Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego Warszawa-Praga w Warszawie

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VI Ka 672/25

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi-Południe w Warszawie

z dnia 30 stycznia 2025 r., sygn. akt III K 57/24 w sprawie K. W..

Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji.

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. - obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. - błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. - rażąca niewspółmierności kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Wskazać oskarżonego.

Wskazać fakt.

Dowód ze wskazaniem numeru karty, na której znajduje się dowód.

1.

K. W.

Oskarżona jest osobą niekaraną

Karta karna k. 254

Sytuacja majątkowa oskarżonej

Informacja e - (...) k. 255

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Wskazać fakt

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu.

1.

Karta karna, informacja e - (...)

Dokumenty urzędowe zostały sporządzone w przepisanej prawem formie przez organ do tego uprawniony. Stanowi dowód tego, co zostało w nim urzędowo poświadczone. Strony nie kwestionowały autentyczności dokumentu.

1.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

naruszenia art. 4 k.p.k., art. 7 k.p.k. oraz 410 k.p.k. polegającą na:



naruszeniu zasady obiektywizmu, przekroczeniu granic swobodnej oceny dowodów, nieuwzględnieniu przy wyrokowaniu całokształtu okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej i uwzględnieniu jedynie okoliczności przemawiających na niekorzyść oskarżonej, z drugiej strony pominięcie szeregu korzystnych dla oskarżonej okoliczności wynikających z pozostałego materiału dowodowego;



uznaniu za niewiarygodne wyjaśnień oskarżonej tylko w zasadzie z uwagi na to iż stoją w sprzeczności z relacją M. Ł. (1) i małoletniej B. Ł., mimo iż relacja oskarżonej w całości jest relacją spójną, konsekwentną a dodatkowo potwierdzoną pośrednio opinią biegłej sądowej, która wskazała relację oskarżonej jako wiarygodną i charakterystyczną w zakresie w jakim odpowiada profilowi ofiary przemocy;



pominięcie przy rozstrzyganiu treści opinii biegłej z postępowania toczącego się z zawiadomienia K. W. co do relacji oskarżonej, z której to opinii wynikają korzystne dla oskarżonej wnioski, utwierdzające w przekonaniu o wiarygodności depozycji oskarżonej;



błędne przyjęcie odpowiedzialności oskarżonej za fałszywe oskarżenie M. Ł. (1) o to, że usiłował ją groźbą i przemocą doprowadzić do obcowania płciowego- mimo że sąd takiego ustalenia nie poczynił (fakty uznane za udowodnione- vide uzasadnienie);



uznaniu za wiarygodne zeznań M. Ł. (1) w kontekście przebiegu inkryminowanego zdarzenia, mimo że zeznania zawierają sprzeczności, są niespójne i sprzeczne z pozostałym materiałem dowodowym, co wskazuje na manipulowanie faktami nakierowane na składanie relacji niekorzystnych dla oskarżonej i bezpodstawne jej obciążanie bez możliwości rzetelnej weryfikacji tychże depozycji, które są depozycjami osoby wysoce skonfliktowanej z oskarżoną;



uznaniu za wiarygodne i miarodajne jako dowód odpowiedzialności oskarżonej depozycji małoletniej córki, mimo że pomiędzy jej depozycją a relacją M. Ł. (1) pojawiają się sprzeczności, niejasności, Sąd wysnuł z jej relacji wnioski jakoby potwierdzała okoliczności przedstawiane przez ojca a ta im przeczy w pewnym zakresie, pomijając jednocześnie okoliczność, że małoletnia zdawała relację już w okresie, w którym od około 6 miesięcy była odizolowana bezprawnie przez ojca od matki i podatna na wpływy osób trzecich i manipulacje;



pominięcie całkowicie okoliczności wynikającej z materiału dowodowego wpływającej na możliwość występowania manipulacji ze strony osób trzecich na małoletnich w tym na B. Ł., czego dowodem jest charakter złożonych zeznań przez A. Ł. (1), który zeznawał nieprawdziwie, co rzutuje także na ocenę rzetelności i wiarygodności opinii biegłego uczestniczącego w wysłuchaniu małoletnich;



pominięcie przy rozstrzyganiu kopii opinii OZSS złożonej do akt sprawy przez obronę, z której to wynika jasno, że dzieci odizolowane były przez M. Ł. od matki na wiele miesięcy, że wymieniony zniechęcał dzieci do kontaktów z matką/był nakierowany na zerwanie ich relacji, M. Ł. przekazywał dzieciom negatywny obraz matki, generował konflikt dzieci wobec matki, indukował dzieciom lęk przed matką;



pominięcie w ocenie materiału dowodowego przedłożonego przy piśmie z dnia 21 października 2024 r. przez obronę nagrania głosowego B. Ł. z dnia 15 września 2022 r. a uwzględnienie w ocenie jedynie nagrania odtworzonego na rozprawie z inicjatywy pokrzywdzonego, kiedy to nagranie przedstawione przez obronę poddaje w wątpliwość wiarygodność B. Ł., która na niedługo przez wysłaniem wiadomości głosowej do ojca wysłała omyłkowo wiadomość do oskarżonej zdaje się sądząc że wysyła ją do ojca, z której to wynika że dziecko nie informowało o stanie upojenia matki, a spokojnym tonem o tym, że mama nie chce wypuścić małoletniej do koleżanki;

co skutkowało dokonaniem błędnych ustaleń faktycznych polegających na przyjęciu, że oskarżona popełniła:



oskarżona zeznając w sprawie (...) (...) fałszywie oskarżyła M. Ł. (1) o to, że usiłował ją groźbą i przemocą doprowadzić do obcowania płciowego;



oskarżona zeznając w sprawie (...) (...) zeznała nieprawdę i fałszywie oskarżyła M. Ł. (1).

obrazy art. 170 § 1 pkt 2, 3 k.p.k. poprzez niezasadne oddalenie wniosków dowodowych złożonych przez obrońcę przy piśmie z 18 grudnia 2023 r. ponowionych w toku rozprawy głównej, jak i wniosków z pisma z k. 65 - co do przesłuchania świadków, kiedy wnioski miały istotny charakter z punktu widzenia oceny wiarygodności złożonych już w sprawie depozycji, jak również miały na celu wyjaśnienie okoliczności sprawy w zakresie przebiegu zdarzenia, wiedzy świadków co do zdarzenia, zwłaszcza wiarygodności depozycji tak pokrzywdzonego jak i oskarżonej a także co do okoliczności podnoszonych przez oskarżoną w zakresie skłonności M. Ł. (1) do przemocy wobec niej w przeszłości.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

1.

1.  Apelacja obrońcy oskarżonego nie zawiera argumentacji, która mogłaby podważyć prawidłowość rozstrzygnięcia sądu pierwszej instancji. Wbrew stanowisku skarżącej, sąd rejonowy zgromadzone dowody ocenił z uwzględnieniem wskazań wiedzy, logiki i doświadczenia życiowego a w następstwie dokonanej oceny prawidłowo ustalił stan faktyczny. Argumentacja sądu, rzeczowa i logiczna, zasługuje na pełną aprobatę.

2.  Sąd odwoławczy orzekając uwzględnił stan prawny z daty czynu przypisanego oskarżonej, jako dla niej względniejszy, wskazując przy tym na art. 4 § 1 k.k. w podstawie prawnej utrzymania wyroku sądu I instancji w mocy. Mając na uwadze, że nowelizacja przepisu art. 234 k.k., obowiązującą z dniem 1 października 2023 r. wprowadziła obostrzenie kary za ten czyn, w takiej sytuacji procesowej należało zastosować przepisy obowiązujące przed nowelizacją jako korzystniejsze dla oskarżonej.

3.  Sąd pierwszej instancji prawidłowo ustalił, że w dniu 12 stycznia 2023 r. oskarżona K. W. była przesłuchiwana w charakterze świadka w toku postępowania przygotowawczego prowadzonego w Prokuraturze Rejonowej W. – (...) w W. pod sygn. akt (...) (III Kp 1491/22). Przed rozpoczęciem przesłuchania została pouczona o odpowiedzialności karnej za składanie fałszywych zeznań. Podczas przesłuchania K. W. zeznała, że w dniu 15 września 2022 r. M. Ł. (1) po przybyciu do jej domu między innymi „przycisnął mnie do ściany, (…) ściskał mnie, nie potrzeba, informował mnie, że może mnie zgwałcić. Dotykał mojego ciała, mnie po pupie, po piersiach, był agresywny i podduszał. Dotykał mnie przez ubranie. Był agresywny, wulgarny, wyzywał. Powiedział, że może mnie zgwałcić, że on może wszystko. Nie pamiętam jak długo trwało to dotykanie, potem go odepchnęłam” (k. 22).

4.  Postanowieniem z dnia 18 maja 2023 roku prokurator umorzył śledztwo przeciwko M. Ł. (1) odnośnie czynu z art. 197 § 1 k.k. stwierdzając, że czynu tego nie popełniono. Postanowienie to jest prawomocne. Z jego uzasadnienia wynika, że oskarżyciel uznał, że do przestępstwa, o którym zeznała pokrzywdzona nie doszło. W toku postępowania ustalono, że w dniu 15 września 2022 roku w godzinach wieczornych za pośrednictwem komunikatora W. z M. Ł. (1) skontaktowała się się jego córka B., która prosiła go aby przyjechał, bo mama nie chce jej wypuścić domu i jest pijana. Po przyjeździe do miejsca zamieszkania córki M. Ł. (1) został swoją byłą partnerkę w staniu upojenia alkoholowego. K. W. leżała w łóżku, przy którym stały puszki po piwie i otwarte wino. B. płakała i była wystraszona. M. Ł. (1) poprosił ją żeby się spakowała i stanął w drzwiach do pokoju córki, uniemożliwiając K. W. wejście do jej pokoju. K. W. uderzała M. Ł. (1) pięściami po plecach i kopała, kazała mu wyjść z domu. M. Ł. (1) powiedział że wyjdzie razem z córką i po spakowaniu córki obydwoje wyszli z domu. Potem wrócił do domu po rzeczy syna A., który wcześniej był na treningu. Wówczas K. W. zabroniła synowi wzięcia ubrań, krzyczała i atakowała M. Ł. (1). Po wyjściu z domu K. W. udali się do miejsca zamieszkania M. Ł. (1) i od tego momentu dzieci zamieszkały u ojca.

5.  Wszystkie ustalenia prokuratora poczynione na etapie postępowania w sprawie z zawiadomienia K. W. zostały potwierdzone w toku postępowania w tej sprawie.

6.  W pierwszej kolejności stwierdzić należy, że pomiędzy byłymi partnerami czyli oskarżoną K. W. i M. Ł. (1) istnieje dalekoidący konflikt, który nasilił się po ich rozstaniu. Słusznie wskazała obrońca w trakcie mowy końcowej, że „każda ze stron mówi co niekorzystne dla drugiej strony”. O ile w sytuacjach życia codziennego to od woli dorosłych osób zależy, jakie słowa padają z ich ust, o tyle w sytuacji składania procesowych zeznań, po pouczeniu przez organ prowadzący przesłuchanie o odpowiedzialności karnej za fałszywe zeznanie, obowiązkiem składającego zeznanie jest mówienie prawdy. Konflikt pomiędzy rodzicami, byłymi partnerami nie usprawiedliwia składania fałszywych zeznań.

7.  Sprawa o składanie fałszywych zeznań nie ma na celu badania powodów konfliktu pomiędzy stronami. Sąd karny w toku prowadzonego postępowania w pierwszej kolejności skupia się na tym, czy w dniu 15 września 2022 roku doszło do zdarzeń polegających na doprowadzenia groźbą i przemocą do obcowania płciowego i doprowadzenia do poddania innej czynności seksualnej, o czym zeznała w dniu 12 stycznia 2023 roku oskarżona K. W., czy też złożyła ona fałszywe zeznania. Motywacja oskarżonej jest istotna, ale szczegóły konfliktu pozostają w sferze dociekań sądów prowadzących inne postępowania z inicjatywy stron.

8.  Wbrew twierdzeniom obrońcy sąd nie uznał za niewiarygodne wyjaśnienia oskarżonej tylko w zasadzie z uwagi na to, że stają sprzeczności z relacją M. Ł. (1). Wskazywana przez obrońcę spójność i konsekwencja wyjaśnień nie świadczy o ich wiarygodności, gdyż oskarżona może spójnie i konsekwentnie kłamać.

9.  Wbrew twierdzeniom obrońcy sąd prawidłowo uznał za wiarygodne zeznanie M. Ł. (1), gdyż nie zawierają w sprzeczności, są spójne z pozostałym materiałem dowodowym. Całkowicie pozbawione słuszności są stwierdzenia o niewiarygodności zeznań małoletniej córki stron czyli B. Ł. i twierdzeń, że była ona podatna na wpływy osób trzecich i skłonna do manipulacji.

10.  Zeznania B. Ł., a także jej nagranie wiadomości głosowej, na którym słychać: „tato przyjedź po mnie, bo mama nie chce mnie wypuścić, szybko, bo jest pijana, tylko nie mów i nie dzwoń na Policję, pa” wskazują na odmienny przebieg zdarzenia niż wskazała w swoich wyjaśnieniach K. W.. Również za pośrednictwem komunikatora W. B. Ł. wzmacniała swoje prośby o przyjazd ojca przy użyciu emotikonów, co tym bardziej wskazuje, że przyjazd M. Ł. (1) był podyktowany niesieniem pomocy swojej córce. B. Ł. zeznała, że jej ojciec po wejściu do mieszkania nie wchodził do pomieszczenia, gdzie znajdowała się oskarżona, nie nawiązywał z nią żadnego kontaktu i nie wchodził z nią w żadne interakcje za wyjątkiem tego, że był przez nią bity po plecach w czasie, gdy córka się pakowała. Następnie zasłaniał ją przed K. W..

11.  Z zeznań małoletniego syna A. Ł. (1) wynika, że w dniu 15 września 2022 roku to jego mama uderzyła ojca M. Ł. (1), podczas gdy ten stał w drzwiach jego pokoju, gdy on pakował swoje rzeczy. Syn wyraźnie zaprzeczył jakoby jego tata miał uderzać, przyciskać lub popychać jego mamę.

12.  Wbrew twierdzeniom obrońcy słusznie dano wiarę zeznaniom dzieci. Obrońca całkowicie pomija to, że dzieci zeznając w toku postępowania przygotowawczego były w daleko idącym konflikcie lojalności wobec obojga rodziców. W toku postępowania nie ujawniły się żadne okoliczności mogące świadczyć o jakimkolwiek wpływie innych osób na ich zeznania, wręcz przeciwnie. Każde dziecko zeznało, że usłyszeli od ojca, by mówiły prawdę. Poza tym dzieci w chwili przesłuchania miały po 11 lat i brak jest dowodów na to, że miały umiejętności manipulowania faktami na korzyść jednego z rodziców.

13.  Argumentacja obrońcy oskarżonej, że córka stron miałaby zeznać nieprawdę na temat okoliczności zwrócenia się o interwencję ojca nie ma znaczenia dla oceny jej zeznań w zakresie sposobu zachowania matki i ojca po jego przyjeździe, a to jest przedmiotem ustaleń sądu karnego. Nawet jeśli matka K. W. nie pozwoliła jej wyjść z domu do koleżanki w dniu 15 września 2022 roku, co rzekomo miało być powodem przyjazdu ojca M. Ł. (1), nie ma to żadnego przełożenia na stwierdzenie, że córka skłamała na temat tego jak zachowywała się matka i ojciec w dniu 15 września 2022 roku po przyjeździe M. Ł. (1) do miejsca zamieszkania oskarżonej. Bo czym innym są powody przyjazdu, a czym innym zachowanie stron po przyjeździe.

14.  Jak wynika z niezakwestionowanej opinii biegłego psychologa dotyczącej zeznań świadka B. Ł., zeznanie świadka jest oparte na wspomnieniach. Ma prawidłowo rozwinięte funkcje poznawcze w tym zdolność postrzegania rejestrowania i odtwarzania zdarzeń. Biegła nie stwierdziła tendencji do kłamstwa instrumentalnego i fantazjowania. Brak było symptomów, by osoby trzecie miały wpływ na treść zeznań świadka. Sąd zauważa dodatkowo, że świadek B. Ł. nie wskazywała jedynie na niewłaściwe zachowania matki, skoro z jej zeznań wynikało, że kiedyś tata ją popchnął, jak nie chciała iść do pokoju. To świadczy, że nie była rzekomo nastawiona przez ojca na określoną treść zeznań. Jej zeznania, dziecka w wieku 11 lat, nie wskazują na to, że niezgodnie z prawdą opisała przebieg zdarzeń w dniu 15 września 2022 roku.

15.  Również w zakresie zeznań A. Ł. (1) biegła uznała, że świadek ma zachowaną zdolność postrzegania i zapamiętywania zdarzeń. Odtwarzanie jest nieco zakłócone, gdyż silne emocje nie pozwalają mu na systematyzację zdarzeń. Brak jest natomiast tendencji do kłamstwa instrumentalnego. Dodatkowo biegła stwierdziła, że dziecko silnie przeżywa konflikty rodziców, a alkoholizm matki jest na pewno podstawowym problemem w tej rodzinie.

16.  Relacja dzieci została potwierdzona zeznaniami M. Ł. (1), który zeznał, że w dniu 15 września 2022 r. przyjechał po córkę do domu K. W. z uwagi na jej wiadomości sygnalizujące taką potrzebę. Następnie zabrał syna z domu oskarżonej. Natomiast odnośnie interakcji z K. W. wskazał jedynie, że oskarżona utrudniała mu i jego córce pakowanie rzeczy osobistych, w tym pluszowego misia, którego wyrywała córce a także opuszczenie domu. To oskarżona stosowała przemoc fizyczną w postaci okładania pięściami oraz zaczepiała go i . M. Ł. (1) konsekwentnie zaprzeczał, aby doszło z jego strony do jakiejkolwiek przemocy.

17.  Zeznania tych osób zostały potwierdzone screenami wiadomości od B. Ł. do ojca i wiadomością głosową.

18.  Sąd, ustalając która strona mówi prawdę, nie może pominąć faktu, że w sytuacji tak daleko idącego konfliktu pomiędzy stronami K. W. złożyła zawiadomienie o możliwości popełnienia przestępstwa przez M. Ł. (1) dopiero dnia 22 listopada 2022 roku, czyli po dwóch miesiącach od rzekomego zajścia. To budzi uzasadnione wątpliwości w zakresie jej motywacji. Gdyby faktycznie do tak drastycznych czynów miałoby dojść, dodatkowo w obecności dzieci, brak jest racjonalnych powodów zwlekania z zawiadomieniem organów ścigania między innymi o usiłowaniu gwałtu.

19.  W takiej sytuacji wbrew twierdzeniom obrońcy uznanie przez sąd I instancji za niewiarygodne wyjaśnień oskarżonej z uwagi na ich sprzeczność z depozycjami M. Ł. (1) oraz małoletniej B. Ł. i A. Ł. (1) ocenić należy jako słuszne i prawidłowe.

20.  Konkludując, wskazane powyżej okoliczności słusznie doprowadziły sąd I instancji, że do opisanego przez oskarżoną zachowania M. Ł. (1) nie doszło, gdyż przybył on do mieszkania wskutek wezwania przez córkę, jego zamiarem było zabranie jej z domu matki, nie zaś kierowanie gróźb czy stosowanie przemocy celem zmuszenia K. W. do poddania się czynnościom seksualnym. W konsekwencji uznać należy zeznania K. W. złożone w toku przesłuchania w charakterze pokrzywdzonej w toku postępowania przygotowawczego w dniu 12 stycznia 2023 r. za fałszywe.

21.  Co do obrazy przez sąd pierwszej instancji art. 170 § 1 pkt 2 i 3 k.p.k. już z samego uzasadnieniu apelacji wynika jego całkowita bezprzedmiotowość. Postępowanie karne toczy się jedynie w zakresie tego, czy oskarżona K. W. złożyła fałszywe zeznania w postępowaniu toczącym się w Prokuraturze Rejonowej W. (...) w W. i fałszywie oskarżyła M. Ł. (1) o popełnienie czynu zabronionego. Nie mają znaczenia dla tak określonych ram postępowania konflikty rodzinne pomiędzy byłymi partnerami, sprawowana przez nich opieka na małoletnimi wspólnymi dziećmi. Z materiału dowodowego zebranego w sprawie, w tym wyjaśnień samej oskarżonej oraz treści składanych pism wynika, że pomiędzy stronami istnieje konflikt w zakresie sprawowania opieki nad dziećmi. Nie jest to jednak postępowanie o opiekę nad dziećmi, czy postępowania mające na celu rozwiązanie konfliktu pomiędzy stronami. Brak jest jakichkolwiek podstaw by twierdzić, że materiał dowodowy związany z tym postępowaniem nie został przekazany w całości do sądu przez prokuratora, tym samym brak jest podstaw do występowania do jednostki Policji z zapytaniem czy prowadziła jakieś inne równoległe działania, które nie zostały ujawnione w aktach sprawy.

Wniosek



zmianę zaskarżonego orzeczenia poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego jej czynu



ewentualnie zaś o uchylenie zaskarżonego rozstrzygnięcia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny lub niezasadny.

Zarzuty apelacyjne dotyczące naruszenia prawa procesowego tj. art. 4, 7, 410 k.p.k. oraz w ich konsekwencji błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mający wpływ na jego treść okazały się chybione, stąd skorelowany z nimi wniosek również nie zasługiwał na uwzględnienie.

4.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1

Przedmiot utrzymania w mocy

Wina i kara.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy.

Kompleksowa analiza zgromadzonego materiału dowodowego, wbrew twierdzeniom obrońcy oskarżonej prowadzi do wniosku, że ustalenia faktyczne, jakie na jego podstawie poczynił sąd I instancji, są prawdziwe i odpowiadające zgromadzonym dowodom. W tak ukształtowanej sytuacji procesowej oskarżonej należało utrzymać w mocy zaskarżony wyrok jako prawidłowy co do istoty, dodając w jego podstawie art. 4 § 1 k.k.

6.  Koszty Procesu

Wskazać oskarżonego.

Wskazać punkt rozstrzygnięcia z wyroku.

Przytoczyć okoliczności.

K. W.

2.

zasądzono od oskarżonej na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe za postępowanie przed sądem odwoławczym, w tym 180 złotych tytułem opłaty.

7.  PODPIS

SSO Michał Chojnowski SSA (del.) Anna Kalbarczyk SSO Justyna Dołhy

7.1.1. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonej

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi-Południe w Warszawie z dnia 30 stycznia 2025 r., sygn. akt III K 57/24 przeciwko K. W..

7.1.2. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

7.1.3. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

7.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana