Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego Warszawa-Praga w Warszawie

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VI Ka 631/23

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi - Północ w Warszawie z dnia 2 marca 2023 r. w sprawie o sygn. akt III K 177/22.

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☒

uchylenie

☒

Zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

J. W.

Sytuacja materialna

Dotychczasowa niekaralność

Informacja e - (...)

Karta karna

k.468

k.484-486

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.1.1.1.

Informacja e - (...)

Karta karna

Dokumenty sporządzone przez uprawnione podmioty i osoby, nie były kwestionowane i nie budziły żadnych wątpliwości.

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

Obrońca oskarżonego zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

1. naruszenie przepisu prawa art. 14 k.p.k. w zw. z art. 17 § 1 pkt 9 k.p.k. - poprzez skazanie oskarżonego za czyn z art. 267 § 2 k.k. podczas, gdy akt oskarżenia zarzucał oskarżonemu popełnienie czynu z art. 267 § 1 k.k., co oznacza przekroczenie granic skargi oskarżyciela wobec braku tzw. tożsamości czynu opisanego w wyroku Sądu I instancji oraz zarzucanego oskarżonemu w akcie oskarżenia, co w konsekwencji prowadzi do braku skargi uprawnionego oskarżyciela w zakresie nowego (innego) zdarzenia historycznego i co stanowi bezwzględną przyczynę odwoławczą, o której mowa w art. 439 k.p.k. § 1 pkt 9 k.p.k.,

2. naruszenie przepisu prawa materialnego tj. art. 267 § 2 k.k. w zw. z art. 49 § 1 k.p.k. poprzez błędną wykładnię pojęcia pokrzywdzonego przestępstwem z art. 267 § 2 k.k. i uznanie, że osobą bezpośrednio pokrzywdzoną tym przestępstwem w rozumieniu przepisu art. 49 k.p.k. jest również E. D., podczas gdy przedmiot ochrony, którym jest bezpieczeństwo systemów informatycznych powoduje, że w przedmiotowej sprawie pokrzywdzonym może być wyłącznie dysponent sieci teleinformatycznej, która administrowała danymi pacjentów, co doprowadziło do naruszenia przepisu prawa procesowego tj. art. 17 § 1 pkt 10 k.p.k. w zw. z art. 12 § 1 k.p.k. polegającego na prowadzeniu postępowania, pomimo braku stosownego wniosku o ściganie pochodzącego od uprawnionego oskarżyciela, co zaś stanowi bezwzględną przyczynę odwoławczą, o której mowa w art. 439 § 1 pkt 9 k.p.k.,

3. naruszenie przepisu prawa materialnego tj. art. 267 § 2 k.k. - poprzez błędną wykładnię pojęcia „braku uprawienia w dostępie do systemu”, polegającą na wadliwym utożsamieniu przez Sąd Rejonowy pojęcia braku w dostępie do systemu z brakiem uprawnieninia do zapoznania się z informacjami w nim zawartymi;

4. naruszenie art. 7 k.pk. poprzez błędną ocenę wyjaśnień oskarżonego w zakresie, w którym wskazywał on, że posiadał nieograniczony dostęp do systemu, jako niewiarygodnych podczas, gdy treść wyjaśnień koresponduje z zeznaniami świadków,

5. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mający wpływ na jego treść, polegający na ustaleniu, że:

- E. D. jest pokrzywdzoną przestępstwem z art. 267 § 2 k.k.,

- oskarżony miał zamiar popełnienia przestępstwa i świadomość tego, iż nie jest on uprawniony do uzyskania dostępu do systemu teleinformatycznego.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Ilość, rodzaj i wzajemne powiązanie zarzutów przemawiały za ich zbiorczym omówieniem. Tym bardziej, że wszystkie były niezasadne.

W pierwszej kolejności wskazać należy, że Sąd Rejonowy nie był związany pierwotnym opisem czynu i przyjętą kwalifikacją prawną, to jest czynem z art. 267 § 1 kk. Wiązało go jednie zdarzenie historyczne, a więc określony sposób działania określonej osoby w określonym miejscu i czasie. Zważywszy na to, że oskarżony zapoznał się z dokumentacją medyczną pokrzywdzonej, wykorzystując posiadany login i hasło do systemu informatycznego, w którym się znajdowała i nie posiadając uprawnienia do jej przeglądania, trafnie przyjęto, że doszło do wyczerpania znamion czynu z art. 267 § 2 kk. Oskarżony nie otworzył bowiem zamkniętego pisma. Nie ominął, ani tym bardziej nie przełamał informatycznego bądź innego zabezpieczenia. Tego typu modyfikacja nie należy w sądowej praktyce do rzadkości. Nie tylko na etapie postępowania I-instancyjnego, ale również odwoławczego, kiedy Sąd II instancji, nawet nie zmieniając ustaleń faktycznych, dokonuje odmiennego zakwalifikowania określonych zachowań. Co zaś się tyczy pokrzywdzonego, to choć ostatecznie uznano za niego także właściciela systemu informatycznego i zarazem dysponenta dokumentacji medycznej pacjentki, w której znajdowały się informacje dotyczące jej osoby i leczenia, jednak nie ulega wątpliwości, że to przede wszystkim oskarżycielka posiłkowa od początku była osobą, na której szkodę działano. Tym samym, wbrew twierdzeniom skarżącego, nie zaistniała bezwzględna przyczyna odwoławcza, o której mowa w art. 439 § 1 pkt 9 kpk w zw. z art. 14 kpk w zw. z art. 17 § 1 pkt 9 kpk.

Powyższe potwierdził Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 14 marca 2023 r. w sprawie o sygn. akt I KK 9/23, stwierdzając że granice oskarżenia zostają utrzymane dopóty, dopóki w miejsce czynu zarzucanego, w ramach tego samego zdarzenia historycznego można przypisać oskarżonemu czyn, nawet ze zmienionym opisem i jego oceną prawną, ale mieszczący się w tym samym zespole zachowań człowieka. Jak z kolei wskazał w wyroku z dnia 8 lutego 2023 r. w sprawie o sygn. akt II ZK 96/22, sąd nie jest związany ani szczegółowym opisem czynu zawartym w zarzucie aktu oskarżenia, ani kwalifikacją prawną nadaną temu czynowi przez oskarżyciela. Zasada skargowości nie ogranicza sądu w ustaleniach szczegółowych elementów faktycznych zdarzenia opisanego w akcie oskarżenia, ani w prawnej ocenie zarzucanego czynu. Opis czynu (podobnie jak i kwalifikacja prawna) wskazany w akcie oskarżenia nie wiąże sądu.

Co do wniosku o ściganie, to jak już wyżej wskazano oskarżycielka posiłkowa była jednym z dwóch pokrzywdzonych działaniem oskarżonego. Przyjmując odmienny punkt widzenia dochodziłoby do irracjonalnej sytuacji, że przy braku zainteresowania ściganiem ze strony właścicieli systemów informatycznych, w tym placówek medycznych - jak miało to miejsce w tym przypadku - osoba, której to bezpośrednio dotyczy i która poniosła faktyczną szkodę nie mogłaby doprowadzić do pociągnięcia sprawcy do odpowiedzialności karnej i pozostałaby jej jedynie droga cywilna. Składając zawiadomienie o popełnieniu przestępstwa i opisując, na czym polegało postępowanie oskarżonego pokrzywdzona jednoznacznie wskazała, że wnosi o jego ściganie. Ów wniosek bez wątpienia pochodził od osoby uprawnionej, a co za tym idzie, wbrew twierdzeniom skarżącego, nie zaistniała bezwzględna przyczyna odwoławcza, o której mowa w art. 439 § 1 pkt 9 kpk w zw. z art. 12 § 1 kpk.

Powyższe potwierdził Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 24 stycznia 2019 r. w sprawie o sygn. akt II KK 6/19, stwierdzając iż ustawa karnoprocesowa nie określa formy, w jakiej pokrzywdzony ma wyrazić wolę ścigania, to jest złożyć wniosek, o którym mowa w art. 12 § 1 KPK. Wola ta może być zatem wyrażona zarówno na piśmie, jak i w trakcie składania zeznań w charakterze świadka. Istotne jest, aby z takiego dokumentu procesowego w sposób wyraźny wynikało żądanie pokrzywdzonego ścigania sprawcy. Jak z kolei wskazał w postanowieniu z dnia 30 czerwca 2020 r. w sprawie o sygn. akt II KK 446/19, złożenie wniosku o ściganie już tylko przez jednego pokrzywdzonego spełnia wymóg uzyskania stanowiska niezbędnego do prowadzenia procesu o występek ścigany na wniosek, a postępowanie z chwilą złożenia wniosku toczy się z urzędu.

Co do meritum, to nie ulega wątpliwości, że by ocena dowodów przeprowadzona przez organ postępowania dokonana została zgodnie z regułami art. 7 kpk konieczne jest: 1) oparcie jej na wszystkich przeprowadzonych dowodach, mając na względzie, że podstawę orzeczenia może stanowić tylko całokształt okoliczności ujawnionych w toku postępowania, mających istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia danej kwestii; 2) uwzględnienie zasad prawidłowego rozumowania; 3) uwzględnienie wskazań wiedzy; 4) uwzględnienie doświadczenia życiowego. Zasada swobodnej oceny dowodów jest zasadą kontrolowanej oceny dowodów, która wyraża się w dwóch aspektach. Po pierwsze, organ procesowy musi uzasadnić, dlaczego oparł się na jednych, a nie na innych dowodach oraz dlaczego nie uznał dowodów przeciwnych. Po drugie, organ odwoławczy kontroluje swobodną ocenę dowodów dokonaną przez organ pierwszej instancji. Przy czym zarzut naruszenia art. 7 kpk nie może ograniczać się do wskazania wadliwości sędziowskiego przekonania o wiarygodności jednych, a niewiarygodności innych źródeł czy środków dowodowych, lecz powinien wykazać konkretne błędy w samym sposobie dochodzenia do określonych ocen, przemawiające w zasadniczy sposób przeciwko dokonanemu rozstrzygnięciu. W grę może wchodzić np. pominięcie istotnych środków dowodowych, niedostrzeżenie ważnych rozbieżności, uchylenie się od oceny wewnętrznych czy wzajemnych sprzeczności.

Jak słusznie wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 15 kwietnia 2021 r. w sprawie o sygn. akt III KK 78/21, prezentowanie własnej - możliwej w realiach konkretnej sprawy - oceny dowodów, bez wykazania błędności tej, której dokonał sąd pierwszej instancji, nie upoważnia jeszcze sądu odwoławczego do zajęcia w tej materii stanowiska odmiennego. Sąd odwoławczy, zwłaszcza w sytuacji, gdy nie prowadzi samodzielnie postępowania dowodowego co do istoty sprawy, jest bowiem głównie sądem kontrolującym procedowanie przed sądem pierwszej instancji i stanowisko tego sądu może zakwestionować jedynie wówczas, gdy wykaże, że to postępowanie i jego wynik obrażają prawo. Sąd Okręgowy podziela również pogląd zawarty w wyroku Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 7 listopada 2019 r. w sprawie o sygn. akt II AKa 173/19. Wskazano w nim, że na uzasadnienie błędu ustaleń faktycznych lub naruszenie standardów swobodnej oceny bądź interpretacji dowodów nie wystarczy subiektywne przekonanie skarżącego o niesprawiedliwości orzeczenia, a konieczne jest wykazanie, że w zaskarżonym wyroku poczyniono ustalenie faktycznie nie mające oparcia w przeprowadzonych dowodach, albo że takiego ustalenia nie poczyniono mimo, że z przeprowadzonych dowodów określony fakt jednoznacznie wynikał, względnie wykazanie, iż tok rozumowania sądu I instancji był sprzeczny ze wskazaniami doświadczenia życiowego, prawidłami logiki, czy zasadami wiedzy.

Przechodząc na grunt niniejszej sprawy, wbrew twierdzeniom skarżącego, Sąd Rejonowy w sposób prawidłowy, zgodny z regułami art. 7 kpk, ocenił cały zgromadzony materiał dowodowy i poczynił trafne ustalenia faktyczne. O ile oskarżony mógł - jako lekarz - korzystać z systemu informatycznego (...), w tym zapoznawać się z dokumentacją medyczną, to dotyczyło to wyłącznie jego pacjentów i odbywało się wyłącznie w celach medycznych. Tymczasem pokrzywdzona nigdy nie była jego pacjentką. Co więcej, jej dokumentacja medyczna została sporządzona podczas korzystania z usług innego podmiotu, to jest (...), gdy tymczasem oskarżony był zatrudniony w (...), który był z nim jedynie kapitałowo i funkcjonalnie powiązany. Dotyczyła też zupełnie innych dziedzin medycznych, albowiem oskarżony jest stomatologiem, a problemy zdrowotne pokrzywdzonej były odmiennej natury. Co więcej, oskarżony potraktował swoje uprawnienia w sposób instrumentalny, albowiem kierując się wyłącznie interesem prywatnym, związanym z toczącym się przeciwko niemu postępowaniem karnym, chciał uzyskać dowody podważające wersję pokrzywdzonej. Mało tego, uzyskaną w ten sposób wiedzę próbował następnie wykorzystać, w oparciu o nią formułując wniosek dowodowy. Wprawdzie ostatecznie nie został on uwzględniony, jednak nie zmienia to faktu potraktowania zarówno swojej profesji, jak i systemu informatycznego, w tym znajdującej się w nim dokumentacji medycznej pokrzywdzonej, w sposób całkowicie przedmiotowy. Tym bardziej, że zapoznanie się z nią było wielokrotne, a wgląd do niej był możliwy po wpisaniu danych identyfikacyjnych pokrzywdzonej. Oskarżony musiał więc nie tylko posłużyć się loginem i hasłem, ale też podjąć dodatkowe działania.

Nie ulega wątpliwości, że oskarżony wiedział, że jego postępowanie jest bezprawne. Jako człowiek i lekarz znajdujący się w sile wieku, a co za tym idzie doświadczony życiowo i zawodowo miał pełną świadomość, że nie może tak po prostu wejść w cudzą dokumentację medyczną i zapoznać się z jej treścią. Wynika to nie tylko z ogólnie przyjętych norm, w tym etyki lekarza, na którą to od zawsze stawiany jest bardzo duży nacisk, ale też uregulowań prawnych, w tym Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, ustawy o zawodach lekarza i lekarza dentysty czy ustawy o prawach pacjenta i rzeczniku praw pacjenta. Ponadto oskarżony wiedział o przepisach RODO i szeregu procedurach bezpieczeństwa obowiązujących w (...) i (...), o których wiedza była powszechna lub o których, jak wynika ze zgromadzonego materiału dowodowego, został zapoznany. Chociażby w formie wiadomości e-mailowej. Jego tłumaczenia, że skoro system został tak skonstruowany, że dostał się tam, gdzie dostać się nie powinien, a co za tym idzie działał zgodnie z prawem, nie zasługiwały na akceptację. To, że oskarżony wykorzystał nadarzającą się okazję nie depenalizowało jego zachowania. Tym bardziej, że nastąpiło to bez wiedzy i zgody. Tak (...), jak i pokrzywdzonej. Gdyby pokrzywdzeni wiedzieli, co zamierza zrobić, to nie tylko nie wyraziliby na to zgody, ale kategorycznie by się temu sprzeciwili. Oskarżony dobrze o tym wiedział i dopiero złożenie wniosku dowodowego opartego na wiedzy, którą w ten sposób pozyskał ujawniło popełnione przez niego przestępstwo.

Wątpliwości nie budziły też pozostałe rozstrzygnięcia. Wymierzona oskarżonemu kara grzywny w wysokości 100 stawek dziennych po 20 złotych każda będzie dla niego odczuwalna, uświadamiając - wraz z samym skazaniem - naganność takiego postępowania. To samo tyczy się orzeczonej na rzecz pokrzywdzonej nawiązki w kwocie 700 złotych, która choć w niewielkim stopniu zrekompensuje jej fakt, że obcy człowiek, w dodatku w tak instrumentalny sposób, zapoznał się z intymną częścią jej życia, jaką są jej problemy zdrowotne i proces leczenia.

Wniosek

Obrońca oskarżonego wniósł o zmianę wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu, ewentualnie uchylenie wyroku i umorzenie postępowania, jak również zasądzenie kosztów za obie instancje według norm przepisanych.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Z uwagi na niezasadność zarzutów brak było podstaw do uwzględnienia związanych z nimi wniosków.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Wyrok Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi - Północ w Warszawie z dnia 2 marca 2023 r. w sprawie o sygn. akt III K 177/22.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Jak już wyżej wskazano, Sąd Rejonowy prawidłowo ocenił zgromadzony materiał dowodowy i dokonał trafnych ustaleń faktycznych, słusznie stwierdzając winę oskarżonego. Nie dopuścił się też innych uchybień, w tym skutkujących bezwzględnymi przyczynami odwoławczymi.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II

Z uwagi na bezzasadność apelacji, na podstawie art. 627 kpk w zw. z art. 634 kpk w zw. z art. 636 § 1 kpk, zasądzono od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 200 złotych tytułem opłaty w postępowaniu w postępowaniu odwoławczym i obciążono go pozostałymi wydatkami tego postępowania. Wysokość opłaty wynika z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych. Zdaniem Sądu Okręgowego oskarżony nie będzie miał żadnych problemów z uiszczeniem tej należności.

7.  PODPIS

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi - Północ w Warszawie z dnia 2 marca 2023 r. w sprawie o sygn. akt III K 177/22.

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

Zmiana