Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego Warszawa-Praga w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 marca 2017 r.

Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VI Wydział Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący: SSO Ludmiła Tułaczko

protokolant: protokolant sądowy Marta Piotrowska

po rozpoznaniu dnia 20 marca 2017 r.

sprawy A. W., syna M. i H., ur. (...) w W.

obwinionego o wykroczenie z art. 86 § 1 kw w zw. z art. 23 ust. 1 pkt 1 Ustawy z dn. 20.06.1997 r. Prawo o ruchu drogowym (Dz.U. z 2012 r. poz. 1137 z późniejszymi zmianami)

na skutek apelacji wniesionej przez obwinionego

od wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi-Południe w Warszawie

z dnia 4 sierpnia 2016 r. sygn. akt IV W 792/15

uchyla zaskarżony wyrok i na podstawie art. 45 § 1 kw w zw. z art. 5 § 1 pkt 4 kpsw umarza postępowanie wobec A. W.; kosztami postępowania w sprawie obciąża Skarb Państwa.

Sygn. akt VI Ka 1524/16

UZASADNIENIE

A. W. został obwiniony o to, że:

w dniu 15 sierpnia 2014 r. około godz. 10:05 w W. na ul. (...) naruszył zasady określone w art. 23 ust. 1 pkt 2 Pord w ten sposób, że kierując samochodem marki H. nr rej. (...) przy wymijaniu nie zachował bezpiecznego odstępu od wymijanego samochodu marki M. nr rej. (...), w wyniku czego doprowadził do zderzenia z nim, powodując jego uszkodzenie, czym spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym.

tj. za wykroczenie z art. 86 § 1 KW w zw. z art. 23 ust. 1 pkt 1 Ustawy z dn. 20.06.1997r. Prawo o Ruchu drogowym (Dz. U. z 2012 r. poz. 1137 z późniejszymi zmianami).

Po rozpoznaniu w sprawie IV W 792/15 Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi – Południe w Warszawie na mocy wyroku z dnia 4 sierpnia 2016r. orzekł:

I.  w ramach zarzucanego czynu obwinionego A. W. uznał za winnego tego, że w dniu 15 sierpnia 2014r. około godz. 10:05 na drodze publicznej, tj. ul. (...) w W. naruszył zasady określone w art. 23 ust. 1 pkt 1 Pord w ten sposób, że kierując samochodem marki H. nr rej. (...), przy wymijaniu pojazdu marki M. nr rej. (...) nie zachował bezpiecznego odstępu od tego pojazdu i nie zmniejszył prędkości mimo zaistniałej konieczności, w wyniku czego nastąpiło uszkodzenie pojazdu M., tym samym obwiniony nie zachował należytej ostrożności powodując zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym, i za tak opisany czyn na podstawie art. 86 § 1 k.w. skazał obwinionego, a na podstawie art. 86 § 1 k.w. w zw. z art. 24 § 1 i 3 k.w. wymierzył obwinionemu karę grzywny w wysokości 200,00 (dwustu) złotych;

II.  na podstawie art. 118 § 1 k.p.w. zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 130,00 (sto trzydzieści) złotych tytułem kosztów sądowych, w tym kwotę 30,00 (trzydzieści) złotych tytułem opłaty.

Apelację od powyższego wyroku złożył obwiniony, który zaskarżył wyrok w całości. Wyrokowi temu zarzucił:

- naruszenie procedury polegające na oddaleniu wniosku o przesłuchanie biegłego na rozprawie;

- błędy w ustaleniach faktycznych, stanowiących podstawę orzeczenia, a mających wpływ na treść zapadłego wyroku polegające na:

⚫

błędnym stwierdzeniu, że w momencie zdarzenia pojazd obwinionego musiał ominąć kałużę znajdującą się po jego stronie jezdni, co skutkowało błędnym ustaleniem faktycznym polegającym na przyjęciu, że kierowany przez obwinionego pojazd przekroczył w momencie zdarzenia środek jezdni;

⚫

przyjęciu rozmiaru kałuży tylko na podstawie „pomiaru” wykonanego przez oskarżyciela posiłkowego, bez podjęcia próby zweryfikowania jej faktycznej wielkości chociażby w odniesieniu np. do elementów znajdujących się obok tej kałuży, co skutkowało błędnym ustaleniem, że biorąc pod uwagę szerokość samochodu i domniemaną szerokość kałuży, kierowany przez obwinionego pojazd przekroczył oś jezdni;

⚫

analizie dostarczonego materiału filmowego bez dodatkowej opinii biegłego sądowego, który powinien ten materiał przeanalizować i skonfrontować ze swoją wcześniejszą opinią;

⚫

przyjęciu bez żadnej weryfikacji, że do wymijania aut doszło w miejscu wskazanym przez oskarżyciela posiłkowego, a następnie biegłego, co skutkowało błędnym ustaleniem wskazania miejsca zdarzenia;

⚫

bezkrytycznym przyjęciu pisemnej analizy biegłego, który opisując dające się wyobrazić teoretyczne przypadki, które spowodowały zdarzenia drogowe, błędnie opisał:

- stan jezdni,

- zignorował dostarczone dowody odnośnie stanu jezdni przygotowane przez Urząd Miasta,

- wybiórczo potraktował zeznania świadków i przyjął za wiarygodne tylko zeznania oskarżyciela posiłkowego, co stało się podstawą tezy przedstawionej w jego ekspertyzie.

⚫

naruszenie przepisów prawa karnego materialnego, a mianowicie przepisu art. 86 §1 k.w. w zw. z art. 24 § 1 i 3 k.w. przez przyjęcie, iż obwiniony nie zachował należytej ostrożności w ruchu drogowym przez co spowodował zagrożenie w ruchu drogowym;

⚫

ponadto obwiniony podniósł, że czyn uległ przedawnieniu zgodnie z Kodeksem Wykroczeń, art. 45 § 1 „Karalność wykroczenia ustaje, jeżeli od czasu jego popełnienia upłynął rok; jeżeli w tym okresie wszczęto postępowanie, karalność wykroczenia ustaje z upływem 2 lat od popełnienia czynu”

Podnosząc te zarzuty, obwiniony wniósł o zmianę powyższego wyroku poprzez uniewinnienie oraz zasądzenie kosztów na jego rzecz.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje.

Apelacja obwinionego A. W. jest zasadna tylko w zakresie zarzutu dotyczącego przedawnienia karalności wykroczeń. W pozostałej części zarzuty skarżącego nie są słuszne.

Wbrew zarzutom obwinionego ustalenia faktyczne Sądu I instancji są prawidłowe. Przekonanie o sprawstwie obwinionego wynika z logicznego rozumowania przeprowadzonego na podstawie zgromadzonego w niniejszej sprawie materiału dowodowego. Dowody układają się w logiczny ciąg zdarzeń i nawzajem się uzupełniają. Sąd I instancji opierał się na zeznaniach oskarżyciela posiłkowego P. K., świadków M. K. oraz T. Z.. Zeznania tych świadków znajdują potwierdzenie w nagraniu z kamery monitoringu, zdjęciach miejsca zdarzenia oraz danych wynikających z opinii biegłego. Na tej podstawie Sąd I instancji prawidłowo ustalił, że to obwiniony A. W. przekroczył oś jezdni i uderzył lewym lusterkiem kierowanego przez siebie samochodu H. nr rej (...) w lewe lusterko nadjeżdżającego z naprzeciwka samochodu M. nr rej (...) kierowanego przez oskarżyciela posiłkowego P. K.. Obwiniony omijał przeszkody znajdujące się po prawej stronie ulicy (...) w W. w postaci kałuży oraz zaparkowanego samochodu L.. Przekroczenia osi jezdni nie mógł dokonać kierowca M., pomimo, że jego wyjaśnienia zostały potwierdzone zeznaniami pasażerki A. C., bowiem z zapisu nagrania monitoringu wynika, że P. K. jechał blisko prawej krawędzi jezdni i nie omijał przeszkód na jego torze jazdy. Ponadto z zeznań tego świadka wynika, że zamierzał zaparkować samochód po prawej stronie ulicy, którą się poruszał. Tym samym należy podzielić pogląd Sądu I instancji, że do kolizji doszło na skutek nieuwagi oraz niedostosowania prędkości do warunków drogowych przez obwinionego A. W.. Niezasadnie skarżący zarzuca naruszenie procedury polegające na zaniechaniu przesłuchania biegłego na rozprawie przed Sądem I instancji. Opinia biegłego inż. T. D. to dowód o charakterze pomocniczym, potrzebny do weryfikacji zeznań naocznych świadków zdarzenia i w tym kontekście potwierdza zeznania świadków P. K. i M. K., którzy zgodnie twierdzili, że to obwiniony przekroczył oś jedni i doprowadził podczas wymijania pojazdów do zderzenia lusterek samochodów. Obwiniony zarzucił w apelacji, że z nagrania monitoringu wynika, iż do kolizji doszło w innym miejscu, niż opisali to wymienieni świadkowie. Jeszcze raz podkreślił, że nie omijał kałuży oraz zaparkowanego samochodu po prawej stronie ulicy. Tymczasem z nagrania kamery monitoringu wynika, że samochód obwinionego co najmniej omijał samochód Lanos zaparkowany po prawej stronie drogi. Zasadnie Sąd I instancji ustalił, że obwiniony w tej sytuacji musiał przekroczyć oś jezdni. Ominięcie przeszkód wymagało wcześniejszego zjechania bliżej środka jezdni. Gdyby obwiniony jechał równo z krawężnikiem to wjechałby w kałużę i uszkodził pojazd zaparkowany na chodniku. Tymczasem kierowca drugiego samochodu – P. K. swobodnie pokonał nierówności drogi bez narażenia się na uszkodzenie innych pojazdów. Dlatego też ustalenia faktyczne, których dokonał Sąd I instancji należy uznać za prawidłowe. Zaskarżony wyrok podlegał jednak uchyleniu gdyż nastąpiło przedawnienie karalności wykroczeń. Zgodnie z art. 45 § 1 k.w. karalność wykroczeń ustaje po upływnie 2 lat do daty jego popełnienia. Wykroczenie zostało popełnione w dniu 15 sierpnia 2014r. Okres dwóch lat upłynął, więc w dniu 15 sierpnia 2016r. Wobec powyższego Sąd odwoławczy orzekł jak w wyroku. Rozstrzygnięcie o kosztach znajduje swoje uzasadnienie w treści art. 118 § 2 k.p.s.w.