Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego Warszawa-Praga w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 lutego 2017 r.

Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VI Wydział Karny Odwoławczy w składzie :

Przewodniczący: SSO Adam Bednarczyk

Sędziowie: SSO Małgorzata Bańkowska

SSO Jacek Matusik (spr.)

protokolant p.o. protokolant sądowy Sylwester Sykut

przy udziale prokuratora Agaty Stawiarz

po rozpoznaniu dnia 14 lutego 2017 r. w Warszawie

sprawy M. Z. syna S. i J. ur. (...) w W. oskarżonego z art. 279 §1 kk w zw. z art. 12 kk

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę

od wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi - Północ

z dnia 6 lipca 2016 r. sygn. akt VIII K 887/13

utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok; zwalnia oskarżonego od kosztów sądowych za postępowanie odwoławcza obciążając wydatkami Skarb Państwa; zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. A. Z. kwotę 516,60 zł obejmującą wynagrodzenie za obronę z urzędu
w II instancji oraz podatek VAT.

SSO Jacek Matusik SSO Adam Bednarczyk SSO Małgorzata Bańkowska

Sygn. akt VI Ka 1559/16

UZASADNIENIE

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja wywiedziona przez obrońcę oskarżonego nie zasługiwała na uwzględnienie.

Na wstępie stwierdzić należy, że Sąd pierwszej instancji w sposób prawidłowy przeprowadził postępowanie dowodowe w niniejszej sprawie, a ujawnione w toku przewodu sądowego dowody poddał wszechstronnej analizie. Ocena ta uwzględnia dyrektywy zawarte w art. 7 k.p.k., biorąc pod uwagę każdorazowo wskazania wiedzy, zasady doświadczenia życiowego oraz reguły logicznego rozumowania. Ocena dowodów dokonana przez Sąd Rejonowy, a zaprezentowana w, spełniającym wszelkie wymogi art. 424 k.p.k., pisemnym uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, uznana być zatem musi za ocenę swobodną, o której mowa w treści art. 7 k.p.k. i jako taka pozostaje pod ochroną tego przepisu.

Odnosząc się do apelacji obrońcy, na wstępie wskazać wypada, że skarżący nie kwestionował sprawstwa ani winy oskarżonego M. Z. w zakresie przypisanego mu czynu zaś w kontekście dowodów ujawnionych w toku rozprawy, sprawstwo i wina oskarżonego jest oczywista, albowiem M. Z. przyznał się do popełnienia przypisywanego mu czynu.

Przechodząc do podniesionego w apelacji zarzutu to nie sposób zgodzić się z poglądem autora apelacji, iż orzeczona w stosunku do M. Z. kara jest rażąco niewspółmiernie surowa. W orzecznictwie trafnie podkreśla się, że niewspółmierność zachodzi wówczas, gdy suma zastosowanych kar i innych środków, wymierzona za przypisane przestępstwa, nie odzwierciedla należycie stopnia szkodliwości społecznej czynu i nie uwzględnia w wystarczającej mierze celów kary (zob. m.in. wyrok SN z dnia 30 listopada 1990r., Wr 363/90, OSNKW 7-9/1991, poz. 39). W realiach niniejszej sprawy, M. Z. przypisano popełnienie przestępstwa kradzieży z włamaniem stypizowanego w art. 279§ 1 k.k. Czyn ten jest zagrożony karą pozbawienia wolności od roku do lat 10. Orzekając karę 1 roku pozbawienia wolności, Sąd Rejonowy wymierzył oskarżonemu karę w dolnej granicy ustawowego zagrożenia przewidzianej za popełnione przestępstwo. Orzekając karę 1 roku pozbawienia wolności, Sąd I instancji wziął pod uwagę stopień winy oskarżonego, stopień społecznej szkodliwości czynu, cele zapobiegawcze i wychowawcze, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa, jak również warunki osobiste oskarżonego. W sposób prawidłowy wziął również pod uwagę okoliczności zarówno obciążające, jak i łagodzące. Orzeczona kara, wbrew twierdzeniu autora apelacji, nie może zatem zostać uznana za zbyt rażącą.

W stosunku do oskarżonego nie można było, o co wnosi obrońca, orzec warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności. Przepis art. 69 § 1 k.k. odwołuje się do elementów prognostycznych, wskazujących na możliwość osiągnięcia celów kary pozbawienia wolności nie orzekając jej w bezwzględnym wymiarze, a zatem jest to swoisty środek polityki karnej wobec sprawców nadających się do oddziaływań resocjalizacyjnych w warunkach wolnościowych, wobec istnienia po ich stronie uzasadnionego przekonania, że nie powrócą na drogę przestępstwa ( vide, wyrok SA we Wrocławiu z dnia 9 sierpnia 2013r., II AKa 227/13). Zawieszając wykonanie kary pozbawienia wolności, sąd winien brać pod uwagę postawę sprawcy, jego właściwości i warunki osobiste, jak również dotychczasowy sposób życia. W stosunku do oskarżonego Sąd Odwoławczy nie dostrzegł pozytywnej prognozy kryminologicznej. Uprzednia wielokrotna karalność oskarżonego dowodzi tego, iż orzeczone względem niego kary nie przyniosły pozytywnego skutku w postaci zmiany jego postępowania, a tym samym nie spełniły swoich celów prewencyjnych oraz wychowawczych. Prócz tego, słusznie uznał Sąd meriti, że popełniony przez oskarżonego czyn charakteryzuje się wysokim stopniem społecznej szkodliwości czynu. Te wszystkie okoliczności przesądzają o negatywnej prognozie kryminologicznej wobec M. Z., a tym samym brak przesłanek do zastosowania względem oskarżonego instytucji warunkowego zawieszenia wykonania kary. W tym zakresie zarzut skarżącego należy uznać za chybiony, a wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku i orzeczenie w stosunku do oskarżonego kary z warunkowym zawieszeniem jej wykonania nie zasługuje na uwzględnienie. Wobec orzeczenia przez Sąd I instancji kary pozbawienia wolności w dolnej granicy ustawowego zagrożenia za czyn z art. 279§1 k.k. Sąd Odwoławczy w tym zakresie orzeczenia reformatoryjnego wydać nie mógł.

Biorąc pod uwagę sytuację materialną i osobistą oskarżonego Sąd uznał, że zachodzą przesłanki określone w art. 624 § 1 k.p.k. uzasadniające zwolnienie go od ponoszenia kosztów postępowania, a tym samym przejął je na rachunek Skarbu Państwa.

Sąd zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adwokata A. Z. kwotę 516,60zł obejmującą wynagrodzenie za obronę z urzędu w instancji odwoławczej oraz podatek VAT.

Mając na względzie powyższe, Sąd Odwoławczy orzekł jak w sentencji wyroku.

SSO Jacek Matusik SSO Adam Bednarczyk SSO Małgorzata Bańkowska