Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego Warszawa-Praga w Warszawie

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VI Ka 493/20

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

3

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Legionowie z dnia 9 marca 2020 r. sygn. akt. II K 55/19

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☒ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☒

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

1.

K. O.

Odwzorowanie linii papilarnych oznaczone lit. „a”, „b”, „c”, „d” na folii ślad/dowód nr 1, oraz lit. „a”, „b”, „c”, „d” na folii ślad/dowód nr 2 nie są zgodne z odwzorowanymi porównawczymi linii papilarnych palców w przesłanym materiale porównawczym, odwzorowania linii papilarnych nie oznaczone literowo na foliach ślad/dowód nr 1, ślad/dowód nr 2 z uwagi na niewystarczającą liczbę wymaganych cech szczególnych nie nadają się do identyfikacji

Opinia daktyloskopijna

k.826-828

2.

K. O.

Dochód uzyskany przez oskarżonego

Dane z systemu e-P.

k.852

3.

K. O.

Oskarżony jest osobą uprzednio karaną

Karta karna

k.857-860

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.

Opinia daktyloskopijna

Złożona przez biegłego opinia została wykonana rzetelnie i zgodnie z standardami procesowymi

2.

Informacja z systemu e - (...)

dokument urzędowy w sposób jednoznaczny stanowi podstawę do dokonania ustaleń co do uprzedniej karalności oskarżonego

3.

Karta karna

dokument urzędowy w sposób jednoznaczny stanowi podstawę do dokonania ustaleń co do uprzedniej karalności oskarżonego

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Apelacja prokuratora :

Prokurator na podstawie art. 427 § 2 k.p.k. i art. 438 pkt. 4 k.p.k. zarzucił rażącą niewspółmierność kary 2 lat pozbawienia wolności, wymierzonej K. O., jako rażąco niskiej i przez to nie uwzględniającej w należytym stopniu celów kary, podczas gdy zarówno okoliczności po-pełnienia przestępstwa, jak i dane o osobie sprawcy wskazują, iż karą współmierną będzie kara 4 lat pozbawienia wolności.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Ustosunkowanie się do zarzutów prokuratora jest przedwczesne wobec stwierdzenia uchybień które musiały skutkować uchyleniem zaskarżonego wyroku i przekazaniem sprawy Sądowi Rejonowemu do ponownego rozpoznania.

Wniosek

Zmiana zaskarżonego wyroku w zakresie rozstrzygnięcia o karze i orzeczenie wobec oskarżonego K. O. za czyn z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. kary 4 lat pozbawienia wolności

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Ustosunkowanie się do wniosku prokuratora jest przedwczesne wobec stwierdzenia uchybień które musiały skutkować uchyleniem zaskarżonego wyroku i przekazaniem sprawy Sądowi Rejonowemu do ponownego rozpoznania.

Lp.

Zarzut

3.2

Apelacja obrońcy oskarżonego:

Obrońca oskarżonego zarzuca:

1) rażąca obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść zaskarżonego wyroku w postaci:

a.  art. 117 § 2 k.p.k. w zw. żart. 374 § 1 zd. 1 k.p.k. w zw. żart. 390 § 1 k.p.k. w zw. z art. 6 k.p.k. poprzez przeprowadzenie rozprawy głównej w dniu 9 marca 2020 roku pod nieobecność oskarżonego, a następnie zamknięcie w tym dniu przewodu sądowego i wydanie wyroku w sytuacji, gdy oskarżony usprawiedliwił swoją nieobecność wskazując na obiektywne przesłanki zdrowotne, o których Sąd meriti miał wiedzę i mimo to ich nie uwzględnił - co skutkowało naruszeniem prawa oskarżonego do obrony i pozbawieniem oskarżonego możliwości brania udziału w czynnościach postępowania sadowego:

b.  art. 4 k.p.k. w zw. z art. 117 § 2 k.p.k. w zw. z art. 374 § 1 zd. 1 k.p.k. w zw. z art. 366 § 1 k.p.k. w zw. z art. 390 § 1 k.p.k. w zw. z art. 6 k.p.k. poprzez naruszenie zasady obiektywizmu oraz bezzasadne uznanie, że oskarżony nie występował o doprowadzenie go na rozprawę wyznaczoną na dzień 9 marca 2020 roku, co skutkowały prowadzeniem przez Sąd meriti rozprawy mimo usprawiedliwionej nieobecności oskarżonego w sytuacji, gdy oskarżony pismem z dnia 5 lutego 2020 roku wniósł o doprowadzenie go na rozprawę, o czym prawomocnie rozstrzygnął Sąd Okręgowy Warszawa-Praga i w Warszawie postanowieniem z dnia 8 lipca 2020 roku - co skutkowało nierozpoznaniem wniosku oskarżonego o doprowadzenie go na rozprawę, a w konsekwencji naruszeniem prawa oskarżonego do obrony poprzez przeprowadzeniem postępowania I sadowego bez udziału oskarżonego:

c.  art. 167 k.p.k. w zw. z art. 117 § 2 k.p.k. w zw. z art.; 6 k.p.k. poprzez nierozpoznanie wniosku oskarżonego o odroczenie rozprawy wyznaczonej na dzień 9 marca 2020 roku i w konsekwencji przeprowadzenie rozprawy pod nieobecność oskarżonego, zamknięcie przewodu sądowego i wydanie w tym dniu wyroku - co skutkowało uniemożliwieniem oskarżonemu udziału w postępowaniu pomimo zaistnienia przesłanek usprawiedliwiających jego j nieobecność i złożenia przez oskarżonego wniosku o nieprzeprowadzanie czynności bez jego udziału, co w konsekwencji doprowadziło do naruszenia prawa oskarżonego do obrony;

d.  art. 4 k.p.k. w zw. z art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. skutkujące dokonaniem dowolnej a nie swobodnej oceny dowodów, a także dokonaniem pobieżnej analizy materiału dowodowego sprawy, z pominięciem wszechstronnego rozważenia wszystkich ujawnionych okoliczności poprzez:

i. dokonanie podziału zeznań świadka Ł. K. na „część wiarygodną” i „część niewiarygodną” ze wskazaniem, że wiarygodna część obejmuje logiczne i rzeczowe zeznania, w których świadek podaje, że dokonał czynu wraz z oskarżonym, w sytuacji gdy rzetelna i szczegółowa ¡analiza zeznań składanych przez świadka w : postępowaniu przygotowawczym oraz sądowym ujawnia błędy logiczne, rozbieżności i nieścisłości, co zostało przez Sąd pominięte;

ii. pominięcie, że w postępowaniu przygotowawczym świadek Ł. K. uczestniczył w eksperymencie procesowym, a ponadto trzykrotnie składał zeznania, przy czym każda kolejna czynność dokonywana z jego udziałem ujawnia rozbieżności, które winny być poddane rzetelnej ocenie;

iii. bezkrytyczne przyjęcie wersji wydarzeń przedstawionych przez świadka Ł. K. w i postępowaniu przygotowawczym pomimo braku potwierdzenia tych zeznań w postępowaniu sądowym, przy jednoczesnym pominięciu, że nie zgromadzono innych bezpośrednich dowodów wskazujących na sprawstwo oskarżonego, a mogących

stanowić potwierdzenie części zeznań świadka, którą Sąd niezasadnie uznał za wiarygodną;

iv. wskazanie, że „wiarygodna część” zeznań świadka Ł. K. znajduje potwierdzenie w zeznaniach pokrzywdzonych, w protokole oględzin miejsca zdarzenia oraz w treści wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie (k. 546-562), podczas gdy jest to stwierdzenie dowolne i zbyt ogólne, a wymienione w uzasadnieniu dowody nie stanowią potwierdzenia, że oskarżony dokonał kradzieży z włamaniem wraz z Ł. K., a potwierdzają jedynie fakt zaistnienia samego zdarzenia;

v. brak uwzględnienia, że świadek Ł. K. ujawnił organom ścigania okoliczności czynu, którego był inicjatorem, i w którym brał udział, a zatem miał wiedzę na temat okoliczności jego popełnienia, co jednak nie stanowi potwierdzenia na dokonanie czynu wspólnie z oskarżonym, gdyż treść depozycji świadka nie wskazuje na udział oskarżonego w zdarzeniu:

vi. niezasadne uznanie, że zeznania świadka złożone na rozprawie w dniu 9 marca 2020 roku stanowią próbę udzielenia oskarżonemu wsparcia lub są wyrazem obaw za złożenie obciążających zeznań, w sytuacji, gdy świadek mając pełną swobodę wypowiedzi podczas rozprawy, na której oskarżony nie był obecny, w sposób jednoznaczny i definitywny zaprzeczył takim sugestiom;

vii. uznanie, że analiza zeznań świadka złożonych w postępowaniu przygotowawczym i na rozprawie wskazuje, że w postępowaniu sądowym świadek zeznawał nieprawdę w sytuacji, gdy nie istnieje bezpośredni dowód mogący stanowić potwierdzenie takiego twierdzenia, przy jednoczesnym istnieniu dowodów pośrednich, które w świetle podawania przez świadka odmiennych wersji wydarzeń poddają w wątpliwość współsprawstwo oskarżonego;

viii. całkowite pominięcie i nieuwzględnienie w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, że zeznania świadka Ł. K. złożone zarówno na etapie postępowania przygotowawczego oraz w postępowaniu przed Sądem, w zakresie w jakim Sąd meriti uznał je za prawdopodobne, nie wskazują żadnych konkretnych okoliczności mogących stanowić podstawę do uznania, że świadek dopuścił się popełnienia czynu właśnie z oskarżonym, w sytuacji gdy pomiędzy sprawcami musiał istnieć jakiś podział ról i współpraca w dokonywaniu poszczególnych czynności składających się na całość zdarzenia;

ix. całkowicie nieuprawnione wywiedzenie błędnych i nielogicznych wniosków ze stwierdzenia świadka Ł. K., że nie zna on K. O. przy jednoczesnym wskazywaniu przez świadka szczegółów dot.

wzrostu i postury oskarżonego, co w znacznym stopniu zaważyło, na uznaniu przez Sad meriti. że świadek „kłamał" w zakresie w jakim podawał, że nie dokonał czynu z oskarżonym. w sytuacji gdy taki sposób dowodzenia jest nieprawidłowy i sprzeczny z zasadami prawidłowego rozumowania oraz doświadczenia życiowego:

x. dokonanie wybiórczej analizy zeznań świadka Ł. K. i przesądzenie o ich wewnętrznej sprzeczności wyłącznie w oparciu o niespójne twierdzenia świadka w zakresie tego czy zna czy nie zna oskarżonego, w sytuacji gdy dokładna analiza zeznań prowadzi do jednoznacznego wniosku, że sprzeczności pojawiają się również w zeznaniach złożonych na etapie postępowania przygotowawczego, a ponadto, że na podstawie treści zeznań nie da się ustalić szczegółów umożliwiających zidentyfikowanie oskarżonego jako współsprawcy czynu;

- wszystkie wyżej wskazane naruszenia stoją w sprzeczności z zasadą obiektywizmu wyrażoną w art. 4 k.p.k., co w konsekwencji skutkowało błędem w ustaleniach faktycznych mających wpływ na treść wydanego wyroku polegającym na uznaniu, że zeznania świadka złożone na etapie postępowania przygotowawczego dowodzą sprawstwa; oskarżonego, pomimo, że są niewystarczające dla takiego uznania winy i nie znajdują potwierdzenia w pozostałym materiale sprawy;

e) art. 4 k.p.k. w zw. z art. 9 § 1 k.p.k. w zw. z art. 366 § 1 k.p.k. i w zw. z art. 370 § 1 i § 2a k.p.k. poprzez niewyjaśnienie okoliczności sprawy w sposób wyczerpujący, pomimo możliwości przesłuchania świadka Ł. K. na rozprawie w dniu 9 marca 2020 roku ina okoliczności dokładnego przebiegu zdarzenia z dnia 26 lutego 2010 roku i roli oskarżonego w tym zdarzeniu, czego Sąd nie uczynił, ograniczając się jedynie do zadania świadkowi jednego pytania, w sytuacji gdy stanowił on jedyne bezpośrednie źródło dowodowe w sprawie, a na rozprawie zeznawał odmiennie niż w toku postępowania przygotowawczego, przy czym oskarżony nie był obecny na rozprawie oraz nie posiadał obrońcy, który mógłby reprezentować jego interesy - co skutkowało dokonaniem błędnych ustaleń faktycznych przyjętych za podstawę wyroku i przesądzeniem o winie oskarżonego;

f) art. 9 § 1 k.p.k. w zw. z art. 167 k.p.k. w zw. z art. 192 § 2 k.p.k. w zw. z art 352 k.p.k. w zw. z art. 366 § 1 k.p.k. poprzez zaniechanie przesłuchania świadka Ł. K. z udziałem biegłego lekarza lub biegłego psychologa w sytuacji występowania rozbieżności w zeznaniach świadka oraz ujawnienia przez świadka okoliczności poddających w wątpliwość jego zdolność do prawidłowego I spostrzegania, zapamiętywania i odtwarzania spostrzeżeń, co skutkowało bezpodstawnym uznaniem tej części zeznań świadka za niewiarygodne, a ostatecznie również błędem w ustaleniach faktycznych mającym wpływ na treść zaskarżonego wyroku polegającym na uznaniu oskarżonego za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu jedynie w oparciu o wycinek zeznań świadka;

g) art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. poprzez całkowicie dowolne i nieznajdujące potwierdzenia w materiale sprawy uznanie, że zeznania świadków A. J. oraz M. J. udowadniają fakt, że oskarżony „ dokonał włamania do domu pokrzywdzonych wspólnie z Ł. K., skąd zabrali rzeczy wskazane w akcie oskarżenia", w sytuacji gdy, świadkowie A. J. oraz M. J. nie byli naocznymi świadkami zdarzenia i nie zeznawali na okoliczność cech zewnętrznych wyglądu ani tożsamości sprawcy gdyż na żadnym etapie postępowania nie mieli wiedzy co do tych okoliczności, a ponadto zeznania świadka M. J. stanowiły w głównej mierze zrelacjonowanie informacji i spostrzeżeń przekazanych jej telefonicznie przez męża;

- co skutkowało błędem w ustaleniach faktycznych mających wpływ na treść zaskarżonego wyroku polegającym na przyjęciu, że złożone przez tych świadków zeznania stanowią potwierdzenie dokonania czynu przez oskarżonego;

h) art. 4 k.p.k. w zw. z art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. w zw. z art. 366 § 1 k.p.k. poprzez zaniechanie wyjaśnienia istotnych okoliczności sprawy ujawnionych w protokole oględzin miejsca zdarzenia i dalszych dokumentach postępowania przygotowawczego, w postaci:

• braku zlecenia przez organy ścigania zbadania i poddania specjalistycznej analizie dwóch pojedynczych odcisków (odwzorowań) podeszwy obuwia zabezpieczonych na miejscu zdarzenia;

• braku zabezpieczenia przez organy ścigania na miejscu zdarzenia kartonu, który znajdował się przy wjeździe na posesję i nie należał do pokrzywdzonych;

• utracenia przez organy ścigania w toku postępowania przygotowawczego materiału w postaci wyselekcjonowanych śladów linii papilarnych zabezpieczonych na miejscu zdarzenia i przeznaczonych do badań daktyloskopijnych, co uniemożliwiło uzyskanie opinii biegłych w przedmiotowym zakresie;

- co skutkowało brakiem uwzględnienia, że na miejscu zdarzenia zabezpieczono dwa pojedyncze odciski obuwia, co jednoznacznie podważa zeznania świadka Ł. K. w zakresie w jakim wskazuje on na dokonanie czynu wspólnie z oskarżonym oraz błędem w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku poprzez przesadzenie o sprawstwie oskarżonego, pomimo, że jedynym dowodem obciążającym oskarżonego jest cześć zeznań świadka Ł. K. złożona w postępowaniu przygotowawczym, która została podważona treścią protokołu oględzin miejsca zdarzenia:

i) art. 167 k.p.k. w zw. z art. 193 § 1 k.p.k. w zw. z art. 366 § 1 k.p.k. w zw. z art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. w zw. z art. 4 k.p.k. w zw. z art. 6 k.p.k. poprzez nieuwzględnienie wniosku dowodowego oskarżonego o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłych z zakresu daktyloskopii, traseologii i osmologii, a także nieznajdujące potwierdzenia w materiale sprawy uznanie, że „w sprawie nie zostały zabezpieczone dowody, które można by było porównać" w sytuacji, gdy w na miejscu zdarzenia zabezpieczono odciski linii papilarnych nadające się do analizy oraz dwa odciski podeszwy obuwia, jednak w toku postępowania przygotowawczego dowody te zostały w sposób zawiniony utracone - co uniemożliwiło przeprowadzenie dowodu mającego na celu wykluczenie sprawstwa oskarżonego;

j) art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. w zw. z art. 366 §j 1 k.p.k. poprzez całkowite zaniechanie uwzględnienia okoliczności, że; plan dokonania kradzieży z włamaniem przez Ł. K. do domu pokrzywdzonych w W. zrodził się wskutek powzięcia przez świadka szczegółowych informacji od syna pokrzywdzonej M. J. i wszystkie te informacje okazały się Prawdziwe, co w znacznym stopniu ułatwiło Ł. K. popełnienie czynu zabronionego - co skutkowało błędem w ustaleniach faktycznych polegającym na uznaniu, że oskarżony dopuścił się popełnienia zarzuconego mu czynu przy jednoczesnym pominięciu, że okoliczności sprawy w postaci informacji posiadanych przez Ł. K., sposób dokonania czynu, pojedyncze odciski obuwia zabezpieczone na miejscu zdarzenia, fakt korzystania przez świadka z instytucji z art. 60 § 3 Kk oraz rozbieżność w zeznaniach składanych na różnym etapie postępowania wskazują na duże prawdopodobieństwo samodzielnego popełnienia przez Ł. K. tego czynu;

k) art. 4 k.p.k. w zw. z art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. w zw. z art. 366 § 1 k.p.k. poprzez brak dokonania analizy materiału sprawy pod kątem rozważenia możliwości samodzielnego popełnienia czynu przez Ł. K., wobec ujawnienia w toku sprawy okoliczności uprawdopodabniających taką ewentualność oraz brakiem dowodów na poparcie twierdzeń wskazujących na udział oskarżonego w tym zdarzeniu;

l) art. 16 § 1 k.p.k. w zw. z art. 6 k.p.k. poprzez błędne poinformowanie oskarżonego zarządzeniem z dnia 17 lutego 2020 roku o tym, że adwokat J. B. jest obrońcą z urzędu oskarżonego, w sytuacji gdy, obrońca ta została zwolniona z obowiązku w dniu 28 stycznia 2019 roku, a zatem w dacie wydania zarządzenia nie pełniła już takiej roli, co skutkowało poniesieniem przez oskarżonego negatywnych konsekwencji procesowych w wyniku nieprawidłowego działania Sądu oraz aparatu wewnątrzsądowego;

m) art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k. poprzez sporządzenie uzasadnienia zaskarżonego wyroku w sposób uniemożliwiający poznanie logicznego procesu, który doprowadził Sąd do definitywnego przekonania o sprawstwie i winie oskarżonego, a ponadto:

i. z pominięciem jednoznacznego wskazania na czym Sąd oparł poszczególne ustalenia faktyczne;

ii. bez należytego rozważenia i dokonania oceny dowodów przemawiających za przyjętymi ustaleniami faktycznymi i przeciwko nim;

iii. bez wyjaśnienia licznych i istotnych nieścisłości zaistniałych w sprawie oraz braków postępowania przygotowawczego, które przeniknęły do postępowania sadowego:

n) art. 413 § 1 pkt 3 k.p.k. poprzez zawarcie w komparycji zaskarżonego wyroku błędnych danych personalnych oskarżonego, co skutkowało wskazaniem w części wstępnej zaskarżonego wyroku danych, które nie określają tożsamości oskarżonego;

2) błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku i mający wpływ na treść zaskarżonego wyroku polegający na niezasadnym uznaniu, że oskarżony K. O. w dniu 26 lutego 2010 roku dopuścił się czynu zarzucanego mu w akcie oskarżenia w sytuacji, gdy brak jest wystarczających dowodów świadczących o sprawstwie oskarżonego w tym zakresie, co skutkowało bezpodstawnym uznaniem oskarżonego za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu;

3) obrazę przepisów prawa materialnego w postaci:

a) art. 42 ust. 2 Konstytucji RP oraz art. 6 ust. 3 lit. c Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności poprzez naruszenie jednej z podstawowych gwarancji procesowych oskarżonego, jaką jest prawo do obrony w sensie materialnym i formalnym, poprzez całkowicie niezasadne odmówienie tymczasowo aresztowanemu oskarżonemu, który nie korzystał z pomocy obrońcy, prawa do udziału w rozprawie głównej, w sytuacji gdy, okoliczności sprawy uzasadniały odroczenie terminu rozprawy w trybie art. 117 § 2 k.p.k..

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Obrońca ma rację podnosząc, że w toku postepowania przed sądem I instancji doszło do naruszenia prawa do obrony oskarżonego poprzez zaniechanie doprowadzenia go na rozprawę, o co wnosił pismem z dnia 5 lutego 2020 r. (k.567). Oskarżony wskazał wówczas, że termin rozprawy wyznaczonej na 9 marca 2020 r. koliduje z terminem jego operacji, na którą zostanie przetransportowany do ZK B.. Sąd Rejonowy nie zweryfikował tych informacji, mimo iż w aktach sprawy znajduje się również pismo z Sądu Okręgowego Warszawa -Praga w Warszawie (do którego dyspozycji oskarżony przebywał w AŚ B.) o cofnięciu zgody na doprowadzenie oskarżonego na rozprawę do Sądu Rejonowego w związku z wyznaczonym na 9 marca 2020 r. terminem przyjęcia oskarżonego do Oddziału Laryngologicznego Szpitala (...) w B. (k.575). Te wszystkie informacje obligowały Sąd Rejonowy do odroczenia rozprawy i umożliwienia oskarżonemu udziału w niej, bowiem zgodnie z art. 374 § 1 kpk oskarżony ma prawo brać udział w rozprawie. Jeżeli sąd I instancji z jakiegoś powodu chciał zgodnie z art. 378 a § 1 kpk przesłuchać świadków, którzy stawili się na rozprawę w dniu 9 marca 2020 r., to powinien to wyraźnie zaznaczyć w protokole oraz po przesłuchaniu tych osób rozprawę odroczyć i wezwać oskarżonego na kolejny termin i pouczyć o treści art. 378 § 3-7 kpk. Tymczasem z protokołu rozprawy z dnia 9 marca 2020 r. wynika, że sąd I instancji nie dostrzegł, że w piśmie z k. 567 z dnia 5 lutego 2020 r. oskarżony wyraził chęć osobistego udziału w rozprawie, bowiem sąd postanowił „na podstawie art. 374 § 1 kpk prowadzić rozprawę mimo nieobecności oskarżonego, gdyż był prawidłowo zawiadomiony o rozprawie i nie składał wniosku o doprowadzenie” (k.581). Z uwagi na powyższe uchybienie ustosunkowanie się do pozostałych zarzutów podniesionych w apelacji obrońcy jest przedwczesne.

Wniosek

1)  zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzuconego mu czynu, ewentualnie, o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu w Legionowie do ponownego rozpoznania;

2)  zmianę zaskarżonego wyroku w jego części wstępnej poprzez prawidłowe oznaczenie danych osobowych oskarżonego K. O., ur. (...) w N., syna M. i W. zd. D..

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Naruszenie prawa oskarżonego do udziału w rozprawie i w konsekwencji prawa do obrony musi skutkować uchyleniem zaskarżonego wyroku i przekazaniem sprawy sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Lp.

Zarzut

3.3.

Apelacja oskarżonego:

Oskarżony zarzuca: błąd w ustaleniach faktycznych, naruszenie przepisów prawa materialnego, pozbawienie oskarżonego prawa do obrony poprzez rozpoznanie sprawy pod jego nieobecność, oraz fakt pozbawienia go obrońcy, naruszenie przepisów postępowania karnego poprzez niesprowadzanie oskarżonego na rozprawę.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzuty oskarżonego są tożsame z zarzutami obrońcy i w związku z tym nie zachodzi konieczność ponownego odnoszenia się do nich, bowiem zachowuje aktualność argumentacja przestawiona w punkcie 3.2 niniejszego uzasadnienia

Wniosek

Oskarżony wnosi o uniewinnienie, ewentualnie zwrócenie sprawy do ponownego rozpoznania przez sąd I instancji

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec rozpoznania sprawy pod nieobecność oskarżonego, mimo iż wnosił o doprowadzenie na rozprawę, stanowi naruszenie prawa do obrony i musi skutkować uchyleniem zaskarżonego wyroku i przekazaniem sprawy Sądowi Rejonowemu do ponownego rozpoznania.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☒ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Rozprawa została przeprowadzona pod nieobecność oskarżonego, który nie został na nią doprowadzony pomimo tego, że o to wnosił i jednocześnie usprawiedliwił brak możliwości doprowadzenia go na rozprawę w dniu 9 marca 2020 r. swoim stanem zdrowia, tj. zaplanowanym terminem przyjęcia do szpitala (...).

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☒ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

Przy ponownym rozpoznawaniu sprawy Sąd Rejonowy zawiadomi prawidłowo oskarżonego i jego obrońcę o wyznaczonym terminie rozprawy, przesłucha oskarżonego, jeżeli się stawi lub będzie wnosił o doprowadzenie go z aresztu śledczego lub zakładu karnego, oraz przesłucha świadków. Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy sąd podda wnikliwej i wszechstronnej analizie zgodnie z zasadami logiki i doświadczenia życiowego.

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

7.  PODPIS

SSO Aleksandra Mazurek SSO Justyna Dołhy SSR Małgorzata Nowak -Januchta

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Prokurator

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Rejonowego w Legionowie z dnia 9 marca 2020 r. sygn. akt. II K 55/19

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

1.12.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Rejonowego w Legionowie z dnia 9 marca 2020 r. sygn. akt. II K 55/19

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

1.13.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

3

Podmiot wnoszący apelację

Oskarżony

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Rejonowego w Legionowie z dnia 9 marca 2020 r. sygn. akt. II K 55/19

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☒

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana