Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego Warszawa-Praga w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 czerwca 2019 r.

Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący:	SSO Marcin Graczyk
Protokolant:	Nikola Kaczorowska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 17 czerwca 2019 r. w Warszawie

sprawy A. S.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W.

o wypłatę emerytury i przeliczenie emerytury

na skutek odwołania A. S.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych(...) Oddział w W.

z dnia 10 grudnia 2018 roku, znak (...) oraz z dnia 18 maja 1993 roku znak (...)- (...) (...)

1.  odrzuca odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych(...)Oddział w W. z dnia 18 maja 1993 roku znak (...)- (...)-8/01,

2.  oddala odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...)Oddział w W. z dnia 10 grudnia 2018 roku, znak (...).

UZASADNIENIE

W dniu 16 stycznia 2019 r. (data prezentaty) A. S. złożył w tutejszym Sądzie Okręgowym pismo zatytułowane (...) w którym zwrócił się z prośbą o zastopowanie praktyki niewłaściwego stosowania prawa dotyczącego emerytury. W wyjaśnieniu ww. pisma odwołujący wyjaśnił, że nabył prawo do emerytury wojskowej w wysokości 703 zł miesięcznie oraz cywilnej w wymiarze niższym, zaś zsumowana emerytura wynosi 1.300 zł. Odwołujący nawiązał do własnych doświadczeń życiowych, wskazując, że przez ponad 40 lat pracował jako pilot wojskowy i cywilny oraz przedstawił stanowisko odnośnie praktyk dotyczących systemu emerytalnego, a ponadto wniósł o wypłatę cywilnej emerytury z odsetkami przysługującymi za zwłokę od dni a wstrzymania wypłaty (pozew z 15.01.2019 r. k. 5 a.s.).

W odpowiedzi na wezwanie do usunięcia braków formalnych z dnia 22 lutego 2019 r. (data prezentaty) A. S. sprecyzował, że odwołuje się od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z dnia 10 grudnia 2018 r. Odwołujący zarzucił skarżonej decyzji ograniczenie jego prawa do otrzymania świadczenia emerytalnego w należnym wymiarze mimo posiadania udokumentowanych okresów składkowych oraz przepracowania ponad czterdziestu lat w państwowych jednostkach budżetowych oraz ograniczenie świadczeń przynależnych mu w związku z wykonywaniem pracy w warunkach uciążliwości, za którą nie otrzymał rekompensaty i której wymiar został wyliczony na jego niekorzyść. Ponadto zarzucił decyzji wadliwość w postaci nie zaliczenia mu w okres zatrudnienia wykonywania lotów w warunkach szkodliwych, niekorzystne wyliczenie świadczenia emerytalnego w postaci zastosowania nieuzasadnionego przelicznika za rok służby/pracy. Zaznaczył przy tym, że otrzymał niewielką emeryturę za okres służby wojskowej na stanowisku instruktora pilota w Wyższej Oficerskiej Szkole Lotniczej w D., natomiast z tytułu pracy pilota i instruktora pilota przez okres 23,5 roku w (...) otrzymał kwotą niższą, wynoszącą 600 zł, choć stanowiła jego wypracowaną własność. Odwołujący zwrócił również uwagę, że służba w zawodzie pilota ze względu na szkodliwe warunki dla zdrowia oraz wielkie ryzyko utraty życia określana wysługą lat do emerytury różni się od wymogu w innych zawodach, a ciągła codzienna służba wykonywana przez niego 38,5 roku należy do rzadkości. W ocenie odwołującego ustawodawca dopuścił się wobec niego dyskryminacji stosując niekorzystny współczynnik do przemnożenia lat pracy (odpowiedź na wezwanie do usunięcia braków formalnych k. 17 a.s.).

Ostatecznie, po kolejnym zobowiązaniu przez Sąd do sprecyzowania stanowiska,
w piśmie procesowym z dnia 18 marca 2019 r. A. S. wskazał, że pozew
z dnia 17 stycznia 2018 r. stanowi odwołanie od decyzji z dnia 10 grudnia 2018 r.
znak: (...). Odwołujący wskazał, że zaskarża tą decyzję w zakresie zawieszenia wypłaty ustalonego świadczenia emerytalnego oraz w części dotyczącej ustalenia podstawy i wysokości emerytury poprzez błędne niezakwalifikowanie wykonywanej przez niego pracy jako pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. Ponadto odwołujący zaskarżył wcześniejszą decyzję ZUS z dnia 18 maja 1993 r. znak: EW90- (...)-8/01 w zakresie niekorzystnego wyliczenia stażu pracy, wskazując, że treść decyzji jest sprzeczna z danymi zawartymi w wydruku z (...) w. 4.75 z dnia 16 czerwca 1993 r., które potwierdzają osiągnięcie przez niego wysługi emerytalnej w wymiarze 42 lat. Odwołujący zawnioskował o uzasadnienie sposobu wyliczenia okresu zatrudnienia w decyzji z 18 maja 1993 r., wypłaty całości świadczenia wstrzymanego w dniu 1 września 1993 r., zsumowania okresów zatrudnienia wojskowego i cywilnego tj. wliczenia do wypłacanego mu świadczenia emerytalnego stażu pracy w (...) oraz przywrócenie wypłaty przyznanego mu prawomocnie świadczenia emerytalnego wstrzymanego w okresie ochronnym, tj. 19 miesięcy przed osiągnięciem przez niego 40 letniego stażu pracy. Ponadto odwołujący wskazał, że domaga się wyjaśnień co do tego na jakiej podstawie nie uwzględniono w dotychczas przyznawanym mu świadczeniu emerytalnym wymiaru określonego przez ZUS w decyzji z 15 kwietnia 1992 r. w wysokości czterdziestu dziewięciu lat okresów składkowych, podstawy niekorzystnej weryfikacji przez ZUS przyznawanego mu świadczenia oraz utrzymania tej wysokości mimo osiągnięcia obecnego wieku, a także zweryfikowanie zasadności przeliczania każdego roku pracy w (...) przy pomnożeniu go przez współczynnik 0,67 (pismo procesowe z dnia
18 marca 2019 r. k. 23-24 a.s.).

W odpowiedzi na odwołanie z dnia 25 kwietnia 2019 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych(...) Oddział w W. wniósł o jego oddalenie na podstawie
art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. W uzasadnieniu odwołania organ rentowy wyjaśnił, że A. S. złożył w dniu 23 listopada 2018 r. wniosek o przyznanie i wypłatę emerytury, która została wstrzymana decyzją z dnia 18 maja 1993 r. Zaskarżoną decyzją z 10 grudnia 2018 r. Zakład przeliczył od dnia 1 listopada 2018 r. emeryturę i ustalił wysokość ww. świadczenia na kwotę 2.747,65 zł plus dodatek pielęgnacyjny w kwocie 215,84 zł. Do stażu pracy uwzględniono 38 lat i 5 miesięcy, w tym okresy służby wojskowej oraz pracy w (...). Z uwagi na fakt, że odwołujący pobiera emeryturę z Wojskowego Biura Emerytalnego wypłata emerytury została zawieszona. Odnosząc się do podniesionych przez odwołującego zarzutów dotyczących decyzji z dnia 18 maja 1993 r. organ rentowy wyjaśnił, że decyzją z dnia 15 kwietnia 1992 r. zostało przyznane odwołującemu prawo do emerytury wcześniejszej od ustania zatrudnienia. Do nabycia tego świadczenia był wymagany staż pracy w wysokości 40 lat, a ustalony w decyzji staż pracy odwołującego wynosił 49 lat i 10 miesięcy. Po ponownej analizie akt stwierdzono, że staż pracy został błędnie obliczony i prawidłowa wysokość wynosi 38 lat i 5 miesięcy, wobec czego skarżoną przez odwołującego decyzją z 18 maja 1993 r. odmówiono mu prawa do emerytury wcześniejsze i wstrzymano dalszą wypłatę świadczenia od 1 czerwca 1993 r. Jednocześnie organ rentowy wystąpił do (...) z wnioskiem o uruchomienie emerytury wojskowej, które to świadczenie było mniej korzystne. Następnie, po rozpoznaniu wniosku odwołującego o emeryturę z dnia 22 września 1993 r., organ rentowy decyzją z dnia 15 października 1993 r. przyznał mu prawo do emerytury od 1 września 1993 r. z tytułu pracy w szczególnych warunkach i podjął jego wypłatę jako świadczenia korzystniejszego od świadczenia z (...). W dniu 17 maja 1994 r. do ZUS wpłynęło pismo z (...) o przyznaniu odwołującemu prawa do emerytury wojskowej od 1 marca 1994 r., która była świadczeniem korzystniejszym, wobec czego organ rentowy zawiesił wypłatę emerytury od 1 lipca 1994 r. W trakcie pobierania emerytury wojskowej odwołujący dwukrotnie występował z wnioskami o przeliczenie emerytury, tj. w dniach 12 grudnia 2008 r. oraz 23 listopada 2018 r. – załatwionych odpowiednio decyzjami z dnia 10 marca 2008 r. oraz z 10 grudnia 2018 r. W obu przypadkach wypłata świadczenia była zawieszana z uwagi na zbieg prawa do więcej niż jednego świadczeń. W tych okolicznościach organ rentowy powołując się na art. 95 ust. 1 i 2 ustawy o emeryturach i rentach z FUS zaskarżoną decyzją zawiesił odwołującemu wypłatę emerytury (odpowiedź na odwołanie k. 35-37 a.s.).

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 24 lutym 1992 r. odwołujący A. S., urodzony w dniu (...)
1935 r., złożył w Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych(...) Oddział w W. wniosek o emeryturę. Po rozpoznaniu wniosku ZUS (...) Oddział w W. wydał w dniu 15 kwietnia 1992 r. decyzję znak: (...)- (...) (...) na podstawie której przyznał odwołującemu prawo do wcześniejszej emerytury od 1 marca 1992 r., tj. ustania zatrudnienia. Ustalony w decyzji staż pracy odwołującego wynosił 49 lat i 10 miesięcy. Jednocześnie organ rentowy zawiesił wypłatę świadczenia z powodu pobierania przez odwołującego emerytury wojskowej i wskazał, że rozliczenie nastąpi po nadesłaniu przez (...) (decyzja ZUS z 15.04.1992 r. k. 26-27 a.s.).

Następnie decyzją z dnia 18 maja 1993 r. znak: (...)- (...)-8/01 Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. odmówił odwołującemu prawa do emerytury. W uzasadnieniu ww. decyzji wskazano, że w wyniku przeprowadzonej kontroli akt staż pracy odwołującego został zweryfikowany i od 1 czerwca 1993 r. wynosi 38 lat i 5 miesięcy w okresie od 28 września 1953 r. do 8 lipca 1968 r. i od 10 lipca 1968 r. do 29 lutego 1992 r. Wobec braku 40 lat pracy wymaganych art. 1 ust. 2 ustawy z dnia 28 grudnia 1989 r. organ rentowy wstrzymał wypłatę świadczenia od 1 czerwca 1993 r. i jednocześnie anulował decyzję z dnia 15 kwietnia 1992 r. jako mylnie wydaną. Odwołujący został pouczony o możliwości, sposobie i terminie wniesienia odwołania do Sądu Wojewódzkiego – Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Warszawie. Powyższa decyzja nie została przez odwołującego zaskarżona (decyzja ZUS z 18.05.1993 r. k. 30-31 a.s. oraz k. 7 a.r.;
wydruk z M. (...) z 16.06.1993 r. k. 29 a.s.). Jednocześnie organ rentowy w dniu 18 maja 1993 r. skierował do Wojskowego Biura Emerytalnego w W. pismo z informacją o wstrzymaniu wypłaty emerytury odwołującego oraz prośbą o uruchomienie od 1 czerwca 1993 r. wypłaty emerytury wojskowej (pismo ZUS do (...) z 18.05.1993 r. k. 11 a.s.).

W dniu 22 września 1993 r. odwołujący złożył w ZUS wniosek i przedłożył orzeczenie wojskowej komisji lotniczo-lekarskiej z dnia 21 września 1993 r. o niezdolności do pracy w lotnictwie, wobec czego organ rentowy decyzją z dnia 15 października 1993 r. przyznał odwołującemu się prawo do emerytury od 1 września 1993 r. z tytułu pracy w szczególnych warunkach i podjął jego wypłatę jako świadczenia korzystniejszego od świadczenia z (...). Wojskowe Biuro Emerytalne przyznało odwołującemu prawo do emerytury wojskowej od 1 marca 1994 r. W związku z powyższym organ rentowy zawiesił wypłatę emerytury od 1 lipca 1994 roku. Od 1 marca 1994 r. odwołujący pobiera emeryturę wojskową z (...) (odpowiedź na odwołanie k. 35-37 a.s.).

Odwołujący ubiegał się o przeliczenie emerytury z systemu ubezpieczeń społecznych
w grudniu 2008 r. Decyzją z dnia 10 marca 2009 r. ZUS (...)Oddział w W. ustalił nową wysokość świadczenia od 1 grudnia 2008 r. jednocześnie zawieszając wypłatę świadczenia z powodu pobierania emerytury wojskowej (wniosek o emeryturę k. 1 i nast. a.r., decyzja ZUS z 10.03.2009 r. k. 15-17 a.r.).

W dniu 23 listopada 2018 r. (data prezentaty w ZUS) odwołujący wystąpił do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych w O. z wnioskiem o przyznanie i wypłatę emerytury,
którą wstrzymano z dnia 18 maja 1993 r. znak: EW (...) (...)-8/01. W uzasadnieniu wniosku odwołujący wskazał, że ta decyzja spowodowała przyznanie 50% wypracowanej nisko płatnej emerytury, która po denominacji złotówki w 1995 roku wynosiła netto 700 zł miesięcznie, za okres 15 lat służby w lotnictwie wojskowym. Odwołujący zaznaczył, że 24 lata pracy w lotnictwie cywilnym nie zostały uwzględnione w wymiarze finansowym jego emerytury, wskazując przy tym, że czeka na praworządność 25 lat oraz że po 40 latach nieprzerwanej, wysoko ocenianej służby w zawodzie wielkiego ryzyka i ogromnych wymogów profesjonalnych i zdrowotnych otrzymał 23 złote dziennie na pokrycie kosztów wyżywienia, utrzymania, opłaty i czynszu za mieszkanie i leczenia (wniosek z 23.11.2018 r. – akta rentowe, karta nieoznaczona).

Powyższy wniosek został przekazany do realizacji Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych(...)Oddział w W., który po jego rozpoznaniu wydał w dniu 10 grudnia 2018 r. decyzję znak: (...)na podstawie której przeliczył emeryturę odwołującego od dnia 1 listopada 2018 r. i ustalił jej wysokość w wymiarze 2.747,65 zł (z uwzględnieniem waloryzacji w latach 1996, 2006, 2008 oraz 2016-2018) oraz przyznał dodatek pielęgnacyjny w kwocie 215,84 zł. Jednocześnie organ przesyłając odwołującemu ww. decyzję w piśmie z dnia 7 grudnia 2018 r. wskazał, że brak jest możliwości podjęcia wypłaty świadczenia z powodu zbiegu prawa do więcej niż jednego świadczenia – pobierania przez odwołującego emerytury z Wojskowego Biura Emerytalnego, które jest świadczeniem korzystniejszym (decyzja ZUS z 10.12.2018 r., pismo z 07.12.2018 r. – akta rentowe, karta nieoznaczona).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie zebranych w sprawie dowodów
z dokumentów znajdujących się w aktach sprawy i aktach rentowych, z wymienieniem kart poszczególnych akt. Dowody te nie budziły zastrzeżeń i zostały uznane przez Sąd w całości za wiarygodne. Stan faktyczny był przy tym bezsporny, spór koncentrował się natomiast na interpretacji przepisów ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Spór w niniejszej sprawie dotyczył wyliczenia emerytury odwołującego oraz decyzji Zakładu (...) dotyczącej zawieszenia wypłaty emerytury. Stanowisko odwołującego – oprócz zaskarżenia decyzji z dnia 10 grudnia 2018 r. znak:(...) w zakresie zawieszenia wypłaty przysługującej mu emerytury powszechnej – w dużej mierze skupiło się na zakwestionowaniu wyliczenia powyższego świadczenia dokonanego na mocy decyzji z dnia 18 maja 1993 r. znak: (...)- (...)-8/01. Odwołujący zarzucił organowi rentowemu błędne ustalenie posiadanych przez niego okresów składkowych, w szczególności niezasadne obniżenie wymiaru czasu pracy w lotnictwie cywilnym na rzecz (...), a w konsekwencji nieprawidłowe zawieszenie świadczenia przyznanego mu decyzją wcześniejszą, tj. z dnia 15 kwietnia 1992 r., w której – zdaniem odwołującego – ustalono prawidłowy wymiar okresów składkowych.

Odnosząc się do powyższej kwestii w pierwszej kolejności Sąd Okręgowy zważył,
że odwołanie A. S. w zakresie dotyczącym zaskarżenia decyzji z dnia 18 maja 1993 r. znak: (...)- (...)-8/01 podlegało odrzuceniu. jako wniesione z przekroczeniem ustawowego terminu. Przepis art. 477 ⁹ § 1 i 3 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego w okresie przypadającym na wydanie decyzji z dnia 18 maja 1993 r. (wersja zgodna z Dz. U. z 1964 r. nr 43 poz. 296) przewidywał tożsamą regulację w zakresie ustalania sposobu i terminu wniesienia odwołania od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych jak obecnie. Zgodnie z treścią ww. przepisu, odwołania od decyzji organów rentowych wnosi się na piśmie do organu, który wydał decyzję, lub do protokołu sporządzonego przez ten organ, w terminie miesiąca od doręczenia odpisu decyzji; sąd odrzuci odwołanie wniesione po upływie terminu, chyba że przekroczenie terminu nie jest nadmierne i nastąpiło z przyczyn niezależnych od odwołującego się. W przypadku niniejszej sprawy skarżona decyzja została wydana ponad 25 lat temu, ubezpieczony się od niej nie odwoływał, mimo zawartego w niej pouczenia o sposobie i terminie zaskarżenia (k. 9 a.r.). Decyzja ta jest zatem od dawna prawomocna i na chwilę obecną nie ma możliwości jej wzruszenia. Wprawdzie art. 477 ⁹ § 3 k.p.c. nie określa jaki upływ czasu uzasadnia przyjęcie, że przekroczenie terminu do wniesienia odwołania jest nadmierne, ale nie ulega wątpliwości, iż złożenie go po upływie wielu lat od wydania decyzji musi być uznane za znaczne uchybienie miesięcznemu terminowi z art. 477 ⁹ § 1 k.p.c. (por. wyrok Sądu Apelacyjnego
w K. z dnia 17 października 2013 r., III AUa 1776/13). Już powyższa okoliczność jest wystarczająca do uznania odwołania w omawianym zakresie za podlegające odrzuceniu. Należy również dodać, że odwołujący nie wskazał żadnych okoliczności z których wynikałoby, że do przekroczenia terminu doszło z przyczyn od niego niezależnych. W takim wypadku nawet nieznajomość stanu prawnego i przekonanie ubezpieczonego co do jej nieprawidłowości nie daje podstaw do przyjęcia, że niezachowanie przez niego terminu do wniesienia odwołania nastąpiło z przyczyn od niego niezależnych. Stąd też wszelkie podniesione w tym zakresie zarzuty i żądania odwołującego – w zakresie, w jakim dotyczyły przede wszystkim przyjętego w tej decyzji sposobu obliczenia stażu pracy odwołującego oraz ostatecznie wysokości obliczonej emerytury „cywilnej” - nie mogły przez Sąd zostać merytorycznie rozpoznane.

Z uwagi na powyższe odwołanie A. S., w zakresie w jakim dotyczyło decyzji z dnia 18 maja 1993 r. znak: (...)- (...)-8/01, Sąd Okręgowy odrzucił
na podstawie art. 477 ⁹ § 1 i 3 k.p.c., o czym orzeczono w pkt 1 wyroku.

Odnosząc się natomiast do zaskarżenia przez ubezpieczonego decyzji z dnia 10 grudnia 2018 r. Sąd Okręgowy wskazuje, że nie było podstaw do jej wzruszenia. Na podstawie ww. decyzji organ rentowy na wniosek odwołującego przeliczył przysługującą mu emeryturę przy czym jednocześnie wskazał, że brak jest możliwości podjęcia wypłaty świadczenia z powodu zbiegu prawa do więcej niż jednego świadczenia – pobierania przez odwołującego emerytury z Wojskowego Biura Emerytalnego, które jest świadczeniem korzystniejszym.Zgodnie z art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. Dz. U. z 2018 r. poz. 1270) świadczenia na warunkach i w wysokości określonej w ustawie przysługują ubezpieczonym - w przypadku spełnienia warunków do nabycia prawa do świadczeń pieniężnych z ubezpieczeń emerytalnego i rentowych Funduszu Ubezpieczeń Społecznych oraz członkom rodziny pozostałym po ubezpieczonym albo po osobie uprawnionej do świadczeń pieniężnych z ubezpieczeń emerytalnego i rentowych Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Świadczenia na warunkach i w wysokości określonej w ustawie przysługują również żołnierzom zawodowym oraz funkcjonariuszom Policji, Urzędu Ochrony Państwa, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu, Państwowej Straży Pożarnej i Służby Więziennej, jeżeli nie spełniają oni warunków do nabycia prawa lub utracili prawo do świadczeń określonych w przepisach o zaopatrzeniu emerytalnym tych osób, oraz członkom rodzin pozostałym po tych osobach (ust. 2). W myśl art. 5 ust. 2a okresów, o których mowa w art. 6 ust. 1 pkt 4 i 6, nie uwzględnia się przy ustalaniu prawa do emerytury i renty oraz obliczaniu ich wysokości, jeżeli z ich tytułu ustalono prawo do świadczeń pieniężnych określonych w przepisach o zaopatrzeniu emerytalnym osób, o których mowa w art. 2 ust. 2.

Zgodnie z art. 95 ust. 1 ustawy emerytalnej w razie zbiegu u jednej osoby prawa
do kilku świadczeń przewidzianych w ustawie wypłaca się jedno z tych świadczeń – wyższe lub wybrane przez ubezpieczonego. Przepis ust. 1 stosuje się również, z uwzględnieniem art. 96, w razie zbiegu prawa do emerytury lub renty określonych w ustawie z prawem do świadczeń przewidzianych w przepisach o zaopatrzeniu emerytalnym osób, o których mowa w art. 2 ust. 2, z wyjątkiem przypadku, gdy emerytura wojskowa lub policyjna została obliczona według zasad określonych w art. 15a albo art. 18e ustawy z dnia 10 grudnia 1993 r. o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych oraz ich rodzin lub w art. 15a lub art. 18e ustawy z dnia 18 lutego 1994 r. o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu, Państwowej Straży Pożarnej i Służby Więziennej oraz ich rodzin (ust. 2).

Mając na uwadze powyższe, wątpliwości Sądu Okręgowego nie budzi fakt, że organ rentowy prawidłowo odmówił podjęcia wypłaty odwołującemu świadczenia z ubezpieczeń społecznych z powodu zbiegu prawa do więcej niż jednego świadczenia. Bezspornym jest bowiem, że odwołującemu od 1 marca 1994 r. przysługuje emerytura wojskową z Wojskowego Biura Emerytalnego, która jest świadczeniem korzystniejszym. Zgodnie bowiem z powołanymi przepisami w przypadku osób uprawnionych do emerytury z ubezpieczenia społecznego w zbiegu z prawem do świadczeń przewidzianych w przepisach o zaopatrzeniu emerytalnym m. in. żołnierzy, wypłaca się wyłącznie jedno z tych świadczeń. Prawidłowość powyższego stanowiska potwierdził chociażby Sąd Apelacyjny w Krakowie, który w wyroku z dnia 13 lipca 2016 r. w sprawie o sygn. akt III AUa 1254/15 wskazał wprost, że w razie zbiegu prawa do emerytury lub renty uregulowanych w ustawie o emeryturach i rentach z Fundusz Ubezpieczeń Społecznych z prawem do świadczeń przewidzianych w odrębnych przepisach z zakresu ubezpieczenia społecznego, niezależnie od ich ubezpieczeniowego, czy zaopatrzeniowego charakteru, obowiązuje ogólna zasada wypłaty jednego świadczenia. Z treści art. 95 ust. 1 i ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z FUS wynika nie budząca wątpliwości zasada prawa ubezpieczeniowego, zakładająca prawo do pobierania jednego świadczenia (wyższego lub wybranego przez uprawnionego) w sytuacji tzw. zbiegu u jednej osoby prawa do kilku świadczeń przewidzianych w tej ustawie, jak również w razie zbiegu prawa do emerytury lub renty określonych w ustawie emerytalnej z prawem do świadczeń przewidzianych w przepisach o zaopatrzeniu emerytalnym, między innymi żołnierzy zawodowych. Podobne stanowisko zajął również Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 8 maja 2012 r. (II UK 237/11). O możliwości pobierania w zbiegu dwóch tych świadczeń nie świadczy natomiast treść wyroku Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 8 lipca 2014 r., (III AUa 1542/13), który określa jedynie warunki nabycia zarówno prawa do świadczenia mundurowego oraz świadczenia z ubezpieczenia społecznego. Możliwość nabycia obu rodzajów tych świadczeń nie jest jednak równoznaczna z możliwością ich wspólnej wypłaty.

Po dokonaniu analizy dokumentów znajdujących się w aktach rentowych ubezpieczonego, Sąd Okręgowy nie stwierdził także nieprawidłowości w zakresie wyliczenia przez organ rentowy wysokości przyznanej emerytury. Sąd uznał, że dokumenty te w sposób miarodajny potwierdzają liczbę przebytych przez niego okresów składkowych i nieskładkowych. Brak jest również dowodów przeciwnych pozwalających na podważenie wiarygodności zgromadzonego w niniejszej sprawie materiału dowodowego, na którym oparł się Zakład Ubezpieczeń Społecznych, wydając decyzję o przeliczeniu świadczenia i kontynuacji zawieszenia jego wypłaty. Należy podkreślić, że zgodnie z art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z tego faktu wywodzi skutki prawne. Zgodnie z zasadą kontradyktoryjności ciężar dowodu spoczywa na stronach postępowania cywilnego. To one, a nie sąd, są wyłącznym dysponentem toczącego się postępowania i one wreszcie ponoszą odpowiedzialność z jego wynik (por. wyrok Sądu Najwyższego z 17 grudnia 1996 r., I CKU 45/96). Obowiązująca w procesie cywilnym zasada kontradyktoryjności nie obliguje sądu do bezwzględnego poszukiwania prawdy obiektywnej. Ciężar dostarczenia w postępowaniu sądowym materiału procesowego spoczywa, co do zasady, na stronach (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z 27 maja 2008 r. ACa 175/08). Odwołujący nie przedłożyła nowych dowodów ani nie wskazał nowych okoliczności, które mogłyby skutkować powstaniem po stronie organu rentowego obowiązku podjęcia wypłaty emerytury czy też odmiennego obliczenia wartości tego świadczenia. Sąd miał przy tym na względzie, że choć odwołujący domagał się uwzględnienia jego stażu pracy w (...) jako pracy w warunkach szczególnych, to należy zwrócić uwagę, że kwalifikowanie danego okresu składkowego jako okresu pracy w warunkach szczególnych nie ma znaczenia dla samej wysokości emerytury, lecz może być podstawą do przyznania tzw. emerytury wcześniejszej, przewidzianej w art. 184 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Okres ten został natomiast uwzględniony przez organ rentowy przy ustalaniu prawa i wysokości emerytury powszechnej.

Mając na względzie powyższe Sąd Okręgowy, nie znajdując podstaw do zmiany
decyzji z dnia 10 grudnia 2018 r. znak: (...), oddalił odwołanie A. S.
w zakresie jej zaskarżenia, o czym orzeczono w pkt 2 wyroku na podstawie
art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c.

ZARZĄDZENIE

Odpis wyroku z uzasadnieniem doręczyć (...) się z pouczeniem.

K.S.