Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego Warszawa-Praga w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 października 2016 r.

Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VI Wydział Karny Odwoławczy w składzie :

Przewodniczący: SSO Beata Tymoszów

protokolant: p.o. protokolant sądowy Agnieszka Karpińska

przy udziale prokuratora Wojciecha Groszyka

po rozpoznaniu dnia 28 października 2016 r. w Warszawie

sprawy R. Ł. syna A. i I., ur. (...) w G.

oskarżonego o przestępstwo z art. 244 kk

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi-Południe w Warszawie

z dnia 17 listopada 2015 r. sygn. akt III K 210/15

stosując, na podstawie art. 4 § 1 kk, Ustawę Kodeks Karny w brzmieniu obowiązującym w dniu 16 lutego 2015 r., zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy; zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa 120 zł tytułem opłaty sądowej za drugą instancję i obciąża go wydatkami postępowania odwoławczego.

Uzasadnienie wyroku Sądu Okręgowego Warszawa – Praga w Warszawie w sprawie o sygnaturze VI Ka 586/16

R. Ł. został oskarżony o to, że w dniu 16 lutego 2015 roku w W. przy ul. (...), kierując samochodem osobowym marki S. (...) o nr rej. (...), nie zastosował się do orzeczonego przez Sąd Rejonowy Gdańsk - Północ w Gdańsku w sprawie o sygnaturze akt II K 230/12 zakazu 2 lat prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych, to jest o przestępstwo z art. 244 k.k.

Wyrokiem z dnia 17 listopada 2015 roku Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi – Południe w Warszawie uznał R. Ł. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i za to na podstawie art. 244 k.k. skazał go na karę 4 miesięcy pozbawienia wolności, której wykonanie, na podstawie art. 69 § 1 i 2 k.k. i art. 70 § 1 pkt 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k., warunkowo zawiesił na okres próby lat 2; na podstawie art. 627 k.p.k. zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty postępowania w sprawie w kwocie 190 złotych w tym opłatę 120 złotych.

Wyrok ten zaskarżył w całości obrońca oskarżonego. Zarzucając niesłuszne niezastosowanie środka probacyjnego, o którym mowa w art. 66 § 1 k.k. w postaci warunkowego umorzenia postępowania pomimo faktu, iż wystąpiły okoliczności uzasadniające zastosowanie tego środka, które zostały przez Sąd I Instancji pominięte - w konkluzji wnosił o zmianę zaskarżonego wyroku i warunkowe umorzenie postępowania z okresem próby określonym na 2 lata. Obrońca oskarżonego wniósł również o zasądzenie na rzecz oskarżonego kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu przed Sądem II Instancji wg norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja okazała się bezzasadna, toteż wniosek o zmianę zaskarżanego wyroku nie mógł zostać uwzględniony.

Zarzut podniesiony w apelacji okazał się chybiony, a wobec tego, że sąd odwoławczy nie dopatrzył się również takich nieprawidłowości, które obowiązany byłby uwzględnić z urzędu – zaskarżony wyrok należało utrzymać w mocy. Na wstępie należy przypomnieć, że ustalenia faktyczne będące podstawą orzeczenia tylko wtedy mogą być uznane za prawidłowe, gdy zostały poczynione na podstawie rozważenia wszelkich, należycie ujawnionych okoliczności (art. 410 k.p.k.), przy respektowaniu reguły zawartej w art. 4 k.p.k. i poprzedzone oceną dowodów uwzględniającą kryteria, o jakich mowa w art. 7 k.p.k. Obowiązkom tym Sąd Rejonowy w pełni sprostał, a przeprowadzoną analizę dowodów oraz sposób rozumowania, który doprowadził do wniosku o winie oskarżonego R. Ł. zaprezentował szczegółowo w pisemnych motywach wyroku, upoważniających do właściwej kontroli instancyjnej orzeczenia. Ustaleń w zakresie winy oskarżonego czy przebiegu zdarzenia skarżący zresztą nie kwestionował.

Wbrew zarzutowi autora apelacji, sąd meriti nie dopuścił się naruszenia wskazanego w apelacji przepisu prawa karnego tj. art. 66 § 1 k.k. (czyli obrazy prawa materialnego). W sprawie nie wystąpiły bowiem szczególne okoliczności, które – jak twierdził skarżący – zostałyby pominięte przez Sąd Rejonowy, a które świadczyłyby o istnieniu podstawowej przesłanki warunkowego umorzenia postępowania, to jest stopniu szkodliwości społecznej jaki nie byłby znaczny.

Z wyjaśnień oskarżonego wynika, iż w dniu 16 lutego 2015 roku około godziny 2.00 w czasie spotkania towarzyskiego w hotelu jedna z koleżanek - świadek M. W. (1) źle się poczuła i wówczas zaproponował on, że odwiezie ją do szpitala przy ul. (...). Świadek uzyskała tam stosowną poradę i opuściła Szpitalny Oddział Ratunkowy przy ul. (...) tego samego dnia ( k. 46, 53 -54, 57). Następnie R. Ł. podwiózł jeszcze M. W. (1) ze Szpitalnego Oddziału Ratunkowego do apteki po lekarstwa dostępne bez recepty, gdzie został zatrzymany do kontroli przez Policję. PO ustaleniu, że wobec orzeczonego zakazu nie ma on prawa prowadzić samochodu, kluczyki od auta zwrócono M. W. (1) i wróciła ona razem z kolegą - F. S. z powrotem do hotelu.

Poza sporem jest, że oskarżony, będąc uprzednio skazany za przestępstwo z art. 177 § 2 k.k., doskonale zdawał sobie sprawę z konsekwencji złamania orzeczonego według niego w punkcie IV wyroku Sądu Rejonowego Gdańsk – Północ w Gdańsku z dnia 26 kwietnia 2013 roku w sprawie sygn. akt: II K 230/12 zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 2 lat (k.18- 19). Zakaz ten oskarżony złamał świadomie, z własnej woli, lekkomyślnie. Wbrew twierdzeniom autora apelacji, oskarżony nie znajdował się wówczas w tzw. szczególnych okolicznościach, a ,,chęć niesienia przez niego pomocy’’ nie usprawiedliwia złamania prawa.

Po pierwsze wskazać trzeba, że to sam oskarżony sam zaproponował, że odwiezie niedomagającą koleżankę do szpitala. Faktem jest, iż bieg zdarzeń był dość dynamiczny, k M. W. (1) dostała duszności, bólu głowy i kaszlu, a znajdujący się pod wpływem alkoholu F. S. nie mógł kierować samochodem. Zdarzenie miało jednak miejsce w W., gdzie z łatwością można było wezwać taksówkę lub zwrócić się do kogokolwiek z uczestników spotkania z prośbą o pomoc.

Dolegliwość świadka W. nie okazała się tak poważna i uciążliwa, że zagrażała jej życiu czy też zdrowiu i wymagała natychmiastowego działania w ogromnym stresie, uzasadniającym niezgodne z prawem postępowanie oskarżonego ( vide: treść historii choroby Wojskowego Instytutu Medycznego – k. 53-54). Po zbadaniu na Szpitalnym Oddziale Ratunkowym Szpitala na ul. (...) w W., po chwili został ona wypisana w dobrym stanie z zaleceniem przyjęcia ogólnodostępnych środków w postaci R. i T. V.. Dodatkowo wskazać trzeba, że w drodze powrotnej z apteki do hotelu to M. W. (1) już prowadziła samochód, co wprost wskazuje na to iż jej niedyspozycja była chwilowa, nie była ciężka i zagrażająca życiu tzn. nie uzasadniała działania w stanie wyższej konieczności – co nieudolnie usiłowano wykazać w apelacji.

Oczywiście bezzasadnym jest zatem wywodzenie, iż zaistniała sytuacja w sposób oczywisty przemawiała za zastosowaniem instytucji określonej w art. 66 k.k. W polu widzenia mieć trzeba, iż nie została zachowana podstawowa przesłanka warunkowego umorzenia postępowania, tj. by wina oskarżonego i społeczna szkodliwość popełnionego przez niego czynu nie były nieznaczne . Ustawodawca, w art. 115 § 2 k.k. wskazał wprost, że przy przy ocenie społecznej szkodliwości czynu uwzględniać należy: rodzaj i charakter naruszonego dobra, rozmiary wyrządzonej lub grożącej szkody, sposób i okoliczności popełnienia czynu, wagę naruszonych przez sprawcę obowiązków, jak również postać zamiaru, motywację sprawcy, rodzaj naruszonych reguł ostrożności i stopień ich naruszenia.

Przypomnieć przy tym trzeba, że wskazane w art. 66 § 1 k.k. właściwości i warunki osobiste sprawcy, jego postawa i dotychczasowy sposób życia stanowią odrębną przesłankę warunkowego umorzenia postępowania. Nie mogą one być uwzględniane w ocenie społecznej szkodliwości popełnionego czynu i winy sprawcy, tj. przemawiać za ich "znacznością" lub "nieznacznością". Jak zatem wykazano, ani motywacja sprawcy ani okoliczności popełnienia czynu nie pozwalają uznać, że charakteryzował się on nieznaczną szkodliwością społeczną.

Reasumując- brak było podstaw do uwzględnienia apelacji tym bardziej, że oskarżonemu wymierzono karę w dolnych granicach ustawowego zagrożenia na stosunkowo krótki okres próby.

Z powyższych względów, nie podzielając zarzutu podniesionego w apelacji i nie dostrzegając przesłanek określonych w art. 439 § 1 k.p.k. lub art. 440 k.p.k. – Sąd Okręgowy orzekł jak w dyspozycji wyroku.