Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego Warszawa-Praga w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VI Wydział Karny Odwoławczy w składzie :

Przewodniczący: SSO Adam Bednarczyk

Protokolant: sekr. sądowy Robert Wójcik

przy udziale prokuratora Józefa Gacka

po rozpoznaniu dnia 24 października 2018 r. w Warszawie

sprawy P. N. s. M. i U., ur. (...) w W.

oskarżonego o przestępstwo z art. 286 § 1 kk

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi-Północ w Warszawie

z dnia 29 listopada 2017 r. sygn. akt IV K 664/16

zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy; zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. M. B. kwotę 516,60 zł tytułem wynagrodzenia za obronę z urzędu w instancji odwoławczej wraz z podatkiem VAT; zwalnia oskarżonego od kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, wydatki przejmując na Skarb Państwa.

VI Ka 660/18

UZASADNIENIE

Wyrokiem Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi Północ w Warszawie z dnia 29 listopada 2017 r. w sprawie IV K664/16 P. N. został uznany winnym popełnienia ciągu przestępstw z art.286§1 kk. i za to na podstawie art.286§1 kk. w zw. z art. 91§1 kk. w zw. z art.4§1 kk. skazał go i wymierzył mu karę 1 roku pozbawienia wolności, której wykonanie w oparciu o art.69§1 i 2 kk. w zw. z art.70§2 kk. w zw. z art.4§1 kk. warunkowo zawiesił na okres próby 5 lat; na podstawie art.46§1 kk. w zw. z art.4§1 kk. zobowiązał oskarżonego do naprawienia szkody; na podstawie art.73§2 kk. w zw. z art.4§1 kk. oddał oskarżonego pod dozór kuratora w okresie próby; orzekł o kosztach obrony z urzędu i kosztach postępowania sądowego.

Wyrok ten zaskarżył w całości obrońca oskarżonego w konkluzji wnosząc o zmianę zaskarżonego orzeczenia i uniewinnienie P. N. od popełnienia przypisanego mu czynu.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja obrońcy oskarżonego nie jest zasadna i przez to nie zasługuje na uwzględnienie.

Sąd Rejonowy w sposób prawidłowy przeprowadził wszelkie dostępne mu w tej sprawie dowody. Oceny ich dokonał nie wychodząc poza ramy art.7 jak i 5§2 kpk. Na podstawie zaś tak ocenionych dowodów trafnie zrekonstruował stan faktyczny w sprawie.

Z treści zarzutów apelacji jak i jej uzasadnienia wynika, iż skarżący przede wszystkim kwestionuje przedmiotowe orzeczenie forsując wersję wydarzeń wynikającą z wyjaśnień oskarżonego. Pomijając już fakt, iż w postępowaniu przygotowawczym oskarżony przyznał się do popełnienia zarzucanych mu wówczas w akcie oskarżenia czynów tożsamych z przedmiotowym i wyraził skruchę, a nadto poddał się karze w trybie art. 335 kpk. to zauważyć trzeba, iż sąd orzekający w sposób wyjątkowo wnikliwy i rzetelny dokonał oceny wyjaśnień i wersji oskarżonego przedstawianej przy drugim rozpoznaniu sprawy.

Sąd I instancji bardzo szczegółowo przytoczył obszerne wyjaśnienia oskarżonego i dokonał ich drobiazgowej analizy. Zresztą apelacja owej przedstawionej w uzasadnieniu wyroku analizy w istocie nie kwestionuje stawiając ogólny zarzut, iż sąd nie wziął pod uwagę wszystkich okoliczności sprawy. Jest wręcz przeciwnie sąd orzekający wziął pod uwagę i dokonał analizy wszystkich wskazywanych przez oskarżonego okoliczności. W tym także wersji, iż w czasie popełnienia znajdował się w złym stanie psychicznym i nie wiedział w istocie, co robi.

Trzeba zgodzić się z sądem rejonowym, iż poza faktami oczywistymi wyjaśnienia oskarżonego nie znajdują potwierdzenia w materiale dowodowym. Najważniejsze jednak, iż nie znajdują potwierdzenia w zasadach logiki i prawidłowego rozumowania. Kwestionowanie w apelacji zeznań Ł. C. i jego matki ma się nijak do niezaprzeczalnego faktu, iż ci udali się do Banku celem likwidacji konta, o czym oskarżony nie wiedział i dlatego podjął działania w kontekście zaciągnięcia drugiej pożyczki. Gdyby faktycznie działał w porozumieniu z Ł. C. czy też za jego przyzwoleniem, to świadek nie likwidowałby przecież konta, które służyło do rzekomo oczekiwanej przez niego pożyczki. Już, zatem te fakty przeczą wersji oskarżonego, co słusznie podkreśla sąd rejonowy. W wyjaśnieniach oskarżonego znajduje się wiele innych nielogicznych z punktu doświadczenia życiowego depozycji, jak choćby odnośnie długu Ł. C. wobec nieustalonych wierzycieli i rzekomego zastawu, jaki oskarżony miał za niego dać, a następnie został darowany. Świadek S. matka Ł. C. jak słusznie sąd zauważył nie ukrywała, iż ten miał szereg zobowiązań finansowych, także związanych z zażywaniem narkotyków, nie ukrywała niekorzystnych w istocie dla syna okoliczności. Dlatego brak jest przesłanek do uznania, iż akurat w odniesieniu do oskarżonego miała przeinaczać w jakikolwiek sposób fakty, zresztą są one potwierdzone działaniami w banku jak też wymianą korespondencji z firmą (...).

Sąd słusznie nie dał wiary poza niezaprzeczalnymi faktami zeznaniom U. R. matki oskarżonego, zwłaszcza zgodzić się trzeba, iż wręcz kuriozalny wyraz mają te treści zeznań świadka, które wskazują, iż Ł. C. pomiędzy rozprawami chciał dać oskarżonemu numer i dane konta bankowego, czy też, że miała miejsce sytuacja, iż przyznał się on świadkowi do winy przed rozprawą. Wskazywane w apelacji zeznania J. S. poza bezspornymi faktami, sąd także trafnie uznał za niewiarygodne a w istocie niczego niewnoszące do sprawy. Świadek faktycznie starał się pomóc oskarżonemu nie posiadając wiedzy na jej temat. Wskazywał, że oskarżony spotkał się osobiście z Ł. C. by prosić go o zaciągnięcie pożyczki, podczas gdy sam oskarżony wskazywał, iż mieli wyłącznie kontakt telefoniczny.

Reasumując sąd słusznie oparł swe orzeczenie o winie oskarżonego o zeznania Ł. C., A. S., a także inne wskazane dowody, albowiem w odróżnieniu od wersji oskarżonego i mającej ją wspierać zeznań świadków R. i S. znajdują one potwierdzenie w materiale dowodowym, są logiczne i zgodne z zasadami doświadczenia życiowego.

Za trafne należy też uznać rozstrzygnięcie sądu rejonowego w zakresie orzeczonej wobec oskarżonego kary. W żaden sposób nie można go uznać za rażąco niewspółmiernie surowe w rozumieniu art.438 pkt.4 kpk. Wprawdzie w uzasadnieniu wyroku sąd wskazał, iż wymierzył karę 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności, niemniej uznać trzeba ten passus za oczywistą omyłkę pisarską. W istocie rozstrzygającą jest sentencja wyroku i jest jasne w tej sytuacji, iż sąd wymierzył oskarżonemu karę 1 roku pozbawienia wolności. Biorąc pod uwagę, iż oskarżony był uprzednio karany wymierzenie mu kary pozbawienia wolności w dolnej granicy ustawowego zagrożenia, z warunkowym zawieszeniem jej wykonania nawet na najdłuższy ustawowo przewidziany okres próby nie jest rozstrzygnięciem rażąco niewspółmiernie surowym. Dozór kuratora w okresie próby był obligatoryjny wobec oskarżonego, jako sprawcy młodocianego. Prawidłowym jest też orzeczenie oparte o art. 46§1 kk.

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy orzekł jak w części dyspozytywnej.

O kosztach postępowania odwoławczego orzeczono na podstawie art.624§1 kpk.