Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego Warszawa-Praga w Warszawie

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VI Ka 502/19

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego (...) W. z dnia 15 stycznia 2019 r. w sprawie o sygn. akt IV K 548/17

Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☒ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji.

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. - obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. - błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. - rażąca niewspółmierności kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Wskazać oskarżonego.

Wskazać fakt.

Dowód ze wskazaniem numeru karty, na której znajduje się dowód.

1.

111

M. K.

oskarżony jest osobą niekaraną za wykroczenia drogowe

k. 114

Lp.

Wskazać oskarżonego.

Wskazać fakt.

Dowód ze wskazaniem numeru karty, na której znajduje się dowód.

2.

111

M. K.

oskarżony uzyskuje dochody

k. 116

Lp.

Wskazać oskarżonego.

Wskazać fakt.

Dowód ze wskazaniem numeru karty, na której znajduje się dowód.

3.

111

M. K.

urządzenie do pomiaru zawartości alkoholu w wydychanym powietrzu A. nr 258/94, którego użyto w stosunku do oskarżonego w dniu 26 maja 2017 r. miało aktualne świadectwo wzorcowania

k. 119-120

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Wskazać oskarżonego.

Wskazać fakt.

Dowód ze wskazaniem numeru karty, na której znajduje się dowód.

--------

------------------

--------------------------------------------

-------------------------

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Wskazać fakt

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu.

wskazane w pkt. 2.1.1. Lp 1 do 3

dokumenty wskazane w pkt. 2.1.1. Lp 1 do 3

Wskazane okoliczności zostały udowodnione na podstawie dokumentów urzędowych, które są jednoznaczne i nie budzą żadnych wątpliwości.

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Wskazać fakt

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu.

------------

-------------------------

---------------------------------------------

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1. 

obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny lub niezasadny.

Sąd oceniając materiał dowodowy nie naruszył normy art. 7 kpk, art. 410 kpk jak i wskazanych w apelacji przepisów art. 4 kpk i art. 5 § 2 kpk.

Wniosek

o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd I instancji

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny lub niezasadny.

Wniosek został uznany za niezasadny albowiem stanowisko skarżącego sprowadza się w istocie rzeczy do polemiki z przeprowadzoną przez Sąd I instancji w sposób pełny i prawidłowy oceną dowodów i wyprowadzonymi na jej podstawie prawidłowymi ustaleniami faktycznymi, o czym będzie mowa w dalszej części uzasadnienia.

Lp.

Zarzut

2. 

błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny lub niezasadny.

Sąd Rejonowy ustalił stan faktyczny w niniejszej sprawie w sposób prawidłowy.

Wniosek

o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd I instancji

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny lub niezasadny.

Wniosek został uznany za niezasadny albowiem stanowisko skarżącego sprowadza się w istocie rzeczy do polemiki z przeprowadzoną przez Sąd I instancji w sposób pełny i prawidłowy oceną dowodów i wyprowadzonymi na jej podstawie prawidłowymi ustaleniami faktycznymi, o czym będzie mowa w dalszej części uzasadnienia.

Lp.

Zarzut

3. 

obraza prawa materialnego – art. 37a kk

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny lub niezasadny.

Aby uznać za zasadny powyższy zarzut ustawodawca musiałby nałożyć na sąd obowiązek stosowania przepisu art. 37 a kk. Obraza prawa materialnego nie polega bowiem na tym, że sąd nie zastosował jakiejś konstrukcji prawnej, jeśli nie miał takiego obowiązku. Art. 37 a kk daje sądowi tylko możliwość sięgnięcia po takie uregulowanie.

Wniosek

o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd I instancji.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny lub niezasadny.

Wniosek został uznany za niezasadny albowiem Sąd I instancji nie miał obowiązku zastosowania art. 37a kk.

Lp.

Zarzut

4. 

rażąca niewspółmierność kary i zastosowanych środków karnych

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny lub niezasadny.

Podniesiony zarzut jest zasadny wtedy, gdy kara wprawdzie mieści się w granicach ustawowego zagrożenia, ale nie uwzględnia w sposób właściwy okoliczności dotyczących sądowego ich wymiaru określonych w art. 53–56 kk. Zgodnie z ugruntowanym stanowiskiem judykatury rażąca niewspółmierność kary występuje wtedy, gdy kara orzeczona nie uwzględnia w należyty sposób stopnia społecznej szkodliwości przypisywanego czynu oraz nie realizuje wystarczająco celu kary, ze szczególnym uwzględnieniem celów zapobiegawczych i wychowawczych. Pojęcie niewspółmierności rażącej oznacza znaczną, wyraźną i oczywistą, a więc niedającą się zaakceptować dysproporcję między karą wymierzoną a karą sprawiedliwą, czyli zasłużoną (np. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 30 maja 2017 II KK 156/17).

Zarzut rażącej niewspółmierności kary może być zasadny tylko wtedy, gdy jego autor wskaże na nowe okoliczności, które są istotne dla wymiaru kary, a nie zostały ustalone przez Sąd I instancji, względnie wykaże, że okoliczności prawidłowo ustalone mają takie znaczenie i ciężar gatunkowy, których orzeczona kara nie uwzględnia w stopniu dostatecznym.

Sąd Rejonowy wymierzając karę oskarżonemu w sposób jasny i niebudzący wątpliwości wskazał w uzasadnieniu orzeczenia jakie okoliczności obciążające wziął pod uwagę. Należy podzielić również stanowisko Sądu I instancji, iż jedynie uprzednia niekaralność oskarżonego stanowi okoliczność łagodzącą. Stwierdzić więc należy, że wbrew twierdzeniom skarżącego, Sąd Rejonowy karę ukształtował w sposób prawidłowy, uwzględniając przy tym granice zagrożenia karą za przypisane oskarżonemu przestępstwo jak również cele kary w zakresie prewencji szczególnej jak i ogólnej. Obrońca nie wykazał, aby Sąd I instancji przy wymiarze kary nie uwzględnił ogólnych dyrektyw wymiaru kary z art. 53 § 1 kk jak i okoliczności mających znaczenie przy jej wymiarze wskazanych w art. 53 § 2 kk albo nadał im niedostateczną rangę.

Mając na uwadze powyższe, należy uznać, iż kara wymierzona oskarżonemu przez Sąd I instancji wyraża w pełni prawidłową ocenę okoliczności o jakich mowa w art. 53 § 1 i 2 kk i w realiach niniejszej sprawy brak jest podstaw do uznania jej za karę rażąco surową. Sąd Rejonowy wymierzył bowiem karę według swojego uznania, w granicach przewidzianych przez ustawę, bacząc, by jej dolegliwość nie przekraczała stopnia winy, uwzględniając stopień społecznej szkodliwości przypisanego oskarżonemu czynu oraz biorąc pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, które kara ma osiągnąć w stosunku do niego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa (art. 53 § 1 kk). Wymierzając karę, Sąd I instancji uwzględnił rodzaj i stopień naruszenia ciążących na sprawcy obowiązków, rodzaj i rozmiar ujemnych następstw przestępstwa, właściwości i warunki osobiste sprawcy, sposób życia przed popełnieniem przestępstwa i zachowanie się po jego popełnieniu. Argumentację Sądu I instancji w zakresie wymiaru kary należy w pełni podzielić tak więc nie ma potrzeby ponownego jej przytaczania.

Te same argumenty należy odnieść do orzeczonego środka karnego zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych, który został orzeczony w minimalnej wysokości przewidzianej przez ustawę.

Jeśli zaś chodzi o wysokość grzywny oraz świadczenia pieniężnego to należy zauważyć, że po pierwsze oskarżony ma możliwości zarówno majątkowe jak i zarobkowe, a ponadto wysokość świadczenia pieniężnego została określona w dolnej granicy, która wynosi 5.000 zł.

Wniosek

o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd I instancji

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny lub niezasadny.

Wniosek został uznany za niezasadny albowiem stanowisko skarżącego sprowadza się w istocie rzeczy do polemiki z ustaleniami i przeprowadzoną przez Sąd I instancji w sposób pełny i prawidłowy oceną okoliczności będących podstawą wymiaru kary.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

Wskazać wszystkie okoliczności, które sąd uwzględnił z urzędu, niezależnie od granic zaskarżenia
i podniesionych zarzutów (art. 439 k.p.k., art. 440 k.p.k.).

1. 

--------------------------------------------

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności.

---------------------------------------------------

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1

Przedmiot utrzymania w mocy

Wyrok Sądu Rejonowego (...) W. z dnia 15 stycznia 2019 r. w sprawie o sygn. akt IV K 548/17.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy.

Kontrola instancyjna zaskarżonego orzeczenia wykazała, iż Sąd Rejonowy prawidłowo przeprowadził postępowanie w sprawie. Ustalenia faktyczne zostały poczynione na podstawie materiału dowodowego ujawnionego w toku rozprawy głównej, ocenionego z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania, wskazań wiedzy oraz doświadczenia życiowego. Sąd Rejonowy ocenił materiał dowodowy w sposób drobiazgowy i kompleksowy, odnosząc się do wszystkich zgromadzonych i przeprowadzonych w toku rozprawy dowodów. Sąd wywiódł prawidłowy wniosek w przedmiocie winy oskarżonego, brak również podstaw do zakwestionowania wymiaru orzeczonej wobec oskarżonego kary. Stanowisko skarżącego sprowadza się w istocie rzeczy do polemiki z przeprowadzoną przez Sąd pierwszej instancji oceną dowodów i wyprowadzonymi na jej podstawie ustaleniami faktycznymi, polemiki opartej na wybiórczym podejściu do ujawnionych okoliczności sprawy.

Jak wielokrotnie podkreślano w doktrynie i orzecznictwie, przekonanie Sądu o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną art. 7 kpk wtedy, gdy: jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy (art. 410 kpk) i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy (art. 2 § 2 kpk), stanowi wyraz rozważenia wszystkich tych okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego (art. 4 kpk), jest wyczerpujące i logiczne - z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego - uargumentowane w uzasadnieniu wyroku (art. 424 § 1 pkt 1 kpk). Akcentuje to szereg orzeczeń Sądu Najwyższego i sądów apelacyjnych (por. wyrok SN z 3.09.1998 r. sygn. V KKN 104/98 – Prokuratura i Prawo rok 1999, nr 2, poz. 6; a także wyrok SA w Łodzi z 20.03.2002 r. sygn. II AKa 49/02 – Prokuratura i Prawo rok 2004, nr 6, poz. 29). Wymogom tym Sąd Rejonowy w niniejszej sprawie sprostał.

Trzeba również wskazać, iż zarzut podniesiony w apelacji był nie tylko chybiony, ale również skonstruowany niewłaściwie. W świetle bogatego orzecznictwa i dorobku doktryny nie może budzić wątpliwości, że zastrzeżenia tyczące nieprawidłowej oceny materiału dowodowego, a więc naruszenie kryteriów wskazanych w art. 7 k.p.k. i tym samym wykroczenie poza granice sędziowskiej swobody ocen, wykluczają jednoczesne sygnalizowanie obrazy art. 5 § 2 k.p.k. Nie można mówić o naruszeniu reguły in dubio pro reo w sytuacji, gdy ustalenia faktyczne zależne są od dania wiary tej lub innej grupie dowodów, bowiem jedną z podstawowych prerogatyw sądu orzekającego jest swobodna ocena dowodów. Stwierdzenie istnienia „nie dających się usunąć wątpliwości" w oparciu jedynie o subiektywne oceny i przekonanie skarżącego, wyłącznie w celu wsparcia tym stwierdzeniem polemiki z ustaleniami faktycznymi sądu, nie stwarza stanu nie dających się usunąć wątpliwości ( patrz: postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 23 marca 2016r., sygn. akt IV KK 43/16). Inaczej mówiąc – bezskuteczny jest zarzut nie respektowania zasady in dubio pro reo, jeśli skarżący wywodzi go z uznania za wiarygodne części dowodów (np. wyjaśnień oskarżonego) przy jednoczesnym zanegowaniu przez Sąd pozostałych – na przykład zeznań świadków. Jest to bowiem kwestia wiążąca się wyłącznie z prawidłowością oceny materiału dowodowego, a jej podważanie nastąpić może tylko poprzez zarzucanie obrazy art. 7 k.p.k.

W realiach niniejszej sprawy, jak to już wskazano powyżej, do takiej obrazy nie doszło. Należy podkreślić, że Sąd Rejonowy w sposób drobiazgowy przeanalizował wyjaśnienia oskarżonego uznając je trafnie za stanowiące tylko linię obrony oskarżonego zmierzającą do uniknięcia odpowiedzialności karnej za popełniony występek. Analiza treści depozycji M. K. nastąpiła na tle zeznań świadków przesłuchanych w niniejszej sprawie, a nie w oderwaniu od tego materiału dowodowego jak również po porównaniu ich z treścią informacji uzyskanych z placówek medycznych. Słusznie Sąd Rejonowy wskazał, że wyjaśnienia oskarżonego oraz zeznania jego żony są nielogiczne i sprzeczne z elementarnymi zasadami doświadczenia życiowego. Należy zauważyć, że nie sposób uznać zeznań świadków D. W. i P. W. za niewiarygodne i składane celowo na niekorzyść oskarżonego, tak jak to wywodzi w apelacji oskarżony. W ocenie sądu odwoławczego nie może budzić wątpliwości, że świadkowie zeznając po upływie ponad roku od zdarzenia mogli nie pamiętać pewnych jego szczegółów, w tym topografii ulic, jednak ich zeznania oceniane w sposób kompleksowy prowadzą do słusznego wniosku, do którego doszedł Sąd I instancji, że są one wiarygodne i przedstawiają jasno przebieg zdarzenia z udziałem oskarżonego. Ocenę materiału dowodowego w postaci osobowych źródeł dowodowych dokonaną przez Sąd I instancji Sąd Okręgowy w pełni podziela uznając, że nie wymaga ona ponownego przytaczania. Uzupełniająco można do niej dodać, że skoro świadek R. Z. – funkcjonariusz Policji zeznał, że poinformował P. W. o konieczności udania się do Komisariatu Policji W. B. i złożenia tam zeznań to znaczy, że mieli oni kontakt i styczność ze sobą na miejscu zdarzenia.

Nie można również podzielić stanowiska oskarżonego wyrażonego w apelacji, a dotyczącego dokumentacji dotyczącej rzekomego korzystania przez niego z pomocy lekarskiej w dniu zdarzenia. Jak wynika bowiem z akt sprawy Sąd I instancji okoliczność tę ustalił w oparciu nie tylko o informację z (...) (k. 70), ale również w oparciu o informację nadesłaną z SPZOZ przy ul. (...) (k. 61). Obie placówki medyczne nie potwierdziły wizyty oskarżonego w dniu zdarzenia. Dokumentacja medyczna (k. 55) jasno świadczy o tym, że oskarżony ma dolegliwości zdrowotne, co nie znaczy, że w dniu zdarzenia korzystał z pomocy medycznej, a jego stan spowodował konieczność sięgnięcia po alkohol.

Odnosząc się do zarzutu dokonania przez Sąd błędnej oceny wyników badania oskarżonego pod kątem zawartości alkoholu w wydychanym powietrzu należy stwierdzić, że jest on również bezpodstawny. Należy bowiem uznać, że badanie na zawartość alkoholu zostało przeprowadzone prawidłowo. Urządzenie Alkometr A2.0 A. to urządzenie badające stężenie alkoholu metodą spektometrii w podczerwieni, a zgodnie z Rozporządzeniem Ministra Zdrowia i Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji w sprawie badań na zawartość alkoholu w organizmie z dnia 28 grudnia 2018 r. (Dz.U. z 2018 r. poz. 2472) badanie wydychanego powietrza przeprowadza się w sposób nieinwazyjny przy użyciu m. in. urządzenia elektronicznego dokonującego pomiaru stężenia alkoholu w wydychanym powietrzu metodą spektrometrii w podczerwieni (§ 3 ust. 1 pkt 1). W przypadku dokonania pierwszego pomiaru analizatorem wydechu, o którym mowa w § 3 ust. 1 pkt 1, oraz uzyskania wyniku ponad 0,00 mg/dm ³, dokonuje się niezwłocznie drugiego pomiaru (§ 4 ust. 2). Tak więc wykonanie dwóch pomiarów o godzinie 1:12 oraz o godzinie 1:15 dających wynik 0,81 mg/l nie może budzić żadnych wątpliwości.

Uzupełniająco należy stwierdzić, że w aktach niniejszej sprawy znajdowało się świadectwo wzorcowania dotyczące urządzenia typu AlkoSensor (k. 2a), nie zaś Alkometr (...).0, które zostało użyte do zbadania oskarżonego pod kątem zawartości alkoholu w wydychanym powietrzu (k.2). W związku z czym Sąd Okręgowy uzupełnił ten brak uzyskując świadectwo wzorcowania urządzenia użytego wobec oskarżonego, z którego to dokumentu jednoznacznie wynika, że w dniu zdarzenia urządzenie miało zachowany termin wzorcowania świadczący również o jego sprawności.

Mając na uwadze powyższe, nie podzielając żadnego z zarzutów apelacyjnych, Sąd Okręgowy zaskarżony wyrok utrzymał w mocy stwierdzając ponadto, że nie jest on dotknięty innymi wadami, które powinny być brane przez sąd odwoławczy pod uwagę z urzędu. Orzeczona kara jest karą współmierną do wagi popełnionego przestępstwa, nie przekracza stopnia zawinienia, uwzględnia w sposób właściwy zarówno stopień społecznej szkodliwości czynu, okoliczności popełnienia przestępstwa, jak i osobowość sprawcy - w społecznym odczuciu jest karą sprawiedliwą, spełni stawiane przed nią cele zarówno w zakresie indywidualnego oddziaływania na sprawcę, jak i w zakresie prewencji generalnej. Podzielić należy również w pełni argumentację Sądu I instancji odnośnie orzeczonego wobec oskarżonego zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych jak i świadczenia pieniężnego.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

---------------------------------------------------

Zwięźle o powodach zmiany.

-----------------------------------------------------------

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1. 

--------------------------------------------------------

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia.

----------------------------------------------------------------------

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia.

------------------------------------------------------------------------------

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia.

---------------------------------------------------------------------------

4.

Konieczność warunkowego umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i warunkowego umorzenia ze wskazaniem podstawy prawnej warunkowego umorzenia postępowania.

-----------------------------------------------------------

5.

------------------------------------------------

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia.

------------------------------------------------------------------------

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

------------------------------------------------------------------------

5.4. Inne rozstrzygnięcia z wyroku

Lp.

Wskazać punkt rozstrzygnięcia z wyroku.

Przytoczyć okoliczności.

-------------------------------------------

----------------------------------------

6.  Koszty Procesu

Wskazać oskarżonego.

Wskazać punkt rozstrzygnięcia z wyroku.

Przytoczyć okoliczności.

M. K.

II.

Uwzględniając sytuację materialną oskarżonego, który uzyskuje dochody, na podstawie art. 634 kpk i art. 627 kpk oraz art. 8, art. 2 ust. 1 pkt 1 i art. 3 ust. 2 Ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. z 1983 r. Nr 49, poz. 223 z późn. zm.) sąd odwoławczy obciążył go opłatą za II instancję oraz pozostałymi kosztami sądowymi za postępowanie odwoławcze.

7.  PODPIS

1.3 G. zaskarżenia

Wpisać kolejny numer załącznika ☐

Podmiot wnoszący apelację

oskarżony

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

wyrok w całości

1.3.1 Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2 Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji.

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. - obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. - błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. - rażąca niewspółmierności kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

Uchylenie

☐

zmiana