Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego Warszawa-Praga w Warszawie

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VI Ka 196/23

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

5

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi–Południe w Warszawie z dnia 2 sierpnia 2022 roku, sygn. akt III K 1070/13

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☒ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☒ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1

R. R. (1)

stan majątkowy oskarżonego

uprzednia karalność oskarżonego

Informacja e - (...)

Karta karna

5160

(...)

2.1.1.2

M. P. (1)

stan majątkowy oskarżonego

uprzednia karalność oskarżonego

Informacja e - (...)

Karta karna

(...)

(...)

2.1.1.3

P. R.

stan majątkowy oskarżonego

brak karalności oskarżonego

Informacja e - (...)

Karta karna

(...)

5170

2.1.1.4

S. P.

stan majątkowy oskarżonego

uprzednia karalność oskarżonego

Informacja e - (...)

Karta karna

(...)

(...)

2.1.1.5

J. G.

stan majątkowy oskarżonego

brak karalności oskarżonego

Informacja e - (...)

Karta karna

(...)

(...)

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.2.

M. P. (1)

Popełnienie przez oskarżonego czynów zarzucanych mu w punktach: XXVII, XXVIII

Zeznania M. R.

(...) (...), (...)- (...)

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.1.1.1

2.1.1.2

2.1.1.3

2.1.1.4

2.1.1.5

Informacje z e - (...)

Informacje o karalności

Dowody bezsporne, z dokumentów urzędowych – w sposób jednoznaczny stanowią podstawę do dokonania ustaleń co do dochodów uzyskanych przez oskarżonych oraz ich uprzedniej karalności bądź braku karalności

2.1.1.2.

Zeznania M. R.

Zostaną omówione szczegółowo w punkcie 3.3 – przy omawianiu apelacji obrońcy oskarżonego P.

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzuty zawarte w apelacji prokuratora, w całości wniesionej na niekorzyść oskarżonych:

3.1.

W odniesieniu do: R. R. (1) w zakresie czynów opisanych w pkt od I do XXI; M. P. (1) w zakresie czynu opisanego w pkt XXV, S. P. w zakresie czynów opisanych w pkt od XXIX do XXXIV oraz XXXV ; M. G. w zakresie czynów opisanych w pkt od XXXVI do XXXVIII ; J. G. - w zakresie czynów opisanych w pkt od XXXIX do LII oraz LIII; W. K. (1) w zakresie czynu opisanego w pkt LIV

3.1.1. obraza przepisów postępowania mająca wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 2 § 2 k.p.k., art. 168a k.k., art. 237 § 3 k.p.k., art. 237a k.p.k. poprzez bezzasadne uznanie, iż dowody uzyskane w wyniku kontroli i utrwalania rozmów telefonicznych przeprowadzonych w latach 2002-2003 nie mogą stanowić dowodów w niniejszej sprawie, gdyż zostały uzyskane z naruszeniem prawa, nie uzyskano wobec wszystkich osób, których rozmowy zarejestrowano i które są objęte niniejszym postępowaniem, tzw. zgód następczych na wykorzystanie tych dowodów zaś dowody z kontroli rozmów nie były i nie mogą być obecnie dowodem w zakresie przestępstw objętych postępowaniem, pomimo iż dowody te zostały zgromadzone zgodnie z prawem i brak jest przeszkód do wykorzystania ich w postępowaniu dowodowym przed sądem;

3.1.2. obraza przepisów postepowania mająca wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 7 k.p.k., art. 410 k.p.k. i art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k. poprzez wykraczającą poza swobodną ocenę dowodów, powierzchowną, dowolną i wybiórczą interpretację dowodów skutkującą uznaniem za niewystarczające do ustalenia sprawstwa oskarżonych dowodów z zarejestrowanych rozmów telefonicznych, nieprzeprowadzenie analizy z danych bilingowych w zakresie autorów poszczególnych połączeń i miejsc logowania telefonów w trakcie tych rozmów oraz nieskonfrontowanie tych dowodów z miejscami popełnienia przestępstw objętych aktem oskarżenia, okolicznościami ich popełnienia i cechami pojazdów będących przedmiotem tych przestępstw co w konsekwencji skutkowało uniewinnieniem oskarżonych, podczas gdy wnikliwa ocena wszystkich zebranych w sprawie dowodów, przeprowadzona kompleksowo z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego prowadzi do wniosku, iż oskarżeni wyczerpali znamiona zarzucanych im przestępstw

3.1.3 obraza przepisów postępowania mająca wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 7 k.p.k., art. 410 k.p.k. i art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k. poprzez wykraczającą poza swobodną ocenę dowodów, powierzchowną, dowolną i wybiórczą interpretację dowodów skutkującą uznaniem za niemające znaczenia dla ustalenia istotnych w sprawie faktów oświadczeń procesowych P. W., P. G. (1), W. W. (2), K. B. i A. S., podczas gdy wnikliwa ocena wszystkich zebranych w sprawie dowodów, przeprowadzona kompleksowo z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego prowadzi do wniosku, iż oskarżeni wyczerpali znamiona zarzucanych im przestępstw.

- w odniesieniu do S. P. - co do czynu opisanego w pkt XXXV wyroku oraz P. R. - co do czynu opisanego w pkt LV wyroku

3.1.4. obraza przepisów postępowania mająca wpływ na treść wydanego orzeczenia, tj. art. 413 § 2 pkt 1 k.p.k. poprzez niewskazanie w wyroku w sytuacji zastosowania art. 4 § 1 k.k. z jakiej daty zastosowano przepisy kodeksu karnego;

W odniesieniu do J. G. co do czynu przypisanego w pkt LIII wyroku

3.1.5 obraza przepisów postępowania mająca wpływ na treść wydanego orzeczenia, tj. art. 413 § 2 pkt 1 k.p.k. poprzez niewskazanie w opisie czynu przypisanego oskarżonemu wartości pojazdu, który był przedmiotem tego przestępstwa.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Co do zasady – apelacja nie zasługiwała na uwzględnienie i to kilku względów.

Odnosząc się w pierwszej kolejności do zarzutów związanych z rozstrzygnięciami uniewinniającymi oskarżonych, których dotyczył ten środek odwoławczy omówić kwestie o zasadniczym wręcz znaczeniu, całkowicie pominięte przez autora apelacji.

Po pierwsze zatem, obecne postępowanie było powtórnym, a toczyło się z powodu uchylenia poprzedniego wyroku ( również uniewinniającego), wydanego wobec oskarżonych przez Sąd Okręgowy w Warszawie w dniu 5 grudnia 2011r. w sprawie sygn. akt XVIII K 80/08. W uzasadnieniu tego orzeczenia Sąd prowadził m.in. analizę możliwości wykorzystania procesowego materiałów operacyjnych – podsłuchów, na jakie obecnie powołuje się prokurator i wskazał, że w jego ocenie – co do zasady, niezależnie od ich treści – takie wykorzystanie nie jest możliwe. Wyrok ten zaskarżony został m.in. przez prokuratora, który wprawdzie w petitum środka odwoławczego stawiał zarzut obrazy art. 424 § 1 k.p.k., ale już w uzasadnieniu prezentował odmienny pogląd prawny co do procesowych walorów owych materiałów niejawnych. Po rozpoznaniu apelacji, Sąd Apelacyjny w Warszawie wyrokiem wydanym w dniu 1 marca 2013r. sprawie sygn. II AKa 395/12 uchylił zaskarżony wyrok i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania sądowi I instancji ( k. 3079 i nast.) W pisemnym uzasadnieniu tegoż orzeczenia Sąd odnosił się wprawdzie obszernie do sposobu sporządzenia pisemnych motywów wyroku przez sąd meriti, gdyż ten brak zaważył na uwzględnieniu wniesionych środków odwoławczych ale oprócz tej kwestii zajął również stanowisko w zakresie argumentacji oskarżyciela publicznego zawartej we wniesionej przezeń apelacji. Wskazał bowiem jednoznacznie, iż Sąd Apelacyjny nie kwestionuje przedstawionego w motywach zaskarżonego wyroku poglądu prawnego co do dopuszczalności podsłuchu telefonicznego oraz możliwości procesowego wykorzystania, problemem jest jednak to, że sąd orzekający nie zapoznał się z całym tym materiałem” (vide: str. 40 uzasadnienia – k. 3119). Wymaga podkreślenia, że teza ta została wyrażona po rozpoznaniu apelacji prokuratora podlegającej rygorom art. 434 § 1 k.p.k.

Trzeba również przypomnieć, że zgodnie z art. 442 § 3 k.p.k. zapatrywania prawne i wskazania sądu odwoławczego co do dalszego postępowania są wiążące dla sądu, któremu sprawę przekazano do ponownego rozpoznania. Z powyższego wynika więc, że rozpoznając po raz wtóry sprawę niniejszą, Sąd Rejonowy obowiązany był wykonać zalecenia sądu odwoławczego poprzez: zapoznanie się ze wszystkimi materiałami niejawnymi ( co uczynił) i ich przeanalizowanie – co do osoby R. R. (1) – pod kątem możliwości wyodrębnienia poszczególnych zapisów w kontekście zarzutów stawianych temu oskarżonemu, natomiast za przesądzoną uznał Sąd Apelacyjny kwestię procesowego wykorzystania tychże materiałów wobec pozostałych oskarżonych ( oczywiście przy spełnieniu warunków nakreślonych teoretycznie w uzasadnieniu wyroku Sądu Okręgowego).

Po drugie – od chwili wniesienia w niniejszej sprawie aktu oskarżenia, do dnia rozpoznania sprawy, nowelizacji uległ nie tylko Kodeks karny, ale także – m.in. z dniem 1 lipca (...). – Kodeks postępowania karnego. W ustawie z dnia 27 września 2013 r. o zmianie ustawy - Kodeks postępowania karnego oraz niektórych innych ustaw, w art. art. 36 pkt. 1 wskazano wprost, że w sprawach, w których przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy ( czyli przed dniem 1 lipca 2015r. ) wniesiono do sądu akt oskarżenia ( jak to miało miejsce w niniejszej sprawie) , art. 168a k.p.k. nie stosuje się do czasu prawomocnego zakończenia postępowania. Oznacza to, że sama treść normy prawnej jest wystarczająca do zanegowania argumentacji skarżącego, zarzucającego wszak obrazę tego właśnie przepisu – poprzez jego niezastosowanie.

Wprawdzie ustawodawca nie wypowiadał się wówczas co do obowiązywania art. 168 b k.p.k., ale stało się tak wyłącznie dlatego, że tej jednostki redakcyjnej nie było wówczas w ustawie – Kodeks postępowania karnego. Na gruncie tego rozwiązania pojawiła się jednak w doktrynie i orzecznictwie wątpliwość co do tego, czy tenże przepis w ogóle, co do zasady, może znaleźć zastosowanie w takiej kategorii spraw, to jest wtedy, gdy akt oskarżenia został skierowany do sądu przed datą 1 lipca 2015r. bądź też przed datą wprowadzenia art. 168 b k.p.k., to jest przed dniem 15 kwietnia 2016r.

Odnotowania wypada więc, że już w uzasadnieniu uchwały składu 7 sędziów Sądu Najwyższego z dnia 28 czerwca 2018r. powołano się na tę argumentację, jaka została następnie zawarta w postanowieniu z dnia 22 maja 2019 r ., I KZP 2/1, a z której wynika, że dowody uzyskane w toku kontroli operacyjnej, niebędące [co do których prokurator nie wystąpił ze stosowanym wnioskiem) w czasie obowiązywania art. 19 ust. 15 c ustawy z 6.04.1990 r. o Policji (Dz.U. z 2019 r. poz. 161 ze zm.) przedmiotem wniosku, który prokurator był zobligowany skierować do sądu na podstawie tego przepisu, nie mogą być wykorzystane przez sąd w procesie w oparciu o art. 168 b k.p.k. Już choćby i z tego względu zastosowanie powyższego przepisu w odniesieniu do oskarżonych (poza R. R. (1)) było wyłączone.

Po trzecie – jeśli podmiot fachowy, skarżący orzeczenie na niekorzyść oskarżonych, odwołuje się do dostępnych dla orzeczeń czy tekstów prawniczych, prezentujących poglądy tożsame z tymi, jakie przedstawił sąd meriti, a jednocześnie się z nimi nie zgadza ( w odróżnieniu od sądu odwoławczego, który je w pełni aprobuje), to należałoby oczekiwać, że poza zaznaczeniem stosowania zasady legalizmu i podaniem źródeł obowiązującego prawa, zaprezentuje konkurencyjny tok rozumowania, zapewniający mu skutek zakładany wniesieniem apelacji. Tak się jednak nie stało, gdyż z pewnością nie można uznać, by rozważania na kanwie obowiązywania art. 237 a k.p.k. , stanowiły taką prezentację. Wreszcie – jakkolwiek ma rację prokurator podnosząc, że przestępstwa kradzieży z włamaniem nie były i nie są wymienione w katalogu przestępstw, których podsłuchy mogą dotyczyć, zaś ograniczenia wynikające z art. 237 a k.p.k. mają zastosowanie dopiero od dnia 11 czerwca 2011r., czyli od daty obowiązywania tego przepisu - to już błędnie zakłada, że do tej daty nie istniały inne ograniczenia związane z wykorzystaniem materiałami uzyskanych w drodze kontroli operacyjnej (podsłuchów), a zwłaszcza, że przed tą data ustawodawca nie przewidywał uzyskania tzw. zgody następczej sądu. Przeczy temu wyraźnie treść art. 237 § 2 k.p.k., w zw. z art. 238 § 3 k.p.k. ( w jego ówczesnym brzmieniu). Prokurator obowiązany był bowiem uzyskać taką zgodę w sprawie nie cierpiącej zwłoki (najpierw w terminie 3, a następnie - 5 dni) od rozpoczęcia kontroli operacyjnej. W wypadku jej braku, czyli wtedy gdy sąd nie zatwierdził postanowienia prokuratora, o którym mowa w art. 237 § 2 albo też w sytuacji, gdy uzyskane materiały nie miały znaczenia dla postępowania karnego, po zakończeniu kontroli sąd zarządzał zniszczenie utrwalonych zapisów ( art. 238 § 3 k.p.k.).

Wobec powyższego, skoro w odniesieniu do M. P. (1) zgodę taką uzyskano dopiero od dnia 12 czerwca 2003r. , wobec M. G. – od dnia 10 kwietnia 2006r, wobec J. G. – od dnia 19 kwietnia 2006r. , a więc w okresach znacznie późniejszych niż czyny objęte zarzutami, zaś wobec S. P. nie uzyskano jej w ogóle, to wykorzystanie wobec nich materiałów uzyskanych w związku z kontrolą rozmów prowadzonych przez R. R. (1) m.in. z tymi oskarżonymi – nie było możliwe.

Gdy chodzi o tego ostatniego oskarżonego, zgodę tę uzyskano w dniu 20 lutego 2003r., co wiązało się z podejrzeniem popełnienia przestępstwa z art. 258 § 1 k.k., wymienionego w katalogu z art. 237 § 3 k.p.k. Zgodzić się przy tym należy, że skoro w zarzucie stawianym temu oskarżonemu mowa była o „udziale w grupie przestępczej mającej na celu popełnianie przestępstw kradzieży samochodów”, to materiały te mogły zostać wykorzystane procesowo również co do pozostałych zarzutów stawianych R. R. (1) - także po umorzeniu postępowania o czyn z art. 258 § 1 k.k. (postanowieniem Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 31 lipca 2013r., sygn. akt XVIII K 78/13). Ta decyzja procesowa miała jednak, zdaniem sądu odwoławczego, istotne znaczenie dla oceny dowodów tyczących owych pozostałych zarzutów, kwalifikowanych z art. 279 § 1 k.k. Umorzenie bowiem postępowania w zakresie czynu z art. 258 § 1 k.k. , wykluczało także możliwość przywołania w każdym z jednostkowych zarzutów, działania „wspólnie i w porozumieniu w ramach zorganizowanej grupy przestępczej. W praktyce oznacza to, że wyrok skazujący z poszczególne kradzieże z włamaniem musiałby się opierać na takich dowodach, które pozwoliłyby ustalić jednoznacznie i bezspornie udział R. R. (1) w popełnieniu każdego z owych przestępstw i jego rolę. Innymi słowy – w wypadku działania w grupie taki udział może być znacznie szerszy i sprowadzać się np. do umówienia nabywcy, przyjęcia zamówienia, zapewnienia zbytu etc. Przy braku możliwości przypisania oskarżonemu R. działania w ramach zorganizowanej grupy przestępczej, dla przypisania popełnienia występku z art. 279 § 1 k.k. niezbędnym jest precyzyjne ustalenie jego roli – inaczej bowiem ocenić należy zachowanie będące pomocnictwem, inaczej – współdziałaniem, a inaczej – formą paserstwa. Tego zaś owe rozmowy, które sąd I instancji i sąd odwoławczy analizował szczegółowo, nie dowodzą. Za Sądem Rejonowym, którego wywody należy w pełni zaakceptować wskazać trzeba, że niewątpliwie świadczą one o tym, że R. R. (1) - najogólniej mówiąc - miał do czynienia z działalnością przestępczą związaną z kradzieżami pojazdów: obracał się w takim środowisku, wymieniał informacje, a czasami urządzenia, temu służące; oferował do nabycia określone pojazdy. Przeprowadzona analiza ujawniła jednak także pomyłki w datach zarzutów wobec dat kradzieży ( np. VIII) bądź w wyglądzie pojazdów czy ich przebiegu ( np. k. 327 w zestawieniu z zeznaniami P. G. ). Forma prowadzenia owych rozmów i przekazywanych informacji istotnie nie daje podstaw do ustalenia, że oskarżony dopuścił się zarzucanych mu czynów, a rozważania o ewentualnej możliwości skazania za występki z art. 291 § 1 k.k. (nie dość, że w większości już przedawnione), wykraczałyby poza ramy zarzutów z aktu oskarżenia.

Wymaga przy tym wyraźnego podkreślenia, że to oskarżyciel, kwestionując rozstrzygnięcie i mając w polu widzenia treść art. 437 § 2 k.p.k. w zw. z art. 454 § 1 k.p.k., podlegając ograniczeniom z art. 434 § 1 k.p.k., jeśli podejmuje polemikę ze stanowiskiem sądu meriti, powinien był ją poprzeć konkretami, przynajmniej w części uprawdopodabniającymi zarzut. Jeśli więc odwoływał się do „poszczególnych połączeń i miejsc logowania aparatów telefonicznych” albo treści prowadzonych rozmów, to choćby przykładowo powinien był podać o jakie numery telefonów chodzi, jakie połączenia i miejsca stacji bazowych ( abstrahując nawet od wątłości tego typu dowodu).

Podobne zastrzeżenia budzi zarzut () 3.1.3.) będący polemiką z oceną dowodów z zeznań: A. S., P. G. (1) czy P. W.. Sąd Rejonowy dowodów tych nie pominął, przeanalizował treść owych zeznań i wyjaśnił, z jakiego powodu nie mogą one stanowić podstawy skazania R. R. (1) czy pozostałych oskarżonych za zarzucane im występki. Świadkowie ci bowiem dysponowali ogólną wiedzą o działalności (...) grupy (...), która to kwestia, w płaszczyźnie wiedzy nie mającej procesowego przełożenia, wątpliwości nie nasuwa. Wiedza ta pewnością mogła mieć znaczenie w początkowej fazie postępowania, gdy stawiano zarzuty kwalifikowane z art. 258 § 1 k.k. Niezależnie znów od ogólnikowości wywodów skarżącego, braku wskazania, którego z zarzutów dotyczą konkretne uwagi ( np. co do zeznań P. G. (1)), autor tej apelacji zdaje się nie dostrzegać różnicy akcentowanej przez sąd I instancji i się do niej nie odnosi. Nawet bowiem przy pełnym obdarzeniu wiarą zeznań wspomnianych świadków, nie dają one podstaw do ustalenia, że poszczególni oskarżeni popełnili zarzucane im występki kradzieży z włamaniem. Analiza tych zeznań nawet przy ustaleniu, czyje numery telefonów zapisane miał świadek w swym telefonie, nie pozwala na stanowcze ustalenie, kto był osobą określaną przez świadka mianem (...), przyprowadzającą doń określone pojazdy ( dwa z nich nie były w ogóle opisane w zarzutach). Nawet dostarczenie konkretnego samochodu przez R. R. (1) celem jego zbycia świadkowi, nie świadczy o dokonaniu przez tego oskarżonego kradzieży z włamaniem tego właśnie pojazdu. Jak słusznie zaznaczył Sąd Rejonowy zachowanie takie mogłoby rodzić, ewentualnie, odpowiedzialność za czyn z art. 291 § 1 k.k., ale takiego zarzutu R. R. (1) w tym zakresie niepostawiono.

Gdy zaś chodzi o zeznania K. B. prokurator zarzucając sądowi ich pobieżną ocenę, czyni to w oderwaniu od wypowiedzi świadka. Nie opisywał on przecież, by uczestniczył w jakiejkolwiek akcji zatrzymania oskarżonych, gdyż wprost stwierdził, że „zawsze trochę zabrakło, by ich zatrzymać” ( co, nota bene, musi budzić zdumienie zważywszy na poza obszerność materiału z podsłuchów, jakim dysponowała Policja). Bez wątpienia świadek dopasowując informacje uzyskane z kontroli operacyjnej rozmów do zgłoszeń kradzieży pojazdów na terenie W. wykazał się ogromną pracowitością, ale nie oznacza to, by w ten sposób pozyskano wiedzę odrębną od owych rozmów, mogącą znaleźć dowodowe zastosowanie . Gdyby bowiem, dysponując poza procesowymi informacjami o istniejącym świadku, doprowadzono do jego przesłuchania; wykonano czynność przeszukania, zabezpieczenia określonych przedmiotów, to naturalnie takie dowody uzyskałyby „swój własny byt” i mogły być wykorzystane w procesie. Świadek jednak taką wiedzą nie dysponował, a to, o czym zeznawał było jedynie relacją co do informacji pozyskanych wyłącznie w oparciu o podsłuchy. Tym samym jego zeznania oparte na sporządzanych notatkach z materiałów niejawnych, nie mogły być wykorzystanie, gdyż stanowiłoby to obejście ustawowego zakazu dowodowego. Na marginesie jeszcze wskazać trzeba, że owo „przypasowanie” może być o tyle mylące, że np. z jednej z rozmów prowadzonych przez R. R., a także zeznań M.R. wynika, iż bywały takie sytuacje, gdy członkowie różnych grup trudniących się kradzieżami pojazdów, spotykali się w tym samym miejscu, gdzie stał upatrzony pojazd lub też nawzajem ostrzegali o patrolach Policji podejmując usiłowania kradzieży w tym samym miejscu i czasie.

W tej części ( zarzut 3.1.2.) apelacja prokuratora zasługiwała na uwzględnienie jedynie w zakresie:

- zarzutu stawianego S. P. w punkcie XXXIII, gdyż na posesji oskarżonego ujawniono części pochodzące z wymienionego w zarzucie, uprzednio skradzionego pojazdu, co nakazywało rozważenie jego odpowiedzialności w płaszczyźnie art. 291 § 1 k.k. Kierując się jednak stanowiskiem prokuratora prezentowanym na rozprawie odwoławczej, wobec przedawnienia karalności czynu, należało uchylić kwestionowane rozstrzygnięcie i umorzyć postępowanie;

- zarzutu stawianego W. K. (1), gdyż należyta analiza zeznań jego brata – W. K. (2) co do sposobu „załatwienia auta” od R. R. (1), uzyskania dlań kredytu, nakazywała rozważenie odpowiedzialności oskarżonego choćby w płaszczyźnie art. 292 § 1 k.k. Jednakże, wobec przedawnienia karalności czynu, koniecznym stało się – zgodnie z wnioskiem prokuratora – uchylenie rozstrzygnięcia uniewinniającego i umorzenie postępowania.

Chybiony był także zarzut ( 3.1.5) dotyczący czynu przypisanego J. G. w punkcie 13 wyroku ( zarzut z punktu LIII) i to z kilku względów. Po pierwsze bowiem – sama wartość rzeczy skradzionej w wyniku włamania, lub której kradzieży usiłowano dokonać, nie ma znaczenia dla przyjęcia kwalifikacji prawnej z art. 279 § 1 k.k., zaś prokurator nie kwestionował jednocześnie wymiaru orzeczonych wobec oskarżonego kar pozbawienia wolności i grzywny. Po wtóre – nie kto inny, jak właśnie oskarżyciel obowiązany był ustalić ową wartość i wskazać ją najpierw w postanowieniu o przedstawieniu zarzutu, a następnie w akcie oskarżenia. Wbrew zarzutowi – brak podania owej wartości nie jest skutkiem modyfikacji opisu czynu przez sąd I instancji, lecz wad aktu oskarżenia, będących efektem zaniechań oskarżyciela, gdyż w zarzutach stawianych R. R. (1), M. P. ani też J. G. wartości tejże nie podano. Końcowo wypada zaznaczyć, że jeśli już oskarżyciel zdecydował się na stawianie takiego zarzutu, a w konsekwencji wniosku o modyfikację orzeczenia, powinien był najpierw powołać dowody, pozwalające na ustalenie wartości pojazdu oraz tę wartość wskazać, czego również nie uczynił.

Co do stawianego M. P. (1) zarzutu z punktu XXV – apelacja nie zawiera jakiejkolwiek argumentacji poza tą, związaną z wiedzą pozyskiwaną z kontroli operacyjnej rozmów prowadzonych przez oskarżonego R. .

Miał natomiast rację skarżący podnosząc, że ograniczenie się przez sąd orzekający do przywołania, w kwalifikacji prawnej jedynie art. 4 § 1 k.k. odwołującego się do konkretnej normy intertemporalnej wymaga wskazania konkretnej daty ( lub przynajmniej okresu zakreślonego ramami czasowymi) stosowania ustawy Kodeks karny. Błąd ten został konwalidowany przez Sąd Okręgowy.

Wniosek

1) o uchylenie zaskarżonego wyroku w zakresie oskarżonych:

-R. R. (1) co do czynów opisanych w pkt I do XXI wyroku,

-M. P. (1) co do czynu z pkt XXV wyroku;

-S. P. co do czynów z pkt od XXIX do XXXIV wyroku,

-M. G. co do czynów z pkt od XXXVI do XXXVIII wyroku,

-J. G. co do czynów z pkt od XXXIX do LII wyroku,

-W. K. (1) co do czynu z w pkt LIV wyroku

i przekazanie sprawy sądowi I instancji do ponownego rozpoznania w zakresie tych czynów;

2) w zakresie oskarżonych S. P. co do czynu opisanego w pkt XXXV wyroku oraz P. R. co do czynu opisanego w pkt LV wyroku - uzupełnienie niewskazania w wyroku w sytuacji zastosowania art. 4 § 1 k.k. z jakiej daty zastosowano przepisy kodeksu karnego.

3) w zakresie oskarżonego J. G., co do czynu opisanego w pkt LIII wyroku, uzupełnienie opisu czynu przypisanego wskazanemu oskarżonemu o wartość pojazdu będącego przedmiotem przestępstwa.

NA rozprawie odwoławczej prokurator, wobec wystąpienia ujemnej przesłanki procesowej w postaci przedawnienia karalności niektórych czynów, wniosek ten zmodyfikował i wniósł o uchylenie wyroku co do: R. R. (1) ( czyn z punktu XXIII) , W. K. (1) ( co do czynu z punktu LIV) oraz S. P. ( wszystkie czyny, oprócz czynów z punktów: XXIX i XXXIV) i umorzenie postępowania

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Na uwzględnienie zasługiwał jedynie w części wniosek złożony na rozprawie apelacyjnej, w pozostałym zaś zakresie wnioski były chybione – z przyczyn wyżej wskazanych. Uchylenie rozstrzygnięcia uniewinniającego, choćby następczym orzeczeniem miało być umorzenie postępowania, nastąpić mogło tylko wtedy, gdy już na tym etapie postępowania możliwe było podważenie zasadności uniewinnienia Uwaga to dotyczy czynu zarzucanego W. K. (1) oraz S. P. ( punkt XXXIII), co także zostało wyżej omówione.

Lp.

Zarzuty zawarte w apelacji obrońcy P. R.

3.2.

3.2.1. Obraza przepisów postępowania, które miały istotny wpływ na treść wydanego orzeczenia poprzez obrazę przepisów:

1) art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k., poprzez dokonanie dowolnej oceny materiału dowodowego polegającej na wyprowadzeniu wniosków z niego nie wynikających oraz poprzez zaniechanie oparcia wyroku o analizę całokształtu materiału dowodowego, oparcie wyroku na podstawie części materiału dowodowego zgromadzonego w toku postępowania z pominięciem dowodów zgromadzonych w toku postępowania, to jest:

- poprzez dokonanie wadliwej oceny materiału dowodowego w postaci depozycji M. R., w szczególności polegające na pominięciu faktu, że w zakresie mającym wskazywać na sprawstwo P. R., zeznania te stanowią jedynie powtórzenie relacji R. R. (1), który nie był ani świadkiem, ani uczestnikiem postrzelenia czy też odwiezienia do szpitala jednej z osób z S., a tym samym poprzez uznanie za wiarygodny materiał dowodowy ,,zgodnie z którymi – w myśl relacji R. R. (1) – jedna z osób z S. została postrzelona i odwieziona do szpitala w W.”.

- poprzez sformułowanie, na podstawie treści zeznań P. B., P. S., M. M. (3), wniosku o ,,akcji policyjnej zakończonej postrzałem sprawcy i ucieczką pojazdu”, podczas gdy świadkowie formułowali jedynie przypuszczenia o oddaniu strzałów w kierunku samochodu, zaś żaden ze świadków nie potwierdził postrzelenia sprawcy zdarzenia.

3) art. 167 k.p.k. w zw. z art. 366 § 1 k.p.k. w zw. z art. 391 § 1 k.p.k. w zw. z art. 4 k.p.k., poprzez odstąpienie od bezpośredniego przesłuchania w charakterze świadka na rozprawie M. R. i ograniczenie się do odczytania protokołów zeznań świadka składanych na wcześniejszych etapach postępowania, przy równoczesnym zaniechaniu podjęcia czynności zmierzających do usunięcia przeszkody niepozwalającej na ww. czynności tj. zaniechaniu ustalenia prawidłowego adresu do doręczeń świadka, podczas gdy zeznania ww. świadka stanowią jedyny pośredni dowód pozwalający na dokonanie ustaleń faktycznych w zakresie formułowania przez R. R. (1) twierdzeń o udzielaniu pomocy medycznej w szpitalu w W. współsprawcom przypisanego mu czynu zabronionego, a tym samym jedyną poszlakę pozwalającą na powiązanie obecności P. R. w szpitalu w W. ze zdarzeniem przy ul. (...).

3.2.2. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, mających wpływ na jego treść, polegający na niewłaściwym uznaniu, że P. R. w dniu 19 września 2006 roku, był jedyną z osób znajdujących się przy ul. (...) w pojeździe S., został postrzelony przez funkcjonariuszy policji, a tym działając wspólnie i w porozumieniu z R. R. (1) dokonał kradzieży z włamaniem samochodu marki T..

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Apelacja nie zasługiwała na uwzględnienie, a podniesione w niej zarzuty ( poza jednym) miały typowo polemiczny charakter. Jakkolwiek słuszne były uwagi obrońcy o potrzebie przesłuchania bezpośrednio na rozprawie M. R., to wobec uzupełnienia tego braku przez sąd odwoławczy, nie mogą się być skuteczne zastrzeżenia, co do wątpliwości, jakie rodziły jego zeznania. Bezpośredni kontakt ze świadkiem utwierdził Sąd Okręgowy co do prawidłowości wniosków wysnutych przez sąd meriti z analizy tego dowodu. Świadek bowiem zeznawał w sposób spokojny i wyrażono, zastrzegając, że nie wszystko dobrze pamięta i logicznie tłumaczył przyczynę tego stanu rzeczy. Nie starał się przy tym nieprawdziwie obciążać któregokolwiek z oskarżonych, choć powoływał się na reakcje znajomych z dawnej działalności przestępczej, gdy zdecydował się współpracować z organami ścigania. Oczywistym jest, że tzw. „skruszony przestępca”, decydujący się na taką współpracę, czyni to nie ze szlachetnych pobudek ( czy też – nie tylko z ich powodu), ale przede wszystkim, aby zapewnić sobie określoną korzyść procesową. Przez pryzmat tej wiedzy należy więc oceniać jego depozycie w realiach konkretnej sprawy.

W niniejszym postępowaniu wiedza, jaką dzielił się świadek w odniesieniu do P. R. była zupełnie marginalna. Trudno logicznie zakładać, że przy skali stawianych mu zarzutów i skali zdarzeń, o których zeznawał, informacje dotyczące np. postrzelenia P. R. czy czynów popełnianych przez M. P. (1), miałyby istotny wpływ na sytuację procesową M. R.. Były to przecież kwestie nie mające zaważyć na kształcie orzeczenia wydanego wobec niego, co wynika choćby z treści dołączonych do akt sprawy odpisów aktów oskarżenia czy wyroków zapadłych w innych sprawach.

Gdyby zaś świadek, chcąc współpracować z organami ścigania, zeznawał fałszywie czy był przez kogokolwiek „sterowany” , to zapewne zadbałby o to, by jego relacje zgadzały się w szczegółach z realiami zdarzeń. Kwestie omówione przy apelacji obrońcy M.P. temu przeczą, co – paradoksalnie – potwierdza tylko wiarygodność M.R.. Wreszcie należy wskazać, że rozmowa, jaką miał ze świadkiem toczyć R. R. (1) odbywała się w areszcie śledczym po jakimś czasie od zdarzenia, a nie np. tego samego dnia wieczorem. Nie wymaga chyba szerszego dowodzenia twierdzenie, iż postrzelenie oskarżonego, znanego dość dobrze młodym ludziom z W. i okolic, nie było zajściem codziennym, tuzinkowym. Wiedza o nim, to jest o tym, że P. R. był w szpitalu i z jakiego powodu, z pewnością -choćby poprzez osoby trzecie - dotarła do R. R., który wiedząc jednocześnie, że (...) był jednym ze sprawców kradzieży T. (...), tak właśnie relacjonował tę kwestię M.R.. Co więcej – o użyciu broni palnej, a tym samym możliwości postrzelenia jednego ze współsprawców, R. R. mógł mniemać na miejscu zdarzenia. Nawet bowiem, jeśli podjął ucieczkę ze skradzionego pojazdu, to z pewnością słyszał okrzyki policjanta wzywającego do zatrzymania się, a następnie strzały, które oddane w tym miejscu i czasie nie generowały odgłosu przypominającego ruch uliczny.

Podkreślenia wymaga przy tym, że zeznania M.R. nie były jedynym, a nawet nie najważniejszym dowodem obciążającym P. R.. Dowody takie, w postaci zeznań funkcjonariuszy Policji oraz pielęgniarki szpitala w W. G. R., analizy sposobu ( strzał z tyłu oddalającego się pojazdu S.) i godziny użycia broni palnej w zajściu na ul. (...) ( 11,10) z godziną przyjęcia do szpitala (...) i jego dokumentacji medycznej, wskazują jednoznacznie, że był on osobą znajdującą się w uciekającym samochodzie S. (...), w którego kierunku strzelał P. B.. Rany postrzałowe w roku 2006, na terenie W. nie zdarzały się nagminnie, a naiwnym byłoby mniemanie, że akurat tego samego dnia w tym samym czasie P. R. odniósł tę ranę w zupełnie innych okolicznościach szczególnie, że nawet nie próbował ich opisywać. Odmiennie – przy przyjęciu do szpitala twierdził, że ma ranę kłutą, a możliwość omyłki należy tu jednoznacznie wykluczyć. Ustaleniu, iż P. R. był jedną z osób uciekających z ul. (...) po dokonanej kradzieży innego pojazdu i został postrzelony przez policjanta nie stoi na przeszkodzie umorzenie postępowania toczącego się w kierunku czynu z art. 160 § 1 k.k. – do czego odwoływała się obrońca. Ani żaden dowód na to nie wskazywał, ani też Sąd Rejonowy nie przyjął, by ten oskarżony KIEROWAŁ wówczas pojazdem, a tylko kierujący mógłby odpowiadać za stworzenie swym sposobem jazdy zagrożenia dla życia zatrzymującego go funkcjonariusza Policji. Jest oczywistym, że skoro nie dało się jednoznacznie ustalić, kto był owym kierującym, w tym zakresie należało umorzyć postępowanie, co jednakże nie wyklucza obecności w owym pojeździe P. R. (jako pasażera lub właśnie - kierującego).

Skoro zaś uznane za wiarygodne przez sąd meriti dowody, szczegółowo omówione w uzasadnieniu, logicznie i przekonująco wskazywały na obecność w tymże pojeździe P. R., to uprawniony i racjonalny był wniosek, że uczestniczył on w kradzieży pojazdu na szkodę L. J.. Dla przypisania tego czynu nie jest przy tym niezbędne uzyskanie dowodu, a więc ustalenie, że to on np. przełamywał zamkniecie pojazdu, uruchamiał go etc. Wystarczającym jest przyjęcie, że zawiózł na miejsce zdarzenia R. R. (1) i innego współsprawcę, oczekiwał na odjazd pojazdu T. , a następnie – w ramach podziału ról, go ubezpieczał. Sposób jazdy S. i T. opisywany przez świadka P. B. wyklucza przypadkową obecność oskarżonego na ul. (...), nieświadomość powodów, dla których jedzie za pojazdem kierowanym przez R. R. (1). A skoro tak – to w pełni prawidłowe są także ustalenia faktyczne bodące podstawą wyroku.

Wniosek

zmiana wyroku i uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek nie zasługiwał na uwzględnienie z uwagi na to, że chybione były zarzuty apelacji, a nie zachodziły tez przesłanki z art. 440 k.p.k.

Lp.

Zarzuty zawarte w apelacji obrońcy M. P. (1)

3.3.

- co do czynów z pkt XXVII (pkt 5 wyroku) oraz XXVIII (pkt 6 wyroku)-

3.3.1 obraza przepisów prawa procesowego, która miała istotny wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie:

- art. 7 k.p.k. w zw. z art. 4 k.p.k., poprzez dokonanie oceny zgromadzonego materiału dowodowego w sposób dowolny i z naruszeniem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, co wyrażało się bezkrytycznym daniu wiary depozycjom świadka M. R. i oparcie istotnych ustaleń faktycznych wyłącznie na podstawie tego dowodu.

- art. 392 § 1 k.p.k. poprzez odstąpienie przez Sąd na rozprawie w dniu 5 sierpnia 2020 r. od bezpośredniego przesłuchania świadka M. R. i wyłącznie odczytanie zeznań świadka, podczas gdy depozycje w/w świadka były jedynym dowodem obciążającym oskarżonego M. P. (1), a niedopuszczalne jest odstępstwo od zasady bezpośredniości w sytuacji, gdy dowód ma istotne znaczenie dla ustalenia winy sprawcy lub dla wymiaru kary.

3.3.2. błąd w ustaleniach faktycznych polegający na przyjęciu, że oskarżony M. P. (1) dokonał w dniu 16 maja 2006 r. kradzieży pojazdu marki A. (...) o nr rej. (...) (zarzut XXVII) oraz kradzieży z włamaniem pojazdu marki S. (...) o nr rej. (...) w dniu 16 stycznia 2007 r. (zarzut XXVIII), co w rzeczywistości nie miało miejsca i nie wynika z zebranego w sprawie materiału dowodowego.

3.3.3. rażąca niewspółmierność kar jednostkowych w wymiarze roku bezwzględnego pozbawienia wolności za czyn zarzucany oskarżonemu w pkt XXVIII, a w konsekwencji kary łącznej 2 lata bezwzględnego pozbawienia wolności, podczas gdy okoliczności przedmiotowo-podmiotowe sprawy powinny skutkować wymierzeniem łagodniejszej kary, w tym w szczególności fakt, że przypisane oskarżonemu czyny miały miejsce w 2006 r. i 2007 r., co ma istotne znaczenie biorąc pod uwagę funkcję zapobiegawcze i wychowawcze kary.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Apelacja okazała się zasadna tam, gdzie obrońca kwestionował prawidłowość poczynionych ustaleń faktycznych. Ze względów, jakie zostały omówione wyżej ( pkt. 3.2.) brak jest [odstaw do zanegowania wiarygodności M. R., a tym samym prawdziwości jego zeznań. Rzecz jednak w tym, czego nie dostrzegł Sąd Rejonowy, że zeznania te nie tylko są dość ogólnikowe i nie pozwalają precyzyjnie ustalić jakiego zdarzenia dotyczą ( odnosi się to do zarzutu z punktu XXVIII czyli kradzieży z włamaniem pojazdu S. (...)), ale wręcz – gdy chodzi o zarzut z punktu XXVII, a więc kradzieży samochodu A. (...) ich zestawienie z zeznaniami pokrzywdzonego – właściciela auta ( także uznanymi za wiarygodne) prowadzić musi do uniewinnienia M. P..

Gdy bowiem chodzi o ten ostatni zarzut, tak z zeznań M. R. złożonych i ujawnionych na rozprawie odwoławczej, jak i zaliczonych w poczet materiału dowodowego przez sąd meriti jasno wynika, że miał on usłyszeć o dokonanej przez M. P. (1) kradzieży pojazdu marki A. (...) dokonanej w pobliżu kortów tenisowych ( bez wskazania, o które dokładnie chodzi), w bliżej nieokreślonej dacie. Skradziony pojazd był zaparkowany, ale nie zamknięty na kluczyk. Gdy oskarżony do niego wsiadł znalazł kluczyki i odjechał.

Tymczasem z zeznań pokrzywdzonego R. D., szczegółowo analizowanych przez sad meriti wynika jednoznacznie, że gdy pokrzywdzony jechał Trasą (...) usłyszał stukanie i kierowca innego pojazdu, zatrzymującego się na światłach, wskazał na tył samochodu ( o tym – dalej) Następnie pokrzywdzony zjechał na stację paliw S., wysiadł z pojazdu nie gasząc silnika i gdy udał się na jego tył, by sprawdzić usterkę , dostrzegł stłuczoną tylna lampę. W tym czasie do uruchomionego pojazdu dostał się złodziej, który dysponując kartą zbliżeniową, odjechał pojazdem. Już pobieżna analiza obu tych dowodów wskazuje, że jedynym logicznym jej wnioskiem musi bić stwierdzenie, że obaj świadkowie mówili o zupełnie różnych zdarzeniach. Trudno przecież znaleźć jakikolwiek racjonalny powód , dla którego M. P. dzieląc się swą wiedzą z M.R., zamiast mówić o kradzieży na stancji benzynowej operowałby określeniem „korty tenisowe”, znajdujące się w dalekiej odległości. Znaczenie „pojazdu zaparkowanego przy kortach”, a pojazdu „zjeżdżającego na stację benzynową” jest kompletnie inne, podobnie jak sformułowanie o „znalezieniu kluczyka”. Skoro pojazd był cały czas uruchomiony, nie było potrzeby szukania czegokolwiek (i znalezienia) zwłaszcza, że nie było mowy o kluczyku, lecz karcie zbliżeniowej. Wreszcie, całkowicie nieracjonalne byłoby pominięcie przez oskarżonego, podającego tak wiele szczegółów, informacji o tym, że sprowokował kierującego do zjechania na stację i wyjścia z pojazdu. Przy skali „działalności” zarzucanej w śledztwie grupie (...) czyli R. R. nie da się wykluczyć, że M. P., opowiadając M.R. o takiej kradzieży, mówił prawdę, tyle tylko, że nie dotyczy to czynu objętego aktem oskarżenia. Oczywistym jest przy tym, że przyjęcie w uzasadnieniu skarżonego wyroku, iż to M.P. był tym kierującym, który pokazywał pokrzywdzonemu usterkę w samochodzie, a następnie go ukradł, stanowiło pewien zabieg- skrót myślowy sądu orzekającego, który bazując na zeznaniach M.R., poczynił takie ustalenie. Sam właściciel skradzionego pojazdu nikogo nie rozpoznał, zaś jego relacja pozwala jedynie odtworzyć przebieg kradzieży, natomiast nie daje podstaw do wskazania jej sprawcy.

Jeszcze dalej idące wątpliwości dotyczą drugiego z czynów przypisanych temu oskarżonemu. M.R. wypowiadając się na ten temat podawał tylko bliżej nieokreślony czas ( rok 2006 lub 2007), markę pojazdu i typ nie odpowiadający przedmiotowi kradzieży – S. (...), podczas gdy skradziono pojazd S. (...). Nie ma w tej wypowiedzi, choć prawdziwej, żadnych szczegółów pozwalających na zindywidualizowanie owego zdarzenia, co zważywszy na skalę kradzieży dokonywanych w tym czasie na terenie W. przez różne grupy przestępcze, czyni ustalenia faktyczne stanowiące podstawę skazania M. P. (1), całkowicie dowolnymi ( podczas zajścia w dniu 19 września 2006r. współsprawcy kradzieży T. (...) na szkodę L. J. poruszali się także kradzionym pojazdem S. (...)).

Odwołanie się do zasady określonej w art. 5 § 2 k.p.k. nakazywało więc uwzględnienie apelacji obrońcy, co zwalnia z konieczności szczegółowego odnoszenia się do pozostałych zarzutów.

Wniosek

zmiana wyroku i uniewinnienie oskarżonego od obu przypisanych mu czynów ewentualnie - zmiana wyroku poprzez wymierzenie oskarżonemu kar jednostkowych (a w konsekwencji i kary łącznej) pozbawienia wolności w niższym wymiarze z zastosowaniem dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia kary oraz wymierzenie niższej kary grzywny.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Z powodów omówionych wyżej w pełni zasadny był wniosek o zmianę wyroku i uniewinnienie oskarżonego od popełnienia czynów z punktów: XXVII oraz XXVIII .

Lp.

Zarzuty zawarte w apelacji obrońcy R. R. (1)

3.4.

rażąca niewspółmierność kar jednostkowych i kary łącznej pozbawienia wolności oraz kary grzywny poprzez przyjęcie, że zasłużył on na wymierzenie mu kary łącznej 2 lat pozbawienia wolności oraz grzywny w wysokości 200 stawek dziennych po 80 złotych każda za przestępstwa objęte przedmiotowym wyrokiem, która zdaniem Sądu była wyważona i adekwatna do stopnia zawinienia, podczas gdy prawidłowa analiza materiału dowodowego winna skutkować wymierzeniem mu kary z warunkowym zawieszeniem jej wykonania, względnie kary pozbawienia wolności znacznie łagodniejszej oraz zdecydowanie niższej kary grzywny.

lub dla wymiaru kary.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Na wstępie zaznaczyć należy, że rozważania sądu odwoławczego koncentrować się będą już nie wymiaru kar łącznych pozbawienia wolności grzywny, lecz jedynie kar orzeczonych za występek zarzucany w punkcie XXIV, a kwalifikowany z art. 279 § 1 k.k.

Ja bowiem trafnie dostrzegł prokurator obecny na rozprawie apelacyjnej, w toku postępowania odwoławczego doszło do przedawnienia karalności czynu z punktu XXIII , a strony zgodnie wniosły o umorzenie postępowania w tym zakresie ( wina oskarżonego nie była kwestionowana).

Gdy natomiast chodzi o wymierzenie R. R. (1) za czyn zarzucany w punkcie XXIV kary roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz 150 stawek dziennych grzywny po 80 złotych, żadną miarą rozstrzygnięcia tego nie da się uznać za rażąco niewspółmiernie surowego i to uwzględniając jego obecny tryb życia oraz postawę, wynikające z wywiadu środowiskowego oraz dokumentów dołączonych do apelacji. Pomimo upływu lat od zdarzenia nie wolno przecież pominąć, iż kara izolacyjna jedynie nieznacznie przekracza ustawowy próg minimalnego zagrożenia dla każdej kradzieży z włamaniem, bez względu na inne okoliczności jej popełnia. Tu zaś w grę wchodzi wysoki stopień jej zorganizowania ( kilkoro sprawców, pojazd „osłaniający” ucieczkę, prowadzący skradziony samochód, profesjonalizm ( stosowny ubiór, realizacja złożonego „zamówienia”) , uprzednie planowanie przestępstwa. Bez wątpienia sprawa to, że ów czyn charakteryzuje się wyższym stopniem szkodliwości społecznej, aniżeli zdarzenie nagłe, zrealizowane pod wpływem impulsu czy okazji, czyn popełniony przez jednego sprawcę. Oskarżony był uprzednio, to jest przed obecnym wyrokiem, karany na karę 4 lat pozbawienia wolności, za takie same rodzajowo występki, a więc obecnie przypisany czyn nie był w jego życiu zdarzeniem incydentalnym.

Co zaś się tyczy kary grzywny w pierwszym rzędzie musi ona być adekwatna do wartości skradzionego pojazdu, odnoszącej się do realiów z daty przestępstwa. Siła nabywcza kwoty 46 000 złotych w roku 2006 z pewnością była znacząco wyższa niż obecnie, co znalazło wyraz w wysokości wymierzonej kary grzywny, na którą zaliczono oskarżonemu 75 dni okresu tymczasowego aresztowania, wobec czego należy ją traktować jako karę wykonaną.

Wniosek

zmiana wyroku poprzez wymierzenie kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania, względnie o wymierzenie oskarżonemu kary pozbawienia wolności znacznie łagodniejszej oraz niższej kary grzywny.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek nie zasługiwał na uwzględnienie, bo choć formalnie istniałyby ku temu przesłanki, to dobrodziejstwo, o jakim mowa w art. 69 § 1 k.k. należy odnosić tylko do takich sprawców, których zachowanie wskazuje na odosobniony przypadek łamania porządku prawnego; chwilowe odstępstwo od przestrzegania prawa. Czyn przypisany oskarżonemu nie został popełniony z nagłych pobudek, impulsu, lecz był z góry zaplanowany i precyzyjnie realizowany.

Lp.

Zarzuty zawarte w apelacji R. R. (1)

3.5.

Rażąca niewspółmierność kary wyrażająca się w błędnej ocenie okoliczności przedmiotowych i podmiotowych w sprawie, a także obraza przepisów prawa procesowego, która miała wpływ na treść wydanego orzeczenia, a mianowicie art. 4 k.p.k. poprzez wymierzenie rażąco surowej kary. Wniósł o wymierzenie mu kary łagodniejszej kary pozbawienia wolności oraz niżej kary grzywny w wysokości 100 stawek dziennych po 50 złotych każda..

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut był niezasadny z przyczyn omówionych w punkcie 3.4.

Wniosek

zmiana wyroku poprzez wymierzenie mu łagodniejszej kary pozbawienia wolności oraz niżej kary grzywny w wysokości 100 stawek dziennych po 50 złotych każda.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek nie zasługiwał na uwzględnienie z powodów opisanych w punkcie 3.4.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Orzeczenia uniewinniające R. R. (1), M. P. (1) ( czyn z punktu XXV), S. P. (za wyjątkiem czynów, co do których umorzono postępowanie), M. G., J. G. oraz w części skazującej J. G. i P. R.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Zostały one szczegółowo omówione przy rozważaniach dotyczących poszczególnych środków odwoławczych i poszczególnych zarzutów.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1

Przedmiot i zakres zmiany

Uniewinnienie M. P. (1)

Zwięźle o powodach zmiany

Opisane w punkcie 3.3.

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1

Co do oskarżonego R. R. (1) – w zakresie czynu z punktu XXIII ( art. 291 § 1 k.k.) oraz co do S. P. – w zakresie czynu zarzucanego w punkcie XXXV ( art. 291 § 1 k.k.)

☒ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

W tym zakresie Sąd orzekał poza granicami apelacji oraz niezależnie od podniesionych zarzutów, a to wobec przedawnienia karalności czynów – po upływie 20 lat od dat ich popełnienia. Występek z art. 291 § 1 k.k. zagrożony jest kara pozbawienia wolności nie przekraczającą lat 5. Podstawowy okres przedawnienia jego karalności wynosi zatem lat 10 ( art. 101 § 1 pkt. 3 k.k.), a jeśli w tym okresie wszczęto postępowanie – ulega on wydłużeniu o kolejne 10 lat ( art. 102 § 1 k.k.). Zatem, wobec wystąpienia negatywnej przesłanki procesowej z art. 17 § 1 pkt. 6 k.p.k., kierując się treścią art. 439 § 1 pkt. 9 k.p.k., koniecznym było uchylenie wyroku w tej części i umorzenie postępowania.

5.3.1.2

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3

Konieczność umorzenia postępowania

☒ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

Wystąpienie ujemnej przesłanki procesowej w postaci przedawnienia karalności czynów, od popełnienia których uprzednio uniewinniono W. K. (1) i S. P. ( zarzut z punktu XXXIII), uniemożliwiała kontynuowanie postępowania. Podzielając więc, co do zasady zarzuty apelacji prokuratora, należało wyrok w tej części uchylić i umorzyć postępowanie.

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Wskazanie dokładnie, z jakiej daty stosowany został akt prawny – Kodeks karny, a to w związku z art. 4 § 1 k.k.

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Punkt IV

Punkt V

O wynagrodzeniu obrońcy wyznaczonego z urzędu – adw. D. C. rozstrzygnięto w oparciu o § 17 ust. 2 pkt 4 i § 4 ust. 1 i 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 14 maja 2024 roku w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa albo jednostki samorządu terytorialnego kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu.

Zgodnie z art. 627 k.p.k. w zw. z art. 636 § 1 k.p.k.Sąd obciążył kosztami procesu R. R. (1) i P. R. – w związku z częścią skazującą wyroku.

7.  PODPIS

SSO Beata Tymoszów SO Adam Bednarczyk SSR (del.) Izabela Kościarz – Depta

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Prokurator

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok w części uniewinniającej oskarżonych i części skazującej J. G., S. P. i M. P.

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☒

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

Zmiana

1.12.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca M. P. (1)

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Rozstrzygnięcia skazujące i kara łączna

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

1.13.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

3

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca P. R.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Orzeczenie skazujące

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

1.14.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

4

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca R. R. (1)

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Orzeczenie skazujące

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

Zmiana

1.15.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

5

Podmiot wnoszący apelację

R. R. (1)

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Orzeczenie skazujące

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana