Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego Warszawa-Praga w Warszawie

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VI Ka 149/25

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi-Południe w Warszawie z dnia 2 grudnia 2024 roku, sygn. IV K 353/24

1.2  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☒ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji.

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. - obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. - błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. - rażąca niewspółmierności kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Wskazać oskarżonego.

Wskazać fakt.

Dowód ze wskazaniem numeru karty, na której znajduje się dowód.

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Wskazać oskarżonego.

Wskazać fakt.

Dowód ze wskazaniem numeru karty, na której znajduje się dowód.

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Wskazać fakt

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu.

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Wskazać fakt

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu.

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

Oskarżyciel prywatny zaskarżonemu wyrokowi zarzucił obrazę przepisów postępowania, które mogły mieć wpływ na treść orzeczenia tj. art. 4 kpk, art. 7 kpk, art. 410 kpk, art. 424 § 1 pkt 1 kpk, art. 97 kpk w zw z art. 4 kpk, art. 210 kpk, art. 193 § 1 kpk.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny lub niezasadny.

Przeprowadzona przez Sąd Okręgowy kontrola instancyjna zaskarżonego orzeczenia pozwala na stwierdzenie, że Sąd Rejonowy nie dopuścił się naruszenia wskazanych przez skarżącego przepisów postępowania.

Sąd I instancji w sposób wyczerpujący i zgodny z wymogami art. 424 k.p.k. przedstawił w uzasadnieniu wydanego wyroku, gdzie dokonał oceny całokształtu okoliczności ujawnionych na rozprawie zgodnie z dyspozycją art. 410 k.p.k. ze wskazaniem dowodów, które przyjął za podstawę swych ustaleń. Zawarta tam argumentacja jest logiczna, przekonywująca, pozbawiona błędu i nie przekracza granic swobodnej oceny dowodów określonych w art. 7 k.p.k. Dokonana ocena dowodów nie uchybia też zasadom określonym w art. 4 i 5 k.p.k. Sąd Okręgowy podziela stanowisko Sądu Najwyższego, że dokonanie oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego w sposób odmienny od oczekiwań stron procesowych nie stanowi naruszenia przepisów art. 7 i 410 k.p.k. (zob. post. SN z dnia 12 lutego 2016 r., III KK 20/16). Na tej podstawie poczynił trafne ustalenia faktyczne, a następnie wysnuł prawidłowy wniosek o uznaniu oskarżonej B. M. za niewinną zarzucanego jej przestępstwa z art. 212 § 1 k.k. Wyniki swego rozumowania Sąd Rejonowy zaprezentował w odpowiadającym wymogom art. 424 k.p.k., pisemnym uzasadnieniu, w którym przedstawił ustalony stan faktyczny, tok rozumowania oraz wskazał, które dowody uznał za wiarygodne, a którym dowodom tej wiarygodności odmówił.

Przechodząc na grunt niniejszej sprawy i odpowiadając na pierwszy zarzut dotyczący poniesienia kosztów biegłego z zakresu pisma ręcznego, należy podkreślić, że inicjator postepowania prywatnoskargowego powinien być świadomy konieczności poniesienia ewentualnych kosztów związanych z powołaniem biegłego. Tym bardziej, że sam wyraził aprobatę dla jego powołania. Sąd Rejonowy zasadnie dopuścił dowód z opinii biegłego i trafnie oparł się na jej treści. Zgodnie z ugruntowaną praktyka i na podstawie art. 193 kpk, sąd stwierdzi, iż okoliczności mające istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy wymagają wiadomości specjalnych, tak więc zasięga się opinii biegłego albo biegłych.

Podstawową przesłanką sięgnięcia przez organy procesowe po opinię biegłego jest ustalenie, że dla stwierdzenia okoliczności niezbędne jest posiadanie wiadomości specjalnych. Pojęcie to jest nieostre, jednakże możliwe jest jego ograniczenie na kilku płaszczyznach. Po pierwsze, należy wskazać, że chodzi tu o wiadomości, które nie są wiedzą powszechną zgodną z rozwojem społecznym (Z. Doda, A. Gaberle, Dowody..., s. 78–80), nie jest to zatem wiedza dostępna dla dorosłego człowieka o odpowiednim doświadczeniu życiowym i wykształceniu ( wyrok SN z 15.04.1976 r., II KR 48/76, OSNKW 1976/10–11, poz. 133)

Należy zauważyć, że w danej dziedzinie istnieje ograniczona liczba specjalistów sporządzających tego rodzaju opinie, co naturalnie wpływa na ich koszt. Mając na uwadze na obowiązujące stawki wynagrodzeń biegłych w tej specjalizacji, należy uznać, że przedstawiony rachunek był adekwatny do nakładu pracy włożonego w sporządzenie opinii. Sąd Rejonowy nie miał podstaw do jego kwestionowania ani wpływu na wysokość tego kosztu, który wynika bezpośrednio z charakteru sprawy.

Odnosząc się do kolejnego zarzutu a mianowicie obrazy art. 201 kpk, należy podkreślić, że brak jest jakichkolwiek podstaw do kwestionowania treści opinii z zakresu pisma ręcznego oraz do powoływania kolejnego biegłego z tej materii. Sporządzona opinia jest jasna, spójna, jednoznaczna, kompletna oraz logiczna. Została opracowana rzetelnie oraz z należyty starannością, przez osobę posiadająca odpowiednie kwalifikacje i doświadczenie. Nie wykazano żadnych okoliczności, które mogłyby podważyć jej wartość dowodowej ani wskazywać na konieczność jej uzupełnienia. Powoływanie kolejnego biegłego w tej sytuacji byłoby bezzasadne i prowadziłoby jedynie do niepotrzebnego generowania dalszych kosztów postępowania. Sąd Rejonowy słusznie znał opinię za wiarygodną i wystarczającą w sprawie. Warto podkreślić również, że jedynie oskarżyciel prywatny kwestionuje opinię biegłego, jednak nie przedstawia przy tym żadnych merytorycznych ani przekonujących argumentów, które mogłyby podważyć jej wiarygodność. Jak słusznie przyjmuje się w orzecznictwie opinia biegłego ma być przede wszystkim jasna, pełna i przekonująca dla sądu. W niniejszej sprawie te kryteria zostały spełnione.

Jeżeli opinia biegłego jest przekonująca i zupełna dla sądu, który swoje stanowisko w tym względzie uzasadnił, to fakt, że opinia taka nie jest przekonywująca (jest niepełna) dla stron procesowych, nie jest przesłanką dopuszczenia kolejnej opinii w oparciu o przepis art. 201 k.p. k. Postanowienie SN z 14.02.2025 r., V KK 423/24, LEX nr 3830274.

Kolejno Sąd Okręgowy nie podziela zarzutu dotyczącego bezpodstawnego nieuwzględnienia przez Sąd Rejonowy wniosku oskarżyciela prywatnego o rozszerzenie aktu oskarżenia. Zgodnie z dyspozycją art. 398 kpk w zw. z art. 485 kpk, tj. jeżeli na podstawie okoliczności, które wyszły na jaw w toku rozprawy, oskarżyciel zarzucił oskarżonemu inny czyn oprócz objętego aktem oskarżenia, sąd może za zgodą oskarżonego rozpoznać nowe oskarżenie na tej samej rozprawie, chyba że zachodzi konieczność przeprowadzenia postępowania przygotowawczego co do nowego czynu. Sąd I instancji zasadnie odmówił rozszerzenia zarzutu oskarżenia. Zarzut oskarżyciela prywatnego nie spełnia przesłanek warunkujących możliwość skorzystania z dyspozycji art. 398 kpk, albowiem nie zachodzą okoliczności pozwalające na rozpoznanie nowego oskarżenia bez uprzedniego przeprowadzenia postępowania przygotowawczego.

Rozstrzygnięcie sądu w przedmiocie rozpoznania nowego oskarżenia na tej samej rozprawie musi uwzględniać następujące kwestie: 1) ocenę, czy nowy zarzut istotnie oparty został na okolicznościach, które wyszły na jaw dopiero na rozprawie głównej; 2) czy rzeczywiście wniosek dotyczy nowego czynu w znaczeniu odmiennego zdarzenia faktycznego; 3) czy nie jest niezbędne przeprowadzenie odnośnie do tego czynu postępowania przygotowawczego z uwagi na konieczność pogłębionej dowodowej weryfikacji okoliczności jego popełnienia; 4) czy łączne rozpoznanie sprawy w toku tej samej rozprawy jest celowe. Specyfika warunków rozszerzenia oskarżenia na podstawie komentowanego przepisu przesądza o tym, że rozpoznanie przez sąd nowego czynu zarzuconego oskarżonemu na rozprawie nie stanowi obowiązku sądu, lecz jego uprawnienie. Znajduje to jednoznaczne potwierdzenie w treści komentowanego przepisu, w zwrocie "sąd może". W przedmiocie rozpoznania nowego oskarżenia na tej samej rozprawie, a więc zarówno w zakresie pozytywnego, jak i negatywnego rozstrzygnięcia co do tej kwestii, sąd wydaje postanowienie, które nie podlega zaskarżeniu (a contrario ex art. 459 § 1 i 2 KPK). Niezależnie od powyższego w żaden sposób nierozpoznanie nowego zgłaszanego zarzutu nie może prowadzić do ustalenia obrazy przepisów mających wpływ na treść wyroku w przedmiocie wniesionego pierwotnie aktu oskarżenia. Oskarżyciel nie jest pozbawiony żaden sposób ochrony swoich praw w nowym inicjowanym postępowaniu co do kolejnych zarzutów.

Odnosząc się do kolejnego zarzutu, należy wskazać, że obwiniony, jako strona postępowania, miała pełne prawo do wglądu w akta sprawy i mógł z tego prawa skorzystać. Z akt sprawy wynika, że uprzednio korzystał już z tego uprawnienia, co oznacza, że miał realną możliwość zapoznania się z opinią biegłego. Tym bardziej, że był obecny na rozprawie głównej w dniu 15 października 2024 roku, podczas której Sąd postanowił dopuścić dowód z opinii biegłego z zakresu pisma ręcznego. Oskarżyciel prywatny zatem miał pełną świadomość zarówno co do faktu powołania biegłego jak i tego, że opinia zostanie sporządzona i zostanie dołączona do akt sprawy.

Oskarżyciel prywatny został również prawidłowo zawiadomiony o terminie rozprawy, a zatem miał możliwość stawienia się i uczestniczenia w niej. Fakt, że oskarżyciel prywatny nie był obecny na rozprawie i nie był reprezentowany przez pełnomocnika, nie oznacza, że rozprawa nie mogła się odbyć bez ich obecności. Oskarżyciel nie ustanowił pełnomocnika z wyboru, ani jak sam wskazuje nie składał wniosku o ustanowienie pełnomocnika z urzędu. Wobec tego nie doszło do naruszenia jego prawa do obrony swych twierdzeń.

Wprawdzie zgodnie z przepisami kpk, rozprawa co do zasady może być nagrywana, ale tylko w zakresie, w jakim przewiduje to prawo. Natomiast art. 147 § 2b kpk mówi o zasadzie nagrywania rozpraw, ale również wskakuję wyjątek od tej zasady, z uwagi na ("niemożliwość ze względów technicznych"). Z uwagi na brak uprawnień protokolanta do rejestrowania sprawy, nie było technicznej możliwości jej nagrywania. Jednocześnie sprawa nie wymagała utrwalania przebiegu rozprawy za pomocą urządzeń rejestrujących. W żadnym stopniu nie zostało naruszone jego prawo do weryfikacji przebiegu rozprawy oraz zapoznania się z protokołem, ponieważ protokół został sporządzony w formie pisemnej i zamieszczony w aktach sprawy, do których oskarżyciel miał możliwość dostępu.

Kolejno zarzut z art. 97 kpk jest bezzasadny i nie znajduję zastosowania w niniejszej sprawie.

Czynności sprawdzające przeprowadza się je wówczas, gdy istnienie lub nieistnienie danej okoliczności faktycznej ma znaczenie dla wydania orzeczenia na posiedzeniu. Bez znaczenia pozostaje forma tego orzeczenia, czynności sprawdzające mogą zatem poprzedzać wydanie zarówno wyroku, jak i postanowienia. O ile taka potrzeba zachodzi w sprawie, sąd ma obowiązek sprawdzenia okoliczności faktycznych. Nie można mówić o fakultatywności tego rodzaju czynności (postanowienie SN z 21.10.2010 r., V KK 249/10, LEX nr 621357).

W niniejszej sprawie brak jest podstaw do kwestionowania prawidłowości obsady sądu w tej sprawie. Zarówno asesor, jak i strony nie pozostają ze sobą w żadnym stosunku osobistym ani zawodowym, który mógłby budzić wątpliwości co do jego bezstronności. W związku z tym nie zachodzą przesłanki do podważenia niezawisłości i bezstronności orzekającego sędziego . Eksponowana okoliczność, że asesor został powołany na wniosek Krajowej Rady Sądownictwa w obecnym składzie nie stanowi w żaden sposób o nieprawidłowej obsadzie składu sądu i braku po jego stronie przymiotów niezawisłości i bezstronności.

Odnosząc się do kwestii rozstrzygnięcia o kosztach postepowania, należy wskazać, że Sąd Rejonowy zasadnie obciążył oskarżyciela prywatnego kosztami procesowymi. Sąd Okręgowy rozpoznając sprawę w postępowaniu odwoławczym dokonuje merytorycznej kontroli zaskarżonego wyroku Sądu Rejonowego, nie rozstrzyga o możliwości rozłożenia tych kosztów na raty, gdyż kwestie te należą do etapu postepowania wykonawczego. W celu uzyskania rozłożenia należności na raty oskarżyciel prywatny powinien złożyć stosowny wniosek do właściwego Sądu Rejonowego.

Zgromadzony materiał wskazuje, że strony pozostają w długotrwałym i narastającym konflikcie, co znajduje odzwierciedlenie zarówno w ich wzajemnych relacjach, jak i w toku niniejszego postepowania toczącego się między nimi. Niemniej jednak Sąd Rejonowy zasadnie dał wiarę wyjaśnieniom oskarżonej, co potwierdza również opinia, wykluczająca jej udział w zarzucanym czynie. Z kolei zeznania oskarżyciela oparte na domniemaniach , w świetle całokształtu zgromadzonego materiału dowodowego, nie zasługują na uznanie za wiarygodne.

Zaskarżony wyrok nie zawiera żadnych istotnych uchybień procesowych, które mogłyby mieć wpływ na jego treść. Sąd Rejonowy w sposób prawidłowy przeprowadził postępowanie dowodowe i wszechstronnie ocenił materiał dowodowy.

Ponadto uzupełniona apelacja A. R. została wniesiona niewątpliwie po upływie terminu określonego w przepisie art.445 § 1 kpk, a więc po upływie terminu określającego możliwość wniesienia środka zaskarżenia. Bezsporne jest, że ewentualne uzupełnienie apelacji o kolejne zarzuty po upływie terminu określonego w § 1 art. 445 kpk nie wywołuje żadnych skutków prawnych z uwagi na zawity charakter terminu, o jakim mowa w tym przepisie. Analogiczny pogląd został zaprezentowany w uzasadnieniu postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 10.12.2003r. ( V KK 195/03, publ. OSNKW 2004/3/25 ). Zgodnie z wyrażoną tam argumentacją strona nie może zatem np. rozszerzyć zakresu zaskarżenia lub podnieść nowych zarzutów po przekroczeniu 14 dniowego terminu, jednakże termin ten jako zawity może być przywrócony w trybie określonym w art. 126 kpk ( vide: Kodeks postępowania karnego. Komentarz, pod. red. P. Hofmańskiego, Warszawa 1999r., s.597 ). Przyzwolenie na uzupełnienie przez stronę apelacji w postaci rozszerzenia zakresu zaskarżenia i podniesienia nowych zarzutów po upływie terminu zakreślonego art.445 § 1 kpk., byłoby swoistym przedłużeniem terminu do jej wniesienia. Rozszerzanie zakresu apelacji przez dodatkowe zarzuty i wnioski stanowi oczywiste przekroczenie granic skargi.

Tak wniesione pismo można by traktować jako oświadczenie strony, ale nie jako dodatkową apelację.

W ocenie Sądu Okręgowego, apelacja stanowi w istocie jedynie polemikę z oceną dowodów dokonaną przez Sąd I instancji, która to ocena nie przekracza granic swobodnej oceny dowodów i pozostaje zgodna z zasadami logiki oraz doświadczenia życiowego. W tym kontekście nie sposób również podzielić zarzutu, jakoby Sąd rozstrzygał nieusuwalne wątpliwości na niekorzyść oskarżyciela prywatnego.

Wniosek

Uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu dla Warszawy Pragi – Południe w Warszawie

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny lub niezasadny.

Z uwagi na powyższe rozważania, wniosek oskarżyciela prywatnego uznać należało za niezasadny.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

Wskazać wszystkie okoliczności, które sąd uwzględnił z urzędu, niezależnie od granic zaskarżenia
i podniesionych zarzutów (art. 439 k.p.k., art. 440 k.p.k.).

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności.

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.3  1

Przedmiot utrzymania w mocy

0.1Wyrok utrzymany w mocy w całości

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy.

Zarzuty zawarte w apelacji z przyczyn wskazanych w sekcji 3.1 nie mogły wpłynąć na zmianę rozstrzygnięcia Sądu Rejonowego w powyższym zakresie. Brak okoliczności podlegających uwzględnieniu z urzędu określonych w art. 439 k.p.k. oraz art. 440 k.p.k.

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.3.1  1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany.

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia.

4.

Konieczność warunkowego umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i warunkowego umorzenia ze wskazaniem podstawy prawnej warunkowego umorzenia postępowania.

5.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia.

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia z wyroku

Lp.

Wskazać punkt rozstrzygnięcia z wyroku.

Przytoczyć okoliczności.

6.  Koszty Procesu

Wskazać oskarżonego.

Wskazać punkt rozstrzygnięcia z wyroku.

Przytoczyć okoliczności.

B. M.

Na podstawie art. 634 k.p.k. w zw. z art. 624 § 1 i 2 k.p.k. sąd zwolnił oskarżyciela prywatnego od uiszczenia kosztów sądowych postępowania odwoławczego, ze względu na okoliczności, iż w postępowaniu przed sądem pierwszej instancji poniósł on już znaczne koszty, w szczególności z powodu konieczności pokrycia kosztów sporządzonej opinii biegłego. W postępowaniu odwoławczym natomiast koszty byłyby symboliczne, dlatego też, kierując się zasadami słuszności, sąd uznał za zasadne zwolnienie oskarżyciela z kosztów wywołanych w II Instancji.

7.  PODPIS

0.11.3 Granice zaskarżenia

Wpisać kolejny numer załącznika 1

Podmiot wnoszący apelację

Oskarżyciel prywatny

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi-Południe w Warszawie z dnia 2 grudnia 2024 roku, sygn. IV K 353/24

0.11.3.1 Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2 Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji.

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. - obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. - błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. - rażąca niewspółmierności kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

Uchylenie

☐

zmiana