Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego Warszawa-Praga w Warszawie

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VI Ka 639/22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi – Południe w Warszawie z dnia 29 października 2021r. sygn. akt III K 323/20

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☒ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzuty podniesione w apelacji obrońcy oskarżonego

3.1 obraza prawa materialnego poprzez „niewskazanie zamiaru bezpośredniego , wysokości i rodzaju szkody jaką odniósł ZGN w związku ze złożonym oświadczeniem oraz naruszenia norm prawa cywilnego wymaganych przepisami ustawy o własności lokali , które zabraniałyby posiadanie udziału w nieruchomości lub rozpoczętej budowy budynku – w stanie niepozwalającym na jego zamieszkanie”;

3.2. obraza prawa procesowego poprzez:

- niewskazanie podstaw faktycznych w oparciu o które sąd uznał , iż doszło do popełnienia zabronionego czynu;

- poprzez niezamieszczenie w opisie elementów wskazujących na sposób wprowadzenia ZGN w błąd co do poosiadania nieruchomości i tytułów prawnych do nieruchomości ;

- poprzez oparcie orzeczenia na nieudowodnionych ustaleniach zakresie narażenia ZGN na poniesienie szkody lub tez faktycznego jej poniesienia,

- naruszenie art. 7 k.p.k. poprzez brak rozważenia wszystkich dowodów, w tym dowodów teść akt lokalowych mieszkania , wskazujących na poniesienie nakładów na remont lokalu i spłatę zadłużenia;

- naruszenie art. 8 k.p.k. poprzez brak samodzielnego ustalenia , jaka norma zobowiązywała oskarżoną do składania oświadczeń woli o posiadanych lokalach mieszkalnych

3.3. nieprawidłowość orzeczenia o obowiązku naprawienia szkody, skoro nie ma możliwości ustalenia jej faktycznej wysokości.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

W pierwszej kolejności odnieść się trzeba do kwestii dopuszczalności rozpoznania apelacji wniesionej przez oskarżoną, gdyż była ona przedmiotem wniosku oskarżyciela publicznego złożonego na rozprawie apelacyjnej o pozostawienie bez rozpoznania tego środka odwoławczego ( k.602). Przypomnieć zatem należy, że zaskarżony wyrok zapadł w trybie art. 387 § 2 k.p.k., co powodowało ograniczenia w możliwości jego zaskarżenia. Zgodnie bowiem z art. 447 § 5 k.p.k. podstawą apelacji nie mogą być zarzuty określone w art. 438 pkt 3 i 4, związane z treścią zawartego porozumienia, o którym mowa w art. 343, art. 343a i art. 387 k.p.k. Wymienione w art. 438 pkt. 3 i 4 k.p.k. tzw. względne przesłanki odwoławcze to błąd w ustaleniach faktycznych i rażąca niewspółmierność kary. Już choćby z treści przepisu wynika więc, że wyrok wydany w trybie konsensualnym może zostać poddany kontroli instancyjnej w sytuacji podniesienia zarzutu obrazy prawa materialnego jak i uchybień proceduralnych, mających wpływ na jego treść. Dodać przy tym trzeba, że w niniejszej sprawie faktycznie zarzucono uchybienia mieszczące się w zakresie owych podstaw odwoławczych, a nie jedynie „nazwano” tak zarzuty, zmierzające do zakwestionowania uzgodnionej kary. Analiza całego środka odwoławczego wniesionego przez oskarżoną pozwala stwierdzić, że przede wszystkim kwestionowała ona możliwość wydania wyroku konsensualnego, skoro nie zostały należycie wyjaśnione wszystkie okoliczności istotne dla ustalenia jej odpowiedzialności karnej, a wiążące się zarówno z postacią zamiaru (celowego wprowadzenia w błąd pokrzywdzonego), jak też spowodowaniem szkody i, ewentualnie, jej wysokością. Negowała jednak także subsumpcję ustalonego zachowania pod przepis prawa, a to ze względu na brak zrealizowania wszystkich ustawowych znamion przypisanego jej występku oszustwa (brak zamiaru, wprowadzenia w błąd, a przede wszystkim - wyrządzenia szkody, czyli niekorzystnego rozporządzenia mieniem pokrzywdzonego).

Niezależnie od powyższego stwierdzić trzeba, że nawet gdyby podzielić stanowisko prokuratora przedstawione co do niedopuszczalności wniesiea apelacji przez oskarżoną, nie wyklucza to możliwości zajęcia przez sąd odwoławczy stanowiska, że zachodzą warunki, o jakich mowa w art. 440 k.p.k., zgodnie z którym orzeczenie podlega zmianie na korzyść oskarżonego, jeżeli utrzymanie orzeczenia w mocy byłoby rażąco niesprawiedliwe. ( patrz: wyrok

Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 14 kwietnia 2016 r. , sygn. II AKa 42/16).

Bez wątpienia zaś rażąco niesprawiedliwe jest orzeczenie skazujące za popełnienie przestępstwa w sytuacji, gdy zachowanie oskarżonej nie nosiło wszystkich wymaganych ustawą znamion czynu zabronionego z art. 286 § 1 k.k.

Przepis ten statuuje odpowiedzialność karną tego, kto w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadza inną osobę do niekorzystnego rozporządzenia własnym lub cudzym mieniem za pomocą wprowadzenia jej w błąd albo wyzyskania błędu lub niezdolności do należytego pojmowania przedsiębranego działania. Jest to zatem przestępstwo materialne( znamienne skutkiem w postaci niekorzystnego rozporządzenia mieniem), a warunkiem odpowiedzialności jest działanie (zaniechanie) sprawcy w celu osiągnięcia korzyści majątkowej. Zamiar bezpośredni o szczególnym zabarwieniu wymagany jest więc tak co do „wprowadzenia w błąd", jak i świadomości o niekorzystnym rozporządzeniu mieniem przez pokrzywdzonego. Wreszcie - i stota korzyści majątkowej polega na polepszeniu sytuacji materialnej sprawcy i może to być nawet czasowe, przejściowe polepszenie tej sytuacji. ( vide: wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 8 lutego 2023 r. . sygn. II AKa 259/20)

W ocenie sądu odwoławczego zachowanie zarzucane, a więc i przypisane oskarżonej, nie zawiera takich znamion.

Sąd Rejonowy prezentując odmienne stanowisko stwierdził, że oskarżona wprowadziła w błąd pracowników ZGN co do faktu posiadania tytułu prawnego do innego lokalu, choć tego w żaden sposób nie umotywował. Zdaniem Sądu korzyść majątkową uzyskana przez oskarżoną polegała na tym, że „uzyskała ona lokal komunalny na warunkach znacznie korzystniejszych niż rynkowe” oszczędzając w ten sposób znaczną sumę (?) . Gdy zaś chodzi o niekorzystne rozporządzenie mieniem przez pokrzywdzonego Sąd uznał, że na skutek działania oskarżonej Urząd Dzielnicy (...) nie mógł realizować swego obowiązku wobec osób uprawnionych do otrzymania lokalu socjalnego i to spowodowało bliżej nieustaloną szkodę, której część stanowi kwota 20 000 złotych. Argumentacja ta jest chybiona i nie przystaje do realiów sprawy.

Przypomnieć bowiem trzeba, że oskarżona w dniu 27 lutego 2014r. złożyła wniosek o zamianę lokalu, nie zaś – o przydział lokalu mieszkalnego z zasobów gminy. Uprzednio zajmowała lokal, którego prawidłowość przyznania i zawarcia umowy najmu nie była kwestionowana. Mieszkanie numer (...) przy ul. (...) o powierzchni 31,10 m.kw. zamieszkane było z kolei przez lokatorów i obarczone poważnym długiem (o czym dalej). Wymagało również generalnego remontu. Od momentu podjęcia uchwały z dnia 16 kwietnia 2014r. o wyrażeniu zgody na zamianę obu lokali (k.213), oskarżona wraz z dziećmi nieprzerwanie zamieszkiwała w tym lokalu (k. 81, k. 129. K. 132). Z przeprowadzonej w dniu 12 stycznia 2015r. wizji lokalnej wynika, że po zawarciu umowy najmu tegoż lokalu, został on przez oskarżoną generalnie wyremontowany, włącznie z wymianą wszelkich instalacji. Uprzednio, w związku ze zgodą na zamianę lokali M. A. pokryła zaległości czynszowe poprzednich lokatorów mieszkania przy ul.(...) (...) – wnosząc depozyt na poczet zapłaty w kwocie 27 678,14 złotych ( k. 214 – 215) Jednocześnie zajmowane przez nią do tego momentu mieszkanie przy ul. (...), które oskarżona również w całości wyremontowała, nie obciążone było żadnymi długami( k. 218, 219). W dacie składania przez oskarżoną wniosku o zamianę lokalu jej dom, którego była współwłaścicielem, nie nadawał się do zamieszkania (dokumentacja fotograficzna, brak dowodów przeciwnych jej wyjaśnieniom). .

Z akt sprawy wynika także, że pierwotnie wniesiony akt oskarżenia o czyn z art. 286 § 1 k.k. popełniony w dniu 27 lutego 2014r., został zwrócony w trybie art. 337 § 1 k.k. - celem prawidłowego określenia jego znamion, poprzez wskazanie wartości szkody ( k. 384 – 385). Zapewne nastąpiło to po części w związku ze stanowiskiem pokrzywdzonego, który kilkakrotnie w toku dochodzenia nie potrafił określić dokładnie, jakie – poza społecznymi – straty w jego majątku spowodowało działanie oskarżonej ( k. 371).

Podejmowane następnie czynności dowodziły, że kwestia ta nie została jednoznacznie interpretowana, gdyż zarówno pokrzywdzony jak i organy ścigania nie tylko rozbieżnie pojmowały rozmiar szkody, ale też samego charakteru „niekorzystnego rozporządzenia mieniem”. Ustalano bowiem, jaka była wartość mieszkania przydzielonego oskarżonej (k. 389) i rozważano w związku z tym skierowanie sprawy do Sądu Okręgowego – jako właściwego rzeczowo ( k. 391). Wątpliwości w tym zakresie były tak istotne, że doprowadziły początkowo do umorzenia śledztwa – wobec przyjęcia braku znamion czynu zabronionego ( k. 400) , a to zarówno z powodu braku kierunkowego zamiaru po stronie M. A. jak też ustalenia, że nie doszło do niekorzystnego rozporządzenia mieniem przez Urząd D. (...). To stanowisko zostało zakwestionowane przez sąd rozpoznający zażalenie na umorzenie śledztwa wniesione przez pokrzywdzonego, który uchylając zaskarżone postanowienie wskazał, że M. A. utrudniła gminie realizację jej zadań w zakresie zapewnienia lokalu socjalnego osobom podlegającym eksmisji, za co koszty ponosi właśnie Gmina. Ów globalny koszt, zdaniem sądu rozpatrywać w niniejszej sprawie należało właśnie jako „szkodę”, będącą efektem niekorzystnego rozporządzenia mieniem. ( k. 420)

Jednocześnie, w dniu 2 października 2019r. pokrzywdzony – Zakład (...) wystąpił przeciwko M. A. z pozwem o eksmisję z przedmiotowego lokalu, nie domagając się jednak zapłaty jakiejkolwiek kwoty z tytułu odszkodowania czy bezumownego korzystania z lokalu ( k. 445).

Po ponownym złożeniu aktu oskarżenia, Sąd Rejonowy (w składzie wydającym następnie zaskarżony wyrok) postanowił o zwrocie, na podstawie art. 344a k.p.k., sprawy prokuratorowi celem usunięcia istotnych braków postępowania, których upatrywał m.in. w braku określenia sytuacji finansowej oskarżonej w dacie czynu – przez pryzmat jej wyjaśnień o nakładach poniesionych na mieszkanie i sytuacji majątkowej – w kontekście zamiaru popełnienia oszustwa i działania w celu osiągnięcia korzyści majątkowej. Pomimo, że co do tej kwestii stanowisko sądu a quo zostało zaaprobowane w decyzji sądu odwoławczego, rozpoznającego zażalenie na zwrot sprawy prokuratorowi, sąd meriti nie podjął w istocie żądnych czynności mogących przyczynić się do wyjaśnienia wspomnianych okoliczności, a jednocześnie zaakceptował wniosek złożony w trybie art. 387 § 1 k.p.k. Trudno więc zrozumieć na jakiej podstawie sąd ten doszedł do przekonania, o istnieniu celowego, kierunkowego zamiaru M. A., którego realizacją miało być wprowadzenie w błąd pokrzywdzonego, podjęte także w celu osiągniecia korzyści majątkowej.

W kwestii wprowadzenia w błąd pokrzywdzonego argumentacja skarżącej jest trudna do aprobaty, gdyż w formularzu wniosku wypełnianego przez oskarżoną wyraźnie sformułowano pytanie o tytuł prawny do nieruchomości, a więc także „budynkach w trakcie budowy”. Nie może zatem oskarżona skutecznie dowodzić, że jej oświadczenie, iż takiej nieruchomości nie posiada było prawdą, gdyż opacznie rozumiała potrzebę podania informacji, jako obejmującej jedynie budynki czy lokale nadające się do zamieszkania. Z konstatacji tej nie wynika automatycznie, by zamiarem działania oskarżonej było „osiągnięcie korzyści majątkowej” oraz „doprowadzenie do niekorzystnego rozporządzenia mieniem”.

Oceniając zachowanie oskarżonej w aspekcie tych zagadnień należy najpierw zaznaczyć, że – wbrew wcześniejszym sugestiom sądu – czynić to trzeba wyłącznie pod kątem sytuacji prawnej mieszkania, które zasiedliła ona na skutek zamiany lokali. Innymi słowy – ogólnie zła sytuacja mieszkaniowa w zasobach ZGN, nie ma znaczenia dla ustalenia, czy doszło w ogóle do niekorzystnego rozporządzenia tym konkretnym lokalem i jaka była wobec tego wartość szkody. Już w tym miejscu wskazać należy, że wcześniejsze rozważania sądu uchylającego postanowienie o umorzeniu śledztwa były o tyle niezrozumiałe, że dotyczyły zaspokojenia potrzeb osób uprawnionych do uzyskania lokalu socjalnego, podczas gdy lokal uzyskany przez oskarżoną miał charakter „lokalu komunalnego” i jako taki nie mógł stać się przedmiotem przydziału osobom eksmitowanym z innych mieszkań np. na skutek zadłużenia czynszowego.

W dacie składania wniosku i zawarcia umowy najmu tegoż lokalu, był on zadłużony na kwotę niemal 30 000 zł. (rok 2014), co oznacza, że na skutek zajmowania go przed dotychczasowych lokatorów Urząd Dzielnicy ponosił wymierną stratę finansową. Jest przy tym oczywiste, że nie mógł stać się on przedmiotem decyzji o przyznaniu go jako lokal socjalny, gdyż uprzednio koniecznym byłoby uzyskanie wyroku eksmisyjnego wobec dotychczasowych lokatorów, którym przecież …. również przysługiwałby wówczas lokal socjalny. Innymi słowy - gdyby oskarżona nie wystąpiła o zamianę i możliwość zamieszkania w nim, zapewne przez jakiś czas jeszcze zasiedlaliby go dotychczasowi lokatorzy , a zwiększałoby się związane z tym zadłużenie. Metraż i położenie lokalu nie wskazuje, aby mógł być on traktowany jako lokal socjalny, a pokrzywdzony nie przedstawił żadnych dowodów na to, by w tym samym czasie ( luty 2014r.) inne osoby ubiegały się o możliwość jego wynajęcia, jak również na to, że występował wówczas o eksmisję mieszkających tam osób.

Wskazywane wyżej dowody świadczą o tym, że oskarżona pokryła zadłużenie w kwocie 30 000 zł. i przeprowadziła generalny remont lokalu, mając pełną świadomość, że nie jest jego właścicielką, a więc ponosi nakłady na cudzą rzecz. Nakłady te pozostały jako trwały wkład, powiększający wartość mieszkania, a więc i majątek pokrzywdzonego. Oznacza to, że dokonane przezeń rozporządzenie mieniem nie tylko nie było niekorzystne, nie wyrządziło szkody, ale wręcz przyniosło pozytywny skutek finansowy. Koszty generalnego remontu i spłaty zadłużenia należy porównywać z cenami najmu lokalu o zbliżonym metrażu i stanie technicznym ( przed remontem). Gdyby przyjąć, że koszty te wyniosły ok. 100 000 czy 80 000 złotych, to stanowiłyby równowartość kilkuletniej ceny najmu na wolnym rynku mieszkania tej wielkości i standardzie. Pamiętać bowiem trzeba, że cena ta odnosi się nie tylko do metrażu ( 38 metrów), ale także bardzo złego stanu technicznego tego konkretnego lokalu. Gdyby nawet zakładać, że jego cena najmu oscylowała wówczas wokół 1 000 zł, a więc 12 000 złotych rocznie, to wydatki poniesione przez M. A. w związku z dokonaną zamianą ( nie uzyskała przecież zwrotu nakładów poniesionych na wcześniej zamieszkały lokal) stanowiły równowartość ceny kilku lat najmu wolnorynkowego. Uwzględniając wiek dzieci, pobierających naukę szkolną, sytuację osobistą oskarżonej ( brak zgody ZGN na zamieszkiwanie w lokalu jej partnera ojca dzieci), trudno przyjąć, że sądziła ona, iż będzie tam mieszkać przez bliżej nieokreślony czas, zwłaszcza, że powodem zamiany mieszkania miała być właśnie nauka małoletnich.

Omawiana kwestia wiąże się ściśle z ustaleniem zamiaru oskarżonej. Co w sprawie niezwykle istotne, a co zostało pominięte przez sąd meriti– w dacie złożenia wniosku o zamianę, oskarżona zajmowała lokal komunalny, który został jej przydzielony zgodnie z prawem, który także wyremontowała na swój koszt (pozostawiając przecież w zasobach ZGN) i co do którego nikt nie żądał, by wraz z rodziną go opuściła. Innymi słowy – gdyby nie chęć zamiany mieszkań, M. A., płacąc regularnie należny czynsz, zamieszkiwałaby nadal w lokalu przy ul. (...), zaś dotychczasowi lokatorzy mieszkania przy ul. (...) zajmowaliby je przez dalszy, bliżej nieokreślony czas, generując straty w postaci zadłużenia i pogarszania stanu technicznego (który przecież, przed przydzielaniem lokalu kolejnym osobom, zapewne musiałby ulec poprawie na koszt gminy). Z tego punktu widzenia istotnie oskarżona miała prawo sądzić, że Urząd Dzielnicy nie tylko nie ponosi żadnej szkody na skutek jej działania, a przeciwnie – że uzyskuje wymierny zysk.

Dodać do tego trzeba, że gdyby zamiast M. A. umowę najmu lokalu (na skutek zamiany) uzyskała inna, uprawniona osoba, dla pokrzywdzonego – w sferze majątkowej – skutek byłby identyczny. Przed wyrażeniem zgody na ZAMIANĘ, w dwóch mieszkaniach komunalnych pozostających w zasobach ZGN mieszkali uprawnieni najemcy, zaś po tej zamianie – oba lokale były nadal w zasobach tejże ZGN i zajmowane były przez te same osoby. Nie można więc mówić o jakimkolwiek niekorzystnym rozporządzeniu, a także uzyskaniu przez oskarżoną korzyści majątkowej czy takim celu jej działania. Gdyby rozumowanie to było błędne, to po zgłoszeniu przez oskarżoną chęci najmu zadłużonego mieszkania przy ul. (...) , ZGN podjąłby kroki mające na celu eksmitowanie dotychczasowych lokatorów, tyle tylko, że musiałby wówczas zapewnić im lokal socjalny, którego nie posiadał. Zapewne dlatego kroków takich nie podejmowano uznając, że koszty wynikające zadłużenia mieszkania są niższe niż konieczność ponoszenia opłat w związku z brakiem możliwości zapewnienia lokalu socjalnego dotychczasowym lokatorom mieszkania numer (...) przy ul. (...). Hipoteza co do ewentualnego wynajęcia mieszkania innym osobom i „odzyskania” przez ZGN jednego lokalu byłaby może godna rozważenia, gdyby przez złożeniem wniosku o zamianę, oskarżona nie dysponowała żadnym mieszkaniem komunalnym. Wtedy wstępując w stosunek najmu „zajęłaby” miejsce innej osobie, posiadającej prawo do lokalu komunalnego, zmuszając ZGN do zaspokojenia potrzeb tejże innej osoby w inny sposób i ponosząc tego wymierne koszty. W istniejącej sytuacji faktycznej, brak działania oskarżonej nie umożliwiłby swoistego „odzyskania” lokalu przy ul. (...). Z tych względów nie można mówić o niekorzystnym rozporządzeniu mieniem, a co za tym idzie – wypełnieniu znamion oszustwa, a więc czynu zabronionego, którego podstawowym dobrem ochrony jest mienie. Niekorzystność rozporządzenia mieniem nie może być rozpatrywana w płaszczyźnie skutków w sferze osobistej pokrzywdzonego, odbiorze społecznym czy ocenach moralnych. Musi ona bowiem mieć wymiar materialny, rodzić skutki dla majątku pokrzywdzonego. Uzyskanie przez sprawcę, potencjalnie, korzyści majątkowej łączy się więc z poniesieniem przez pokrzywdzonego wynikającej właśnie z niekorzystnego – z punktu widzenia jego interesów – wykorzystania majątku. Takiego skutku działanie oskarżonej jednak nie wywołało.

Trafny był więc zarzut obrazy prawa materialnego poprzez wadliwe ustalenie, że oskarżona swoim zachowaniem wyczerpała znamiona art. 286§1 kk i to nie tylko ze względu na wykazany wyżej brak „niekorzystności” w rozrządzeniu mieniem. Skoro bowiem organy ścigania jak i sąd miały istotne wątpliwości, czy ów materialny skutek wystąpił, to nie ma podstaw, by zanegować wiarygodność M. A. traktującej swoje działania jako generujące zysk dla ZGN. Inaczej mówić - niezależnie od obiektywnego braku powyższego ustawowego znamienia, nie da się uznać, by choćby hipotetycznie był on objęty umyślnym zamiarem działania oskarżonej.

Wniosek

Uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi I instancji

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Zgodnie z art. 437 § 2 k.p.k., sąd odwoławczy zmienia zaskarżone orzeczenie orzekając odmiennie co do istoty, lub uchyla je i umarza postępowanie; w innych wypadkach uchyla orzeczenie i przekazuje sprawę sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania. Uchylenie orzeczenia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania może nastąpić wyłącznie w wypadkach wskazanych w art. 439 § 1, art. 454 lub jeżeli jest konieczne przeprowadzenie na nowo przewodu w całości.

Wobec tego, że nie wystąpiła żadna z okoliczności warunkujących uchylenie wyroku wniosek nie zasługiwał na uwzględnienie.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.8.1. 

Przedmiot i zakres zmiany

Orzeczenie co do winy

Zwięźle o powodach zmiany

Z powodów opisanych w punkcie 3 Sąd Okręgowy uznał, że zachowanie oskarżonej opisane aktem oskarżenia nie wyczerpało znamion czynu zabronionego, co zgodnie z art. 414 § 1 k.p.k. w zw. z art. 437 § 2 k.p.k. nakazywało zmianę wyroku co do istoty sprawy i uniewinnienie M. A..

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☒ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Obciążenie wydatkami postępowania Skarbu Państwa

W związku z tym, ze doszło do zmiany orzeczenia i uniewinnienia oskarżonej od popełnienia zarzucanego jej czynu, na podstawie art. 632 pkt. 2 k.p.k. wydatkami postępowania w sprawie ściganej z oskarżenia publicznego należało obciążyć Skarb Państwa.

7.  PODPIS

SSO Beata Tymoszów SSO Anna Zawadka SSO Anita Jarząbek – Bocian

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Oskarżona

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Orzeczenie o winie

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana