Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego Warszawa-Praga w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 lipca 2024 r.

Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VII Wydział Pracy
i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący Sędzia Renata Gąsior

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 30 lipca 2024 r. w Warszawie sprawy K. C. (1)

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W.
o dodatek pielęgnacyjny

na skutek odwołania K. C. (1)

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. z dnia
3 stycznia 2023 roku, znak: (...)

zmienia zaskarżoną decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział
w W. z dnia 3 stycznia 2023 roku, znak: (...) w ten sposób,
że przyznaje odwołującemu K. C. (1) prawo do dodatku pielęgnacyjnego na stałe.

UZASADNIENIE

K. C. (1) w dniu 31 styczna 2023 r. wniósł odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. z dnia 3 stycznia 2023 r. znak: (...). Odwołujący zaskarżył powyższą decyzję w części – w zakresie, w którym decyzja ograniczyła czas niezdolności do samodzielnej egzystencji, a w konsekwencji czas przysługiwania dodatku pielęgnacyjnego do 30 listopada 2025 r. Ubezpieczony wniósł o ustalenie, że jest on osobą niezdolną do samodzielnej egzystencji bezterminowo oraz o przyznanie mu dodatku pielęgnacyjnego również bezterminowo. W uzasadnieniu odwołania K. C. (1) wskazał, że jego stan zdrowia z uwagi na nieodwracalne uszkodzenie rdzenia kręgowego nie uległ poprawie i brak jest rokowania co do poprawy jego stanu zdrowia, wobec czego zasiłek powinien być mu przyznany bezterminowo (odwołanie z dnia 31 stycznia 2023 r. k.3-4 a.s.).

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. W uzasadnieniu stanowiska wskazał, że K. C. (1) pobiera z ZUS rentę z tytułu całkowitej niezdolności do pracy przyznanej na stałe oraz dodatek pielęgnacyjny przyznany do 30 listopada 2025 r. Ubezpieczony w dniu 4 października 2022 r. złożył wniosek o ponowne przyznanie prawa do dodatku pielęgnacyjnego. W toku postępowania przed ZUS został skierowany na badanie do komisji ZUS, która orzeczeniem z dnia 5 grudnia 2022 r. uznała, że ubezpieczony jest niezdolny do samodzielnej egzystencji do 30 listopada 2025 r. wobec czego organ rentowy zaskarżoną decyzją z dnia 3 stycznia 2023 r. przyznał dodatek pielęgnacyjny do 30 listopada 2025 r. W dalszej kolejności organ rentowy powołał się na przepis art. 75 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z FUS wskazujący na okoliczności pozwalające na przyznanie dodatku pielęgnacyjnego. Organ rentowy wskazał, że od orzeczenia lekarza orzecznika ZUS przysługuje ubezpieczonemu prawo do wniesienia sprzeciwu, a orzeczenie lekarza orzecznika ZUS, od którego nie wniesiono sprzeciwu stanowi dla organu podstawę do wydania decyzji w sprawie świadczeń przewidzianych w ustawie, do których prawo jest uzależnione od istnienia niezdolności do pracy oraz niezdolności do samodzielnej egzystencji. Mając powyższe na względzie organ rentowy wniósł o oddalenie odwołania (odpowiedź na odwołanie z dnia 2 marca 2023 r. k.5-6 a.s.).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

K. C. (1), ur. (...) od 31 maja 2017 r. ma przyznane prawo do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy, która została mu przyznana na stałe. Ubezpieczony pobierał również dodatek pielęgnacyjny przyznany mu do 31 października 2022 r. (decyzja o przyznaniu renty w związku z wypadkiem przy pracy z dnia 24 września 2019 r. k.85 a.r., decyzja o ponownym ustaleniu renty z dnia 7 listopada 2019 r. k.101 a.r.).

K. C. (1) w lutym 2017 roku doznał urazu kręgosłupa szyjnego w wyniku przebytego upadku ze schodów. Ubezpieczony w okresie od 22 lutego 2017 roku do 10 marca 2017 roku był leczony w Oddziale Neurochirurgii (...) Szpitala (...) z powodu złamania luksacyjnego kręgosłupa szyjnego na poziomie C6- C7 orz niedowładu czterokończynowego. Odwołujący z tego powodu był dwukrotnie operowany. W dniu 23 lutego 2017 roku wykonano u odwołującego się discektomię i próbę repozycji kręgosłupa szyjnego na poziomie C6-C7. W dniu 28 lutego 2017 roku wykonano stabilizację masywów bocznych na poziomach C4-C6-C6, stabilizację przeznasadową, laminektomię odbarczającą na poziomach C6 i C7. Następnie ubezpieczony przebył leczenie rehabilitacyjne. K. C. (1) ma trudności z poruszaniem się, często upada (opinia biegłego z zakresu neurochirurgii z dnia 20 czerwca 2023 r. k. 27-29 a.s., opinia biegłego z zakresu chorób wewnętrznych z dnia 20 czerwca 2023 r. k.47-49, opinia biegłego z zakresu ortopedii z dnia 6 czerwca 2024 r. k.115-116 a.s., dokumentacja medyczna znajdująca się w aktach rentowych ubezpieczonego).

W dniu 4 października 2022 r. ubezpieczony wniósł o ponowne przyznanie mu prawa do zasiłku pielęgnacyjnego (wniosek z dnia 4 października 2022 r. k. 125 a.r.). W toku postępowania przed organem rentowym ubezpieczony został skierowany na badanie przez lekarza orzecznika ZUS, który orzeczeniem z 2 listopada 2022 r. wskazał, że ubezpieczony jest niezdolny do samodzielnej egzystencji do 30 listopada 2025 r., a niezdolność do samodzielnej egzystencji pozostaje w związku z wypadkiem przy pracy (orzeczenie lekarza orzecznika ZUS z 2 listopada 2022 r. k.127 a.r.). Na skutek wniesionego przez odwołującego sprzeciwu od orzeczenia lekarza orzecznika ZUS został skierowany na badanie przez Komisję Lekarską ZUS, która orzeczeniem z dnia 5 grudnia 2022 r. wskazała, że jest on niezdolny do samodzielnej egzystencji do 30 listopada 2025 r. Wobec czego organ rentowy decyzją z dnia 6 stycznia 2023 r. przyznał ubezpieczonemu prawo do zasiłku pielęgnacyjnego do dnia 30 listopada 2025 r. (sprzeciw od orzeczenia lekarza orzecznika ZUS z 17 listopada 2022 r.- dokumentacja medyczna ubezpieczonego, orzeczenie komisji lekarskiej ZUS z dnia 5 grudnia 2022 r. k. 129 a.r., decyzja z dnia 5 grudnia 2022 r. k.130 a.r.).

Od powyższej decyzji ubezpieczony wniósł odwołanie inicjując niniejsze postępowanie (odwołanie k. 3-4 a.s.).

W toku postępowania, sąd dopuścił dowód z opinii biegłych sądowych z zakresu neurochirurgii, ortopedii i chorób wewnętrznych na okoliczność ustalenia, czy odwołujący się jest niezdolny do samodzielnej egzystencji, a jeśli tak, to od kiedy i na jaki okres (postanowienie z dnia 14 marca 2023 r. k. 8 a.s.).

W opinii z dnia 20 czerwca 2023 r. biegła z zakresu neurochirurgii A. M. odniosła się do dokumentacji medycznej odwołującego i po przeprowadzeniu bezpośredniego badania udzieliła odpowiedzi na pytanie sądu zawarte w tezie powyższego postanowienia. Biegła wskazała, że odwołujący podczas badania był w stanie ogólnym dobrym, w logicznym kontakcie słownym, o prawidłowej orientacji auto i allopsychicznej. Biegła nie stwierdziła ewidentnych cech uszkodzenia nerwów czaszkowych, mowa ubezpieczonego była prawidłowa, a ruchomość kręgosłupa w odcinku szyjnym była znacznie ograniczona. Biegła stwierdziła niedowład spastyczny czterokończynowy 3,5 na 5 stopni w skali Lovetta, wyraźniejszy po stronie lewej i wskazała, że lewa ręka ubezpieczonego z przykuraczami jest nieużyteczna. Biegła zaznaczyła, że chód ubezpieczonego był niewydolny, z dużym trudem, z laskami łokciowymi. Biegła zaznaczyła ponadto, że odwołujący wymaga pomocy przy ubieraniu, rozbieraniu oraz zmianie pozycji. Biegła stwierdziła, że w jej ocenie z przyczyn neurochirurgicznych naruszenie sprawności organizmu odwołującego uzasadnia orzeczenie niezdolności do samodzielnej egzystencji na stałe. Wskazała, że badała odwołującego w 2018 roku w związku ze sprawą toczącą się w VII Wydziale Pracy i Ubezpieczeń Społecznych Sądu Okręgowego Warszawa - Praga o sygnaturze VII U 1504/17. W czasie badania w 2018 roku ubezpieczony poruszał się sprawniej. Podkreśliła, że przy uszkodzeniu rdzenia kręgowego jakiego doznał odwołujący w lutym 2017 roku rokowanie odnośnie poprawy stanu neurologicznego jest niepomyślne. Zdaniem biegłej z przyczyn neurochirurgicznych K. C. (1) jest niezdolny do samodzielnej egzystencji na stałe (opinia biegłej z zakresu neurochirurgii z dnia 20 czerwca 2023 r. k. 27-29 a.s.).

Organ rentowy pismem z dnia 20 września 2023 r. wskazał, że nie wnosi zastrzeżeń do opinii biegłej z zakresu neurochirurgii, jednak podtrzymuje wniosek o oddalenie odwołania (pismo procesowe z dnia 22 września 2023 r. k. 43 a.s.).

W opinii z dnia 20 czerwca 2023 r. biegła z zakresu chorób wewnętrznych E. R. wskazała, że po zapoznaniu się z dokumentacją medyczną i przeprowadzonym badaniem w jej ocenie odwołujący z przyczyn internistycznych, w tym diabetologicznych, nie jest niezdolny do samodzielnej egzystencji. Biegła wskazała, że podczas badania przedmiotowego stan ogólny ubezpieczonego był dobry, na badanie zgłosił się z pomocą dwóch kul łokciowych, a przemieszcza się z dużym trudem. Kontakt słowny z odwołującym był logiczny, biegła zwróciła uwagę na nadmierną otyłość ubezpieczonego - II stopnia. Biegła wskazała na ograniczenie ruchomości kręgosłupa szyjnego oraz przykurcze górnej lewej kończyny. Biegła zaznaczyła, że ubezpieczony wymaga pomocy przy rozbieraniu i ubieraniu się a także przy przemieszczaniu. Biegła zaznaczyła, że rozpoznane u opiniowanego nadciśnienie tętnicze wymaga intensyfikacji leczenia celem jego normalizacji. Pomimo wielu lat trwania ciśnienia nie doprowadziło ono do zaawansowanych powikłań narządowych nadciśnienia. Biegła podkreśliła, że stwierdzone zaburzenia gospodarki węglowodanowej wymagają wykonania testu OGTT celem potwierdzenia lub wykluczenia cukrzycy. Biegła wskazała, że w jej opinii z przyczyn internistycznych brak u opiniowanego niezdolności do samodzielnej egzystencji. Jednak ze względu na przebyty uraz kręgosłupa ostateczna decyzja co do zdolności lub niezdolności do samodzielnej egzystencji należy do biegłego z zakresu neurochirurgii (opinia biegłej z zakresu chorób wewnętrznych i diabetologii E. R. z dnia 20 czerwca 2023 r. k.47-49 a.s.).

Pismem z dnia 21 grudnia 2023 r. organ rentowy wskazał, że nie wnosi uwag do opinii biegłej z zakresu chorób wewnętrznych i równocześnie podtrzymuje wniosek o oddalenie odwołania (pismo procesowe z dnia 21 grudnia 2023 r. k.59 a.s.).

Pismem procesowym z dnia 2 stycznia 2024 r. odwołujący wniósł zastrzeżenia do opinii biegłego wskazując na wynikające z niej nieścisłości co do spożywania przez niego alkoholu i wnosząc o ich sprostowanie (pismo procesowe z dnia 2 stycznia 2024 r. k. 62 a.s.).

Biegły z zakresu (...) w opinii z dnia 6 czerwca 2024 r. wskazał, że w ortopedycznym badaniu przedmiotowym stwierdził w kręgosłupie szyjnym średniego stopnia ograniczenie ruchomości-15-stopniowy deficyt odchylenia prawo/lewo i 10-stopniowy deficyt prawo lewo. Biegły wskazał, że u odwołującego obwody kończyn górnych i dolnych są równe i symetryczne, a funkcja ręki lewej zachowana, chód powolny, przy użyciu kijków. Biegły na podstawie dokumentacji medycznej, akt sprawy i wykonaniu badania ortopedycznego stwierdził u K. C. (1): stan po złamania kręgosłupa szyjnego w 2017 r. ze spastyką lewostronną, bez niestabilności między trzonowej, bez cech obluzowania zespolenia oraz stan po złamaniu guzka większego kości ramiennej lewej, zwichnięcia stawu ramiennego lewego w 2020 r. z zachowaniem funkcji ręki lewej. Biegły wskazał, że w jego opinii z przyczyn ortopedycznych ubezpieczony jest zdolny do samodzielnej egzystencji. Biegły nie stwierdził u odwołującego konieczności stałej lub długotrwałej opieki i pomocy innej osoby w zaspokajaniu podstawowych potrzeb życiowych z przyczyn ortopedycznych. Biegły ponadto zaznaczył, że u odwołującego występuje średniego stopnia ograniczenie ruchomości kręgosłupa szyjnego, bez niestabilności międzytrzonowej, bez cech obluzowania zespolenia, co potwierdza wynik badania TK kręgosłupa szyjnego z 24 stycznia 2018 r. Biegły podkreślił, że podstawowym schorzeniem ubezpieczonego jest niedowład spastyczny czterokończynowy, który został oceniony przez biegłego neurochirurga. Biegły wskazał, że odwołujący porusza wprawdzie samodzielnie za pomocą kijków, ale chód jest niewydolny, spastyczny, czyli jest niezdolny do samodzielnego załatwiania podstawowych potrzeb tj. przygotowywanie posiłków, dbanie o higienę osobistą, robienie zakupów, wizyty u lekarza, z powodu niedowładu spastycznego czterokończynowego co podlega ocenie biegłego z zakresu neurochirurgii (opinia biegłego z zakresu ortopedii i traumatologii z dnia 6 czerwca 2024 r. k. 115-116 a.s.).

Pismem z 24 lipca 2024 r. organ rentowy wskazał, że nie nosi zastrzeżeń do opinii biegłego z zakresu ortopedii i traumatologii i wskazał równocześnie, że podtrzymuje wniosek o oddalenie odwołania (pismo procesowe z dnia 24 lipca 2024 r. k.126 a.s.).

Powyższy stan faktyczny, sąd ustalił w oparciu o zgromadzone dowody w szczególności dokumentację medyczną zawartą w aktach sprawy i aktach rentowych ubezpieczonego. Autentyczność zgromadzonych dokumentów i ich zgodność z rzeczywistym stanem rzeczy nie budziła zastrzeżeń sądu, w związku z tym, sąd uznał je za pełnowartościowy materiał dowodowy.

Sąd, jako dowód kluczowy dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy uznał opinię sporządzoną przez powołaną w sprawie biegłą sądową z zakresu neurochirurgii A. M., ponieważ jest to lekarz o specjalności odpowiedniej do ujawnionych, wiodących u odwołującego jednostek chorobowych, powodujących wysoki stopień naruszenia sprawności organizmu. Opinię biegłej, sąd uznał za fachową i przekonującą. Na podstawie obszernego wywiadu, wnikliwej analizy dokumentacji medycznej ubezpieczonego oraz wyników bezpośrednich badań przedmiotowych, biegła powyższej specjalności potwierdziła występowanie u skarżącego określonego rodzaju schorzeń, oceniła stopień ich nasilenia, a także określiła ich wpływ na możliwość samodzielnego wykonywania podstawowych czynności życiowych. Sąd w całości podzielił treść ww. opinii, czyniąc ją podstawą swoich ustaleń, albowiem opinia ta jest wyczerpująca, jasna i logiczna, a biegła swoje stanowisko w sposób obszerny i zrozumiały uzasadniła w oparciu o całą dostępną dokumentację medyczną odwołującego.

W przedmiotowej sprawie został również przeprowadzony dowód z opinii biegłego z zakresu chorób wewnętrznych oraz z zakresu ortopedii i traumatologii. Jednak Sąd nie uwzględnił przy wyrokowaniu powyższych opinii, ponieważ jak wskazała biegła z zakresu chorób wewnętrznych E. R. ubezpieczony nie jest niezdolny do samodzielnej egzystencji z przyczyn internistycznych. Również biegły z zakresu ortopedii R. K. zaznaczył, że ubezpieczony z przyczyn ortopedycznych nie jest niezdolny do samodzielnej egzystencji. Jednak biegli ci jednoznacznie wskazali, że okoliczność niezdolności do samodzielnej egzystencji powinna zostać oceniona przez biegłego z zakresu neurochirurgii, ponieważ schorzenia o takim podłożu stanowią główną jednostkę chorobową u ubezpieczonego.

Organ rentowy w toku postępowania nie wnosił zastrzeżeń do opinii biegłych, a zastrzeżenie ubezpieczonego do opinii biegłej z zakresu chorób wewnętrznych stanowiło jedynie zastrzeżenia co do treści opinii w zakresie ilości spożywanego przez niego alkoholu, a nie stanowiło merytorycznych zarzutów do opinii.

Sąd podzielił wnioski sformułowane przez biegłą z zakresu neurochirurgii, albowiem opinia ta miała kluczowy wpływ na rozstrzygnięcie w niniejszej sprawie. Sąd przyjął zatem opinie ww. biegłej jako podstawę dokonanych ustaleń faktycznych uznając, że brak jest podstaw do jej negowania.

Sąd zważył, co następuje:

Odwołania K. C. (1) jest zasadne i jako takie zasługiwało na uwzględnienie.

Rozpoznanie sprawy w analizowanym przypadku nastąpiło na posiedzeniu niejawnym. Taką możliwość daje art. 148 ¹ § 1 k.p.c. (t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1550), który przewiduje, że sąd może rozpoznać sprawę na posiedzeniu niejawnym, gdy pozwany uznał powództwo lub gdy po złożeniu przez strony pism procesowych i dokumentów, w tym również po wniesieniu zarzutów lub sprzeciwu od nakazu zapłaty albo sprzeciwu od wyroku zaocznego, sąd uzna - mając na względzie całokształt przytoczonych twierdzeń i zgłoszonych wniosków dowodowych - że przeprowadzenie rozprawy nie jest konieczne. W przedmiotowej sprawie strony nie wniosły o przeprowadzenie rozprawy. W tych okolicznościach sąd na podstawie powołanego przepisu ocenił, że przeprowadzenie rozprawy nie jest konieczne, co w konsekwencji pozwoliło na rozpoznanie sprawy i wydanie rozstrzygnięcia na posiedzeniu niejawnym.

Zgodnie art. 75 ust. 1 ustawy z 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1251, dalej jako ustawa emerytalna) dodatek pielęgnacyjny przysługuje osobie uprawnionej do emerytury lub renty, jeżeli osoba ta została uznana za całkowicie niezdolną do pracy oraz do samodzielnej egzystencji albo ukończyła 75 lat życia, z zastrzeżeniem ust. 4.

Jak wskazuje judykatura, jedną z przesłanek przyznania dodatku pielęgnacyjnego jest stwierdzenie niezdolności do samodzielnej egzystencji. Pojęcie to ma szeroki zakres i obejmuje opiekę (pielęgnację) i pomoc w załatwieniu elementarnych spraw życia codziennego; drugą przesłanką do przyznania tego dodatku jest całkowita niezdolność do pracy (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z 6 marca 2003 r., I AUa 651/02). Ponadto niezdolność do samodzielnej egzystencji występuje nawet wtedy, gdy osoba całkowicie niezdolna do pracy może wypełniać niektóre z elementarnych czynności życiowych we własnym zakresie o ile w pozostałym zakresie jest pozbawiona praktycznej możliwości egzystowania w humanitarnych warunkach bez koniecznej stałej lub długotrwałej pomocy ze strony osoby drugiej (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z 30 stycznia 2014 r., sygn. III AUa 633/13; wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z 5 września 2013 r., sygn. III AUa 1642/12). W orzecznictwie wskazuje się również, że zgodnie z art. 13 ust. 5 ww. ustawy, całkowitą niezdolność do samodzielnej egzystencji orzeka się wówczas, gdy stwierdzone zostanie naruszenie sprawności organizmu w stopniu powodującym konieczność stałej lub długotrwałej opieki i pomocy drugiej osoby w zaspokajaniu podstawowych potrzeb życiowych. Ponadto podnosi się, że niezdolna do samodzielnej egzystencji jest zarówno osoba, która ze względu na naruszenie sprawności organizmu wymaga stałej lub długotrwałej opieki innej osoby, jak i osoba, która ze względu na naruszenie sprawności organizmu wymaga stałej lub długotrwałej pomocy innej osoby. W ramach zakresu pojęcia „niezdolności do samodzielnej egzystencji” należy odróżnić opiekę oznaczającą pielęgnację (czyli zapewnienie ubezpieczonemu możliwości poruszania się, odżywiania, zaspokajania potrzeb fizjologicznych, utrzymywania higieny osobistej itp.) od pomocy w załatwianiu elementarnych spraw życia codziennego, takich jak robienie zakupów, uiszczanie opłat, składanie wizyt u lekarza; wszystkie powyższe czynniki łącznie wyczerpują treść terminu „niezdolność do samodzielnej egzystencji” (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Rzeszowie z 6 marca 2013 r., sygn. III AUa 1235/12).

W przedmiotowej sprawie kwestią sporną była jedynie okoliczność okresu przyznania ubezpieczonemu spornego świadczenia. Nie budziło wątpliwości, że ubezpieczony jest osobą niezdolną do samodzielnej egzystencji, sporne było czy niezdolność ta jest okresowa czy trwała.

W realiach rozpoznawanej sprawy, sąd zważył, że K. C. (1) spełnił przesłankę dotyczącą całkowitej niezdolności do samodzielnej egzystencji na stałe, bowiem jak wynika z opinii powołanej w sprawie biegłej sądowej z zakresu neurochirurgii A. M. nie jest zdolny do podejmowania samodzielnie czynności życia codziennego, a jego stan zdrowia nie rokuje poprawy. Odwołujący jest osobą wymagającą opieki i pomocy z powodu schorzeń neurochirurgicznych. Aktualny poziom dysfunkcji organizmu ubezpieczonego powoduje niezdolność do samodzielnej egzystencji, która przejawia się w tym, że odwołujący nie porusza się samodzielnie, wymaga pomocy w ubieraniu się, rozbieraniu się czy zmianie pozycji. Odwołujący w 2017 r. na skutek przebytego upadku ze schodów doznał złamania kręgosłupa szyjnego, cierpi na niedowład czterokończynowy, przeszedł operację oraz rehabilitację jednak nie powrócił do sprawności. Biegła ponadto wskazała, że badała ubezpieczonego w 2018 r. podczas wydawania opinii przy innej sprawie dotyczącej ubezpieczonego i od tego czasu stan jego zdrowia uległ pogorszeniu. Równocześnie biegła zaznaczyła, że przy uszkodzeniu rdzenia kręgowego jakiego ubezpieczony doznał podczas upadku w 2017 r. brak jest rokowania co do poprawy stanu zdrowia, dlatego też biegła określiła niezdolność ubezpieczanego do samodzielnej egzystencji na stałe z przyczyn neurochirurgicznych. Sąd oparł się na opinii biegłej sądowej, albowiem uwzględniła ona dostępną dokumentację medyczną ubezpieczonego, prawidłowo również opisała przebieg schorzeń występujących u K. C. (1) oraz przeprowadziła badanie ubezpieczonego. Biegła wypowiedziała się na temat stanu zdrowia odwołującego oraz rokowań w tym zakresie, a także możliwości wykonywania czynności życia codziennego. Wobec tego sąd do opinii nie miał żadnych zastrzeżeń, gdyż została ona sporządzona w sposób fachowy i prawidłowy. Zawiera opisy wyników badań, jakie biegła sama przeprowadziła, opisy stanu zdrowia ubezpieczonego w oparciu o dokumentację medyczną, a przede wszystkim logicznie umotywowane i jednoznaczne wnioski, co do istnienia u odwołującej trwałej niezdolności do samodzielnej egzystencji. Warto również podkreślić, że opinia biegłej sądowej, która była podstawą zasadniczych ustaleń w niniejszej sprawie nie została zakwestionowana przez żadną ze stron postępowania. Ubezpieczony stanowiska biegłej sądowej nie kwestionowała. Organ rentowy również do opinii biegłej sądowej nie wniósł merytorycznych zastrzeżeń pod kątem stwierdzonej u ubezpieczonego niezdolności do samodzielnej egzystencji określonej na stałe.

W tej sytuacji, Sąd w oparciu o zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, w szczególności na podstawie opinii biegłej sądowej z zakresu neurochirurgii A. M., uznał, że odwołanie ubezpieczonego od decyzji z dnia 3 stycznia 2023 r. zasługuje na uwzględnienie. W realiach rozpoznawanej sprawy odwołujący spełnił bowiem wszystkie przesłanki niezbędne do przyznania na jego rzecz prawa do dodatku pielęgnacyjnego na stałe, co doprowadziło do zmiany skarżonej decyzji ZUS na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c.