Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego Warszawa-Praga w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VI Wydział Karny Odwoławczy w składzie :

Przewodniczący: SSO Zenon Stankiewicz

Protokolant: p.o. protokolanta sądowego Sylwester Sykut

przy udziale prokuratora Józefa Gacka

po rozpoznaniu dnia 8 maja 2017 r. w Warszawie

sprawy E. R. córki C. i I. ur. (...) w W.,

oskarżonej z art. 190a § 1 kk w zw. z art. 31 § 2 kk

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę

od wyroku Sądu Rejonowego w Wołominie

z dnia 12 września 2016 r. sygn. akt V K 211/13

zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy; zwalnia oskarżoną od kosztów sądowych w postępowaniu odwoławczym przejmując jego wydatki na rachunek Skarbu Państwa; zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. S. R. kwotę 516,60 zł obejmującą wynagrodzenie za obronę z urzędu w II instancji oraz podatek od towarów i usług.

Sygn. akt VI Ka 1498/16

UZASADNIENIE

wyroku Sądu Okręgowego Warszawa –Praga w Warszawie

z dnia 8 maja 2017r.

Wyrok Sądu Rejonowego w Wołominie z dnia 12 września 2016r. został zaskarżony przez obrońcę oskarżonej E. R.. Apelacja ta nie jest zasadna. Sąd Rejonowy prawidłowo przeprowadził postępowanie, nie dopuszczając się dowolności w ocenie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego. Ocena ta, dokonana z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, nie wykracza poza ramy sędziowskiego uznania, nakreślone w art. 7 kpk. Zarzuty środka odwoławczego sprowadzają się w sposób oczywisty do polemiki z prawidłowymi ustaleniami Sądu, wyczerpująco uargumentowanymi w uzasadnieniu orzeczenia.

Wskazać skarżącemu w szczególności należy, iż zarzut naruszenia art.
7 k.p.k. nie może ograniczać się do wskazania wadliwości sędziowskiego przekonania o wiarygodności jednych, a niewiarygodności innych źródeł czy środków dowodowych, lecz powinien wykazywać konkretne błędy w samym sposobie dochodzenia do określonych ocen, przemawiające w zasadniczy sposób przeciwko dokonanemu rozstrzygnięciu. W grę może wchodzić np. pominięcie istotnych środków dowodowych, niedostrzeżenie ważnych rozbieżności, uchylenie się od oceny wewnętrznych czy wzajemnych sprzeczności (por. postanowienie SN z dnia 14 lutego 2007 r., II KK 397/06, Lex nr 445853). Tego rodzaju uchybień autor apelacji nie wykazał, w każdym razie nie sposób przyjąć, że odmowa uznania za wiarygodne wyjaśnień oskarżonej i jej siostry G. B. narusza zasady wiedzy
i doświadczenia życiowego. Wiarygodność zeznań tej ostatniej zdyskredytował Sąd Rejonowy wskazując, że wskazywane nieprawidłowości pomiędzy sąsiadami a oskarżoną, oceniane jako nękanie, znane jej były z relacji tej ostatniej, nota bene osoby najbliższej. Zeznaniom tym przeczą depozycje lokatorów zamieszkujących w bloku przy ul. (...). Oprócz oskarżycielki posiłkowej - M. S., są to zeznania jej męża – G.
i członków jej najbliższej rodziny, a nadto – co najistotniejsze, sąsiadów stron – W. S., R. W., A. G., M. K. oraz E. K.. Jak wskazał Sąd Rejonowy w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, ich relacje wzajemnie się pokrywają. Wynika z nich w sposób jednoznaczny, że to oskarżona uporczywie nękała sąsiadów poprzez codzienne hałasowanie, głośne włączanie muzyki, uderzanie w elementy centralnego ogrzewania, a nadto dzwonienie domofonem do mieszkania małżeństwa S., znieważała ich też słowami wulgarnymi, uznanymi powszechnie za obelżywe. W zaistniałej sytuacji procesowej uprawniony był Sąd do przypisania oskarżonej winy co do popełnienia zarzuconego jej czynu zabronionego. Nie ma przy tym podstaw do podzielenia zarzutu apelacji, iż nieprawidłowo określono okres popełnienia przestępstwa. Na k. 6 uzasadnienia trafnie wskazał Sąd, iż data ta determinowana jest kryminalizacją czynu, tj. wejściem w życie ustawy z dnia 25 lutego 2011r. (Dz. U nr 72, poz. 381).

Odnosząc się – po myśli art. 447§1 kpk – do surowości wymierzonej kary stwierdzić należy, że nie jest ona nadmierna. Jej wymiar determinowany jest
z jednej strony stopniem zawinienia, potęgowanym długotrwałością przestępnego zachowania, z drugiej zaś – ograniczeniem poczytalności oskarżonej oraz dotychczasową niekaralnością sądową. Kara samoistnej grzywny w stosunkowo niewygórowanej wysokości nie przekracza możliwości płatniczych oskarżonej, uzmysławiając jej jednocześnie społeczną naganność uprzedniego postępowania. Aby umożliwić jej spłatę tej należności zwolnił Sąd Okręgowy oskarżoną od kosztów sądowych postepowania odwoławczego.