Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego Warszawa-Praga w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 sierpnia 2016 r.

Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie VII Wydział Pracy
i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSO Zbigniew Szczuka

Protokolant: Katarzyna Andzo

po rozpoznaniu w dniu 17 sierpnia 2016 r. w Warszawie

sprawy J. S. (1)

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W.

o wcześniejszą emeryturę (z warunków szczególnych)

na skutek odwołania J. S. (1)

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W.

z dnia 3 lutego 2016 r. znak: (...)

oddala odwołanie.

UZASADNIENIE

W dniu 24 lutego 2016 J. S. (1) PESEL (...), złożył do Sądu Okręgowego Warszawa-Praga w Warszawie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych, za pośrednictwem Zakładu ubezpieczeń Społecznych II Oddział
w W., odwołanie od decyzji ww. organu rentowego z dnia 3 lutego 2016 roku odmawiającej mu prawa do wcześniejszej emerytury z tytułu zatrudnienia w warunkach szczególnych.

W uzasadnieniu odwołania, skarżący podniósł, iż ZUS niezasadne nie zaliczył
mu do stażu pracy w warunkach szczególnych okresu odbywania służby wojskowej w okresie
od 26 lipca 1974 roku do 12 grudnia 1975 roku. Odwołujący podkreślił, iż w okresie służby -w dniu 17 września 1975 roku, uległ wypadkowi przy wykonywaniu rozkazu wojskowego. Odwołujący zaznaczył, iż w wyniku wypadku został uznany za inwalidę drugiej grupy i został poddany leczeniu szpitalnemu. Odwołujący wskazał, iż po zakończeniu leczenia
i częściowym dojściu do zdrowia, w dniu 12 grudnia 1975 roku, został zwolniony ze służby wojskowej. Odwołujący nadmienił również, iż nie mógł podjąć pracy
po zakończeniu służby ze względu na pogorszenie stanu zdrowia. Odwołujący wniósł
o zaliczenie okresu przebywania w kategorii drugiej grupy inwalidzkiej od 12 grudnia 1975 roku do 20 listopada 1978 roku do stażu pracy w warunkach szczególnych. J. S. (1) podkreślił, iż gdyby nie odbywał służby wojskowej, do dnia dzisiejszego osiągnąłby 42 lata pracy w tym 22 lata w warunkach szczególnych i uzyskałby prawo do emerytury w wieku
60 lat (odwołanie k. 2 a.s.)

W odpowiedzi na odwołanie z dnia 22 marca 2016 roku, Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W. wniósł o oddalenie odwołania art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c.

W uzasadnieniu swojego stanowiska, organ rentowy podniósł, iż ubezpieczony
nie spełnił wymaganych warunków przyznania prawa do wcześniejszej emerytury bowiem
na dzień 1 stycznia 1999 roku, nie udowodnił wymaganego okres zatrudnienia wynoszącego 25 lat a jedynie okres zatrudnienia wynoszący 21 lat, 7 miesięcy i 12 dni. Organ rentowy podkreślił nadto, iż J. S. (1) nie udokumentował wymaganego 15-letniego okresu pracy w warunkach szczególnych. Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W. wskazał, iż na podstawie złożonej dokumentacji zatrudnienia, odwołujący udowodnił okres zatrudnienia w szczególnych warunkach wynoszący 10 lat, 10 miesięcy i 3 dni. Ponadto
w odpowiedzi na odwołanie, organ rentowy wskazał, iż okres zasadniczej służby wojskowej odwołującego, od dnia 29 listopada 1967 roku do 31 grudnia 1974 roku podlegałyby uwzględnieniu przy ustalaniu okresu pracy w szczególnych warunkach, o ile wnioskodawca po zakończeniu zasadniczej służby wojskowej został zatrudniony w tych samych warunkach prze pracodawcę, u którego był zatrudniony w chwili powołania do służby. Organ rentowy podkreślił, iż ze zgromadzonej w sprawie dokumentacji przebiegu służby wojskowej J. S. (1) wynika, iż od 26 lipca 1974 roku do 06 grudnia 1975 roku pełnił służbę wojskową Natomiast dnia 12 grudnia 1975 roku wnioskodawca stał się inwalidą i przebywał na rencie i nie powrócił do pracy po odbyciu służby -na to samo stanowisko gdzie pracował przed powołaniem. W świetle powyższego organ rentowy zaznaczył w odpowiedzi
na odwołanie, że brak jest podstaw aby uwzględnić do stażu pracy ubezpieczonego
w warunkach szczególnych, okres zasadniczej służby wojskowej. W ocenie organu rentowego zaskarżona decyzja została wydana prawidłowo, a odwołanie J. S. (1) jako całkowicie bezzasadne winno podlegać oddaleniu (odpowiedź na odwołanie k. 6 a.s.).

Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych ustalił w sprawie następujący stan faktyczny:

Ubezpieczony J. S. (1) (urodzony w dniu (...) nr PESEL: (...)) w okresie od 22 września 1973 roku do dnia 25 lipca 1974 roku była zatrudniony w Kombinacie Budownictwa Miejskiego (...) na stanowisku cieśli w pełnym wymiarze czasu pracy według IV kategorii zaszeregowania (świadectwo pracy
w Kombinacie Budownictwa Miejskiego k. 16 a.s. k., t. I). Od dnia 26 lipca 1974 roku
do dnia 6 grudnia 1975 roku J. S. (1) pełnił zasadniczą służbę wojskową (vide:
k. 5 ar.t.I). W trakcie służby wojskowej wnioskodawca, w dniu 17 września 1975 roku uległ wypadkowi i w związku z tym decyzją Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z dnia 17 lutego 1977r., znak: (...) uzyskał prawo do renty inwalidy wojskowego II grupy
(ze skutkiem od dnia 5 listopada 1975 do dnia 4 marca 1977 roku k. 44 a.r. t. I). Następnie
na podstawie decyzji z dnia 2 marca 1979r., znak: (...) wnioskodawca został zaliczony do III grupy inwalidów (K. 74 a.r. t. I).

W dniu 8 maja 2014r. ubezpieczony złożył do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych
II Oddział w W. wniosek o wcześniejszą emeryturę (vide: k.1-3 ar.t.III). Do wniosku ubezpieczony dołączył kwestionariusz dotyczący okresów składkowych i nieskładkowych wraz z dokumentacją potwierdzającą okresy zatrudnienia oraz wysokość wynagrodzenia (vide: k.5-76 ar.t.III.).

W związku z powyższym organ rentowy wszczął postępowanie administracyjne
po przeprowadzeniu którego ustalił, że ubezpieczony legitymuje się łącznym stażem pracy
w wymiarze 19 lat, 5 miesięcy i 22 dni – w tym stażem pracy w warunkach szczególnych wynoszącym 9 lat, 10 miesięcy i 3 dni. Następnie organ rentowy wydał w dniu 23 lipca 2014r. decyzję, znak: (...), którą odmówił ubezpieczonemu prawa
do wcześniejszej emerytury, albowiem wnioskodawca na dzień 1 stycznia 1999r.
nie udowodnił wymaganego 15-letniego okresu pracy w szczególnych warunkach, jak też do dnia 1 stycznia 1999r. nie osiągnął 25-letniego okresu składkowego i nieskładkowego (vide: k.79 ar.t.III).

W dniu 11 sierpnia 2014r. ubezpieczony złożył kolejne dokumenty związane z jego zatrudnieniem (między innymi świadectwo pracy z dnia 1 sierpnia 2014r. oraz legitymację ubezpieczeniową vide: k.85-89 ar.t.III), co skutkowało ponownym zbadaniem przez organ rentowy jego prawa do wcześniejszej emerytury. Organ rentowy po przeprowadzeniu postępowania wyjaśniającego wydał w dniu 17 października 2014r., decyzję znak (...), którą ponownie odmówił ubezpieczonemu prawa do wcześniejszej emerytury z tych samych przyczyn jak w decyzji z dnia 23 lipca 2014r. Zmianie w stosunku do decyzji wcześniejszej uległ wyłącznie ustalony przez ZUS łączny staż pracy ubezpieczonego, który został określony na 20 lat, 1 miesiąc i 22 dni –
w tym 10 lat, 10 miesięcy i 3 dni stażu pracy w warunkach szczególnych (vide: k.93 ar. t. III).

Następnie w dniu 19 listopada 2014r.wnioskdawca złożył nową dokumentację
w sprawie, w postaci zaświadczenia nr 716 z dnia 6 listopada 2014r. wydanego przez Wojskową Komendę Uzupełnień w M. (vide: k.101 ar.t.III). W oparciu
o ten dokument organ rentowy ponownie zbadał uprawnienie ubezpieczonego
do wcześniejszej emerytury i decyzją z dnia 28 listopada 2014r., znak: (...)
po raz kolejny odmówił wnioskodawcy prawa do świadczenia. Organ rentowy w nowej decyzji ponownie ustalił staż pracy ubezpieczonego określając go na 20 lat, 4 miesiące i 12 dni – w tym 10 lat, 10 miesięcy i 3 dni stażu pracy w warunkach szczególnych (vide: k.105 ar.t.III).

Równolegle ze sprawą o prawo do wcześniejszej emerytury ubezpieczony w dniu
26 listopada 2014r. złożył do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W. wniosek o emeryturę pomostową (vide: k.1-5 ar.t.II). Organ rentowy w zakresie prawa
do emerytury pomostowej ustalił, że łączny staż pracy ubezpieczonego wynosi 32 lata,
6 miesięcy i 11 dni – w tym staż pracy w warunkach szczególnych został określony na 20 lat
i 15 dni (vide: k.23 ar.t.II). Jednocześnie organ rentowy wydał w dniu 16 stycznia 2015r., decyzję znak: (...), którą odmówił ubezpieczonemu prawa do tego świadczenia wskazując między innymi, że po dniu 31 grudnia 2008r. nie wykonywał on prac w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w rozumieniu art.3 ust.1 i
3 ustawy z dnia 19 grudnia 2008r. o emeryturach pomostowych (vide: k.23 ar.t. IV).

Ubezpieczony nie odwołał się od decyzji z dnia 23 lipca 2014r. (dotyczącej prawa
do wcześniejszej emerytury); z dnia 17 października 2014r. (dotyczącej prawa
do wcześniejszej emerytury); z dnia 19 listopada 2014r. (dotyczącej prawa do wcześniejszej emerytury) oraz z dnia 16 stycznia 2015r. (dotyczącej prawa do emerytury pomostowej), które stały się prawomocne w terminach wynikających z przepisów.

Ostatecznie w dniu 11 lutego 2015r. (z uzupełnieniem w dniu 11 marca 2015r.)
J. S. (1) wystąpił do organu rentowego z wnioskiem o doliczenie do stażu pracy
w warunkach szczególnych okresów zatrudnienia wynikających z decyzji z dnia 16 stycznia 2015r. dotyczącej emerytury pomostowej (vide: k.111 ar.t.I).

W związku z powyższym organ rentowy ponownie przeanalizował prawo ubezpieczonego do wcześniejszej emerytury i w dniu 2 kwietnia 2015r. wydał decyzję, znak: (...), którą odmówił J. S. (1) prawa do tego świadczenia. ZUS wyjaśnił też, że zgodnie z art. 114 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach
z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych – prawo do świadczeń lub ich wysokość ulega ponownemu ustaleniu na wniosek osoby zainteresowanej lub z urzędu, jeżeli
po uprawomocnieniu się decyzji w sprawie świadczenia zostaną przedłożone nowe dowody lub ujawniono okoliczności istniejące przed wydaniem tej decyzji, które mają wpływ
na prawo do świadczeń lub na ich wysokość. Z uwagi na okoliczność, iż nie zostały przedłożone nowe dowody mające wpływ na prawo do emerytury organ rentowy utrzymał
w mocy decyzję z dnia 28 listopada 2014r. Dodatkowo z uzasadnienia decyzji wynika,
że organ rentowy do stażu pracy w warunkach szczególnych nie zaliczył wnioskodawcy okresu zatrudnienia od dnia 1 października 1993r. do dnia 27 marca 1995r. w Zakładzie Budownictwa (...), z tego powodu, że świadectwo pracy oraz wpis w legitymacji ubezpieczeniowej nie spełniał wymogów formalnych (brak pieczątki imiennej upoważnionego pracownika) - (vide: 127 ar.t.I).

Ubezpieczony J. S. (1) w dniu 2 maja 2015 roku odwołał się od niekorzystnej dla niego decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W. z dnia
2 kwietnia 2015r., znak: (...) inicjując postępowanie sądowe przed Sądem Okręgowym Warszawa-Praga w Warszawie o sygn. akt VII U 880/15. Wyrokiem z dnia
27 lipca 2015 roku Sąd Okręgowy oddalił odwołanie J. S. (1) od decyzji z dnia
2 kwietnia 2015 roku znak: (...). W uzasadnieniu wyroku, Sąd Okręgowy podkreślił, iż ubezpieczony nie przedstawił żadnego nowego dokumentu lub okoliczności dającej asumpt do zastosowania przez ZUS dyspozycji art. 114 ustawy emerytalnej, jak też
w toku niniejszej sprawy ubezpieczony nie wykazał jakiejkolwiek wady decyzji organu rentowego. Przy tym w ocenie Sądu zaznaczenia wymaga, że nawet w przypadku uwzględnienia ubezpieczonemu do stażu pracy w warunkach szczególnych okresu jego zatrudnienia w Zakładzie Budownictwa (...) od dnia
1 października 1993r. do dnia 27 lutego 1995r. oraz okresu zasadniczej służby wojskowej
od dnia 26 lipca 1974r. do dnia 6 grudnia 1975r. nie skutkowałoby to spełnieniem przesłanki
z art. 184 ust.2 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tj. wykazaniem do dnia 1 stycznia 1999r. pracy w warunkach szczególnych w wymiarze 15 lat). J. S. (1) nie wniósł środka zaskarżenia od wyroku Sądu Okręgowego z dnia 27 lipca 2015 roku. Orzeczenie stało się prawomocne w dniu 18 września 2015 roku.

W dniu 4 stycznia 2016 roku J. S. (1) złożył do Sądu Okręgowego Warszawa-Praga w Warszawie wniosek o wcześniejszą emeryturę z tytułu zatrudnienia w warunkach szczególnych. We wniosku, ubezpieczony wskazał, iż nie jest członkiem otwartego funduszu emerytalnego i ma ustalone prawo do renty inwalidzkiej. Do wniosku, ubezpieczony dołączył oryginał umowy o pracę, którą zawarł w dniu 1 lipca 1993 roku z Zakładem Budownictwa (...) w W. reprezentowanym przez A. I.,
na czas nieokreślony. Zgodnie z postanowieniami umowy, J. S. (1) został zatrudniony
w Zakładzie (...) w pełnym wymiarze czasu pracy, na stanowisku cieśli-stolarza, począwszy od dnia 1 lipca 1993 roku (umowa o pracę z dnia 1 lipca 1993 roku k. 13 a.r. t. V, wniosek o wcześniejszą emeryturę z dnia 4 stycznia 2016 roku k. 3 a.s.).

Organ rentowy po przeanalizowaniu wniosku oraz dokumentacji zatrudnienia ubezpieczonego uznał w decyzji z dnia 3 lutego 2016 roku, iż odwołujący nie udowodnił 15 lat pracy w warunkach szczególnych na dzień 1 stycznia 1999 roku i nie udowodnił 25 lat okresów składkowych i nieskładkowych na dzień 1 stycznia 1999 roku. Na podstawie dowodów dołączonych do wniosku – uzyskanych w wyniku przeprowadzonego postępowania, Zakład przyjął za udowodnione okresy na dzień 1 stycznia 1999 roku : nieskładkowe w wymiarze 2 miesięcy i 6 dni, okresy składkowe w wymiarze 21 lat,
5 miesięcy i 6 dni, zaś sumaryczny staż okresów składkowych i nieskładkowych ubezpieczonego został wyliczony na 21 lat, 10 miesięcy i 3 dni. Za udowodniony okres pracy w warunkach szczególnych Zakład uznał okres od 22 września 1973 roku do 25 lipca 1974 roku, od 20 listopada 1978 roku do 18 listopada 1987 roku , od 1 stycznia 1998 roku do
31 grudnia 1998 roku. Jednocześnie w uzasadnieniu decyzji organ rentowy wskazał, iż nei uznał okresu skróconego okresu wypowiedzenia od dnia 1 maja 1993 roku do 30 czerwca 1995 roku w Przedsiębiorstwie (...) Sp. z o.o. ponieważ stosownie do regulacji art. 7 ustawy emerytalnej, okres niewykonywania pracy po ustaniu zatrudnienia jest zaliczany jako okres nieskładkowy w przypadku, gdy za okres ten zostało zapłacone odszkodowanie. Organ rentowy podkreślił, iż w świadectwie pracy odwołującego znajduje się adnotacja,
że odszkodowanie nie zostało mu wypłacone (decyzja organu rentowego z dnia 3 lutego 2016 roku znak: (...) k. 27 a.r. t. V).

Powyższą decyzję z dnia 3 lutego 2016 roku zaskarżył do tutejszego Sądu Okręgowego Warszawa-Praga w Warszawie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych J. S. (1), inicjując tym samym niniejsze postępowanie odwoławcze, zarejestrowane
pod sygnatura akt VII U 5015/16.

W toku postępowania, odwołujący piśmie procesowym z dnia 9 maja 2016 roku, wniósł o zaliczenie do stażu pracy w warunkach szczególnych (poza okresem czynnej służby wojskowej oraz okresem przebywania na rencie powypadkowej II grupy w okresie trwania służby wojskowej- wymienionych w odwołaniu od zaskarżonej decyzji), również okresu zatrudnienia w firmie (...) z udziałem Kapitału zagranicznego Sp.
z o.o. od 25 lipca 1989 roku do 30 kwietnia 1993 roku (pismo procesowe z dnia 9 maj a2016 roku k. 11 a.s.).

Sąd Okręgowy w oparciu o dowód z zeznań odwołującego, ustalił, iż odwołujący
w całym okresie aktywności zawodowej wykonywał zawód cieśli. Odwołujący z powodu wypadku, który miał miejsce w okresie wykonywania służby wojskowej w dniu w dniu 17 września 1975 roku, był niezdolny do pracy i korzystał z prawa do renty inwalidy wojskowego II grupy w okresie od 5 listopada 1975 roku do 4 marca 1977 roku. J. S. (1) podkreślał, iż na skutek wypadku nie mógł powrócić do wykonywania pracy
po zakończeniu służby wojskowej (zeznania odwołującego k. 23-26 a.s.)

W oparciu o dowód z zeznań świadka A. K., Sąd Okręgowy ustalił,
iż odwołujący pracował wraz ze świadkiem w firmie (...) w okresie od 1989 roku
do 1993 roku. odwołujący była zatrudniony w firmie (...) na stanowisku cieśli, a świadek był zatrudniony na stanowisku kierownika budowy. Świadek A. K. był przełożonym odwołującego. Odwołujący był zatrudniony na podstawie umowy o pracę
w pełnym wymiarze czasu pracy w ramach 8 godzinnego systemu czasu pracy. Do obowiązków odwołującego należało wykonywanie szalunków, branie udziału w czynnościach betoniarskich przy pomocy szalunków belek, słupów i innych konstrukcyjnych elementów budynku. Odwołujący wykonywał wszelkie prace cieślarskie związane
z budową budynków mieszkalnych i przemysłowych. Praca odwołującego była wykonywana na otwartym terenie. Odwołujący pracował w zmiennych warunkach atmosferycznych(takich jak upał, mróz, deszcz) stale na terenie otwartym, na konstrukcjach wysokościowych.
Z powodu upadłości firmy, wszyscy pracownicy (...) Sp. z o.o. zostali zwolnieni (zeznania świadka A. K. k. 23-26 a.s.). W oparciu o zeznania świadka W. S. –brata odowłującego, Sąd Okręgowy ustalił, iż świadek pracował wraz z odwołującym w firmie (...), od maja 1990 roku do dnia ogłoszenia upadłości firmy. Brat odwołującego wykonywał w firmie (...) czynności murarskie. Odwołujący wykonując prace cieśli, pracował na wysokości 3 metrów w różnych porach roku (zeznania świadka W. S. k. 23-26 a.s.).

Na podstawie dowodu z dokumentacji złożonej w postepowaniu administracyjnym, Sąd Okręgowy ustalił, iż odwołujący pracował w firmie (...) od dnia 25 lipca 1989 roku do dnia 30 kwietnia 1993 roku (świadectwo pracy z dnia 30 kwietnia 1993 roku dokumentacja a.s. k. nienumerowana)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie materiału dowodowego w postaci akt sprawy oraz z akt emerytalno-rentowych ubezpieczonego, a także ustaleń Sądu ujętych
w dołączonej sprawie VII U 880/15. Dowody w zakresie w jakim Sąd oparł na nich swoje ustalenia są spójne, logiczne i wzajemnie się uzupełniają. Jednocześnie Sąd zważył, że strony postępowania co do zasady nie zgłaszały uwag oraz zastrzeżeń co do wiarygodności zgormadzonego materiału dowodowego co potwierdza jego bezsporny charakter oraz wysoki walor dowodowy. Nadto Sąd nie znalazł podstaw do wykluczenia, któregokolwiek
z dokumentów załączonych do akt sprawy. Do rekonstrukcji stanu faktycznego w sprawie, Sąd Okręgowy uwzględnił nadto dowody osobowe w postaci zeznań świadków W. S. oraz A. K. (k. 23-26 a.s.), którzy potwierdzili okres zatrudnienia odwołującego w firmie (...) Sp. z o.o. W ocenie Sądu zeznania świadków były wiarygodne i korespondowały z treścią zeznań odwołującego (k. 23-26 a.s.), a także materiałem dowodowym w postaci świadectwa pracy odwołującego w (...) Sp. z o.o. Sąd Okręgowy uznał, iż zgromadzony w sprawie materiał stanowił wiarygodną i wystarczająca podstawę wydania orzeczenia kończącego postępowanie
w sprawie.

Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych zważył co następuje:

Odwołanie J. S. (1) od decyzji organu rentowego Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W. z dnia 3 lutego 2016 roku, znak: (...) jako bezzasadne, podlegało oddaleniu.

Na wstępie rozważań niniejszej sprawy Sąd Okręgowy wskazuje, iż elementem spornym niniejszego postępowania było ustalenie czy organ rentowy prawidłowo nie uwzględnił odwołującemu do stażu pracy w warunkach szczególnych okresu od 26 lipca 1974 roku do 12 grudnia 1975 roku, tj. okresu odbywania służby wojskowej przypadającej
po ustaniu zatrudnienia w Kombinacie Budownictwa Miejskiego (...), a także okresu niezdolności do pracy powstałej wskutek wypadku w okresie służby wojskowej, tj. okresu od 5 listopada 1975 do dnia 4 marca 1977 roku oraz okresu zatrudnienia w firmie (...) Sp. z o.o. od dnia 25 lipca 1989 roku do dnia 30 kwietnia 1993 roku

Zgodnie z art. 184 w związku z art. 32 Ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r.
o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity Dz. U.
z Dz.U.2016.887 j.t.) ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy (to jest 1 stycznia 1999 r.) spełnili ww. niżej warunki:

1.  posiadają okres składkowy i nieskładkowy wynoszący co najmniej 25 lat,

2.  okres pracy w warunkach szczególnych, wykonywali stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, obowiązującym na danym stanowisku pracy, wynoszący co najmniej 15 lat,

3.  nie przystąpili do otwartego funduszu emerytalnego, albo jeżeli jest członkiem tego funduszu – złożyli wniosek o przekazanie środków zgromadzonych
na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu
na dochody budżetu państwa,

Od 1 stycznia 2013 roku nie jest natomiast wymagane rozwiązanie stosunku pracy przez ubezpieczonego będącego pracownikiem. Zgodnie z treścią § 4 ust. 1 pkt 1 i 3 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, (Dz. U. z 1983 r., nr 8, poz. 43 ze zm.) pracownik, który wykonywał pracę w szczególnych warunkach, wymienioną w wykazie A nabywa prawo do emerytury, jeżeli osiągnął wiek emerytalny wynoszący 60 lat dla mężczyzn i ma wymagany okres zatrudnienia, w tym
co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach. Zgodnie z § 2 ust. 1 tego rozporządzenia, okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub
w szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku. Takie okresy pracy stwierdza zakład pracy,
na podstawie posiadanej dokumentacji, w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach lub w świadectwie pracy. Świadectwo takie powinno wskazywać wymiar czasu pracy, rodzaj prac, wykaz, dział i pozycje załącznika do rozporządzenia.

W myśl stanowiska wyrażonego w orzecznictwie, w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych, warunki nabycia prawa do wcześniejszej emerytury muszą być spełnione łącznie w chwili wydania decyzji przez organ rentowy. W postępowaniu odwoławczym od decyzji odmawiającej prawa do tego świadczenia Sąd ubezpieczeń społecznych ocenia legalność decyzji według stanu rzeczy istniejącego w chwili jej wydania (wyrok SN z dnia 7 lutego 2006 r., I UK 154/05). Natomiast wykonywanie pracy w szczególnych warunkach lub
w szczególnym charakterze powinno być stwierdzone przez pracodawcę w świadectwie wykonywania pracy w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze
lub w świadectwie pracy (vide: wyrok SN z dnia 15 grudnia 1997 roku, II UKN 417/97 oraz wyrok Sądu Najwyższego z dnia 21 listopada 2001 roku, II UKN 598/00). URN 3/95).

Z uwagi na konieczność ustalenia, czy ubezpieczony w spornym okresie zatrudnienia w firmie (...) Sp. z o.o. wykonywał pracę w takim charakterze Sąd przeprowadził postępowanie dowodowe, dopuścił dowód z zeznań świadków (k. 23-16 a.s.) oraz wysłuchał wnioskodawcę. Zgodnie bowiem z orzeczeniem Sądu Najwyższego z dnia 21 września 1984 roku, sygn. akt III UZP 48/84, w świetle § 2 ust. 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego oraz wzrostu emerytur i rent inwalidzkich dla pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze – zakład pracy wydaje zaświadczenie o zatrudnieniu w szczególnych warunkach
lub w szczególnym charakterze wyłącznie na podstawie posiadanej dokumentacji, natomiast
w sądowym postępowaniu odwoławczym możliwe jest ustalenie tych okresów także
w oparciu o inne dowody. Sąd Okręgowy zważył, iż co prawda świadkowie zatrudnienia odwołującego w firmie (...), potwierdzili okoliczność pracy odwołującego w szczególnie uciążliwych warunkach takich jak konieczność stałej pracy w zmiennych warunkach atmosferycznych, wykonywanie prac cieśli na wysokości, jednakże okres tegoż zatrudnienie przypadający od dnia 25 lipca 1989 roku do dnia 30 kwietnia 1993 roku, jednakże okres ten nie dawał w ocenie Sądu podstaw do przyznania skarżącemu prawa do spornego świadczenia emerytalnego. Okres zatrudnienia odwołującego w szczególnych warunkach uwzględniony przez organ rentowy w zaskarżonej decyzji wynosił 10 lat 10 miesięcy i 3 dni, natomiast uwzględnienie spornego okresu zatrudnienia w firmie (...) do stażu pracy w warunkach szczególnych skutkowałoby wyliczeniem stażu pracy odwołującego w wymiarze jedynie14 lat 7 miesięcy i 3 dni.

Sąd Okręgowy zważył, iż w dniu 22 czerwca 2014 r. odwołujący ukończył 60 lat i nie należy do żadnego funduszu emerytalnego jednak nie udowodnił 15-letniego okresu zatrudnienia w warunkach szczególnych. Spełnienie przesłanki 15 letniego stażu pracy
w warunkach szczególnych jest natomiast niezbędne do przyznania mu prawa
do świadczenia. Odwołujący wnosił w niniejszej sprawie o zaliczenie do stażu pracy
w warunkach szczególnych, okresu wykonywania przez niego służby wojskowej w okresie od 26 lipca 1974 roku do 12 grudnia 1975 roku oraz okresu niezdolności do pracy powstałej wskutek wypadku w okresie służby wojskowej, tj. okresu od 5 listopada 1975 do dnia 4 marca 1977 roku.

Sąd Okręgowy ustalił, że służba wojskowa, była poprzedzona wykonywaniem przez odwołującego pracy w warunkach szczególnych w Kombinacie Budownictwa Miejskiego (...), który to okres przypadający od dnia 22 września 1973 roku do dnia 25 lipca 1974 roku był (w świetle ustaleń organu rentowego) okresem pracy wykonywanej u tego samego pracodawcy, w warunkach szczególnych.

Zgodnie z art.124 ust. 1 obowiązującej od dnia 29 listopada 1967 r., ustawy z dnia 21 listopada 1967 r. o powszechnym obowiązku obrony Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej (Dz. U. Nr 44 poz. 220) zakład pracy, który zatrudniał pracownika w chwili powołania do czynnej służby wojskowej, obowiązany był zatrudnić go na poprzednio zajmowanym stanowisku lub stanowisku równorzędnym pod względem rodzaju pracy oraz nie niżej opłacanym, jeżeli pracownik najpóźniej w ciągu 30 dni od dnia zwolnienia z zasadniczej służby wojskowej zgłosił swój powrót do pracy (…). Natomiast w myśl art. 125 tej ustawy pracownikowi, który zgłosił się do pracy w terminie określonym w art. 124 ust 1, zalicza się okres odbytej służby wojskowej do okresu zatrudnienia w zakresie wszelkich uprawnień uzależnionych od ilości lat pracy albo od ciągłości pracy w danym zawodzie lub służbie bądź w szczególnych warunkach, od których należy nabycie tych uprawnień. Odpowiednio powyższe kwestie zostały uregulowane w art. 106 ust. 1 i art. 108 ust. 1-3 ustawy o powszechnym obowiązku obrony Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej. Odnosząc powyższą podstawę prawną obowiązującą odwołującego w okresie odbywanej przez niego służby wojskowej na grunt niniejszej sprawy, uznać należy (uwzględniając wykładnię gramatyczną wskazanych przepisów), iż zgłoszenie powrotu do pracy po odbyciu służby wojskowej z zachowaniem terminu 30 dniowego liczonego od dnia zakończenia służby, uprawnia do zaliczenia okresu służby wojskowej, do stażu pracy w warunkach szczególnych pracownika. Powyższą tezę prezentuje nadto Sąd Najwyższy, który w wyroku z dnia 25 lutego 2010 r., sygn. akt VII UK 219/09 wskazał, iż okres zasadniczej służby wojskowej odbytej w czasie trwania stosunku pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze zalicza się do stażu pracy wymaganego do nabycia prawa do emerytury w niższym wieku emerytalnym, jeżeli pracownik w ustawowym terminie zgłosił swój powrót do tego zatrudnienia. Tutejszy Sąd Okręgowy podziela w pełni zaprezentowane stanowisko Sądu Najwyższego.

W niniejszej sprawie odwołujący zakończył służbę w wojsku z dniem 6 grudnia 1975 roku. W oparciu o powyższe ustalenia faktyczne i prawne, uznać należy, iż dzień 6 stycznia 1976 r. był ostatnim dniem, w którym odwołujący chcąc zachować prawo do zaliczenia okresu służby wojskowej do pracy w warunkach szczególnych, winien zgłosić powrót
do pracy. Sąd Okręgowy miał na uwadze nadto okoliczność, iż odwołujący z uwagi na niezdolność do pracy powstałą w trakcie służby miał orzeczoną rentę II stopnia inwalidztwa do dnia 4 marca 1977 roku, a zatem po ustaniu prawa do świadczenia rentowego według drugiej grupy, (chcąc skorzystać z uprawnień do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym) musiał kontynuować zatrudnienie w Kombinacie Budownictwa Miejskiego (...) najpóźniej w dniu 4 kwietnia 1977 roku. Wobec nie podjęcia pracy w terminach wynikających z powyższej regulacji, Sąd Okręgowy stwierdził, iż zaliczenie odwołującemu okresu pełnienia służby wojskowej do okresu pracy w warunkach szczególnych jest niezasadne.

Konkludując rozważania przedmiotowej sprawy, Sąd Okręgowy doszedł
do przekonania, iż odwołujący na dzień złożenia wniosku o emeryturę, a także w dacie wydania zaskarżonej decyzji ZUS, nie spełnił łącznie wszystkich warunków uprawniających do przyznania świadczenia emerytalnego: wcześniejszej emerytury z warunków szczególnych, a zaskarżona decyzja odpowiada prawu.

W związku z powyższym, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. Sąd orzekł jak w sentencji wyroku.

(...)