Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego Warszawa-Praga w Warszawie

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VI Ka 741/22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Legionowie z dnia 25 kwietnia 2023 r. w sprawie o sygn. akt II K 287/21.

1.2.Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.Granice zaskarżenia

1.3.1.Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2.Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1.Ustalenie faktów

2.1.1.Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

G. S.

Sytuacja majątkowa

Dotychczasowa karalność

Popełnione wykroczenia drogowe

Informacja e - (...)

Karta karna

Informacja

k.140

k.163-165

k.167

2.1.2.Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

2.2.Ocena dowodów

2.2.1.Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.1.1.1.

Informacja e - (...), Karta karna, Informacja

Dokumenty zostały sporządzone przez uprawnione osoby i podmioty, nie były kwestionowane i nie budziły też wątpliwości Sądu.

2.2.2.Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Obrońca oskarżonego zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

1. rażące naruszenie przepisów prawa materialnego mające wpływ na treść rozstrzygnięcia, tj. przepisu art. 76 § 1 k.k. w zw. z art. 69 § 1 i 2 k.k. zw. z art. 70 k.k. polegające na całkowitym pominięciu okoliczności, iż oskarżony został skazany wyrokiem z dnia 28 czerwca 2013 roku Sądu Rejonowego w Legionowie Wydział II Kamy o sygn. akt II K 487/13 za czyn z art. 178a § 1 k.k. z zastosowaniem warunkowego zawieszenia orzeczonej kary na okres 2 lat, co oznacza, iż przedmiotowy wyrok uległ zatarciu po upływie 6 miesięcy od zakończenia okresu próby, co miało bezpośredni wpływ na bezpodstawnie przyjętą kwalifikację prawną czynu, wymiar kary i środków karnych odnośnie oskarżonego,

2. naruszenie przepisów prawa materialnego mogące mieć wpływ na jego treść, a to przepisu art. 106 k.k. przez przyjęcie przez Sąd I instancji, iż oskarżony jest osobą uprzednio karaną za przestępstwo z art. 178a § 1 k.k., gdy tymczasem zgodnie z treścią ww. przepisu z chwilą zatarcia skazania - co ma miejsce w przypadku oskarżonego - uważa się je za niebyłe z uwagi na upływ czasu warunkowego zawieszenia wykonania kary i dalszych 6 miesięcy, a sam wpis o skazaniu usuwa się z rejestru skazanych, co w konsekwencji doprowadziło do:

a) naruszenia przepisów prawa materialnego mającego wpływ na jego treść, tj. art. 178a § 4 k.k. poprzez jego niewłaściwe zastosowanie w sytuacji, gdy z uwagi na zatarcie skazania wobec oskarżonego brak było podstaw do skazania oskarżonego za czyn stypizowany w art. 178a § 4 k.k.;

b) naruszenia przepisów prawa materialnego mającego wpływ na jego treść, tj. art. 42 § 3 k.k. oraz art. 43a § 2 k.k. poprzez ich niewłaściwe zastosowanie w sytuacji, gdy z uwagi na zatarcie skazania wobec oskarżonego brak było podstaw do orzeczenia wobec niego środków karnych w postaci dożywotniego zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych oraz świadczenia pieniężnego w kwocie 10.000 zł,

gdyby Sąd nie uznał powyższych zarzutów naruszenia prawa materialnego zarzucił:

3. naruszenie art. 60 § 1 i 6 pkt 4 k.k. poprzez jego niezastosowanie, w sytuacji gdy w sprawie nastąpił szereg okoliczności łagodzących po stronie oskarżonego, które to okoliczności uzasadniały nadzwyczajne złagodzenie kary,

4. naruszenie art. 42 § 3 k.k. poprzez jego błędne zastosowanie i orzeczenie wobec oskarżonego dożywotniego zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych, w sytuacji gdy szczególne okoliczności sprawy leżące zarówno po stronie oskarżonego, jak również dotyczące samego prawa pozwalają uznać, iż zachodzi wyjątkowy wypadek,

5. orzeczenie rażąco niewspółmiernej kary 6 miesięcy pozbawienia wolności, w sytuacji gdy po stronie oskarżonego występował szereg okoliczności łagodzących, które to okoliczności nie zostały przez sąd meriti uwzględnione w sposób należyty oraz nie nadano im właściwego znaczenia, co w konsekwencji doprowadziło do orzeczenia kary rażąco surowej, nieuwzględniającej dyrektyw wymiaru kary określonych w art. 53 k.k.,

6. orzeczenie rażąco niewspółmiernego środka karnego w postaci dożywotniego zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych, w sytuacji gdy występujący po stronie oskarżonego szereg okoliczności łagodzących uzasadnia złagodzenie wobec oskarżonego tego środka karnego.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Apelacja obrońcy oskarżonego była bezzasadna i nie zasługiwała na uwzględnienie. Wbrew jego twierdzeniom Sąd Rejonowy nie dopuścił się żadnych uchybień, prawidłowo kwalifikując popełniony czyn i wymierzając odpowiednią karę. To samo tyczyło się pozostałych rozstrzygnięć.

Odnośnie przyjętej kwalifikacji prawnej, to w dniu 28 czerwca 2013 r. Sąd Rejonowy w Legionowie wydał wyrok w sprawie o sygn. akt II K 487/13, uznając oskarżonego za winnego popełnienia czynu z art. 178a § 1 kk. Powyższy wyrok uprawomocnił się z dniem 6 lipca 2013 r. i wbrew twierdzeniom skarżącego nie doszło do zatarcia związanego z nim skazania. Wynikało to z faktu, że orzeczono nim karę 6 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 2 lat próby, który upłynął już po dniu 1 lipca 2015 r., kiedy doszło do zmiany przepisów kodeksu karnego w zakresie zatarcia skazania. Ponadto w/w wyrokiem wymierzono oskarżonemu karę grzywny w wysokości 20 stawek dziennych po 10 złotych każda, którą uiścił w dniu 16 lutego 2016 r., a więc także po dniu 1 lipca 2015 r.

Zgodnie z dyspozycją art. 76 § 1 kk w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 lipca 2015 r., skazanie ulega zatarciu z mocy prawa z upływem 6 miesięcy od zakończenia okresu próby. Przy czym stosuje się do niego przepis art. 108 kk (art. 76 § 1b kk). Przewiduje on, że jeżeli sprawcę skazano za dwa lub więcej nie pozostających w zbiegu przestępstw, jak również jeżeli skazany po rozpoczęciu, lecz przed upływem, okresu wymaganego do zatarcia skazania ponownie popełnił przestępstwo, dopuszczalne jest tylko jednoczesne zatarcie wszystkich skazań. Natomiast jeżeli wobec skazanego orzeczono grzywnę, środek karny, przepadek lub środek kompensacyjny, zatarcie skazania nie może nastąpić przed ich wykonaniem, darowaniem albo przedawnieniem ich wykonania (art. 76 § 2 kk). Odnośnie orzeczeń zapadłych przed dniem 1 lipca 2015 r., to w myśl art. 21 ustawy z dnia 20 lutego 2015 r. o zmianie ustawy - kodeks karny oraz niektórych innych ustaw, do skazań prawomocnymi wyrokami wydanymi przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy, w przedmiocie zatarcia skazania stosuje się przepisy ustawy, o której mowa w art. 1, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, chyba że okres zatarcia skazania upłynął przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy.

Przechodząc na grunt niniejszej sprawy, z opisanych wyżej względów przed dniem 1 lipca 2015 r. nie doszło do zatarcia skazania związanego z wyrokiem Sądu Rejonowego w Legionowie z dnia 28 czerwca 2013 r. w sprawie o sygn. akt II K 487/13. Tym samym, ponownie prowadząc pojazd mechaniczny w stanie nietrzeźwości w dniu 7 marca 2021 r. oskarżony popełnił czyn z art. 178a § 1 i 4 kk wraz ze wszystkimi wynikającymi z tego faktu konsekwencjami. Powyższe potwierdził Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 20 kwietnia 2022 r. w sprawie o sygn. akt IV KK 707/21, stwierdzając że zatarcie skazania za czyn popełniony przed dniem 1 lipca 2015 r., za który orzeczona została kara pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania, której wykonania nie zarządzono w okresie próby i kolejnych 6 miesięcy, następuje na podstawie art. 76 § 1 kk w brzmieniu obowiązującym do dnia 30 czerwca 2015 r. (a więc na warunkach szczególnych w stosunku do art. 108 kk), jeżeli przed dniem 1 lipca 2015 r. doszło do upływu terminu zatarcia skazania. Jeżeli termin ten natomiast upłynął po dniu 30 czerwca 2015 r. - a taka sytuacja miała miejsce w niniejszej sprawie - zatarcie takiego skazania może nastąpić wyłącznie jednocześnie z zatarciem wszystkich skazań (obecnie art. 108 w zw. z art. 76 § 1b kk). Z uwagi na to, że oskarżony dopuścił się także kolejnych przestępstw, co do których zapadły kolejne wyroki, w tym wyrok łączny Sądu Rejonowego w Legionowie z dnia 5 stycznia 2017 r. w sprawie o sygn. akt II K 865/16 orzekający karę 6 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności, nie ulega wątpliwości, że nie doszło do zatarcia żadnego z widniejących w jego karcie karnej skazań.

Przytoczone przez obrońcę oskarżonego poglądy i orzeczenia dotyczą albo odmiennych stanów faktycznych, albo stanu prawnego istniejącego sprzed wskazaną nowelizacją. Autorskie poglądy skarżącego, który uważa, że zastosowanie powinien mieć tu art. 4 § 1 kk, odnoszący się do względności przepisów, a nie przytoczony art. 21 w/w ustawy, są oczywiście niewystarczające. Tym samym rację ma Sąd Rejonowy, że oskarżony wypełnił swoim zachowaniem znamiona czynu z art. 178a § 1 i 4 kk, a nie z art. 178a § 1 kk.

Odnośnie zarzutu rażącej niewspółmierności kary, to sprowadza się ona do znacznej dysproporcji pomiędzy wymierzoną karą, środkiem karnym lub nawiązką a taką represją, która powinna być wymierzona, aby w odczuciu społecznym uznana została za sprawiedliwą. Nie każda więc nietrafność wymiaru środka represji karnej uzasadnia zmianę orzeczenia. Zarzut rażącej niewspółmierności jest zasadny wtedy, gdy kara, środek karny lub nawiązka wprawdzie mieści się w granicach ustawowego zagrożenia, ale nie uwzględnia w sposób właściwy okoliczności dotyczących sądowego ich wymiaru ( art. 53–56 kk). Zarzut ten może dotyczyć wyboru rodzaju kary, środka karnego, nawiązki lub innego środka albo ich wysokości, czy też niezastosowania np. instytucji warunkowego zawieszenia wykonania kary.

Jak słusznie wskazał Sąd Apelacyjny w Warszawie w wyroku z dnia 29 stycznia 2021 r. w sprawie o sygn. akt II AKa 143/20, rażąca niewspółmierność, zachodzi tylko wówczas, gdy na podstawie ujawnionych okoliczności, które powinny mieć zasadniczy wpływ na wymiar kary, można było przyjąć, iż zachodziłaby wyraźna różnica pomiędzy karą wymierzoną przez sąd pierwszej instancji a karą, jaką należałoby wymierzyć w instancji odwoławczej w następstwie prawidłowego zastosowania w sprawie dyrektyw wymiaru kary. Sąd Okręgowy podziela również pogląd Sądu Apelacyjnego w Poznaniu zawarty w wyroku z dnia 3 marca 2021 r. w sprawie o sygn. akt II AKa 211/20. Wskazano w nim, że zarzut niewspółmierności kary, jako zarzut z kategorii ocen, można zasadnie podnosić, gdy kara jakkolwiek mieści się w granicach ustawowego zagrożenia, nie uwzględnia w sposób właściwy zarówno okoliczności popełnienia przestępstwa, jak i osobowości sprawcy, innymi słowy - gdy w społecznym odczuciu jest karą niesprawiedliwą. Niewspółmierność więc zachodzi wówczas, gdy suma zastosowanych kar i innych środków, wymierzona za przypisane przestępstwa, nie odzwierciedla należycie stopnia szkodliwości społecznej czynu i nie uwzględnia w wystarczającej mierze celów kary. Trzeba pamiętać, że zgodnie z art. 438 pkt 4 kpk ta niewspółmierność kary musi być „rażąca”. Chodzi tu więc przy wykazaniu tego zarzutu nie o każdą różnicę co do wymiaru kary, ale o różnicę ocen tak zasadniczej natury, iż karę dotychczas wymierzoną nazwać można byłoby - również w potocznym znaczeniu tego słowa - rażąco niewspółmierną, to jest niewspółmierną w stopniu nie dającym się wręcz zaakceptować.

Tym samym dopiero wykazanie rażącej niewspółmierności kary, a więc istnienia wyraźnej dysproporcji między karą wymierzoną przez sąd pierwszej instancji a karą, jaką należałoby wymierzyć w następstwie prawidłowego zastosowania w sprawie dyrektyw wymiaru kary, uzasadnia korektę zaskarżonego wyroku przez sąd odwoławczy. Czyn z art. 178a § 1 i 4 kk jest zagrożony karą pozbawienia wolności, której dolna granica wynosi 3 miesiące, a górna 5 lat. Tym samym orzeczonej wobec oskarżonego kary 6 miesięcy pozbawienia wonności nie sposób uznać za niewspółmierną, a tym bardziej rażąco. Zwłaszcza, że oskarżony był już uprzednio karany za czyn z art. 178a § 1 kk, za który wymierzono mu karę pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania. Wprawdzie jego zachowanie w okresie próby nie spowodowało konieczności zarządzenia wykonania kary, jednak w późniejszym czasie ponownie kierował pojazdem w stanie nietrzeźwości, czego efektem jest niniejsze postępowanie. Dopuścił się też innych przestępstw. Nie mona też zapominać, że nie tylko kierował pojazdem mechanicznym w stanie nietrzeźwości, ale również przekroczył dopuszczalną prędkość w przedziale 31-40 km/h i nie miał zapiętych pasów bezpieczeństwa. Mając powyższe na uwadze, jak również zważywszy na ilość alkoholu w wydychanym powietrzu, która wynosiła blisko 0,8 promila, a więc wyraźnie przekraczała dozwoloną ilość, brak było podstaw do jego łagodniejszego potraktowania.

Tym bardziej, że oskarżony nie wykazał, żeby tego dnia jego żona źle się czuła i potrzebowała leków, poprzestając jedynie na gołosłownych twierdzeniach w tym zakresie. Dodatkowo nie wyciągnął wniosków z tego zdarzenia, w dniu 4 sierpnia 2022 r. popełniając kolejne wykroczenie drogowe polegające na naruszeniu obowiązku używania pasów bezpieczeństwa. Nie można zapominać o celach kary, która z jednej strony ma stanowić dla oskarżonego odczuwalną dolegliwość, a z drugiej spowodować zmianę jego postępowania w przyszłości. Skoro wcześniej orzeczona kara pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania okazała się niewystarczająca, to wymierzona w niniejszej sprawie jest odpowiednia. To samo tyczyło się świadczenia pieniężnego w wysokości 10.000 złotych i dożywotniego zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych, które są tu obligatoryjne. Odnośnie zakazu, to wbrew twierdzeniom skarżącego nie zaistniał wyjątkowy wypadek, uzasadniony szczególnymi okolicznościami.

Z kolei instytucja nadzwyczajnego złagodzenia kary, na którą powołał się obrońca oskarżonego jest prawem, a nie obowiązkiem sądu. Skarżący stwierdził, że w niniejszej sprawie zaistniało szereg okoliczności łagodzących. Tyle, że o ile miały one wpływ na wymierzenie mu kary pozbawienia wolności w wysokości zbliżonej do dolnej granicy ustawowego zagrożenia, o tyle nie przemawiały za skorzystaniem z jej nadzwyczajnego złagodzenia, co powinno być zarezerwowane dla sytuacji naprawdę wyjątkowych, kiedy nawet najniższa przewidziana kara byłaby niewspółmiernie surowa. Tej oceny nie zmienia fakt, że oskarżony ma na utrzymaniu żonę i piątkę małoletnich dzieci. Doskonale wiedział przecież o uprzedniej karalności i konsekwencjach ponownego prowadzenia pojazdu w stanie nietrzeźwości. Mimo to zdecydował się ponownie narazić pozostałych uczestników ruchu drogowego na realne i poważne niebezpieczeństwo, kierując pojazdem w stanie nietrzeźwości. Tym samym wartości, jakie podnosi nie miały najwyraźniej dla niego takiego znaczenia, jakie usiłuje się im nadać. Gdyby oskarżony kierował się dobrem rodziny, to nie postąpiłby w ten sposób.

Wniosek

Obrońca oskarżonego wniósł o:

1. przyjęcie kwalifikacji prawnej czynu stypizowanego w art. 178a § 1 k.k. i:

a) skazanie oskarżonego za przedmiotowy czyn w dolnych granicach zagrożenia karą,

b) zmianę środka karnego w postaci dożywotniego zakazu prowadzenia pojazdu mechanicznych na zakaz prowadzenia pojazdów mechanicznych na 3 lata,

c) zmianę kwoty świadczenia pieniężnego z 10 000 zł na 5000 zł,

w przypadku, gdyby Sąd nie uznał zarzutów naruszenia prawa materialnego prowadzących do zmiany kwalifikacji prawnej czynu:

1. zastosowanie nadzwyczajnego złagodzenia kary i wymierzenie oskarżonemu kary ograniczenia wolności,

2. uznanie, iż w sprawie doszło do wyjątkowego wypadku, uzasadnionego szczególnymi okolicznościami i wobec tego zmianę środka karnego w postaci dożywotniego zakazu prowadzenia pojazdu mechanicznych na zakaz prowadzenia pojazdów mechanicznych na okres 3 lat,

3. ewentualnie wymierzenie oskarżonemu kary pozbawienia wolności w niższym wymiarze.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Z uwagi na niezasadność zarzutów apelacji skorelowane z nimi wnioski nie zasługiwały na uwzględnienie.

4.OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1.Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Wyrok Sądu Rejonowego w Legionowie z dnia 25 kwietnia 2023 r. w sprawie o sygn. akt II K 287/21.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Z uwagi na niezasadność podniesionych zarzutów apelacyjnych, wyrok jako prawidłowy należało utrzymać w mocy. O szczegółach wskazywa no w części 3.1. niniejszego uzasadnienia.

5.2.Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

5.3.Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1.Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2.Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4.Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II-III

Biorąc pod uwagę, że w postępowaniu odwoławczym uczestniczył obrońca oskarżonego z urzędu, Sąd Okręgowy przyznał mu wynagrodzenie w kwocie 1033,20 złotych, w tym podatek od towarów i usług, za pomoc prawną, jaką udzielił oskarżonemu na tym etapie postępowania. Wzięto zatem pod uwagę wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 20 grudnia 2022 r. o sygn. akt SK 78/21, z którego wynika brak podstaw do rozróżnienia w rozporządzeniu w tym zakresie wynagrodzenia obrońców z urzędu i z wyboru. Obwiązywała zatem stawka za postępowanie odwoławcze nie w wysokości 420 złotych, ale w wysokości 840 złotych.

Nie ulega wątpliwości, że sytuacja rodzinna i materialna oskarżonego jest trudna, jednak decydując się na kierowanie pojazdem mechanicznym w stanie nietrzeźwości godził się na możliwość poniesienia konsekwencji swojego postępowania. Z tych względów Sąd Okręgowy zadecydował, że powinien uiścić także koszty sądowe, które wygenerowało wniesienie bezzasadnej apelacji. Tym bardziej, że trudno oprzeć się wrażeniu, że została ona wywiedziona jedynie w celu odsunięcia w czasie izolacji oskarżonego. Wszak zaskarżony wyrok zapadł 25 kwietnia 2022 r., a więc ponad rok temu. Przemawiały za tym także inne podejmowane rzecz oskarżonego działania.

7.PODPIS

1.3 Granice zaskarżenia

Wpisać kolejny numer załącznika1 1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Rejonowego w Legionowie z dnia 25 kwietnia 2023 r. w sprawie o sygn. akt II K 287/21.

1.3.1 Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2 Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji.

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. - obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. - błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. - rażąca niewspółmierności kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

Uchylenie

☒

Zmiana