Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego Warszawa-Praga w Warszawie

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VI Ka 509/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi - Północ w Warszawie z dnia 11 kwietnia 2023 r. w sprawie o sygn. akt VIII K 152/14.

1.2  Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji.

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. - obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. - błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. - rażąca niewspółmierności kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

Zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Wskazać oskarżonego.

Wskazać fakt.

Dowód ze wskazaniem numeru karty, na której znajduje się dowód.

B. S. (1)

Dotychczasowa niekaralność

Uniewinnienie O. K. od popełnienia czynu z art. 229 § 1 i 3 kk przy zastosowaniu art. 12 kk.

Karta karna - k. 4915a

Wyrok wraz z uzasadnieniem - k.4931a - 4932n

A. M.

Dotychczasowa karalność

Nie przekroczenie przez oskarżonego A. M. i świadka P. K. dopuszczalnego limitu przepustek

Brak w aktach osobowych oskarżonego A. M. wniosków o przepustki w związku z zabiegiem jego córki G. M., w szczególności w 2002 r.

Nie korzystanie przez oskarżonego A. M. z przepustek w okresie od września do listopada 2002 r.

Brak w aktach osobowych dokumentacji lekarskiej córki oskarżonego A. M., to jest G. M.

Karta karna - k. 4918-4924

Akta osobowe - dołączone

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Wskazać oskarżonego.

Wskazać fakt.

Dowód ze wskazaniem numeru karty, na której znajduje się dowód.

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Wskazać fakt

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu.

Dotychczasowa niekaralność

Uniewinnienie O. K. od popełnienia czynu z art. 229 § 1 i 3 kk przy zastosowaniu art. 12 kk

Dotychczasowa karalność

Nie przekroczenie przez oskarżonego A. M. i świadka P. K. dopuszczalnego limitu przepustek

Brak w aktach osobowych oskarżonego A. M. wniosków o przepustki w związku z zabiegiem jego córki G. M., w szczególności w 2002 r.

Nie korzystanie przez oskarżonego A. M. z przepustek w okresie od września do listopada 2002 r.

Brak w aktach osobowych dokumentacji lekarskiej córki oskarżonego A. M., to jest G. M.

Karta karna

Wyrok wraz z uzasadnieniem

Karta karna

Akta osobowe

Dokumenty zostały sporządzone przez uprawnione podmioty, nie były kwestionowane i nie budziły żadnych wątpliwości.

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Wskazać fakt

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu.

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

Prokurator zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

I. naruszenie przepisów prawa procesowego, które miało wpływ na treść zaskarżonego wyroku, a to art. 5 § 2 k.p.k., art. 7 k.p.k., art. 410 k.p.k., poprzez dokonanie dowolnej oceny dowodów i przeprowadzenie oceny dowodów z naruszeniem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, w szczególności przez odmowę dania wiary zeznaniom świadka P. K., pominięcie zeznań świadka J. H. oraz pominięcie zgromadzonej dokumentacji faktograficznej w postaci analizy udzielanych przepustek, jak również przez nieuwzględnienie całokształtu okoliczności ujawnionych na rozprawie głównej oraz nieprawidłowe przyjęcie, że w sprawie zachodzą niedające się usunąć wątpliwości, które należy rozstrzygnąć na korzyść oskarżonych B. S. (2) i A. M., w rezultacie czego doszło najpierw do błędnego ustalenia stanu faktycznego, a następnie uniewinnienia oskarżonych B. S. (2) i A. M., podczas gdy zeznania świadka P. K. są logiczne, spójne i konsekwentne, zeznania J. H. stanowią pełnowartościowy materiał dowodowy, zaś z uznanych za wiarygodne dokumentów zebranych w sprawie wynika, że w 2005 r. stwierdzono po stronie oskarżonego B. S. (2) nieprawidłowości w procedurze przyznawania nagród osadzonym w Oddziale Zewnętrznym w P.;

II. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku, która miała wpływ na jego treść, a który to błąd stanowi konsekwencję wskazanego wyżej naruszenia przepisów prawa, tj. art. 5 § 2 k.p.k., art. 7 k.p.k., art. 410 k.p.k., oraz bezpodstawne przyjęcie, że oskarżeni B. S. (1) i A. M. nie popełnili zarzucanych im przestępstw, a w rezultacie uniewinnienie oskarżonych, podczas gdy cały zebrany w sprawie o prawidłowo oceniony materiał dowodowy wskazuje, że oskarżeni dopuścili się przestępstw opisanych w akcie oskarżenia.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny lub niezasadny.

Ilość, rodzaj i wzajemne powiązanie zarzutów przemawiały za ich zbiorczym omówieniem. Tym bardziej, że wszystkie były niezasadne.

Na wstępie przypomnieć należy, że by ocena dowodów przeprowadzona przez organ postępowania dokonana została zgodnie z regułami art. 7 kpk konieczne jest: 1) oparcie jej na wszystkich przeprowadzonych dowodach, mając na względzie, że podstawę orzeczenia może stanowić tylko całokształt okoliczności ujawnionych w toku postępowania, mających istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia danej kwestii; 2) uwzględnienie zasad prawidłowego rozumowania; 3) uwzględnienie wskazań wiedzy; 4) uwzględnienie doświadczenia życiowego. Zasada swobodnej oceny dowodów jest zasadą kontrolowanej oceny dowodów, która wyraża się w dwóch aspektach. Po pierwsze, organ procesowy musi uzasadnić, dlaczego oparł się na jednych, a nie na innych dowodach oraz dlaczego nie uznał dowodów przeciwnych. Po drugie, organ odwoławczy kontroluje swobodną ocenę dowodów dokonaną przez organ pierwszej instancji. Przy czym zarzut naruszenia art. 7 kpk nie może ograniczać się do wskazania wadliwości sędziowskiego przekonania o wiarygodności jednych, a niewiarygodności innych źródeł czy środków dowodowych, lecz powinien wykazać konkretne błędy w samym sposobie dochodzenia do określonych ocen, przemawiające w zasadniczy sposób przeciwko dokonanemu rozstrzygnięciu. W grę może wchodzić np. pominięcie istotnych środków dowodowych, niedostrzeżenie ważnych rozbieżności, uchylenie się od oceny wewnętrznych czy wzajemnych sprzeczności.

Jak słusznie wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 15 kwietnia 2021 r. w sprawie o sygn. akt III KK 78/21, prezentowanie własnej - możliwej w realiach konkretnej sprawy - oceny dowodów, bez wykazania błędności tej, której dokonał sąd pierwszej instancji, nie upoważnia jeszcze sądu odwoławczego do zajęcia w tej materii stanowiska odmiennego. Sąd odwoławczy, zwłaszcza w sytuacji, gdy nie prowadzi samodzielnie postępowania dowodowego co do istoty sprawy, jest bowiem głównie sądem kontrolującym procedowanie przed sądem pierwszej instancji i stanowisko tego sądu może zakwestionować jedynie wówczas, gdy wykaże, że to postępowanie i jego wynik obrażają prawo.

Sąd Okręgowy podziela również pogląd zawarty w wyroku Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 7 listopada 2019 r. w sprawie o sygn. akt II AKa 173/19. Wskazano w nim, że na uzasadnienie błędu ustaleń faktycznych lub naruszenie standardów swobodnej oceny bądź interpretacji dowodów nie wystarczy subiektywne przekonanie skarżącego o niesprawiedliwości orzeczenia, a konieczne jest wykazanie, że w zaskarżonym wyroku poczyniono ustalenie faktycznie nie mające oparcia w przeprowadzonych dowodach, albo że takiego ustalenia nie poczyniono mimo, że z przeprowadzonych dowodów określony fakt jednoznacznie wynikał, względnie wykazanie, iż tok rozumowania sądu I instancji był sprzeczny ze wskazaniami doświadczenia życiowego, prawidłami logiki, czy zasadami wiedzy.

Przechodząc na grunt niniejszej sprawy, apelacja prokuratora stanowiła jedynie subiektywną ocenę zaistniałych okoliczności i gołosłowną polemikę z zaskarżonym wyrokiem. Sąd Rejonowy prawidłowo, zgodne z regułami wynikającymi z art. 7 kpk, ocenił cały zgromadzony materiał dowodowy i poczynił trafne ustalenia faktyczne, słusznie uznając, że nie dostarczył on bezsprzecznych dowodów winy oskarżonych. W konsekwencji trafnie ich uniewinnił od popełnienia zarzucanych im czynów. Sąd Okręgowy w pełni podziela przedstawioną w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku argumentację, uznając ją za własną. Skarżący w istocie poprzestał na ogólnikach, w bardzo krótkiej, ale też bardzo pobieżnej apelacji, nie wykazując podnoszonych uchybień procesowych, do czego był zobowiązany. Zwłaszcza jako podmiot profesjonalny. Powyższe koresponduje z zarzutami postawionymi oskarżonym, z których nie wynikało w przypadku oskarżonego B. S. (2), komu dokładnie i kiedy dokładnie miał udzielić przepustek w zamian za korzyści, w tym majątkowe. Stwierdzenie, że czynił to w okresie czasu od marca 2002 r. do października 2005 r., który to okres był zbieżny z pobytem w tych jednostkach świadka P. K., na polecenie członków zorganizowanych grup przestępczych i na rzecz osadzonych było oczywiście niewystarczające, uniemożliwiając Sądowi weryfikację w tym zakresie. Odnośnie przepustek świadka P. K. wskazano natomiast te, które faktycznie zaistniały i zostały odnotowane w dokumentacji osadzonego, zdaje się przyjmując że te rzekomo nieewidencjonowane przekroczyły limity przewidziane dla poszczególnych kategorii. W przypadku świadka O. K. nie podano jakichkolwiek dat przepustek, w tym odnotowanych, wskazując jedynie że czyn popełniono w okresie od lutego do sierpnia 2005 r. Podobnie było w przypadku oskarżonego A. M., gdzie wskazano jedynie 2002 r. Tymczasem przy czynie zarzucanym w/w wskazano, że popełniono go w okresie od września do listopada 2002 r. Już samo to sugerowało, że oskarżyciel publiczny nie uzyskał szeregu istotnych informacji, opierając swoje przeświadczenia jedynie na zeznaniach świadków P. K. i J. H., na których de facto oparł całe oskarżenie. Niestety pozbawione konkretów.

W tym miejscu wskazać należy, że depozycje w/w budziły uzasadnione wątpliwości. Raz, że nie znalazły potwierdzenia w zeznaniach osób, które miały korzystać z przepustek, w tym z inicjatywy świadka P. K.. Wszyscy kategorycznie zaprzeczali, żeby taki proceder miał miejsce. Być może było to spowodowane chęcią uniknięcia odpowiedzialności karnej, a być może po prostu zeznawali prawdę. Dwa, że choć w/w zeznawał bardzo obszernie, to w wielu kwestiach poprzestawał na ogólnikach, nie podając dokładnych osób, dat, kwot czy okoliczności, a jeśli już to robił, to nie było to kategoryczne. Tyczyło to chociażby kwot, jakie miał przekazywać oskarżonemu B. S. (2). Trzy, że w wielokrotnie opisywał sytuacje, które w przypadku jednostek, w których przebywał wydawały się nielogiczne. Trzeba bowiem pamiętać, że Zakład Karny Ż. i jego Oddział Zewnętrzny w P. były zakładami typu półotwartego i otwartego. Z tych względów rygory tam panujące, w tym dotyczące przepustek, były nieporównywalnie mniejsze niż w zakładach typu zamkniętego. Osadzeni mieli więc bardzo dużo przywilejów. Nie tylko w postaci poruszania się po obiekcie, pracy na zewnątrz, kontaktów między sobą, pracownikami jednostek i światem zewnętrznym, ale też przepustek. Kodeks karny wykonawczy przewiduje kilka ich rodzajów. To, że osadzeni często opuszczali jednostki nie koniecznie musiało być zatem efektem popełniania przestępstw, w szczególności przez oskarżonego B. S. (2). Równie dobrze mogło być efektem dobrego sprawowania, potrzeby sprawdzenia zachowania osadzonych na wolności pod kątem ewentualnej zmiany typu zakładu karnego z półotwartego na otwarty czy warunkowego przedterminowego zwolnienia, które uzyskało wielu osadzonych lub zasług związanych ze współpracą z administracją jednostek. Powstaje zatem zasadnicze pytanie - po co mieliby płacić za coś, co mogliby uzyskać w legalny sposób? Ponadto po co mianoby unikać ewidencjonowania wszystkich przepustek, nawet tych rzekomo nienależnych, jeśli dałoby się je uzasadnić. Zwłaszcza w przypadkach, kiedy - tak jak w przypadku oskarżonego A. M. - było ich niewiele. Wprawdzie świadek P. K. miał dużo bliższe relacje z oskarżonym B. S. (2), podobnie było w przypadku M. C., jednak nie było to niczym dziwnym w tego typu jednostkach. Ponadto, w/w wyjaśnił, że musiał mieć zaufanych osadzonych, którzy oddziaływaliby na innych, nakłaniając do dobrego zachowania w jednostkach i poza nimi, w tym podczas przepustek. Nie można wykluczyć, że tak M. C., jak i świadek P. K. mogli poprosić oskarżonego B. S. (2) na przychylniejsze potraktowanie danej osoby lub osób. Zwłaszcza, gdy te były tym zainteresowane, co nie musiało przecież dotyczyć każdego osadzonego. Ponadto podkreślić należy, że udzielanie przepustek nie zależało wyłącznie od oskarżonego B. S. (2). On jedynie, jako wychowawca, którym w stosunku do świadka P. K. był dopiero w Oddziale Zewnętrznym w P., opiniował wnioski w tym zakresie. Ostatecznie decyzje podejmował dyrektor jednostki. Czasami poprzedzała je opinia Komisji Penitencjarnej. Ponadto, mimo przeprowadzenia wewnętrznego postępowania dotyczącego jego osoby, stwierdzono jedynie, że błędnie interpretuje przepisy dotyczące każdorazowego zajmowania stanowiska przez Komisję Penitencjarną. Zastrzeżenia budziło też nadużywanie przez niego alkoholu. Powyższe w połączeniu z popełnieniem przestępstwa przez świadka O. K. podczas pobytu na przepustce spowodowało, że cofnięto go do Zakładu Karnego Ż.. Nie oznacza to jednak automatycznie, że oskarżony B. S. (1) był skorumpowany i dopuścił się przestępstw. Argumentem za skazaniem nie może być również tymczasowe aresztowanie w/w, które opierało się na dużym prawdopodobieństwie popełnienia przez niego zarzucanych mu czynów, a nie na pewności.

Ponadto według świadka P. K. tych nieodnotowywanych przepustek miało być bardzo dużo, a sposobem na to miało być wielokrotne wykorzystywanie tych samych wniosków, na których nanoszono adnotacje ołówkiem, które potem ścierano i wpisywano nowe. Tyle, że nie znalazło to potwierdzenia w żadnym innym obiektywnym dowodzie. Zastanawiające jest też, że żadna z osób, która miała do czynienia z tą dokumentacją tego nie zauważyła. Tym bardziej, że musiałyby pozostawać po tym jakieś widoczne ślady. Przekonanie, że w/w jest osobą z założenia wiarygodną również budziło wątpliwości. Raz, że jego zeznania sprawiały wrażenie co najmniej ubarwianych. Świadek ewidentnie szczycił się deklarowaną przede wszystkim przez siebie pozycją w jednostce, przypisując sobie szereg wpływów i zasług, co niekoniecznie musiało być zgodne z rzeczywistością. Tym bardziej, że ze zgromadzonego materiału dowodowego wynikało, że to oskarżony M. C. miał dużo lepsze relacje z oskarżonym B. S. (2), ciesząc się jego zaufaniem. Dwa, że z powszechnie dostępnej wiedzy, w tym na pewno posiadanej również przez skarżącego, wynika że od czasu złożenia przez tych depozycji wiele się zmieniło. Otóż w/w wyjechał za granicę, a dokładnie na Ukrainą, gdzie ma brać udział w działaniach zbrojnych, będąc poszukiwany w związku z podejrzeniem popełnienia szeregu przestępstw. To, że na podstawie jego twierdzeń wydano w przeszłości wyroki skazujące w innych sprawach nie oznacza automatycznie, że stanowiły wystarczający dowód winy także w niniejszej. Sąd Okręgowy nie tracił z pola widzenia zeznań świadka J. H., który zeznawał odmiennie w postępowaniu przygotowawczym i sądowym, nie potrafiąc w logiczny sposób wyjaśnić tych rozbieżności, jednak w/w jako osobę, która miała współpracować z oskarżonym B. S. (2) w przestępczym procederze wskazywał oskarżonego M. C., z którym jak już wyżej wskazano znali się znacznie dłużej i mieli do siebie dużo większe zaufanie.

Zgromadzony materiał dowodowy był bardzo obszerny, co zajęło najpierw organom ścigania, a potem Sądowi Rejonowego wiele lat. Tyle, że de facto poza wątpliwej wartości zeznaniami świadków P. K. i J. H., niewiele z niego wynikało. Tymczasem to oskarżyciel publiczny, a nie oskarżeni, musiał wykazać ich winę, opierając się na faktach, a nie przypuszczeniach. Uzupełniając postępowanie dowodowe na etapie postępowania odwoławczego Sąd Okręgowy zażądał oryginałów akt osadzonych P. K. i A. M.. Wynikało z nich, że przepustki w/w nie przekraczały przewidzianych limitów. Co więcej, oskarżony A. M. w ogóle nie korzystał z jakichkolwiek przepustek w okresie od września do listopada 2002 r., trafiając do jednostki chwilę wcześniej, to jest w sierpniu 2002 r. Było to w 2003 r., a więc rok później. Tym samym przedmiotowe przepustki musiały by być nieewidencjonowane. Co więcej, w w/w aktach na próżno szukać wniosku o udzielenie przepustek w związku z problemami zdrowotnymi jego małoletniej córki G. M., które jedynie w oparciu o zeznania świadka J. H., który znał to ze słyszenia, miały wynikać ze sfałszowanej dokumentacji medycznej. Formułując zarzut oskarżyciel publiczny poprzestał tu jedynie na w/w materiale osobowym. Jak natomiast ustalono, w/w akta były kompletne. Zakład Karny Ż. nie posiadał innej niż nadesłana dokumentacji. Ponadto, dziecko w/w faktycznie miało przejść bliżej nieustalony zabieg w ramach NFZ w październiku 2004 r. Czy korzystało z prywatnej pomocy medycznej, którą całkowicie pominięto przy weryfikacji w tym zakresie, a czego nie sposób wykluczyć, w 2002 r? Nie wiadomo. Ponadto oskarżony A. M. ma wyuczony zawód kucharza i zatrudnienie go w magazynie żywnościowym było tego naturalną konsekwencją. W tym miejscu wskazać należy, że zeznania świadka J. H. budziły uzasadnione wątpliwości. Raz, że miał jedynie rozmawiać z oskarżonym A. M. na temat przepustek i pracy w zamian za korzyść majątkową, którą miał wręczyć oskarżonemu B. S. (2), nie widząc tych sytuacji, w tym w szczególności wręczania pieniędzy. Dwa, że podał, że było to w 2002 bądź 2003 r., a oskarżyciel publiczny dowolnie, zdaniem Sądu Okręgowego, przyjął 2002 r. Ponadto wskazać należy, że prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego dla Warszawy - Mokotowa w W. z dnia 29 października 2004 r. w sprawie o sygn. akt III K 861/15 uniewinniono O. K. od czynu z art. 229 § 1 i 3 kk przy zastosowaniu art. 12 kk, który dotyczył tej samej sytuacji, w związku z którą postawiono zarzut B. S. (2). Co istotne, materiał dowodowy w w/w sprawie opierał się w dużej mierze na tożsamych dowodach, w tym zeznaniach świadków P. K. i J. H..

Oczywiście, nie sposób kategorycznie wykluczyć, że w jednostce dochodziło do nieprawidłowości takich jak udzielanie przepustek w zamian za korzyści, w tym materialne, jednak przypuszczenia, nawet potwierdzone budzącymi wątpliwościami dowodami, były niewystarczające. Sąd musi mieć pewność, a taka nie wynikała ze zgromadzonego materiału dowodowego. Tym samym należało przyjąć, że oskarżonym B. S. (2) i A. M. nie wykazano winy, co z kolei musiało prowadzić do ich uniewinnienia. Zarazem podkreślić należy, że w niniejszej sprawie doszło do wyczerpania możliwości dowodowych. Raz, że do popełnienia czynów miało dojść bardzo dawno temu, to jest w latach 2002-2005, a więc ponad 20 lat temu. Dwa, że przesłuchano bardzo dużą ilość osób, które przedstawiły całą swoją wiedzę w niniejszej sprawie. Często w sposób bardzo obszerny. Trzy, że nie sposób ustalić miejsca pobytu świadka P. K., a tym bardziej zapewnić jego udziału w kolejnym przesłuchaniu, zaś M. C. nie żyje. Cztery, że skompletowano wszelką dostępną dokumentację. Wprawdzie ta, według świadka P. K., miała być przedmiotem ingerencji, żeby nie doszło do ujawnienia przestępczego procederu, jednak opierało się to wyłącznie na jego depozycjach.

Wniosek

Prokurator wniósł o uchylenie w całości wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi - Północ w Warszawie z dnia 11 kwietnia 2024 r. w sprawie o sygn. akt VIII K 152/14 w zakresie dotyczącym oskarżonych B. S. (2) i A. M..

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny lub niezasadny.

Biorąc pod uwagę, że zarzuty były bezzasadne, to na uwzględnienie nie zasługiwał także skorelowany z nimi wniosek. Sąd Okręgowy nie stwierdził podstaw do przyjęcia, że oskarżeni dopuścili się popełnienia zarzucanych im czynów. Z tych względów brak było argumentów przemawiających za uchyleniem zaskarżonego wyroku i przekazaniem sprawy Sądowi Rejonowemu do ponownego rozpoznania.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

Wskazać wszystkie okoliczności, które sąd uwzględnił z urzędu, niezależnie od granic zaskarżenia
i podniesionych zarzutów (art. 439 k.p.k., art. 440 k.p.k.).

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności.

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.3  1

Przedmiot utrzymania w mocy

Wyrok Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi - Północ w Warszawie z dnia 11 kwietnia 2023 r. w sprawie o sygn. akt VIII K 152/14.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy.

Wbrew twierdzeniom skarżącego Sąd Rejonowy prawidłowo, zgodne z regułami wynikającymi z art. 7 kpk, ocenił cały zgromadzony materiał dowodowy i poczynił trafne ustalenia faktyczne, słusznie uznając, że nie dostarczył on bezsprzecznych dowodów winy oskarżonych. W konsekwencji trafnie ich uniewinnił.

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.3.1  1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany.

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia.

4.

Konieczność warunkowego umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i warunkowego umorzenia ze wskazaniem podstawy prawnej warunkowego umorzenia postępowania.

5.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia.

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia z wyroku

Lp.

Wskazać punkt rozstrzygnięcia z wyroku.

Przytoczyć okoliczności.

6.  Koszty Procesu

Wskazać oskarżonego.

Wskazać punkt rozstrzygnięcia z wyroku.

Przytoczyć okoliczności.

B. S. (1)

A. M.

II

Sąd Okręgowy obciążył kosztami sądowymi w postępowaniu odwoławczym Skarb Państwa. Było to konsekwencją bezzasadności prokuratora i ostatecznego wyniku procesu, to jest uniewinnienia oskarżonych od popełnienia zarzucanych im czynów.

7.  PODPIS

SSO Tomasz Morycz SSO Remigiusz Pawłowski SSO Sebastian Mazurkiewicz

0.11.3 Granice zaskarżenia

numer załącznika 1

Podmiot wnoszący apelację

Prokurator

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi - Północ w Warszawie z dnia 11 kwietnia 2023 r. w sprawie o sygn. akt VIII K 152/14.

0.11.3.1 Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2 Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji.

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. - obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. - błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. - rażąca niewspółmierności kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

Uchylenie

☐

Zmiana