Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego Warszawa-Praga w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VI Wydział Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący: SSR del. Izabela Kościarz - Depta

protokolant: p.o. protokolant sądowy Zuzanna Poźniak

przy udziale prokuratora Józefa Gacka

po rozpoznaniu dnia 20 marca 2019 r.

sprawy Ł. B., syna Z. i M., ur. (...) w L.

oskarżonego z art. 180a kk

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Legionowie

z dnia 17 października 2018 r. sygn. akt II K 275/18

utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok; zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 400 zł tytułem opłaty za II instancję oraz obciąża go pozostałymi kosztami sądowymi w postępowaniu odwoławczym.

Sygn. akt VI Ka 1581/18

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy w Legionowie wyrokiem z dnia 17 października 2018r. (sygn. akt II K 275/18) uznał oskarżonego Ł. B. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu tj. popełnienia przestępstwa określonego w art.180a k.k. i wymierzył mu karę 200 stawek dziennych grzywny, oznaczając wysokość jednej stawki na kwotę 20 złotych.

Na podstawie art. 42 § 1a pkt 1 k.k. orzekł wobec oskarżonego zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 1 roku oraz obciążył go kosztami sądowymi.

Powyższy wyrok został zaskarżony przez obrońcę Ł. B. w całości na korzyść oskarżonego. Obrońca oskarżonego zarzucił wyrokowi:

1.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia i mogący mieć wpływ na jego treść, a polegający na dowolnej tj. sprzecznej z zasadami logicznego rozumowania ocenie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego w tym w szczególności dokumentów z akt postępowania prowadzonego przez Starostę (...) treści zeznań świadka, wyjaśnień oskarżonego i w konsekwencji uznanie, że oskarżony dopuścił się popełnienia zarzucanego mu czynu, podczas gdy prawidłowa ocena tegoż materiału winna prowadzić do wniosków przeciwnych;

2.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia i mogący mieć wpływ na jego treść, a polegający na dowolnej tj. sprzecznej z zasadami logicznego rozumowania ocenie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego w tym w szczególności wyjaśnień oskarżonego, treści dokumentu w postaci informacji o wpisach w ewidencji kierowców naruszających przepisy ruchu drogowego i w konsekwencji uznanie, że oskarżony kierując w dniu 15 stycznia 2018 roku samochodem marki H. (...) działał co najmniej z zamiarem ewentualnym popełnienia czynu zabronionego wyczerpującego znamiona czynu z art. 180a k.k. tj. przewidywał możliwość wydania wobec niego ostatecznej decyzji o cofnięciu uprawnień do kierowania pojazdami kat. B wobec przekroczenia 24 punktów za naruszenie przepisów w ruchu drogowego podczas gdy prawidłowa ocena tegoż materiału powinna prowadzić do wniosków przeciwnych.

W konkluzji obrońca oskarżonego Ł. B. wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu lub uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpatrzenia sądowi I instancji.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja obrońcy oskarżonego Ł. B. nie zasługiwała na uwzględnienie, w związku z powyższym Sąd Odwoławczy utrzymał w mocy zaskarżony wyrok.

W ocenie Sądu Okręgowego, Sąd Rejonowy w Legionowie w sposób prawidłowy i wyczerpujący rozważył wszystkie okoliczności i dowody ujawnione w toku rozprawy, dokonując następnie na ich podstawie prawidłowych ustaleń faktycznych i należycie wykazał winę oskarżonego. Sąd I Instancji prawidłowo przeprowadził postępowanie dowodowe i dokonał na jego podstawie prawidłowej subsumcji. Ocena oraz analiza materiału dowodowego dokonane przez Sąd są dokładne, nie wykazują błędów logicznych i nie wykraczają poza ramy swobodnej oceny dowodów. Uzasadnienie zaskarżonego wyroku zawiera dokładną analizę zebranych dowodów. Sąd Rejonowy przedstawił, które dowody uznał za wiarygodne, a którym odmówił wiary i swoje stanowisko uzasadnił. W trakcie kontroli instancyjnej nie ujawniono też istnienia bezwzględnych przyczyn odwoławczych wskazanych w art. 439 § 1 k.p.k.

Analiza materiału dowodowego pozwala bez wątpliwości stwierdzić, iż zachowanie Ł. B. wypełniło znamiona zarzucanego mu czynu, wyczerpującego dyspozycję art. 180a k.k. i nie zachodziły żadne okoliczności wyłączające w tej sytuacji odpowiedzialność karną, przedstawione zaś w uzasadnieniu rozumowanie oraz wyciągnięte wnioski potwierdzają trafność rozstrzygnięć, co do wymiaru kary i orzeczonych środków karnych.

Wbrew twierdzeniom skarżącego analiza całokształtu materiału dowodowego ujawnionego w toku rozprawy głównej pozwala na jednoznaczne stwierdzenie, że Sąd Rejonowy prawidłowo ocenił dowody, w szczególności z dokumentów i zeznania świadków.

Również Sąd Rejonowy, wbrew stanowisku skarżącego, nie dopuścił się błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który w konsekwencji zdaniem obrony sprowadza się do dowolnej, sprzecznej z zasadami logicznego rozumowania oceny materiału dowodowego

Sąd Rejonowy słusznie nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonego Ł. B., w części odnoszącej się do świadomości prowadzonego wobec niego postępowania administracyjnego o cofnięciu uprawnień, a atrybutem tym obdarzając zeznania świadka A. J. i prawidłowo oceniając dowody z dokumentów. Nie ma racji obrońca oskarżonego, iż decyzja Starosty (...) o cofnięciu uprawnień do kierowania pojazdami kategorii B na dzień 15 stycznia 2018 roku nie była ostateczna, albowiem nie została skutecznie doręczona oskarżonemu.

Z analizy materiału dowodowego zgromadzonego w aktach przedmiotowej sprawy wynika w sposób niebudzący wątpliwości, iż decyzja o cofnięciu uprawnień do kierowania pojazdami została doręczona oskarżonemu na podany przez niego adres dla doręczeń.

Zgodnie z art. 18 ust. 1 Ustawy z dnia 5 stycznia 2011 roku o kierujących pojazdami, osoba posiadająca prawo jazdy lub pozwolenie na kierowanie tramwajem jest obowiązana zawiadomić starostę o utracie tego dokumentu, jego zniszczeniu w stopniu powodującym nieczytelność, a także o zmianie stanu faktycznego wymagającego zmiany danych w nim zawartych, w terminie 30 dni od dnia zaistnienia tego zdarzenia.

Z przepisu tego w sposób jednoznaczny wynika, iż to na oskarżonym ciążył obowiązek poinformowania organu (w tym przypadku Starosty Powiatowego w L.) o zmianie miejsca zamieszkania. Oskarżony nie uczynił tego, w związku z tym adres, którym dysponował organ, słusznie został uznany za prawidłowy i pod który należało dokonywać doręczeń. To na osobie posiadającej prawo jazdy ciąży obowiązek informowania o zmianie danych zawartych w nim. Oskarżony zdawał sobie sprawę, jakim adresem dysponowało Starostwo i wiedział kto pod tym adresem zamieszkuje. Jeśli nie chciał, żeby korespondencja była odbierana przez jego babcię, to powinien w odpowiedni sposób zapobiec tej sytuacji. W związku z tym decyzja o zatrzymaniu prawa jazdy, jak również decyzja o cofnięciu uprawnień, zostały skutecznie doręczone oskarżonemu na adres, który podał jako obowiązujący do korespondencji i miała moc obowiązującą.

Przedmiotem procedury wynikającej z art. 18 ustawy z 2011 r. o kierujących pojazdami jest wyłącznie zmiana zapisów w dokumencie prawa jazdy, dotyczących okoliczności faktycznych w nim ujętych, zaś konsekwencją jest wytworzenie oraz wydanie osobie uprawnionej do kierowania pojazdami nowego dokumentu prawa jazdy z uaktualnionymi danymi objętymi zmianą. Powyższa regulacja ma na celu zapewnienie aktualności danych ujętych w dokumencie prawa jazdy tak, aby brak było jakichkolwiek wątpliwości co do tego, czy dana osoba posiada uprawnienie do kierowania pojazdem danej kategorii (np. w przypadku zmiany nazwiska), bądź aby w razie konieczności istniała możliwość określenia na podstawie tego dokumentu aktualnych danych takiej osoby. (Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 6 lipca 2018r. III SA/Kr 380/18)

Mając na uwadze powyższe stanowisko, które Sąd Odwoławczy w pełni podziela, należy stwierdzić z całą stanowczością, iż to na oskarżonym ciążył obowiązek poinformowania odpowiedniego Starostwa o zmianie miejsca zamieszkania i adresu do korespondencji, tak aby skutecznie zabezpieczyć się przed odbiorem wysyłanych pism przez osoby nieuprawnione. Z uwagi na niedopełnienie tego obowiązku, adres wskazany w dotychczasowej dokumentacji słusznie uznano za właściwy. Ponadto należy podkreślić, iż oskarżony cały czas podaje ten sam adres, jako ten właściwy do odbioru korespondencji, również w toku niniejszego postępowania, co świadczy o tym, że nie zmienił tych danych, a jego wyjaśnienia, że zmienił miejsce zamieszkania akurat w okresie, kiedy przychodziła korespondencja ze starostwa stanowią przyjętą linię obrony mającą na celu doprowadzić do uniknięcia przez niego odpowiedzialności karnej. W związku z powyższym nie sposób się zgodzić z argumentacją obrońcy, zaprezentowaną w apelacji. Nie budzi wątpliwości, iż na mocy decyzji Starosty Powiatowego w L. oskarżonemu cofnięto uprawnienia do kierowania pojazdami silnikowymi wg kat. B prawa jazdy. Nadto, Ł. B. nie spełnił ustawowych wymogów, umożliwiających przywrócenie mu powyższych uprawnień. Na marginesie należy wskazać, że jeżeli oskarżony uważa, że decyzja Starosty nie stała się ostateczna z uwagi na nieprawidłowe doręczenie, winien skorzystać ze środków prawnych przewidzianych w kodeksie postępowania administracyjnego, zmierzających do wzruszenia tej decyzji, a w aktach sprawy brak jest informacji, by takie działania zostały przez oskarżonego podjęte.

Przepis art. 180a k.k. stanowi o decyzji właściwego organu o cofnięciu zezwolenia na prowadzenie pojazdów mechanicznych. Uprawnienia do kierowania pojazdami silnikowymi cofa starosta. Podstawa cofnięcia uprawnienia nie ma znaczenia. Ważne jest, aby w chwili prowadzenia pojazdu mechanicznego przez sprawcę decyzja o cofnięciu uprawnień była wykonalna. Tylko taką decyzję sprawca musi bowiem respektować. Przestępstwo wyczerpujące znamiona z art. 180a k.k. ma charakter umyślny i może być popełnione zarówno w zamiarze bezpośrednim, jak i ewentualnym. Sprawca musi obejmować swoją świadomością również to, że decyzja o cofnięciu uprawnień jest prawomocna (tak Konarska-Wrzosek Violetta (red.), Kodeks karny. Komentarz, wyd. II).

Nie ma również racji obrońca oskarżonego zarzucając wyrokowi błąd w ustaleniach faktycznych polegający na uznaniu, że oskarżony kierując w dniu 15 stycznia 2018 roku samochodem marki H. (...) działał co najmniej z zamiarem ewentualnym popełnienia czynu zabronionego wyczerpującego znamiona czynu z art. 180a k.k. tj. przewidywał możliwość wydania wobec niego ostatecznej decyzji o cofnięciu uprawnień do kierowania pojazdami kat. B wobec przekroczenia 24 punktów za naruszenie przepisów w ruchu drogowym.

Sąd Okręgowy podziela stanowisko Sądu Rejonowego, iż to na osobie oskarżonego ciążył obowiązek zainteresowania się, ile ma punktów karnych i czy nie doszło do ich przekroczenia. Oskarżony swoją postawą wykazał lekceważący stosunek do obowiązujących przepisów oraz kompletny brak zainteresowania obowiązkami, które ciążą na nim jako na kierowcy pojazdami. Osoba uczestnicząca jako kierowca w ruchu drogowym ma obowiązek zainteresowania się, jakie przepisy obowiązują, bezwzględnie ich przestrzegać, a w przypadku naruszenia któregokolwiek z przepisów czuwać nad tym, czy z uwagi na ilość otrzymanych mandatów nie zostały przekroczone punkty karne.

Z uwagi na powyższe Sąd Okręgowy uznał, że nie ma racji obrońca oskarżonego Ł. B., twierdząc, że Sąd Rejonowy przypisując winę oskarżonemu, dokonał naruszenia art. 7 k.p.k. poprzez dowolną ocenę zgromadzonych w postępowaniu dowodów, gdyż ustalenia stanu faktycznego dokonane przez Sąd I instancji były zgodne zarówno ze zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym, jak również z zasadami prawidłowego rozumowania oraz wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego i pozwalają na przypisanie oskarżonemu zarzucanego mu czynu.

Zgromadzone w sprawie dowody, które w sposób prawidłowy i przy zachowaniu norm określonych w art. 7 k.p.k. ocenił Sąd I instancji, w sposób jednoznaczny wskazują, iż oskarżony Ł. B. dopuścił się popełnienia przypisanego mu w wyroku czynu.

Z powyższych względów orzeczono jak w wyroku.