Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego Warszawa-Praga w Warszawie

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VI Ka 789/23

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi – Południe w Warszawie z dnia 15 marca 2023 roku, sygn. akt III K 670/21

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

X oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

na korzyść

X na niekorzyść

☒w całości

☐w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k.– rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art.439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

X

uchylenie

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.1.1.1

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

1. Obraza przepisów postępowania, mająca wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 4 k.p.k. i art. 7 k.p.k., wyraża­jąca się w naruszeniu zasady obiektywizmu poprzez nierozważenie wszystkich okoliczności przemawiają­cych zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego, nadto w jednostronnej, dowolnej, a nie swo­bodnej ocenie zgromadzonego materiału dowodowego, w szczególności przez:

a) niewłaściwą ocenę załączonej do akt sprawy dokumentacji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W. (dalej: ZUS), w tym prawomocnej decyzji z dnia 8 grudnia 2020 r. o niepodleganiu przez P. T. (1) jako pracownika ubezpieczeniowi od dnia 25 grudnia 2019 r. poprzez nienadanie jej należytego znaczenia oraz uznanie przeprowadzonej przez ZUS wobec W55 Sp. z o.o. w W. procedury kontrolnej, za „pewnego rodzaju domniemanie poczynione przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych", podczas gdy postępowanie kontrolne zakończone wydaniem decyzji z dnia 8 grudnia 2020 r. miało pełne oparcie w przepisach prawa, zaś ww. decyzja nie została zakwestionowana ani przez płatnika składek, ani oskarżonego i odnosiła się bezpośrednio do kwestii mającej istotne znaczenie dla oceny zawartości prawnokarnej czynu zarzucanego oskarżonemu;

b) ocenę wyjaśnień oskarżonego P. T. (1) jako w pełni wiarygodnych, pod gdy zawierają one niejasności, w tym zwłaszcza co do przyczyny złożenia druku (...) ze znacznym opóźnieniem i nieodwołania się od decyzji ZUS o niepodleganiu ubezpieczeniom i znajdują oparcia w zasadach doświadczenia życiowego i logiki (oskarżony jako profesjonalistą, członek zarządu w kilku spółkach prawa handlowego, pracodawca z pewnością miał świadomość obowiązków wobec ZUS-u, jak również uprawnień w postępowaniu kontrolnym prowadzonym przez ten organ oraz konsekwencji nie złożenia odwołania od jego decyzji);

c) niewłaściwą - niewnikliwą i jednostronną ocenę zeznań świadków J. G., K. L., F. A. (1) i M. K., których Sąd I instancji nie poddał szczegółowej analizie, a jedynie uznał, że „ trudno w racjonalny sposób zanegować wiarygodność wyjaśnień oskarżonego i zeznań wymienionych świadków w sytuacji, w której oskarżenie nie dostarczyło ani jednego dowodu przeciwnego, opierając się (...) na pewnego rodzaju założeniach obranych przez pracowników Zakładu Ubezpieczeń Społecznych w prowadzonym przez ten organ w postępowaniu ubezpieczeniowym" oraz nie odniósł się do kwestii znajomości świadków z oskarżonym;

d) nienadanie należytej rangi oraz sprzeczną z zasadami logiki ocenę zeznań świadka I. T. – pracownika ZUS, tj. uznanie ich za „całkowicie wiarygodne", przy jednoczesnym przyjęciu, że „wiarygodności świadka (...) nie należy utożsamiać z dokonaną przez nią (lub jej przełożonych) oceną, że zgłoszenie P. T. (1) do ubezpieczeń społecznych było „fikcyjne"", w sytuacji, gdy depozycje ww. świadka były ściśle związane z postępowaniem prowadzonym przez ZUS w sprawie podlegania przez oskarżonego ubezpieczeniom społecznym, a uznanie ich za wiarygodne i ustalenie, że ww. postępowanie zakończyło się wydaniem prawomocnej decyzji o niepodleganiu ubezpieczeniom przez P. T. (1), przesądzało o zasadności uwzględnienia zeznań I. T. przy czynieniu ustaleń faktycznych;

e) jednostronną, ukierunkowaną na uwzględnienie okoliczności korzystnych dla oskarżonego, z pominięciem tych niekorzystnych (w tym prawomocnej decyzji ZUS z dnia 8 grudnia 2020 r.), ocenę przez Sąd I instancji materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie, na co wskazuje dokonana przez Sąd Rejonowy niewnikliwie, grupowo ocena dowodów osobowych, czy też stanowisko Sądu I instancji wyrażone w uzasadnieniu, iż „to rolą Prokuratora jest udowodnić oskarżonemu winę, nie zaś pozostawienie poszukiwania dowodów pozwalających na czynienie istotnych dla merytorycznego rozstrzygnięcia ustaleń faktycznych wyłącznej gestii Sądu i obrony", w sytuacji gdy obowiązującą w polskim procesie karnym jest zasada prawdy materialnej - obowiązującą zarówno sąd, jak i prokuratora;

II. błąd w ustaleniach faktycznych, który mógł mieć wpływ na treść rozstrzygnięcia, a mianowicie przyjęcie - na podstawie niewłaściwie, jednostronnie i dowolnie ocenionego materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie - iż przesłane do ZUS w dniu 7 maja 2020 r. przez oskarżonego, jako członka zarządu W55 Sp. z o.o. w W., drogą elektroniczną, zgłoszenie do ubezpieczeń społecznych swojej osoby jako pracownika, odpowiadało rzeczywistemu stanowi rzeczy oraz - co za tym idzie - podanie, przy zawieraniu w dniu 19 maja 2020 r. w imieniu W55 Sp. z o.o. w W. z (...) Funduszem (...) urnowy subwencji finansowej, prawdziwej liczby pracowników zatrudnionych w W55 Sp. z o.o., co skutkowało uniewinnieniem oskarżonego od zarzucanego mu czynu zabronionego, podczas gdy okoliczności sprawy oraz prawidłowa i całościowa ocena materiału dowodowego, prowadzą do wniosku, iż oskarżony P. T. (1) popełnił zarzucany mu czyn z art. 286 § 1 k.k.

Xzasadny

☐częściowo zasadny

niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzuty podniesione w apelacji pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego są zasadne. Rację ma skarżący, iż sąd meriti nie rozważył właściwie wszystkich okoliczności wynikających ze zgromadzonych w aktach sprawy dowodów, a mających wpływ na ustalenie, czy oskarżony dopuścił się zarzucanego mu czynu.

W pierwszej kolejności zwrócić należy uwagę na treść umowy subwencji finansowej, zawartej w dniu 19 maja 2020 roku pomiędzy (...) S.A., a W55 Sp. z o.o. (k. 151-162), z której wynika, że jednym z podstawowych warunków przyznania subwencji jest zatrudnianie minimum jednego pracownika – z wyłączeniem właściciela. Kwota subwencji była z kolei zależna od liczby pracowników, która nie mogła przekraczać 9 osób, zaś na jedną osobę zatrudnioną przypadała kwota 36000 zł. Spółka, reprezentowana przez oskarżonego otrzymała subwencję w wysokości 72 000 złotych, gdyż jak oświadczył jej przedstawiciel – P. T. (1) na dzień 31 grudnia 2019r. Spółka W55 zatrudniała 2 pracowników ( k. 151). Niezwykle istotne jest to, że reprezentujący Spółkę oskarżony mógł zapoznać się z pouczeniem czy zastrzeżeniem zawartym w § 1 pkt. 4 tej umowy, w którym wprost wskazano kogo rozumieć należy pod pojęciem pracownika/osoby zatrudnionej ( wyjąwszy właściciela). Otóż z zapisu tego wynika jednoznacznie, że jest to osoba fizyczna, która zgodnie z przepisami polskiego prawa pozostaje z przedsiębiorcą w stosunku pracy oraz została zgłoszona przez przedsiębiorcę do ubezpieczenia społecznego na dzień ustalenia stanu zatrudnienia z zastrzeżeniem, że stan zatrudnienia to peny wymiar czasu pracy oraz osoba współpracująca z przedsiębiorcą na umowie zlecenia lub umowie o dzieło, która była zgłoszona przez przedsiębiorcę do ubezpieczenia społecznego na dzień ustalenia stanu zatrudnienia na potrzeby określenia kwoty subwencji.

Skoro oskarżony umowę tę podpisał i oświadczył, że Spółka „zatrudniała 2 pracowników”, to oznacza, że zapewniał kontrahenta umowy o istnieniu tych okoliczności faktycznych, które zostały jasno sprecyzowane, a które – co w sposób oczywisty wynika z akta sprawy – nie miały miejsca, a więc wprowadził go w błąd co do istotnej okoliczności.

Należy już w tym miejscu zaznaczyć, że ani sam oskarżony nie powoływał się, na to by łączyła go ze Spółką umowa zlecenia ani też ustaleń takich nie poczynił Sąd Rejonowy. Przeciwnie – Sąd ten konsekwentnie utrzymywał , że oskarżony „był zatrudniony”, „świadczył pracę”, Podał prawdziwą „liczbę pracowników”. Tego rodzaju ustalenie było, jak się wydaje, wynikiem całkowicie błędnego rozumienia pojęcia „pracownik, zatrudnienie” i pomylenia go z osobą prowadzącą sprawy spółki prawa handlowego ( spółki z o.o.), uprawnioną do jej reprezentacji. Jest oczywistym, że taka osoba zajmuje się sprawami majątkowymi spółki, co przecież nie oznacza, że jest jej pracownikiem.

Wszak, zgodnie z definicją pracownika, zawartą w art. 2 Kodeksu Pracy, jest nim osoba zatrudniona na podstawie umowy o pracę, powołania, wyboru, mianowania lub spółdzielczej umowy o pracę. Oskarżony był członkiem zarządu spółki W55, a więc nie tylko mógł, ale powinien zajmować się jej sprawami (zabiegać o kontrakty, reprezentować ją,, interesować się sprawami finansowymi). Tak długo jednak, jak długo nie zawarł ze Spółką umowy o pracę, nie spełniał kryteriów pracownika w rozumieniu przywołanego powyżej przepisu (patrz: wyroki Sądu Najwyższego z dnia 28 czerwca 2023 r., sygn. I USKP 84/22; wyrok

z dnia 27 stycznia 2022 r. , sygn. I USKP 137/21).

Kwestii tej zupełnie nie dostrzegł Sąd Rejonowy, choć znamiennym jest, że odnosząc się jedynie do opóźnienia w płatności składek, oskarżony nigdy nie przedstawił umowy o pracę, z której wynikałby nie tylko początek jego zatrudnienia, ale przede wszystkim – zakres obowiązków. Jak zaś wskazał Sąd Najwyższy m.in. w postanowieniu z dnia 25 listopada 2024 r. ( sygn. II CSKP 1874/22), użyty w przepisie art. 2 k.p. zwrot "zatrudniona" oznacza istnienie między pracownikiem a pracodawcą szczególnej więzi prawnej o charakterze zobowiązaniowym, tj. stosunku pracy. Istotą tegoż stosunku jest - w świetle art. 22 § 1 k.p. - uzewnętrznienie woli umawiających się stron, z których jedna deklaruje chęć wykonywania pracy określonego rodzaju w warunkach podporządkowania pracodawcy, natomiast druga - stworzenia stanowiska pracy i zapewnienia świadczenia pracy za wynagrodzeniem. O tym czy strony pozostają w stosunku pracy, nie decyduje samo formalne zawarcie umowy o pracę, wypłata wynagrodzenia, przystąpienie do ubezpieczenia i opłacenie składki, ale faktyczne i rzeczywiste realizowanie elementów charakterystycznych dla stosunku pracy, a wynikających z art. 22 § 1 k.p. Najistotniejszymi cechami stosunku pracy są: ciągłość, obowiązek osobistego świadczenia pracy, podporządkowanie bieżącym poleceniom pracodawcy, świadczenie pracy w miejscu i czasie wyznaczonym przez pracodawcę . Tymczasem z zeznań świadków – osób bardziej lub mniej stale wykonujących określone czynności na rzecz Spółki W55 wynika, ze właściwie zakres obowiązków oskarżonego nie był ustalony i trudno precyzyjnie określić czym i kiedy miałby się on zajmować, a nadto – to on właśnie wydawał polecania innym osobom. Jak zaś stanowi art. 22 § 1 i 1a K.p., przez nawiązanie stosunku pracy pracownik zobowiązuje się do wykonywania pracy określonego rodzaju na rzecz pracodawcy i pod jego kierownictwem oraz w miejscu i czasie wyznaczonym przez pracodawcę, a pracodawca - do zatrudniania pracownika za wynagrodzeniem. Zatrudnienie w warunkach określonych w § 1 jest zatrudnieniem na podstawie stosunku pracy, bez względu na nazwę zawartej przez strony umowy.

Dowody przeprowadzone przez sąd orzekający, wbrew poglądowi prezentowanemu w zaskarżonym wyroku, nie dają podstawy do uznania, by w dniu 31 grudnia 2019r. oskarżony był pracownikiem Spółki W55 i był w owej Spółce (...). Nie da się ustalić: daty początkowej zatrudnienia, sposobu i wysokości wynagrodzenia, wymiaru pracy ( ustalonych godzin jej świadczenia). Sąd Rejonowy w niezorumiały sposób uznal, że rekonstrukcja istnienia umowy o pracę odbyć się może wyłącznie na podstawie „twierdzeń czy oświadczeń oskarżonego”, choć wymaga ona zawarcia stosownej umowy, w której określone byłyby wspomniane wyżej elementy. Nadto, również błędnie utożsamia „pracę” oskarżonego ( szeroko pojęte zarządzanie sprawami Spółki na polu kadrowym, księgowym, finansowym i prowadzenie negocjacji, aktywność służbowa na różnorakich polach) choć -jak już wspomniano – są to typowe czynności członka Zarządu Spółki. W tym stanie rzeczy uznać należy, że składając zapewnienie o zatrudnianiu przez Spółkę w dniu 31 grudnia 2019r. dwojga pracowników, oskarżony podał nieprawdę i wprowadził pokrzywdzonego w błąd.

Tak samo ocenić należy również drugą z istotnych okoliczności, to jest termin odprowadzenia składki na ZUS. Oskarżonemu zarzucono popełnienia oszustwa na szkodę (...) Funduszu (...), choć opis czynu zarzucanego nie w pełni odzwierciedla istotę tego czynu bezprawnego. Przesłanie bowiem w dniu 7 maja 2020r. dane zgłoszenia P. T. (1) do ubezpieczenia pracowniczego, jest tylko pierwszym z elementów przestępnego zachowania. Oceniając zarzut stawiany oskarżonemu w ujęciu historycznym, nie sposób pomijać, że istotą wprowadzenia w błąd sprowadzała się do zawarcia w dniu 19 maja 2020r. umowy z (...) Funduszem (...), w której oskarżony potwierdził istnienie okoliczności nieprawdziwych dotyczących przecież nie tylko jego zatrudnienia, ale także uiszczania składek na rzecz ZUS.

Sąd Rejonowy odnotował, że płatnik składek W55 Sp. z o.o. dokonał zgłoszenia P. T. (1) do obowiązkowych ubezpieczeń społecznych i ubezpieczenia zdrowotnego od 25 grudnia 2019 roku, jednak zgłoszenie to wpłynęło do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z przekroczeniem siedmiodniowego terminu na dokonanie tej czynności. W konsekwencji braku złożenia przez strony wyjaśnień i dokumentów, do złożenia których były wzywane, wydana została przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych decyzja o niepodleganiu przez P. T. (1) od 25 grudnia 2019 roku obowiązkowym ubezpieczeniom emerytalnym, rentowym, chorobowym, wypadkowym. Sąd meriti odnosząc się do tego problemu skupił się na powodach tego opóźnienia ( przyznać trzeb, że dając wiarę nielogicznym zupełnie wyjaśnieniom oskarżonego), pomijając to, co było istotą problemu. Otóż nie było najważniejsze dlaczego zgłoszenie to nastąpiło dopiero w dniu 7 maja 2020r, lecz to, że w umowie zawartej w dniu 19 maja 2020 roku oskarżony zapewnił (...) Fundusz (...), że na dzień 31 grudnia 2019r. dwie osoby – pracownicy , zgłoszone były do ubezpieczenia społecznego ( § 1 pkt. 4 i 4a umowy). Już choćby z ustaleń sądu I instancji wynika, że zapewnienie to nie odpowiadało prawdzie, bowiem składki owego ubezpieczenia za oskarżonego odprowadzono dopiero w dniu 7 maja 2020r.

Odnosząc się do oceny dowodów przeprowadzonej przez Sąd Rejonowy nie sposób nie zwrócić uwagi na uznane za w pełni wiarygodne zeznania świadków, z których wynika, że:

1) zeznania F. A. (1),

- był on zatrudniony przez P. T. (1) – z nim zawierał umowę o pracę !; - oskarżony wydawał świadkowi polecenia służbowe; - świadek był na szkoleniu BHP sam, nie pamiętał innych ‘”pracowników”, a był jeszcze oskarżony

co wprost dowodzi, że sam świadek nie traktował P. T. jako pracownika, lecz przedstawiciela Spółki; jej zarządcę, gdyż to on decydował on pracy innych osób.

2) K. L. :

- P. T. był moim pracodawcą , on zlecał mi zadania ; był moim przełożonym, pracującym czasem w biurze, czasem pomagał jako B., z których znów wynika, że oskarżony reprezentował wobec pracowników właściciela Spółki, ale nie był jej pracownikiem w rozumieniu Kodeksu Pracy.

Jakkolwiek kwestia zatrudnienia F. A. (2) nie została po przeprowadzonej kontroli zakwestionowana przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych, to jednak – podobnie jak w stosunku do P. T. (1) – legalność zgłoszenia K. L. do ubezpieczenia także została zakwestionowana decyzją Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, która to decyzja nie została zaskarżona.

Wniosek

Uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd I instancji

X zasadny

☐ częściowo zasadny

niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek o uchylenie zaskarżonego wyroku zasługuje na uwzględnienie – na podstawie art. 437 § 2 k.p.k. w zw. z art. 454 § 1 k.p.k.

Właściwa ocena materiału dowodowego prowadzić musi bowiem do wniosku, że oskarżony dopuścił się czynu mu zarzucanego – po dokonaniu modyfikacji jego opisu. Przypomnieć trzeba, że zgodnie z art. 399 § 1 k.p.k. jeżeli w toku rozprawy okaże się, że nie wychodząc poza granice oskarżenia można czyn zakwalifikować według innego przepisu prawnego, sąd uprzedza o tym obecne na rozprawie strony. Przepis ten odwołuje się wprost do granic skargi, a więc zakreślenia skargą wniesioną przez oskarżyciela granic, ram przedmiotowych rozpoznania sprawy. Jak przy tym wskazał Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 20 grudnia 2024 r. ( sygn. II KK 488/24) przepis art. 399 § 1 k.p.k. nie nakłada na sąd obowiązku uprzedzenia stron o możliwości zmiany, względnie uzupełnienia, opisu czynu w sytuacji, gdy nie zachodzi perspektywa zakwalifikowania czynu według innego przepisu prawnego niż wskazany w akcie oskarżenia.

Nie stanowi przy tym wyjścia poza granice oskarżenia i związane z tym naruszenie zasady skargowości dokonanie w toku przewodu sądowego odmiennych niż przyjęte w zarzucie ustaleń faktycznych co do tego samego zdarzenia np. w zakresie daty, czy okresu popełnienia czynu. W wypadku poczynienia innych ustaleń co do czasu popełnienia czynu, dla zachowania tej tożsamości niezbędne jest wyłącznie wykazanie niezmienności podmiotu czynu, przedmiotu ochrony, a także tożsamość osoby pokrzywdzonej.

Bez wątpienia oskarżonemu zarzucono popełnienie oszustwa przy uzyskaniu (...) SA subwencji finansowej dla mikroprzedsiębiorców, której podstawą wypłaty była umowa zawarta w dniu 19 maja 2020r.. Przesłanie w dniu 7 maja 2020r. przez oskarżonego do ZUS informacji o konieczności uiszczenia przezeń -jako pracownika - składek na ubezpieczanie społeczne, było jednym z elementów zawarcia tej umowy, czynnością ja poprzedzającą. Miało bowiem umożliwić oskarżonemu w chwili zawarcia umowy złożenia świadczenia, że był on w dniu 31 grudnia 2019r. jednym z dwóch „pracowników” Spółki W55, ale samo wprowadzenie w błąd – jako znamię występku z art. 286 § 1 k.k. – nastąpiło właśnie podczas zawarcia umowy. Na tej też podstawie nastawiło niekorzystne rozporządzenie mieniem przez pokrzywdzonego.

Gdyby sąd, przy ponownym rozpoznaniu sprawy, nie podzielił tych zapatrywań, powinien rozważyć odpowiedzialność oskarżonego wyłącznie za występek z art. 219 k.k.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.

☒ art.439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3

☐art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

Podstawy do wydania wyroku skazującego

X art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Z uwagi na zasadność zarzutów zawartych w apelacji konieczne było uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu do ponownego rozpoznania.

Powody tej decyzji przedstawiono w sekcji 3.1.

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

brak numeracji

Wobec tego, ze nie wydano orzeczenia „kończącego postępowanie w sprawie”, Sąd nie orzekał o kosztach.

7.  PODPIS

SSO Beata Tymoszów

0.1.1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Pełnomocnik

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

całość rozstrzygnięcia

0.1.1.3.1.Kierunek i zakres zaskarżenia

na korzyść

Xna niekorzyść

☒ w całości

☐w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2.Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art.438 pkt 1 k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k.– błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k.– rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

X

uchylenie

zmiana