Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego Warszawa-Praga w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 maja 2025 r.

Sąd Okręgowy Warszawa – Praga w Warszawie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący Sędzia SO Renata Gąsior

Protokolant st. sekr. sądowy Marta Jachacy

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 19 maja 2025 roku w Warszawie

sprawy T. P.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W.

o prawo do rekompensaty

na skutek odwołania T. P.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. z dnia 15 grudnia 2023 roku znak: (...)

1.  zmienia zaskarżoną decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. z dnia 15 grudnia 2023 roku znak: (...) w ten sposób, że przyznaje odwołującemu się T. P. prawo do rekompensaty z tytułu pracy w warunkach szczególnych od 1 grudnia 2023 r.,

2.  stwierdza, że organ rentowy nie ponosi odpowiedzialności za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji,

3.  zasądza od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. na rzecz T. P. kwotę 360,00 zł (trzysta sześćdziesiąt złotych) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w spełnieniu świadczenia za czas od dnia uprawomocnienia się niniejszego orzeczenia do dnia zapłaty, tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

UZASADNIENIE

W dniu 2 stycznia 2024 r. ubezpieczony T. P. złożył odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. z dnia 15 grudnia 2023 r., znak: (...), którą odmówiono mu prawa do rekompensaty z tytułu pracy w szczególnych warunkach, wnosząc o jej zmianę poprzez prawidłowe zaliczenie w poczet okresu wykonywania pracy w szczególnych warunkach okresu zatrudnienia w firmie (...), zgodnie z załączonymi dokumentami.

W uzasadnieniu odwołania ubezpieczony podniósł, że jego praca w firmie (...) była pracą kierowcy samochodu ciężarowego o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony w przewozach międzynarodowych (odwołanie od decyzji - k. 3-4 a.s.)

W odpowiedzi z dnia 19 stycznia 2024 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. wniósł o oddalenie odwołania na podstawie art. 477 ^{( 14)} § 1 k.p.c. W uzasadnieniu stanowiska organ rentowy wskazał, że nie uwzględnił do pracy w szczególnych warunkach okresu zatrudnienia T. P. w (...) Sp. z o.o. od 01.07.1993 r. do 30.11.2004 r. oraz od 06.12.2004 r. do 31.01.2006 r., gdyż w wymienionych okresach ubezpieczony pracował na stanowisku „kierowca przewozów międzynarodowych", które nie jest zgodne ze stanowiskiem wymienionym w Zarządzeniu nr 9 Ministra Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowalnych z dnia 01.08.1983 r. (odpowiedź na odwołanie – k. 5 – 6 a.s.).

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

T. P., urodzony (...), w okresach od 1 lipca 1993 r. do 30 listopada 2004 r. oraz od 6 grudnia 2004 r. do 31 stycznia 2006 r. był zatrudniony w (...) Sp. z o.o. w W. w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku kierowcy przewozów międzynarodowych. Praca odwołującego na powyższym stanowisku obejmowała kierowanie pojazdem ciężarowym o ciężarze całkowitym powyżej 3,5 ton na trasach międzynarodowych wraz z czynnościami uzupełniającymi, tj. codzienna obsługa techniczna pojazdu i przygotowanie pojazdu przed wyjazdem w trasę, zabezpieczenie towaru załadowanego na kierowany przez odwołującego pojazd, udział w odprawie celnej, dokumentacja przewozowa. Była to praca w warunkach szczególnych w oparciu o wymagania ujęte w Wykazie A, Dziale VIII, pkt 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego oraz wzrostu emerytur i rent inwalidzkich dla pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze ( akta osobowe – k. 27 a.s., świadectwo wykonywania pracy w warunkach szczególnych – k. 16 a.r., zeznania świadka F. P. – k. 43-44 a.s., zeznania świadka J. D. – k. 44-45 a.s., zeznania odwołującego T. P. – k. 46-47 a.s. opinia biegłego z zakresu (...) – k. 53-59 a.s.)

W dniu 29 września 2023 r. T. P. złożył wniosek o emeryturę, załączając świadectwo wykonywania pracy w szczególnych warunkach w okresach od 1 lipca 1993 r. do 30 listopada 2004 r. oraz od 6 grudnia 2004 r. do 31 stycznia 2006 r. w (...) Sp. z o.o. w W. ( k. 1-4 akt emerytalnych).

Decyzją z dnia 23 listopada 2023 r., znak (...) Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. przyznał T. P. emeryturę od 28 października 2023 r., tj., od osiągnięcia wieku emerytalnego ( decyzja z dnia 23 listopada 2023 r. – k. 11akt emerytalnych).

Decyzją z dnia 23 listopada 2023 r., znak (...) Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. odmówił T. P. prawa do rekompensaty z tytułu pracy w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze, wskazując że nie udokumentował co najmniej 15-letniego okresu pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. Organ rentowy wskazał, że do pracy wykonywanej w szczególnych warunkach nie uwzględnił okresu zatrudnienia w (...) Sp. z o.o. od 01.07.1993 r. do 30.11.2004 r. oraz od 06.12.2004 r. do 31.01.2006 r., gdyż wymienione stanowisko pracy „kierowca przewozów międzynarodowych”, nie jest zgodne ze stanowiskiem wymienionym w zarządzeniu resortowym (decyzja z dnia 23 listopada 2023 r. – k. 14 akt emerytalnych).

W dniu 1 grudnia 2023 r. T. P. złożył wniosek o rekompensatę ( k. 15 akt emerytalnych).

Decyzją z dnia 15 grudnia 2023 r., znak (...) Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. odmówił T. P. prawa do rekompensaty z tytułu pracy w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze, wskazując że nie udokumentował co najmniej 15-letniego okresu pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. Organ rentowy wskazał, że do pracy wykonywanej w szczególnych warunkach nie uwzględnił okresu zatrudnienia w (...) Sp. z o.o. od 01.07.1993 r. do 30.11.2004 r. oraz od 06.12.2004 r. do 31.01.2006 r., gdyż wymienione stanowisko pracy „kierowca przewozów międzynarodowych’, nie jest zgodne ze stanowiskiem wymienionym w zarządzeniu resortowym ( decyzja z dnia 23 listopada 2023 r. – k. 14 akt emerytalnych).

Ubezpieczony odwołał się od ww. decyzji, co zainicjowało przedmiotowe postępowanie sądowe (odwołanie od decyzji – k. 3 - 4 a.s.).

Postanowieniem z dnia 8 stycznia 2025 r. Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego z zakresu bezpieczeństwa i higieny pracy celem ustalenia, czy praca wykonywana przez odwołującego T. P. w okresie od 1 lipca 1993 r. do 30 listopada 2004 r. oraz od 6 grudnia 2004 r. do 31 stycznia 2006 r. w (...) Sp. z o.o. w W., na stanowisku kierowcy, wykonywana była w warunkach szczególnych lub w szczególnym charakterze w rozumieniu przepisów ustawy o emeryturach i rentach z FUS, uregulowanych w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983 roku, Nr 8, poz. 43 z późn. zm.) oraz w innych Rozporządzeniach Rady Ministrów dotyczących I Kategorii Zatrudnienia i zarządzeniach właściwych ministrów, ewentualnie w ustawie o emeryturach pomostowych ( postanowienie z dnia 8 stycznia 2025 r. – k. 48 a.s.).

W opinii z dnia 31 stycznia 2025 roku biegły sądowy z zakresu (...), po dokonaniu analizy akt sprawy wraz z zawartą dokumentacją pracowniczą, stwierdził że T. P. w spornym okresie stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał pracę w szczególnych warunkach w oparciu o wymagania ustawy o emeryturach z FUS w wymiarze 12 lat, 6 miesięcy i 11 dni, co z wcześniej uznanym przez ZUS okresem pracy w warunkach szczególnych daje łącznie 18 lat i 4 dni (opinia biegłego z zakresu (...) – k. 53-59 a.s.).

Odwołujący wskazał, że nie zgłasza zastrzeżeń do opinii biegłego ( pismo z 12 lutego 2025 r. – k. 67 a.s.).

Organ rentowy wskazał, że nie wnosi uwag do opinii biegłego Z. C. ( pismo z 21 lutego 2025 r. – k. 73-74 a.s.).

Podstawą do ustalenia stanu faktycznego były zgromadzone w toku sprawy dowody z dokumentów tj. dokumentacja obrazująca przebieg postępowania przed organem rentowym i dokumenty wchodzące w skład akt osobowych oraz dokumenty, które uzupełniły materiał dowodowy w toku postępowania sądowego. Dokumenty te pozwoliły na ustalenie okresów zatrudnienia ubezpieczonego, zajmowanych przez niego w spornym okresie stanowisk służbowych i zakresu czynności. Obiektywny charakter tych dokumentów nie budził wątpliwości Sądu, co do ich wiarygodności, dlatego Sąd oparł się na nich czyniąc ustalenia w zakresie faktów sprawy.

Sąd oparł się także na zeznaniach świadków F. P. i J. D., którzy znają ubezpieczonego i pracowali z nim w firmie (...) sp. z. o.o. Świadkowie mieli wiedzę na temat pracy ubezpieczonego, gdyż zajmowali takie same stanowiska. Sąd obdarzył zeznania świadka przymiotem wiarygodności, w ocenie Sądu relacja świadków była rzetelna i szczera oaz pokrywała się z pozostałym zebranym materiałem dowodowym.

Zeznania odwołującego się T. P., Sąd również ocenił jako wiarygodne i uczynił z nich podstawę ustaleń faktycznych, ponieważ korelowały one z zeznaniami przesłuchanych w sprawie świadków i znalazły potwierdzenie w zgromadzonej dokumentacji oraz w opinii biegłego z zakresu (...), na której Sąd także się oparł, uznając opinię za przydatną do rozstrzygnięcia sprawy, dającą rzetelną odpowiedź na stawiane przez Sąd pytania, zawierającą zrozumiałą i spójną argumentację i wywiedzione wnioski. Należy podkreślić, że strony nie zgłaszały zastrzeżeń do opinii biegłego.

Tak zebrany materiał dowodowy sąd uznał za wystarczający do wydania rozstrzygnięcia w sprawie, zaś strony postępowania nie wnosiły o jego uzupełnienie.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie ubezpieczonego T. P. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. z dnia 15 grudnia 2023 r., znak: (...) zasługiwało na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 ustawy o emeryturach pomostowych (tj. Dz. U. z 2023 r., poz. 164) rekompensata przysługuje ubezpieczonemu, jeżeli ma okres pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w rozumieniu przepisów ustawy o emeryturach i rentach z FUS, wynoszący co najmniej 15 lat.

Stosownie do treści ust. 2 tego przepisu rekompensata nie przysługuje osobie, która nabyła prawo do emerytury na podstawie przepisów ustawy o emeryturach i rentach z FUS.

W myśl art. 23 ust. 1 i 2 powołanej ustawy ustalenie rekompensaty następuje na wniosek ubezpieczonego o emeryturę; rekompensata przyznawana jest w formie dodatku do kapitału początkowego, o którym mowa w przepisach art. 173 i art. 174 ustawy o emeryturach i rentach z FUS.

Celem rekompensaty, podobnie jak i emerytury pomostowej, jest łagodzenie skutków utraty możliwości przejścia na emeryturę przed osiągnięciem wieku emerytalnego przez pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. W przypadku rekompensaty realizacja tego celu polega jednak nie na stworzeniu możliwości wcześniejszego zakończenia aktywności zawodowej, lecz na odpowiednim zwiększeniu podstawy wymiaru emerytury z FUS, do której osoba uprawniona nabyła prawo po osiągnięciu powszechnego wieku emerytalnego (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z 31 marca 2016 r., III AUa 1899/15).

Przepisy art. 2 pkt 5 i art. 21 ust. 1 ustawy o emeryturach pomostowych formułują dwie zasadnicze przesłanki nabycia prawa do rekompensaty, tj.:

1) nienabycie prawa do emerytury pomostowej,

2) osiągnięcie okresu pracy w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze w rozumieniu ustawy o emeryturach i rentach z FUS wynoszącego co najmniej 15 lat.

Stosownie do treści art. 32 ust. 2 ustawy o emeryturach i rentach z FUS za pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach uważa się pracowników zatrudnionych przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia w podmiotach, w których obowiązują wykazy stanowisk ustalone na podstawie przepisów dotychczasowych.

Z kolei przepis art. 32 ust. 4 stanowi, że wiek emerytalny, o którym mowa w ust. 1, rodzaje prac lub stanowisk oraz warunki, na podstawie których osobom wymienionym w ust. 2 i 3 przysługuje prawo do emerytury, ustala się na podstawie przepisów dotychczasowych, to jest na podstawie rozporządzenia w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze.

Z § 1 rozporządzenia wynika, że jego treść stosuje się do pracowników wykonujących prace w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze, wymienione w § 4-15 rozporządzenia oraz w wykazach stanowiących załącznik do rozporządzenia. Przepis § 2 ust. 1 rozporządzenia ustala, że za okresy uzasadniające nabycie prawa do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu uważa się okresy, w których praca w szczególnych warunkach jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy.

Rozporządzenie z 7 lutego 1983 r. w § 2 ust. 2 zobowiązuje zakłady pracy do stwierdzenia okresów zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wyłącznie na podstawie posiadanej dokumentacji. Natomiast w rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 11.10.2011 r. w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe określone zostały środki dowodowe, które powinny być dołączone do wniosku, stwierdzające okoliczności uzasadniające przyznanie tego świadczenia. W myśl § 21-23 powołanego rozporządzenia środkiem dowodowym stwierdzającym okresy zatrudnienia są pisemne zaświadczenia zakładów pracy, wydane na podstawie posiadanych dokumentów, oraz legitymacje ubezpieczeniowe, a także inne dowody z przebiegu ubezpieczenia. W przypadku zaś ubiegania się pracownika o przyznanie emerytury z tytułu zatrudnienia w szczególnym charakterze, zaświadczenie zakładu pracy powinno stwierdzać charakter i stanowisko pracy w poszczególnych okresach oraz inne okoliczności, od których jest uzależnione przyznanie takiej emerytury lub renty. Wyjątek od zasady ustalonej w powołanym przepisie jest zawarty w § 25 wymienionego rozporządzenia, który przewiduje, że okresy zatrudnienia mogą być udowodnione zeznaniami świadków, gdy zainteresowany wykaże, że nie może przedstawić zaświadczenia zakładu pracy.

Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 27 maja 1985 r. sygn. III UZP 5/85 wyjaśnił, że w postępowaniu o świadczenia emerytalno-rentowe dopuszczalne jest przeprowadzenie przed sądem pracy i ubezpieczeń społecznych dowodu z zeznań świadków na okoliczność zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, jeżeli zainteresowany wykaże, że nie może przedstawić zaświadczenia zakładu pracy. Natomiast zgodnie z art. 473 k.p.c. w sprawach z zakresu prawa pracy i ubezpieczeń społecznych nie stosuje się przepisów ograniczających dopuszczalność dowodu ze świadków i z przesłuchania stron. W postępowaniu przed tymi sądami okoliczności mające wpływ na prawo do świadczeń mogą być udowadniane wszelkimi dostępnymi środkami dowodowymi (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 2.02.1996 r. II URN 3/95).

Okresem spornym podlegającym weryfikacji przez Sąd w przedmiotowym postępowaniu były okresy pracy T. P. od 1 lipca 1993 r. do 30 listopada 2004 r. oraz od 6 grudnia 2004 r. do 31 stycznia 2006 r. w (...) Sp. z o.o. w W., których organ rentowy nie zaliczył do stażu pracy w warunkach szczególnych, gdyż w wymienionych okresach ubezpieczony pracował na stanowisku „kierowca przewozów międzynarodowych”, które w ocenie organu rentowego nie jest zgodne ze stanowiskiem wymienionym w Zarządzeniu nr 9 Ministra Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowalnych z dnia 01.08.1983 r.

Dane potwierdzające wykonywanie pracy w warunkach szczególnych powinien stwierdzić zakład pracy na podstawie posiadanej dokumentacji, w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach, wystawionym według wzoru stanowiącego załącznik do rozporządzenia lub w świadectwie pracy. Brak takich dokumentów nie oznacza jednak braku możliwości wykazania faktu wykonywania pracy w warunkach szczególnych przy użyciu innych środków dowodowych. W orzecznictwie wielokrotnie wyrażano ugruntowany już pogląd, zgodnie z którym okoliczność wykonywania pracy w szczególnych warunkach może być dowodzona wszelkimi środkami dowodowymi, przy czym sąd nie jest związany środkami dowodowymi określonymi dla dowodzenia przed organem rentowym. W postępowaniu przed sądem odwoławczym dopuszczalne jest więc dopuszczenie dowodu z zeznań świadków na okoliczność zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w sytuacji, gdy wnioskodawca nie jest w stanie wykazać tej okoliczności jedynie w oparciu o dokumenty (zob. uchwały Sądu Najwyższego z dnia 10 marca 1984r., III UZP 6/84; z dnia 21 września 1984 r., III UZP 48/84; a także wyroki: Sądu Najwyższego z dnia 8 kwietnia 1999 r., II UKN 619 i Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 14 grudnia 2004r., III AUa 2474/03).

Zebrany przez Sąd materiał dowodowy pozwolił na uwzględnienie spornego okresu zatrudnienia do stażu pracy w szczególnych warunkach, co spowodowało, że należy uznać, że T. P. legitymuje się wymaganym 15–letnim okresem pracy w szczególnych warunkach, stanowiącym przesłankę nabycia prawa do rekompensaty.

W celu ustalenia charakteru pracy ubezpieczonego Sąd miał do dyspozycji obszerny materiał dowodowy – akta osobowe zawierające dokumentację z zatrudnienia ubezpieczonego u ww. pracodawcy, które wraz z zeznaniami świadków i odwołującego, jednoznacznie potwierdziły jaką pracę wykonywał ubezpieczony i jaki był faktyczny jej charakter i zakres czynności. Jednocześnie, należy też podkreślić, że przy ustalaniu pracy w szczególnych warunkach, nie ma znaczenia nazwa zajmowanego stanowiska, lecz rodzaj pracy powierzony i faktycznie wykonywany przez ubezpieczonego. Praca w szczególnych warunkach to praca wykonywana stale (codziennie) i w pełnym wymiarze czasu pracy (obowiązującym w danym systemie czasu pracy i na danym stanowisku) w warunkach pozwalających na uznanie jej za jeden z rodzajów pracy wymienionych w wykazie stanowiącym załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze. Ustalenie zatem, jakie prace faktycznie wykonywał wnioskodawca, nie zaś nazwa zajmowanego stanowiska, przesądza o ewentualnym istnieniu przesłanek do przyznania dochodzonego świadczenia (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 21 kwietnia 2004 roku, II UK 337/03, OSNP 2004/22/392).

Ostatecznie Sąd posłużył się także dowodem z opinii biegłego z zakresu bezpieczeństwa i higieny pracy. Z opinii biegłego Z. C. wynika, że praca wykonywana przez T. P. od 1 lipca 1993 r. do 30 listopada 2004 r. oraz od 6 grudnia 2004 r. do 31 stycznia 2006 r. w (...) Sp. z o.o. w W. była wykonywana w warunkach szczególnych lub szczególnym charakterze w rozumieniu przepisów ustawy o emeryturach i rentach z FUS, uregulowanych w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze oraz w innych rozporządzeniach Rady Ministrów dotyczących I kategorii zatrudnienia i zarządzeniach ministrów. Należy podkreślić, że strony nie zgłaszały zastrzeżeń do opinii biegłego.

Biorąc pod uwagę ustalony w oparciu o zgromadzony w sprawie materiał dowodowy charakter pracy wykonywanej przez ubezpieczonego w spornym okresie, należy stwierdzić, że w tym czasie świadczył prace w warunkach szczególnych w oparciu o wymagania ujęte w Wykazie A, Dziale VIII, pkt 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego oraz wzrostu emerytur i rent inwalidzkich dla pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, tj. prace kierowców samochodów ciężarowych o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 ton, specjalizowanych, specjalistycznych, pojazdów członowych i ciągników samochodowych balastowych, autobusów o liczbie miejsc powyżej 15, samochodów uprzywilejowanych w ruchu w rozumieniu przepisów o ruchu na drogach publicznych, trolejbusów i motorniczych tramwajów.

Mając na uwadze powyższe Sąd na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. w pkt 1. zmienił zaskarżone decyzje w ten sposób, że przyznał odwołującemu się T. P. prawo do rekompensaty z tytułu pracy w warunkach szczególnych od 1 grudnia 2023 roku.

Zgodnie z treścią art. 118 ust. 1a ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, Sąd ustalając prawo do świadczenia, ma obowiązek ustalić czy organ rentowy ponosi lub nie ponosi odpowiedzialności za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji. W ocenie Sądu Okręgowego w przedmiotowej sprawie nie istniały podstawy do stwierdzenia odpowiedzialności organu rentowego za nieprzyznanie odwołującemu się prawa do rekompensaty już na etapie postępowania przed ZUS z uwagi na ograniczone środki dowodowe określone dla dowodzenia przed organem rentowym. W niniejszej sprawie dopiero na etapie postępowania odwoławczego Sąd, dysponując wszelkimi dostępnymi środkami dowodowymi, ustalił że w okresach od 1 lipca 1993 r. do 30 listopada 2004 r. oraz od 6 grudnia 2004 r. do 31 stycznia 2006 r. T. P. wykonywał pracę w warunkach szczególnych. Wobec powyższego Sąd orzekł jak w pkt 2. sentencji wyroku.

O kosztach zastępstwa procesowego Sąd orzekł w pkt 3. na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w zw. z § 9 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokatów (Dz. U. z 2015 r. poz. 1800), zasądzając od przegrywającego spór organu rentowego na rzecz T. P. kwotę 360,00 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w spełnieniu świadczenia za czas od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty, tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Sędzia SO Renata Gąsior