Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego Warszawa-Praga w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VI Wydział Karny Odwoławczy w składzie :

Przewodniczący: SSO Anita Jarząbek - Bocian (spr.)

Sędziowie: SO Ludmiła Tułaczko

SO Remigiusz Pawłowski

protokolant: protokolant sądowy stażysta Paulina Sobota

przy udziale prokuratora Marka Traczyka

po rozpoznaniu dnia 14 czerwca 2018 r.

sprawy D. N., syna M. i A., ur. (...) w B.

oskarżonego o przestępstwo z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę

od wyroku Sądu Rejonowego w Wołominie

z dnia 4 września 2017 r. sygn. akt V K 374/14

wyrok w zaskarżonej części utrzymuje w mocy; zasądza od Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego Warszawa-Praga w Warszawie na rzecz radcy prawnego K. M. kwotę 645,75 zł tytułem wynagrodzenia za obronę oskarżonego z urzędu w instancji odwoławczej oraz sporządzenie apelacji, kwota obejmuje podatek VAT.

SSO Ludmiła Tułaczko SSO Anita Jarząbek-Bocian SSO Remigiusz Pawłowski

Sygn. akt VI Ka 267/18

UZASADNIENIE

Sąd Okręgowy zwarzył, co następuje.

Apelacja obrońcy oskarżonego nie zasługiwała na uwzględnienie.

Zarzut rażącej niewspółmierności kary, jako zarzut z kategorii ocen można zasadnie podnosić, gdy kara (zastosowana reakcja karna), jakkolwiek mieści się w granicach ustawowego zagrożenia, nie uwzględnia jednak w sposób właściwy zarówno okoliczności popełnienia czynu, jak i osobowości sprawcy - innymi słowy, gdy w społecznym odczuciu jest karą niesprawiedliwą. Zmiana wysokości orzeczonej kary może - w wyniku postępowania odwoławczego - nastąpić jedynie wówczas, gdyby kara ta jawiła się, jako "rażąco niewspółmierna". Owa niewspółmierność w ustawie została poprzedzona określeniem "rażąca", co wyraźnie zaostrza kryterium zmiany wyroku z powodu czwartej podstawy odwoławczej. Określenie "rażąca" należy, bowiem odczytywać dosłownie i jednoznacznie, jako cechę kary, która istotnie przez swą niewspółmierność razi (oślepia). Rażąca niewspółmierność kary zachodzić może tylko wówczas, gdy na podstawie ujawnionych okoliczności mających zasadniczy wpływ na jej wymiar można by przyjąć, że zachodziłaby wyraźna różnica pomiędzy karą, jaką należałoby wymierzyć w instancji odwoławczej a karą wymierzoną w I instancji. Taka sytuacja w rozpoznawanym przypadku nie zachodzi. Apelujący nie przedstawił żadnych argumentów, które mogły rzeczywiście podważyć rozstrzygnięcie w tym zakresie Sądu I instancji, a tym samym dowieść, że było ono, w przywołanym zakresie, niesłuszne. Dokonując, zatem oceny zaskarżonego wyroku, w części dotyczącej orzeczenia o karze, Sąd Okręgowy doszedł do wniosku, że analiza zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego wskazuje, iż wymierzenie oskarżonemu kary 9 miesięcy pozbawienia wolności poprzedzone zostało ze strony Sądu I instancji właściwą oceną i uwzględnieniem wszystkich okoliczności mających wpływ na jej intensywność (art. 53 kk). Przekonuje o tym argumentacja przytoczona - na ten temat - w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia, którą należało, jako słuszną, podzielić. Sąd ten trafnie ustalił okoliczności obciążające, których niestety jest znacząca przewaga nad łagodzącymi, a do których należy w zasadzie tylko przyznanie się podsądnego do winy. Tymczasem waga okoliczności obciążających, ustalonych i wskazanych przez Sąd meriti, jest znaczna. Do najistotniejszych z nich należy niewątpliwie uprzednia wielokrotna karalność. Analiza danych o karalności poprzedzających wydanie wyroku wskazuje, iż oskarżony karany był dziewięciokrotnie, raz orzeczono wobec niego wyrok łączny. Karany był w przeważającej większości za przestępstwa przeciwko mieniu, w tym te najpoważniejsze z tej kategorii do jakich bez wątpienia należy przestępstwo rozboju. Oskarżony skazywany był na kary pozbawienia wolności lecz pomimo tego dokonywał kolejnych przestępstw. Nie uszło również uwadze Sądu Okręgowego, że obecnie do uprzednich skazań oskarżonego doszło jeszcze jedno (jedenaste) albowiem prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w Wołominie z dnia 5 kwietnia 2017r. w sprawie o sygn. akt VK 557/13, za czyn z art. 280 § 1 kk, został on skazany na karę 6 lat pozbawienia wolności (k.259-260, 261). W tej sytuacji argumenty apelującego o możliwości postawienia podsądnemu pozytywnej prognozy kryminowlogicznej - w szczególności, że odpowiada jako sprawca powrotny - która miałaby skutkować warunkowym zawieszeniem wykonania kary pozbawienia wolności upadają. Brak jest także podstaw do orzeczenia wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności w niższym wymierzę aniżeli uczynił to Sąd Rejonowy. Jak słusznie wskazał w tym zakresie Sąd I instancji za przypisane oskarżonemu przestępstwo Kodeks karny przewiduje karę od 6 miesięcy do 8 lat. Skoro tak, to orzeczona kara 9 miesięcy pozbawienia wolności orzeczona została w dolnych granicach ustawowego zagrożenia i w tej sytuacji brak jest podstaw do dalszego jej obniżenia, w sposób, który pozwoliłby na przyjęcie, że ta orzeczona zaskarżonym wyrokiem nosiła cechy kary rażąco surowej.

Z przytoczonych powodów brak było jakichkolwiek argumentów do zmiany wyroku w zaskarżonym zakresie, a to stąd, by reakcję karną uznać za adekwatną musi ona oddać rzeczywistą zawartość kryminalną czynu, jakiego dopuścił się sprawca. Tylko tak ukształtowana kara będzie w odczuciu społecznym sprawiedliwą odpłatą za dokonany przez oskarżonego czyn oraz spełni swoje cele w zakresie prewencji szczególnej oraz ogólnej.

Na podstawie odrębnych przepisów orzeczono o wynagrodzeniu obrońcy za obronę podsądnego z urzędu w postępowaniu odwoławczym.

W tym stanie rzeczy Sąd Okręgowy orzekł jak w wyroku.

SSO Anita Jarząbek-Bocian SSO Ludmiła Tułaczko SSO Remigiusz Pawłowski