojawia się niebezpieczeństwo grożące dobru chronionemu prawem i dysponent tego dobra chciałby przeciwstawić się temu niebezpieczeństwu w ten sposób, że poświęca inne dobro dla ratowania dobra zagrożonego. Jest to szczególny przypadek – można powiedzieć – kolizji dóbr, wartości, interesów. Ratowanie dobra zagrożonego niebezpieczeństwem jest możliwe przez poświęcenie innej wartości, innego dobra dla ochrony dobra zagrożonego. Przed właścicielem (dysponentem) danego dobra pojawia się problem wyboru: podjąć akcję ratowniczą dla dobra zagrożonego czy też zachować postawę bierną. Ochrona wartości zagrożonej jest możliwa, gdy grożące niebezpieczeństwo ma charakter bezpośredni. Bezpośredniość niebezpieczeństwa oznacza jego aktualne, realne istnienie w danym czasie. Broniący może się powołać na stan zagrożenia, poświęcając inne dobro, tylko w razie spełnienia warunku bezpośredniości tego niebezpieczeństwa. O znaczeniu tej konstrukcji prawnej zob. w szczególności J. Lachowski, Stan wyższej konieczności..., s. 43 i n. T. Bojarski, A. Michalska-Warias [w:] J. Piórkowska-Flieger, T. Bojarski, A. Michalska-Warias, Kodeks wykroczeń. Komentarz aktualizowany, LEX/el. 2024, art. 16.

Mając na uwadze powyższe, należy stwierdzić, iż samo wykonanie badań diagnostycznych nie stanowi przesłanki sanu wyższej konieczności w rozumieniu art. 16 kw., gdyż nie wykazano, aby obwiniony znajdował się w stanie bezpośredniego zagrożenia dla życia lub zdrowia. Tm bardziej, że z jego własnych wyjaśnień wynika, iż miał on pełną świadomość tego, że zaparkował pojazd na przejściu dla pieszych, a więc w miejscu objętym bezwzględnym zakazem postoju. Słusznie zwraca uwagę Sąd Rejonowy, że obwiniony jeżeli czuł się źle nie powinien kierować pojazdem tylko skorzystać z pomocy pogotowia. W tych warunkach twierdzenie o niemożności zachowania zgodnego z porządkiem prawnych jest dowolne i gołosłowne.

Natomiast odnosząc się do kolejnego zarzutu, należy uznać go za bezzasadny. Zgromadzony materiał dowodowy, w szczególności dokumentacja fotograficzna z miejsca zdarzenia, jednocześnie potwierdza, że oznakowanie przejścia dla pieszych było prawidłowe. Na jezdni widoczne są poziome znaki drogowe w postaci pasów typu „ zebra”, a ponadto znajduje się również znak pionowy D-6, informujący kierowców o przejściu dla pieszych.

W tych warunkach sąd odwoławczy nie podziela poglądu, iż J. T. nie popełnił wykroczenia i co skutkować winno jego uniewinnieniem. W związku z powyższym Sąd Okręgowy nie znajduję podstaw do zmiany zaskarżonego wyroku po przez uniewinnienie obwinionego ani też do uchylenia tegoż wyroku i przekazania sprawy Sądowi Rejowemu do ponownego rozpoznania.

W przedmiocie rozstrzygnięcia o kosztach postępowania odwoławczego, sąd na podstawie art. 626 § 1 k.p.k. w zw. z art. 636 § 1 k.p.k. w zw. z art. 119 § 1 k.p.s.w. zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa 30 zł tytułem opłaty za II instancję oraz 50 zł tytułem zryczałtowanych wydatków za postępowanie odwoławcze, albowiem w sprawie nie wyłoniły się żadne szczególne okoliczności, które wskazywałyby na podstawę do zwolnienia obwinionego od obowiązku uiszczenia tych kosztów.

Mając powyższe okoliczności orzeczono jak w części dyspozytywnej wyroku.