Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego Warszawa-Praga w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VI Wydział Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący: SSO Michał Bukiewicz

protokolant: protokolant sądowy Aneta Dygas

po rozpoznaniu dnia 24 czerwca 2025 r.

sprawy T. W., syna W. i M., ur. (...) w W.

obwinionego o wykroczenie z art. 92a § 2 kw

na skutek apelacji wniesionej przez obwinionego

od wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi-Południe w Warszawie

z dnia 21 października 2024 r. sygn. akt IV W 603/24

I.  zaskarżony wyrok zmienia w ten sposób, że:

1.  orzeczoną karę grzywny łagodzi do wysokości 2.000 (dwóch tysięcy) złotych;

2.  uchyla rozstrzygnięcie zawarte w pkt 2 wyroku;

II.  w pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy;

III.  zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 200 (dwieście) złotych tytułem opłaty za obie instancje oraz kwotę 150 (sto pięćdziesiąt) złotych tytułem zwrotu wydatków za obie instancje.

Sygn. akt VI Ka 1499/24

UZASADNIENIE

T. W. został obwiniony o to, że w dniu 18 lutego 2024 r. ok. godziny 16:15 w W. na ul. (...) ( przy ul. (...)), jadąc w kierunku ul. (...) naruszył zasady określone w art. 20 ust 1 PRD w ten sposób, że kierując na drodze publicznej samochodem marki B. o nr. rej. (...) przekroczył dopuszczalną prędkość 50 km/h o 60 km/h, jadąc z prędkością 110 km/h, tj. o wykroczenie z art. 92a § 2 k.w.

Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi-Południe w Warszawie, wyrokiem z dnia 21 października 2024 r. w sprawie o sygn. akt IV W 603/24, obwinionego T. W. uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu wykroczenia i za to na podstawie art. 92a § 2 k.w. wymierzył mu karę grzywny w wysokości 5000 złotych. Ponadto zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 600 złotych tytułem opłat sądowych.

Od powyższego wyroku apelację wniósł obwiniony, który zaskarżył wyrok w całości.

Obwiniony wniósł o uniewinnienie obwinionego od zarzucanego mu czynu.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja obwinionego nie mogła zostać uwzględniona, gdyż zawarte w niej argumenty są bezzasadne i nie znajdują potwierdzenia w materiale dowodowym zgromadzonym w sprawie.

Sąd I instancji w sposób wyczerpujący i zgodny z wymogami art. 424 k.p.k. w zw z art. 82 § 1 kpsw. przedstawił w uzasadnieniu wydanego wyroku, gdzie dokonał oceny całokształtu okoliczności ujawnionych na rozprawie zgodnie z dyspozycją art. 410 k.p.k. ze wskazaniem dowodów, które przyjął za podstawę swych ustaleń. Zawarta tam argumentacja jest logiczna, przekonywująca, pozbawiona błędu i nie przekracza granic swobodnej oceny dowodów określonych w art. 7 k.p.k. Dokonana ocena dowodów nie uchybia też zasadom określonym w art. 4 i 5 k.p.k. w zw. z 8 kpsw. Sąd Okręgowy podziela stanowisko Sądu Najwyższego, że dokonanie oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego w sposób odmienny od oczekiwań stron procesowych nie stanowi naruszenia przepisów art. 7 i 410 k.p.k. (zob. post. SN z dnia 12 lutego 2016 r., III KK 20/16).

W związku z art. 34 k.p.s.w. pozostaje art. 410 k.p.k. (w zw. z art. 82 § 1 k.p.s.w.), który stanowi, że podstawę wyroku może stanowić tylko całokształt okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej. Podstawa faktyczna wyroku nie może być przez sąd przyjęta dowolnie, lecz musi być oparta na całokształcie okoliczności faktycznych ujawnionych podczas przewodu sądowego w konkretnej sprawie, czyli na tym co było przedmiotem postępowania dowodowego na rozprawie (zob. wyrok SN z 18.12.2002 r., II KK 297/02, Legalis).

Przechodząc do zarzutów apelacyjnych, Sąd Okręgowy podkreśla, że okazały się one chybione.

Rozpatrując zarzut niewyjaśnienia wszystkich okoliczności sprawy wskazać należy, iż Sąd Rejonowy rozstrzygając sprawę, za podstawę orzeczenia przyjął całokształt okoliczności ujawnionych w toku rozprawy, a przedmiotem jego rozważań były wszystkie dowody i wynikające z nich fakty, które miały znaczenie dla rozstrzygnięcia o odpowiedzialności za wykroczenie.

Nie doszło do naruszenia art. 34 k.p.w., a więc sytuacji gdy organ orzekający pominie przy dokonywaniu ustaleń istotne okoliczności wynikające z określonego wiarygodnego dowodu lub dokona ustaleń w oparciu o dowód, który nie został ujawniony w toku rozprawy. W ocenie kontroli instancyjnej, żadne z niniejszych uchybień nie miało miejsca podczas procedowania przez Sąd I instancji.

W rozpatrywanej sprawie Sąd Rejonowy dysponował odpowiednio szerokim spektrum dowodów, które były wystarczające (po ich prawidłowym ocenieniu przez sąd) dla poczynienia trafnych i niewątpliwych ustaleń faktycznych. Wbrew twierdzeniom obwinionego, w sprawie istniały podstawy do skierowania wniosku o ukaranie T. W.. Obwiniony poruszał się z prędkością 110 km/h, natomiast dozwolona prędkość na tym odcinku wynosiła 50 km/h. Funkcjonariusz Policji wykonując czynności służbowe, działał w ramach ustawowych kompetencji, a jego obowiązkiem było kontrolowanie przestrzegania przepisów ruchu drogowego przez uczestników ruchu. Urządzenie wykorzystane do pomiaru prędkości i rejestracji zachowania kierowcy było sprawne technicznie i posiadało ważne, aktualne świadectwo legalizacji. Sąd dał wiarę zeznaniom funkcjonariusza Policji M. K. w zakresie istotnym dla rozstrzygnięcia to jest wykonania pomiaru, rejestracji zdarzenia, zatrzymania zarejestrowanego pojazdu kierowanego przez obwinionego bezpośrednio po ujawnieniu wykroczenia. Należy podkreślić, że funkcjonariusz Policji jest osobą obcą wobec obwinionego i nie ma interesu w składaniu fałszywych zeznań. Jako funkcjonariusz publiczny zobowiązany jest do działania zgodnie z prawem oraz do składania zeznań zgodnie z prawdą. Konkludując zeznania funkcjonariuszowi Policji były one spójne, logiczne, konsekwentne oraz korespondowały z pozostałym zgromadzonym materiałem dowodowym. Nie istniały żadne podstawy do ich zakwestionowania. Świadek nie potrafił powiedzieć, w którym roku miał szkolnie z obsługi mierników prędkości, natomiast szkolenia są przeprowadzane rutynowo, jeżeli zachodzą zmiany w obsłudze urządzenia, szkolenia są przeprowadzane przez CSP, albo inny podmiot, który sam został przeszkolony u producenta, a zdobytą wiedzę przekazuje funkcjonariuszom policji. Zachowania kierowcy i prawidłowości wykonania czynności pomiaru prędkości i rejestracji zdarzenia utwierdza w przekonaniu, iż obwiniony dopuścił się zarzucanego mu czynu. Oczywistym jest, że ta wartość odnosi się do odcinka, na którym wykonywano pomiar w czasie rejestracji zachowania kierowcy.

W odniesieniu do zarzutów naruszenia art. 193 § 1 kpk w zw. z art. 170 § 1 pkt 2,5, § 1a i 2 kpk w zw. z art. 39 § 1 i 2 kpw, poprzez zaniechanie dopuszczenia opinii biegłego z zakresu obsługi laserowych mierników prędkości urządzenia (...) (...) i poprzez oddalenie wniosku dowodowego o przeprowadzenie opinii biegłego, wskazać należy, że słusznie Sąd Rejonowy uznał, że nie zachodzą okoliczności, warunkujące zasadność uwzględnienia wniosku dowodowego obwinionego o opinię, czy podjęcie w tym zakresie czynności przez sąd z urzędu. Rozstrzygniecie niniejszej sprawy, bazując na pozyskanym materiale dowodowym, nie wymagało wiadomości specjalnych jak twierdzi skarżący. Sąd jest uprawniony do samodzielnej oceny dowodów w tym nagrania z zarejestrowanymi parametrami. Fakt użycia urządzenia technicznego nie może w samo w sobie prowadzić do potrzeby zasięgania opinii biegłego dysponującego wiedzą specjalistyczną , tutaj w zakresie sposobu działania i obsługi laserowego miernika prędkości.

W odniesieniu zaś do kwestii tego, że urządzenie (...) (...) pomiarowe nie spełnia wymagań rozporządzenia wskazanego przez obwinionego, Sąd Okręgowy w pierwszej kolejności wskazuje na to, iż zapewnia ono identyfikację pojazdu, której dokonuje policjant poprzez zespół celowniczy. Wymóg ten nie może być rozumiany identycznie jak to istnieje w przypadku tzw. fotoradarów, w sytuacji, kiedy „świadkiem” wykroczenia jest jedynie maszyna, zaś osoby podejmujące działania procesowe z takim materiałem dowodowym zapoznają się dopiero z tak zarejestrowanym faktem popełnienia wykroczenia. Na marginesie tylko należy wskazać, że nawet przy przyjęciu, że urządzenie to nie spełnia wskazanych w zarzucie norm wykonawczych, to nie jest wykluczone ustalenie na podstawie odczytu prędkości z tego urządzenia i innych środków dowodowych – np. zeznań policjanta obsługującego urządzenie – kwestii przekroczenia prędkości przez konkretny pojazd. W ocenie Sądu Okręgowego, kwestia użycia urządzenia (...) (...) przez osobę go obsługującą – a więc odpowiednio przeszkoloną i doświadczoną – daje rękojmię jego prawidłowej obsługi, zaś wydane świadectwo legalizacji powoduje, że odczyt prędkości mierzonego pojazdu jest podstawą do ustalenia rzeczywistej prędkości tegoż. Brak jest zatem podstaw, aby zakwestionować poprawność działania urządzenia, które w niniejszej sprawie było użyte do pomiaru prędkości, albowiem biorąc pod uwagę zeznania funkcjonariusza Policji M. K., który dokonywał pomiaru prędkości pojazdu obwinionego, nie zaistniały wątpliwości co do tego, który pojazd był przedmiotem pomiaru. Świadek na rozprawie dnia 21 października 2024 r. okazał instrukcję obsługi urządzenia (...) (...), z której wynikało iż optymalny zakres ostrości wynosi 130 m, optymalny zakres pracy obiektywu kamery od 15 do 150 m, dokładny pomiar prędkości to około 2 km/h, zakres pomiaru prędkości około 15 cm, rozdzielność wskazań +/- 1km/h, minimalna odległość pomiaru w trybie prędkości 15,25 m, maksymalna odległość pomiarów 1200 m. Co więcej, czas pomiaru wynosi zaledwie 0,3 sekundy (k.55). Z uwagi na ten krótki czas potrzebny do wykonania skutecznego pomiaru wykluczyć należy, aby w tym czasie mogło realnie dojść do przecięcia wiązki pomiarowej przez inny pojazd. Gdyby tak się jednak stało, urządzenie nie zarejestrowałoby w ogóle pomiaru. Brak bowiem jednoznaczności identyfikacji namierzonego obiektu powoduje wyświetlenie błędu pomiarowego.

Odnosząc się do zarzutu, jakoby obwianemu odmówiono możliwość zapoznania się z instrukcją obsługi urządzenia (...) (...), co miałoby stanowić naruszenie jego prawa do obrony- zarzut ten jest bezpodstawny. Świadek tj. funkcjonariusza policji M. K., podczas rozprawy w dniu 21 października 2024 r. okazał instrukcję obsługi, której treść została odczytana na sali rozpraw. Obwiniony był obecny podczas tej rozprawy, a zatem miał realną możliwość zapoznania się z treścią instrukcji. Ponadto do załączonej apelacji dołączono również wydruki przedmiotowej instrukcji obsługi urządzenia, co dodatkowo potwierdza , że obwiany miał dostęp do tej treści i możliwość pełnego zapoznania się z nią.

Ponadto dowód w postaci plików w formatach avi i jpg stanowi materiał pełnowartościowy. Zważyć należy, że zapisu obrazu , wyświetlonych danych wynika , że zapis następuje w formacie jmx. Widoczny jest na nim pojazd obwinionego, który poruszał się w niedozwoloną prędkością, co stanowi dowód w sprawie i prowadzi do tożsamych wniosków co inne zgromadzone odwody. Autentyczność tych materiałów nie budzi wątpliwości i nie podlega kwestionowaniu. Późniejszy zapis obrazu w innym formacie dla potrzeb gromadzenia materiałów postepowania wyjaśniającego nie stanowi o zniekształceniu dowodu i jego niewiarygodności.

Odnosząc te rozważania do niniejszej sprawy uznać należy, że zasady logiki, racjonalnego rozumowania , doświadczenia życiowego pozwalają uznać, że kierowca pojazdu znacząco przekroczył dozwoloną prędkość. Sąd Rejonowy dokonał właściwej oceny dokonanego zapisu na którym widać zarejestrowaną niedozwoloną prędkości pojazdu prowadzonego przez T. W., tak więc zostały realizowane znamiona wykroczenia.

W tych okolicznościach sąd odwoławczy uznał, iż sąd meriti nie dopuścił się wskazanego w apelacji uchybienia w poczynionych ustaleniach faktycznych i prawidłowo przyjął, że obwiniony dopuścił się popełnienia wykroczenia z art. 92a § 2 k.w., za które wymierzył mu karę 5 000 złotych grzywny. Natomiast w ocenie sądu odwoławczego tak ukształtowana kara jest nieadekwatna do okoliczności i społecznej szkodliwości czynu oraz niewspółmierna do stopnia jego zawinienia. W związku z powyższym Sąd Okręgowy postanowił zmienić wymiar kary grzywny po przez obniżenie jej do 2000 zł. Kara ta spełni swoje cele w zakresie prewencji ogólnej i szczególnej.

W przypadku gdy np. zajdzie konieczność zmiany orzeczonej kary w instancji odwoławczej przez jej obostrzenie lub złagodzenie, sąd orzekający w drugiej instancji wymierza za obie instancje jedną opłatę według kary przez siebie orzeczonej (zob. art. 10 ust. 1 u.o.s.k.). Sąd Okręgowy uchylił pkt 2 zaskarżonego wyroku odnoszącego się do kosztów sadowych na rzecz Skarbu Państwa, z uwagi na fakt, iż złagodził wysokość kary grzywny. W przedmiocie rozstrzygnięcia o kosztach postępowania odwoławczego, sąd na podstawie art. 626 § 1 k.p.k. w zw. z art. 636 § 1 k.p.k. w zw. z art. 119 § 1 k.p.s.w. zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 150 zł tytułem opłaty za obie instancję oraz kwotę 150 zł tytułem zwrotu wydatków za obie instancje, albowiem w sprawie nie wyłoniły się żadne szczególne okoliczności, które wskazywałyby na podstawę do zwolnienia obwinionego od obowiązku uiszczenia tych kosztów.

Mając powyższe okoliczności orzeczono jak w części dyspozytywnej wyroku.