Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego Warszawa-Praga w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VI Wydział Karny Odwoławczy w składzie :

Przewodniczący: SSO Agnieszka Wojciechowska-Langda

Protokolant: sekr. sądowy Robert Wójcik

przy udziale prokuratora Iwony Zielińskiej

po rozpoznaniu dnia 20 lipca 2017 r. w Warszawie

sprawy D. Z. s. S. i T., ur. (...) w W.

oskarżonego o przestępstwo z art. 279 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk

na skutek apelacji wniesionych przez oskarżonego i jego obrońcę

od wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi - Północ w Warszawie

z dnia 19 grudnia 2016 r. sygn. akt VIII K 501/16

utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok; zwalnia oskarżonego od uiszczenia kosztów sądowych
w postępowaniu odwoławczym, przejmując wydatki na rachunek Skarbu Państwa; zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. M. B. kwotę 516,60 zł obejmującą wynagrodzenie za obronę z urzędu w instancji odwoławczej oraz podatek VAT.

VI Ka 323/17

UZASADNIENIE

D. Z. został oskarżony o to, że działając wspólnie i w porozumieniu z M. S., w celu osiągnięcia korzyści majątkowej dokonał kradzieży z włamaniem w ten sposób, że po uzyskaniu wcześniej od M. S. klucza do punktu (...) mieszczącego się na terenie Dw. (...) przy ul. (...) w W. oraz wskazówek, co do braku zabezpieczeń w tej placówce, w nocy z 28/29 listopada 2015 roku w W. dokonał włamania do powyższego punktu (...) poprzez pokonanie zamka w drzwiach i kradzieży z jego wnętrza wyrobów tytoniowych różnych marek o wartości 8064,48 zł, biletów (...) o różnych nominałach o łącznej wartości 3 742,90 zł, 11 starterów do telefonów różnych operatorów o wartości 267 zł, 4 kart pamięci o wartości 107,96 zł, leków różnych firm o wartości 60, 89 zł, 2 sztuk nośników pamięci typu pendrive o wartości 55,56 zł oraz włamania do kasy fiskalnej po uprzednim wyłamaniu tej szuflady i kradzieży z jej wnętrza gotówki w kwocie 6176,07 zł, a następnie podzielił się z M. S. zyskiem z dokonanej kradzieży, powodując straty w wysokości 18 897, 41 zł na szkodę J. i M. O., przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat od odbycia co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności orzeczonej za umyślne przestępstwo podobne, tj. przestępstwo z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi – Północ w Warszawie wyrokiem z dnia 19 grudnia 2016 roku, VIII K 501/16 oskarżonego D. Z. uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i za to na podstawie art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. skazał go, a na podstawie art. 279 § 1 k.k. wymierzył mu karę roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności; na podstawie art. 46 § 1 k.k. orzekł wobec D. Z. i M. S. solidarnie obowiązek naprawienia szkody poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonej J. O. kwoty 18 897, 41 zł; na podstawie art. 63 § 1 k.k. zaliczył D. Z. na poczet orzeczonej w pkt I kary pozbawienia wolności 2 dni rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie w postaci zatrzymania od godziny 10:30 dnia 3 marca 2016 roku do godziny 15:15 dnia 4 marca 2016 roku przyjmując, że jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności równa się jednemu dniowi kary pozbawienia wolności; na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. zwolnił oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych, przejmując wydatki na rachunek Skarbu Państwa;

Od powyższego wyroku apelacje wnieśli oskarżony i jego obrońca. Oskarżony podniósł zarzut rażącej niewspółmierności kary wskazując na szereg okoliczności, które w jego ocenie uzasadniają wymierzenie kary w kształcie uzgodnionym pierwotnie z prokuratorem tj. kary pozbawienia wolności połączonej z karą ograniczenia wolności. W związku z tym wniósł o zmianę rozstrzygnięcia o karze.

Obrońca zaskarżył wyrok w części tj. w pkt I na korzyść oskarżonego podnosząc zarzut rażącej niewspółmierności kary, poprzez błędny i nieuzasadniony rażący brak zastosowania przepisu art. 69 § 1 i 2 k.k. pomimo spełnienia przesłanek, a także w stosunku do charakteru zarzuconego mu czynu, winy oraz społecznej szkodliwości oraz nieuzasadnione pominięcie istotnych dla sprawy okoliczności świadczących bezspornie o potrzebie skorzystania z dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia wykonania kary w szczególności w sytuacji ujawnienia przez oskarżonego wobec organów ścigania szczegółowo wszelkich informacji i istotnych okoliczności popełnienia czynu, wyrażenia przez oskarżonego skruchy i żalu, a także faktu, iż nie dokonał czynu z chęci zysku lecz ze względu na niezwykle trudną sytuację życiową oraz zapewnień oskarżonego, że chce zmienić swoje dotychczasowe życie. Obrońca podniósł zarazem zarzut błędu w ustaleniach faktycznych, wskazując, iż błąd wyraża się w nieuzasadnionej sprzeczności poczynionych ustaleń, które nie korespondują z treścią zebranego materiału dowodowego w sprawie, co miało wpływ na wadliwość rozstrzygnięcia, a także brak rzeczowej oraz merytorycznej analizy przez Sąd sprawy, jak też rażące błędne nie rozważenie wszystkich okoliczności sprawy, a szczególnie tych, które przemawiały na korzyść oskarżonego oraz rozstrzygnięcie nieusuwalnych wątpliwości na niekorzyść oskarżonego. Obrońca wniósł o zmianę wyroku w części zaskarżonej tj. w pkt I poprzez orzeczenie kary z warunkowym zawieszeniem jej wykonania, ewentualnie uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I Instancji do ponownego rozpoznania.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Wniesione apelacje nie zasługiwały na uwzględnienie.

Poczynione przez Sąd Rejonowy ustalenia faktyczne są prawidłowe i znajdują odzwierciedlenie w zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym. Sąd Rejonowy dokonując oceny całokształtu okoliczności ujawnionych na rozprawie wyjaśnił w sposób wyczerpujący, w jakim zakresie dał wiarę wyjaśnieniom oskarżonym i dlaczego odmówił im tego waloru w pozostałej części. Nie ma zdaniem Sądu Okręgowego podstaw do uznania, że doszło do błędu w ustaleniach faktycznych. Zwłaszcza, że jak wielokrotnie podkreślano we wniesionych apelacjach oskarżony przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Wobec tego Sąd Okręgowy nie dostrzega potrzeby prowadzenia dalszych rozważań w tym przedmiocie. Oskarżony, a także jego obrońca zakwestionowali rodzaj i wymiar orzeczonej wobec niego kary. Przedstawione przez nich okoliczności absolutnie nie uzasadniają modyfikacji kary poprzez złagodzenie jej wysokości czy warunkowego zawieszenia jej wykonania.

Obrońca wyraził przekonanie o niedostatecznym uzasadnieniu podstaw kary w orzeczonym wymiarze, z czym nie można się zgodzić. Sąd Rejonowy przedstawił swój tok rozumowania w tym zakresie odwołując się do poszczególnych dyrektyw wymiaru kary. Podkreślić należy wskazane przez Sąd I Instancji okoliczności takie jak: chęć osiągnięcia łatwego zysku, działanie z błahych pobudek i w sposób zuchwały. Czyn, jakiego dopuścił się oskarżony godził w prawo własności, a jego społeczna szkodliwość jest wysoka. Argumentacja przedstawiona przez obydwu skarżących, odnosząca się do trudnej sytuacji materialnej oskarżonego, nie mogła zostać uwzględniona przez Sąd Okręgowy. Oskarżony jest młody, a z akt sprawy nie wynika, aby stan zdrowia uniemożliwiał mu podjęcie zatrudnienia i osiągnięcie środków finansowych w sposób legalny. Jednak przede wszystkim tak eksponowany przez obrońcę brak środków na uregulowanie zobowiązań finansowych nie usprawiedliwia w żadnym stopniu czynu, jakiego dopuścił się oskarżony. Jako osoba wielokrotnie karana miał on świadomość konsekwencji popełnienia takiego czynu i mimo wszystko, zamiast podjąć trud znalezienia legalnego źródła dochodu, zdecydował się na popełnienie kolejnego przestępstwo żeby zdobyć potrzebne pieniądze. Sąd Okręgowy pragnie przy tym zauważyć, że dokonanie kradzieży było przemyślane przez oskarżonych. Oskarżona M. S. dorobiła klucz do punktu (...) na własne potrzeby, do czego nie była uprawniona, a następnie poinformowała o tym oskarżonego. Nie wnikając już szczegółowo w poszczególne wersje wydarzeń przedstawione przez oskarżonych nie ulega wątpliwości, że oskarżony nie podjął decyzji o popełnieniu tego przestępstwa pod wpływem impulsu. Przyjmując nawet, że faktycznie na oskarżonych ciążyły nieopłacone należności, to zdecydowali się oni na szybkie i nielegalne zdobycie pieniędzy, aby tylko nie mieć problemów finansowych. Tego rodzaju zachowanie nie może być tolerowane nie tylko w świetle regulacji prawnokarnych, ale także z punktu widzenia społecznego poczucia sprawiedliwości. Raz jeszcze podkreślić należy, że oskarżony w pełni świadomie zaniechał wysiłku pozyskania pieniędzy w sposób legalny, ograniczając się do znanych sobie schematów postępowania polegających na naruszeniu porządku prawnego.

Wbrew sugestiom obrońcy okoliczności takie jak skrucha, współpraca z organami ściągania i przyznanie się do winy zostały uwzględnione w wymiarze kary, bowiem bez nich - przy wielokrotnej wcześniejszej karalności oskarżonego - orzeczona kara pozbawienia wolności, w ocenie Sądu Okręgowego, powinna być surowsza. Wbrew temu, co tak eksponują w apelacjach obaj skarżący, sam fakt wyrażonej skruchy, czy też deklaracji o chęci zmiany swojego postępowania i poprawnego funkcjonowania w społeczeństwie nie przesądza automatycznie o złagodzeniu wysokości kary czy zastosowania warunkowego zawieszenia jej wykonania. Oskarżony popełniając kolejny raz zaplanowane i przemyślane przestępstwo ponownie zlekceważył obowiązujący porządek prawny, co stawia pod znakiem zapytania rzeczywistą wartość jego deklaracji. Tym bardziej, że czynu tego dopuścił się z chęci osiągnięcia łatwego zysku i przy braku okoliczności, które choćby w minimalnym stopniu mogły usprawiedliwić jego zachowanie. Z tych wszystkich względów tylko tzw. bezwzględna kara pozbawienia wolności spełni wobec oskarżonego swoje zadania. Podkreślić trzeba, że orzeczona przez Sąd I instancji kara jest bardzo wyważona i w realiach sprawy niniejszej absolutnie nie można zarzucić jej nadmiernej surowości, a wręcz przeciwnie. Z kolei o warunkowym zawieszeniu jej wykonania nie może być mowy nie tylko z uwagi na brak pozytywnej prognozy, ale przede wszystkim z uwagi na formalne wymogi wskazane w art. 69 § 1 k.k.

Mając na względzie powyższe, Sąd Okręgowy orzekł jak w wyroku.