Treść orzeczenia VI Ka 1021/20 - Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego Warszawa-Praga w Warszawie

VI Ka 1021/20 - wyrok Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie z 2022-01-03

Sygnatura akt: VI Ka 1021/20

Warszawa, dnia 16 grudnia 2021 r.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VI Wydział Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący: SSO Ludmiła Tułaczko

protokolant: p. o. protokolanta sądowego Weronika Zych

przy udziale Prokuratora: Jerzego Kopcia

po rozpoznaniu dnia 16 grudnia 2021 r. w Warszawie

sprawy

M. S., syna W. i G., ur. (...) w O.,

oskarżonego o czyn z art. 279 § 1 k.k. w związku z art. 64 § 1 k.k.

N. K., córki A. i O., ur. (...) w miejscowości R. na Ukrainie, oskarżonej o czyn z art. 291 § 1 k.k.

D. J., syna W. i H., ur. (...) w K.,

oskarżonego o czyn z art. 291 § 1 k.k.

na skutek apelacji wniesionych przez obrońców oskarżonych

od wyroku Sądu Rejonowego w Otwocku

z dnia 9 czerwca 2020 r. sygn. akt II K 828/16

1. wyrok w zaskarżonej części wobec oskarżonych M. S., N. K. i D. J. zmienia w punkcie 6 w ten sposób, że wynagrodzenie adw. W. K. za obronę z urzędu oskarżonego M. S. przed sądem I instancji podwyższa do kwoty 1.446,48 zł, obejmującej podatek od towarów
i usług;

2. w pozostałej zaskarżonej części wyrok utrzymuje w mocy;

3. zwalnia oskarżonych M. S., N. K., D. J. od uiszczenia kosztów sądowych w II instancji, przejmując wydatki na rachunek Skarbu Państwa;

4. zasądza od Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Otwocku na rzecz adw. W. K. kwotę 516,60 zł, obejmującą wynagrodzenie za obronę z urzędu oskarżonego M. S. w II instancji oraz podatek od towarów i usług.

UZASADNIENIE

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VI Ka 1021/20

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1. CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Otwocku z dnia 9 czerwca 2020 r. – sygn. akt: II K 828/16

1.2. Podmiot wnoszący apelację

oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

oskarżyciel posiłkowy

oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ w całości

☒ na korzyść

co do winy

na niekorzyść

☒ w części

☒ co do kary

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia
albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej
czynu przypisanego oskarżonemu

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada
prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść
orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego
zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

art. 439 k.p.k.

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒ uchylenie

☒ zmiana

2. USTALENIE FAKTÓW W ZWIĄZKU Z DOWODAMI
PRZEPROWADZONYMI PRZEZ SĄD ODWOŁAWCZY

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu
z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające
znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu
z pkt 2.1.
albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3. STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH
ZARZUTÓW I WNIOSKÓW

Lp.

Zarzut

3.1

Obrońca oskarżonych N. K. i D. J. zarzuciła zaskarżonemu wyrokowi:

1. mający wpływ na treść zaskarżonego wyroku błąd
w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę skarżonego wyroku, a polegający na przyjęciu, że oskarżona N. K. oraz D. J. posiadali świadomość, że ruchomości nabyte od D. F., S. B. i M. S. pochodziły z kradzieży, ponieważ nie podpisali
z nimi umowy sprzedaży, podczas gdy z zebranego materiału dowodowego (zeznania świadków: E. T., P. P. i W. P. (1) oraz wyjaśnień oskarżonej N. K.) i prawidłowo ustalonego stanu faktycznego wynika, że oskarżeni nie posiadali wiedzy
o pochodzeniu ruchomości;

2. mającą wpływ na treść zaskarżonego wyroku rażącą obrazę prawa procesowego, mianowicie art. 7 k.p.k., poprzez uznanie przez sąd, że – z uwagi na brak zawarcia umowy sprzedaży ruchomości – oskarżeni posiadali wiedzę, że ruchomości dostarczone przez D. F., S. B. i M. S. pochodziły z przestępstwa. Przedmiotowe wnioskowanie sądu doprowadziło do dokonania ustaleń faktycznych będących podstawą przypisania winy oraz skazania oskarżonych. W powyższy sposób sąd dopuścił się uproszczenia wnioskowania oraz wyciągnięcia nieprawidłowych wniosków, polegających na założeniu, że
w każdym przypadku braku zawarcia umowy sprzedaży ruchomości, pochodzą one z przestępstwa. Zaprezentowane wnioskowanie sądu jest błędne i sprzeczne z logiką oraz doświadczeniem życiowym – szczególnie w kontekście prowadzonej przez oskarżonych działalności, polegającej na prowadzeniu antykwariatu oraz skupie ruchomości od osób fizycznych.

zasadny

częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzuty są niezasadne.

Ustalenia sądu I instancji w zakresie czynów dokonanych przez N. K.
i D. J. jako wyczerpujących dyspozycję art. 291 § 1 k.k. są prawidłowe. Jak zasadnie przyjął sąd I instancji - paserstwo z art. 291 § 1 k.k. może być popełnione tylko umyślnie, w obydwu postaciach zamiaru (bezpośrednim oraz ewentualnym). Oznacza to, że przywołany przepis nie wymaga pełnej wiedzy oskarżonego co do pochodzenia rzeczy. Wystarczające jest przewidywanie możliwości, że pochodzi ona z czynu zabronionego, i jednoczesne godzenie się na to (por. wyrok SN z dnia 24 maja 2011 r., III KK 360/10, Lex nr 860619; wyrok SA w Katowicach z dnia 14 grudnia 2012 r., II AKa 324/12, Lex nr 1239908; wyrok SA we Wrocławiu z dnia 27 września 2013 r., II AKa 283/13, Lex 1381621; wyrok SA w Warszawie z dnia 22 listopada 2016 r., II AKa 309/16, Lex 2184497).

Ustalenie, że oskarżeni przewidywali przestępcze pochodzenie nabytych rzeczy oraz godzili się na to, wynika z szeregu okoliczności faktycznych. Nie sposób zgodzić się ze skarżącą, że sąd I instancji oparł się w tej mierze wyłącznie na braku umowy między osobami prowadzącymi antykwariat a sprawcami kradzieży. Sam fakt braku zawarcia umowy pomiędzy antykwariuszami a sprawcami kradzieży nie mógłby automatycznie przesądzać o winie osób oskarżonych o paserstwo. W niniejszej sprawie takie wnioskowanie jednakże nie nastąpiło, choć w istocie uzasadnienie zaskarżonego wyroku nie jest pełne w tym zakresie. W pierwszej kolejności zwrócić należy uwagę na fakt, że oskarżeni D. F., M. S. oraz S. B. wielokrotnie, w krótkich odstępach czasu przyjeżdżali do antykwariatu
z różnym asortymentem w dużych ilościach – od książek, sztućców i mebli po całe kolekcje rzeczy, np. porcelany. Towar był przyjmowany bezpośrednio przez N. K. oraz D. J.. Antykwariusze widzieli, że oskarżeni byli ludźmi niezamożnymi, a pomimo tego przywozili duże ilości obiektywnie cennych rzeczy. Wreszcie sama okoliczność nabycia skradzionych mebli. Jak wynika bowiem z wyjaśnień oskarżonego M. S., oskarżony D. J. przyjechał późnym wieczorem do jego miejsca zamieszkania po to, aby obejrzeć i ewentualnie kupić meble w postaci stołu i biblioteczki, szafki oraz krzeseł. Przyjazd odbył się późnym wieczorem w marcu lub lutym, gdy jest już ciemno i ewentualne zachowanie oskarżonego kupującego skradzione meble nie zostałoby zauważone przez osoby postronne. Do tego dochodzi kwestionowana okoliczność w postaci braku umowy sprzedaży pomiędzy antykwariuszami a sprawcami kradzieży. Umowy takie były jednak zazwyczaj sporządzone podczas przyjmowania przez N. K. i D. J. przedmiotów do antykwariatu od innych klientów. Sąd I instancji uwzględnił więc całokształt wszystkich podanych powyżej okoliczności i trafnie wyciągnął wniosek o sprawstwie przestępstwa z art. 291 § 1 k.k. Sąd I instancji poprawnie ocenił zebrany materiał dowodowy i nie uchybił dyrektywom wynikającym z art. 7 k.p.k. Poprawnie ustalił również stan faktyczny. Powyżej opisane okoliczności pozwalają wnioskować o podmiotowej stronie popełnionego przestępstwa, tj. o tym, że N. K. oraz D. J. przewidywali, że nabywane rzeczy pochodzą z przestępstwa i godzili się na to. Oskarżeni działali zatem z zamiarem ewentualnym.

Odnosząc się do kolejnych argumentów skarżącej wskazać należy, że rzeczy ujawnione w antykwariacie zostały wskazane jako pochodzące z kradzieży domu M. P. (1) przez jego brata i bratanka, czyli W. i P. P.. Znalazło to odzwierciedlenie
w protokole przeszukania (k. 76-78). Przedmioty te zostały następnie przekazane W. P. (1). Rozpoznanie przez niego znalezionych rzeczy nie może budzić wątpliwości. Przedmioty te stanowiły pamiątki rodzinne, które od długiego czasu znajdowały się w posiadaniu rodziny P. - w miejscu zamieszkania brata (k. 346-347). Ponadto ujawniony stół nosił ślady nadpalenia, a część pomieszczeń domu, z którego zostały skradzione meble, uległo spaleniu. Rozpoznane przez W. P. (1) rzeczy odpowiadają pod względem asortymentu tym rzeczom, które zostały skradzione przez M. S., S. B. oraz D. F.. O tych rzeczach wyjaśnili, że zawieźli je do antykwariatu, zaś oskarżony D. J. i oskarżona N. K. rzeczy te przyjęli bez sporządzania umowy (k. 67, 71). Standardem jest zaś spisywanie umów sprzedaży w takich okolicznościach. Dodatkowo oskarżeni wskazywali jednoznacznie na antykwariat N. K. i D. J. jako miejsce, w którym dokonywali zbycia skradzionych rzeczy. Miejsce to wskazali następnie policjantom, a także oskarżony S. B. rozpoznał N. K. i D. J. jako osoby, które nabyły rzeczy pochodzące z kradzieży (k. 98, 100). Umowy nabycia rzeczy, przedstawione przez właścicieli antykwariatu nie pochodziły z okresu, kiedy jeździli tam oskarżeni M. S., S. B. i D. F.. Czas datowania przedłożonych umów nie pozwala stwierdzić, by dotyczyły one rzeczy rozpoznanych przez W. P. (1) (k. 220,221, 234). Z zeznań natomiast E. T. wynika wprawdzie, że oskarżeni N. K. oraz D. J. zgłaszali zastrzeżenia twierdząc, iż rzeczy te są od dawna w ich antykwariacie. W momencie przeszukania nie przedstawili oni jednak żadnych dowodów ich nabycia (k. 774). Rachunki takie pojawiły się dopiero później i nie zawierały żadnych szczegółów charakteryzujących te rzeczy.

Mając na uwadze powyższe okoliczności, zdaniem sądu odwoławczego materiał zgromadzony przez sąd I instancji został oceniony poprawnie bez naruszania art. 7 k.p.k. Skutkiem tego było prawidłowe ustalenie przez sąd I instancji stanu faktycznego, który potwierdził zasadność przypisania oskarżonym D. J. oraz N. K. przestępstwa paserstwa umyślnego z art. 291 § 1 k.k.

Wniosek

Obrońca oskarżonych N. K. oraz D. J. wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie ww. oskarżonych od zarzucanego im czynu.

zasadny

częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec niezasadności postawionych zarzutów, sąd odwoławczy nie dostrzegł żadnych powodów do zmiany zaskarżonego wyroku w części dotyczącej N. K. oraz D. J.. Sąd I instancji poprawnie ocenił zgromadzony materiał dowody i ustalił na jego podstawie prawidłowy stan faktyczny. W uznaniu sądu odwoławczego wina ww. oskarżonych nie budzi wątpliwości. Tym samym niezasadne byłoby uniewinnienie N. K. oraz D. J. od zarzucanego im czynu.

Lp.

Zarzut

3.2

Obrońca oskarżonego M. S. w punkcie 1 apelacji zarzucił zaskarżonemu wyrokowi naruszenie przepisów postępowania, mające wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia, w szczególności art. 51 § 2 k.p.k. oraz art. 54 § 1 k.p.k., polegające na dopuszczeniu przez sąd I instancji do udziału w sprawie w charakterze oskarżyciela posiłkowego W. P. (1) jako osobę uprawnioną do reprezentacji pokrzywdzonego M. P. (1), mimo iż osoba ta – w ocenie obrony – w momencie składania oświadczenia udziału
w sprawie w tym charakterze nie była do tego uprawniona.

zasadny

częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut jest niezasadny.

Z akt sprawy wynika, że W. P. (1) postanowieniem Sądu Rejonowego
w Otwocku z dnia 4 grudnia 2015 r., sygn. III RNs 301/15, na podstawie art. 600 § 2 k.p.c. został ustanowiony kuratorem M. P. (1) jako osoby niepełnosprawnej (k. 235). Na posiedzeniu w dniu 27 października 2017 r., tj. przed rozpoczęciem przewodu sądowego, W. P. (1) złożył oświadczenie, że będzie działał w charakterze oskarżyciela posiłkowego, reprezentując interesy swojego brata (k. 237). Jednocześnie przedłożył do akt kopię postanowienia Sądu Okręgowego Warszawa-Praga w Warszawie z dnia 7 czerwca 2017 r., sygn. III Ns 102/16, zgodnie z którym pokrzywdzony M. P. (1) został ubezwłasnowolniony całkowicie (k. 236). Na dzień złożenia oświadczenia o działaniu w charakterze oskarżyciela posiłkowego, W. P. (1) nie dysponował postanowieniem o ustanowieniu dla brata opiekuna w konkretnej osobie. Postępowanie cywilne w przedmiocie wyznaczenia opiekuna jest postanowieniem odrębnym względem postępowania w przedmiocie ubezwłasnowolnienia.

Zgodnie z art. 51 § 3 k.p.k. jeżeli pokrzywdzonym jest osoba nieporadna,
w szczególności ze względu na wiek lub stan zdrowia, jego prawa może wykonywać osoba, pod której pieczą pokrzywdzony pozostaje. Z samego więc ustanowienia w 2015 r. W. P. (1) kuratorem dla M. P. (1) jako osoby niepełnosprawnej, wynika niebudzący wątpliwości fakt, iż to W. P. (1) sprawował pieczę nad pokrzywdzonym. Piecza ta –
w świetle zacytowanego przepisu – nie musiała mieć charakteru stałego. Powyższe okoliczności były wystarczające do dopuszczenia W. P. (1) do postępowania, jako oskarżyciela posiłkowego. Uznanie M. P. (2) za całkowicie ubezwłasnowolnionego w 2017 r. nie zmieniło powyższego stanu w żadnym stopniu, wręcz przeciwnie – przesądziło o potrzebie zapewnienia M. P. (1) właściwej reprezentacji w toku postępowania karnego.

Nie sposób zgodzić się nadto ze skarżącym, że piecza sprawowana przez W. P. (2) nie miała charakteru stałego na chwilę złożenia przez niego oświadczenia o działaniu w charakterze oskarżyciela posiłkowego. O stałości pieczy można wnioskować z faktu, iż W. P. (1) już od 2015 r. był ustanowiony kuratorem i zajmował się sprawami swojego brata. Nadto w toku postępowania przed sądem I instancji umocowanie W. P. (2) nie było kwestionowane przez innych członków rodziny. Pobyt pokrzywdzonego w hospicjum w R. nie przekreślał stałego sprawowania pieczy przez jego brata. Dowodzi natomiast tego, że stan zdrowia M. P. (1) wykluczał całkowicie jego uczestnictwo w postępowaniu karnym. Zasadnie tym samym sąd I instancji dopuścił W. P. (1) do udziału w postępowaniu karnym w charakterze oskarżyciela posiłkowego.

Sąd odwoławczy miał na uwadze również celowościową wykładnię art. 51 k.p.k. Reprezentacja pokrzywdzonego nie jest bowiem całkowicie związana z instytucjami prawa rodzinnego i opiekuńczego. Procedura karna dopuszcza możliwość zastępowania pokrzywdzonego przez osoby sprawujące stałą lub niestałą pieczę faktyczną. Pojęcia te są oderwane od instytucji opieki, kurateli czy przedstawicielstwa ustawowego, a ich wprowadzenie do k.p.k. miało na celu pełne zagwarantowanie pokrzywdzonemu należytej ochrony praw
w postępowaniu karnym. Skoro więc nie budziło wątpliwości, że M. P. (1) nie może samodzielnie wykonywać praw pokrzywdzonego ze względu na stan zdrowia, jedyną osobą, która mogłaby należycie go reprezentować był jego brat. Wnioskowanie przedstawione przez skarżącego doprowadziłoby natomiast do sytuacji, w której osoba niezdolna do samodzielnej reprezentacji, nie mogłaby być przez nikogo zastępowana w toku postępowania karnego.

Mając na uwadze powyższe, sąd I instancji – dopuszczając W. P. (1) do postępowania w charakterze oskarżyciela posiłkowego – nie naruszył regulacji zawartych w art. 51 k.p.k.

Lp.

Zarzut

3.3

Obrońca oskarżonego M. S. w punkcie 2 apelacji zarzucił zaskarżonemu wyrokowi rażącą niewspółmierność kary do czynu zarzucanego oskarżonemu, wyrażającą się w wymierzeniu mu kary bezwzględnego pozbawienia wolności na okres 1 roku
i 4 miesięcy, gdyż orzeczona kara nie jest adekwatna do stopnia winy zarzucanego czynu oraz nie może spełniać celu wychowawczego kary.

zasadny

częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut jest niezasadny.

Zgodnie z art. 278 § 1 k.k. przestępstwo kradzieży zagrożone jest karą od 3 miesięcy do 5 lat. Oskarżonemu wymierzono natomiast karę 1 roku i 4 miesięcy bezwzględnego pozbawienia wolności. Katalog okoliczności obciążających i łagodzących został ustalony przez sąd I instancji prawidłowo. W uznaniu sądu odwoławczego na niekorzyść oskarżonego przemawiały takie fakty jak: działanie wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, dokonanie kradzieży w ramach czynu ciągłego oraz w warunkach powrotu do przestępstwa, poprzednia karalność oskarżonego za inne przestępstwa, dokonanie zaboru pamiątek rodzinnych, tj. przedmiotów wykazujących nie tylko wartość materialną, ale również sentymentalną. Okolicznościami łagodzącymi było natomiast przyznanie się oskarżonego do winy, wskazanie miejsca, do którego zaniósł rzeczy do sprzedaży, oraz – na co wskazał skarżący – częściowe odzyskanie rzeczy przez pokrzywdzonego.

Odnosząc się do zarzutu skarżącego, wskazać należy, że podstawowe dyrektywy wymiaru kary zostały określone w art. 53 § 1 i § 2 k.k. Pierwszy z przepisów nakazuje limitować wymierzoną karę czterema wyznacznikami: stopniem winy, stopniem społecznej szkodliwości czynu, celem prewencji szczególnej oraz celem prewencji ogólnej. W zakresie oceny stopnia społecznej szkodliwości czynu należy wziąć pod uwagę okoliczności wymienione w art. 115 § 2 k.k. Natomiast art. 53 § 2 k.k. zawiera katalog uzupełniający § 1 o dodatkowe czynniki wpływające na wymiar kary. O ile sąd I instancji ma obowiązek zweryfikować wszystkie okoliczności obciążające i łagodzące w sprawie, wymienione w ww. przepisach, o tyle ostatecznie w uzasadnieniu wyroku wyraz znajdą jedynie te, które miały rzeczywisty wpływ na wymierzoną karę. Nie sposób zatem podzielić stanowiska skarżącego, jakoby sąd I instancji nieprawidłowo ustalił wpływ wieku oskarżonego i poprzedniej karalności na wymiar kary.
W istocie ocena stopnia winy jest ściśle związana z danym czynem i jego odbiciem w psychice sprawcy, nie ma na nią wpływu jednak w żadnej mierze fakt poprzedniej karalności. Uprzednia karalność jest bowiem okolicznością zawierającą się w celach prewencji szczególnej (art. 53 § 1 k.k.) oraz w „sposobie życia przed popełnieniem przestępstwa” (art. 53 § 2 k.k.). Młody wiek sprawcy jako okoliczność łagodząca zawiera się natomiast we właściwościach i warunkach osobistych oskarżonego (art. 53 § 2 k.k.), jak również wpływa obniżająco na stopień winy (art. 53 § 1 k.k.).

Wskazane powyżej okoliczności sąd I instancji zasadnie wziął pod uwagę przy wymiarze kary i nie dopuścił się żadnego uchybienia w jej uzasadnianiu. Zdaniem sądu odwoławczego, przy uwzględnieniu ww. katalogu okoliczności obciążających oraz łagodzących, kara 1 roku
i 4 miesięcy pozbawienia wolności nie jest w niniejszej sprawie karą „rażąco niewspółmierną”
w rozumieniu art. 438 pkt 4 k.p.k.

Lp.	Zarzut
3.4	Obrońca oskarżonego M. S. w punkcie 3 apelacji zarzucił zaskarżonemu wyrokowi naruszenie przepisów postępowania w szczególności § 17 ust. 2 pkt 3 oraz § 20 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (zwane dalej „rozporządzeniem”) poprzez ich nieprawidłowe zastosowanie w zakresie zasądzenia na rzecz adw. W. K. zaniżonego wynagrodzenia w kwocie 1.239,84 zł w tym 23 % podatku VAT, zamiast wynagrodzenia w kwocie 1.446,48 zł w tym 23 % podatku VAT (1.176,00 zł netto).	☒ zasadny częściowo zasadny niezasadny
	Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny
	Zarzut jest zasadny. Sąd I instancji w punkcie 6 zaskarżonego wyroku zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. W. K. wynagrodzenie w kwocie 1239,84 zł, w tym 23% podatku VAT w kwocie 231,84 zł tytułem nieopłaconej przez oskarżonego M. S. pomocy prawnej udzielonej z urzędu przed sądem I instancji. W uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia sąd nie wskazał sposobu wyliczenia ww. kwoty. Z akt sprawy wynika, że obrońca oskarżonego M. S. – adw. W. K. brał udział w 10 terminach rozprawy przed sądem I instancji, tj. w dniach 9 października 2018 r. (k. 390), 17 stycznia 2019 r. (k. 465), 21 lutego 2019 r. (k. 481), 25 kwietnia 2019 r. (k. 531), 13 czerwca 2019 r. (k. 583), 10 września 2019 r. (k. 628), 26 listopada 2019 r. (k. 708), 14 stycznia 2020 r. (k. 773), 27 lutego 2020 r. (k. 835) oraz 4 czerwca 2020 r. (k. 880). Tym samym opłatę podstawową za obronę z urzędu w kwocie 420,00 zł należało wyznaczyć w oparciu o § 17 ust. 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata urzędu. Następnie ww. kwotę należało podwyższyć na podstawie § 20 ww. rozporządzenia, bowiem rozprawa przed sądem I instancji trwała dłużej niż jeden dzień. Za każdy następny dzień opłata ulega podwyższeniu o 20% podstawowej opłaty, co oznacza, że kwotę 420,00 zł należało podwyższyć o kwotę będącą równowartością 9 x (420,00 zł x 20%), co pozwala uzyskać 756,00 zł. Z uwagi na treść § 4 ust. 3 ww. rozporządzenia, całość wyliczonej opłaty należało podwyższyć o kwotę podatku od towarów i usług przy przyjęciu stawki podatkowej w wysokości 23%. Sąd I instancji winien wyliczyć kwotę należną adw. W. K. w następujący sposób: (420,00 zł + 756,00 zł) x 1,23 = 1446,48 zł.
	Wniosek
	W zakresie wszystkich postawionych zarzutów obrońca oskarżonego M. S. wniósł o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu w Otwocku do ponownego rozpoznania oraz zmianę wyroku w zakresie rozstrzygnięcia o wynagrodzeniu obrońcy za obronę z urzędu przed sądem I instancji.	zasadny ☒ częściowo zasadny niezasadny
	Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.
	Wobec niezasadności zarzutów z punktów 1 oraz 2 apelacji obrońcy oskarżonego M. S., sąd odwoławczy nie dostrzegł żadnych powodów do uchylenia zaskarżonego orzeczenia i przekazania sprawy sądowi I instancji do ponownego rozpoznania. Sąd odwoławczy zauważa, że żądane przez skarżącego rozstrzygnięcie mogłoby zapaść wyłącznie w sytuacjach wymienionych w art. 437 § 2 zd. 2 k.p.k. W niniejszej sprawie nie ujawniono uchybień z art. 439 § 1 k.p.k., jak również nie zachodzi przypadek z art. 454 § 1 k.p.k. Postawione przez skarżącego zarzuty okazały się niezasadne i nie dały podstaw do przyjęcia, że zaistniała potrzeba przeprowadzenia na nowo przewodu w całości. Status W. P. (1), jako oskarżyciela posiłkowego został prawidłowo ustalony przez sąd I instancji, co oznacza, że wszelkie czynności, w których brał udział jako strona postępowania, pozostają w mocy. Co do wymierzonej oskarżonemu M. S. kary, sąd odwoławczy nie uznał jej za rażąco niewspółmierną. Nie zaistniała zatem potrzeba dokonywania zmian również w tym zakresie. Sąd odwoławczy uznał za zasadny jedynie wniosek o zmianę punktu 6 zaskarżonego wyroku poprzez podwyższenie wynagrodzenia skarżącego za obronę z urzędu w I instancji. Sposób wyliczenia należnego wynagrodzenia opisano w punkcie 3.4 niniejszego uzasadnienia.

4. OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5. ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

Przedmiot utrzymania w mocy

W części dotyczącej oskarżonego M. S. zaskarżony wyrok został utrzymany
w mocy z wyjątkiem zmiany opisanej w punkcie 5.2 niniejszego uzasadnienia.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Kontrola odwoławcza nie ujawniła uchybień, które skutkowałyby potrzebą zmiany zaskarżonego wyroku w zakresie winy oskarżonego M. S. czy wymierzonych wobec niego kar. Sąd I instancji poprawnie ocenił zgromadzone dowody, ustalił prawidłowo stan faktyczny i na tej podstawie zasadnie zmodyfikował opis czynu przypisanego oskarżonemu oraz jego kwalifikację prawną. Według sądu odwoławczego wina oskarżonego M. S. nie budzi wątpliwości. Wymierzona mu kara odpowiada stopniowi winy oraz stopniowi społecznej szkodliwości czynu, a nadto uwzględnia wszystkie okoliczności obciążające i łagodzące. W tym zakresie sąd odwoławczy obszernie uzasadniał w punkcie 3.3. Wątpliwości sądu odwoławczego nie wzbudziła nadto kara grzywny wymierzona oskarżonemu na podstawie art. 33 § 2 k.k.
z uwagi na działanie oskarżonego w celu osiągnięcia korzyści majątkowej. Mając na uwadze powyższe, wyrok w części dotyczącej oskarżonego M. S. należało utrzymać
w zakresie winy oraz wymierzonej kary.

2	Przedmiot utrzymania w mocy
	W części dotyczącej oskarżonych N. K. oraz D. J. zaskarżony wyrok został utrzymany w całości w mocy.
	Zwięźle o powodach utrzymania w mocy
	Ocena zasadności zarzutów apelacyjnych doprowadziła sąd odwoławczy do uznania, że zasadnie sąd I instancji uznał oskarżonych N. K. oraz D. J. za winnych popełnienia przestępstwa z art. 291 § 1 k.k. Sąd I instancji poprawnie ocenił zgromadzone dowody oraz prawidłowo ustalił stan faktyczny. Wymiar orzeczonych wobec ww. oskarżonych kar również nie wymagał zmian. Zważyć należy, że oskarżonym wymierzono najniższy możliwy wymiar kary pozbawienia wolności, przewidziany w art. 291 § 1 k.k., tj. 3 miesiące. Jednocześnie jej wykonanie warunkowo zawieszono na okres próby wynoszący 2 lata. Nadto, ze względu na działanie oskarżonych w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, orzeczono wobec nich grzywnę na podstawie art. 33 § 2 k.k. Nałożona sankcja karna jest wyważona, współmierna i adekwatna do rangi czynów popełnionych przez oskarżonych. Mając na uwadze powyższe, wyrok w części dotyczącej oskarżonych N. K. oraz D. J. należało utrzymać w całości w mocy

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

Przedmiot i zakres zmiany

Punkt 6 zaskarżonego wyroku – wysokość wynagrodzenia za obronę z urzędu oskarżonego M. S. przed sądem I instancji

Zwięźle o powodach zmiany

Sąd odwoławczy podwyższył wysokość wynagrodzenia dla adw. W. K. z tytułu nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu M. S. z urzędu przed sądem I instancji do kwoty 1.446,48 zł. Jej wysokość ustalono w sposób opisany w części 3.4 niniejszego uzasadnienia.

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt
rozstrzygnięcia
z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6. KOSZTY PROCESU

Punkt
rozstrzygnięcia
z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. sąd odwoławczy zwolnił oskarżonych M. S., N. K. oraz D. J. w całości od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych, tj. w zakresie wydatków oraz opłat. Sąd zważył przede wszystkim, że sytuacja finansowa ww. oskarżonych nie uległa zmianie od czasu wydania wyroku I instancji. W tym stanie rzeczy w uznaniu sądu odwoławczego uiszczenie należnych kosztów sądowych byłoby dla ww. oskarżonych zbyt uciążliwe ze względu na ich sytuację rodzinną, majątkową oraz wysokość uzyskiwanych dochodów.

W toku postępowania odwoławczego oskarżony był reprezentowany przez obrońcę wyznaczonego z urzędu – adw. W. K.. Obrońca oskarżonego w apelacji wniósł o zasądzenie na jego rzecz kosztów udzielonej pomocy prawnej wskazując, że nie zostały one pokryte w jakiejkolwiek części. Wniosek ten obrońca podtrzymał na rozprawie odwoławczej. Wobec brzmienia § 17 ust. 2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu, sąd ustalił należne obrońcy wynagrodzenie za obronę przed sądem okręgowym jako drugą instancją w wysokości 420,00 zł. Z uwagi na treść § 4 ust. 3 ww. rozporządzenia, kwotę tę podwyższył o kwotę podatku od towarów i usług przy przyjęciu stawki podatkowej w wysokości 23%.

7. PODPIS

Załącznik do formularza UK 2

1.3. Granice zaskarżenia
Kolejny numer załącznika						1
Podmiot wnoszący apelację						obrońca
Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja						wyrok Sądu Rejonowego w Otwocku z dnia 9 czerwca 2020 r. – sygn. akt: II K 828/16 w zakresie oskarżonych N. K. oraz D. J.
1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia
		☒ w całości
☒ na korzyść			co do winy
na niekorzyść		w części	co do kary
					co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia
1.3.2. Podniesione zarzuty
Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji
	art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu
	art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu
☒	art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia
☒	art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia
	art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka
	art. 439 k.p.k.
	brak zarzutów
1.4. Wnioski
uchylenie				☒ zmiana

Załącznik do formularza UK 2

1.3. Granice zaskarżenia
Kolejny numer załącznika						2
Podmiot wnoszący apelację						obrońca
Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja						wyrok Sądu Rejonowego w Otwocku z dnia 9 czerwca 2020 r. – sygn. akt: II K 828/16 w zakresie oskarżonego M. S.
1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia
		w całości
☒ na korzyść			co do winy
na niekorzyść		☒ w części	☒ co do kary
					co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia
1.3.2. Podniesione zarzuty
Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji
	art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu
	art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu
☒	art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia
	art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia
☒	art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka
	art. 439 k.p.k.
	brak zarzutów
1.4. Wnioski
☒ uchylenie				☒ zmiana

Dodano: 10 stycznia 2022, Opublikował(a): Rafał Kwaśniak
Podmiot udostępniający informację: Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie
Osoba, która wytworzyła informację: Ludmiła Tułaczko
Data wytworzenia informacji: 3 stycznia 2022