Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego Warszawa-Praga w Warszawie

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VI Ka 928/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi - Północ w Warszawie z dnia 21 marca 2024 r. w sprawie o sygn. akt IV K 454/20

1.2  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji.

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. - obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. - błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. - rażąca niewspółmierności kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

Zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Wskazać oskarżonego.

Wskazać fakt.

Dowód ze wskazaniem numeru karty, na której znajduje się dowód.

2.1.1.1

R. D.

Dotychczasowa niekaralność

Karta karna - k.722-730

2.1.1.2

Sytuacja majątkowa oskarżonego

Informacja e-PUAP - k.721

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Wskazać oskarżonego.

Wskazać fakt.

Dowód ze wskazaniem numeru karty, na której znajduje się dowód.

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Wskazać fakt

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu.

2.1.1.1

Karta karna

Dokument sporządzony przez uprawniony podmiot, nie kwestionowany i nie budzący żadnych wątpliwości.

2.1.1.2

Informacja e-PUAP

Dokument sporządzony przez uprawniony podmiot, nie kwestionowany i nie budzący żadnych wątpliwości.

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Wskazać fakt

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu.

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

Obrońca oskarżonego zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

1. naruszenie art. 7 k.p.k., które miało wpływ na treść wydanego orzeczenia poprzez:

a. dowolną, a nie swobodną, ocenę zeznań świadka J. F., z których miał rzekomo wynikać fakt dokonania przestępstw na szkodę D. R., T. K., N. K. i H. M., podczas gdy świadek nie był świadkiem bezpośrednim zdarzenia, a wszelką wiedzę o okolicznościach sprawy posiadał od samego oskarżonego, a ponadto w toku rozprawy świadek nie potrafił w sposób precyzyjny opisać jak przebiegała rozmowa z oskarżonym, w szczególności, w jaki sposób doszło do wyjawienia przez oskarżonego szczegółów popełnienia kolejnych przestępstw;

b. dowolną, a nie swobodną, ocenę zapisów z monitoringu ze sklepu (...) oraz monitoringu z (...), z których miało wynikać, że zarzucanych przestępstw dopuścił się oskarżony, podczas gdy z zapisów monitoringu można jedynie wnioskować, że przedstawiają mężczyznę, który z uwagi na praktycznie w pełni zasłoniętą twarz jest niemożliwy do rozpoznania, a tym samym brak jest potwierdzenia, że na monitoringu przedstawiona jest postać oskarżonego;

c. dowolną, a nie swobodną, ocenę zeznań świadka H. M., która w postępowaniu przygotowawczym opisała wizerunek mężczyzny, który miał usiłować popełnić przestępstwo kradzieży, podczas gdy ze względu na ogólny sposób tego opisu nie sposób uznać, że wizerunek ten odpowiada oskarżonemu, a ponadto świadek wyraźnie stwierdziła, że nie jest w stanie jednoznacznie stwierdzić, czy był to ten sam mężczyzna, który usiłował popełnić przestępstwo na szkodę N. K.;

d. dowolną, a nie swobodną, ocenę zeznań świadka N. K., z których miało rzekomo wynikać, że oskarżony usiłować dokonać zaboru w celu przywłaszczenia jej telefonu, podczas gdy świadek zeznając w postępowaniu przygotowawczym, nie wskazała podczas okazania na oskarżonego stwierdzając, że „zdjęcia na tablicy przedstawiają osoby bez okryć głowy a ona widziała sprawcę w czapce lub kapturze, która częściowo zasłaniała twarz i owal głowy i ze zdjęć okazanych na tablicy poglądowej nie umie wskazać konkretnej osoby”;

e. dokonanie dowolnej, a nie swobodnej, oceny wyjaśnień złożonych przez oskarżonego na rozprawie w zakresie, w jakim Sąd odmówił im wiary, a które są konsekwentne, stanowcze i spójne, w szczególności oskarżony wskazał, że przyznał się do zarzucanych mu czynów, ponieważ był na głodzie narkotykowym, a było mu obiecywane, że po przyznaniu się do winy zostanie zwolniony, a ponadto wbrew zasadom doświadczenia życiowego jest twierdzenie, że wolą oskarżonego jest stopniowe przyznawanie się w swobodnej rozmowie do kolejnych przestępstw, co rzekomo miało miejsce w rozmowie ze świadkiem J. F.;

2. art. 410 k.p.k. poprzez niepoczynienie ustaleń faktycznych na podstawie zeznań świadka L. G. i uznanie ich przez Sąd I instancji za nieistotne dla prowadzonego postępowania, podczas gdy świadek wskazała, że stanowiąca dowód rzeczowy kurtka, w którą miał być ubrany oskarżony w czasie popełnienia przestępstwa kradzieży pieniędzy poprzez posługiwanie się skradzionymi kartami płatniczymi nie należy do oskarżonego, a w posiadaniu świadka znalazła się 2-3 dni przed zatrzymaniem oskarżonego, a więc nie należała ona do oskarżonego.

3. art. 410 k.p.k. poprzez niepoczynienie ustaleń faktycznych na podstawie części zeznań świadka P. C. i pominięcie, że świadek zeznał, że nie był obecny podczas dokonywania rzekomych zakupów skradzionymi kartami przez oskarżonego, a także nie wie, w jaki sposób oskarżony wszedł w ich posiadanie;

4. art. 410 k.p.k. poprzez niepoczynienie ustaleń faktycznych na podstawie Opinii o skazanym z dnia 22 listopada 2023 roku, co miało wpływ na treść orzeczenia, ponieważ z opinii wynika pozytywna prognoza kryminologiczna oskarżonego, który ukończył leczenie w poradni odwykowej, a w trakcie odbywania kary pozbawienia wolności nie sprawiał problemów wychowawczych i był nagradzany;

5. art. 5 § 2 k.p.k. poprzez jego niezastosowanie i orzeczenie na niekorzyść oskarżonego w sytuacji, gdy jedynym dowodem przemawiającym za sprawstwem oskarżonego są wyjaśnienia samego oskarżonego, które zostały zmienione na rozprawie, podczas której oskarżony wyjaśnił z jakich przyczyn przyznał się do winy w postępowaniu przygotowawczym, a co w konsekwencji w braku innych dowodów obligowało Sąd do sięgnięcia po regułę in dubio pro reo i rozstrzygnięcie na korzyść oskarżonego;

6. w konsekwencji naruszenia powyższych przepisów postępowania, błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku i polegający na błędnym przyjęciu, że oskarżony dopuścił się zarzucanych mu czynów, podczas gdy brak jest jakichkolwiek dowodów świadczących o tym, że oskarżony dopuścił się popełnienia tych przestępstw, bowiem:

a. brak jest dowodów na okoliczność włamania się do pojazdu D. R. i kradzieży znajdujących się tam przedmiotów oraz kradzieży przedmiotów z pojazdu T. K. - brak jest zapisów monitoringu oraz żadni świadkowie nie potwierdzili uczestnictwa oskarżonego w tych zdarzeniach;

b. brak jest dowodów potwierdzających dokonanie transakcji kartami płatniczymi skradzionymi D. R. i T. K. - z zapisów monitoringu nie jest możliwe zidentyfikowanie oskarżonego oraz żadni świadkowie nie potwierdzili, że widzieli oskarżonego dokonującego transakcji kartą zbliżeniową;

c. W obu zdarzeniach mających miejsce w tramwajach brak jest możliwości ustalenia, że brał w nich udział oskarżony - obie pokrzywdzone nie rozpoznały sprawcy usiłowania kradzieży, a także zapis z monitoringu nie pozwala na rozpoznanie widocznej na nim postaci.

7. obrazę przepisów prawa materialnego, tj. naruszenie art. 63 § 1 k.k. poprzez brak zaliczenia na poczet kary pozbawienia wolności okresu rzeczywistego pozbawienia wolności w okresie, w którym w stosunku do oskarżonego zastosowano środek zapobiegawczy w postaci tymczasowego aresztowania, tj. od dnia 3 marca 2018 roku do dnia 17 października 2018 roku;

8. w odniesieniu do czynów opisanych w punkcie 2 i 4 Wyroku obrazę art. 279 § 1 k.k. poprzez jego niewłaściwe zastosowanie i przyjęcie, że oskarżony dopuścił się przestępstwa z art. 279 § 1 k.k., podczas gdy czyny opisane w tych punktach wyczerpują znamiona kradzieży zwykłej określonej w art. 278 k.k., a z uwagi na wartość skradzionych rzeczy stanowią wykroczenie z art. 119 § 1 KW;

9. w odniesieniu do czynów opisanych w punkcie 2 i 4 Wyroku naruszenie przepisu prawa materialnego w postaci art. 279 § 1 KK poprzez jego niewłaściwe zastosowanie i uznanie, że czyny te stanowią odrębne czyny od czynów opisanych odpowiednio w punktach 1 i 3 Wyroku, wobec czego konieczne jest skazanie sprawcy za kolejne czyny, a w konsekwencji naruszenie przepisów prawa materialnego - art. 11 § 2 KK i art. 12 KK - poprzez ich niezastosowanie, podczas gdy wobec tak ustalonego w sprawie stanu faktycznego czyn stypizowany w art. 278 § 1 KK winien być kwalifikowany jako jeden czyn zabroniony;

10. z daleko posuniętej ostrożności procesowej rażącą niewspółmierność kary wymierzonej oskarżonemu.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny lub niezasadny.

Ilość, rodzaj i wzajemne powiązanie zarzutów przemawiały za ich zbiorczym omówieniem. Tym bardziej, że niemal w całości były bezzasadne.

Na wstępie przypomnieć należy, że by ocena dowodów przeprowadzona przez organ postępowania , której następstwem są określone ustalenia faktyczne, została dokonana zgodnie z regułami art. 7 kpk konieczne jest: 1) oparcie jej na wszystkich przeprowadzonych dowodach, mając na względzie, że podstawę orzeczenia może stanowić tylko całokształt okoliczności ujawnionych w toku postępowania, mających istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia danej kwestii; 2) uwzględnienie zasad prawidłowego rozumowania; 3) uwzględnienie wskazań wiedzy; 4) uwzględnienie doświadczenia życiowego. Zasada swobodnej oceny dowodów jest zasadą kontrolowanej oceny dowodów, która wyraża się w dwóch aspektach. Po pierwsze, organ procesowy musi uzasadnić, dlaczego oparł się na jednych, a nie na innych dowodach oraz dlaczego nie uznał dowodów przeciwnych. Po drugie, organ odwoławczy kontroluje swobodną ocenę dowodów dokonaną przez organ pierwszej instancji. Przy czym zarzut naruszenia art. 7 kpk nie może ograniczać się do wskazania wadliwości sędziowskiego przekonania o wiarygodności jednych, a niewiarygodności innych źródeł czy środków dowodowych, lecz powinien wykazać konkretne błędy w samym sposobie dochodzenia do określonych ocen, przemawiające w zasadniczy sposób przeciwko dokonanemu rozstrzygnięciu. W grę może wchodzić np. pominięcie istotnych środków dowodowych, niedostrzeżenie ważnych rozbieżności, uchylenie się od oceny wewnętrznych czy wzajemnych sprzeczności.

Jak słusznie wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 15 kwietnia 2021 r. w sprawie o sygn. akt III KK 78/21, prezentowanie własnej - możliwej w realiach konkretnej sprawy - oceny dowodów, bez wykazania błędności tej, której dokonał sąd pierwszej instancji, nie upoważnia jeszcze sądu odwoławczego do zajęcia w tej materii stanowiska odmiennego. Sąd odwoławczy, zwłaszcza w sytuacji, gdy nie prowadzi samodzielnie postępowania dowodowego co do istoty sprawy, jest bowiem głównie sądem kontrolującym procedowanie przed sądem pierwszej instancji i stanowisko tego sądu może zakwestionować jedynie wówczas, gdy wykaże, że to postępowanie i jego wynik obrażają prawo. Sąd Okręgowy podziela również pogląd zawarty w wyroku Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 7 listopada 2019 r. w sprawie o sygn. akt II AKa 173/19. Wskazano w nim, że na uzasadnienie błędu ustaleń faktycznych lub naruszenie standardów swobodnej oceny bądź interpretacji dowodów nie wystarczy subiektywne przekonanie skarżącego o niesprawiedliwości orzeczenia, a konieczne jest wykazanie, że w zaskarżonym wyroku poczyniono ustalenie faktycznie nie mające oparcia w przeprowadzonych dowodach, albo że takiego ustalenia nie poczyniono mimo, że z przeprowadzonych dowodów określony fakt jednoznacznie wynikał, względnie wykazanie, iż tok rozumowania sądu I instancji był sprzeczny ze wskazaniami doświadczenia życiowego, prawidłami logiki, czy zasadami wiedzy.

Mając powyższe na uwadze, apelacja obrońcy oskarżonego niemal w całości stanowiła jedynie subiektywną ocenę zaistniałych okoliczności i gołosłowną polemikę z zaskarżonym wyrokiem. Wbrew jego twierdzeniom Sąd Rejonowy prawidłowo, zgodne z regułami wynikającymi z art. 7 kpk, ocenił cały zgromadzony materiał dowodowy i poczynił trafne ustalenia faktyczne, słusznie uznając oskarżonego za winnego popełnienia przypisanych mu czynów. Nie dopuścił się też innych uchybień. Zarówno materialnych, jak i procesowych, które w tym drugim przypadku musiałyby mieć wpływ na treść rozstrzygnięcia. Po pierwsze, będąc przesłuchiwany w postępowaniu przygotowawczym oskarżony przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów. Najpierw w dniu 2 marca 2018 r. potwierdził swoje sprawstwo co do czynów zarzucanych mu w punktach 1-4. Dodatkowo wskazał, że dopuścił się czynów zarzucanych mu w punktach 5-6. Oskarżony nie poprzestał tu na ogólnikach, ale podał szereg szczegółów dotyczących tych zdarzeń. W przypadku czynów z punktów 1-2 wskazał, że wybił szybę w samochodzie V. (...) i ze skradzionej stamtąd saszetki zabrał kartę bankomatową T. Bank, za pośrednictwem której dokonywał potem płatności w sklepach (...), Pantera i (...) Alkoholi przy ul. (...), kupując przede wszystkim papierosy. Ponadto podał, że włamał się do samochodu ciężarowego przy ul. (...), zabierając z niego plecak, w którym znajdowały się między innymi karta bankomatowa, przy użyciu której kupował później między innymi papierosy w sklepie (...) oraz tablet, który sprzedał potem na B. R.. W przypadku czynów z punktów 5-6 wskazał, że najpierw jechał tramwajem nr (...) spod A., a potem tramwajem nr (...) w stronę P., próbując ukraść telefony komórkowe podróżującym nimi kobietom pomiędzy Rondem (...) a Pl. (...). Ponadto stwierdził, że po nieudanej próbie jednej z kradzieży szarpał się z drzwiami, a potem wysiadł. Następnie w dniu 2 marca 2018 r., po uzupełnieniu zarzutów o w/w czyny, przyznał się do wszystkich, wyrażając chęć dobrowolnego poddania się karze. Dodatkowo wskazał, że udostępnił skradzioną kartę bankomatową T. Bank innym osobom, w tym mężczyźnie o imieniu P. i jego szwagrowi, w celu zakupu papierosów. Swoje stanowisko podtrzymał w dniu 3 marca 2018 r. na posiedzeniu w przedmiocie zastosowania tymczasowego aresztowania. Powyższe nie budziło zdaniem Sądu Okręgowego żadnych wątpliwości. Oskarżony przedstawił bowiem okoliczności, o których mógł wiedzieć jedynie sprawca. Wprawdzie będąc przesłuchiwany w postępowaniu sądowym w dniu 11 maja 2021 r., a więc ponad trzy lata później, oskarżony nie przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów, stwierdzając, że jedynie udostępnił karty, jednak potwierdził, że wcześniej składał wyjaśnienia odmiennej treści i nie potrafił tego w sposób logiczny wytłumaczyć. Takim wytłumaczeniem na pewno nie było to, że chciał zostać jak najszybciej zwolniony, bo był narkomanem i znajdował się na głodzie narkotykowym. Wbrew swoim twierdzeniom oskarżony nie wymyślił sobie tego wszystkiego. Nie powtórzył też tego, co rzekomo podał mu przesłuchujący go funkcjonariusz Policji.

Znajdowało to bowiem potwierdzenie w pozostałym materiale dowodowym, to jest w zeznaniach świadków D. R., T. K., H. M., N. K., J. F., P. C. i K. O., jak również nagraniach z monitoringu przedstawiających mężczyzn dokonujących płatności w sklepach za pośrednictwem uprzednio skradzionych kart bankomatowych i mężczyznę, który usiłował dokonać kradzieży telefonów komórkowych w tramwajach, protokołów oględzin tych nagrań, tablic poglądowych czy protokołu oględzin kurtki, którą miał na sobie sprawca podczas zakupów przy użyciu skradzionej karty bankomatowej. Jak wskazał świadek D. R., w pojeździe wybito szybę i skradziono z niego między innymi kartę bankomatową T. Bank, za pośrednictwem której dokonywano potem transakcji w różnych sklepach. Jak z kolei podał świadek P. C., oskarżony dał mu tę kartę i poprosił, żeby zrobił za jej pośrednictwem zakupy, nie przekraczając kwoty 50 złotych, w tym nabył papierosy. Ponadto dowiedział się od niego, że już wcześniej sam to robił. Depozycje identycznej treści złożyli świadkowie P. C. i K. O.. Jak z kolei zeznał świadek T. K., z samochodu skradziono między innymi plecak, w którym była karta bankomatowa, za pośrednictwem której dokonano następnie transakcji w sklepie (...), jak również tablet. Z wyjaśnieniami oskarżonego korespondowały także zeznania świadka H. M., która wskazała, że poruszała się tramwajem nr (...), jadąc od ul. (...) w stronę Ronda (...), a do usiłowania kradzieży doszło na wysokości przystanku W. (...). Następnie przesiadła się do tramwaju nr (...), do którego wsiadł mężczyzna, który wydawał jej się tym samym, a który na wysokości Pl. (...) próbował bezskutecznie popełnić identyczne przestępstwo na szkodę świadka N. K., po czym chciał uciec i szarpał się z drzwiami. Wprawdzie w/w wskazała na tramwaj nr (...), podczas gdy w rzeczywistości był to tramwaj nr (...), jednak mogła się pomylić. Tym bardziej, że był to czy popełniony na szkodę innej osoby. Tymczasem świadek N. K. kategorycznie stwierdziła, że w tramwaju nr (...), pomiędzy przystankami Rondo (...) a Pl. (...), mężczyzna usiłował dokonać kradzieży jej telefonu, po czym uciec, szarpiąc się z drzwiami. Co więcej, wcześniej jechała tramwajem nr (...) z A., będąc świadkiem identycznego przestępstwa popełnionego przez tę samą osobę na szkodę świadka H. M.. W/w świadek nie miała wówczas co do tego żadnych wątpliwości. Wprawdzie wyraziła je w postępowaniu sądowym, wskazując że nie jest przekonana na 100 procent, jednak miało to miejsce po ponad 3,5 roku od zdarzenia. Ponadto wizerunek oskarżonego z tablicy poglądowej korespondował z wizerunkiem mężczyzny zarejestrowanym przez monitoring tramwaju. Szczególnie istotny był tu charakterystyczny duży nos, ma który zwróciła uwagę świadek H. M., wskazując że wyglądał jakby był wcześniej wielokrotnie złamany.

Tej oceny nie zmienia fakt, że sprawca miał w chwili czynów czapkę i świadek N. K., której okazano tablice poglądowe, nie potrafiła go rozpoznać bez niej. Nie ulega bowiem wątpliwości, że nakrycie głowy może istotne zniekształcić czyjś wizerunek. Ponadto zdarzenie było nie tylko dynamiczne, ale też zaskakujące i wymagające przede wszystkim skupienia się na ochronie swojej własności, a po nim w/w widziała go z pewnej odległości. Wraz z upływem czasu doszło też do naturalnego procesu zapominania. Niemniej, w/w była pewna, że w obu tramwajach był ten sam mężczyzna, a oskarżony nie tylko przyznał, że tam przebywał, ale również, że dopuścił się obu przestępstw. Jeśli chodzi o kurtkę z kapturem i charakterystycznym nadrukiem na rękawie, którą miał na sobie sprawca podczas zakupów przy użyciu skradzionej karty bankomatowej T. Bank, to oczywistym było, że należała ona do oskarżonego. W/w odzież została bowiem ujawniona w mieszkaniu świadka L. G., w którym się ukrywał i w którym został zatrzymany. Nieprawdopodobnym jest, żeby doszło do takiego zbiegu okoliczności, że w/w wzięła z pracy kurtkę, której ktoś zapomniał i powiesiła na wieszaku w przedpokoju, chcąc ją potem uprać i przeznaczyć dla swoich synów. Skoro tak, to gdzie była rzekomo właściwa kurtka oskarżonego i dlaczego nie została zabezpieczona? Oskarżony mógł przecież na nią wskazać czy zabrać ją ze sobą. Jak ponadto zeznał świadek J. F., który dokonywał czynności zatrzymania oskarżonego z relacji świadka L. G. wynikało, że oskarżony przebywał tam od około dwóch tygodni. Nieprawdopodobnym było zatem, żeby w/w kurtka należała do kogoś innego. Sąd Rejonowy słusznie podważył zatem jej depozycje. Ponadto świadek J. F. rozmawiał z oskarżonym, który przyznał się do szeregu przestępstw, następnie potwierdzając to w swoich wyjaśnieniach. W/w kategorycznie zaprzeczył, żeby coś mu sugerował. Tym bardziej, że nie znał szczegółów zdarzeń, o których wiedział jedynie sprawca. Zdaniem Sądu Okręgowego była to nie chwila, ale szereg chwil szczerości oskarżonego, który liczył na łagodne potraktowanie, będąc konsekwentny przez całe postępowanie przygotowawcze. Zdanie zmienił dopiero po dłuższym czasie i dopiero w postępowaniu sądowym, próbując uniknąć odpowiedzialności karnej.

Jednocześnie Sąd Rejonowy prawidłowo uznał, że czyny polegające na dokonaniu płatności zbliżeniowych w sklepach skradzionymi uprzednio kartami bankomatowymi powinny być kwalifikowane z art. 279 § 1 kk, a nie z art. 278 § 1 kk czy - z uwagi na wartość skradzionego mienia - z art. 119 § 1 kw wraz ze wszystkimi wynikającymi z tego faktu konsekwencjami. Powyższe jest ugruntowane w doktrynie i orzecznictwie. Jak przykładowo wskazał Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 18 maja 2021 r. w sprawie o sygn. akt III KK 102/21, przybliżenie karty płatniczej do terminalu skutkuje uzyskaniem dostępu do rachunku bankowego właściciela karty, dochodzi zatem do przełamania bariery elektronicznej w systemie bankowej płatności bezgotówkowej. Dojść zatem należy do wniosku, że jeżeli czyni to osoba nieuprawniona, która weszła w posiadanie karty wbrew woli jej posiadacza, w celu dokonania płatności za określony towar lub usługę, dokonuje kradzieży z włamaniem. Podobnie jak w przypadku wejścia bez zgody właściciela w posiadanie klucza i posłużenie się nim. Podobnie stwierdził Sąd Apelacyjny w Gdańsku w wyroku z dnia 2 kwietnia 2019 r. w sprawie o sygn. akt II AKa 9/19, wskazując że dokonanie wbrew woli pokrzywdzonego zakupów kartą płatniczą metodą zbliżeniową stanowi kradzież z włamaniem. Co do ilości czynów, to Sąd Rejonowy trafnie rozdzielił kradzież i kradzież z włamaniem z samochodów od kradzieży z włamaniem z wykorzystaniem kart bankomatowych, uznając to za osobne przestępstwa. Otóż oskarżony chciał wejść w posiadanie cudzych rzeczy i tego dotyczył jego pierwotny zamiar. Kiedy zorientował się, że wśród nich są karty bankomatowe, to powziął kolejny zamiar dotyczący ich wykorzystania do dokonania płatności zbliżeniowych w sklepach.

Odnośnie wymierzonych oskarżonemu kar, tak jednostkowych, jak i łącznej, to rażąca niewspółmierność oznacza znaczną dysproporcję pomiędzy wymierzoną karą, środkiem karnym lub nawiązką a taką represją, która powinna być wymierzona, aby w odczuciu społecznym uznana została za sprawiedliwą. Nie każda więc nietrafność wymiaru środka represji karnej uzasadnia zmianę orzeczenia. Zarzut rażącej niewspółmierności jest zasadny wtedy, gdy kara, środek karny lub nawiązka wprawdzie mieści się w granicach ustawowego zagrożenia, ale nie uwzględnia w sposób właściwy okoliczności dotyczących sądowego ich wymiaru (art. 53–56 kk). Zarzut ten może dotyczyć wyboru rodzaju kary, środka karnego, nawiązki lub innego środka albo ich wysokości, czy też niezastosowania np. instytucji warunkowego zawieszenia wykonania kary. Jak słusznie wskazał Sąd Apelacyjny w Warszawie w wyroku z dnia 29 stycznia 2021 r. w sprawie o sygn. akt II AKa 143/20, rażąca niewspółmierność, zachodzi tylko wówczas, gdy na podstawie ujawnionych okoliczności, które powinny mieć zasadniczy wpływ na wymiar kary, można było przyjąć, iż zachodziłaby wyraźna różnica pomiędzy karą wymierzoną przez sąd pierwszej instancji a karą, jaką należałoby wymierzyć w instancji odwoławczej w następstwie prawidłowego zastosowania w sprawie dyrektyw wymiaru kary.

Sąd Okręgowy podziela również pogląd Sądu Apelacyjnego w Poznaniu zawarty w wyroku z dnia 3 marca 2021 r. w sprawie o sygn. akt II AKa 211/20. Wskazano w nim, że zarzut niewspółmierności kary, jako zarzut z kategorii ocen, można zasadnie podnosić, gdy kara jakkolwiek mieści się w granicach ustawowego zagrożenia, nie uwzględnia w sposób właściwy zarówno okoliczności popełnienia przestępstwa, jak i osobowości sprawcy, innymi słowy - gdy w społecznym odczuciu jest karą niesprawiedliwą. Niewspółmierność więc zachodzi wówczas, gdy suma zastosowanych kar i innych środków, wymierzona za przypisane przestępstwa, nie odzwierciedla należycie stopnia szkodliwości społecznej czynu i nie uwzględnia w wystarczającej mierze celów kary. Trzeba pamiętać, że zgodnie z art. 438 pkt 4 kpk ta niewspółmierność kary musi być „rażąca”. Chodzi tu więc przy wykazaniu tego zarzutu nie o każdą różnicę co do wymiaru kary, ale o różnicę ocen tak zasadniczej natury, iż karę dotychczas wymierzoną nazwać można byłoby - również w potocznym znaczeniu tego słowa - rażąco niewspółmierną, to jest niewspółmierną w stopniu nie dającym się wręcz zaakceptować. Tym samym dopiero wykazanie rażącej niewspółmierności kary, a więc istnienia wyraźnej dysproporcji między karą wymierzoną przez sąd pierwszej instancji a karą, jaką należałoby wymierzyć w następstwie prawidłowego zastosowania w sprawie dyrektyw wymiaru kary, uzasadnia korektę zaskarżonego wyroku przez sąd odwoławczy.

Przechodząc na grunt niniejszej sprawy, oskarżony dopuścił się pięciu przestępstw, w tym trzech w warunkach recydywy z art. 64 § 2 kk. Za każdą z trzech kradzieży z włamaniem wymierzono mu karę 1 roku i 2 miesięcy pozbawienia wolności, a więc zaledwie o 1 miesiąc wyższą od dolnej granicy ustawowego zagrożenia, która przy w/w recydywie wynosiła wówczas 1 rok i 1 miesiąc. Z kolei górna granica kształtowała się na poziomie 15 lat. Z powyższego widać wyraźnie jak łagodnie został potraktowany. Z kolei za kradzież wymierzono mu karę 5 miesięcy pozbawienia wolności, która była bardzo zbliżona do dolnej granicy ustawowego zagrożenia wynoszącej wówczas 3 miesiące. Górna granica, zważywszy na działanie w warunkach recydywy z art. 64 § 1 kk, wynosiła 7 lat i 6 miesięcy. Także i tu nie sposób nie dostrzec korzyści, jaką niewątpliwie oskarżony odniósł. Ponadto za usiłowanie kradzieży, na co składały się dwa zachowania, wymierzono mu karę 6 miesięcy pozbawienia wolności. Powyższe rozważania miały tu odpowiednie zastosowanie. Reasumując, w/w kar nie sposób w żadnym razie uznać za rażąco surowe. Wręcz przeciwnie, były one łagodne. Co do kary łącznej, to Sąd Rejonowy mógł wymierzyć oskarżonemu karę od 1 roku i 2 miesięcy do 4 lat i 5 miesięcy pozbawienia wolności. Zdecydował się na karę 2 lata i 10 miesięcy pozbawienia wolności, co w praktyce oznacza, że poniesie on odpowiedzialność karą jedynie za część popełnionych przestępstw. Przy czym prawidłowo wzięto tu pod uwagę związek czasowy i przedmiotowy. Ponadto, wbrew twierdzeniom skarżącego, dostrzeżono, że do czynów doszło wiele miesięcy temu, a oskarżony podjął daleko idące działania zmierzające do zmiany swojego życia, na co wskazuje podnoszona przez obrońcę oskarżonego opinia. Niemniej, żeby mógł rozpocząć jego nowy rozdział, to najpierw musi rozliczyć się z przeszłością trafiając do zakładu karnego i ponosząc konsekwencje swojego wcześniejszego postępowania. Ponadto wątpliwości nie budził orzeczony wobec oskarżonego obowiązek naprawienia szkody.

Odnośnie zaliczonego na poczet wymierzonej kary łącznej czasu rzeczywistego pozbawienia wolności, to rację ma skarżący, że Sąd Rejonowy popełnił błąd, ograniczając się jedynie do okresu od dnia 1 marca 2018 r., godz. 6.10 do dnia 2 marca 2018 r., godz. 11.00. Tymczasem oskarżony nie wyszedł wówczas na wolność, tylko był tymczasowo aresztowany. Wprawdzie potem wprowadzono mu do wykonania karę wymierzoną w innej sprawie, co wynika wprost z informacji w tym zakresie znajdującej się w aktach sprawy, jednak nastąpiło to dopiero w dniu 26 marca 2018 r., godz. 6.10. Tym samym należało zaliczyć okres 1-26 marca 2018 r., częściowo podzielając zarzut obrońcy oskarżonego.

Wniosek

Obrońca oskarżonego wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego R. D. od zarzucanych mu czynów.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny lub niezasadny.

Wniosek zasługiwał na uwzględnienie w niewielkim zakresie, to jest poprzez zaliczenie oskarżonemu na poczet wymierzonej mu kary łącznej czasu rzeczywistego pozbawienia wolności od dnia 1 marca 2018 r., godz. 6.10 do dnia 26 marca 2018 r., godz. 6.10. W pozostałej części brak było ku temu podstaw.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

Wskazać wszystkie okoliczności, które sąd uwzględnił z urzędu, niezależnie od granic zaskarżenia
i podniesionych zarzutów (art. 439 k.p.k., art. 440 k.p.k.).

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności.

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.3  1

Przedmiot utrzymania w mocy

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy.

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.3.1  1.

Przedmiot i zakres zmiany

Sąd Okręgowy zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że w punkcie III przyjął, iż zaliczony oskarżonemu na poczet wymierzonej mu kary łącznej czas rzeczywistego pozbawienia wolności obejmuje okres od dnia 1 marca 2018 r., godz. 6.10 do dnia 26 marca 2018 r., godz. 6.10. W pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymał w mocy.

Zwięźle o powodach zmiany.

Nie powtarzając obszernej argumentacji przedstawionej powyżej, Sąd Rejonowy prawidłowo ocenił zgromadzony materiał dowodowy i dokonał trafnych ustaleń faktycznych, słusznie uznając oskarżonego za winnego przypisanych mu czynów. Wskazana modyfikacja wynikała z faktu, że przez pewien czas oskarżony był pozbawiony wolności do niniejszej sprawy.

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☒ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia.

4.

Konieczność warunkowego umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i warunkowego umorzenia ze wskazaniem podstawy prawnej warunkowego umorzenia postępowania.

5.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia.

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia z wyroku

Lp.

Wskazać punkt rozstrzygnięcia z wyroku.

Przytoczyć okoliczności.

6.  Koszty Procesu

Wskazać oskarżonego.

Wskazać punkt rozstrzygnięcia z wyroku.

Przytoczyć okoliczności.

R. D.

III

Sąd Okręgowy zasądził od Skarbu Państwa - Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi - Północ w Warszawie na rzecz adw. D. O. kwotę 1.033,20 złote, w tym podatek od towarów i usług, tytułem wynagrodzenia za pomoc prawną udzieloną oskarżonemu z urzędu w postępowaniu odwoławczym. Powyższe nastąpiło na jej wniosek i znajdowało oparcie w § 17 ust. 2 pkt 4 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 14 maja 2024 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa albo jednostki samorządu terytorialnego kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu.

R. D.

IV

Sąd Okręgowy zwolnił oskarżonego od kosztów sądowych w postępowaniu odwoławczym, przejmując wydatki na rachunek Skarbu Państwa. Biorąc pod uwagę ostateczny wynik procesu, w tym wymierzoną oskarżonemu karę łączną pozbawienia wolności, która spowoduje jego izolację przez dłuższy czas obciążanie go tymi należnościami było zbędne. Powyższe znajdowało oparcie w art. 624 1 kpk w zw. z art. 458 kpk.

7.  PODPIS

0.11.3 Granice zaskarżenia

numer załącznika 1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi - Północ w Warszawie z dnia 21 marca 2024 r. w sprawie o sygn. akt IV K 454/20.

0.11.3.1 Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2 Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji.

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. - obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. - błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. - rażąca niewspółmierności kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☐

Uchylenie

☒

Zmiana