Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego Warszawa-Praga w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 grudnia 2016 r.

Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VI Wydział Karny Odwoławczy w składzie :

Przewodniczący: SSO Zenon Stankiewicz

protokolant: protokolant sądowy Monika Oleksy

przy udziale prokuratora Mariusza Ejflera

po rozpoznaniu dnia 16 grudnia 2016 r. w Warszawie

sprawy R. K. syna C. i M. ur. (...) w O.

oskarżonego o przestępstwo z art. 278 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi-Południe w Warszawie

z dnia 11 lipca 2016 r. sygn. akt III K 1200/14

zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy; zwalnia oskarżonego R. K. od kosztów sądowych za II instancję przejmując wydatki tego postępowania na rachunek Skarbu Państwa; zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. P. D. kwotę 516,60 zł obejmującą wynagrodzenie za obronę z urzędu oskarżonego w instancji odwoławczej oraz VAT.

Sygn. akt VI Ka 1344/16

UZASADNIENIE

wyroku Sądu Okręgowego Warszawa - Praga w Warszawie
z dnia 16 grudnia 2016r.

Wyrok Sądu Rejonowego w Otwocku z dnia 11 lipca 2016r. został zaskarżony przez obrońcę. Apelacja ta nie jest zasadna. Sąd Rejonowy prawidłowo przeprowadził postępowanie, nie dopuszczając się dowolności w ocenie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego. Ocena ta, dokonana
z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy
i doświadczenia życiowego, nie wykracza poza ramy sędziowskiego uznania, nakreślone w art. 7 kpk. Sąd wyczerpał też inicjatywę dowodową stron, co czyni oczywiście niezasadnym, bliżej zresztą nieuargumentowane, żądanie zwrotu sprawy do ponownego rozpoznania. Apelacja ma charakter wyłącznie polemiczny, nie wskazując na argumenty, które nie byłyby przedmiotem rozważań Sądu orzekającego.

Chybiony jest zarzut skarżącego, jakoby Sąd Rejonowy dopuścił się obrazy prawa materialnego poprzez nie przyjęcie, iż oskarżony dokonał przestępstwa zaboru w postaci uprzywilejowanej, tj. przypadku mniejszej wagi. Uznanie czynu opisanego w art. 278 § 1kk za wypadek mniejszej wagi powinno się opierać na ocenie wszystkich okoliczności związanych z jego popełnieniem, zarówno obiektywnych, jak i subiektywnych. Decydują o tym tak elementy przedmiotowe, jak i podmiotowe, a więc także dotyczące sprawcy, przedsiębranego przez niego sposobu działania, stopnia natężenia złej woli itp. Zdaniem Sądu Najwyższego, przy ocenie, czy zachodzi wypadek mniejszej wagi w danej sprawie, należy brać pod uwagę przedmiotowo-podmiotowe znamiona czynu, kładąc akcent na te elementy, które są charakterystyczne dla danego rodzaju przestępstw. Wypadek mniejszej wagi jest to bowiem uprzywilejowana postać czynu o znamionach przestępstwa typu podstawowego, charakteryzująca się przewagą łagodzących elementów przedmiotowo-podmiotowych" (por. wyrok SN z dnia 9 października 1996 r., V KKN 79/96). Podstawowym kryterium oceny wypadku mniejszej wagi jest stopień społecznej szkodliwości czynu. Istotnym elementem jest także stopień zawinienia, niestanowiący okoliczności rzutującej na ocenę stopnia społecznej szkodliwości czynu (por. wyrok SN z dnia 14 stycznia 2004 r., V KK 121/03). Niewątpliwie zatem nie sposób sprowadzać ustaleń w tej mierze do matematycznego wyliczenia spowodowanej działaniem sprawcy szkody.

Z niekwestionowanych ustaleń Sądu I instancji wynika, że oskarżony dokonał zaboru bardzo wielu (łącznie 37) sztuk produktów tego samego rodzaju, co wskazuje w sposób jednoznaczny, że były one przeznaczone do dalszej sprzedaży, a nie na własny użytek. Musi to w sposób istotny rzutować na ocenę stopnia jego zawinienia. Jego zachowanie w trakcie rozprawy głównej, kiedy to najwyraźniej mylił okoliczności zdarzenia z innymi czynami tego samego rodzaju (k. 90 akt sprawy), przemawia za tym, że kradzież jest jego sposobem na życie. Konstatacja ta znajduje nota bene potwierdzenie w nader licznej karalności sądowej za przestępstwa zaboru mienia. Podnoszony w apelacji argument, iż skradziony towar udało się odzyskać, a oskarżony nie odniósł
z przestępstwa żadnej korzyści, jest o tyle chybiony, że w realiach niniejszej sprawy są to okoliczności, na które sprawca nie miał jakiegokolwiek wpływu. Słusznie zatem uznał Sąd, że stopień społecznego niebezpieczeństwa czynu oskarżonego wykracza poza ramy przypadku mniejszej wagi., a stosunkowo niska wartość przedmiotu zaboru stanowi jedynie okoliczność łagodzącą, rzutującą na wymiar kary. Orzeczono ją w dolnych granicach ustawowego zagrożenia za czyn tego rodzaju, nie sposób więc uznać ją za niewspółmiernie rażąco surową.

Wielokrotna karalność sądowa oskarżonego i to za przestępstwa podobne do stanowiącego przedmiot niniejszego postępowania oraz działanie
w warunkach powrotu do przestępstwa, w rozumieniu przepisu art. 64§2 kk, nakazuje potraktować oskarżonego jako osobę zdemoralizowaną, wobec której uprzednio orzekane kary okazały się bezskuteczne. Nie sposób zatem podzielić zarzutu apelacji, w żadnej zresztą mierze nie uargumentowanego, iż Sąd Rejonowy wymierzając karę bez warunkowego zawieszenia wykonania orzekł z nadmierną surowością, nakazującą instancyjną korektę wyroku. Należało zatem utrzymać wyrok w mocy.

Rozstrzygnięcie w przedmiocie kosztów uzasadnione jest ustaloną przez Sąd Rejonowy trudną sytuacją materialną oskarżonego.