Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego Warszawa-Praga w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 1 marca 2017 r.

Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VI Wydział Karny Odwoławczy w składzie :

Przewodniczący: SSO Małgorzata Bańkowska

protokolant: protokolant sądowy Monika Oleksy

przy udziale prokuratora Wojciecha Groszyka

po rozpoznaniu dnia 1 marca 2017 r. w Warszawie

sprawy D. J. syna S. i Z. ur. (...) w O.

oskarżonego o czyny z art. 226 § 1 kk, art. 222 § 1 kk, art. 288 § 1 kk

na skutek apelacji wniesionej przez oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Wołominie

z dnia 23 marca 2016 r. sygn. akt II K 20/14

zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy; zwalnia oskarżonego z opłaty za II instancję, a kosztami postępowania odwoławczego obciąża Skarb Państwa.

Sygn. akt: VI Ka 966/16

UZASADNIENIE

Sąd Okręgowy zważył, co następuje. Apelacja oskarżonego D. J. nie zasługuje na uwzględnienie.

Należy stwierdzić, że argumentacja zaprezentowana przez oskarżonego w treści apelacji stanowi wyłącznie próbę polemiki z prawidłowymi ustaleniami sądu I instancji.

Sąd rejonowy prawidłowo przeprowadził postępowanie, dokonał wszechstronnej analizy materiału dowodowego oraz poczynił właściwe ustalenia faktyczne, na podstawie których prawidłowo ustalił, że D. J. dopuścił się zarzucanych mu czynów zabronionych, opisanych w treści art. 226 § 1 kk, art. 222 § 1 kk oraz art. 288 § 1 kk.

Wnikliwa analiza całości materiału dowodowego zebranego w sprawie nie daje podstaw do stwierdzenia, iż Sąd Rejonowy w Wołominie dopuścił się jakiegokolwiek błędu przy ustalaniu stanu faktycznego. Przesłanki, którymi kierował się sąd meriti przy wydaniu zaskarżonego rozstrzygnięcia znajdują pełne odzwierciedlenie w jego uzasadnieniu, które zostało sporządzone w sposób umożliwiający kontrolę instancyjną wyroku. Sąd rejonowy prawidłowo wskazał, którym dowodom i w jakim zakresie dał wiarę, a którym odmówił tego waloru, przedstawiając przy tym logiczny tok rozumowania przy wyciąganiu wniosków z poszczególnych okoliczności i zdarzeń zaistniałych w sprawie.

Nie sposób zgodzić się z twierdzeniem skarżącego, iż sąd rejonowy dopuścił się jakiegokolwiek błędu w ustaleniach faktycznych stanowiących podstawę wyroku oraz dokonał nieprawidłowej, wybiórczej oceny zgromadzonych w sprawie dowodów.

W ocenie sądu odwoławczego sąd rejonowy zasadnie oparł dokonane w sprawie ustalenia faktyczne na zeznaniach pokrzywdzonych T. P. i M. S.. Świadkowie ci są funkcjonariuszami policji, którzy w dniu zdarzenia zostali skierowani na interwencję przy ul. (...) i poruszali się oznakowanym radiowozem, który został uszkodzony w następstwie bezprawnego działania oskarżonego. Przedstawione przez nich opisy zdarzenia z dnia 18 sierpnia 2013 r. są spójne, logiczne i rzeczowe, a świadkowie ci, jako osoby obce dla oskarżonego nie mieli w ocenie sądu okręgowego, żadnego powodu, by bezpodstawnie oskarżać go o czyny, których nie popełnił.

W tej sytuacji dokonywanie badań porównawczych linii papilarnych oskarżonego z odciskami palców znajdującymi się na butelce, która została rzucona w kierunku radiowozu, należy uznać za zbędne, ponieważ wymienieni wyżej funkcjonariusze policji w chwili uderzenia butelki w radiowóz znajdowali się w jego wnętrzu i widzieli, że została rzucona w ich kierunku z posesji oskarżonego.

Odnosząc się natomiast do twierdzeń zawartych w apelacji D. J. należy uznać, że składane przez niego w toku postępowania przed sądem I instancji wnioski dowodowe zostały słusznie oddalone.

Sąd rejonowy prawidłowo ocenił zeznania K. J., nie widząc przy tym konieczności dodatkowego potwierdzenia jej prawdomówności poprzez przesłuchanie jej w obecności biegłego psychologa. Należy dodatkowo zaznaczyć, że córka oskarżonego nie była bezpośrednim świadkiem całego zdarzenia, widziała jedynie jego fragmenty wyglądając przez okno, co dodatkowo ograniczało jej pole widzenia.

Za bezzasadny należy również uznać zarzut odmowy poddania świadków badaniu wariografem. Zgodnie bowiem z treścią art. 171 § 5 pkt. 2 kpk podczas przesłuchania niedopuszczalnym jest stosowanie środków technicznych mających na celu kontrolę nieświadomych reakcji organizmu osoby przesłuchiwanej. Należy także w tym miejscu wskazać, że § 7 cytowanego wyżej przepisu stanowi, że uzyskane w opisany sposób zeznanie nie może stanowić dowodu w sprawie.

Bezpodstawnym jest także zarzut dotyczący nieuprawnionego (w ocenie D. J.) przebywania T. P. i M. S. na sali rozpraw w czasie ich przesłuchania jako świadków. Wymienieni świadkowie są w realiach niniejszej sprawy jednocześnie pokrzywdzonymi, w związku z czym na podstawie art. 384 § 2 kpk mogli oni pozostawać na sali rozpraw, mimo tego, iż zeznawali w charakterze świadków.

Reasumując zatem powyższe, wbrew twierdzeniom skarżącego w realiach niniejszej sprawy nie istnieją żadne wątpliwości, których nie dałoby się usunąć, a wina D. J. została w całości udowodniona.

Kara wymierzona oskarżonemu nie nosi cech rażącej surowości i jest zgodna z dyrektywami zawartymi w art. 53 § 1 i 2 kk.

Z tych względów orzeczono, jak w wyroku.