Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego Warszawa-Praga w Warszawie

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VI Ka 666/22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi - Południe w Warszawie z dnia 7 grudnia 2021r. sygn. akt III K 966/18

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☒

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

Zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

M. Ł. (1)

Sędzia referent posiadał delegacje do orzekania w Sądzie Rejonowym dla Warszawy Pragi- Południe w Warszawie.

Delegacje

4042-4054 tom XXI

2.1.1.2.

j.w.

Oskarżony był uprzednia karany

Karta karna

4085-4088

2.1.1.3.

j.w.

Oskarżony nie złożył deklaracji PIT za 2022r.

Dane e-puap

4075

2.1.1.4.

j.w.

A. G. (1), który miał tożsame zarzuty z tymi jakie w niniejszej sprawie zostały postawione oskarżonemu M. Ł. (1) został prawomocnie uniewinniony.

Wyroki Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi – Południe w Warszawie IV K 1118/12 i Sądu Okręgowego w Warszawie sygn. VI Ka 979/21 wraz z uzasadnieniem

4090-4098

2.1.1.5.

j.w.

M. Ł. (2), P. M., A. G. (1), B. S., którzy nie zostali przesłuchani bezpośrednio przed sądem I instancji nie przebywają w areszcie/ zakładzie karnym.

Dane N.- Sad

4102-4105

2.1.1.6.

j.w.

M. Ł. (2) ( świadek) nie jest poszukiwany ENA.

Dane SIS

4110-4111

2.1.1.7.

j.w.

Nie zostało wznowione postępowanie karne zakończone wyrokiem Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi – Południe w Warszawie z dnia 5 czerwca 2017 r. sygn. IV K 1459/11 utrzymanym częściowo w mocy wyrokiem Sądu Okręgowego Warszawa – Praga w Warszawie z dnia 5 października 2018r.

Wszystkie fakty odnoszą się do czynów zarzucanych oskarżonemu z art. 286 § 1 k.k. w zb. z art. 297 § 1 k.k.

Odpis postanowienia Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 29 lipca 2019r. II AKo 84/19

4117-4118

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

Delegacje do orzekania

Dokumenty urzędowe. Wynika z nich, że sędzia referent posiadał uprawnienia do orzekania w Sądzie Rejonowym dla Warszawy Pragi- Południe.

2.1.1.2.

Karta karna

Oskarżony był wielokrotnie karany, w tym za przestępstwa przeciwko mieniu.

2.1.1.3.

Dane e-puap

Dokument urzędowy. Wydany w ramach kompetencji danego organu.

2.1.1.4.

Odpisy wyroków

j. w.

2.1.1.5.

Dane N.- Sad

j.w.

2.1.1.6.

Dane SIS

Świadek M. Ł. (2) nie jest poszukiwany ENA

2.1.1.7.

Odpis postanowienia

Dokument urzędowy. Nie zostało wznowione postępowanie w zakresie, w jakim sąd odwoławczy utrzymał w mocy wyrok skazujący oskarżonego także za przestępstwa wyłudzenia kredytów. Sprawa w zakresie uchylonym do ponownego rozpoznania jest przedmiotem obecnego rozstrzygania.

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1

3.2.

3.3.

3.4.

3.5.

3.6.

3.7.

3.8.

3.9

3.10.

3.11.

3.12.

3.13

-błąd w ustaleniach faktycznych mający istotny wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia – poprzez błędne przyjęcie w wyroku, że M. Ł. dopuścił się opisanych w nim trzech przestępstw, podczas gdy prawidłowa analiza dowodów zebranych w niniejszej sprawie, w szczególności zeznań M. ( M.) Ł., K. P., M. Z. (1), J. S., M. S. i wyjaśnień G. N. oraz innego zebranego w sprawie materiału dowodowego na zasadzie art. 7 k.p.k. prowadzi do wniosku przeciwnego;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut nie jest zasadny.

Sąd I instancji prawidłowo ustalił stan faktyczny w niniejszej sprawie. Ustalenia sądu I instancji zostały oparte na wszechstronnej i zgodnej z art. 7 k.p.k. ocenie zgromadzonego w tej sprawie materiału dowodowego. Zasadnie sąd I instancji ustalił, że wyjaśnienia M. Ł. (2), stanowiące główny dowód przeciwko oskarżonemu M. Ł. (1), znajdują potwierdzenie w dowodach pośrednich oraz przy zastosowaniu zasad logicznego rozumowania wskazują bez wątpliwości na winę oskarżonego, w ramach zarzuconych mu czynów. Sąd I instancji w pełni zrealizował zalecenia sądu odwoławczego w sprawie VI Ka 1189/17, który poprzedni wyrok uniewinniający oskarżonego od popełnienia tych czynów uchylił i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania. Należy wskazać, że inaczej niż w wypadku wyjaśnień M. Ł. (2) opisujących rolę prawomocnie uniewinnionych m.in. R. R., A. G. (1) M. Z. (2) w procederze wyłudzania kredytów to wyjaśnienia tego świadka dotyczące roli w tych przestępstwach oskarżonego M. Ł. (1) są szczegółowe i odwołują się do konkretnych okoliczności. M. Ł. (2) wskazał, iż oskarżony zajmował się „organizowaniem” podrobionych dokumentów, dokumentacją bankową, rejestracją pojazdów i poszukiwaniem nabywców na pojazdy uzyskane w wyniku wyłudzenia kredytów. Nie można oceniać wiarygodności wyjaśnień złożonych przez M. Ł. (2) w oderwaniu od czynu polegającego na wyłudzeniu kredytu, za który został prawomocnie skazany razem z G. N. .( k- 2489-2493, tom XIII, wyrok z dnia 28. 07. 2010 r. Sądu Rejonowego dla Warszawy Woli w Warszawie sygn. IV K 7/07) M. Ł. (2) został skazany za to, że w dniu 20.07. 2005 r. wyłudził kredyt na samochód N. (...) nr rej. (...) posługując się podrobionym zaświadczeniem o zatrudnieniu w firmie (...).

Wyjaśnienia złożone przez M. Ł. (2) dotyczyły wielu wątków procederu polegającego na wyłudzeniach kredytów. Jego depozycje znajdują potwierdzenie w następujących okolicznościach:

- oskarżony M. Ł. (3) został zatrzymany w dniu 19.09.2005 r. z dowodem osobistym wystawionym na nazwisko G. N., z wklejonym swoim zdjęciem. M. Ł. (2) wyjaśnił, że oskarżony zastraszył osobę, która pobierała dla niego kredyty i nie oddał jej dowodu osobistego. G. N. wyjaśnił, że mężczyzna, który zwrócił się do niego z propozycją zaciągania kredytów na swoje dane w zamian za zapłatę określonej kwoty pieniędzy zabrał mu dowód osobisty i go nie zwrócił. Oskarżony M. Ł. (1) został zatrzymany w dniu 19.09.2005 r. gdy usiłował sprzedać auto - N. Primerę, które zostało zakupione po wyłudzeniu kredytu, do którego doszło na skutek przedłożenia podrobionego zaświadczenia o zatrudnieniu G. N. w firmie (...). Należy wskazać, iż takie podrobione zaświadczenia stały się podstawą wyłudzenia kredytów na samochody wymienione w zarzutach postawionych oskarżonemu M. Ł. (1) w niniejszej sprawie, przy czym zmieniały się jedynie osoby, na których dane zostały wystawione, zajmowane stanowiska i wysokość zarobków. Natomiast wszystkie zaświadczenia dotyczyły zatrudnienia w firmie (...) i były podstemplowane tymi samymi podrobionymi pieczątkami z danymi firmy, jej prezesa i głównego księgowego oraz podrobionymi podpisami osób, których dane znajdowały się na tych pieczątkach. W wypadku samochodów: H. (...) i S. (...) były to zaświadczenia wystawione na nazwisko B. S., który miał być także zatrudniony w firmie (...) zaś w wypadku samochodu H. (...) zaświadczenie o zatrudnieniu zostało wystawione na nazwisko G. N., którego dowód osobisty z wklejonym własnym zdjęciem posiadał oskarżony M. Ł. (1) w chwili zatrzymania. M. Ł. (2) przedstawił okoliczności, w jakich współdziałając z oskarżonym wyłudził kredyt na zakup samochodu N. (...) i także w tym wypadku od oskarżonego M. Ł. (1) otrzymał podrobione zaświadczenie o zatrudnieniu w firmie (...), podobne do tych jakimi posłużyli się B. S. i G. N.. Pojazd N. (...) został przez M. Ł. (2) wyłudzony w takich samach okolicznościach, jakie opisał w wypadku pojazdów wymienionych w zarzutach postawionych w niniejszej sprawie oskarżonemu M. Ł. (1). Ta zbieżność przy zastosowaniu logicznego rozumowania potwierdza wniosek sądu I instancji o tym, że wyjaśnienia M. Ł. (2) pomawiające oskarżonego o udział w procederze wyłudzania kredytów na zakup samochodów są wiarygodne także w zakresie wyłudzonych kredytów na zakup samochodów H. (...), H. (...) i S. (...), których dotyczy niniejsza sprawa. O powiązaniach oskarżonego M. Ł. (1) z B. S. zeznawał także świadek D. T., który rozpoznał oskarżonego podczas dokonanego okazania, jako tego mężczyznę, który podawał się za siostrzeńca B. S. dowiadując się o możliwość uzyskania kredytu na zakup innego pojazd, w zbliżonym okresie czasu do zarzutów postawionych oskarżonemu w niniejszej sprawie. Zasadnie sąd I instancji zwrócił uwagę na to, że zaświadczenie o zatrudnieniu, które według wyjaśnień M. Ł. (2) miał „organizować” oskarżony M. Ł. (1) zarówno w przypadku wyłudzania kredytu przez M. Ł. (2) jak i B. S. oraz G. N.- dotyczyło tego samego pracodawcy (...) – (...), gdzie wyłudzający kredyty mieli być zatrudnieni w charakterze informatyków. Okoliczność ta dodatkowo potwierdza wiarygodność wyjaśnień M. Ł. (2), co do faktu „organizowania” jego kredytu przez M. Ł. (1), który został rozpoznany przez świadka D. T. w związku z popełnieniem przestępstwa o bardzo podobnym modus operandi. Ponadto zasadnie sąd I instancji ustalił, że zgodnie z zeznaniami świadka A. G. (2) N. i M. Ł. (2), który w tym samym salonie wyłudzał kredyt miesiąc wcześniej posiadali różniące się zaledwie jedną cyfrą numery telefonów. Tak więc, chociaż B. S. i G. N. nie wskazywali na oskarżonego jako na mężczyznę, który proponował im zaciąganie kredytów na zakup samochodów to jego udział w tych przestępstwach wynika z wiarygodnych wyjaśnień M. Ł. (2). Słusznie sąd I instancji stwierdza, że na podstawie tych wyjaśnień należy wyprowadzić wniosek, że kredyty wyłudzały podstawione osoby, tak dobrane aby z powodu swojego uzależnienia zależało im na uzyskaniu chociażby niewielkich kwot zaś po uzyskaniu samochodów były one przekazywane do sprzedaży. Zbyciem tych pojazdów zajmował się oskarżony M. Ł. (1). Uzyskanymi ze sprzedaży pieniędzmi dzieliły się wszystkie osoby uczestniczące w tym procederze. Organizacja przestępstw wymagała współdziałania wielu osób, na różnych jego etapach. Nie budzi więc wątpliwości, że oskarżony M. Ł. (1) nie działał sam, co tłumaczy iż nie został rozpoznany przez świadków B. S., G. N. czy też D. W.. Sposób organizacji wyłudzania kredytów nie musiał zakładać osobistego udziału oskarżonego M. Ł. (1) w sfinalizowaniu kredytów. Jednak fakt, że w dniu zatrzymania posiadał przy sobie dowód osobisty G. N. z wklejonym własnym zdjęciem w sytuacji gdy umówił się z kupującym i był obecny w miejscu sprzedaży pojazdu uzyskanego za wyłudzony kredyt świadczy o tym, że brał udział w tym procederze współdziałając z innymi osobami, w okolicznościach opisanych przez M. Ł. (2). Z tego powodu wyjaśnienia M. Ł. (2), opisujące rolę oskarżonego w tych przestępstwach zasadnie sąd I instancji uznał za wiarygodne. To, że świadek M. Ł. (2) nie wie komu zostały sprzedane samochody zakupione za wyłudzone kredyty nie podważa wiarygodności jego wyjaśnień. Dowody zgromadzone w aktach sprawy wskazują komu zostały sprzedane przedmiotowe pojazdy i w jakich okolicznościach. H. (...) za pośrednictwem komisu R. T. została sprzedana świadkowi Z. Ż.. S. (...) została sprzedana D. W. zaś H. (...) za pośrednictwem dealera H. (...) została sprzedana M. L.. W żadnym z tych wypadków nie została spłacona kwota kredytu. Nie ma znaczenia dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy to, czy R. R. znał oskarżonego M. Ł. (1) i odwiedzał go w zakładzie karnym gdyż R. R. został prawomocnie uniewinniony od postawionych mu zarzutów - tożsamych z zarzutami, które zostały postawione oskarżonemu w niniejszej sprawie. Natomiast z wyjaśnień oskarżonego M. Ł. (1) wynika, że ( k- 3170 v, Tom XVI) zna R. R. jako znajomego z osiedla. Wie, że M. Z. (2) to ojczym R. R. zaś z A. G. (1) mieszkał na jednym osiedlu.

Istotnie, z zeznań świadków K. P. (k- 691), M. Z. (1) (k- 666-668, 719- 721), J. S. (k- 722-723) nie wynika, aby sprawcą czynów był oskarżony, lecz świadkowie zeznawali o okolicznościach podanych w wyjaśnieniach M. Ł. (2) bowiem potwierdzili, że B. S. pobrał kredyt na zakup samochodów nie spłacił go i nie był nigdy zatrudniony w firmie (...), tak samo jak G. N..

Zarzut

obraza przepisów prawa karnego procesowego w postaci art. 424 § 1 pkt 1 i 2 k.p.k. oraz w zw. z art. 410 k.p.k. w zw. z art. 2 § 2 k.p.k. poprzez niewskazanie przez sąd I instancji wszystkich faktów, które uznał za udowodnione lub nieudowodnione, na jakich oparł się dowodach wydając wyrok i dlaczego nie uznał dowodów przeciwnych oraz nie wyjaśnienie podstawy prawnej wyroku, co spowodowało, że podstawą tego wyroku nie był całokształt okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej i w wyniku tego rozstrzygnięcie sądu nie opierało się na prawdziwych ustaleniach faktycznych poczynionych w oparciu o zastosowanie art. 7 k.p.k. co miało wpływ na treść orzeczenia;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut nie jest zasadny.

Uzasadnienie sporządzone przez sąd I instancji nie jest szczegółowe. Jednak pozwala na prześledzenie toku rozumowania i wskazuje jakim dowodom sąd I instancji dał wiarę. Zasadnicze znaczenie dla przypisania winy oskarżonemu ma zgromadzony w tej sprawie materiał dowodowy, który oceniony zgodnie z zasadami wskazanymi w art. 7 k.p.k. potwierdza wnioski, jakie co do winy oskarżonego wyprowadził sąd I instancji.

Zarzut

obraza przepisów prawa karnego procesowego w postaci art. 413 § 1 pkt 6 oraz § 2 pkt 1 k.p.k. poprzez niewskazanie w treści wyroku- jego sentencji- dokładnego określenia przypisanych oskarżonemu czynów oraz ich kwalifikacji prawnych, a nadto niewskazanie wszystkich zastosowanych w wyroku przepisów ustawy karnej, co miało wpływ na treść orzeczenia;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut nie jest zasadny.

Brak wskazania art. 11 § 2 k.k. nie miał wpływu na treść zaskarżonego wyroku. Skazanie nastąpiło przy zastosowaniu powołanego przez sąd I instancji art. 11 § 3 k.k. na podstawie art. 286 § 1 k.k. przewidującego surowszą sankcję.

zarzut

obraza przepisów prawa karnego materialnego w postaci art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 1 § 1 k.k. w zw. z art. 115 § 1 k.k. poprzez niewskazanie przez sąd w wyroku, co do trzech czynów zabronionych wszystkich niezbędnych znamion tego przestępstwa w postaci niewykazania w opisie czynów i uzasadnienie wyroku:

- na czym polegało wprowadzenie w błąd pracowników banku przez sprawców;

- nieprzyjęciu przez sąd braku chęci spłat rat zaciągniętych kredytów przez sprawców;

-niewykazaniu w opisie czynów na czym polegała nierzetelność dokumentów przedkładanych bankowi przez sprawców;

-niewskazanie jaką korzyść majątkową mieliby osiągnąć sprawcy przestępstwa;

co dekompletuje ustawowe znamiona wskazanych przestępstw uniemożliwia przypisanie winy w zakresie tych przestępstw;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut nie jest zasadny.

Czyny zarzucane oskarżonemu M. Ł. (1) zawierają w swoich opisach znamiona przestępstwa oszustwa w szczególności:

- wprowadzenie w błąd pracowników banku przez sprawców, w tym oskarżonego, polegało na tym, że B. S. i G. N. nie pracowali w firmie (...) zaś w zaświadczeniach o zatrudnieniu wskazano, że byli zatrudnieni jako informatyk i administrator sieci; nie zarabiali podanych w zaświadczeniach kwot pieniężnych. W związku z tym bank nie miał rzetelnej informacji o ich dochodach i zdolności kredytowej. W istocie ani B. S. zarabiający jako murarz -tynkarz 1200- 1300 zł miesięcznie nie był w stanie zapłacić raty kredytowej w wysokości 1300 lub 1400 zł do czego się zobowiązał na mocy umów kredytowych zaś G. N. nie był nigdzie zatrudniony i utrzymywał się z renty w wysokości 380 zł. Nie był on w stanie uiścić jakiejkolwiek raty kredytu. Oskarżony „organizując” jak wyjaśnił M. Ł. (2), podrobione dokumenty o zatrudnieniu tych osób wiedział o tym, że zostaną one wykorzystane do wprowadzenia pracowników banków w błąd w celu wyłudzenia kredytów, które nie zostaną spłacone. Oskarżony wiedział, w jakim procederze uczestniczy, co wynika z wyjaśnień M. Ł. (2), które znajdują potwierdzenie w okolicznościach zatrzymania oskarżonego M. Ł. (1) podczas sprzedaży innego samochodu zakupionego za wyłudzony kredyt, przy czym posiadał on dowód osobisty G. N. z wklejonym własnym zdjęciem.

- zaciągnięte kredyty nie zostały spłacone, o czym świadczą pisma banków k- 394,397,399,401,403,409,411. Modus operandi przestępstw oszustwa zarzucanych oskarżonemu polegał na tym, że po zapłacie kilku rat lub kwoty będącej udziałem własnym brak było dalszych spłat. Egzekucje komornicze okazały się nieskuteczne. Doszło więc do niekorzystnego rozporządzenia mieniem przez pracowników banku gdyż gdyby wiedzieli, że B. S. i G. N. nie mają zdolności kredytowej to nie udzieliliby im kredytów na zakup drogich samochodów. Oskarżony biorąc udział w nakłanianiu podstawionych osób do pobrania kredytów na zakup samochodów poprzez posłużenie się podrobionymi zaświadczeniami o zatrudnieniu i zarobkach wiedział o tym, że kredyty przez te osoby nie zostaną spłacone, gdyż nie uzyskują one takich zarobków jakie zostały wskazane w podrobionych zaświadczeniach o ich zatrudnieniu.

- nierzetelność dokumentów przedkładanych bankowi przez sprawców polegała na tym, że były one podrobione gdyż B. S. i G. N. nigdy nie pracowali w firmie (...). Zgodnie z wyrokiem Sądu Najwyższego z dnia 12 października 2022 r. III KK 193/20 dotyczącym znamion przestępstwa z art. 297 § 1 k.k. : (...)okoliczności o istotnym znaczeniu" należy wiązać z nierzetelnymi pisemnymi oświadczeniami, a nie z fałszywymi lub stwierdzającymi nieprawdę dokumentami”. Tym samym użycie w opisie czynów przypisanych oskarżonemu zwrotu „nakłonił do przedłożenia podrobionego zaświadczenia o zatrudnieniu w celu zawarcia umowy kredytowej” realizuje znamiona przestępstwa z art. 297 § 1 k.k.

- czyny zostały popełnione w celu osiągnięcia korzyści majątkowej bowiem doszło do wyłudzenia konkretnych kwot kredytów na zakup samochodów. Kwoty te zostały wskazane w zarzutach. Uzyskanie kredytu skutkowało dysponowaniem drogimi autami, które następnie podlegały sprzedaży bez spłacenia kredytu. W ten sposób doszło do osiągnięcia korzyści majątkowej. Przy czym zgodnie z art. 115 § 4 k.k. korzyścią majątkową jest korzyść uzyskana dla siebie jak i dla kogoś innego. Sposób podziału kwot pieniężnych ze sprzedaży samochodów uzyskanych w wyniku wyłudzenia kredytów na ich zakup pomiędzy osobami biorącymi udział w tym procederze nie ma wpływu na znamiona przestępstwa oszustwa.

Z powyższych rozważań wynika, że znamiona przestępstw z art. 286 § 1 k.k. i z art. 297 § 1 k.k. zostały prawidłowo opisane w zarzutach.

Zarzut

-obraza przepisów prawa karnego materialnego w postaci art. 297 § 1 k.k. w zw. z art. 1 § 1 k.k. w zw. z art. 115 § 1 k.k. poprzez niewskazanie przez sąd w wyroku co do trzech czynów zabronionych wszystkich niezbędnych znamion tego przestępstwa w postaci niewykazania w opisie czynów i uzasadnieniu wyroku :

- działania sprawców w celu uzyskania kredytu,

-zakresu podrobionego dokumentu i wynikających z niego okoliczności o istotnym znaczeniu dla uzyskania wymienionych wsparć finansowych kredytów, co dekompletuje ustawowe znamiona wskazanych przestępstw i uniemożliwia przypisanie winy w zakresie tych przestępstw;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut nie jest zasadny.

W opisach czynów:

- został wskazany fakt podrobienia zaświadczenia o zatrudnieniu. „Podrobienie dokumentu to działanie polegające na nadaniu pozorów dokumentu autentycznego, co ma wywołać wrażenie, że zawarta w nim treść pochodzi od osoby uprawnionej do jego wystawienia, podczas gdy w rzeczywistości tak nie jest. Chodzi zatem o sporządzenie dokumentu polegające na zachowaniu pozorów, że pochodzi on od uprawnionego podmiotu, a więc tzw. falsyfikatu czy imitacji dokumentu autentycznego (wyrok SN z 24.10.2013 r., III KK 373/13, LEX nr 1386041).”

Dokumenty w postaci zaświadczenia o zatrudnieniu zostały podrobione gdyż pieczątki nie odpowiadają tym oryginalnym, podpisy zostały sfałszowane a wskazane w tych dokumentach osoby - B. S. i G. N. nie były zatrudnione w firmie (...). Zwrot "okoliczności o istotnym znaczeniu" należy wiązać z nierzetelnymi pisemnymi oświadczeniami, a nie z fałszywymi lub stwierdzającymi nieprawdę dokumentami .

-działanie zostało podjęte w celu uzyskania kredytu gdyż po to zostały przedstawione zaświadczenia i podpisane umowy kredytowe. Jednocześnie skierowane było w celu wprowadzenia w błąd pracowników banków, doprowadzenia do niekorzystnego rozporządzenia mieniem i osiągnięcia korzyści majątkowej gdyż oskarżony wiedział o tym, że podstawione osoby nie będą spłacać zaciągniętych kredytów. W innym wypadku nie zachodziłaby potrzeba „organizowania” podrobionych zaświadczeń o zatrudnieniu, o czym wyjaśnił M. Ł. (2) opisując rolę oskarżonego w procederze wyłudzania kredytów. Zgodnie z ugruntowanym poglądem prawym: „Możliwy jest zbieg przepisów z art. 286 § 1 i art. 297 § 1 k.k., ale muszą być ku temu spełnione odpowiednie warunki. Sprawcy musi towarzyszyć zamiar niespłacenia kredytu i osiągniecia w taki sposób korzyści majątkowej. A to wymaga wykazania, że w chwili przedkładania pracownikowi banku "sfałszowanego" dokumentu i podpisywania umowy kredytowej sprawca miał zamiar nieuiszczania rat kredytu, ewentualnie konieczne jest wykazanie, że już w czasie przedłożenia wskazanego w art. 297 § 1 k.k. dokumentu, sprawca miał zamiar wykorzystania środków finansowych sprzecznie z ich przeznaczeniem.” (Wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 11 sierpnia 2022 r. II AKa 19/22).

Z tych powodów należy uznać, że oskarżony wypełnił swoim zachowaniem znamiona obu przestępstw z art. 286 § 1 k.k. i z art. 297§ 1 k.k.

Zarzut

obraza przepisów prawa karnego materialnego w postaci art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 1 § 1 k.k. w zw. z art. 115 § 1 k.k. poprzez niewskazanie przez sąd w wyroku, co do trzech czynów zabronionych wszystkich niezbędnych znamion tego przestępstwa w postaci wykazania w opisie czynów i uzasadnieniu wyroku:

- celu użycia jako autentycznych podrobionych dokumentów o zatrudnieniu ;

- sposobu podrobienie i jego treści przedkładanego dokumentu;

co dekompletuje ustawowe znamiona wskazanych przestępstw i uniemożliwia przypisanie winy w zakresie tych przestępstw;

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut jest częściowo zasadny.

- cel w postaci użycia jako autentycznych podrobionych dokumentów o zatrudnieniu został wykazany gdyż dokumenty te zostały przedłożone w celu uzyskania kredytów, po to aby bank na tej podstawie został wprowadzony w błąd co do zdolności kredytowej podstawionych osób;

- sposobu podrobienia został wskazany w zeznaniach świadków: M. Z. (3), M. S. i J. S. – pracowników firmy (...), którzy zaprzeczyli aby B. S. i G. N. kiedykolwiek byli zatrudnieni w tej spółce. Ponadto podrobienie zaświadczeń o zatrudnieniu potwierdziła opinia biegłego z zakresu badania pisma ręcznego wskazując, że podpisy na zaświadczeniach nie zostały złożone przez osoby, których dane personalne zawierają pieczątki widniejące na tych zaświadczeniach.

Sąd odwoławczy wyeliminował z kwalifikacji prawnej czynów art. 270 § 1 k.k. kierując się następującym poglądem prawnym:

„ Co do zasady zbieg przepisów art. 297 § 1 i art. 270 § 1 lub art. 273 k.k. jest pomijalny, ponieważ posłużenie się przez sprawcę fałszywym lub stwierdzającym nieprawdę dokumentem zostało uwzględnione w znamionach art. 297 § 1 k.k. i należy tu zastosować redukcję wielości ocen opartą na zasadzie konsumpcji (A. Marek, Kodeks..., LEX 2010, art. 297). Zbędna jest więc kumulatywna kwalifikacja prawna przestępstwa z art. 297 § 1 oraz z art. 270 § 1 k.k., jeżeli kredytobiorca wyłącznie przedstawia sfałszowane dokumenty, a sam w ich fałszowaniu, „wytwarzaniu” nie bierze udziału. Skoro bowiem kredytobiorca, działając w myśl art. 297 k.k., przedkłada takie dokumenty, to oczywiste jest, że w ten sposób się nimi posługuje. Mimo werbalnej różnicy w określeniu czynności „przedstawia” i „posługuje” istota tego działania jest tożsama. W każdej z nich następuje wprowadzenie takiego sfałszowanego dokumentu do obrotu. Natomiast w sytuacji gdy przedstawiony dokument, którym posługuje się sprawca, został uprzednio przez niego podrobiony, sfałszowany, w celu oddania pełnej zawartości kryminalnej czynu należy takie zachowanie kumulatywnie zakwalifikować jako przestępstwo z art. 297 § 1 i z art. 270 § 1 k.k. (zob. wyrok SA w Katowicach z 24.03.2011 r., II AKa 49/11, LEX nr 846493). Niekiedy jednak dopuszczalny będzie kumulatywny zbieg art. 297 z art. 270 § 1, a także z art. 273 k.k. Ma to miejsce wówczas, gdy sprawca w celu, o jakim stanowi art. 297 § 1 k.k., używa jako autentycznego dokumentu, który sam podrobił (wyrok SA w Katowicach z 7.03.2013 r., II AKa 25/13, LEX nr 1341980; wyrok SA w Katowicach z 6.12.2012 r., II AKa 426/12, KZS 2013/5, poz. 67; wyrok SA w Gdańsku z 3.12.2008 r., II AKa 254/08, KZS 2009/11, poz. 60; M. Kulik [w:] Kodeks karny. Praktyczny..., red. M. Mozgawa, LEX 2020, art. 297).

Materiał dowodowy – opinia biegłego z zakresu badania pisma ręcznego nie wskazuje aby oskarżony M. Ł. (1) podrobił zaświadczenia o zatrudnieniu B. S. i G. N. w firmie (...). Jak wynika z wyjaśnień M. Ł. (2) oskarżony zajmował się „organizacją” podrobionych dokumentów potrzebnych do wyłudzenia kredytów na podstawione osoby. Na podstawie tych wyjaśnień i okoliczności zatrzymania oskarżonego podczas sprzedaży samochodu uzyskanego w drodze wyłudzenia kredytu oraz posiadania przez oskarżonego dowodu osobistego G. N. z wklejonym własnym zdjęciem logiczny jest wniosek, że oskarżony uzyskał podrobione zaświadczenia o zatrudnieniu i wiedział , że zostaną one użyte jako dokumenty autentyczne do wyłudzenia kredytów.

obraza przepisów prawa karnego procesowego w postaci art. 410 k.p.k. w zw. z art. 366 § 1 k.p.k. w zw. z art. 2 § 2 k.p.k. bowiem sąd nie przesłuchał osobiście w charakterze świadka M. Ł. (4) to na jego zeznaniach sąd I instancji oparł zasadniczą cześć ustaleń faktycznych i na tej podstawie przypisał oskarżonemu M. Ł. (1) winę oraz sprawstwo w zakresie trzech opisanych we wstępnej części wyroku czynów, czym nie zadbano o prawidłowy przebieg rozpraw i nie wyjaśniono wszystkich istotnych okoliczności sprawy, co miało wpływ na treść tego orzeczenia;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut nie jest zasadny.

Sąd I instancji oraz sąd odwoławczy podejmowały działania w celu przesłuchania M. Ł. (2) w charakterze świadka. W ramach tych działań zostało ustalone, że świadek przebywa za granicą, lecz dokładny adres miejsca jego pobytu nie jest znany. M. Ł. (2) nie jest poszukiwany ENA, co wynika z informacji SIS. Świadek zerwał kontakt z organami ścigania. Jego bezpośrednie przesłuchanie nie jest więc możliwe. W tej sytuacji zasadnie sąd I instancji w trybie art. 391 § 1 i 2 k.p.k. ujawnił jego wyjaśnienia. Obciągające oskarżonego wyjaśnienia M. Ł. (2) jako dowód z pomówienia, podlegały ocenie czy znajdują potwierdzenie w innych zgromadzonych w tej sprawie dowodach. Sąd I instancji wykazał związek tych wyjaśnień z okolicznościami zatrzymania oskarżonego M. Ł. (1), dokumentami w postaci podrobionych zaświadczeń o zatrudnieniu B. S. i G. N., wyrokiem w sprawie, w której M. Ł. (2) został skazany za wyłudzenie kredytu na zakup samochodu, przy przedłożeniu zaświadczenia o zatrudnieniu w firmie (...), w której także mieli być zatrudnieni B. S. i G. N.. Tak więc, pomimo braku możliwości przesłuchania M. Ł. (2) na rozprawie jego depozycje zostały poddane wnikliwej analizie, w wyniku której wobec faktu, iż znajdują potwierdzenie w innych dowodach, zasadnie zostały uznane za wiarygodne.

Zarzut

- obraza prawa procesowego tj. art. 391 § 1 k.p.k. poprzez błędne jego zastosowanie polegająca na nie podjęciu wszystkich wystarczających działań zmierzających do przesłuchania świadków istotnych dla prawidłowego ustalenia staniu faktycznego (M. Ł. (2), B. S., P. M. , M. Z. (2) i A. G. (1) ) i poprzestaniu na odczytaniu protokołów zawierających treść ich zeznań złożonych w postępowaniu przygotowawczym , że dowody z zeznań tych świadków miały istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy a zatem istniała bezpośrednia potrzeba przesłuchania tych świadków przed sądem;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut nie jest zasadny.

Sąd I instancji podjął wszystkie czynności zmierzające do przesłuchania wskazanych osób. Świadkowie: P. M., M. Z. (2), A. G. (1) zostali prawomocnie uniewinnieni. Sąd I instancji przesłuchał w charakterze świadka R. R.. Sąd odwoławczy uzyskał informacje N.- Sad, że B. S. i M. Ł. (2) nie są aresztowani zaś z ustaleń sądu I instancji wynika, że nie przebywają w miejscach znanych uprzednio jako miejsca pobytu. W tej sytuacji należy stwierdzić, że nie doszło do obrazy art. 391 § 1 k.p.k. i zasadnie sąd I instancji ujawnił ich depozycje.

zarzut

obraza przepisów prawa karnego procesowego w postaci art. 410 k.p.k. w zw. z art. 366 § 1 k.p.k. w zw. z art. 2 § 2 k.p.k. i art. 5 § 2 k.p.k. bowiem przed wydaniem zaskarżonego wyroku sąd nie uzyskał precyzyjnych informacji, czy w okresie od 26 czerwca 2005 roku do 19 sierpnia 2005 roku oskarżony Ł. był pozbawiony wolności, w jakich zakładach karnych na terenie kraju przebywał czy w ww. czasie odwiedzały go jakieś osoby jakie to były osoby, ewentualnie czy do grona tych osób zaliczali się współsprawcy wskazani na k -244 verte przez M. Ł. (2), co z kolei świadczy o braku przeprowadzenia z urzędu wszystkich istotnych dowodów m. in. dowodów deprecjonujących wiarygodność zeznań świadka M. Ł. (2), które mogły stanowić podstawę do czynienia prawidłowych ustaleń faktyczny przy jednoczesnym zdecydowanie przedwczesnym rozstrzygnięciu zachodzących na tym tle wątpliwości na niekorzyść oskarżonego;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut nie jest zasadny.

Sąd I instancji ustalił kiedy oskarżony M. Ł. (1) przebywał w zakładzie karnym lub areszcie śledczym . Te ustalenia znajdują się na karcie - 2788 -2790, Tom XIV. Okresy te nie pokrywają się z datami przestępstw zarzucanych oskarżonemu w niniejszej sprawie

Policjanci ustalili, że odwiedzał go świadek R. R. zaś oskarżony M. Ł. (1) nie kwestionowali faktu swojej znajomości z R. R.. Należy wskazać, że wobec prawomocnego uniewinnienia R. R., okoliczności nawiązania kontaktów z M. Ł. (1) w czasie pobytu w zakładzie karnym nie mają istotnego znaczenia dla ustalenia winy oskarżonego. Takie znaczenie ma natomiast okoliczność, iż wyjaśnienia M. Ł. (2) o udziale w procederze wyłudzania kredytów bankowych na zakup samochodów znajdują potwierdzenie w dowodach przedstawionych w poprzedniej części uzasadnienia. Z tych względów nie doszło do naruszenia art. 410 k.p.k. w zw. z art. 366 § 1 k.p.k. w zw. z art. 2 § 2 k.p.k. i art. 5 § 2 k.p.k.

Zarzut

- obraza przepisów prawa karnego materialnego w postaci art. 4 § 1 k.k. polegającą na wadliwym zastosowaniu przez sąd przy wymierzaniu oskarżonemu kary ustawy obwiązującej w czasie orzekania, nie zaś obwiązującej w dacie popełnienia czynów i względniejszej dla sprawcy, co z kolei wprost przełożyło się na orzeczenie wobec oskarżonego niesprawiedliwej albowiem rażąco surowej kary;

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut jest zasadny.

Przestępstwa zarzucone oskarżonemu miały miejsce odpowiednio w dniu 27.06.2005 r.; 1.07.2005 r.; 19. 08. 2005 r. Przepisy obowiązujące w datach popełnienia przestępstw przewidywały warunkowe zawieszenie wykonania kary grzywny do 360 stawek dziennych . Na podstawie zaskarżonego wyroku oskarżonemu została wymierzona kara grzywny w wysokości 200 stawek dziennych po 30 zł. Przepis ten został zmieniono na mocy ustawy , która weszła w życie w dniu 8.06.2010 r. ( Dz.U. 2009.206.1589) Powyższe wskazuje, że w niniejszej sprawie względniejsza jest ustawa Kodeks karny w brzmieniu obowiązującym do dnia 7.06.2010 r. i tę ustawę sąd odwoławczy zastosował, zmieniając wyrok sądu I instancji.

Zarzut

obraza przepisów prawa karnego procesowego w postaci art. 28 § 1 k.p.k. w zw. z art. 439 § 1 pkt 2 k.p.k. bowiem sąd rozpoznający sprawę III K 966/18 był nienależycie obsadzony o czym świadczy brak w aktach delegacji dla sędziego Michała Żak do pełnienia obowiązków sędziowskich w Sądzie Rejonowym dla Warszawy Pragi -Południe w Warszawie od dnia 1 listopada 2021r. co miało wpływ na treść orzeczenia;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut nie jest zasadny.

Sędzia referent rozpoznający tę sprawę w I instancji dysponował delegacją do orzekania na każdym terminie rozpoznawanej sprawy. Sprawę rozpoznawał od czerwca 2019 r. do 7 grudnia 2021 r. Sędzia dysponował delegacją do orzekania:

k- 4050, k-4046, k- 4050, k- 4054 – od 1 listopada 2018 r. do 31 października 2019 r .

k- 4053v, k- 4045v; k- 4049v,k- 4053 v- od 1 listopada 2019 r. do 31 października 2020 r .

k- 4053 k- 4045 , k- 4049 4053 - od 1 marca 2020 r. do 31 marca 2020 r.

k-4052v; k- 4043v; k- 4048v- od 1 grudnia 2020 r. do 31 października 2021 r.

k-4051v; k- 4042v; k- 4047v; k- 4051v- od 1 listopada 2021 r. do 31 października 2022 r.

Sędzia nie dysponował delegacją w listopadzie 2020 r. lecz wtedy nie odbywały się rozprawy .

zarzut

obraza przepisów prawa karnego procesowego w postaci art. 170 § 1 i 3 k.p.k. w zw. z art. 167 k.p.k. poprzez brak rozstrzygnięcia w przedmiocie złożonego wniosku dowodowego przez obrońcę M. Ł. o przesłuchanie w charakterze świadka M. Ł. (2) i nadto o wszczęcie poszukiwań tego świadka oraz o podjęcie wszystkich czynności zmierzających do ustalenia adresu i sprowadzenie świadka na rozprawę, ewentualnie o zawieszenie postępowania na rozprawie w dniu 23.11.2021 r. co miał wpływ na treść orzeczenia;

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut jest częściowo zasadny.

Sąd I instancji nie wydał formalnego postanowienia o oddaleniu wniosków dowodowych obrońcy. Jednak, jak wynika z treści protokołu ( k- 3918-3920) wskazał, że bezpośrednie przesłuchanie świadka M. Ł. (2) nie jest możliwe gdyż nie jest znane jego miejsce pobytu. Ta decyzja sądu I instancji znajduje podstawę prawną w treści art. 170 § 1 pkt 4 k.p.k. bowiem dowodu w takiej formie, jak wnioskował obrońca, czyli bezpośrednie przesłuchanie świadka na rozprawie, nie da się przeprowadzić. Potwierdzają to także ustalenia sądu odwoławczego. To naruszenie procedury nie miało wpływu na treść wyroku bowiem wyjaśnienia M. Ł. (2) z postępowania przygotowawczego podlegają ocenie w powiązaniu z innymi zgromadzonymi w sprawie dowodami. Sąd I instancji nie odniósł się do wniosku obrońcy o zawieszenie postępowania karnego. Jednak to naruszenie procedury nie miało wpływu na treść wydanego wyroku. Zawieszenie następuje w sytuacji, która stwarza niemożność prowadzenia postępowania karnego. Do tej kategorii nie należy brak możliwości bezpośredniego przesłuchania świadka bowiem wyjaśnienia M. Ł. (2) zostały ujawnione w trybie art. 391 § 1 i 2 k.p.k. Do takiej sytuacji odnosi się wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 1 lutego 2023 r. II AKa 336/20 stwierdzający, że: „Przeszkoda uzasadniająca odstąpienie od zasady bezpośredniości powinna być realna, dość trwale istniejąca, rzeczywiście uniemożliwiająca przybycie świadka i jego bezpośrednie przesłuchanie przed sądem. Przy spełnieniu tych przesłanek możliwe jest odczytanie zeznań świadka bez względu na ich wagę dla postępowania, nawet bez zgody stron.”

Zarzut

rażąca niewspółmierność kary orzeczonej :

- w pkt I zaskarżonego wyroku wobec oskarżonego w wymiarze 2 lata i 6 i miesięcy pozbawienia wolności ;

- w pkt I zaskarżonego wyroku wobec oskarżonego w postaci kary grzywny orzeczonej w wymiarze dwustu stawek dziennych w wysokości 30 zł każda;

w sytuacji gdy sposób i okoliczności popełnienia przez oskarżonego zarzucanych mu czynów, czas popełnienia tych czynów oraz czas wydania skarżonego wyroku, wzgląd na cele zapobiegawcze i wychowawcze jakie kara ma osiągnąć wobec oskarżonego jak i potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa przemawiały za orzeczeniem wobec M. Ł. (1) zdecydowanie łagodniejszej kary;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut nie jest zasadny.

Kara wymierzona oskarżonemu jest zgodnie z art. 53 § 1 i 2 k.k. dostosowana do zawinienia bowiem na stopień winy składa się:

- przemyślany sposób działania wymagający współdziałania wielu osób oraz rola oskarżonego w tych przestępstwach polegająca na „organizowaniu” podrobionych dokumentów , bez których podstawione osoby nie uzyskałyby kredytów oraz wyszukiwanie kupców na samochody uzyskane w wyniku wyłudzenia kredytów;

- skala procederu polegającego na wyłudzeniach kredytów na zakup samochodów, w którym uczestniczył oskarżony - przypisano mu w niniejszej sprawie trzy czyny popełnione w ramach ciągu przestępstw;

- wysokość szkody, która łącznie przekracza 200 000 zł;

- uwzględniając wysokość szkody wyrządzonej przestępstwem ciągłym wymierzona oskarżonemu kara grzywny 200 stawek dziennych x 30 zł = 6 000 zł nie jest karą rażąco niewspółmiernie surową. Wniosek ten wynika z porównania wysokości orzeczonej grzywny do najniższego miesięcznego wynagrodzenia, które w 2024 r. wyniesie 4300 zł brutto. Zasądzona grzywna odpowiada więc dwukrotności najniższego miesięcznego wynagrodzenia za pracę.

Wniosek

1.  O uniewinnienie i zasadzenie na rzecz oskarżonego kosztów obrony przed sądem I instancji;

2.  Uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd I instancji

3.  Obniżenie kary z ramach ciągu przestępstw do jednego roku i 6 miesięcy oraz warunkowe zawszenie wykonania na okres 3 lat próby obniżeni grzywny do 100 stawek po 10 złotych

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wnioski nie są zasadne. Ustalenia sądu I instancji są prawidłowe. Ocena zgromadzonego materiału dowodowego została dokonana zgodnie z art. 7 k.p.k. zaś kara dostosowana do zawinienia.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.11.

Przedmiot utrzymania w mocy

0.1Wina i kara.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Ustalenia faktyczne sądu I instancji są prawidłowe i znajdują oparcie w zgromadzonych dowodach ocenionych zgodnie z treścią art. 7 k.p.k. Wymierzona oskarżonemu kara jest dostosowana do zawinienia.

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

0.0.11.

Przedmiot i zakres zmiany

0.0.11.zastosowanie ustawy obowiązującej do dnia 7 czerwca 2010r.

2. wyeliminowanie art. 270 § 1 k.k.

Zwięźle o powodach zmiany

1.Zastosowanie tej ustawy wynika z art. 4 § 1 k.k. bowiem obowiązywała ona w dacie popełnienia przez oskarżonego zarzucanych mu czynów i przewidywała możliwość warunkowego zawieszenia wykonania kary grzywny.

2. Co do zasady zbieg przepisów art. 297 § 1 i art. 270 § 1 lub art. 273 k.k. jest pomijalny, ponieważ posłużenie się przez sprawcę fałszywym lub stwierdzającym nieprawdę dokumentem zostało uwzględnione w znamionach art. 297 § 1 k.k. i należy tu zastosować redukcję wielości ocen opartą na zasadzie konsumpcji (A. Marek, Kodeks..., LEX 2010, art. 297). Zbędna jest więc kumulatywna kwalifikacja prawna przestępstwa z art. 297 § 1 oraz z art. 270 § 1 k.k., jeżeli kredytobiorca wyłącznie przedstawia sfałszowane dokumenty, a sam w ich fałszowaniu, „wytwarzaniu” nie bierze udziału. Skoro bowiem kredytobiorca, działając w myśl art. 297 k.k., przedkłada takie dokumenty, to oczywiste jest, że w ten sposób się nimi posługuje. Mimo werbalnej różnicy w określeniu czynności „przedstawia” i „posługuje” istota tego działania jest tożsama. W każdej z nich następuje wprowadzenie takiego sfałszowanego dokumentu do obrotu. Natomiast w sytuacji gdy przedstawiony dokument, którym posługuje się sprawca, został uprzednio przez niego podrobiony, sfałszowany, w celu oddania pełnej zawartości kryminalnej czynu należy takie zachowanie kumulatywnie zakwalifikować jako przestępstwo z art. 297 § 1 i z art. 270 § 1 k.k. (zob. wyrok SA w Katowicach z 24.03.2011 r., II AKa 49/11, LEX nr 846493). Niekiedy jednak dopuszczalny będzie kumulatywny zbieg art. 297 z art. 270 § 1, a także z art. 273 k.k. Ma to miejsce wówczas, gdy sprawca w celu, o jakim stanowi art. 297 § 1 k.k., używa jako autentycznego dokumentu, który sam podrobił (wyrok SA w Katowicach z 7.03.2013 r., II AKa 25/13, LEX nr 1341980; wyrok SA w Katowicach z 6.12.2012 r., II AKa 426/12, KZS 2013/5, poz. 67; wyrok SA w Gdańsku z 3.12.2008 r., II AKa 254/08, KZS 2009/11, poz. 60; M. Kulik [w:] Kodeks karny. Praktyczny..., red. M. Mozgawa, LEX 2020, art. 297). Brak jest w niniejszej sprawie dowodów aby oskarżony podrobił zaświadczenia o zatrudnieniu B. S. i G. N., którym posłużono się w celu wyłudzenia kredytów. Z tych powodów art. 270 § 1 k.k. został wyeliminowany z kwalifikacji prawnej.

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III.

Zwolnienie oskarżonego od uiszczenia kosztów sądowych w postępowaniu odwoławczym znajduje swoje uzasadnienie w treści art. 624 § 1 k.p.k. oraz danych e- Puap.

7.  PODPIS

SSO Ludmiła Tułaczko SSO Zenon Stankiewicz SSR ( del.) Izabela Kościarz- Depta

0.11.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wina i kara

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☒

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana