Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego Warszawa-Praga w Warszawie

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VI Ka 1250/22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi- Północ w Warszawie z dnia 26 maja 2022r. w sprawie sygn. VIII K 65/21.

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

M. C. (1)

Uczelnia (...) podjęła się odbudowy zniszczonego obiektu – fakt odnosi się do czynu z art. 108 ust. 1 ustawy o ochronie zabytków i opieki nad zabytkami

Dokumentacja fotograficzna, kopia dziennika budowy; umowa o roboty budowlane ; ekspertyza dotycząca stanu technicznego budynków stajni na terenie (...) , odpis decyzji (...) Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków, dokumentacja powykonawcza,

979-1043; 1068

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

j.w.

Motywacja do zniszczenia zabytku- zapewnienie bezpieczeństwa osób bezdomnych przebywających w zabytkowym budynku, wynikająca z poprzednich negatywnych doświadczeń oskarżonego spowodowanych wypadkiem przy pracy jakiemu uległ pracownik podległy oskarżonemu. Powyższe odnosi się do czynu z art. 108 ust. 1 ustawy o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami.

Umowa o pracę, protokół oględzin, protokół ustalenia okoliczności i przyczyn wypadku przy pracy

1093- 1101

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.1.1.1.

Dokumentacja fotograficzna, kopia dziennika budowy; umowa o roboty budowlane ; ekspertyza dotycząca stanu technicznego budynków stajni na terenie (...) , odpis decyzji (...) Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków, dokumentacja powykonawcza,

Powyższe dowody są wiarygodne . Świadczą o tym, że Uczenia (...) odbudowała zniszczone segmenty budynku za kwotę ok. 2.000.000 zł.

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

2.1.2.1.

Umowa o pracę, protokół oględzin, protokół ustalenia okoliczności i przyczyn wypadku przy pracy.

Wskazane dokumenty świadczą o tym, że w dniu 31.12.2003 r. uległ śmiertelnemu wypadkowi przy pracy pracownik podległy oskarżonemu. Jednak okoliczność ta nie stanowiła motywacji zniszczenia przez oskarżonego zabytkowego budynku w dniu okresie od 10-15 czerwca 2020 r. Motywacja do zniszczenia zabytkowego budynku została w sposób prawidłowy ustalona przez sąd I instancji jako motywacja natury komercyjnej związana z chęcią pozyskania terenu pod dalsze inwestycja prywatne kierowanej przez oskarżonego uczelni.

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

3.2.

3.3.

3.4.

3.5.

3.6.

3.7.

3.8.

3.9.

Apelacja obrońcy zarzuca:

1.  obrazę przepisów postępowania, tj. art. 4 k.p.k. art. 7 k.p.k. art. 193 § 1 k.p.k. i art. 366 § 1 k.p.k. polegającą na samodzielnej, bez przeprowadzenia dowodu z opinii biegłego, wadliwej ocenie tego, czy segmenty nr (...), (...) ( błędnie oznaczone przez sąd jako (...)) położone na nieruchomości przy ul. (...), ze względu na swój stan, w dacie czynu, posiadały wartość historyczną w stopniu wystarczającym dla uznania ich za zabytek w rozumieniu art. 3 ust.1 pkt 1 w zw. z art. 13 ustawy z dnia 23.07.2003 r. o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami (Dz. U. 2022. 840) podczas gdy ustalenie tych okoliczności wymagało wiadomości specjalnych, co doprowadziło do błędnych ustaleń faktycznych skutkujących przyjęciem, że przedmiotowe segmenty miały walor zabytku w znaczeniu materialnym, w sytuacji gdy ich stan skutkował utratą waloru autentyczności i pozbawieniem ich wartości historycznej w stopniu wymaganym dla uznania za zabytek w znaczeniu naturalnym, co mogło mieć i miało wpływ na treść orzeczenia, albowiem przeprowadzenie postępowania zgodnie z zasadami wynikającymi z art. 4, art. 7 i art. 193 § 1 k.p.k. wymagało ustalenia przedmiotowych okoliczności przy pomocy dowodu z opinii biegłego, a nadto stan w.w. obiektów sprawiał, że utraciły one wartość historyczną wymaganą dla przypisaniu im cech zabytku;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut nie jest zasadny.

Sąd I instancji nie naruszył art. 4 k.p.k. art. 7 k.p.k. art. 193 § 1 k.p.k. i art. 366 § 1 k.p.k. Dokonał oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego zgodnie z zasadami logicznego rozumowania, wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego. Na tej podstawie doszedł do słusznego wniosku o winie oskarżonego w ramach postawionego mu zarzutu popełnienia przestępstwa z art. 108 ust. 1 ustawy z dnia 23 lipca 2003 r. o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami. Oskarżony w dniach 10-15 czerwca 2020 r. w W. przy ul. (...) pełniąc funkcję rektora Uczelni (...) im. (...) korzystając z uprawnień wynikających z zajmowanego stanowiska i sprawowanego formalnego oraz faktycznego kierownictwa nad działaniami podległych mu osób dokonał zniszczenia zlokalizowanego tamże zabytku w drodze mechanicznej rozbiórki prowadzącej do demontażu i usunięcia większości elementów budowlanych stanowiących o historycznym charakterze budynku, co skutkowało utratą waloru jego dawności. Na podstawie decyzji (...)nr rejestru zabytków : (...)z dnia 28 grudnia 2000 r. obiekt XIX stajni podzielonej na segmenty (...) wchodzącej w skład (...) i system podziemny ( obiekty i urządzenia doświadczalnej podziemnej produkcji zbrojeniowej z okresu międzywojennego) związany z działalnością (...) , wraz z murowanym ogrodzeniem w W. w przy ul. (...) zostały wpisane do rejestru zabytków. W uzasadnieniu wpisu konserwator podał, że teren (...) związany jest z długimi i bogatymi tradycjami przemysłowymi sięgającymi XIX wieku, kiedy funkcjonował tu zakład produkcyjny firmy (...) (...). W okresie międzywojennym działał na tym terenie zakład wojskowy (...) obejmująca warsztaty różnego rodzaju, w tym prototypowe służące konstruowaniu i produkcji prototypów uzbrojenia polskiej konstrukcji m. in. karabin przeciwpancerny zaprojekowany przez inż. J. M.. Zgodnie z art. 3 ustawy z dnia 23 lipca 2003 r. o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami zabytek to - nieruchomość lub rzecz ruchoma, ich części lub zespoły, będące dziełem człowieka lub związane z jego działalnością i stanowiące świadectwo minionej epoki bądź zdarzenia, których zachowanie leży w interesie społecznym ze względu na posiadaną wartość historyczną, artystyczną lub naukową. Konserwator dokonując wpisu do rejestru zabytków budynku XIX wiecznej stajni wykazał więc dlaczego zachowanie tego budynku leży w interesie społecznym ze względu na posiadaną wartość historyczną. „ O uznaniu danego dobra za zabytek przesądzają względy materialne, nie formalne. W konsekwencji o tym, czy mamy do czynienia z zabytkiem, decydują cechy obiektu (przedmiotu) i jego właściwości, nie zaś decyzja administracyjna (wpis do rejestru zabytków). „Ustawa nie przewiduje jako konstytutywnej cechy zabytku wymogu wpisania go do rejestru. Okoliczność, że dany przedmiot w nim nie figuruje, nie przesądza o tym, że nie stanowi on zabytku. Rejestr ten natomiast pełni funkcję odwrotną, mianowicie wpis do rejestru przesądza o zabytkowym charakterze przedmiotów w nim wyszczególnionych (por. M. Kulik, A. Szczekala, Odpowiedzialność karna…).” Zły stan techniczny segmentów stajni nie miał wpływu na ocenę czy stanowi ona zabytek skoro art. 6 ustawy o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami stwierdza, że ochronie i opiece podlegają zabytki, bez względu na stan ich zachowania.

Tym samym brak było podstaw do zasięgnięcia opinii biegłego w celu ustalenie czy zniszczone przez oskarżonego obiekty XIX stajni na terenie (...) spełniały cechy zabytków, gdyż okoliczność ta została już stwierdzona prawomocną decyzją o wpisie do rejestru zabytków. Nie zachodził więc wypadek opisany w art. 193 § 1 k.p.k., na który powołuje się obrońca w apelacji, bowiem stwierdzenie okoliczności mających istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy nie wymagało wiadomości specjalnych biegłego. O uznaniu za zabytek zniszczonych przez oskarżonego dwóch segmentów XIX stajni wchodzących w skład (...) decydował prawomocny wpis do rejestru zabytków.

Oskarżony wiedział o tym, że pochodzący z XIX wieku budynek stajni (...) jest wpisany do rejestru zabytków i świadomie podjął decyzję o zniszczeniu dwóch segmentów od strony wschodniej ul. (...) w W.. Okoliczność tę wykazał sąd I instancji powołując się na treść podpisanej przez oskarżonego umowy dzierżawy z dnia 24 sierpnia 2018 r. (akt notarialny A (...), k- 11 akt sprawy) zawartej z E. P. prowadzącą działalność gospodarczą pod firmą (...), gdzie w § 2 ust. 3 tej umowy oskarżony M. C. (1) działający w imieniu właściciela gruntu - Uczelni (...) ( następnie Uczelni (...)) im. (...) z siedzibą w W. oświadcza, że segmenty stajni numer (...) wpisane są do rejestru zabytków, o czym dzierżawca został powiadomiony. Argumentację sądu I instancji należy rozwinąć powołując się na dokumenty znajdujące się w aktach sprawy. Są to przede wszystkim:

-upomnienie z dnia 5 maja 2017 r. od Prezydenta miasta (...) W. dla Uczelni (...) (potem Uczelnia (...)) reprezentowanej przez oskarżonego o tym, że prace zlecone przez konserwatora zabytków dla poprzedniego właściciela gruntu - Agencji Mienia Wojskowego zostały wykonane w segmentach A,B,C zabytkowych stajni wchodzących w skład (...) ale nie zostały wykonane w segmencie D. Stan segmentu D nie zmienił się od poprzednich oględzin. Oskarżony został wezwany, jako przedstawiciel właściciela gruntu, do niezwłocznego wykonania tej decyzji. Prace miały polegać na tym, że: należy przywrócić nośność konstrukcyjną budynku poprzez odtworzenie ściany północnej segmentu D. Naprawić i odtworzyć zniszczone elementy drewnianej więźby dachowej pokrycia dachowego segmentu D. Wymienić zniszczone odeskowanie dachu. Uzupełnić zniszczone fragmenty pokrycia dachowego. Wymienić i uzupełnić zniszczone rynny i rury spustowe. Uzupełnić i wymienić zniszczone obróbki blacharskie. Uzupełnić ubytki gzymsów wieńczących w celu prawidłowego ułożenie obróbek blacharskich. Usunąć roślinność z korony. Prace należało wykonać metodą odtworzeniową z użyciem takich samych materiałów, jak oryginalne, o tych samych parametrach; ( k- 203, Tom 2)

- pismo z dnia 29 maja 2017 r. podpisane przez oskarżonego o tym, że Uczelnia W. (następnie Uczelnia (...)) im. (...) podjęła działania zmierzające do wykonania prac zabezpieczających budynek przed dalszym niszczeniem. W tym celu trwają ustalenia z wykonawcą, który takich zabezpieczeń dokona zaś Uczelnia dokonała zabezpieczenia folią budowlaną tego budynku przed dalszą degradacją w związku ze zbliżającym się sezonem jesienno -zimowym; (k- 220)

Z treści powyższych dokumentów wynika, że oskarżony miał świadomość, jaki charakter (...) stajni podzielony na segmenty (...). Wiedział o tym, że stanowi on zabytek wpisany do rejestru zabytków. Segmenty zabytkowej stajni niszczały pomimo decyzji nakładających obowiązek ich zabezpieczenia na każdego właściciela gruntu, czyli także gdy właścicielem gruntu od 20 11 r. była Uczelnia W. a następnie, po zmianie nazwy Uczelnia (...). Oskarżony reprezentujący właściciela gruntu, nie wykonywał prac zabezpieczający zleconych przez konserwatora zabytków i dopuścił do dalszego niszczenia budynku zabytkowej stajni. W dniu 24 sierpnia 2018 r. oskarżony podpisał umowę dzierżawy z E. P. prowadzącą działalność gospodarczą pod firmą (...) a w marcu 2020 r. wypowiedział umowę dzierżawy. Już po wypowiedzeniu umowy dzierżawy w dniu 7 kwietnia 2020 r. firma (...) uzyskała decyzję konserwatora zabytków o przeprowadzeniu robót budowlanych zabytkowej stajni hal (...) w zakresie i w sposób określony w projekcie budowalnym remontu budynku stajni w zespole dawnej Stajni L. (k- 235). Z treść tej decyzji wynika, że z uwagi na długotrwały brak zabezpieczenia przed warunkami atmosferycznymi dachu hali nr (...) oraz pożar w hali (...) elementy drewniane dachów w obu halach są w stanie katastrofalnym. W związku z tym planowane jest rozebranie pozostałości dachu w hali nr (...) i usunięcie porażonego drewna w obu halach. Zaprojektowanie lekkiej więźby ze stali. W hali nr (...) gdzie zniszczona więźba była pierwotna, planowane jest wkomponowanie pojedynczych oryginalnych elementów starej więźby w nowe wnętrze, jako detal -świadek, bez jakiejkolwiek funkcji konstrukcyjnej. W hali nr (...) planowane jest odtworzenie ścian zewnętrznych frontowej i części tylnej, prace z wykorzystaniem oryginalnej cegły oraz z użyciem cegły nowej o identycznych parametrach jak historyczna, wyeksponowanie lica ceglanego, hydroizolacja, drenaż opaskowy analogiczny, jak w halach (...). Oskarżony w dniach 10-15 czerwca 2020r. polecił zniszczenie hali skrajnej od strony wschodniej ul. (...) i hali sąsiedniej określanych jako (...) i (...) przy użyciu koparko- ładowarki, co potwierdza protokół oględzin z dnia 15 czerwca 2020 r. Z protokołu wynika, że prowadzone są prace rozbiórkowe przy hali. Rozebrano w całości halę nr (...) oraz większą cześć hali (...) w 2/3 długości, pozostały 3 osie od strony hali nr (...). Materiał rozbiórkowy- drewniane elementy więźby oraz cegły mechanicznie ładowane były na samochody ciężarowe i wywożone poza plac rozbiórki. W trakcie prac rozbiórkowych nie było kierownika rozbiórki ani tablicy informacyjnej. (k- 52)

Okoliczności te świadczą o celowym działaniu oskarżonego. Z tego powodu sąd I instancji zasadnie przypisał oskarżonemu popełnienie przestępstwa z art. 108 ust. 1 ustawy o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami, które jest przestępstwem umyślnym.

zarzut

2.  obraza przepisów postępowania tj. art. 4 k.p.k., art. 7 k.p.k. i art. 410 k.p.k. poprzez dowolną, a nie swobodną ocenę, że oskarżony miał możliwość systematycznego zabezpieczenia zniszczonych segmentów przed dostępem osób trzecich, z pomięciem wyjaśnień oskarżonego, w jakich oskarżony wskazywał na brak możliwości skutecznego zabezpieczenia zburzonych obiektów przed dostępem osób trzecich oraz zeznań świadka A. O. złożonych na rozprawie dnia 22.11.2021r. w zakresie, w jakim świadek opisywał stan obiektu, podczas gdy zgromadzone dowody wskazywały, że nawet ogrodzenie terenu uniemożliwiało skuteczne zabezpieczenie przed dostępem osób bezdomnych, koczujących na terenie nieruchomości, co doprowadziło do błędnych ustaleń faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, albowiem doprowadziło do oceny, że zachowanie oskarżonego nie mieściło się w kategoriach stanu wyższej konieczności, co z kolei doprowadziło do naruszenia prawa materialnego tj. art. 26 k.k.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Zarzut nie jest zasadny.

Sąd I instancji prawidłowo ustalił, iż oskarżony miał możliwość zabezpieczenia zabytkowej stajni przed przebywaniem w niej osób trzecich. Należy za sądem I instancji powtórzyć, że istniała możliwość postawienia płotu i tablic ostrzegawczych lub zainstalowania monitoringu. Nie zachodzi stan wyższej konieczności w niniejszej sprawie gdyż oskarżony mógł przeciwdziałać obecności osób bezdomnych w budynku zabytkowej stajni na terenie (...) w inny sposób, niż poprzez wyburzenie dwóch segmentów tej stajni od strony wschodniej. Obecność bezdomnych osób na terenie zabytkowej stajni, w okresie kiedy właścicielem gruntu położonego przy ul. (...) w W. była Uczelnia W. a następnie Uczelnia (...) potwierdził świadek A. O., któremu także był znany katastrofalny stan techniczny budynku. Stan ten pogłębiał się od 2011r. do 2020 r. Od 2015r. oskarżony, jako reprezentant właściciela gruntu, nie wykonywał prac zabezpieczających zabytkową stajnię przed dalszym niszczeniem, do czego zobowiązywały go decyzje konserwatora zabytków. W tym okresie dochodziło do systematycznej degradacji tego budynku. Gdyby oskarżony zabezpieczył budynek, w takim zakresie, w jakim nakazywały decyzje konserwatora zabytków to obiekt ten nie byłby odwiedzany przez osoby bezdomne. Z tych powodów należy uznać, że nie zachodzi w niniejszej sprawie stan wyższej konieczności zniszczenia dwóch segmentów zabytkowego budynku XIX stajni w (...) w celu uchronienia osób bezdomnych przed utratą życia lub zdrowia w wypadku gdyby zdecydowały się przybywać w tym budynku. Nie doszło też do naruszenia art. 4 k.p.k., art. 7 k.p.k. i art. 410 k.p.k. bowiem sąd I instancji ocenił cały zgromadzony materiał dowodowy zgodnie z zasadami logicznego rozumowania, wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego.

zarzut

3.  obrazę przepisów postepowania , tj. art. 4 k.p.k. , art. 7 k.p.k. oraz art. 410 k.p.k. poprzez pominięcie wyjaśnień oskarżonego co do jego osobistych doświadczeń związanych z nieszczęśliwymi wypadkami w przeszłości, a nadto błędną ocenę świadomości oskarżonego, iż podejmowane przez niego działania uprawnione były w świetle art. 31 ust. 5 ustawy Prawo Budowlane, z pominięciem m .in. treści oświadczenia złożonego przez oskarżonego w § 6.16 umowy dzierżawy (k 16 akt sprawy), co doprowadziło do błędu w ustaleniach faktycznych i przypisania oskarżonemu umyślności w podejmowanym działaniu, podczas gdy ocena zgromadzonych dowodów dokonana w sposób swobodny, a nie dowolny z zachowaniem doświadczenia życiowego, wskazuje, iż oskarżony pozostawał w usprawiedliwionym przekonaniu o zgodności z prawem podjętych działań, co mogło mieć wpływ na treści wyroku, albowiem właściwa ocena dowodów w tym zakresie wskazuje na konieczność zastosowania art. 29 k.k. oraz wyłącza możliwość przypisana oskarżonemu działania umyślnego uniemożliwiając przypisanie oskarżonemu czynu z art. 108 ust. 1 ustawy z dnia 23. 07. 2003 roku o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami (Dz.U. 2022.840).

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Zarzut nie jest zasadny.

Sąd I instancji nie naruszył art. 4 k.p.k. , art. 7 k.p.k. i art. 410 k.p.k. bowiem wyjaśnienia złożone na rozprawie przez oskarżonego podlegają ocenie pod kątem ich wiarygodności przy zastosowaniu takich samych zasad, jak pozostałe dowody zgromadzone w sprawie. Oskarżony nie działał w usprawiedliwionym błędnym przekonaniu, że zachodzi okoliczność wyłączająca bezprawność czynu, o czym jest mowa w art. 29 k.k. Wniosek ten należy wyprowadzić z następujących okoliczności:

- Oskarżony znał treść decyzji dotyczącą wpisu budynku stajni dawnej (...) do rejestru zabytków gdyż w tej samej umowie dzierżawy z dnia 24 sierpnia 2018 r. , na którą powołuje się obrońca, stwierdza się, że w dziale księgi wieczystej zostały ujawnione budynki z XIX wieku wchodzące w skład (...) i system podziemnych korytarzy związany z działalnością (...) wraz z murowanym ogrodzeniem, które zostały wpisane do rejestru zabytków pod numerem (...);

- Oskarżony, jako reprezentant właściciela gruntu był adresatem decyzji dotyczącej zabezpieczenia budynku stajni - vide decyzja z dnia 23 marca 2015 r. Ministra Kultury. Minister nie stwierdził wygaśnięcia decyzji stołecznego konserwatora zabytków z dnia 25 października 2011r. nr 93K/11. (k- 50)

Z powyższych okoliczności wynika więc, że oskarżony był w pełni świadomy, że Uczelnia, którą reprezentuje ma obowiązek wyremontowania budynku zabytkowej stajni, tak jak to miała zrobić Agencja Mienia Wojskowego, poprzedni właściciel gruntu.

- Oskarżony budował w tym czasie szpital onkologiczny umiejscowiony także na terenie byłej (...) (...). Musiał więc znać przepisy prawa budowalnego:

-art. 31 ust. 5 mówiący o tym, że rozbiórka może zostać przeprowadzona tylko za zgodną konserwatora zabytków jeżeli budynek jest wpisany do rejestru zabytków;

- art. 39 ust. 2 mówiący o tym, że pozwolenie na rozbiórkę obiektu wpisanego do rejestru zabytków może być wydane po uzyskaniu decyzji Generalnego Konserwatora Zabytków działającego w imieniu ministra właściwego do spraw kultury i ochrony dziedzictwa narodowego o skreśleniu tego obiektu z rejestru zabytków;

- art. 67 ust. 2 mówiący o tym, że zły stan techniczny, na który w innym przypadku organ nadzoru budowlanego wydałby nakaz rozbiórki nie stosuje się w przypadku zabytku wpisanego do rejestru zabytków;

O braku umyślności w działaniach oskarżonego nie świadczy treść § 6 ust. 16 umowy dzierżawy z dnia z dnia 24.08.2018 r. podpisanej z E. P. prowadzącą działalność gospodarczą pod firmą (...) (k- 16 ), na który powołuje się obrońca w apelacji. Analiza treści wskazanego zapisu umowy prowadzi do wniosku, że oskarżony z jednej strony zastrzega, że remont dzierżawionych budynków XIX stajni powinien odbywać się po uzyskaniu stosownych zezwoleń i w ramach powszechnie obowiązujących przepisów prawa budowlanego a z drugiej oświadcza, że remont powinien odbywać się bez konieczności uzyskania dodatkowych zezwoleń z uwagi na groźbę zawalenia się segmentów. Z zapisu wynika więc, że kwestie rozbiórki budynku bez stosowanych zezwoleń oskarżony pozostawił decyzji wydzierżawiającej. Zakreślił jej jednak krótki termin na wykonanie remontu zabytkowej stajni gdyby starała się o uzyskanie stosownych zezwoleń. Osobiste doświadczenia oskarżonego związane z tragicznym wypadkiem przy pracy podległego mu pracownika, jako motywacja do zniszczenia dwóch segmentów zabytkowej stajni nie są przekonywujące skoro oskarżony przez okres blisko 5 lat nie przeprowadzał remontu pomimo decyzji konserwatora zabytków i przez ten czas był świadomy pogarszania się stanu technicznego tego budynku. Tak więc, Sąd I instancji nie naruszył art. 4 k.p.k. , art. 7 k.p.k. oraz art. 410 k.p.k. oceniając zgromadzony w sprawie materiał dowodowy.

Zarzut

4.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, polegający na przyjęciu, że oskarżony doprowadził do zniszczenia segmentów nr (...) i (...) ( błędnie oznaczone przez sąd jako (...)) podczas gdy właściwa ocena takich działań, z uwzględnieniem dowodu w postaci decyzji (...) Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków z dnia 24.08.2020 roku prowadzi do wniosku, że w zaistniałym stanie faktycznym można mówić co najwyżej o uszkodzeniu w/w obiektów, co miało wpływ na treść orzeczenia, albowiem właściwa ocena tych okoliczności prowadzi do wniosku, że skoro orzeczono już o obowiązku przywrócenia obiektu do stanu poprzedniego nie można mówić o zniszczeniu, a w związku z tym wykluczone jest wymierzenie środków, o których mowa w art. 108 ust 3 i lub 4 ustawy z dnia 23. 07. 2003 r. o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami (Dz.U.2022.840);

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Zarzut nie jest zasadny.

Jak wynika z decyzji (...) (...) dnia 24.08.2020 r. (...) Wojewódzki Konserwator Zabytków z nakazał Uczelni przewrócenie do poprzedniego stanu zabytku wpisanego do rejestru poprzez odbudowę rozebranych elementów hali obiektu określonego w decyzji wpisującej zabytek do rejestru w technologii tradycyjnej z zastosowaniem cegieł pochodzący z rozbiórki tego budynku do dnia 31.08 2021 r. i nadał tej decyzji rygor natychmiastowej wykonalność. Treść tej decyzji nie potwierdza argumentacji obrońcy, aby doszło jedynie do uszkodzenia budynku a nie jego zniszczenia. O tym czy doszło do zniszczenia czy też uszkodzenia budynku decydują okoliczności faktyczne czyli stan opisany w protokole oględzin miejsca zdarzenia. Z oględzin wynika, że skrajny segment zabytkowej stajni od strony południowo- wschodniej został całkowicie rozebrany – czyli przestał istnieć zaś z segment sąsiedni został rozebrany w około ¾ długości. Segment ten stracił swoje właściwości jako element zabytkowej stajni. W tym znaczeniu doszło do zniszczenia zabytkowego budynku.

„Niszczenie" rzeczy oznacza w języku polskim zachowanie polegające na jej unicestwieniu, zniweczeniu, zburzeniu, spustoszeniu, zużyciu (całkowitym), spowodowaniu zepsucia, spaleniu, podarciu (por. W. Doroszewski (red.), Słownik języka polskiego, t. 10, Warszawa 1968, s. 1244; W. Niedźwiedzki (w:) J. Karłowicz, A. Kryński, W. Niedźwiedzki, Słownik języka polskiego, t. 7, Warszawa 1919, s. 590; M. Szymczak (red.), Słownik języka polskiego, Warszawa 1996, s. 363; Słownik języka polskiego, PWN http://sjp.pwn.pl/szukaj/niszczyć z dnia 30 czerwca 2010 r.). Generalnie chodzi zatem o zachowanie skutkujące unicestwieniem niszczonego obiektu (M. Kulik, Przestępstwo i wykroczenie uszkodzenia rzeczy, Lublin 2005, s. 63; M. Kulik, A. Szczekala, Odpowiedzialność karna…). Tym bardziej mamy do czynienia ze zniszczeniem zabytku, w sytuacji kiedy rzecz zabytkowa została całkowicie fizycznie unicestwiona, tak jak jedna z hal zabytkowej stajni. Druga hala została rozebrana w znacznej części a więc utraciła swoje właściwości, jako element zabytkowej stajni. Okoliczności te świadczą o zniszczeniu budynku.

„W języku polskim uszkadzanie rzeczy oznacza zachowanie polegające na jej psuciu, spowodowaniu defektu, naruszeniu lub uszczupleniu jej substancji (W. Doroszewski (red.), Słownik…, t. 9, s. 722; W. Niedźwiedzki, Słownik…, t. 8, s. 388; M. Szymczak (red.), Słownik…, s. 583). Przyjmuje się, że znamię uszkadzania przedmiotu oznacza naruszenie materii przedmiotu, które jednak nie prowadzi do całkowitego unicestwienia ani nie skutkuje utratą jego właściwości jako przedmiotu danego rodzaju. Innymi słowy zabytek zostaje uszkodzony wtedy, gdy została naruszona jego materia, a nie kiedy przestał on być zabytkiem” Sąd odwoławczy powołuje się na komentarz Marka Kulika do ustawy o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami, w którym stwierdza: „Nie jest trafny pogląd, że zniszczenie zabytku polega na takim jego uszkodzeniu, w którym przywrócenie stanu poprzedniego nie jest możliwe. Taki pogląd wypowiedział Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 24 czerwca 1993 r., III KRN 98/93, OSNKW 1993, nr 9-10, poz. 64. Pogląd ten spotkał się w literaturze z krytyką (M. Kulik, Przestępstwo..., s. 65; M. Kulik, A. Szczekala, Odpowiedzialność karna…)”. Jak stwierdza komentator: „Rzeczywiście prawdą jest, że w wypadku zniszczenia zabytku przywrócenie stanu poprzedniego jest niemożliwe. Jest to konieczny skutek zachowania polegającego na skutecznym zniszczeniu. Jednak warto zauważyć, że przywrócenie stanu poprzedniego może być niemożliwe także i w wypadku uszkodzenia zabytku. Wydaje się wręcz, że w wypadku uszkodzenia zabytku przywrócenie stanu poprzedniego jest co do zasady praktycznie niemożliwe. Skoro bowiem cechą zabytku jest historycyzm, przywrócenie stanu poprzedniego, nawet w wyniku niezwykle starannych prac restauratorskich, w praktyce najczęściej stanowi nie tyle przywrócenie stanu poprzedniego, co jego upozorowanie. Zatem możliwość przywrócenia stanu poprzedniego zwykle nie istnieje ani w wypadku uszkodzenia, ani zniszczenia zabytku. Jedyną pod tym względem różnicą między zniszczeniem a uszkodzeniem zabytku jest zatem to, że w wypadku zniszczenia zabytku przywrócenie stanu poprzedniego nie jest możliwe nigdy, a w wypadku uszkodzenia – prawie nigdy (M. Kulik, A. Szczekala, Odpowiedzialność karna…). Zatem możliwość lub nie przywrócenia stanu poprzedniego nie różnicuje obu postaci czynności wykonawczej omawianego czynu zabronionego”. Jak wynika z treści decyzji, na którą powołuje się obrońca, (...) Wojewódzki Konserwator Zabytków nakazał Uczelni odbudowę rozebranych elementów obiektu i określił jakie są warunki tej odbudowy. Odbudowę przeprowadza się wtedy gdyż doszło do zniszczenia budynku czyli wtedy gdy nie ma możliwości jego naprawy.

zarzut

5.  obrazę przepisów postępowania, tj. art. 4 k.p.k. art. 7 k.p.k. oraz art. 410 k.p.k. poprzez pominięcie okoliczności, iż oskarżony podjął działania zmierzające do przywrócenia obiektu do stanu poprzedniego, tj. do stanu znacznie lepszego niż sprzed zburzenia, zaś rozbiórka zniszczonego budynku była konieczna dla doprowadzenia do takiego stanu, ponadto pominięcie kosztów związanych z rozpoczęciem takich prac przez oskarżonego, co miało wpływ na wymiar kary i możliwość zastosowania środków o których mowa w art. 108 ust. 3 lub 4 ustawy z dnia 23 .07.2003 r. o ochronie zabytkowi i opiece nad zabytkami ( Dz.U. 2022.840 )podczas gdy cele tych środków zostały już osiągnięte;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Zarzut nie jest zasadny.

Oskarżony miał obowiązek zastosować się do decyzji (...) (...) z dnia 24 sierpnia 2020 r. dotyczącej odbudowy zniszczonego budynku. Co oczywiste łączyło się to z bardzo dużymi nakładami finansowymi. Jak wynika z dokumentów, dołączonych do akt sprawy na etapie postępowania odwoławczego w znacznej części zostały już odbudowane zniszczone segmenty (hale) zabytkowej stajni. Zgodnie z art . 108 ust. 3 ustawy o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami w wypadku zniszczenia budynku, tak jak w niniejszej sprawie, zasądzenie nawiązki jest obligatoryjne. Bardzo duże koszty odbudowy sąd odwoławczy wziął pod uwagę gdyż nie uwzględnił apelacji prokuratora, który wnosił o podwyższenie kwoty nawiązki. Należy wskazać, że pozwolenie (...) (...). (...) (...) na prowadzenie robót budowlanych i konserwatorskich budynku zabytkowej stajni - hal (...) do (...) zostało wydane E. P. i tylko on mogła remontować ten budynek. Oskarżony nie miał prawa wykonywać robót budowlanych gdyż nie posiadał decyzji konserwatora zabytków. Jak wynika z zeznań świadka T. W., obecnego w dniu 15 czerwca 2020 r. na miejscu zdarzenia roboty rozbiórkowe zlecone były prowadzone za pomocą koparko -ładowarki. Maszyna znajdowała się na miejscu zdarzenia zaś materiał rozbiórkowy ładowany był na wywrotki i wywożony poza teren nieruchomości. Natomiast zlecone E. P. przez konserwatora zabytków roboty budowlane i konserwatorskie zabytkowej stajni miały być wykonane metodą ręczną.( k- 108) Tak więc, oskarżony wydał polecenie mechanicznej rozbiórki zabytkowego budynku, sprzecznie z decyzjami konserwatora zabytków. Chociaż rozbiórka części budynku była nieodzowna w celu jego późniejszej odbudowy to sposób jej przeprowadzenia przez oskarżonego, bez dbałości o zachowanie historycznych elementów budynku, nie może zostać zaliczony na jego korzyść.

zarzut

6.  obrazę prawa materialnego art. 108 ust. 1 ustawy z dnia 23.07.2003r. o obronie zabytków i opiece nad zabytkami (Dz.U. 2022.840) poprzez błędną wykładnię zniszczenia zabytku, podczas gdy w przypadku zniszczenia nie jest możliwe przywrócenie do stanu poprzedniego, co faktycznie ma obecnie miejsce, co miało wpływa na treść wyroku, albowiem przywrócenie obiektu do stanu poprzedniego uniemożliwia wymierzenie nawiązki określonej w art. 108 ust. 3 w/w ustawy;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Zarzut nie jest zasadny.

Został już omówiony w poprzednich punktach uzasadnienia.

Należy jedynie podkreślić, że na postawie decyzji (...) Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków z dnia 24.08 2020 r. Uczelnia - właściciel zabytkowego budynku, otrzymała nakaz przywrócenia do poprzedniego stanu zabytku poprzez odbudowę rozebranych elementów hal obiektu określonego w decyzji jako budynek nr (...) w technologii tradycyjnej, murowanej z zastosowaniem cegieł ceramicznych pełnych pochodzących z rozbiórki tego budynku określając, że odbudowane hale mają mieć przywrócone proporcje, lokalizacje otworów okiennych i drzwiowych oraz konstrukcję dachu. Należy przywrócić pierwotny kształt dachów. ( k- 162) Oczywiste jest, że przywrócenie stanu poprzedniego czyli jak wskazuje obrońca, takiego w jakim budynek stajni został zbudowany w XIX wieku nie jest już możliwe. Dlatego decyzja zlecała odbudowę określając jej warunki. Następnie decyzją (...) Wojewódzkiego Konserwatora zabytków z dnia 14 lutego 2022 r. termin wykonanie prac przedłużony został do dnia 31 grudnia 2022 r.(k-1042)

Zarzut

7.  błąd w ustaleniach faktycznych polegający na wadliwym oznaczeniu poszczególnych segmentów obiektu wpisanego do rejestru zabytków (...) Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków pod nr (...) ( dawny numer rejestru (...)) decyzja z dnia 28.12.2000 roku , w ślad za ustaleniami (...) Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków i oznaczeniem w dokumentach z k 125-136 akt sądowych oraz projektu budowlanego remontu (k-139) tj. przypisaniu błędnej numeracji poszczególnym segmentom: segmentowi nr (...) błędne przypisanie numeru (...); segmentowi nr (...) błędne przypisanie numeru (...); segmentowi nr (...) błędne przypisanie numeru (...) a segmentowi nr (...) błędne przypisanie numeru (...) , z pomięciem decyzji z k- 162 akt sądowych, w której podkreśla się, że wskazane oznaczenie dokonane zostało w projekcie budowalnym byłego dzierżawcy obiektu oraz oznaczenia opisanego w umowie dzierżawy k 14,16 akt sądowych podczas gdy faktyczne oznaczenie jest odwrotne, tj. segmenty nr (...) nie zostały uszkodzone i znajdują się obecnie w stanie jak wiosną 2020 roku ( na załączonej do apelacji dokumentacji fotograficznej będącej częścią ekspertyzy mgr inż. K. S. ujęto oznaczenie istniejącego budynku nr (...)) zaś segmenty nr (...) są przywracane obecnie do stanu pierwotnego , co wprawdzie nie ma znaczenia dla treści wyroku jednak ma znacznie dla ustalenia aktualnego stanu poszczególnych segmentów, w tym segmentów przywracanych do „stanu pierwotnego”.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Zarzut jest zasadny.

W dalszych decyzjach konserwatora zabytków odbudowywane hale są określane jako dwie hale od strony południowo- wschodniej ul. (...) w W.. Błąd oznaczenia wynikał z starej numeracji i braku obecności oskarżonego podczas oględzin obiektu przy obecności konserwatora zabytków.

wniosek

o dopuszczenie dowodu z:

1)załączonych zdjęć odbudowywanego obiektu wraz z kopią dziennika budowy, a także umowy o wykonanie robót budowalnych ( złączniki 1-3 do apelacji – celem wykazania działań podjętych przez oskarżonego, zmierzających do przywrócenia „stanu poprzedniego”;

2) ekspertyzy dotyczącej staniu technicznego budynków stajni na terenie d. (...) (...) wraz z analizą dokumentacji archiwalnej sporządzonej przez mgr inż. K. S. ( załącznik 4 do apelacji )celem wykazania utraty wartości historycznej zburzonych obiektów budowalnych;

3) decyzji (...) Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków z dnia 14.02.2022 roku zmieniającej decyzje z dnia 6.07.2021r. ( załącznik 5 do apelacji) określającej nowy termin wykonania prac polegających na przywróceniu do stanu poprzedniego na dzień 31.12.2022roku;

4) opinii biegłego z zakresu ochrony zabytków w celu ustalenia czy budynek umieszczony w wojewódzkiej ewidencji zabytków pod numerem 1 a ( dawniej numer (...)) w części dotyczącej segmentów (...) i (...) ( błędnie oznaczone przez sąd jako (...) ) spełniał w stanie jaki znajdował się przed dniem 10 czerwca 2020 rok definicje zabytku w rozumieniu ustawy o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami , czy też ze względu na degradacje utracił wartość historyczną;

5) uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy sądowi I instancji do ponownego rozpoznania;

6) zmianę zaskarżonego wyroku i orzeczenie odmiennie co do istoty sprawy poprzez uniewinnienie oskarżonego od przypisanego mu czynu;

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

1.Wniosek jest zasadny jedynie w części dotyczącej zapoznania się sądu odwoławczego ze złożonymi do akt sprawy dokumentami na etapie postępowania odwoławczego.

2.W pozostałej części wnioski nie są zasadne.

3.Na podstawie art. 193 § 1 k.p.k. sąd odwoławczy oddalił wniosek dowodowy zawarty w apelacji obrońcy gdyż ustalenie czy segmenty stajni znajdujące się na terenie (...) położone przy ul. (...) w W. od strony wschodniej spełniały definicje zabytków nie wymaga wiedzy specjalnej biegłego. Taką ocenę można przeprowadzić w oparciu o materiał dowodowy zebrany w niniejszej sprawie.

4. Wniosek o uniewinnienie oskarżonego nie znajduje oparcia w materiale dowodowym zgromadzonym w sprawie gdyż M. C. (1) świadomie podjął decyzję i polecił zniszczenie dwóch segmentów zabytkowego budynku wiedząc o tym, że jest on wpisany do rejestru zabytków.

5. Wniosek o uchylenie zaskarżonego wyroku nie jest zasadny gdyż materiał dowodowy jest kompletny i nie wymagał przeprowadzenia postępowania dowodowego od początku.

zarzut apelacji prokuratora

- rażące niewspółmierność środka karnego w postaci nawiązki przewidzianej w art. 108 ust. 3 ustawy z dnia 23 lipca 2003r. o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami orzeczonej w wysokości 30 tyś zł , podczas gdy okoliczności sprawy świadczące o znacznym zawinieniu i wysokim stopniu społecznej szkodliwości czynu, sposób zachowania oskarżonego i waga naruszeń ciążących obowiązków związanych z pieczą nad zabytkiem przemawiają za zaostrzeniem środka karnego w tym też celem dostosowania go do realnej wysokości spowodowanych nieodwracalnych zniszczeń;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut nie jest zasadny.

Należy wskazać, że Uczelnia (...), którą reprezentuje oskarżony w znacznej części odbudowała zniszczony budynek . W związku z odbudową budynku poniosła koszty w wysokości około 2. 000. 000 zł, co wynika z dokumentów przedstawionych przez obrońcę oskarżonego w toku postępowania odwoławczego. Skoro zostały poniesione wysokie koszty odbudowy to zdaniem sądu odwoławczego brak jest przesłanek do podwyższenia wysokości nawiązki. Pozostałe okoliczności obciążające oskarżonego, na które powołuje się prokurator zostały już uwzględnione przez sąd I instancji podczas wymiaru kary.

Zarzut

-naruszenie przepisów postępowania, które miało wpływ na treści orzeczenia, tj. art. 366 § 1 k.p.k. i art. 193 § 1 k.p.k. polegające na nieustaleniu w sposób obiektywny przez sąd wartości zniszczonego zabytku , w sytuacji gdy wymagało to wiadomości specjalnych z zakresu wyceny nieruchomości z uwzględnieniem przymiotu dobra kultury co skutkowało niemożnością poczynienia miarodajnych ustaleń w zakresie wymiaru nawiązki;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut nie jest zasadny.

Należy wskazać, że zniszczone segmenty zabytkowego budynku już nie istnieją gdyż zostały odbudowane. Uczelnia (...), którą reprezentuje oskarżony, w związku z odbudową budynku poniosła koszty w wysokości około 2 000 000 zł, co wynika z dokumentów przedstawionych przez obrońcę oskarżonego w toku postępowania odwoławczego. Jednym z kryteriów ustalenia wartość zniszczonego budynku jest odwołanie się do kosztów odbudowy. Podwyższenie wysokości nawiązki z uwagi na dotychczas poniesione koszty odbudowy budynku przekraczałoby stopień zawinienia oskarżonego. Z tych powodów brak jest przesłanek do podwyższenia wysokości nawiązki.

Wniosek

1.  o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego z zakresu wyceny nieruchomości na okoliczności ustalenia wartości – w dacie czynu- budynku o zabytkowym charakterze umieszczonego w wojewódzkiej ewidencji zabytków pod numerem (...) ( dawnej nr (...) ) posadowionego przy ul. (...) w W.,

2.  a po uzyskaniu szacunku o dokonanie zmiany zaskarżonego wyroku w zakresie rozstrzygnięcia z pkt V poprzez orzeczenie stosownej nawiązki w wysokości 75 % ustalonej wartości zniszczonego zabytku

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wnioski nie są zasadne.

Sąd odwoławczy na podstawie art. 452 § 2 pkt 2 k.p.k.; art. 170 § 1 pkt 4 k.p.k. oddalił wniosek dowodowy zawarty w apelacji prokuratora gdyż dowód z opinii biegłego nie był przez niego powołany przed sądem I instancji pomimo, że prokurator mógł go wtedy powołać. Ponadto ustalenie wartości dwóch zniszczonych segmentów zabytkowej stajni znajdującej się na terenie (...) położonych przy ul. (...) w W. od strony wschodniej w dacie 10-15 czerwca 2020r. nie jest już możliwe gdyż segmenty w takiej formie, w jakiej znajdowały się przed zdarzeniem już nie istnieją. Zostały rozebrane a następnie odbudowane. Koszt odbudowy poniesiony przez Uczelnię Medyczną jest jednym z kryteriów ustalenia wartości zniszczonych segmentów. Dotychczasowa wartość odbudowy wynosiła ok. 2.000.000 zł. Ze względu na poniesione dotychczas koszty odbudowy podwyższenie kwoty nawiązki nie jest celowe gdyż przekraczałoby stopień winy oskarżonego.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.11.

Przedmiot utrzymania w mocy

0.1Wina i kara

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

1.  ustalenia faktyczne są prawidłowe;

2.  kara jest dostosowana do zawinienia;

3.  wysokość zasądzonej nawiązki jest proporcjonalna do kosztów, jakie poniosła Uczelnia (...) w związku z odbudową zniszczonych segmentów zabytkowej stajni wchodzącej w skład (...) wpisanych do rejestru zabytków;

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

0.0.11.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

3. 

O kosztach procesu sąd odwoławczy orzekł na podstawie art. 633 k.p.k.

O opłacie sąd odwoławczy orzekł na podstawie art. 2 ust. 1 pkt 3 i art. 3 ust. 1 ustawy o opłatach w sprawach karnych.

7.  PODPIS

SSO Ludmiła Tułaczko SSO Zenon Stankiewicz SSR (del. Izabela Kościarz- Depta

0.11.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wina i nawiązka

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

0.11.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

prokurator

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wysokość nawiązki

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana