Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego Warszawa-Praga w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VI Wydział Karny Odwoławczy w składzie :

Przewodniczący: SSO Zenon Stankiewicz

protokolant: stażysta sądowy Anna Jabłońska

przy udziale prokuratora Ewy Gołębiowskiej

po rozpoznaniu dnia 26 czerwca 2019 r. w Warszawie

sprawy P. W., syna S. i M., ur. (...) w L.

obwinionego o wykroczenie z art. 92a k.w

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę

od wyroku Sądu Rejonowego w Otwocku

z dnia 2 sierpnia 2018 r. sygn. akt II W 190/18

zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy; zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 50 złotych opłaty za postępowanie odwoławcze oraz 50 złotych tytułem zryczałtowanych wydatków tego postępowania.

Sygn. akt VI Ka 1484/18

UZASADNIENIE

wyroku Sądu Okręgowego Warszawa – Praga w Warszawie

z dnia 26 czerwca 2019r.

Wyrok Sądu Rejonowego w Otwocku z dnia 2 sierpnia 2018r. został zaskarżony przez obrońcę obwinionego P. W.. Apelacja ta nie jest zasadna. Sąd Rejonowy prawidłowo przeprowadził postępowanie, nie dopuszczając się dowolności w ocenie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego. Ocena ta, dokonana z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, nie wykracza poza ramy sędziowskiego uznania, nakreślone w art. 7 kpk w zw. z art. 8 kpsw. Zarzuty środka odwoławczego sprowadzają się w sposób oczywisty do polemiki
z prawidłowymi ustaleniami Sądu, wyczerpująco uargumentowanymi
w uzasadnieniu orzeczenia.

Już na wstępie należy zauważyć, że sam fakt popełnienia wykroczenia poprzez przekroczenie dozwolonej na danym odcinku drogi prędkości (50 km/h) wątpliwości budzić nie powinien. Wynika to z przyznania obwinionego, kwestionującego prawidłowość dokonanego pomiaru: „ według mnie ja wtedy mogłem mieć prędkość około 80 km/h.” (protokół przesłuchania z dnia 16 lutego 2018r. - k. 19 akt sprawy). W sposób oczywisty czyni to niezasadnym wniosek autora środka odwoławczego o uniewinnienie obwinionego.

W realiach rozpoznawanej sprawy brak jest również podstaw do uchylenia orzeczenia celem ponownego jej rozpoznania. Nie jest bowiem tak, jak zdaje się utrzymywać obrona, że nagranie z urządzenia (...) zdeterminowało ustalenie rozwijanej przez pojazd obwinionego prędkości. Autor środka odwoławczego wydaje się nie dostrzegać depozycji świadka Ł. M. – funkcjonariusza Policji dokonującego zatrzymania pojazdu. Zeznał on, że powodem owego zatrzymania było znaczne przekroczenie prędkości w terenie zabudowanym, co potwierdziły wskazania wideorejestratora (k. 12). Skarżący nie wskazuje na jakiekolwiek okoliczności podważające wiarygodność funkcjonariusza; co do zasady jego zeznanie zgodne jest zaś ze wskazanymi wyżej wyjaśnieniami obwinionego. Nawet przyjmując prawdziwość wersji prezentowanej przez samego sprawcę, oczywiście jawi się rzucająca się wprost w oczy niewspółmierność prędkości rozwijanej do nakazanej, co w zgodzie z zasadami logiki wskazuje na prawdomówność funkcjonariusza. W tym też kontekście uprawnione było oddalenie przez Sąd Rejonowy wniosku o powołanie biegłego celem zweryfikowania prawidłowości wskazań wideorejestratora. Zasięgnięcie takiej opinii uzasadnione byłoby nasuwającymi się wątpliwościami natury zasadniczej – nie sposób jest zaaprobować kwestionowania niejako a priori prawidłowości działania dopuszczonego do użytku urządzenia rejestrującego prędkość, tylko dlatego, że sprawca wykroczenia przekonany jest, że „ tak szybko nie jeździ” (cyt.
z wyjaśnień w toku rozprawy odwoławczej). Należało zatem zaskarżony wyrok utrzymać w mocy.