Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego Warszawa-Praga w Warszawie

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VI Ka 637/25

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi – Północ w Warszawie z dnia 4 grudnia 2024 r. w sprawie o sygn. akt VIII K 803/20

1.2  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☒ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji.

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. - obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. - błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. - rażąca niewspółmierności kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Wskazać oskarżonego.

Wskazać fakt.

Dowód ze wskazaniem numeru karty, na której znajduje się dowód.

R. Ł.

Karany

Sytuacja majątkowa

Karta karna k.619-621

Informacja e - (...) k.618

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Wskazać oskarżonego.

Wskazać fakt.

Dowód ze wskazaniem numeru karty, na której znajduje się dowód.

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Wskazać fakt

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu.

Karany

Sytuacja majątkowa

Karta karna

Informacja e - (...)

Załączone dokumenty zostały sporządzone w przepisanej prawem formie przez organy do tego uprawnione, stanowią dowód tego, co zostało w nich urzędowo poświadczone. Strony nie kwestionowały autentyczności dokumentów.

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Wskazać fakt

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu.

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

Zaskarżonemu wyrokowi pełnomocnik oskarżycielki prywatnej zarzucił obrazę przepisów art. 413§ 1 pkt 5 kpk w zw. z art. 5 kpk w zw. z art. 410 kpk w zw. z art. 14 §1 kpkk mającą wpływ na treść wyroku poprzez brak rozstrzygnięcia przez Sąd o czynach określonych w pkt 3 i 4 zarzutu prywatnego aktu oskarżonego, obrazę przepisów postępowania art. 7 kpk , art. 410 kpk, art. 424§1 kpk mającą wpływ na treść orzeczenia, błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia oraz obrazę przepisów prawa materialnego art. 115 § 2 kk oraz art. 12 § 1 kk w zw. z art. 212 § 1 i 2 kk w zw. z art. 216 § 1 i 2 kk

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny lub niezasadny.

Analizując treść zarzutów apelacji stwierdzić należy, że rozstrzygnięcie sądu zawarte w zaskarżonym wyroku uniemożliwia przeprowadzenie w niniejszej sprawie kontroli odwoławczej prawidłowości rozpoznania sprawy , co w konsekwencji skutkować musi uchyleniem wyroku i przekazaniem sprawy Sądowi Rejonowemu dla Warszawy Pragi – Północ w Warszawie do ponownego rozpoznania celem przeprowadzenia na nowo przewodu sądowego w całości i zupełnego rozstrzygnięcia w przedmiocie zarzucanego czyn .

Zgodnie z art. 413 § 1 pkt 5 k.p.k., każdy wyrok powinien zawierać rozstrzygnięcie sądu. Wyrok skazujący, zgodnie z przepisem art. 413 § 2 pkt 1 k.p.k., powinien też zawierać dokładne określenie przypisanego oskarżonemu czynu oraz jego kwalifikację prawną. Opis czynu przypisanego winien być zawarty w sentencji wyroku, a nie w uzasadnieniu (tak m.in. Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 31 stycznia 2018 r., V KK 286/17, Legalis).

Zaskarżony wyrok nie zawiera rozstrzygnięcia w odniesieniu co do czynów z punktu III i IV zarzutu aktu oskarżenia .

Wykładnia a rubrica art. 425 § 2 zdanie drugie prowadzi do wniosku, że użyte w tym przepisie sformułowanie „określonego rozstrzygnięcia” oznacza zaskarżenie orzeczenia „w części” dotyczącej tego braku (art. 425 § 2 zdanie pierwsze). Powyższe implikuje dalszy wniosek, że przedmiotem zaskarżenia może być tylko brak jednostkowego rozstrzygnięcia o konsekwencjach prawnych przypisanego czynu. Wobec tego art. 425 § 2 zdanie drugie nie obejmuje swoim zakresem braku rozstrzygnięcia o przedmiocie procesu, np. w sprawach złożonych przedmiotowo, gdy sąd w wyroku nie rozstrzygnął co do jednego z zarzucanych czynów. Ten „brak” podlega usunięciu przez ponowne rozpoznanie sprawy w tym przedmiotowym zakresie. Odmienne stanowisko w tej kwestii wypowiedział SA w Katowicach w wyroku z 28.01.2019 r., II AKa 154/18, LEX nr 2978599, stwierdzając, że w aktualnym stanie prawnym, zgodnie z przepisem art. 425 § 2 zdanie drugie, przedmiotem zaskarżenia może być brak rozstrzygnięcia. W sytuacji, w której brak rozstrzygnięcia w wyroku merytorycznym dotyczy zaniechania osądu w przedmiocie zawinienia, mimo wyartykułowanego zarzutu w akcie oskarżenia, dochodzi do sytuacji, że w odniesieniu do oskarżonego konieczne staje się przeprowadzenie na nowo przewodu w całości, co warunkuje uchylenie zaskarżonego wyroku w części nierozstrzygniętej i przekazanie sprawy w tym fragmencie sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania zgodnie z art. 437 § 2 zdanie drugie. Z tym poglądem nie można się jednak zgodzić, albowiem stoi temu na przeszkodzie wykładnia historyczna, językowa i systemowa komentowanego przepisu. Został on bowiem wprowadzony w związku z wątpliwościami podnoszonymi w doktrynie i orzecznictwie, czy brak jednostkowego rozstrzygnięcia co do konsekwencji prawnych czynu może być przedmiotem zaskarżenia. Nie bez powodu zatem ustawodawca wprowadzając do art. 425 § 2 zdanie drugie użył zwrotu „określonego rozstrzygnięcia”, a nie tylko słowa „rozstrzygnięcia”. To dookreślenie oznacza, że chodzi tu o sprecyzowane, jednostkowe rozstrzygnięcie, a więc zwrot ten nie obejmuje rozstrzygnięcia o przedmiocie procesu. Jeżeli bowiem w wyroku sąd nie orzekł co do zarzucanego czynu, to nie doszło do rozpoznania sprawy i wówczas nie jest to brak „określonego rozstrzygnięcia”, tylko brak rozpoznania sprawy. Ponadto wykładnia systemowa art. 425 § 2 zdanie drugie pozwala na odczytanie zwrotu „określonego rozstrzygnięcia” w powiązaniu z art. 413 § 2 pkt 2, w którym wymienione zostały określone rozstrzygnięcia, a zatem ich brak może stanowić substrat zaskarżenia. D. Świecki [w:] B. Augustyniak, K. Eichstaedt, M. Kurowski, D. Świecki, Kodeks postępowania karnego. Tom II. Komentarz aktualizowany, LEX/el. 2025, art. 425.

Oskarżony R. Ł. stanął pod zarzutem popełnienia przestępstwa kwalifikowanego z art. 212 § 1i 2 k.k. w zb. z art. z art. 216 § 1 § 2 kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 12 § 1 kk. Natomiast Sąd Rejonowy na rozprawie głównej dnia 25 listopada 2024 r. postanowił uprzedzić na podstawie art. 399 § 1 kpk, iż każde z zachowań stanowi osobny czyn, umożliwiający zastosowanie konstrukcji ciągu przestępstw z art. 91 § 1 kk i zakwalifikowanie każdego z osobna z art. 212 § 1 i 2 kk w zb. z art. 216 § 1 i 2 kk, w zw. z art. 11 § 2 kk, lub z art. 212 § 1 i 2 kk lub z art. 216 § 1 i 2 kk. W związku z powyższym sąd wyodrębnił 5 czynów z zarzutu aktu oskarżenia, natomiast w sentencji wyroku odniósł się jedynie do I, II oraz V z czynów, pominął natomiast orzeczenie co do czynów III i IV, ujętych w zarzucie . Sąd na podstawie art. 66 § 1 i 2 kk oraz art. 67 § 1 kk warunkowo umorzył postepowanie karne przeciwko oskarżonemu w zakresie przypisanego mu czynu zarzucanego mu w punkcie I na okres próby 3 trzech lat. Na podstawie art. 17 § 1 pkt 3 kpk umorzył postepowanie karne przeciwko oskarżonemu w zakresie przypisanych czynów a zarzucanych mu w punktach II i V aktu oskarżenia, z uwagi na znikomą społeczną szkodliwość czynu. Sąd decydując się na zmianę kwalifikacji prawnej czynów, eliminację ujęcia zachowania oskarżonego jako popełnionego w warunkach czynu ciągłego z art. 12 §1 kk powinien być konsekwentny i w wyroku odnieść się do każdego z czynów rozstrzygając w przedmiocie sprawy nakreślonym treścią skargi jaką jest prywatny akt oskarżenia . Tym bardziej, że sąd rejonowy w uzasadnieniu na k. 312 wskazuje, że zastosowana konstrukcja prawna pozwalała na ocenę prze sąd każdego z zarzucanych oskarżonemu czynów z osobna. Mimo tej konstatacji Sąd nie uczynił zadość w wyroku swoim zamierzeniom.

Przyjmując konstrukcję realnego zbiegu przestępstw pozbawił się możliwości eliminacji z opisu czynów przypisanego wyszczególnionych w zarzucie odrębnych czasowo zachowań, co byłoby możliwe przy przyjęciu regulacji art. 12 § 1 kk i przypisania oskarżonemu jednego czynu w którym ujęto by to czego oskarżony się dopuścił realizując znamiona przepisów części szczególnej kodeksu karnego. Dopiero w uzasadnieniu Sąd wyjaśniłby w takim przypadku dlaczego dokonał eliminacji określonych zachowań z opisu przypisanego czynu , z jakich przyczyn uznał, że np. nie miały miejsca lub nie wyczerpują znamion przestępstwa.. Taki sposób wyrokowania i uzasadniania orzeczenia oznaczałby całościowe rozstrzygnięcie w przedmiocie sprawy.

Czyn ciągły określony w art. 12 k.k. jest jednym czynem zabronionym i z punktu widzenia procesu karnego stanowi jednolitą całość. Podstawą odpowiedzialności za ten czyn są więc wszystkie objęte znamieniem ciągłości zachowania, których granice wyznacza początek pierwszego i zakończenie ostatniego z zachowań, jeśli były one podjęte z powziętym z góry zamiarem. Postanowienie SN z 19.12.2023 r., IV KK 489/23, LEX nr 3690248.

Lakoniczne i bardzo oszczędnie bo wyrażone w jednym zdaniu stwierdzenie ,że wyeliminowano z treści zarzutu zachowania z 18 kwietnia 2020 gdyż stanowiły wyraz oceny i stanowiły dozwolona krytykę nie może być uznane za przekonywujące uzasadnienie zarówno decyzji zarówno w swym procesowym wymiarze zakresu rozstrzygnięcia jak i merytorycznym jeśli chodzi o zasadność zarzutu obejmującego szereg zachowań . To płytkie odniesienie się Sądu w uzasadnieniu wyroku do czynów oznaczonych jako trzeci i czwarty nie pozwala na ustalenie, z jakich przyczyn nie zostały one objęte rozstrzygnięciem w sentencji orzeczenia, ani dlaczego sąd nie zajął stanowiska co do winy oskarżonego w zakresie tych zarzutów poprzez jego skazania bądź uniewinnienia lub zasadności umorzenia postepowania. Ocena Sądu Rejonowego odnosząca się do czynów trzeciego i czwartego mogłaby mieć znaczenie w uzasadnieniu tylko wówczas, gdyby w sentencji wyroku znalazło się rozstrzygnięcie obejmujące te czyny. Przy takiej treści uzasadnienia winno to sprowadzić się do uniewinnienia oskarżonego . Całkowicie niedopuszczalne było jak to określił sąd rejonowy na k. 311v badanie tylko trzech zachowań i ograniczenie do nich oceny prawno karnej z punktu widzenia realizacji znamion czynów z art. 212§1 i 2 kk o raz z art. 216§ 1 i 2 kk. Koniecznym było co oczywiste dokonanie oceny prawno karnej każdego elementu zarzucanego zachowania a na co wskazuje treść przepisu art. 413 kpk. Nie sposób nie zwrócić uwagi na dysproporcję jeśli chodzi o poziom i szerokość argumentacji zawartej w uzasadnieniu co do czynów przypisanych a tą odnośnie czynów „wyeliminowanych” jak to ujął sąd rejonowy . Tym bardziej zwraca to uwagę w sytuacji kiedy te de facto pominięte w ocenie zachowania nie odbiegały w zakresie poziomu godzenia w dobra osobiste oskarżyciela prywatnego od tych , co do których sąd wypowiedział się w wyroku i szerzej swoje stanowisko uzasadnił . Nie wskazano dlaczego zachowanie nie wyczerpuje znamion czynów zniesławienia lub znieważenia, wreszcie czy też zaszły warunki do przyjęcia kontratypu eliminującego bezprawność zachowania realizującego znamiona czynów zabronionych . Tym samym sąd rejonowy nie wypowiedział się ani w wyroku ani w uzasadnieniu w sposób wymagany odnośnie części z zarzucanych zachowań.

Trafnie zatem wskazuje skarżący w zarzucie apelacyjnym, iż brak rozstrzygnięcia co do III i IV z czynów stanowi jednoznacznie naruszenie normy z art. 413 § 1 pkt 5 k.p.k., zgodnie z którą każdy wyrok powinien zawierać rozstrzygnięcie sądu, a taka obraza przepisu postępowania przez Sąd Rejonowy miała oczywisty wpływ na ostateczną treść orzeczenia.

Budzi wątpliwości sama przyjęta przez sąd rejonowy konstrukcja realnego zbiegu czynów oskarżonego a więc z zaniechaniem kwalifikowania czynów jako popełnionych w warunkach art. 12 kk. Zważyć należy na krótkie odstępy dokonywanych wpisów, publikacji internetowych, wręcz identyczny sposób działania i tożsama motywacja, cały krótki okres zachowania , brak jakiegokolwiek działania oskarżyciela prywatnego w międzyczasie , które mogłoby prokurować spontaniczna , nagła reakcję oskarżonego . Wszystkie te okoliczności winne być wzięte pod uwagę dla potrzeb oceny realizacji czynów w warunkach czynu ciągłego.

Nie sposób odmówić racji zarzutom apelacji o dokonaniu w sposób dowolny przez sąd rejonowy oceny, iż stopień społecznej szkodliwości czynu z pkt 1 a i jego zawinienia jest nieznaczny zaś czyny z pkt 1 b i 1 c charakteryzują się znikomym stopniem społecznej szkodliwości . Sąd Rejonowy większość uwagi poświęca publicznemu zachowaniu oskarżyciela prywatnego , które nie było imiennie skierowane do oskarżonego a pomija takie elementy jak motywacja oskarżonego , okoliczności rozpowszechnienia treści, wielokrotność działania , sposób działania tj. upowszechnianie treści nieprawdziwych, wulgarnych za pomocą środków masowego komunikowania . W sposób nieuprawniony w świetle danych zgromadzonych w sprawie przyjmuje, iż zachowanie oskarżonego było odpowiedzią na wcześniejsze zachowanie pokrzywdzonej , której słowa stanowiły prowokację do aktywności oskarżonego ,że jego działanie było wkładem w debatę publiczną , kontrargumentacją wobec twierdzeń głoszonych przez pokrzywdzoną . Brak było korelacji pomiędzy słowami pokrzywdzonej a działaniami oskarżonego wymierzonymi w bezpośrednio w nią. Brak było związku czasowego , związku merytorycznego między aktywnościami stron. Słowa oskarżonego w żadnym zakresie nie odnosiły się od istoty konkretnych wypowiedzi pokrzywdzonej, nie przedstawiają jakiejkolwiek argumentacji wykazującej bezzasadność słów pokrzywdzonej a stanowią w większości inwektywy, wulgaryzmy. Słowa oskarżonego nie pozostają w żadnym stopniu adekwatności jeśli chodzi o słownictwo , nie maja żadnej wartości treściowej , poznawczej. Oskarżony kierował je do konkretnego adresata mimo, że sam nim nie był jeśli chodzi o działalności oskarżyciela prywatenego. Tym samym potraktowanie działalności pokrzywdzonej jako mającej dawać asumpt do zachowania oskarżonego i co ma stanowić o podstawie tak dokonanej oceny stopnia społecznej szkodliwości czynów o których wypowiedział się sąd rejonowy nie przekonuje i nakazuje przyjąć zasadność zarzutów co do uchybień sądu w zakresie naruszenia przepisów wskazanych w apelacji.

Wniosek

Wnosi o uznanie oskarżonego za winnego wszystkich zarzucanych mu czynów określonych w prywatnym akcie oskarżenia

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny lub niezasadny.

Wniosek o orzeczenie reformatoryjne nie jest zasadny wobec treści przepisu art. 454 §1 kpk oraz wobec braku rozstrzygnięcia sądu I instancji co do czynów III i IV w ramach zarzucanego R. Ł. w akcie oskarżenia zachowania. Konieczne jest uchylenie zaskarżonego wyroku i ponowne rozpoznanie sprawy przez Sąd Rejonowy.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

Wskazać wszystkie okoliczności, które sąd uwzględnił z urzędu, niezależnie od granic zaskarżenia
i podniesionych zarzutów (art. 439 k.p.k., art. 440 k.p.k.).

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności.

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.3  1

Przedmiot utrzymania w mocy

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy.

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.3.1  1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany.

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☒ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia.

Wydany w niniejszej sprawie wyrok nie zawiera rozstrzygnięcia co do czynów z punktu III i IV zarzucanego R. Ł. zachowania co stanowi obrazę art. 413 § 1 pkt 5 k.p.k., mającą wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia, skutkując ostatecznie brakiem możliwości dokonania merytorycznej kontroli instancyjnej zaskarżonego orzeczenia. Sąd dokonał również dowolnego ustalenia stopnia społecznej szkodliwości czynów przypisanych oskarżonemu co nakazuje dokonanie ponownej oceny i orzeczenia w tym zakresie.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia.

4.

Konieczność warunkowego umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i warunkowego umorzenia ze wskazaniem podstawy prawnej warunkowego umorzenia postępowania.

5.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia.

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

Przy ponownym rozpoznaniu sprawy Sąd Rejonowy przeprowadzi postępowanie dowodowe, następnie zebrany i należycie ujawniony na rozprawie materiał dowodowy podda wszechstronnej i gruntownej ocenie, uwzględniającej reguły określone w art. 7 k.p.k., wyprowadzając wnioski w przedmiocie odpowiedzialności karnej oskarżonego z uwzględnianiem okoliczności wskazanych w niniejszym uzasadnieniu . W toku wyrokowania Sąd I Instancji uczyni w pełni zadość normom proceduralnym, o których mowa w art. 413 § 1 pkt 5 k.p.k.

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia z wyroku

Lp.

Wskazać punkt rozstrzygnięcia z wyroku.

Przytoczyć okoliczności.

6.  Koszty Procesu

Wskazać oskarżonego.

Wskazać punkt rozstrzygnięcia z wyroku.

Przytoczyć okoliczności.

7.  PODPIS

0.11.3 Granice zaskarżenia

Wpisać kolejny numer załącznika 1

Podmiot wnoszący apelację

Pełnomocnik oskarżycielki prywatnej

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi – Północ w Warszawie z dnia 4 grudnia 2024 r. w sprawie o sygn. akt VIII K 803/20

0.11.3.1 Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2 Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji.

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. - obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. - błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. - rażąca niewspółmierności kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☐

Uchylenie

☒

zmiana