Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego Warszawa-Praga w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VI Wydział Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący: SSO Anna Zawadka

protokolant: sekretarz sądowy Monika Suwalska

w obecności

po rozpoznaniu dnia 18 lipca 2017 r.

sprawy P. S., syna R. i H., ur. (...)
w A.

obwinionego o wykroczenie z art. 92a k.w. w zw. z art. 20 ust. 1 Ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym w związku z § 27 ust. 1 Rozporządzenia Ministra Infrastruktury oraz Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 31.07.2002 w sprawie znaków i sygnałów drogowych

na skutek apelacji wniesionej przez obwinionego

od wyroku Sądu Rejonowego w Nowym Dworze Mazowieckim

z dnia 19 stycznia 2017 r. sygn. akt II W 448/16

zaskarżony wyrok zmienia w ten sposób, że uniewinnia obwinionego P. S. od popełnienia zarzucanego mu czynu; kosztami postępowania w sprawie obciąża Skarb Państwa.

Sygn. akt VI Ka 442/17

UZASADNIENIE

P. S. został obwiniony o to, że w dniu 6 czerwca 2016 roku około godz. 23:30 w miejscowości W., na drodze (...) prowadząc samochód marki V. (...) o numerach rejestracyjnych (...) przekroczył dopuszczalną prędkość jazdy na obszarze zabudowanym oznaczonym znakiem D-42 (w godzinach 23:00-5:00) do 60 km/h jadąc z prędkością 105 km/h,

tj. o wykroczenie z art. 92a k.w. w zw. z art. 20 ust. 1 Ustawy z dnia 20 czerwca 1997 roku Prawo o ruchu drogowym w związku z § 27 ust. 1 Rozporządzenia Ministra Infrastruktury oraz Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 31 lipca 2002 roku w sprawie znaków
i sygnałów drogowych.

Wyrokiem Sądu Rejonowego w Nowym Dworze Mazowieckim z dnia 19 stycznia 2017 roku, sygn. akt II W 448/16 P. S. został uznany za winnego zarzucanego mu wykroczenia i za ten czyn został skazany na karę grzywny w wysokości 300 (trzysta) złotych.

Odnosząc się do kosztów postępowania Sąd Rejonowy zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa tytułem zryczałtowanych wydatków postępowania kwotę 100 (sto) złotych oraz kwotę 30 (trzydzieści) złotych opłaty.

Apelację od powyższego orzeczenia wniósł obwiniony, zaskarżając wyrok w całości na swoją korzyść. Skarżący zarzucił ww. orzeczeniu:

1.  obrazę przepisu § 5 ust. 1 Rozporządzenia Ministra Gospodarki z dnia 17 lutego 2014 roku w sprawie wymagań, którym powinny odpowiadać przyrządy do pomiaru prędkości pojazdów w ruchu drogowym, oraz szczegółowego zakresu badań
i sprawdzeń wykonywanych podczas prawnej kontroli metrologicznej tych przyrządów pomiarowych poprzez oparcie powyższego rozstrzygnięcia na wskazaniach urządzenia, które z mocy prawa nie może być wykorzystywane do dokonywania pomiarów prędkości;

2.  obrazę przepisów postępowania poprzez podjęcie rozstrzygnięcia be uwzględnienia całokształtu ujawnionych okoliczności w ramach postępowania;

3.  obrazę przepisów postępowania poprzez nieuwzględnienie okoliczności przemawiających na korzyść obwinionego, dalej rozstrzygnięcie powstałych wątpliwości na niekorzyść obwinionego;

4.  błąd w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę orzeczenia, polegający na założeniu całkowitej niezawodności urządzenia pomiarowego typu (...)/(...)

Mając na uwadze powyższe, obwiniony wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku
w całości i uniewinnienie. Ewentualnie wniósł o uchylenie tegoż orzeczenia w całości
i umorzenie postępowania.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje.

Apelacja wniesiona przez obwinionego była zasadna, a tym samym zawarty w niej wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie od popełnienia zarzucanego mu czynu zasługiwał na uwzględnienie.

Na wstępie należy wskazać, że okoliczności w jakich miało dojść do omawianego na gruncie niniejszej sprawie wykroczenia nie są jednoznaczne i budzą wiele wątpliwości, na które słusznie zwrócił uwagę skarżący. Ustalenia sądu meriti, odnośnie stanu faktycznego są oparte w niniejszej sprawie m.in. na notatkach urzędowych, świadectwie legalizacji urządzenia pomiarowego, zeznań świadka D. C. oraz na częściowych wyjaśnieniach obwinionego.

Zarzuty apelacyjne okazały się zasadne w zakresie odwołującym się do obrazy przepisów postępowania. Sąd Okręgowy dokonując analizy sprawy w ramach kontroli instancyjnej nie dopatrzył się zaś wskazanego w jednym z zarzutów naruszenia przepisów Rozporządzenia Ministra Gospodarki z dnia 17 lutego 2014 roku w sprawie wymagań, którym powinny odpowiadać przyrządy do pomiaru prędkości pojazdów w ruchu drogowym, oraz szczegółowego zakresu badań i sprawdzeń wykonywanych podczas prawnej kontroli metrologicznej tych przyrządów pomiarowych. Znajdujący się w aktach sprawy materiał dowodowy obejmuje swym zakresem również świadectwo legalizacji ponownej, stwierdzające zgodność urządzenia do pomiaru prędkości pojazdów w ruchu drogowym (...) z wymaganiami określonymi w przepisach powyższego rozporządzenia.

Jednakże, należy zaznaczyć, iż Sądowi Okręgowemu znane są kwestie sporne dotyczące prawidłowości dokonywania pomiarów prędkości pojazdów za pomocą laserowego miernika prędkości typu (...). Liczne opinie ekspertów
i biegłych, zarówno polskich jak i zagranicznych, m.in. z dziedziny pomiarów laserowych i ruchu ulicznego oraz technologii pomiaru prędkości pojazdów, poddają w wątpliwość poprawność dokonania pomiaru prędkości za pomocą ww. urządzenia. Z opinii tych wynika, iż za dokładnością takiego pomiaru przemawiają pewne zjawiska i sytuacje, które mają wpływ na wynik końcowy badania i z okoliczności tych osoby dokonujące czynności kontrolno-pomiarowych winny zdawać sobie sprawę. Biegli w swoich opiniach wspominają m.in. o zjawisku odbicia od lusterka, czy efekcie „poślizgu”. Mogą zaistnieć również sytuacje, iż z uwagi na zbyt dużą ilość pojazdów poruszających się po danej trasie, zbyt daleką odległość między urządzeniem a pojazdem, itp. pokazana przez owy miernik prędkość, nie jest szybkością rzeczywistą z jaką porusza się pojazd „namierzony”.

W niniejszej sprawie ustalono, iż około godz. 23:30 P. S. poruszał się pojazdem marki V. (...) o numerach rejestracyjnych (...) drogą nr (...) w kierunku Z. w miejscowości W.. Prędkość z jaką miał poruszać się obwiniony w czasie dokonywania kontroli wynosiła 105 km/h, co oznaczało przekroczenie dopuszczalnej prędkości o 45 km/h, w związku z faktem, iż pomiar został dokonany w terenie zabudowanym między godziną 23:00 a godziną 05:00. Wobec powyższego dopuszczalna prędkość pojazdu lub zespołu pojazdów wynosiła na tym obszarze 60 km/h. Materiał dowodowy w sprawie nie obejmuje jednak określenia odległości z jakiej pomiaru dokonano, jak również nie stwierdzono jakie natężenie ruchu panowało danego dnia w miejscowości W. na drodze nr (...) o wskazanej we wniosku o ukaranie godzinie. P. S. w ramach składanych wyjaśnień wskazał, iż podczas dokonywania kontroli doszło do wymijania pojazdu prowadzonego przez obwinionego z innym pojazdem, jadącym w przeciwnym kierunku, zaś policjant dokonujący pomiaru znajdował się na łuku drogi.
W ocenie obwinionego, stwierdzony pomiar prędkości nie dotyczył pojazdu kierowanego przez niego. Do powyższego nie odniósł się świadek D. C. podczas rozprawy przed Sądem Rejonowym, wskazując jedynie, że nie pamięta szczegółowo okoliczności zdarzenia, co było zapewne spowodowane upływem czasu oraz wielością dokonywanych kontroli tego typu w związku z pełnieniem obowiązków służbowych.

Należy zatem zaznaczyć, iż w sprawie nie ustalono wielu istotnych kwestii dotyczących przede wszystkim odległości z jakiej dokonano pomiaru, jak i odległości dzielącej pojazd obwinionego od innych pojazdów na drodze, jeżeli takie znajdowały się
w danym momencie w pobliżu auta P. S.. Okoliczności te są bardzo ważne dla podania prawidłowego odczytu prędkości przez urządzenie pomiarowe. Wątpliwości tych nie rozstrzygają zeznania świadka – funkcjonariusza dokonującego pomiaru, które zostały złożone na etapie postępowania prowadzonego przez Posterunek Policji w Z.. Podkreślenia wymaga, iż powyżej wskazana droga, jest drogą krajową, łączącą wiele miejscowości z obszaru trzech województw, zatem nawet późna pora dnia nie wyklucza wysokiego natężenia ruchu pojazdów na drodze tego typu. Najbardziej istotne dla sprawy wydaje się – zważając na problematykę oceny tego typu wykroczeń - iż ustalenie powyższego pozwoliłoby stwierdzić, czy laser skierowany na pojazd obwinionego nie dokonał błędu wskazania prędkości z jaką się poruszał oraz czy błąd ten nie był tego rodzaju, iż dokonał pomiaru prędkości innego pojazdu, czy jak dokładniej wskazuje obwiniony - pojazdu wymijanego przez P. S..

Prędkość, jaką miał się rzekomo poruszać P. S., została ustalona na podstawie pomiaru dokonanego przez funkcjonariusza Policji ww. laserowym miernikiem prędkości (...). Jak wskazano wcześniej, dokonane pomiary owym urządzeniem nie są jednakże na tyle precyzyjne, aby można było bezsprzecznie uznać, iż osoba „namierzana” przez funkcjonariusza Policji faktycznie poruszała się z prędkością wyświetloną przez wspomniany przyrząd do pomiaru prędkości. Wątpliwości zachodzą również w zakresie identyfikacji pojazdu, co ma istotne znaczenie przy wskazywaniu sprawcy wykroczenia. Prawidłowość takich pomiarów zależy od bardzo wielu czynników, których na obecnym etapie postępowania nie da się już zbadać. Z tego względu, Sąd Okręgowy uznał, iż w sprawie pojawiły się niedające się usunąć wątpliwości które winny być rozstrzygnięte na korzyść P. S..

Zdaniem Sądu Odwoławczego, materiał dowodowy o takim kształcie nie daje podstawy do wzruszenia zasady domniemania niewinności. W tym kontekście zaznaczenia także wymaga, iż obwiniony nie jest zobowiązany do dowodzenia swojej niewinności ani do dostarczania dowodów na swoją niekorzyść. P. S. ze względu na ilość wątpliwości, których nie usunięto w postępowaniu dowodowym, nie można uznać za winnego zarzucanego mu czynu, stypizowanego w art. 92a k.w. w zw. z art. 20 ust. 1 Ustawy z dnia 20 czerwca 1997 roku Prawo o ruchu drogowym w związku z § 27 ust. 1 Rozporządzenia Ministra Infrastruktury oraz Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 31 lipca 2002 roku w sprawie znaków i sygnałów drogowych. W konsekwencji należało na podstawie art. 5 § 2 k.p.k. w zw. z art. 8 k.p.w. wskazane wątpliwości rozstrzygnąć na korzyść obwinionego.

Reasumując, Sąd Okręgowy dokonując kontroli odwoławczej, wskazał na konieczność zmiany zaskarżonego wyroku w związku z faktem, iż pozostają w dalszym ciągu okoliczności niewyjaśnione i działając zgodnie z zasadą in dubio pro reo uniewinnił obwinionego od popełnienia zarzucanego mu wykroczenia.

Sąd Okręgowy odnosząc się w wyroku do kosztów postępowania na podstawie art. 118 § 2 k.p.w. obciążył nimi Skarb Państwa.

Z powyższych względów, Sąd Okręgowy orzekł, jak w sentencji wyroku.