Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego Warszawa-Praga w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VI Wydział Karny Odwoławczy w składzie :

Przewodniczący: SSO Maciej Schulz

Sędziowie: SO Zenon Stankiewicz

SR del. Izabela Kościarz - Depta (spr.)

protokolant: protokolant sądowy stażysta Anna Tarasiuk

przy udziale prokuratora Agaty Stawiarz

po rozpoznaniu dnia 28 listopada 2018 r.

sprawy G. B. syna J. i J., ur. (...) w Ł.

skazanego wyrokiem łącznym

na skutek apelacji wniesionej przez skazanego

od wyroku Sądu Rejonowego w Wołominie

z dnia 9 kwietnia 2018 r. sygn. akt II K 1179/17

zaskarżony wyrok zmienia w ten sposób, że uzupełnia pkt XVI komparycji wyroku przyjmując, iż G. B. został skazany także na karę grzywny w wymiarze 80 (osiemdziesięciu) stawek dziennych po 10 (dziesięć) zł każda stawka i na podstawie art. 85 § 1 i 2 kk w zw. z art. 86 § 1 i 2 kk w zw. z art. 39 § 1 i 2 kks łączy orzeczone wyrokami opisanymi w punktach XVI i XVIII komparycji zaskarżonego wyroku kary grzywny i orzeka karę łączną grzywny w wysokości 300 (trzystu) stawek dziennych określając jedną stawkę na kwotę 80 (osiemdziesięciu) złotych; w pozostałym zakresie zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy; zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. A. M. kwotę 147,60 zł obejmującą wynagrodzenie za udzieloną skazanemu obronę z urzędu w instancji odwoławczej oraz podatek VAT; zwalnia skazanego od wydatków za postępowanie odwoławcze obciążając nimi Skarb Państwa.

SSR del. Izabela Kościarz - Depta SSO Maciej Schulz SSO Zenon Stankiewicz

Sygn. akt VI Ka 948/18

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy w Wołominie w II Wydziale Karnym wyrokiem łącznym z dnia 9 kwietnia 2018 roku sygn. akt II K 1179/17 na podstawie art. 85 § 1 i 2 k.k., art. 85a k.k., art. 86 § 1 i 4 k.k. połączył:

- karę 1 roku pozbawienia wolności orzeczoną wyrokiem Sądu Rejonowego w Pruszkowie z dnia 27.12.2016 r. w sprawie o sygn. akt VK 406/14

- karę 7 lat pozbawienia wolności orzeczoną wyrokiem łącznym z dnia 2 czerwca 2017r. wyrokiem Sądu Rejonowego w Wołominie w sprawie o sygn. akt II K 238/17

- karę 5 miesięcy pozbawienia wolności orzeczoną wyrokiem Sądu Rejonowego w Wołominie z dnia 26.03.2018r. w sprawie o sygn. akt II K 561/15

i wymierzył G. B. karę łączną 8 (ośmiu) lat i 2 (dwóch) miesięcy pozbawienia wolności; Na podstawie art. 576 § 1 k.p.k. w pozostałym zakresie połączone wyroki pozostawił do odrębnego wykonania; Na podstawie art. 572 k.p.k. umorzył postępowanie w przedmiocie objęcia wyrokiem łącznym w pozostałym zakresie; Na podstawie art. 577 k.p.k. w zw. z art. 63 § 1,5 k.k. na poczet orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności zaliczył skazanemu okres rzeczywistego pozbawienia wolności:

- w sprawie o sygn. akt VK K 406/14 od dnia 13.08.2006 r. godz. 19.50 do dnia 14.08.2006r. godz. 17.00 oraz okres odbytej dotychczas kary pozbawienia wolności od dnia 29.08.2017r. g. 17.20 do dnia 09.04.2018r. g. 17.20

- w sprawie o sygn. akt II K 238/17 od dnia 1 marca 2016r. godz. 22.40 do dnia 2 marca 2016r. godz. 21.05 oraz okres odbytej dotychczas kary pozbawienia wolności od dnia 06.02.2017r. g. 17.20 do dnia 29.08.2017r. g. 17.20.

- w sprawie o sygn. akt II K 561/15 od dnia 21 października 2010 r. do dnia 22 października 2010 r.

Na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. zwolnił skazanego od ponoszenia kosztów sądowych w sprawie wydania wyroku łącznego obciążając nimi Skarb Państwa.

Apelację od powyższego wyroku wniósł skazany i zaskarżonemu wyrokowi zarzucił, że orzeczona kara łączna jest nadmiernie surowa oraz że nie zostały połączone w wyroku łącznym kary grzywny.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje.

Apelacja skazanego zasługuje na uwzględnienie w części. Rację ma skarżący, ż w zaistniałej sytuacji procesowej zachodziła konieczność orzeczenia kary łącznej grzywny. G. B. został skazany wyrokiem Sądu Rejonowego w Pruszkowie z dnia 27.12.2016r. w sprawie o sygn. akt V K 406/14 za czyn z art. 286 § 1 k.k. i in popełniony w okresie od 7.11.2003r. do 11.03.2004r. na karę 1 roku pozbawienia wolności oraz karę grzywny w wymiarze 80 stawek dziennych po 10 złotych każda oraz wyrokiem Sądu Rejonowego w Wołominie z dnia 26.03.2018 r. w sprawie o sygn. akt II K 561/15 za czyn z art. 73a § 1 k.k.s. w zw. z art. 37 § 1 pkt 2 k.k.s. w zw. z art. 6 § 2 k.k.s. popełniony w okresie od dnia 16 sierpnia 2010 r. do dnia 20 października 2010 r. na karę 5 miesięcy pozbawienia wolności i na karę grzywny w wymiarze 300 stawek dziennych przy ustaleniu wysokości jednej stawki dziennej na kwotę 80 złotych.

W związku z tym Sąd Okręgowy, realizując wynikający z treści art. 85 § 1 k.k. obowiązek połączenia w ramach postępowania o wydanie wyroku łącznego wszystkich kar podlegających łączeniu, zmienił wyrok Sądu Rejonowego poprzez uzupełnienie pkt XVI komparycji wyroku i przyjęcie, iż G. B. został skazany także na karę grzywny w wymiarze 80 stawek dziennych po 10 złotych każda stawka, albowiem Sąd I instancji pominął w opisie, że wyrokiem Sądu Rejonowego w Pruszkowie z dnia 27.12.2016r. w sprawie o sygn. akt V K 406/14 została również orzeczona kara grzywny i na podstawie art. 85 § 1 i 2 k.k. w zw. z art. 86 § 1 i 2 k.k. w zw. z art. 39 § 1 i 2 kks połączył orzeczone wyrokami opisanymi w punktach XVI i XVIII komparycji zaskarżonego wyroku kary grzywny i orzekł karę łączną grzywny w wysokości 300 (trzystu) stawek dziennych określając jedną stawkę na kwotę 80 (osiemdziesięciu) złotych. W ocenie sądu odwoławczego tak ukształtowana kara łączna grzywny nie jest nadmiernie surowa i uwzględnia dyrektywy opisane w art. 86 § 1 i 2 k.k.

W pozostałym zakresie apelacja skazanego nie zasługiwała na uwzględnienie. W ocenie Sądu Okręgowego brak jest podstaw do wymierzenia kary łącznej pozbawienia wolności na zasadzie absorbcji, co jak wynika z treści apelacji jest intencją skarżącego.

W pierwszej kolejności wymaga podkreślenia, że Sąd Rejonowy dokonał słusznej analizy przesłanek formalnych warunkujących możliwość wydania wyroku łącznego w oparciu o przepisy obowiązujące od dnia 1 lipca 2015r. G. B. po raz ostatni został skazany przez Sąd Rejonowy w Wołominie wyrokiem z dnia 26.03.2018r. w sprawie o sygn. akt II K 561/15, który uprawomocnił się 04.04.2018r., czyli po dniu wejścia w życie Ustawy z dnia 20 lutego 2015 r. o zmianie ustawy – Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw. Zatem z uwagi na brzmienie przepisu przejściowego – art. 19 ust. 1 ustawy zmieniającej, w niniejszej sprawie należało wziąć pod rozwagę także wyroki orzeczone wobec skazanego przed dniem wejścia w życie ustawy zmieniającej. Wobec niekwestionowania przez skarżącego prawidłowości połączenia jednostkowych kar pozbawienia wolności jedynie zaznaczyć należy, że Sąd Rejonowy nie dopuścił się uchybienia w tym zakresie.

Zgodnie z art. 85 § 2 k.k. podstawą orzeczenia kary łącznej są wymierzone i podlegające wykonaniu, z zastrzeżeniem art. 89 k.k., w całości lub w części kary lub kary łączne za przestępstwa, o których mowa w § 1. Przepis art. 85 § 2 wymaga zatem, by kary te stanowiące podstawę orzeczenia kary łącznej podlegały wykonaniu, choćby w części. Z uwagi na powyższe Sąd Rejonowy prawidłowo umorzył postępowanie co do połączenia wcześniejszych wyroków wydanych wobec G. B. z uwagi na to, iż kary orzeczone wyrokami wymienionymi w punkcie I-XV komparycji zaskarżonego wyroku nie podlegają wykonaniu, bądź nie podlegają łączeniu, a zatem nie mogły stanowić podstawy do orzeczenia wyroku łącznego i zgodnie z art. 572 k.p.k. postępowanie co do ich połączenia należało umorzyć.

Sąd Rejonowy w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku wskazał, że granice wymiaru kary w ustalonym stanie faktycznym wynoszą od 7 lat do 8 lat i 5 miesięcy pozbawienia wolności.

W odniesieniu do zarzutów podniesionych w apelacji skazanego odnoszących się do nadmiernej surowości orzeczonej kary łącznej wskazać należy, iż zgodnie z dyrektywami wymiaru kary łącznej określonymi w przepisie art. 85a k.k. obowiązującym od dnia 1 lipca 2015 r., orzekając karę łączną, Sąd bierze pod uwagę przede wszystkim cele zapobiegawcze i wychowawcze, które kara ma osiągnąć w stosunku do skazanego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Można odróżnić trzy odmienne reguły łączenia kar: zasadę absorpcji, kiedy kara łączna jest równa najniższej spośród kar jednostkowych, zasadę kumulacji – gdy kara łączna jest równa sumie kar jednostkowych oraz pośrednią zasadę asperacji (absorpcji częściowej). Wymierzając karę łączną, trzeba mieć na uwadze, że jest ona swego rodzaju podsumowaniem działalności przestępczej sprawcy w okresie czasu objętym wyrokiem łącznym, tym samym jej surowość powinna wzrastać wraz z liczbą popełnionych przez sprawcę przestępstw. Stanowi to wyraz potępienia w stosunku do postępowania sprawcy, jak również nieopłacalności przestępczej działalności (zob. M. Szewczyk, Glosa do uchwały SN z 20.1.2005 r., I KZP 30/04, OSP 2005, Nr 9, poz. 102; zob. także wyrok SA w Warszawie z 12.7.2000 r., II AKA 171/00, OSA 2001, Nr 2, poz. 5). Sąd nie rozstrzyga ponownie o stopniu społecznej szkodliwości i winie skazanego w zakresie poszczególnych przestępstw, ale musi rozważyć przedmiotowo – podmiotowy związek między przestępstwami, w zakresie których kary podlegają łączeniu. Im bardziej jest on ścisły, w tym większym stopniu powinno się stosować zasadę absorpcji poszczególnych kar. Przez związek ten należy rozumieć podobieństwo rodzajowe zbiegających się przestępstw, motywację i czas popełnienia każdego z nich.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy, należy wskazać, że Sąd Rejonowy, jak wskazał w swoim uzasadnieniu, przy wymiarze kary kierował się zasadą asperacji kar. Będąc uprawnionym do orzeczenia kary w granicach od 7 lat do 8 lat i 5 miesięcy orzekł karę łączną w wymiarze 8 lat i 2 miesięcy pozbawienia wolności. Zdaniem Sądu Okręgowego kara ta jest adekwatna do wagi popełnionych przez sprawcę przestępstw, spełnia cele wskazane w art. 85a k.k. oraz Sąd meriti prawidłowo rozważył przedmiotowo – podmiotowy związek między przestępstwami popełnionymi przez skazanego.

Sąd Rejonowy prawidłowo zebrał i ocenił materiał dowodowy w niniejszej sprawie oraz zasadnie stwierdził, iż prognoza społeczno-kryminologiczna wobec skazanego jest negatywna i wynika z faktu jego wielokrotnej karalności. Sąd Okręgowy w pełni podziela poczynione przez Sąd Rejonowy ustalenia w tym zakresie oraz wnioski wywiedzione na podstawie opinii Dyrektorów Zakładu Karnego we W. i Zakładu Karnego w H.. Opinie na temat G. B. są dobre, a jego zachowanie w warunkach izolacji oceniane jest jako poprawne lub przeciętne. Był zarówno nagradzany, jaki i karany dyscyplinarnie. W związku z uzależnieniem od alkoholu odbył w ZK B. terapię odwykową. Aktualnie oczekuje na termin kolejnej terapii w związku z uzależnieniem. Mając na uwadze powyższe zasadnym było zastosowanie przy orzekaniu kary łącznej przez Sąd Rejonowy zasady asperacji bardziej zbliżonej do kumulacji kar niż do ich absorbcji. Ponadto należy podkreślić również, iż za zastosowaniem powyższej zasady i orzeczeniem kary łącznej w takim wymiarze przemawia odległy związek podmiotowo – przedmiotowy przestępstw objętych łączonymi wyrokami, jak też wielokrotna karalność skazanego za różne rodzajowo przestępstwa, popełniane w różnym czasie i miejscach, inny sposób działania. Wielokrotne popełnienie przestępstw przez skazanego, mimo uprzednich wyroków skazujących świadczy o jego niepoprawności i braku uświadomienia naganności swoich zachowań, co uprawnia do stwierdzenia, że nie wyciąga on żadnych wniosków z kolejno zapadających wobec niego wyroków. Okoliczność ta niewątpliwie świadczy o wysokim stopniu demoralizacji skazanego. Analiza treści opinii o skazanym z okresu odbywania kary pozbawienia wolności wskazuje, iż jest ona co najwyżej poprawna i nie może stanowić okoliczności, która sama przez się ma przemawiać za ukształtowaniem kary łącznej na zasadzie łagodniejszej niż absorbcja zbliżona bardziej do kumulacji. Jednym z celów kary są bowiem względy resocjalizacyjne i poprawne zachowanie skazanego w czasie odbywania kary pozbawienia wolności, jest minimalnym standardem na drodze do ich osiągnięcia. Wymierzenie kary przy zastosowaniu całkowitej absorpcji prowadziłoby do premiowania sprawcy popełniającego więcej przestępstw i do praktycznej bezkarności niektórych zachowań zabronionych. Ta zasada, jak i kumulacja kar winny być stosowane wyjątkowo, zaś priorytet ma zasada asperacji. Sąd Okręgowy w toku analizy nad wymiarem kary zapoznał się także z opinią z zakładu karnego, w którym skazany aktualnie przebywa. Poza wzmiankami o wykazywaniu przez skazanego aktywności w kierunku podjęcia pracy i dalszego leczenia uzależnień nie można stwierdzić, że jego zachowanie jest na tyle pozytywnie wyróżniające się, aby stanowiło czynnik przemawiający za złagodzeniem mu kary łącznej. Z kolei przestrzeganie regulaminu obowiązującego na terenie jednostki i poprawne zachowanie w stosunku do przełożonych powinno być normą i nie może być uznawane za okoliczność wystarczająco uzasadniającą znaczne złagodzenie kary łącznej. Niemniej jednak fakt ten nie został zupełnie pominięty przy analizie wymiaru kary. Miało to bowiem wpływ na wymierzenie kary łącznej w niższym wymiarze niż wynikałoby to z samej zasady kumulacji.

Sąd Okręgowy zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. A. M. kwotę 147,60 zł obejmującą wynagrodzenie za obronę z urzędu w II instancji oraz podatek VAT.

Wobec sytuacji materialnej skazanego, który jest pozbawiony wolności i nie jest odpłatnie zatrudniony Sąd na podstawie art. 624 § 1 k.k. zwolnił skazanego od zapłaty wydatków podstępowania odwoławczego i obciążył nimi Skarb Państwa.

Mając na uwadze powyższe, Sąd Okręgowy orzekł jak w wyroku.

SSR del. Izabela Kościarz - Depta SSO Maciej Schulz SSO Zenon Stankiewicz