Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego Warszawa-Praga w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VI Wydział Karny Odwoławczy w składzie :

Przewodniczący: SSO Sebastian Mazurkiewicz

Sędziowie: SO Ludmiła Tułaczko (spr.)

SR (del.) Justyna Dołhy

protokolant: sekr. sądowy Renata Szczegot

przy udziale prokuratora Wojciecha Groszyka

po rozpoznaniu dnia 20 listopada 2018 r.

sprawy M. M., syna M. i K., ur. (...) w N.

oskarżonego o przestępstwo z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 280 § 1 k.k. w zb. z art. 157 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

na skutek apelacji wniesionych przez oskarżonego i obrońcę

od wyroku Sądu Rejonowego w Legionowie

z dnia 2 października 2017 r. sygn. akt II K 186/17

utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok; zwalnia oskarżonego od uiszczenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze przejmując wydatki na rachunek Skarbu Państwa; zasądza od Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Legionowie na rzecz adw. P. Ż. kwotę 619,92 zł tytułem wynagrodzenia za obronę z urzędu w drugiej instancji oraz podatek VAT.

SSR (del.) Justyna Dołhy SSO Sebastian Mazurkiewicz SSO Ludmiła Tułaczko

Sygn. akt VI Ka 1567/17

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy w Legionowie wyrokiem z dnia 2 października 2017 r. po rozpoznaniu sprawy sygn. akt II K 186/17 M. M. oskarżonego o to, że: w dniu 26 grudnia 2015 r. w W. gm. J. woj. (...) usiłował dokonać rozboju na osobie A. Ł. w ten sposób, że wtargnął na teren Stacji Paliw (...) należącej do (...) Sp. j. (...) z/s w W., a następnie używając przemocy chwycił w/w pokrzywdzoną za ręce, szarpał i uderzał jej rękami o blat lady w celu wyrwania kasetki z zawartością pieniędzy w kwocie 1080 złotych lecz zamierzonego celu przywłaszczenia mienia nie osiągnął z uwagi na postawę pokrzywdzonej, która nie puściła kasetki w wyniku czego A. Ł. doznała obrażeń ciała w postaci stłuczenia kończyny górnej, które to obrażenia spowodowały naruszenie czynności narządów ciała pokrzywdzonej i rozstrój jej zdrowia na okres poniżej niż 7 dni

tj. czyn z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 280 § 1 k.k. w zb. z art. 157 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

1.  oskarżonego M. M. uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i za to na podstawie art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 280 § 1 k.k. w zb. z art. 157 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. skazał go, zaś na podstawie art. 14 § 1 k.k. w zw. z art. 280 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. wymierzył mu karę 2 ( dwóch ) lat i 3 ( trzech ) miesięcy pozbawienia wolności ;

2.  na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej w punkcie 1 wyroku kary pozbawienia wolności zaliczył oskarżonemu M. M. okres rzeczywistego pozbawienia wolności od dnia 26 grudnia 2015 r. godz. 22.00 r. do dnia 28 grudnia 2015 r. godz. 13.15 ;

3.  na podstawie art. 618 § 1 pkt. 11 k.p.k. zasądził od Skarbu Państwa- Kasa Sądu Rejonowego w Legionowie na rzecz adwokata P. Ż. kwotę 1771,20 zł ( tysiąc siedemset siedemdziesiąt jeden złotych dwadzieścia groszy ) tytułem pomocy prawnej za obronę udzieloną z urzędu;

4.  na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. zwolnił oskarżonego M. M. w całości od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych.

Apelacje od powyższego wyroku wnieśli oskarżony M. M. oraz jego obrońca.

Oskarżony w apelacji zarzucił rażącą niewspółmierność kary do stopnia zawinienia i wniósł o jej złagodzenie. Z uzasadnienia apelacji wynika, że zdaniem oskarżonego, sąd rejonowy biorąc pod uwagę okoliczności obciążające i łagodzące nie rozważył wysokości kary według tych okoliczności, które przemawiają za jej złagodzeniem. Chodzi przede wszystkim o to, że pokrzywdzona A. Ł. nie doznała znacznego uszczerbku na zdrowiu a także nie było w sprawie żadnych strat finansowych gdyż całe mienie zostało odzyskane. Zdaniem skarżącego, kwestią dyskusyjną jest także okoliczność, którą sąd wskazał jako obciążającą, a mianowicie jego wielokrotną karalność. Tymczasem były to jedynie wyroki za drobne występki, które nie skutkowały wymierzeniem kary pozbawienia wolności bez warunkowego zawieszenia. Popełniając przedmiotowe przestępstwa nie znajdował się w okresie próby. Z tych powodów uważa , że wymierzona kara jest zbyt surowa i jeśli nie zasługuje na kolejną karę z warunkowym zawieszeniem to z pewnością należy orzeczoną karę znacznie złagodzić biorąc pod uwagę jego postawę po popełnieniu przestępstwa.

Obrońca oskarżonego zaskarżył wyrok w całości i zarzucił:

1. naruszenie art. 4, art. 7, art. 167, art. 410 k.p.k. poprzez zaniechanie dopuszczenia
i przeprowadzenia na rozprawie dowodu z oględzin płyty CD k- 50 akt sprawy
i odtworzenia jej zapisu podczas gdy zapis na tej płycie miał zawierać rejestrację wideo przebiegu zdarzenia wewnątrz budynku stacji benzynowej, stanowiąc ważny dowód mogący przesądzić o tym , czy oskarżony szarpał jedynie za kasetkę, czy też szarpał za kasetkę bronioną przez A. Ł. czy też chcąc wyszarpać kasetkę bezpośrednio dotknął ciała pokrzywdzonej poprzez chwycenie jej za ręce, szarpanie jej i uderzanie jej rękami o blat lady, co ma wpływ na przyjęcie prawidłowej kwalifikacji karnej jego czynu.

Z ostrożności procesowej zarzucił:

2. zaniechanie zastosowania art. 283 k.k. pomimo wystąpienia przesłanek dla przyjęcia, iż rozbój dokonany przez oskarżonego stanowił przypadek mniejszej wagi. Powołując się na powyższe wniósł o:

1. zmianę zaskarżonego orzeczenia poprzez ustalenie, że:

A) oskarżony dopuścił się czynu z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 279 § 1 k.k. i art. 283 k.k. w zb. z art. 157§ 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w ten sposób, iż w celu utrzymania się w posiadaniu pieniędzy w kwocie 1080 zł złożonych do zabranej kasetki użył przemocy wobec A. Ł. chcąc wyszarpać z jej rąk tę kasetkę, czym spowodował
u niej ustalone obrażenia i wymierzenie mu za ten czyn kary 6 miesięcy pozbawienia wolności. Ewentualnie:

B) czyn oskarżonego stanowi tzw. przypadek mniejszej wagi kwalifikowany z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 280 § 1 k.k. i art. 283 k.k. w zb. z art. 157 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. i wymierzenie mu za tak kwalifikowany czyn kary 6 miesięcy pozbawienia wolności.

Ewentualnie:

2. uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Legionowie

3. nie obciążanie oskarżonego M. M. zapłatą kosztów sądowych na rzecz Skarbu Państwa, na wypadek nieuwzględnienia apelacji,

4. zasądzenie na rzecz obrońcy wynagrodzenia za obronę z urzędu w instancji odwoławczej gdyż nie zostały one opłacone.

Sąd Okręgowy, zważył co następuje:

Obie wniesione apelacje nie są zasadne a zawarte w nich wnioski okazały się niesłuszne.

Sąd Okręgowy dopuścił i przeprowadził na rozprawie odwoławczej dowód z zapisu monitoringu znajdującego się na płycie CD z karty z 50 akt sprawy i stwierdza, że zapis zdarzenia odpowiada sporządzonemu protokołowi z jego odtworzenia, na którym oparł się sąd I instancji dokonując ustalań faktycznych w tej sprawie. Zapis monitoringu, na którym zarejestrowano przebieg zdarzenia z dnia 26 grudnia 2015 r. na stacji (...) w W. nie potwierdza zarzutów wskazanych przez obrońcę w apelacji. Przede wszystkim nie pozwala na zmianę kwalifikacji prawnej czynu oskarżonego z rozboju na kradzież rozbójniczą z art. 281 k.k. Ten przepis ma zastosowanie w sytuacji gdy sprawca stosuje przemoc wobec osoby w celu utrzymania się w posiadaniu zabranego mienia. Tymczasem nie budzi w tej sprawie żadnych wątpliwości to, że oskarżony nie zabrał szuflady z pieniędzmi, co wynika przecież nie tylko z zeznań pokrzywdzonej A. Ł. i świadka R. M. ale także z wyjaśnień oskarżonego złożonych nie tylko na etapie postępowania sądowego ale także w postępowaniu przygotowawczym. Takie stanowisko konsekwentnie podtrzymywał oskarżony, więc już z tego powodu zmiana kwalifikacji nie znajduje uzasadnienia w realiach tej sprawy. Oskarżony otworzył ręką szufladę nie pokonując żadnych zabezpieczeń przed kradzieżą znajdujących się tam pieniędzy, co wyklucza włamanie. Wszelkie wątpliwości eliminuje dowód w postaci odtworzenia zapisu monitoringu. Z nagrania bezsprzecznie wynika, że oskarżony nie zdołał zabrać szuflady z pieniędzmi, która w wyniku szarpania się z pokrzywdzoną A. Ł. upadła na podłogę po jej stronie lady. Nie można także podzielić zarzutów obrońcy, aby czyn oskarżonego zamiast przestępstwa rozboju wyczerpywał jedynie znamiona przestępstwa usiłowania popełnienia przestępstwa kradzieży. Zapis monitoringu odtworzony przez sąd odwoławczy wskazuje jednoznacznie, że oskarżony po położeniu się na ladę sprzedażową jedną ręką usiłował wyciągnąć szufladę
z pieniędzmi natomiast drugą chwycił A. Ł. za rękę, szarpał ją i odpychał gdy próbowała powstrzymać go przed zaborem pieniędzy. Zapis monitoringu nie przedstawia sytuacji, aby oskarżony uderzał rękami pokrzywdzonej o blat lady gdyż leżąc na ladzie częściowo zasłaniał sobą pokrzywdzoną oraz widok na szufladę
z pieniędzmi pochodzącymi z utargu stacji paliw. Jednak o tej sytuacji zeznała pokrzywdzona A. Ł. w postępowaniu przygotowawczym i potwierdziła swoje zeznania będąc przesłuchaną przed sądem. Ponadto za wiarygodnością zeznań świadka przemawia dodatkowo opinia biegłego oraz karta leczenia z pogotowia ratunkowego. Bezpośrednio po zdarzeniu lekarz stwierdził obrażenia rąk A. Ł.. Natomiast biegły z zakresu medycyny sądowej ocenił, że obrażenia w postaci stłuczenia mogły powstać na skutek działania oskarżonego. Tak więc, nie ulega wątpliwości w świetle ujawnionych dowodów, że oskarżony stosował przemoc wobec A. Ł. w celu zawładnięcia. mieniem w postaci pieniędzy znajdujących się w szufladzie lady w hali sprzedażowej stacji paliw (...). Stosowanie przemoc skierowanej na osobę w celu pozbawienia jej woli i możliwości obrony przed zaborem mienia spełnia właśnie przesłanki rozboju a nie kradzieży.

Również nie zasługują na uwzględnienie zarzuty obrońcy naruszenia przez sąd
I instancji prawa materialnego w postaci wypadku mniejszej wagi z art. 283 k.k. Zgodnie z utrwalaną linią orzecznictwa „o uznaniu konkretnego czynu zabronionego za wypadek mniejszej wagi decyduje całościowa ocena jego społecznej szkodliwości, jako zmniejszonej do stopnia uzasadniającego wymierzenie kary według skali zagrożenia ustawowego przewidzianego w przepisie wyodrębniającym wypadek mniejszej wagi, w kategorii przestępstw określonego typu. Na ocenie tej ważą przesłanki dotyczące zarówno przedmiotowej, jak i podmiotowej strony czynu. Koncepcja przedmiotowo-podmiotowa, jako kryterium wyodrębnienia wypadku mniejszej wagi, znajduje jeszcze silniejsze potwierdzenie i doprecyzowanie w uregulowaniach zawartych w Kodeksie karnym, z uwagi na enumeratywne wymienienie w art. 115 § 2 KK kryteriów pozwalających ustalić stopień społecznej szkodliwości czynu.” (postanowienie Sądu Najwyższego - Izba Karna
z dnia 7 czerwca 2017 r. III KK 118/17) Tymczasem przebieg zdarzenia i zachowanie oskarżonego nie uzasadnia zastosowania kwalifikacji wypadku mniejszej wagi. Zachowanie oskarżonego unaocznia zapis monitoringu. Na podstanie tego zapisu zauważalna jest determinacja oskarżonego, który pomimo zdecydowanego oporu pokrzywdzonej nie puścił trzymanej w ręku szuflady. Nie zrobił tego nawet wtedy, gdy do zdarzenia włączył się świadek R. M. i próbował go odciągnąć od lady. Dopiero gdy okazało się, że oskarżony nie jest w stanie z powodu zdecydowanego oporu pokrzywdzonej zabrać pieniędzy wyrwał się świadkowi i uciekł ze stacji (...). Gdyby nie przypadkowi klienci stacji oskarżony zdołałby uciec
z miejsca przestępstwa. Późniejsze zachowanie oskarżonego jest wynikiem skruchy ale do niej doszło już w sytuacji gdy został załapany i ujęty w wyniku zatrzymania obywatelskiego. Więc w sytuacji, gdy nie miał już szansy na ucieczkę wobec zdecydowanej większości osób, które zdeterminowane były go zatrzymać. Ponadto zmianę kwalifikacji na wypadek mniejszej wagi wyklucza zaplanowanie tego przestępstwa przez oskarżonego. Oskarżony na tyłach stacji oczekiwał kilka godzin spożywając alkohol, jak należy wywnioskować na dogodny moment czyli wtedy gdy w hali sprzedażowej stacji paliw będzie znajdowała się tylko jedna kasjerka. Z tych powodów zarzuty apelacji obrońcy nie są zasadnie. Sąd odwoławczy nie znalazł także podstaw do uwzględniania apelacji oskarżonego. Wymiar kary orzeczonej przez sąd
I instancji został zgodnie z art. 53 § 1 i 2 k.k. dostosowany do zawinienia. Uwzględnia natężenie złej woli, determinację w działaniu, popełnienie czynu w stanie nietrzeźwości i uprzednią karalność oskarżonego. Należy wskazać, że sąd I instancji uwzględnił fakt spowodowania stosunkowo nieznacznych obrażeń ciała pokrzywdzonej oraz wyrażenia skruchy przez oskarżonego. Oskarżony był uprzednio karany, co świadczy o tym, że nie przestrzega porządku prawnego. Obecnie karta karna wskazuje na 6 wyroków, głównie za przestępstwa przeciwko mieniu. Tak więc, oskarżony nie zmienił sposobu życia i nadal popada w konflikty z prawem. Należy wskazać, że M. M. została wymierzona kara
w dolnych granicach zagrożenia przewidzianego w art. 280 § 1 k.k. Tak więc, wymierzonej kary nie można uznać za rażąco niewspółmiernie sumową w rozumieniu art. 438 pkt 4 k.p.k. Z tych powodów sąd odwoławczy zaskarżony wyrok utrzymał
w mocy. Rozstrzygnięcie o kosztach postępowania znajduje swoje uzasadnienie
w treści art. 624 § 1 k.p.k. zaś o kosztach obrony z urzędu w § 17 ust. 2 pkt 4 oraz
§ 20 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu.

SSR(del) Justyna Dołhy SSO Sebastian Mazurkiewicz SSO Ludmiła Tułaczko