Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego Warszawa-Praga w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 marca 2016 roku

Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VI Wydział Karny Odwoławczy w składzie :

Przewodniczący: SSO Sebastian Mazurkiewicz

Sędziowie: SO Aleksandra Mazurek (spr.)

SR Małgorzata Nowak - Januchta

protokolant: protokolant sądowy Aneta Kniaziuk

przy udziale prokuratora Anety Ostromeckiej

po rozpoznaniu dnia 18 marca 2016 roku

sprawy K. K. (1) syna J. i B. ur. (...) w W.

oskarżonego o przestępstwo z art. 226 § 1 kk

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Legionowie

z dnia 2 października 2015 roku sygn. akt II K 629/14

zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy; zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. J. Ł. kwotę 516,60 zł obejmującą wynagrodzenie za obronę z urzędu w instancji odwoławczej oraz podatek VAT; zwalnia oskarżonego od opłaty za drugą instancję, wydatkami postępowania odwoławczego obciąża Skarb Państwa.

SSO Sebastian Mazurkiewicz SSO Aleksandra Mazurek SSR Małgorzata Nowak - Januchta

Sygn. akt VI Ka 1395/15

UZASADNIENIE

K. K. (1) został oskarżony o to, że w dniu 18 lipca 2014r. w L. woj. (...) znieważył funkcjonariusza policji st. asp. M. S. i post. P. K. w ten sposób, że wyzywał ich słowami wulgarnymi podczas i w związku z pełnieniem przez nich obowiązków służbowych, tj. o czyn z art. 226 § 1 k.k.

Sąd Rejonowy w Legionowie wyrokiem z dnia 2 października 2015r. w sprawie o sygn. akt II K 629/14 uznał oskarżonego K. K. (1) za winnego popełnienia zarzucanego mu w akcie oskarżenia czynu, przy czym przyjął, że czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat od odbycia kary co najmniej 6 miesięcy pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne, stanowiącego przestępstwo z art. 226 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. i za to na mocy powołanych przepisów wymierzył mu karę 6 miesięcy pozbawienia wolności. Na mocy art. 63 § 1 k.k. na poczet kary wymierzonej oskarżonemu w punkcie I wyroku zaliczył okres zatrzymania oskarżonego dnia 18.07.2014r. do dnia 19.07.2014r. Na zasadzie art. 619 § 1 k.p.k. w zw. z art. 29 ust. 1 Ustawy Prawo o adwokaturze zasądził od Skarbu Państwa na rzecz Kancelarii Adwokackiej (...) kwotę 442 złotych i 80 groszy tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu. Na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. w zw. z art. 17 ust. 1 Ustawy o opłatach w sprawach karnych zwolnił oskarżonego od obowiązku zwrotu kosztów sądowych i przejął je na rzecz Skarbu Państwa.

Od powyższego wyroku apelację wniósł obrońca oskarżonego. Obrońca zarzucił:

I. obrazę przepisów postępowania, a to art. 5 § 1 i 2 k.p.k., art. 7 k.p.k. w zw. z art. 424 § 1 k.p.k. mającą wpływ na treść wyroku, a polegającą na:

⚫

odmówieniu wiary wyjaśnieniom oskarżonego w części w jakiej podał on, że nie przyznaje się do popełnienie zarzuconego mu czynu, a zatem do używania w stosunku do funkcjonariuszy Policji słów obraźliwych, wulgarnych, w sytuacji gdy wyjaśnienia te korelują z ustalonym przez Sąd stanie faktycznym w zakresie zdarzeń jakie miały miejsce w dniu 18.07.2014 roku w L.,

⚫

bezkrytyczne przyjęcie za w pełni wiarygodne zeznań złożonych przez św. M. S. i P. K., w sytuacji gdy świadkowie Ci słuchani na rozprawie głównej nie pamiętali okoliczności zdarzenia, św. K. wprost nawet wskazał, że nie pamięta o jaką sprawę w tym postępowaniu chodzi, podczas gdy obaj funkcjonariusze Policji występowali w tym postępowaniu w charakterze pokrzywdzonych,

⚫

danie wiary zeznaniom złożonym przez pokrzywdzonych w sytuacji gdy treść zeznań złożona przez P. K. jest tożsama z treścią zeznań złożonych prze M. S. w zakresie użytych przez świadków słów i sformułowań, podczas gdy każda osoba w sposób odmienny postrzega dane zdarzenia, jak również w różny sposób je opisuje, używając innego słownictwa i charakterystycznych dla siebie sformułowań, co w kontekście identyczności zeznań obu pokrzywdzonych musi budzić zastrzeżenia,

⚫

pominięcie przez Sąd orzekający tego, że obaj pokrzywdzeni, jak sami wskazali podczas zeznań prowadzą wiele spraw oskarżonego, co może świadczyć o istnieniu konfliktów pomiędzy pokrzywdzonymi a oskarżonym, a zatem już o osobistym charakterze niniejszej sprawy.

Wskazując na powyższe, na zasadzie art. 427 § 1 i 2 k.p.k. obrońca wniósł o: zmianę zaskarżonego orzeczenia poprzez uniewinnienie oskarżonego od postawionych mu w akcie oskarżenia zarzutów ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie niniejszej sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I Instancji. Na rozprawie odwoławczej obrońca zmodyfikował wniosek i wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu do ponownego rozpoznania, a nadto zasądzenie kosztów nieopłaconej pomocy prawnej w instancji odwoławczej, oświadczając, że nie zostały one uiszczone ani w całości ani w części.

Sąd Okręgowy zważył co następuje.

Apelacja obrońcy oskarżonego nie zasługuje na uwzględnienie.

Kontrola instancyjna zaskarżonego orzeczenia wykazała, iż Sąd Rejonowy przeprowadził postępowanie w sposób prawidłowy. Ustalenia faktyczne poczynił na podstawie całokształtu materiału dowodowego ujawnionego w toku rozprawy głównej, który ocenił w sposób wszechstronny z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania, wskazań wiedzy oraz doświadczenia życiowego. Sąd wywiódł prawidłowy wniosek w przedmiocie winy K. K. (1) oraz zasadnie zmienił opis i kwalifikację prawną zarzucanego mu czynu, poprzez dodanie, że działał on w warunkach powrotu do przestępstwa.

Wbrew twierdzeniom skarżącego brak jest okoliczności, które poddawałyby w wątpliwość zeznania kluczowych dla rozstrzygnięcia w sprawie świadków- pokrzywdzonych funkcjonariuszy Policji M. S. i P. K.. Wprawdzie treść zeznań w/wym. osób jest podobna, niemniej jednak ta okoliczność nie podważa ich prawdziwości. Zbieżność pomiędzy protokołami przesłuchania, podnoszona przez obrońcę oskarżonego, wynika prawdopodobnie ze stylu przesłuchania, a w szczególności metody stosowanej przez przesłuchującego, którym była ta sama osoba. Należy przypuszczać, że w obu przypadkach prowadzący czynność zadawał pokrzywdzonym te same pytania, co znacznie ukierunkowało treść złożonych przez nich zeznań. Co więcej istotne jest także, iż obaj pokrzywdzeni są funkcjonariuszami Policji, zaś zdarzenia, na temat których złożyli zeznania, związane były wyłącznie z wykonywanymi przez nich na co dzień czynnościami służbowymi. Ponadto żaden ze świadków nie miał interesu w tym, aby pomówić oskarżonego, gdyż obaj są dla oskarżonego osobami obcymi. W realiach niniejszej sprawy pozostaje bez znaczenia, że M. S. i P. K. słuchani na rozprawie głównej nie pamiętali okoliczności przedmiotowego zdarzenia. Mając na uwadze, iż w/wym. na co dzień pełnią służbę w patrolu prewencyjnym i biorą udział w dużej ilości zdarzeń, również z udziałem osób zachowujących się w sposób agresywny, sytuacja taka nie może dziwić. Tym bardziej, że od przedmiotowego zdarzenia do momentu przesłuchania ich na rozprawie głównej minął przeszło rok. Prawdziwości zeznań świadków nie dyskredytuje fakt, iż świadek P. K. zeznał, że z udziałem oskarżonego prowadzono wiele spraw. Nie sposób na tym tle doszukiwać się osobistego konfliktu pomiędzy świadkami a oskarżonym. Wynika z tego jedynie, że K. K. (1) często narusza porządek prawny, co kończy się interwencją tych właśnie funkcjonariuszy, którzy pracują w rejonie zamieszkania oskarżonego.

W związku z powyższym Sąd Okręgowy podziela dokonaną przez sąd meriti ocenę zeznań świadków M. S. i P. K.. Zeznania te stanowią wartościowy materiał dowodowy, jako logiczne, rzeczowe i w pełni ze sobą spójne. Tym samym wyjaśnienia oskarżonego, tj. nieprzyznanie się do popełnienia zarzucanego mu czynu, stanowią przyjętą przez niego linię obrony.

Z akt sprawy wynika, że K. K. (1) odbywał karę 8 miesięcy pozbawienia wolności za przestępstwo z art. 226 §1 k.k. orzeczoną w sprawie o sygn. akt V K 511/06 w systemie dozoru elektronicznego. Sąd Okręgowy stoi na stanowisku, iż warunek odbycia kary pozbawienia wolności w rozumieniu art. 64 § 1 k.k. spełnia także kara tego rodzaju wykonywana w całości lub w części w systemie dozoru elektronicznego. Podobne stanowisko wyrażane jest również w orzecznictwie Sądu Najwyższego ( vide wyrok z dnia 23 maja 2014r. w sprawie o sygn. akr III KK 16/14, LEX nr 1469141). Karę 8 miesięcy pozbawienia wolności K. K. (3) obywał w systemie dozoru elektronicznego w okresie od dnia 19 lutego 2012r. do dnia 20 sierpnia 2012r., a następnie w warunkach zakładu penitencjarnego od dnia 3 kwietnia 2013r. do dnia 3 czerwca 2013r. Nie ma zatem wątpliwości co do tego, że czyn, którego dotyczy niniejsze postępowanie, K. K. (1) popełnił w ciągu 5 lat od odbycia kary co najmniej 6 miesięcy pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne. Wymierzona mu za to przestępstwo kara pozbawienia wolności nie nosi cech rażącej niewspółmierności jeśli się uwzględni, że oskarżony był już cztery razy karany, w tym 3 razy za przestępstwo z art. 226 §1 kk, a nadto działał w warunkach recydywy i to niespełna rok po opuszczeniu zakładu karnego. W tych okolicznościach sąd Rejonowy słusznie uznał, że tylko bezwzględna kara pozbawienia wolności może osiągnąć wobec oskarżonego cele wychowawcze i prewencyjne.

Kierując się dyspozycją art. 624 § 1 k.p.k. Sąd Okręgowy zwolnił oskarżonego od opłaty za drugą instancję oraz pozostałych kosztów za postępowanie w sprawie, obciążając nimi Skarb Państwa. Sąd Okręgowy zasądził na rzecz obrońcy z urzędu adw. J. Ł. kwotę 516,60 zł obejmującą wynagrodzenie za obronę z urzędu w instancji odwoławczej oraz podatek VAT, która to kwota jest zgodna z § 14 ust. 2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu.

SSO Sebastian Mazurkiewicz SSO Aleksandra Mazurek SSR del. Małgorzata Nowak- Januchta