Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego Warszawa-Praga w Warszawie

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VI Ka 597/25

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Legionowie z dnia 14 marca 2025 r.,

sygn. akt II K 567/22 w sprawie M. W..

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1.  obraza przepisów prawa procesowego, którą mogła mieć wpływ na treść orzeczenia mianowicie art. 7 k.p.k. i art. 410 k.p.k. przez:



przekroczenie granic swobodnej oceny przeprowadzonych dowodów oraz zasad prawidłowego rozumowania przy ocenie zeznań świadków A. B. i K. K. (2) przez nieuwzględnienie sprzeczności pomiędzy zeznaniami tych świadków świadczących o braku ich wiarygodności;



niewyjaśnienie rozbieżności w zeznaniach świadka A. B. składanych w postępowaniu przygotowawczym i na rozprawie;



pominięcie istotnych okoliczności sprawy, wynikających z dowodów w postaci zapisu monitoringu z kamery, umieszczonej na parkingu sklepu (...) w L., który to zapis świadczy o braku wiarygodności zeznań A. B. i K. K. (2);

2.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku przez przejęcie iż oskarżony M. biedaczko dopuścił się zarzucanych mu czynów mimo bardzo poważnych wątpliwości całokształtu materiału dowodowego zebranego w sprawie.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

1.

1.  Apelacja obrońcy oskarżonego okazała się zasadna. Słusznie podniesiono zarzut obrazy art. 7 k.p.k. i art. 410 k.p.k. oraz błędu w ustaleniach faktycznych. Rację ma obrońca, że przy ocenie kluczowego dowodu w postaci zeznań funkcjonariuszy Policji nie wzięto pod uwagę zapisu monitoringu oraz wyjaśnień oskarżonego M. W.. Poza tym zeznania funkcjonariuszy nie korelują ze sobą i nie odzwierciedlają przebiegu zdarzenia zarejestrowanego na monitoringu.

2.  W tej sprawie istotne jest, że M. W. był legitymowany i kontrolowany na parkingu sklepu (...) w L., w związku z tym, że rozmawiał przez telefon i przyglądał się innej interwencji Policji. Policjanci uznali bowiem, że może mieć związek ze zgłoszoną przez inną osobę kradzieżą z włamaniem do innego samochodu, gdzie sprawca uciekł.

3.  Świadek, policjant A. B. w trakcie pierwszych zeznań podał, że po zakończonej interwencji i po oświadczeniu, że M. W. jest wolny, ten „Krzyknął „zje……… mi dzień frajerzy jeb…” i gwałtownie ruszył swoim samochodem w kierunku ulicy (...) jadąc w kierunku ulicy (...). W związku ze znieważeniem funkcjonariuszy publicznych wykonujących swoje obowiązki służbowe natychmiast ruszyliśmy za nim używając sygnałów świetlnych oraz dźwiękowych o zmiennym tonie, (…) W. jechał tak szybko, że nie byliśmy w stanie go dogonić” (k. 4).

4.  Świadek A. B. na rozprawie zeznał częściowo odmiennie „Po sprawdzeniu mężczyzny i urządzenia w bazie oddaliśmy mu telefon i powiedzieliśmy, że jest wszystko w porządku. Oddaliliśmy się od pojazdu. Po

5.  jakimś czasie mężczyzna podjechał bezpośrednio do mnie i wyraził swoją opinię wobec nas. Były to słowa wulgarne i obraźliwe. Nie pamiętam jakie. Policjantka K. K. (2) nie mogła tego usłyszeć bo była z drugiej strony pojazdu. Po tych słowach mężczyzna dynamicznie ruszył z parkingu w kierunku ronda. Krzyknąłem, że jedziemy za tym mężczyzną bo nas znieważył. Dynamicznie za nim ruszyliśmy. Trzymaliśmy za nim dystans do ronda. Za rondem zaczął po mało się od nas oddalać. Skręcił w lewo. Potem była prosta ulica i jadąc tą prostą ulicą oddalił się i nie było szansy aby go zatrzymać. Użyliśmy sygnałów świetlnych i dźwiękowych. Chcieliśmy go zatrzymać z uwagi na znieważenie. (…) My byliśmy za samochodem oskarżonego jeszcze na terenie parkingu. Na rondzie trzymaliśmy się jeszcze za oskarżonym. Potem jak skręcił w prawo to zaczął się oddalać. Na zakręcie w lewo dystans między nami był jeszcze niewielki ale na długiej prostej już nie było szansy aby dogonić oskarżonego, który jechał na złamanie karku. Jak oskarżony wypowiadał słowa obraźliwe to był w samochodzie, podjechał do mnie, szyba w samochodzie była opuszczona, odwrócił się w moim kierunku i krzyknął te słowa.” (k. 117118).

6.  Z zeznań policjantki K. K. (2) wynika, że kierowca „po zakończeniu interwencji głośno powiedział słowa „(...) mi dzień” i szybko ruszył z miejsca parkowania.” (k. 11). Świadek dodała także, że „Jak wypowiadał te słowo to ja już byłam w radiowozie i nie słyszałam całego zdania wypowiedzianego przez kierowcę. Jak on ruszył pojazdem to sierż. szt. B. wskoczył do radiowozu, powiedział mi o tym, że słownie zostaliśmy znieważeni przez tego kierowcę. Kierowca jechał w kierunku ulicy (...)/(...). On jechał bardzo szybko, my jechaliśmy za nim usiłując dokonać zatrzymania pojazdu. Używaliśmy sygnałów świetlnych i dźwiękowych. Jechaliśmy za nim. Samochód B. szybko oddalał się od nas”. Po czym policjantka snuje przypuszczenia, „on musiał doskonale zdawać sobie sprawę z tego że chcemy dokonać zatrzymania jego pojazdu a nie innego” (k. 11).

7.  W trakcie rozprawy świadek K. K. (2) zeznała częściowo odmiennie „Oddaliśmy telefon, szliśmy do radiowozu aby się z tego rozpisać. Nie pamiętam momentu znieważenia. Gdy mężczyzna ruszył z parkingu to ruszyliśmy za nim z sygnałami świetlnymi i dźwiękowymi. Oskarżony oddalał się bardzo szybko ulicą (...). Nie byliśmy w stanie dogonić go radiowozem. Nie pamiętam w jaki sposób oskarżony nas znieważył ale z tego powodu ruszyliśmy za nim. (…) Po zakończeniu interwencji udaliśmy się do radiowozu z kolegą. Nie pamiętam czy słyszałam słowa znieważające mnie. Oskarżony stał w uliczce parkingowej. Do ulicy głównej jest blisko. Nie wiem dokładnie ile metrów. Mieliśmy światła włączone a jak ruszyliśmy to użyliśmy sygnałów dźwiękowych. Jak wyjechaliśmy z parkingu na ulicę to widzieliśmy oddalający się samochód oskarżonego. Ta ulica ma ostry skręt w lewo a potem jest prosto. (…) Nie pamiętam jakich słów użył oskarżony. Nie pamiętam jak był ustawiony nasz radiowóz.” (k. 117).

8.  Oskarżony M. W. wyjaśnił na temat całego zdarzenia, że nie znieważył funkcjonariuszy, nie uciekał (k. 22). Na potwierdzenie swoich wyjaśnień, w toku postępowania przygotowawczego wniósł o zabezpieczenie nagrania z kamery monitoringu sklepu, którą widział w trakcie interwencji. W toku rozprawy oskarżony podał dodatkowo, że „Przyszedł ten pan i oddał mi ten telefon. Funkcjonariuszka cały czas stała przed maską mojego samochodu. Jak zobaczyłem, że policjant idzie oddać mi telefon to wziąłem ten telefon, odwróciłem się i wsiadłem do swojego auta i szybko ruszyłem. Ja nie panuję nad swoimi emocjami. Nie patrzyłem się na policjantów i nie użyłem takich słów o jakie mnie oskarżają. (…) Dałem gazu, wyjechałem z parkingu. Nie wiedziałem, że policja próbowała mnie gonić zwłaszcza, że dopiero byłem skontrolowany. (…) Radiowóz stał około 5 metrów od mojego samochodu. Jak policjant oddał mi dowód to oni poszli do radiowozu, szli razem. Od bocznej uliczki parkingowej do ulicy w którą skręciłem jest jakieś 50-70 metrów. Jak się skończyła interwencja to dużo radiowozów miało włączone sygnały. Nie widziałem żeby za mną jechał samochód z włączonymi światłami. Nie słyszałem sygnału. Po wyjeździe z parkingu jest 300-400 metrów prostej drogi a potem ostry łuk w lewo.” (k. 116).

9.  Wersje przedstawione przez funkcjonariuszy Policji w newralgicznych momentach są zmienne i sprzeczne ze sobą. Z zeznań świadka K. złożonych w postępowaniu przygotowawczym i na rozprawie odnośnie znieważenia wynika kilka wersji, że 1. oskarżony wypowiedział głośno słowa obelżywe, które częściowo słyszała 2. nie słyszała całego zdania, gdyż gdy je wypowiadała była już w radiowozie. Z biegiem czasu, na rozprawie, pamiętając przebieg wcześniej podjętych czynności wobec oskarżonego 3. nie pamiętała momentu znieważenia, 4. nie pamiętała, w jaki sposób oskarżony ich znieważył, 5. nie pamiętała jakich słów użył oskarżony.

10.  Natomiast świadek A. B. w toku postępowania przygotowawczego zeznał, że oskarżony po zakończonej interwencji i po oświadczeniu, że jest wolny krzyknął niecenzuralne słowa i gwałtownie ruszył swoim samochodem. W toku rozprawy jego wersja była inna i wskazywała, że po oddaniu telefonu, po powrocie funkcjonariuszy do radiowozu M. W. podjechał bezpośrednio do niego, wypowiedział wulgarne słowa i dynamicznie ruszył z parkingu w kierunku ronda.

11.  W zakresie niezatrzymania się do kontroli oskarżony konsekwentnie wyjaśniał, że nie wiedział, że jest ponownie zatrzymywany.

12.  Funkcjonariusze Policji stwierdzili natomiast, że ruszyli za nim używając sygnałów świetlnych oraz dźwiękowych o zmiennym tonie, po tym jak oskarżony ruszył z piskiem opon. A. B. podał także, że trzymali za oskarżonym dystans do ronda, dopiero za rondem zaczął się od nich oddalać.

13.  Z uwagi na takiej treści zeznania funkcjonariuszy Policji istotnym dowodem weryfikującym ich depozycje jest nagranie z monitoringu sklepu (...). Sąd zauważa, że zabezpieczony do sprawy monitoring pochodzi z kamery oddalonej od miejsca interwencji, stąd faktycznie wymaga oglądania z powiększeniu. Z nieznanych przyczyn nie zabezpieczono monitoringu z kamery znajdującej się na lampie tuż przy dokonywanej interwencji. Ale i tak można ustalić, gdzie stał radiowóz, kiedy wsiedli do niego funkcjonariusze Policji, gdzie znajdował się samochód oskarżonego, czy zatrzymał się przy funkcjonariuszu B., jak wyglądał wyjazd z parkingu oskarżonego i „pościg” podjęty przez policjantów.

14.  Załączone w toku postępowania przygotowawczego czarnobiałe wydruki, z uwagi na ich jakość, faktycznie nic nie wnoszą do weryfikacji zeznań świadków. Ale nagranie monitoringu po przybliżeniu kadru pozwala na prześledzenie toku zdarzeń.

15.  Faktem jest, że tego dnia doszło do interwencji. Faktem jest że w miejscu gdzie stał samochód oskarżonego stał również radiowóz z włączonymi sygnałami świetlnymi.

16.  Faktem jest że w pewnym momencie do radiowozu podchodzą dwie osoby, czyli K. K. (2) oraz A. B. i równocześnie otwierają przednie drzwi.

17.  Na nagraniu widać, że pierwszą osobą która wsiadła do samochodu jest K. K. (2), gdyż drzwi pasażera zamykają się jako pierwsze.

18.  Powstaje zatem wątpliwość, kiedy oskarżony wypowiedział wulgarne słowa. Jeżeli oskarżony miałby wypowiedzieć wulgarne słowa po zakończeniu interwencji i oddaniu kontrolowanego telefonu – wersja przedstawiana w toku postępowania przygotowawczego  powinny być usłyszane w całości przez funkcjonariuszy Policji, gdyż jednocześnie odeszli od oskarżonego. Z jednej strony K. K. (2) zeznała, że oskarżony wypowiadał wulgaryzmy głośno, z drugiej strony, że nie słyszała wypowiadanych słów w całości. Nie mogło być tak, że nie usłyszała ich w całości skoro zamknęła drzwi jak oskarżony już odjeżdżał.

19.  Zarejestrowany przebieg zdarzenia wyklucza wersję przedstawioną przez świadka A. B. na rozprawie, że oskarżony zatrzymał się przy nim samochodem i wypowiedział wulgarne słowa. Co prawda na nagraniu widać samochód oskarżonego przejeżdżający obok radiowozu, ale samochód ten w żaden sposób nie zatrzymuje się przy radiowozie, tylko płynnie odjeżdża w stronę ronda i wyjeżdża z parkingu sklepowego.

20.  Odnośnie rzekomego natychmiastowego pościgu za oskarżonym i trzymania się za nim aż do ronda i tutaj monitoring wskazuje coś odmiennego. Jak widać na zapisie radiowóz stał tyłem do wyjazdu, musiał zawrócić, pomiędzy samochodem oskarżonego a radiowozem poruszał się jeszcze jeden pojazd. Co istotne w momencie, gdy radiowóz zawracał samochód oskarżonego nie jest widoczny na nagraniu, czyli musiał zjechać z ronda.

21.  Poza tym oskarżony mógł nie mieć jakiejkolwiek świadomości, że funkcjonariusze Policji postanowili ponownie go zatrzymać skoro wcześniej został zwolniony po przeprowadzonej kontroli, a gdy radiowóz zawrócił, jego nie było już dawno na parkingu.

22.  Nie było bowiem tak jak zeznała policjantka K. K. (2) w toku postępowania przygotowawczego, że radiowóz jechał za samochodem kierowanym przez oskarżonego, raczej było tak jak zeznała świadek na rozprawie w dniu 10 stycznia 2025 r, że „jak wyjechaliśmy z parkingu na ulicę to widzieliśmy oddalający się samochód oskarżonego” (k. 117).

23.  Żaden dowód nie wskazuje, że oskarżony otrzymał bezwątpliwe polecenie do zatrzymania się. Samo użycie przez funkcjonariuszy Policji sygnałów świetlnych i dźwiękowych w tej sytuacji nie było czytelnym poleceniem do zatrzymania pojazdu, którego nie było już na parkingu.

24.  Reasumując materiał dowodowy nie pozwala na bezwąpliwe ustalenie, że oskarżony dopuścił się zarzucanych mu czynów.

Wniosek

o uniewinnienie oskarżonego

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Zasadność zarzutów apelacyjnych.

3. ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

3.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1

Przedmiot zmiany.

Zmieniono wyrok w całości co do winy i uniewinniono oskarżonego.

Zwięźle o powodach zmiany.

Obraza przez sąd pierwszej instancji art. 7 k.p.k. i art. 410 k.p.k., skutkująca błędnymi ustaleniami faktycznymi.

5. Koszty Procesu

Wskazać punkt rozstrzygnięcia z wyroku.

Przytoczyć okoliczności.

2.

Wydatki w sprawie przejęto na rachunek Skarbu Państwa.

6. pODPIS

Anna Kalbarczyk

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Rejonowego w Legionowie z dnia 14 marca 2025 r., sygn. akt II K 567/22 w sprawie M. W..

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana