Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego Warszawa-Praga w Warszawie

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VI Ka 762/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi - Północ w Warszawie z dnia 26 lutego 2021 r. w sprawie o sygn. akt IV K 283/20.

1.2  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji.

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. - obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. - błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. - rażąca niewspółmierności kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Wskazać oskarżonego.

Wskazać fakt.

Dowód ze wskazaniem numeru karty, na której znajduje się dowód.

D. B.

Sytuacja majątkowa

Uprzednia karalność

Rozstrzygnięcie o winie współsprawców

Informacja e - (...) k.603

Karta karna - k.604-607

Wyrok - k.616-618

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Wskazać oskarżonego.

Wskazać fakt.

Dowód ze wskazaniem numeru karty, na której znajduje się dowód.

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Wskazać fakt

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu.

Sytuacja majątkowa

Uprzednia karalność

Rozstrzygnięcie o winie współsprawców

Informacja e - (...) k.603

Karta karna - k.604-607

Wyrok - k.616-618

Dokumenty zostały sporządzone przez uprawnione osoby i podmioty, nie były kwestionowane i nie budziły też wątpliwości Sądu.

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Wskazać fakt

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu.

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

Obrońca oskarżonego zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

1. w zakresie pkt 4 błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, a polegający na dowolnej ocenie materiału dowodowego z pominięciem zasad logiki i doświadczenia życiowego, a w szczególności pominięcia istotnych okoliczności w postaci wiedzy co do braku środków pieniężnych u pokrzywdzonego i ekscesu współsprawców co w konsekwencji skutkowało uznaniem, że zachowanie oskarżonego wyczerpało znamiona przestępstwa z art. 191 § 2 kk w zb. z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 282 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk

2. rażącą niewspółmierność kar orzeczonych w pkt 1-5 wobec D. B. w stosunku do jego roli i zachowania, a tym samym stopnia społecznej szkodliwości czynu, prewencji indywidualnej i generalnej.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny lub niezasadny.

Na wstępie wskazać należy, że apelacja została sporządzona przez poprzedniego obrońcę oskarżonego, a na rozprawie apelacyjnej reprezentował go już nowy, ustanowiony na jego wniosek. Ma to o tyle znaczenie, że o ile wcześniej kwestionowano przyjętą kwalifikację prawną czynu przypisanego mu w punkcie 4, kary i środek kompensacyjny, o tyle ostatecznie podważono winę co do w/w czynu.

Odnosząc się do oceny dowodów, to by została dokonana zgodnie z regułami art. 7 kpk konieczne jest: 1) oparcie jej na wszystkich przeprowadzonych dowodach, mając na względzie, że podstawę orzeczenia może stanowić tylko całokształt okoliczności ujawnionych w toku postępowania, mających istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia danej kwestii; 2) uwzględnienie zasad prawidłowego rozumowania; 3) uwzględnienie wskazań wiedzy; 4) uwzględnienie doświadczenia życiowego. Zasada swobodnej oceny dowodów jest zasadą kontrolowanej oceny dowodów, która wyraża się w dwóch aspektach. Po pierwsze, organ procesowy musi uzasadnić, dlaczego oparł się na jednych, a nie na innych dowodach oraz dlaczego nie uznał dowodów przeciwnych. Po drugie, organ odwoławczy kontroluje swobodną ocenę dowodów dokonaną przez organ pierwszej instancji. Przy czym zarzut naruszenia art. 7 kpk nie może ograniczać się do wskazania wadliwości sędziowskiego przekonania o wiarygodności jednych, a niewiarygodności innych źródeł czy środków dowodowych, lecz powinien wykazać konkretne błędy w samym sposobie dochodzenia do określonych ocen, przemawiające w zasadniczy sposób przeciwko dokonanemu rozstrzygnięciu. W grę może wchodzić np. pominięcie istotnych środków dowodowych, niedostrzeżenie ważnych rozbieżności, uchylenie się od oceny wewnętrznych czy wzajemnych sprzeczności.

Jak słusznie wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 15 kwietnia 2021 r. w sprawie o sygn. akt III KK 78/21, „prezentowanie własnej - możliwej w realiach konkretnej sprawy - oceny dowodów, bez wykazania błędności tej, której dokonał sąd pierwszej instancji, nie upoważnia jeszcze sądu odwoławczego do zajęcia w tej materii stanowiska odmiennego. Sąd odwoławczy, zwłaszcza w sytuacji, gdy nie prowadzi samodzielnie postępowania dowodowego co do istoty sprawy, jest bowiem głównie sądem kontrolującym procedowanie przed sądem pierwszej instancji i stanowisko tego sądu może zakwestionować jedynie wówczas, gdy wykaże, że to postępowanie i jego wynik obrażają prawo”.

Co do ustaleń faktycznych, to Sąd Okręgowy podziela pogląd zawarty w wyroku Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 7 listopada 2019 r. w sprawie o sygn. akt II AKa 173/19. Wskazano w nim, że „na uzasadnienie błędu ustaleń faktycznych lub naruszenie standardów swobodnej oceny bądź interpretacji dowodów nie wystarczy subiektywne przekonanie skarżącego o niesprawiedliwości orzeczenia, a konieczne jest wykazanie, że w zaskarżonym wyroku poczyniono ustalenie faktycznie nie mające oparcia w przeprowadzonych dowodach, albo że takiego ustalenia nie poczyniono mimo, że z przeprowadzonych dowodów określony fakt jednoznacznie wynikał, względnie wykazanie, iż tok rozumowania sądu I instancji był sprzeczny ze wskazaniami doświadczenia życiowego, prawidłami logiki, czy zasadami wiedzy”.

Przechodząc na grunt niniejszej sprawy, Sąd meriti dokonał prawidłowej oceny zgromadzonego materiału dowodowego, czyniąc to zgodnie z regułami wynikającymi z treści art. 7 kpk. Wbrew twierdzeniom obrońcy oskarżonego zawartymi we wniesionej apelacji nie można mówić o pominięciu istotnych okoliczności w postaci wiedzy co do braku środków pieniężnych u pokrzywdzonego i ekscesu współsprawców. Przemawia za tym w szczególności fakt, że oskarżony od początku brał udział w przedmiotowym zdarzeniu. Jak zeznał pokrzywdzony „Usiadłem na ławeczce przy ul. (...) a (...), aby odpocząć zobaczyłem na ulicy mojego kolegę P. z jakimś mężczyzną”, „W dniu dzisiejszym P. z tym mężczyzną podszedł do mnie. Przywitał się ze mną i powiedział, że potrzebuje pieniędzy i żebym mu oddał w końcu, bo jak nie to zabierze mi telefon” i „Jeszcze jak byłem na ławce to P. powiedział mi, że za to czekanie to mi doliczy 100 procent i teraz on chce 700 zł. Nic się nie odzywałem na 700 zł, czy się zgodę czy nie. Powiedziałem tylko, że 70 zł miało być” (k.24). Jak z kolei wskazał świadek P. S. „Jak się spotkałem z G., to ze mną był chłopak, ten co nie został zatrzymany, ja nie wiem jak on się nazywa, znam okolice gdzie mieszka, ale nie wiem dokładnie, mieszka w tym podwórku co ja. On był przy tej rozmowie o pieniądzach” (k.80). Z powyższego jednoznacznie wynika, że wbrew twierdzeniom obrońcy oskarżonego miał on wiedzę dotyczącą konfliktu istniejącego pomiędzy pokrzywdzonym a świadkiem P. S. i jego przyczyn, jak również wysokości istniejącego zadłużenia. Tym samym był świadomy tego, że wynosi ono nie 700, ale 70 złotych. Zwłaszcza, że nie opierało się to tylko na twierdzeniach świadka P. S., ale również na stanowisku pokrzywdzonego, który wyraźnie wskazał, ile pieniędzy jest mu winien. Tym samym Sąd Rejonowy prawidłowo uznał, że pozostała kwota 630 złotych była oderwana od faktycznie istniejącej wierzytelności, wynikając wyłącznie z niczym nie podyktowanego żądania świadka P. S.. Był to zatem fikcyjny dług.

Oskarżony widział też zachowania świadka P. S. wobec pokrzywdzonego, to jest wielokrotne bicie i kopanie po całym ciele, jak również obserwował jak pod ich wpływem pokrzywdzony dzwonił do różnych osób, prosząc o pożyczenie pieniędzy. Jak wskazał pokrzywdzony „P. uderzył mnie po głowie pięścią kilka razy tak, że spadłem z ławki. On dalej mnie bił ręką i noga kopał po ciele. Tych ciosów było na pewno parę, kilkanaście. Ten mężczyzna, który z nim stał to nie wtrącał się, nie bił mnie P. przestał mnie bić i wstałem. On powiedział, że nic go nie interesuje, bo on chce pieniądze na teraz” (k.24). Co istotne, początkowo udział oskarżonego w tym zdarzeniu nie sprowadzał się do samej obecności w tym miejscu, która tworzyła przewagę nad pokrzywdzonym i składała się na współsprawstwo. W międzyczasie powiedział bowiem do pokrzywdzonego, że jak nie odda pieniędzy, to „zaraz go zakopie” (k.24). Powyższe ewidentnie stanowiło groźbę pozbawienia go życia. Następnie, kiedy dołączył do nich świadek K. R., oskarżony zaczął wielokrotnie bić i kopać pokrzywdzonego po całym ciele. Jak wskazał świadek P. S. „K. z tym trzecim zaczęli bić G., bo nie chciał mi oddać pieniędzy. Jak oni go bili, to ja zwracałem im uwagę, żeby go nie ruszali. Oni we dwóch bili go pięściami, ja mówiłem, żeby go zostawili. Jak ja podchodziłem i mówiłem, żeby nie bili, oni na chwilę go zostawiali, a potem znowu zaczynali. G. nie odchodził. Była też taka sytuacja, że go kopali” (k.80) . Powyższe koresponduje z zeznaniami pokrzywdzonego, który wskazał „Po chwili na tej otwartej przestrzeni kazali mi usiąść na takiej drewnianej palecie kazali mi dzwonić po pieniądze. Co jakiś czas zadawali mi ciosy, najpierw jeden potem drugi. P. już tam mnie nie bił. Mówił tylko do nich, żeby mnie zostawili. Tamci bili mnie po twarzy pięściami raz za razem i kopali po głowie. Ja siedziałem, oni podnosili nogi i kopali po głowie. P. mówił im cały czas, żeby przestali mnie bić” (k.24v). Wprawdzie oskarżony, podobnie jak świadek K. R., nie miał osobistego powodu, żeby żądać od pokrzywdzonego pieniędzy, ale zdecydował się z nim współdziałać, a na koniec zabrał pokrzywdzonemu torbę z zakupami. Jak wskazał świadek P. S. „Jak zdecydowałem, że się rozchodzimy bo ja idę do domu to wtedy ten trzeci wziął torbę, ta torba stała koło nas” (k.80) .

Nie ulega wątpliwości, że w zdarzeniu brali udział świadkowie P. S. i K. R., którzy przyznali się do winy i wobec których zapadł wyrok Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi - Północ w W. z dnia 21 lipca 2020 r. w sprawie o sygn. akt VIII K 1042/19, prawomocny co do świadka K. R. i nieprawomocny co do świadka P. S. (k.625-626). Zarówno z relacji świadków P. S. i K. R., jak i zeznań pokrzywdzonego, które były nie tylko spójne, logiczne i wzajemnie uzupełniające się, ale też spontaniczne, dokładne i wyważone, wynikało bezsprzecznie, że towarzyszył im jeszcze jeden mężczyzna. Jak wskazał pokrzywdzony „Ten trzeci sprawca pod którymś okiem, ale nie pamiętam którym miał tatuaż w postaci jak dobrze pamiętam była to gwiazdka” (k.69). Z kolei świadek E. J. stwierdziła, że „Brat mówił, że trzy osoby mu to zrobiły, że był tam P.. A jedna osoba miała tatuaż pod okiem. Brat mówił, że był to tatuaż w kształcie albo łezki” (k.337). Z powyższego jednoznacznie wynika, że pokrzywdzony nie tylko widział jego twarz, ale również zwrócił uwagę na szczegóły jego wyglądu. Miał zresztą na to dość dużo czasu, bo mężczyźni przemieszczali się i rozmawiali. Pokrzywdzony dzwonił też do różnych osób, prosząc o pożyczenie pieniędzy. Co jednak kluczowe, podczas okazania pokrzywdzony kategorycznie rozpoznał oskarżonego, stwierdzając „Mężczyzna ten podczas całego zajścia w podwórku uderzał mnie pięściami po głowie oraz kopał po głowie. Mężczyznę tego rozpoznaję po ogólnym wyglądzie i rysach twarzy oraz po małym tatuażu przy lewym oku. Swojego rozpoznania jestem w 100% pewny” (k.189) . Przy czym pokrzywdzony nie tylko wskazał na oskarżonego, ale również szczegółowo opisał jego zachowanie. Wprawdzie oskarżony ma tatuaż w postaci kropki (k.263, 338), jednak trudno zdaniem Sądu Okręgowego wymagać, żeby pokrzywdzony dokładnie zaobserwował jego kształt. Tym bardziej, że tatuaż jest mały i umiejscowiony w pobliżu oka, a pokrzywdzony był cały czas bity. Niemniej, kropka, gwiazdka czy łezka to kształty bardzo podobne, to jest okrągłe bądź zbliżone do okręgu. Zwłaszcza, gdy są małe, jak niewątpliwie było w tym przypadku. Wiarygodność pokrzywdzonego została też potwierdzona w opinii sądowo - psychologicznej (k.539).

Na uwagę zasługują też wyjaśnienia oskarżonego, w których wskazał, że „Pokrzywdzony nie mógł mnie znać z widzenia” (k.331). Skoro tak, to nie mógł go też z nikim pomylić, nie mając też powodu do posądzania go o popełnienie przestępstwa na jego szkodę. Na wartość dowodową jego spostrzeżeń wskazuje również fakt, że jednoznacznie rozpoznał także świadka K. R., który również brał udział w tym zdarzeniu. Należy też odnotować, że sam oskarżony potwierdził znajomość ze świadkami P. S. i K. R., wyjaśniając „Ja znam tych młodszych chłopaków, którzy są współoskarżeni. Ja na początku mówiłem, że ich nie znam, bo nie znałem ich danych personalnych, ale blisko mieszkają i gdzieś tam na ulicy się spotykaliśmy. Nie znam ich z ksywki. Teraz po zapoznaniu się z aktami, znam ich nazwiska. Ja ich znam tylko z widzenia” (k .331). Powyższe znajduje również częściowo potwierdzenie w depozycjach świadków P. S. i K. R., którzy ewidentnie wiedzieli, kim jest trzeci sprawca, jednak nie chcieli przyznać, że był nim oskarżony.

Tym samym Sąd meriti prawidłowo uznał, że oskarżony nie tylko, działając wspólnie i w porozumieniu ze świadkami P. S. i K. R., zażądał od pokrzywdzonego zwrotu wierzytelności w kwocie 70 złotych, stosując przemoc i groźby, ale również zażądał dodatkowej kwoty 630 złotych, również zachowując się w taki sposób. Tym samym popełnił czyn z art. 191 § 2 kk w zb. z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 282 kk w zw. z art. 11 § 2 kk. Zdaniem Sądu Okręgowego nie można tu mówić o dwóch czynach, ale o jednym. Jak słusznie wskazał Sąd Apelacyjny we Wrocławiu w wyroku z dnia 19 kwietnia 2012 r. w sprawie o sygn. akt II AKa 104/12 „Zachowania mieszczące się w jednej sekwencji zdarzeń nie mogą być podzielone na odrębne i niezależne czyny, wygenerowane poszczególnymi ocenami prawnymi. Jedno zdarzenie historyczne, którego granice trudno wytyczyć, nie może być dzielone i w konsekwencji sztucznie stanowić zlepek funkcjonujących niezależnie i obok siebie przestępstw”. Wprawdzie początkowo celem działania sprawców było wymuszenie zwrotu wierzytelności, jednak później przekształciło się ono w wymuszenie rozbójnicze. Chociaż inicjatorem tego zdarzenia był świadek P. S., to niewątpliwie mężczyźni działali wspólnie i w porozumieniu, realizując określone role, które zmieniały się w zależności od czasu, miejsca i sytuacji. Zdaniem Sądu Okręgowego wielce prawdopodobne jest też, że zamierzali podzielić się uzyskanymi od pokrzywdzonymi pieniędzmi. Świadek P. S. miał w ten sposób wynagrodzić oskarżonego i świadka K. R.. Potwierdzeniem tego jest także fakt, że kiedy ów plan się nie powiódł, to oskarżony zabrał torbę z zakupami należącą do pokrzywdzonego, a świadek K. R. jego telefon.

W tym miejscu wskazać należy, że zdaniem Sądu Okręgowego należało przyjąć, że oskarżony dopuścił się czynu przypisanego mu w punkcie 4 działając wspólnie i w porozumieniu z dwoma ustalonymi osobami. Wynikało to z faktu, że w przypadku świadka K. R. przyjęto nieco odmienną kwalifikację prawną, to jest art. 191 § 2 kk w zb. z art. 157 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk, a w przypadku świadka P. S. wyrok stwierdzający winę nie był prawomocny.

Odnosząc się do zarzutu rażącej niewspółmierności kary, to sprowadza się to do znacznej dysproporcji pomiędzy wymierzoną karą, środkiem karnym lub nawiązką a taką represją, która powinna być wymierzona, aby w odczuciu społecznym uznana została za sprawiedliwą. Nie każda więc nietrafność wymiaru środka represji karnej uzasadnia zmianę orzeczenia. Zarzut rażącej niewspółmierności jest zasadny wtedy, gdy kara, środek karny lub nawiązka wprawdzie mieści się w granicach ustawowego zagrożenia, ale nie uwzględnia w sposób właściwy okoliczności dotyczących sądowego ich wymiaru (art. 53–56 kk). Zarzut ten może dotyczyć wyboru rodzaju kary, środka karnego, nawiązki lub innego środka albo ich wysokości, czy też niezastosowania np. instytucji warunkowego zawieszenia wykonania kary.

Jak słusznie wskazał Sąd Apelacyjny w Warszawie w wyroku z dnia 29 stycznia 2021 r. w sprawie o sygn. akt II AKa 143/20, „rażąca niewspółmierność, zachodzi tylko wówczas, gdy na podstawie ujawnionych okoliczności, które powinny mieć zasadniczy wpływ na wymiar kary, można było przyjąć, iż zachodziłaby wyraźna różnica pomiędzy karą wymierzoną przez sąd pierwszej instancji a karą, jaką należałoby wymierzyć w instancji odwoławczej w następstwie prawidłowego zastosowania w sprawie dyrektyw wymiaru kary”.

Sąd Okręgowy podziela również pogląd Sądu Apelacyjnego w Poznaniu zawarty w wyroku z dnia 3 marca 2021 r. w sprawie o sygn. akt II AKa 211/20. Wskazano w nim, że „zarzut niewspółmierności kary, jako zarzut z kategorii ocen, można zasadnie podnosić, gdy kara jakkolwiek mieści się w granicach ustawowego zagrożenia, nie uwzględnia w sposób właściwy zarówno okoliczności popełnienia przestępstwa, jak i osobowości sprawcy, innymi słowy - gdy w społecznym odczuciu jest karą niesprawiedliwą. Niewspółmierność więc zachodzi wówczas, gdy suma zastosowanych kar i innych środków, wymierzona za przypisane przestępstwa, nie odzwierciedla należycie stopnia szkodliwości społecznej czynu i nie uwzględnia w wystarczającej mierze celów kary. Trzeba pamiętać, że zgodnie z art. 438 pkt 4 kpk ta niewspółmierność kary musi być „rażąca”. Chodzi tu więc przy wykazaniu tego zarzutu nie o każdą różnicę co do wymiaru kary, ale o różnicę ocen tak zasadniczej natury, iż karę dotychczas wymierzoną nazwać można byłoby - również w potocznym znaczeniu tego słowa - rażąco niewspółmierną, to jest niewspółmierną w stopniu nie dającym się wręcz zaakceptować”.

Tym samym dopiero wykazanie rażącej niewspółmierności kary, a więc istnienia wyraźnej dysproporcji między karą wymierzoną przez sąd pierwszej instancji a karą, jaką należałoby wymierzyć w następstwie prawidłowego zastosowania w sprawie dyrektyw wymiaru kary, uzasadnia korektę zaskarżonego wyroku przez sąd odwoławczy. Mając powyższe na uwadze, orzeczonych wobec oskarżonego kar, tak co do rodzaju, jak i wymiaru, nie sposób uznać za rażąco niewspółmierne.

Pierwszy czyn, którego dopuścił się oskarżony, to jest czyn z art. 226 § 1 kk, jest zagrożony karą grzywny, karzą ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do roku. Sąd meriti wymierzył oskarżonemu karę 5 miesięcy ograniczenia wolności, polegającą na obowiązku wykonywania nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 godzin miesięcznie. Drugi czyn, którego dopuścił się oskarżony, to jest czyn z art. 222 § 1 kk, jest zagrożony karą grzywny, karzą ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 3. W tym przypadku Sąd meriti również wymierzył oskarżonemu karę 5 miesięcy ograniczenia wolności, polegającą na obowiązku wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 godzin miesięcznie. Ostatecznie połączył obie kary i wymierzył oskarżonemu karę łączną 8 miesięcy ograniczenia wolności, polegającą na obowiązku wykonywania nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 godzin miesięcznie. Zważywszy na to, że jednostkowa kara ograniczenia wolności wynosi minimum 1 miesiąc a maksimum 2 lata, zaś kara łączna ograniczenia wolności mogła w tym przypadku wynosić minimum 6 miesięcy a maksimum 10 miesięcy, orzeczonych kar nie sposób uznać za rażąco surowe. W każdym przypadku są one zbliżone do dolnych granic ustawowego zagrożenia i wymiaru kary łącznej. Sąd Okręgowy w pełni podzielił argumentację Sądu Rejonowego w tym zakresie.

Trzeci czyn, którego dopuścił się oskarżony, to jest czyn z art. 191 § 2 kk w zb. z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 282 kk w zw. z art. 11 § 2 kk, jest zagrożony - przyjmując za podstawę wymiaru kary art. 282 kk - karą pozbawienia wolności, której dolna granica wynosi 1 rok, a górna 10 lat. Zważywszy na fakt, że oskarżony jest osobą wielokrotnie karaną, w tym w większości za przestępstwa przeciwko mieniu, a także biorąc pod uwagę brutalny i złożony sposób działania - grożenie pozbawieniem życia, wielokrotne kopanie i bicie przez dłuższy czas po całym ciele - oraz poważne skutki dla zdrowia pokrzywdzonego - między innymi złamanie łuków jarzmowych, ścian zatoki szczękowej i nosa - który nie miał żadnych szans z trzema napastnikami, wymierzona mu kara 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności nie budzi najmniejszych wątpliwości. Oskarżony po raz kolejny udowodnił bowiem, że nie potrafi funkcjonować w społeczeństwie. Dlatego powinien być od niego czasowo odseparowany. Orzeczona kara jest karą ze wszech miar słuszną i sprawiedliwą. Dlatego skierowany wobec niej zarzut musiał być uznany za oczywiście bezzasadny. Nie budziło też wątpliwości rozstrzygnięcie dotyczący nawiązki orzeczonej od oskarżonego na rzecz pokrzywdzonego. Przyznana mu z tego tytułu kwota 5.000 złotych choć w niewielki sposób zrekompensuje mu ból, cierpienie i wszelkie inne niedogodności związane z obrażeniami, który doznał w wyniku działania oskarżonego. W ocenie Sądu Okręgowego nie sposób jej uznać za wygórowaną.

Wniosek

Zmiana zaskarżonego wyroku poprzez wymierzenie łagodniejszej kary.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny lub niezasadny.

Wobec bezzasadności zarzutu z przyczyn omówionych powyżej związany z nim wniosek nie zasługiwał na uwzględnienie.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

Wskazać wszystkie okoliczności, które sąd uwzględnił z urzędu, niezależnie od granic zaskarżenia
i podniesionych zarzutów (art. 439 k.p.k., art. 440 k.p.k.).

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności.

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.3  1

Przedmiot utrzymania w mocy

Wina co do czynu przypisanego oskarżonemu w punkcie 4, kary i nawiązka.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy.

O powodach wskazano powyżej.

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.3.1  1.

Przedmiot i zakres zmiany

Działanie wspólnie i w porozumieniu z dwoma ustalonymi osobami w ramach czynu przypisanego oskarżonemu w punkcie 4.

Zwięźle o powodach zmiany.

Oskarżony współdziałał z P. S. i K. R.. Biorąc jednak pod uwagę, że wyrok stwierdzający winę dotyczący pierwszego z nich nie jest prawomocny, a drugiego z nich skazano prawomocnie przy przyjęciu nieco innej kwalifikacji prawnej, należało wskazać jak powyżej.

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia.

4.

Konieczność warunkowego umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i warunkowego umorzenia ze wskazaniem podstawy prawnej warunkowego umorzenia postępowania.

5.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia.

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia z wyroku

Lp.

Wskazać punkt rozstrzygnięcia z wyroku.

Przytoczyć okoliczności.

6.  Koszty Procesu

Wskazać oskarżonego.

Wskazać punkt rozstrzygnięcia z wyroku.

Przytoczyć okoliczności.

D. B.

III i IV

Na podstawie § 4 ust 1 i 3 i § 17 ust. 2 pkt 4 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu zasądzono od Skarbu Państwa na rzecz adw. L. Z. kwotę 516,60 złotych, w tym podatek od towarów i usług, tytułem wynagrodzenia za pomoc prawną udzieloną oskarżonemu z urzędu w instancji odwoławczej. Biorąc pod uwagę, że obrońca reprezentował oskarżonego w postępowaniu apelacyjnym, jego wniosek w tym zakresie zasługiwał na uwzględnienie.

Na podstawie art. 626 § 1 kpk w zw. z art. 624 § 1 kpk zwolniono oskarżonego od kosztów sądowych w instancji odwoławczej, przejmując wydatki na rachunek Skarbu Państwa. Biorąc pod uwagę, że oskarżony uzyskuje niewielkie dochody, obciążanie go tymi należnościami było bezzasadne.

7.  PODPIS

0.11.3 Granice zaskarżenia

Wpisać kolejny numer załącznika 1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wina i kara

0.11.3.1 Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2 Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji.

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. - obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. - błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. - rażąca niewspółmierności kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☐

Uchylenie

☒

zmiana