Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego Warszawa-Praga w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VI Wydział Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący: SSO Michał Bukiewicz

protokolant: protokolant sądowy J. S.

bez udziału oskarżyciela publicznego

po rozpoznaniu dnia 13 października 2025 r.

sprawy D. O. syna B. i U., ur. (...) w W.

obwinionego o wykroczenie z art. 107 kw

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę obwinionego

od wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi-Południe w Warszawie

z dnia 22 maja 2025 r. sygn. akt III W 2958/23

zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy; zasądza od Skarbu Państwa Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi – Południe w Warszawie na rzecz adw. M. P. kwotę 840 złotych powiększoną o stawkę podatku od towarów i usług tytułem zwrotu kosztów pomocy prawnej udzielonej z urzędu w instancji odwoławczej; zwalnia obwinionego od opłaty i ponoszenia pozostałych kosztów sądowych w instancji odwoławczej, przejmując wydatki na rachunek Skarbu Państwa.

Sygn. akt VI Ka 1028/25

UZASADNIENIE

D. O. został obwiniony o to, że od dnia 5 grudnia 2022 r. do dnia 28 grudnia 2022 r. w W. przy ul. (...) 1 w celu dokuczenia złośliwie niepokoił L. H. poprzez ciągnięcie za klamkę od drzwi wejściowych do mieszkania (...), pukanie do drzwi, naklejanie naklejek na drzwiach wejściowych do mieszkania nr (...) tj. o czyn z art. 107 k.w.

Wyrokiem z dnia 22 maja 2025 r. D. O. został uznany winnym zarzucanego mu wykroczenia, przy czym obwiniony miał ograniczoną w stopniu znacznym zdolność rozpoznania znaczenia czynu i pokierowania swoim postępowania i czyn ten zakwalifikowano jako art. 107 kw w zw. z art. 17 § 2 kw i za co na podstawie art. 107 kw w zw. z art. 17 § 2 kw , Sąd odstąpił od wymierzenia mu kary.

Od powyższego wyroku apelację wniósł obrońca obwinionego, który zaskarżył wyrok na korzyść obwinionego w całości i orzeczeniu temu zarzucił: obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść orzeczenia, a to art. 7 k.p.k oraz błąd w ustaleniach faktycznych mający wpływ na treść zapadłego orzeczenia poprzez bezpodstawne przyjęcie, że obwiniony swoim zachowaniem wypełnił znamion czynu zawartego w art. 107 k.w.,

Obrońca obwinionego wniósł o zmianę wyroku poprzez uniewinnienie obwinionego D. O. od popełnienia zarzucanego mu czynu.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja wniesiona przez obrońcę obwinionego nie zasługiwała na uwzględnienie.

Na wstępie stwierdzić należy, że zgromadzone w sprawie dowody Sąd Rejonowy meriti poddał wszechstronnej analizie i ocenie, zgodnie z dyrektywami określonymi w art. 4 k.p.k. (mającym zastosowanie w sprawach o wykroczenia na mocy art. 8 k.p.w.). Także przeprowadzone w oparciu o tę analizę wnioskowanie jest logiczne, pozbawione błędu, nie przekracza granic swobodnej oceny dowodów określonych w art. 7 k.p.k. (mającym zastosowanie w sprawach o wykroczenia na mocy art. 8 k.p.w.) i przekonująco uzasadnione w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku, ze wskazaniem dowodów, które przyjął za podstawę swych ustaleń. Sąd Okręgowy podziela w tym zakresie stanowisko Sądu Najwyższego, że dokonanie oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego w sposób odmienny od oczekiwań stron procesowych nie stanowi naruszenia przepisów art. 7 i 410 k.p.k. (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 12 lutego 2016 r., sygn. akt III KK 20/16).

Sąd Rejonowy dokonując ustaleń faktycznych trafnie uznał za wiarygodne tylko w części wyjaśnień obwinionego, który to w piśmie skierowanym do sądu wskazał, że to on nakleił naklejkę na drzwiach pokrzywdzonej o negatywnej treści odnoszącej się do narodowości L. H.. Natomiast zasadnie Sąd Rejonowy nie dał wiary depozycją obwinionego, co do negowania faktu, iż nie szarpał za klamkę oraz nie pukał do drzwi pokrzywdzonej. Jego wyjaśnienia w tym zakresie są sprzeczne z zeznaniami pokrzywdzonej, która jak sąd słusznie stwierdził nie miała żadnego interesu w tym, aby bezpodstawnie pomówić go o czyn. Tym bardziej, iż z jej zeznań wynikało, iż kobieta nie znała danych personalnych mężczyzny, miała jedynie świadomość , iż mieszka on w tym samym bloku co ona, na 6 piętrze pod nr. 25.

Wbrew twierdzeniu skarżącego Sąd Rejonowy zasadnie dał wiarę zeznania złożonym przez pokrzywdzoną w całości. Zeznania złożone przez L. H. są spójne, logiczne oraz znajdują odzwierciedlenie w pozostałym materiale dowodowym. Nie ma podstaw by odmówić wiarygodności jej zeznań, z uwagi nawet na fakt, iż obwiniony w piśmie oznajmił iż nakleił jej na drzwi naklejkę. Ponadto brak jest dowodów przeciwnych, które podważyły wskazania pokrzywdzonej, a przyznały racje obwinionemu, który negowała w tym zakresie swoje sprawstwo.

Złośliwe niepokojenie w rozumieniu art. 107 k.w. to wzbudzanie niepokoju, obawy, lęku, polegające na zakłóceniu spokoju lub innych zachowaniach wyprowadzających pokrzywdzonego z równowagi psychicznej (np. wysyłanie przykrych listów, głuche telefony, pukanie do drzwi i uciekanie). Wyrok SN z 30.01.2013 r., III KK 213/12, LEX nr 1288694. Należało zaznaczyć, iż złośliwość zachowania należy oceniać obiektywno-subiektywne, w niniejszej sprawie z całą pewnością należało stwierdzić iż zachowanie obwinionego względem pokrzywdzonej było złośliwe.

Oczywiście sąd miał na uwadze, iż obwiniony nie złożył bezpośrednich przed Sądem Rejonowym wyjaśnień ani nie stawił się na przesłuchanie. Niemniej jednak z całokształtu zebranego materiału dowodowego, w tym z jego pisemnego oświadczenia, wynika, iż wypełnił on znamiona czynu określonego w art. 107 kw. Fakt, iż obwiniony nie zaprezentował bezpośrednio swojej linii obrony, oraz że posiada ograniczoną zdolność rozpoznawania znaczenia czynu, nie zwalnia go automatycznie z odpowiedzialności za popełnione wykroczenie.

Unormowana w art. 17 § 2 k.w. poczytalność ograniczona dotyczy stanów, w których wprawdzie sprawca mógł rozpoznać znaczenie swojego czynu lub pokierować swoim postępowanie, jednak ze względu na chorobę psychiczną, upośledzenie umysłowe lub inne zakłócenie czynności psychicznych zrealizowanie tej powinności napotkało u niego poważne problemy. Stopnie ograniczenia poczytalności nie poddają się doprecyzowaniu na gruncie języka prawnego, stąd nie może dziwić posłużenie się przez ustawodawcę pojęciami niedookreślonymi. Konsekwencją zastosowania art. 17 § 2 k.w. w podstawie prawnej ukarania może być odstąpienie przez sąd od wymierzenia kary lub środka karnego, a nie – jak na gruncie art. 31 § 2 k.k. – jedynie nadzwyczajne złagodzenie kary. Różnica ta zdaje się wynikać z charakteru wykroczeń – kategorii chronionych dóbr prawnych oraz zasadniczo mniejszej wagi tego rodzaju czynów. S. Krajnik [w:] Kodeks wykroczeń. Komentarz, red. J. Lachowski, Warszawa 2021, art. 17.

W tych warunkach Sąd odwoławczy nie podziela stanowiska obrońcy, iż D. O. nie popełnił wykroczenia i co skutkować powinno jego uniewinnieniem. W związku z powyższym Sąd Okręgowy nie znajduję podstaw do zmiany zaskarżonego wyroku po przez uniewinnienie obwinionego.

W przedmiocie rozstrzygnięcia o kosztach postępowania odwoławczego, Sąd na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. w zw. z art. 121 kpw zwolnił obwinionego od kosztów sądowych, przejmując je na rachunek Skarbu Państw, uznając iż przemawia za tym jego sytuacja majątkowa i życiowa. O wynagrodzeniu adw. M. P. orzeczono na podstawie § 17 ust. 2 pkt 4 w zw. z § 4 ust. 1 i 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 14 maja 2024 roku w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa albo jednostki samorządu terytorialnego kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu.

Mając powyższe okoliczności orzeczono jak w części dyspozytywnej wyroku.