Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego Warszawa-Praga w Warszawie

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VI Ka 482/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Legionowie z dnia 5 lutego 2021 r. o sygn. akt II K 286/20.

1.2  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☒ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji.

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. - obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. - błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. - rażąca niewspółmierności kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

Zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Wskazać oskarżonego.

Wskazać fakt.

Dowód ze wskazaniem numeru karty, na której znajduje się dowód.

K. M.

Dotychczasowa niekaralność

Czas, miejsce, okoliczności i sposób wejścia w posiadanie zdjęć znajdujących się w telefonie pokrzywdzonej, pobranie ich i złożenie kilku w sprawie rozwodowej w celu przedstawienia jej w niekorzystnym świetle, jak również rodzaj, ilość i okoliczności otwarcia korespondencji przeznaczonej dla pokrzywdzonej.

Karta karna - k.283

Wyjaśnienia oskarżonego - k.300, jak również złożone przed Sądem meriti

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Wskazać oskarżonego.

Wskazać fakt.

Dowód ze wskazaniem numeru karty, na której znajduje się dowód.

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Wskazać fakt

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu.

Dotychczasowa niekaralność

Czas, miejsce, okoliczności i sposób wejścia w posiadanie zdjęć znajdujących się w telefonie pokrzywdzonej, pobranie ich i złożenie kilku w sprawie rozwodowej w celu przedstawienia jej w niekorzystnym świetle, jak również rodzaj, ilość i okoliczności otwarcia korespondencji przeznaczonej dla pokrzywdzonej.

Karta karna - k.283

Wyjaśnienia oskarżonego - k.300, jak również złożone przed Sądem meriti

Dokument został sporządzony przez uprawnionym podmiot, nie był kwestionowany i nie budził żadnych wątpliwości

Wersji przedstawionej przez oskarżonego nie sposób wykluczyć. Tym bardziej, że była nie tylko logiczna, ale również znajdowała potwierdzenie w zgromadzonym materiale dowodowym, w tym częściowo w zeznaniach pokrzywdzonej. Skoro jego relacje z pokrzywdzoną były wcześniej dobre bądź poprawne, to mógł mieć dane dostępowe do jej telefonu, zapoznając się z pozostawionym bez nadzoru urządzeniem we wspólnym domu i tuż przed rozstaniem. Mógł też automatycznie otworzyć tylko jeden list z banku, w którym mieli wspólnie zaciągnięty kredyt hipoteczny, czyniąc to w sposób nieumyślny. W konsekwencji dano też wiarę wyjaśnieniom oskarżonego w tym zakresie złożonym przed Sądem meriti, odmawiając wiary w tej części zeznaniom pokrzywdzonej złożonym na etapie postępowania przygotowawczego i sądowego. W rzeczywistości kierowała się bowiem nie faktami, ale domysłami i niechęcią do oskarżonego. Skądinąd wzajemną.

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Wskazać fakt

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu.

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1Obrońca oskarżonego zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

1)  na podstawie art. 438 pkt 2 k. p. k. obrazę przepisów prawa procesowego tj. : art. 2 § 2 k.p.k., art. 4 k.p.k., art. 5 k.p.k., art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. i art. 424 k. p. k.., co miało istotny wpływ na treść wydanego orzeczenia, poprzez naruszenie zasady rozstrzygania wątpliwości na korzyść oskarżonego, zasady obiektywizmu, zasady swobodnej oceny dowodów i nierozważenie w sposób wszechstronny całości materiału dowodowego zebranego w sprawie oraz okoliczności sprawy, a w szczególności tych, które przemawiały na korzyść oskarżonego, m.in. że:

-

w zgromadzonym materiale dowodowym sprawy brak jest obiektywnych dowodów, wskazujących na to, że oskarżony odebrał i otworzył korespondencję listowną pokrzywdzonej inną niż jeden list z Banku (...) (k-7 akt sprawy) oraz że zapoznał się z treścią korespondencji listownej pokrzywdzonej, a tym samym, że pozyskał informacje dla niego nieprzeznaczone ,

-

list z Banku (...) (K -7 akt sprawy), pochodzi z banku w którym strony mają wspólny kredyt, a informacje, które zawierały listy z w/w banku były przeznaczone co do zasady dla obu stron, jako współkredytobiorców,

-

pokrzywdzona nie wskazała w sposób konkretny jakie inne listy (z jakiej daty, ile listów) odebrał i otworzył oskarżony, oprócz listu z k - 7 akt sprawy i listu od detektywa,

-

zdjęcia znajdujące się na k - 102 i następne to zdjęcia zrzutu ekranu telefonu komórkowego i SMS-ów, co uwiarygadnia wyjaśnienia oskarżonego, czego Sąd I instancji nie uwzględnił i pominął czyniąc ustalenia faktyczne sprawy,

-

pomiędzy zdjęciami na k- 102 i następne (kartka 2/3) są zdjęcia dzieci stron, co uwiarygadnia wyjaśnienia oskarżonego, że przegrywając z telefonu żony zdjęcia dzieci, przegrał zdjęcia żony i jej partnera,

-

w konsekwencji czego Sąd I instancji uznał za wiarygodne zeznania pokrzywdzonej dotyczące korespondencji listownej i uzyskania przez oskarżonego dostępu do konta G. pokrzywdzonej, pomimo że były one niespójne i oparte bardziej na przypuszczeniach pokrzywdzonej, niż faktach, a uznał za niewiarygodne wyjaśnienia oskarżonego w części, w której zaprzeczał, że otwierał zamkniętą korespondencję żony i przełamał zabezpieczeń jej konta internetowego, co w konsekwencji spowodowało uznanie przez Sąd I instancji oskarżonego za winnego popełnienia czynu z art. 267 § 1 k.k.

2)  na podstawie art. 438 pkt 3 k. p. k. błąd w ustaleniach faktycznych, przyjętych za jego podstawę, a mających wpływ na treść wyroku poprzez ustalenie na podstawie nieprawidłowej oceny dowodów, że oskarżony :

1)  odbierał dla niego nieprzeznaczoną korespondencję żony i otwierał ją bez jej zgody, podczas gdy z materiału dowodowego zgromadzonego w aktach sprawy wynika, że oskarżony otworzył tylko jeden list kierowany do pokrzywdzonej z Banku (...), w którym strony mają wspólny kredyt, zatem należy uznać, że list z k. -7 akt sprawy był przeznaczony również dla oskarżonego,

2)  uzyskał dostęp do informacji dla niego nieprzeznaczonej, poprzez przełamanie haseł dostępowych do konta G., podczas gdy w aktach sprawy na zdjęciach widać, że zostały wykonane zdjęcia zrzutu ekranu telefonu komórkowego(K-102 i następne), które to zdjęcia oskarżony uzyskał bezpośrednio z telefonu komórkowego pokrzywdzonej znając PIN, składający się z dat urodzenia stron i mając zdefiniowany odcisk palca, bez przełamywania haseł i zabezpieczeń dostępowych do konta G..

3)  złożył zdjęcia w trakcie sprawy rozwodowej, które nie miały istotnego znaczenia dla udowodnienia zdrady małżeńskiej, gdyż strony przyznały, że pozostają w związkach pozamałżeńskich, podczas gdy złożone zdjęcia (k - 102 i następne) miały istotne znaczenie, gdyż zmierzały do wykazania winy pokrzywdzonej w rozpadzie związku małżeńskiego.

4)  3) Niezależnie od powyższego z ostrożności procesowej na postawie art. 438 pkt 1 k. p. k. naruszenie prawa materialnego tj. art. 267 § 1 k.k. poprzez jego błędną interpretację i niewłaściwe zastosowanie, w konsekwencji uznanie przez Sąd I instancji, że samo otwarcie listu wyczerpuje znamiona przestępstwa z art. 267 § 1 k.k. i uznanie oskarżonego za winnego popełnienia czynu z art. 267 § 1 k.k.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny lub niezasadny.

Rodzaj, konstrukcja i wzajemne powiązanie podniesionych zarzutów uzasadniały odniesienie się do nich w sposób zbiorczy. Tym bardziej, że były częściowo zasadne.

Jeśli chodzi o przedmiotowe zdjęcia, to wyjaśnienia oskarżonego, z których wynika, że w wakacje 2018 r., czyli w okresie od lipca do sierpnia 2018 r., we wspólnym domu, w C. wykorzystał nieuwagę pokrzywdzonej i uzyskał dostęp do systemu informatycznego należącego do niej telefonu, posługując się znanym mu kodem PIN i własnym odciskiem palca, który był zdefiniowany na tym urządzeniu, po czym pobrał zdjęcia przedstawiające ją z innym mężczyzną i złożył kilka z nich w sprawie rozwodowej w celu przedstawienia jej w niekorzystnym świetle, zasługiwały na wiarę. Wersji przedstawionej przez oskarżonego nie można wykluczyć. Tym bardziej, że była nie tylko logiczna, ale również znajdowała potwierdzenie w zgromadzonym materiale dowodowym, w tym częściowo w zeznaniach pokrzywdzonej. Wprawdzie relacje z pokrzywdzoną stopniowo się pogarszały i niebawem doszło do złożenia przez nią pozwu o rozwód, jednak wciąż zamieszkiwała w tym samym domu. Dlatego mogła nieopatrznie zostawić telefon w takim miejscu i na taki czas, że oskarżony miał możliwość swobodnego zapoznania się z jego zawartością i pobrania zdjęć.

Wprawdzie na rozprawie w dniu 4 stycznia 2021 r. pokrzywdzona twierdziła, że zmieniła hasło kilka lat temu, jednak nie potrafiła powiedzieć, kiedy dokładnie to nastąpiło (k.158). Wcześniej, biorąc pod uwagę pozostawanie w związku małżeńskim, oskarżony faktycznie mógł znać kod PIN i mieć zdefiniowany odcisk palca, którymi wcześniej posługiwał się za wiedzą i zgodą pokrzywdzonej. Twierdzenia pokrzywdzonej, że przedmiotowe zdjęcia znajdowały się w tak zwanej chmurze, do której dostęp jest zabezpieczony hasłem, skąd zostały pobrane nie zostały w żaden sposób potwierdzone, opierając się jedynie na jej subiektywnych przypuszczeniach. Ponadto ze złożonych zdjęć ewidentnie wynika, że znajdowały się w telefonie, w tym były dołączone do korespondencji sms-owej prowadzonej przez pokrzywdzoną z innym mężczyzną (k.82). Z tych względów Sąd Okręgowy uznał, że oskarżony nie przełamał haseł dostępowych do konta G., ale bez uprawnienia uzyskał dostęp do systemu informatycznego telefonu należącego do pokrzywdzonej, bez jej widzy i zgody wykorzystując znane mu dane. Tym samym wyczerpał znamiona czynu z art. 267 § 2 kk, a nie z art. 267 § 1 kk, jaki przypisano mu zaskarżonym wyrokiem.

W tym miejscu wskazać należy, że dla realizacji znamion czynu z art. 267 § 2 kk nie jest konieczne, żeby uzyskanie dostępu do całości lub części systemu informatycznego połączone było z przełamaniem jakiegokolwiek szczególnego zabezpieczenia. W tej perspektywie do realizacji znamion czynu z art. 267 § 2 kk dojdzie w sytuacji, w której sprawca uzyska dostęp do systemu informatycznego, posługując się hasłem i loginem osoby uprawnionej, lecz bez jej wiedzy lub zgody (Komentarz do art. 267 kodeksu karnego, Włodzimierz Wróbel (red.), Dominik Zając). Zdaniem Sądu Okręgowego w obecnych czasach w/w przepis ma również zastosowanie do systemów informatycznych zainstalowanych w telefonach komórkowych, które służą przechowywaniu szeregu danych, w tym korespondencji i zdjęć, a które są zabezpieczone w różny sposób, w tym kodem PIN i zdefiniowanym odciskiem palca.

Oskarżony dopuścił się przestępstwa. Oczywistym jest bowiem, że pokrzywdzona nie wraziłaby zgody na zapoznanie się z zawartością należącego do niej telefonu. W dodatku wiedząc, co się w nim znajduje. Jak już wyżej wspomniano, ich relacje były już wówczas złe, a w krótce potem pogorszyły się jeszcze bardziej. Ponadto od dawna łączył ich ustrój rozdzielności majątkowej i zajmowali oddzielne pokoje, oddzielnie korzystając ze swoich rzeczy osobistych, w tym telefonów. Jak podał oskarżony, pokrzywdzona znajdowała się wówczas w domu, nie wiedząc, co się dzieje z jej własnością. Skoro tak, to tylko w taki sposób oskarżony, ewidentnie poszukujący dowodów jej zdrady, mógł uzyskać coś, co mogłoby w razie postępowania rozwodowego przedstawić pokrzywdzoną w negatywnym świetle.

Jeśli chodzi o przedmiotową korespondencję, to nie można również wykluczyć wersji oskarżonego, że jedyną przesyłką przeznaczoną dla pokrzywdzonej, jaką otworzył był list z banku. To samo tyczy się okoliczności, że zrobił to przypadkowo i nie zapoznawał się z jego treścią po stwierdzeniu, kogo dotyczy. Zważywszy na to, że oskarżony i pokrzywdzona zaciągnęli razem kredyt, mogło być tak, że oskarżony zwyczajnie się pospieszył, automatycznie otwierając list ze znanej mu instytucji, w którym nie znajdowały się jakieś szczególne informacje. W dodatku takie, o których nie miałby prawa wiedzieć, będąc stroną umowy. Zwłaszcza, że jak wskazał mieli opóźnienia w spłacie kredytu i bank przesyłał im upomnienia. Co równie istotne, pokrzywdzona przyznała, że wcześniej korespondencję z banku otwierali wspólnie (k.98). Tym razem oskarżony dobrowolne wydał ją w formie otwartej, co pokrzywdzona wprost potwierdziła (k.158v). Tymczasem czyn z art. 267 § 1 kk może być popełniony wyłącznie umyślnie. Nieumyślne uzyskanie dostępu do informacji, a nawet zapoznanie się z nią, nie stanowią przestępstwa, np. mechaniczne otwarcie kolejnego listu, bez zwrócenia uwagi na to, kto jest adresatem (Komentarz do art. 267 kodeksu karnego red. Grześkowiak 2021, wyd. 7/Hałas). W braku dowodów przeciwnych zdaniem Sądu Okręgowego tak też należy ocenić zaistniałą sytuację. Tym bardziej, że odnośnie pozostałej korespondencji pokrzywdzona powołała się tylko na list od detektywa, nie wskazując jednak żadnych bliższych informacji za tym przemawiających i nie dołączając potwierdzenia nadania czy odbioru, natomiast z góry zakładając, że winnym braku tej przesyłki jest oskarżony. Tymczasem nie zgromadzono dowodów wskazujących na to, że oskarżony w ogóle wszedł w posiadanie tej korespondencji. Jak zeznała pokrzywdzona, nie sprawdzała na poczcie czy było awizo, jak również czy korespondencja wróciła do adresata (k.158-158v).

Wprawdzie Sąd Rejonowy powołał się w opisie czynu na korespondencję, nie precyzując jej w żaden sposób, to ze zgromadzonego materiału dowodowego, w tym zeznań pokrzywdzonej, wynikało, że de facto chodziło tylko o te dwie wyżej omówione przesyłki. W związku z powyższym Sąd Okręgowy wyeliminował z opisu przypisanego oskarżonemu czynu zachowanie polegające na otwieraniu zamkniętej korespondencji listowej. Znalazło to wyraz również w kwalifikacji prawnej poprzez zastąpienie art. 267 § 1 kk, odnoszącym się również do takiej czynności, art. 267 § 2 kk, dotyczącym wyłącznie zachowania, jakiego oskarżony się dopuścił.

Oskarżony popełnił czyn zabroniony, jednak mając na uwadze jego okoliczności, albowiem pokrzywdzona faktycznie utrzymywała relacje z innym mężczyzną i cel działania, albowiem miało to wykazać jej zdradę w przyszłym postępowaniu rozwodowym, którą sama zarzucała oskarżonemu, Sąd Rejonowy słusznie doszedł do przekonania, że prowadzone przeciwko niemu postępowanie karne powinno być warunkowo umorzone na okres 3 lat próby. Dlatego prawidłowo stwierdzono, że wina i społeczna szkodliwość czynu nie są znaczne. Tym bardziej, że relacje istniejące pomiędzy małżonkami były wówczas złe i oboje postępowali w niewłaściwy sposób, kierując się naturalnymi w takich sytuacjach emocjami, a oskarżony złożył przedmiotowe zdjęcia jedynie w postępowaniu rozwodowym i dostęp do niego miały tylko jego strony. Skoro oskarżony nie był dotąd karany, co wskazuje na incydentalność zachowania naruszającego porządek prawny, ma stałe miejsce zamieszkania, pracuje i wychowuje dwójkę dzieci, to taka reakcja była w pełni wystarczająca. Zasądzona na rzecz pokrzywdzonej zadośćuczynienie w wysokości 1.000 złotych będzie stanowiło dla oskarżonego dodatkową dolegliwość i zarazem zrekompensuje skutki jego zachowania.

Wniosek

Zmiana zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzucanego mu czynu.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny lub niezasadny.

Z przyczyn wskazanych powyżej wniosek nie zasługiwał na uwzględnienie.

Lp.

Zarzut

Oskarżycielka posiłkowa zaskarżonemu wyrokowi zarzuciła:

a) w zakresie czynu z pkt I wyroku, tj. czynu z art. 190a §1 k.k. w zb. z art. 267 §1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.:

1. obrazę przepisów prawa procesowego, która mogła mieć wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie art. 7 k.p.k., 170 § 1 pkt 2-3 k.p.k., 410 k.p.k., 424 § 1 i 2 k.p.k. polegającą na dokonaniu dowolnej, a nie swobodnej oceny materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie, nierozważenie w sposób wszechstronny całokształtu materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie oraz wszelkich okoliczności sprawy, w szczególności:

- poprzez częściową odmowę przyznania waloru wiarygodności zeznaniom pokrzywdzonej J. M. przy jednoczesnym daniu wiary częściowo wyjaśnieniom oskarżonego, w sytuacji gdy zeznania pokrzywdzonej w zakresie, w jakim opisywała celowe działania oskarżonego dotyczące jej uporczywego nękania, tj. m.in. wyłączanie prądu, instalowanie urządzeń podsłuchowo-wizualnych w domu by ją nagrywać, uniemożliwianie jej dostępu do Internetu, dyskredytowanie jej przed członkami rodziny i znajomymi, wprowadzenie M. H. (2) do wspólnego domu są spójne i logiczne i korespondują z pozostałymi dowodami zebranymi w sprawie, w szczególności z zeznaniami J. K. („K. naśmiewał się z J., że sprowadziła sobie starszego chłopa zob. protokół przesłuchania świadka), P. W., złożonymi w postępowaniu przygotowawczym oraz świadka M. S. („Ponadto w czasie tej rozmowy mówił, że J. jest zadłużona, że postępuje nierozsądnie, że zaproponował rozliczenie się za dom, że J. sama sobie strzela w kolano, usłyszałam, że ona jest nielogiczna, nierozsądna, że to jest zła matka” - zob. protokół rozprawy z dnia 5 lutego 2021 r.), a także raportem technicznym, nagraniami na pen-drive oraz tablecie, a ponadto do wyłączania prądu oraz zamontowania kamery przyznał się sam oskarżony, natomiast pokrzywdzona podkreślała w swoich zeznaniach, że prąd był włączony w całym domu, tylko nie w jej pokoju, informowała ona męża o dłuższych wyjazdach, a ten wyłączał prąd również wówczas, gdy wychodziła jedynie do pracy, co świadczy o celowym działaniu oskarżonego („Żona mówiła, że chciałaby mieć ciepło w pokoju. Ona tłumaczyła się z wyjazdów tygodniowych, gdy wyjeżdżała na jeden dzień, to nie mówiła kiedy wróci. Zdarzyło się raz, może dwa, że zakręciłem jej grzejnik w pokoju”, wcześniej w wyjaśnieniach sprzecznie „(...) zostawiała włączony ten grzejnik i podczas jej nieobecności wyłączałem go”, „Kamera, która filmowała kanapę, to faktycznie postawiłem raz tą kamerę, która jest zasilana akumulatorem i nagrywała naszą rozmowę (...)” - zob. protokół rozprawy z dnia 1 grudnia 2020 r.), a ponadto nagrania rozmów pokrzywdzonej były załączone przez oskarżonego do sprawy rozwodowej, co jednoznacznie świadczy o jej inwigilacji i naruszaniu jej prywatności,
- poprzez danie wiary zeznaniom świadka M. H. (2), przy jednoczesnym daniu wiary częściowo wyjaśnieniom oskarżonego, w sytuacji gdy jest świadek ten jest potencjalnie zainteresowany przedstawianiem faktów na korzyść oskarżonego z uwagi na relacje pomiędzy nimi, a treść jej zeznań w szczególności w zakresie, w jakim twierdzi ona, że oskarżony nie nękał uporczywie żony i jej nie inwigilował, że rzekomo to oskarżycielka posiłkowa ich nękała (chociaż postępowanie karne w tym przedmiocie zostało umorzone, co sama przyznaje), że świadek nie przebywała stale w domu w C., a jedynie tylko wtedy, gdy oskarżycielki posiłkowej tam nie było (błędne przyjęcie przez Sąd I instancji, że była jedynie gościem), że nie inicjowała konfliktogennych sytuacji na tle rozliczeń majątkowych nie koresponduje z pozostałymi dowodami zebranymi w sprawie tj. logicznymi zeznaniami samej pokrzywdzonej, zaoferowanymi przez nią zdjęciami wykazującymi na stałą obecność M. H. (2) w ich domu, która wprowadziła tam swoje rzeczy osobiste, zeznaniami M. S., która wielokrotnie widywała M. H. (2) we wspólnym domu stron; o konfliktowych rozmowach pośrednio przyznaje w wyjaśnieniach sam oskarżony, a jego dyskredytowanie żony przed członkami rodziny i znajomymi wynika z zeznań koleżanki pokrzywdzonej oraz jej ojca, o czym była mowa wyżej,
- poprzez nieuwzględnienie wniosków wynikających z zeznań złożonych przez oskarżycielkę posiłkową dotyczących złożenia przez oskarżonego zawiadomienia dotyczącego porwania rodzicielskiego, które zostało następnie umorzone, rzekomym pobiciu i nękaniu jego konkubiny, które również zostało umorzone, kradzieży jego rzeczy (umorzone), czy obecnie procedowanego postępowania w przedmiocie rzekomego zniszczenia przeze mnie jego mienia, co prowadzi do nękania mnie, istotne narusza moją prywatność, bowiem jestem przez to wzywana na Policję oraz przesłuchania w Sądzie, co negatywnie wpływa na mój stan zdrowia, kosztuje dużo nerwów i czasu, prowadząc do poczucia zagrożenia,
-poprzez nieuwzględnienie, że odłączenie Internetu miało na celu nękanie pokrzywdzonej, w sytuacji gdy pokrzywdzona utrzymywała przez wiele lat dom i płaciła rachunki, co miało jedynie utrudnić jej pracę i powodować eskalację konfliktu i było kolejnym przejawem nękania pokrzywdzonej,
- niewłaściwej ocenie dowodu w postaci raportu technicznego oraz zeznań świadka W. i przyjęciu, że oskarżony nie instalował w domu urządzeń inwigilujących w celu podsłuchiwania i nagrywania pokrzywdzonej, w sytuacji gdy z dokumentu tego wynika fakt istnienia w domu instalacji inteligentnego domu będącej urządzeniem inwigilującym, w jednym z pomieszczeń ujawniono 3 mini kamery, a w samochodzie przewód zasilający z końcówką micro usb wpiętą w bezpieczniki, co umożliwia łatwy demontaż/montaż urządzeń zasilanych tego typu końcówką ukrytych pod deską rozdzielczą oraz podobnych urządzeń w bagażniku, natomiast nagrania pokrzywdzonej zostały zabezpieczone na pen-drive oraz tablecie, co pośrednio wskazuje na wiarygodność zeznań pokrzywdzonej w tym zakresie,

- niedokonanie odczytu i w konsekwencji pominięcie nagrań z pen-drive oraz tabletu wskazujących na inwigilację pokrzywdzonej przez oskarżonego, w szczególności w zakresie zainstalowania w domu urządzeń podsłuchowo- wizualnych, nagrywania pokrzywdzonej przez oskarżonego bez jej wiedzy i zgody, co prowadziło do istotnego naruszenia jej prywatności,

- przyjęcie, że oskarżony celowo nie dyskredytował żony, w sytuacji gdy odmienna konstatacja wynika z pozostałych dowodów zebranych w sprawie, w szczególności zeznań świadków: M. S., J. K., jak również z samego faktu złożenia zdobytych w nielegalny' sposób bez wiedzy i zgody pokrzywdzonej intymnych zdjęć do sprawy rozwodowej, gdy nie istniała jakakolwiek ku temu konieczność procesowa,

- oddalenie wniosku dowodowego oskarżycielki posiłkowej o niedopuszczenie dowodu ze zdjęć wykonanych przez oskarżycielkę posiłkową we wspólnym domu na wykazanie faktu wprowadzenia się do niego nowej partnerki oskarżonego - M. H. (2), a tym samym nieuwzględnienie w stanie faktycznym sprawy wniosków z nich płynących, tj. jej stałego zamieszkiwania w tym domu, spania we wspólnym łóżku z oskarżonym w obecności w domu dzieci, sprowadzenia tam swoich rzeczy, eskalowania konfliktu poprzez organizowanie konfrontacyjnych rozmów na tle rozliczeń dotyczących podziału majątku i w sprawie rozwodowej, a w konsekwencji danie wiary częściowym wyjaśnieniom oskarżonego, w sytuacji gdy ze spójnych i konsekwentnych zeznań oskarżycielki posiłkowej, zaoferowanych przez nią zdjęć oraz zeznań M. S. oraz J. K. wynika, że oskarżony sprowadził partnerkę do wspólnego domu wbrew jej woli, przebywała ona tam na stałe, a jej obecność prowadziła do dalszej eskalacji konfliktu pomiędzy stronami,
- polegające na niewłaściwym przyjęciu, że działania oskarżonego wobec żony nie wykraczały poza zwyczajne postępowanie osób pozostających w faktycznej separacji w trakcie postępowania rozwodowego i o podział majątku, wynikały jedynie z dochodzenia przez niego roszczeń wynikających z tych postępowań, że oskarżony nie wzbudził u pokrzywdzonej poczucia zagrożenia i nie naruszył jej prywatności w sposób istotny, wykraczający poza ich konflikty, w sytuacji gdy z zeznań świadków wynika, że uporczywie nękał on żonę, odłączał jej prąd, narażając na przeziębienie bez względu na to, czy wyjeżdżała na dłużej czy krócej (wracała po pracy tego samego dnia do zimnego pokoju), ponadto - co sam przyznaje Sąd I instancji - otwierał zamkniętą korespondencję pokrzywdzonej nie przeznaczoną dla oskarżonego, poprzez przełamanie dostępu do konta internetowego uzyskał dostęp do bardzo intymnych zdjęć pokrzywdzonej, a następnie celowo przedłożył je do akt sprawy rozwodowej, co nie miało żadnego uzasadnienia procesowego, bowiem pokrzywdzona przyznała już na pierwszym terminie rozprawy, że pozostawała w relacji intymnej z innym mężczyzną, co jednoznacznie wskazuje na chęć daleko idącego naruszenia jej prywatności, postawienia jej w złym świetle, upokorzenia, wytworzenia stanu zagrożenia jej poczucia bezpieczeństwa, w istocie jej szykanowaniu, umyślnego i uporczywego działania oskarżonego,
- polegające na niewłaściwym przyjęciu, że nowa partnerka pojawiła się w życiu oskarżonego, gdy oskarżycielka posiłkowa związała się z innym niż mąż mężczyzną, a oskarżony jedynie postąpił za przykładem żony w kwestii wierności małżeńskiej, natomiast eskalacja konfliktu małżeńskiego między stronami nastąpiła, gdy pokrzywdzona ujawniła, że pozostawała w stałym związku uczuciowym w innym mężczyzną oraz że to pokrzywdzona zdecydowała się pierwsza nawiązać nowy związek uczuciowo-erotyczny w trakcie trwania związku małżeńskiego, co miałoby w ocenie Sądu usprawiedliwiać zachowanie oskarżonego, w sytuacji gdy - jak wynika z dokumentów w aktach rozwodowych - strony zgodziły się obopólnie od ok. 2001/2002 r. na swoją niewierność i dopuściły możliwość utrzymywania kontaktów z innymi partnerami/partnerkami, a wzajemna niewierność, w której funkcjonowali małżonkowie od lat, nie miała wpływu na ich pożycie małżeńskie, przy czym fakt ten nie ma wpływu na prawo karną ocenę przestępstwa uporczywego nękania,
- polegające na niewłaściwym przyjęciu, że pokrzywdzona znaczną część czasu spędzała poza domem z kochankiem, a oskarżony układał sobie życie z inną osobą, która miała zostać jego partnerką po ustaniu pożycia małżeńskiego, co prowadziło do dalszych konfliktów i nie sprzyjało rozwiązaniu kwestii spornych między stronami, co miałoby w ocenie Sądu usprawiedliwiać zachowanie oskarżonego, w sytuacji gdy z dokumentów w aktach postępowania rozwodowego wynika, że oskarżony godził się na związek otwarty i sam zeznał, wiedział, że żona spotyka się z innymi partnerami, ale mimo tego pozostawał z żoną w pożyciu małżeńskim, dopóki ta go utrzymywała, natomiast oskarżony już w 2014 r. założył sobie konto na profilu randkowym, gdzie funkcjonował pod nickiem (...),

- niewłaściwym przyjęciu, że pokrzywdzona częściowo mieszkała we wspólnym domu, ale często tam nie bywała, a koszty utrzymania domu były zasadniczo stałe, niezależnie od tego, czy pokrzywdzona aktualnie mieszkała w tym domu, a przyjęte przez oskarżycielkę posiłkową rozwiązanie polegające na tym, że miała pomieszkiwać w domu wspólnie, choć faktycznie osobno z mężem było obarczone sporym niebezpieczeństwem eskalacji konfliktu, w sytuacji gdy z dokumentów w aktach sprawy rozwodowej wynika, że to pokrzywdzona przez wiele lat utrzymywała dom, oskarżony przez ten czas nie podjął stałego zatrudnienia i nie osiągał w ogóle dochodów bądź regularnych dochodów, a nowy partner pokrzywdzonej nie miał wpływu na rozkład pożycia małżeńskiego stron, natomiast pokrzywdzona została zmuszona do wyprowadzenia się z domu z uwagi na nękanie jej przez działania oskarżonego podejmowane także w obecności jego nowej partnerki, co w konsekwencji doprowadziło do błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku a polegającego na tym, że: oskarżony nie instalował urządzeń posłuchowo-wizualnych w domu, by nagrywać i podsłuchiwać żonę, nie wyłączał jej ogrzewania by jej dokuczyć, nie dyskredytował celowo żony przed członkami rodziny, nie wprowadził M. H. (2) do wspólnego domu w trakcie związku małżeńskiego, nie wzbudził u pokrzywdzonej uzasadnionego poczucia zagrożenia i nie naruszył jej prywatności w sposób istotny, wykraczający poza ich konflikty, a to oskarżycielka posiłkowa pierwsza zdecydowała się pierwsza nawiązać nowy związek uczuciowo-erotyczny w trakcie trwania związku małżeńskiego i nie utrzymywała domu, co doprowadziło do zmiany opisu czynu i wyeliminowania z podstawy skazania art. 190a § 1 k.k.

2. niezależnie od powyższego, w sytuacji niepodzielenia ww. zarzutów odnośnie do błędu w ustaleniach faktycznych, poprzedzonych naruszeniami prawa procesowego, zarzucam obrazę przepisów prawa materialnego, a mianowicie art. 190a §1 k.k. poprzez jego niezastosowanie, w sytuacji gdy z już poczynionych przez Sąd I instancji ustaleń faktycznych wynika, iż oskarżony swoim zachowaniem wyczerpał znamiona czynu określonego art. 190a § 1 k.k., w szczególności biorąc pod uwagę fakt, iż swoim celowym działaniem polegającym na: inwigilacji żony, organizowaniu kłótni i eskalowaniu konfliktu na tle sprawy rozwodowej i o podział majątku, przełamaniu dostępu do konta internetowego, naruszeniu tajemnicy korespondencji oskarżony uporczywie nękał J. M., co wzbudziło w niej poczucie zagrożenia (finalnie na skutek m.in. wprowadzenia M. H. (2) musiała ona opuścić wspólny dom) i istotnie naruszyło jej prywatność (w szczególności publikacja intymnych zdjęć w postępowaniu rozwodowym, która nie miała żadnego znaczenia procesowego i była całkowicie nieusprawiedliwiona w świetle przyznania tego faktu uprzednio już na pierwszym terminie rozprawy, co jednoznacznie wskazuje na umyślne, celowe działanie oskarżonego.

b) w zakresie pkt II wyroku:

1. zarzucono obrazę przepisów prawa materialnego, a mianowicie art. 66 § 1 k.k. poprzez jego niewłaściwe zastosowanie, w sytuacji gdy wina i społeczna szkodliwość czynu oskarżonego są znaczne, co pośrednio wynika z zarzutów wskazanych powyżej,

2. niezależnie w przypadku niepodzielenia zarzutu z lit. b) pkt 1 powyżej, orzeczenie wobec oskarżonego rażąco niewspółmiernie łagodnej kary przy warunkowym umorzeniu postępowania na okres próby wynoszący 3 lata, w sytuacji gdy taka kara nie uwzględnia występujących w sprawie okoliczności obciążających, takich jak: brak naprawienia szkody, wysoki stopień szkodliwości czynu, niewyrażenie skruchy i nieprzyznanie się do winy, co przemawia za wymierzeniem oskarżonemu surowszej kary, bez korzystania z dobrodziejstwa warunkowego umorzenia postępowania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny lub niezasadny.

Na wstępie wskazać należy, że by ocena dowodów przeprowadzona przez organ postępowania dokonana została zgodnie z regułami art. 7 kpk konieczne jest: 1) oparcie jej na wszystkich przeprowadzonych dowodach, mając na względzie, że podstawę orzeczenia może stanowić tylko całokształt okoliczności ujawnionych w toku postępowania, mających istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia danej kwestii; 2) uwzględnienie zasad prawidłowego rozumowania; 3) uwzględnienie wskazań wiedzy; 4) uwzględnienie doświadczenia życiowego. Zasada swobodnej oceny dowodów jest zasadą kontrolowanej oceny dowodów, która wyraża się w dwóch aspektach. Po pierwsze, organ procesowy musi uzasadnić, dlaczego oparł się na jednych, a nie na innych dowodach oraz dlaczego nie uznał dowodów przeciwnych. Po drugie, organ odwoławczy kontroluje swobodną ocenę dowodów dokonaną przez organ pierwszej instancji. Przy czym zarzut naruszenia art. 7 kpk nie może ograniczać się do wskazania wadliwości sędziowskiego przekonania o wiarygodności jednych, a niewiarygodności innych źródeł czy środków dowodowych, lecz powinien wykazać konkretne błędy w samym sposobie dochodzenia do określonych ocen, przemawiające w zasadniczy sposób przeciwko dokonanemu rozstrzygnięciu. W grę może wchodzić np. pominięcie istotnych środków dowodowych, niedostrzeżenie ważnych rozbieżności, uchylenie się od oceny wewnętrznych czy wzajemnych sprzeczności.

Jak słusznie wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 15 kwietnia 2021 r. w sprawie o sygn. akt III KK 78/21, „prezentowanie własnej - możliwej w realiach konkretnej sprawy - oceny dowodów, bez wykazania błędności tej, której dokonał sąd pierwszej instancji, nie upoważnia jeszcze sądu odwoławczego do zajęcia w tej materii stanowiska odmiennego. Sąd odwoławczy, zwłaszcza w sytuacji, gdy nie prowadzi samodzielnie postępowania dowodowego co do istoty sprawy, jest bowiem głównie sądem kontrolującym procedowanie przed sądem pierwszej instancji i stanowisko tego sądu może zakwestionować jedynie wówczas, gdy wykaże, że to postępowanie i jego wynik obrażają prawo”.

Sąd Okręgowy podziela również pogląd zawarty w wyroku Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 7 listopada 2019 r. w sprawie o sygn. akt II AKa 173/19. Wskazano w nim, że „na uzasadnienie błędu ustaleń faktycznych lub naruszenie standardów swobodnej oceny bądź interpretacji dowodów nie wystarczy subiektywne przekonanie skarżącego o niesprawiedliwości orzeczenia, a konieczne jest wykazanie, że w zaskarżonym wyroku poczyniono ustalenie faktycznie nie mające oparcia w przeprowadzonych dowodach, albo że takiego ustalenia nie poczyniono mimo, że z przeprowadzonych dowodów określony fakt jednoznacznie wynikał, względnie wykazanie, iż tok rozumowania sądu I instancji był sprzeczny ze wskazaniami doświadczenia życiowego, prawidłami logiki, czy zasadami wiedzy”.

Przechodząc na grunt niniejszej sprawy, wbrew stanowisku pokrzywdzonej Sąd Rejonowy prawidłowo nie dopatrzył się, żeby oskarżony uporczywie ją nękał, co zbudziłoby u niej uzasadnione okolicznościami poczucie zagrożenia, poniżenia lub udręczenia lub istotnie naruszyło jej prywatność, a więc żeby dopuścił się czynu z art. 190a § 1 kk. Tym samym prawidłowo ocenił zgromadzony materiał dowodowy, czyniąc to zgodnie z regułami art. 7 kpk, po czym doszedł do słusznych ustaleń faktycznych, eliminując mające się składać na to zachowania z opisu czynu, a w konsekwencji zmieniając kwalifikację prawną w kierunku art. 267 kk. Z uzasadnienia zaskarżonego wyroku wynikają powody takiego rozstrzygnięcia, a Sąd Okręgowy w pełni podziela przedstawioną tam argumentację i nie widzi potrzeby jej w pełni powielać. Ze zgromadzonego materiału dowodowego wynikało bowiem jednoznacznie, że zarówno oskarżony, jak i pokrzywdzona zachowywali się niewłaściwie, coraz bardziej eskalując istniejący pomiędzy nimi konflikt. Niewątpliwie wpływ na to miał fakt, że zarówno oskarżony, jak i pokrzywdzona mieli nowych partnerów, w dalszym ciągu korzystając ze wspólnego domu, co powodowało szereg problemów i niedogodności. Tym bardziej, że oskarżony zamieszkał z nową partnerką, do czego miał przecież prawo i co nie może być rozstrzygane w kategoriach przestępstwa. W tym miejscu podkreślić należy, że łączył ich ustrój rozdzielności majątkowej, a co za tym idzie żadne z nich, w tym oskarżony, nie miało obowiązku łożyć na utrzymanie drugiego czy zaspokajać inne jego potrzeby, w tym związane z energią elektryczną, ogrzewaniem czy internetem. Ponadto naturalnym jest, że w sytuacji konfliktu, w tym związanego z rozstaniem czy postępowaniem rozwodowym, w rozmowie z rodziną czy znajomymi przedstawia się swój punkt widzenia, w tym ocenę zachowania innej osoby. Powyższe nie stanowi przestępstwa. Co zaś się tyczy instalowania urządzeń wizualno - podsłuchowych, to nie zostało to potwierdzone. To, że oskarżony posiadał urządzenia, które mogłyby posłużyć do takich celów nie oznacza automatycznie, że tak było. Jeśli natomiast chodzi o nagrania i zdjęcia, to oboje robili to w sposób jawny. Reasumując, w okolicznościach niniejszej sprawy nie sposób przyjąć, żeby postępowanie oskarżonego w tym zakresie wyczerpało znamiona czynu z art. 190a § 1 kk. Kwestie dotyczące zdjęć i korespondencji zostały już wcześniej omówione, będąc rozpatrywane pod kątem art. 267 kk.

Wniosek

W zakresie czynu z pkt I wyroku, tj. czynu z art. 190a §1 kk w zb. z art. 267 §1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk oraz pkt. II wyroku zmianę zaskarżonego wyroku i zakwalifikowanie czynu oskarżonego na podstawie art. 190a § 1 k.k. w zb. z art. 267 §1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. oraz wymierzenie oskarżonemu za ten czyn kary 1 roku pozbawienia wolności z zawieszeniem jej wykonania na okres 2 lat próby.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny lub niezasadny.

Z opisanych wyżej przyczyn wniosek nie zasługiwał na uwzględnienie.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

Wskazać wszystkie okoliczności, które sąd uwzględnił z urzędu, niezależnie od granic zaskarżenia
i podniesionych zarzutów (art. 439 k.p.k., art. 440 k.p.k.).

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności.

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.3  1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy.

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.3.1  1.

Przedmiot i zakres zmiany

Opis czynu i kwalifikacja prawna.

Zwięźle o powodach zmiany.

Ze zgromadzonego materiału dowodowego wynika odmienny czas, okoliczności, sposób i skutki działania, które należało odmiennie zakwalifikować.

Wprawdzie zaskarżony wyrok utrzymano w mocy w pozostałym zakresie, w tym również co do wynagrodzenia obrońcy z urzędu za I instancję - omyłkowo pomijając tę kwestię - jednak nie ulega wątpliwości, że był on obecny na trzech, a nie dwóch terminach rozprawy jak błędnie przyjął Sąd Rejonowy. Powyższe ewidentnie wynika z protokołów z dnia 1 grudnia 2020 r., 4 stycznia 2021 r. i 5 lutego 2021 r. Tym samym należne mu wynagrodzenie powinno wynosić nie przyznane 619,92 złotych, ale 723,24 złotych. W tej sytuacji obrońca powinien rozważyć złożenie do Sądu Rejonowego wniosku o uzupełnienie przyznanego w zaskarżonym wyroku wynagrodzenia o oczywiście zasadną kwotę 103,32 złote.

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia.

4.

Konieczność warunkowego umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i warunkowego umorzenia ze wskazaniem podstawy prawnej warunkowego umorzenia postępowania.

5.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia.

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia z wyroku

Lp.

Wskazać punkt rozstrzygnięcia z wyroku.

Przytoczyć okoliczności.

6.  Koszty Procesu

Wskazać oskarżonego.

Wskazać punkt rozstrzygnięcia z wyroku.

Przytoczyć okoliczności.

K. M.

III

IV

1Na podstawie § 17 ust. 2 pkt 4 w zw. z § 4 ust. 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu zasądzono od Skarbu Państwa na rzecz adw. M. K. kwotę 516,60 złotych, w tym podatek od towarów i usług, tytułem wynagrodzenia za pomoc prawną udzieloną oskarżonemu z urzędu w instancji odwoławczej.

Jednocześnie zwolniono oskarżonego od kosztów sądowych w postępowaniu odwoławczym, przejmując wydatki na rachunek Skarbu Państwa. Biorąc pod uwagę sposób zakończenia postępowania, jak również jego sytuację rodzinną i majątkową, obciążanie go tymi należnościami było bezzasadne.

7.  PODPIS

0.11.3 Granice zaskarżenia

Wpisać kolejny numer załącznika 1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wina

0.11.3.1 Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2 Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji.

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. - obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. - błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. - rażąca niewspółmierności kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☐

Uchylenie

☒

zmiana

0.11.3 Granice zaskarżenia

Wpisać kolejny numer załącznika 2

Podmiot wnoszący apelację

Oskarżycielka posiłkowa

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Całość wyroku

0.11.3.1 Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2 Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji.

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. - obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. - błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. - rażąca niewspółmierności kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☐

Uchylenie

☒

zmiana