Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego Warszawa-Praga w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 czerwca 2025 r.

Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie VII Wydział Pracy
i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący Sędzia SO Renata Gąsior

Protokolant st. sekr. sądowy Marta Jachacy

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 28 maja 2025 r. w Warszawie

sprawy (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. i A. Ż. (1)

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W.

o wysokość podstawy wymiaru składek

na skutek odwołania (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. i A. Ż. (1)

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. z dnia 8 grudnia 2023 r. nr (...)

1. zmienia zaskarżoną decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. z dnia 8 grudnia 2023 r. nr (...) w zakresie pkt 1. w ten sposób, że stwierdza, że podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne (emerytalne, rentowe, chorobowe i wypadkowe) Pani A. Ż. (1) z tytułu zatrudnienia na podstawie umów o pracę u płatnika składek (...) sp. z o.o. od 01.05.2023 r. łącznie stanowi kwota 8.650,00 zł (osiem tysięcy sześćset pięćdziesiąt złotych) brutto miesięcznie, przy łącznym wymiarze czasu pracy pełnego etatu,

2. zasądza od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. na rzecz odwołujących (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. i A. Ż. (1) kwoty po 360,00 zł (trzysta sześćdziesiąt złotych) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w spełnieniu świadczenia za czas od dnia uprawomocnienia się niniejszego orzeczenia do dnia zapłaty, tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

UZASADNIENIE

Pismem z dnia 18 stycznia 2024 r. A. Ż. (1), działając przez profesjonalnego pełnomocnika, odwołała się od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. z dnia 8 grudnia 2023 r., nr (...), zaskarżając ją w całości i zarzucając jej naruszenie:



art. 83 ust. 1 pkt 3 i art. 68 ust. 1 pkt 1 lit. c ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych w zw. z art. 13 i art. 22 ustawy Kodeks pracy w zw. z art. 300 k.p., w zw. z art. 58 § 2 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 roku Kodeks cywilny;

poprzez przyjęcie, że podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne odwołującej się z tytułu zatrudnienia na podstawie umowy o pracę u Płatnika składek (...) Sp. z o.o. od dnia 1 maja 2023 r., stanowi kwota odpowiadająca kwocie minimalnego wynagrodzenia za pracę w danym roku kalendarzowym w przeliczeniu na okres miesiąca, podczas gdy prawidłowe rozważenie całokształtu materiału dowodowego powinno prowadzić do wniosku, że wynagrodzenie odwołującej się, określone w umowie o pracę jest godziwe i w pełni odpowiada zakresowi jej obowiązków, jest adekwatne do zajmowanego stanowiska i zakresu jej odpowiedzialności, a co za tym idzie kwota podstawy wymiaru składek została przez płatnika właściwie wskazana.

Mając na uwadze powyższe A. Ż. (1) wniosła o zmianę zaskarżonej decyzji i poprzez przyjęcie, że podstawę wymiaru składek na jej ubezpieczenia społeczne z tytułu zatrudnienia na podstawie umowy o pracę u płatnika (...) Sp. z o.o. od dnia 1 maja 2023 r., stanowi kwota określona w umowach o pracę zawartych z płatnikiem. Ponadto odwołująca się wniosła o zasądzenie od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. na swoją rzecz kosztów postępowania w tym kosztów zastępstwa procesowego, według spisu kosztów, a w przypadku nieprzedstawienia spisu kosztów według norm przepisanych (odwołanie ubezpieczonej A. Ż. (1) – k. 84-90 a.s.).

W dniu 19 stycznia 2024 r. odwołanie o tożsamej treści, jak odwołanie A. Ż. (1), złożył także płatnik składek (...) Sp. z o.o. Płatnik składek wniósł, tak samo jak ubezpieczona, o zmianę decyzji i zasądzenie kosztów postępowania od organu rentowego na swoją rzecz. Ww. wnioski płatnik oparł na tożsamym zarzucie, jak ten sformułowany w odwołaniu A. Ż. (1), tj. naruszeniu art. 83 ust. 1 pkt 3 i art. 68 ust. 1 pkt 1 lit. c ustawy z dnia 13 października 1998 roku o systemie ubezpieczeń społecznych w zw. z art. 13 i art. 22 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 roku Kodeks pracy, w zw. z art. 300 k.p., w zw. z art. 58 § 2 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 roku Kodeks cywilny (odwołanie (...) Sp. z o.o. – k. 3-9 a.s.).

W odpowiedzi Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. wniósł o oddalenie odwołania na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. oraz o zasądzenie od odwołującej na rzecz organu rentowego kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu stanowiska organ rentowy wskazał, że ubezpieczona i płatnik byli związani stosunkiem pracy od 1 lutego 2022 r., w ramach którego odwołująca się świadczyła pracę jako asystentka biurowa w wymiarze pełnego etatu z wynagrodzeniem minimalnym tj. 3.010,00 zł brutto, a od stycznia 2023 r., za wynagrodzeniem w kwocie 3.600,00 zł brutto. Następnie wymiar etatu uległ obniżeniu do 1/8 etat, zaś w dalszej kolejności strony zawarły kolejną umowę o pracę na podstawie, której ubezpieczona została zatrudniona w wymiarze 7/8 etatu na stanowisku specjalisty ds. transportu z wynagrodzeniem 8.200,00 zł brutto. Jednocześnie dalej obowiązywała umowa o pracę na 1/8 etatu z wynagrodzeniem 450,00 zł. Organ rentowy skonstatował, że wynagrodzenie odwołującej z tytułu obu umów, dających w sumie pełen etat wynosiło 8.650,00 zł brutto, co oznacza zwiększenie podstawy wymiaru składek w stosunku do dotychczasowych warunków, obowiązujących w przeliczeniu na pełen etat, o ponad 5000 zł (tj. z 3.600,00 zł do 8.650,00 zł).

Organ rentowy zauważył jednocześnie, że nie zostały wskazane wymierne korzyści dla płatnika z tytułu zwiększenia pracownikowi wynagrodzenia.

Zakład, biorąc pod uwagę materiał dowodowy uzyskany w toku postępowania wyjaśniającego, nie kwestionował samej prawdziwości zatrudnienia ubezpieczonej i faktu wykonywania pracy oraz zgłoszenia do ubezpieczeń społecznych. Uznał jednak, że wynagrodzenie za pracę zostało zawyżone. W opinii Zakładu wysokość wynagrodzenia powódki stanowi czynność pozorną (art. 83 § 1 kc) lub obejście prawa (art. 58 § 1 kc) i jest związana z chęcią uzyskania wysokiego świadczenia w związku z niezdolnością do pracy (odpowiedź na odwołania – k. 102-105 a.s.).

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

M. Ż. (1) w maju 2012 r. rozpoczął prowadzenie jednoosobowej działalności gospodarczej pod firmą (...).(...).(...) (...). Działalność ta funkcjonuje przez cały czas od dnia jej powstania. Tą działalność prowadzi cały czas pod adresem Al. (...) w W. R.. W ramach działalności funkcjonuje sklep stacjonarny sprzedający części samochodowe. W 2015 r. M. Ż. (1), w ramach działalności, poszerzył jej zakres o świadczenie usług transportowych. Baza na początku była na dzierżawionym placu przy ulicy (...) na terenie stacji kontroli pojazdów. Później wynajmował kolejne miejsca w W. (...) - ul. (...) bądź ul. (...). W dniu 31 marca 2020 r. M. Ż. (1) wspólnie z ojcem założył spółkę (...) sp. z o.o. Przedmiotem działalności spółka jest świadczenie usług transportowych. Spółka nie ma własnych samochodów ciężarowych, wykonuje usługi transportowe dla zleceniodawców zewnętrznych przy wykorzystaniu taboru i pracowników należących do jednoosobowej działalności gospodarczej M. Ż. (1). Pomiędzy spółką a działalnością zawierane są umowy użyczenia kierowców i użyczenia sprzętu. Spółka ma siedzibę w W. przy ulicy (...). Pod tym adresem znajduje się dom rodziców M. Ż. (1), w którym spółka wydzierżawia pomieszczenia na biuro i siedzibę. Są to pomieszczenia przystosowane na potrzeby biurowe, wyposażone w odpowiednie sprzęty, tj.: komputery stacjonarne, urządzenia do kserowania, skanowania, jest blat biurowy przez całą długość pomieszczenia, plus wyposażenie typowo biurowe, materiały eksploatacyjne itp. (zeznania M. Ż. (1) – k. 165-171 a.s., wydruk z KRS – k. 120-122 a.s., zeznania A. Ż. (1) – k. 192-195 a.s.)

Na początkowym etapie działalności spółki M. Ż. (1)sam, z niewielką pomocą ojca w sprawach technicznych, prowadził sprawy spółki i reprezentował ją. Zajmował się wówczas m.in. przygotowywaniem całej dokumentacji transportowej, sprawdzaniem zleceń, sprawdzaniem dokumentacji przewozowej, weryfikacją dokumentów, które otrzymał od kierowców, kopiowaniem tych dokumentów na potrzeby firm zlecających, obliczaniem rentowności pojedynczych samochodów, kontaktowaniem się ze zleceniodawcami bądź przedstawicielami zleceniodawców i z firmami świadczącymi usługi: m in. z operatorami kart paliwowych, firmą rozliczającą czas pracy kierowców, biurem księgowym. Na koniec 2021 r. M. Ż. (1) nie dawał już sobie rady samodzielnie zajmować się ww. zagadnieniami. Powziął zamysł o zatrudnieniu pracownika biurowego, a informację o tym rozpowszechniał głównie na portalach internetowych. Równolegle do czynionych czynności, do spółki do pracy zaczął przychodzić student, który ostatecznie nie był zainteresowany dalszą pracą w spółce.

M. Ż. (1) zaproponował pracę swojej bratowej A. Ż. (1), ponieważ doszedł do przekonania, że wolałby, aby pracownikiem była osoba znajoma i zaufana. Oczekiwał, że A. Ż. (1), jako pracownik, wykaże się zdolnością do prowadzenia obiegu dokumentów dla firmy i ystawianiem faktur dla kontrahentów (zeznania M. Ż. (1) – k. 165-171 a.s., zeznania A. Ż. (1) – k. 192-195 a.s.).

W dniu 1 lutego 2022 r. pomiędzy A. Ż. (1) a (...) sp. z o.o. doszło do zawarcia umowy o pracę, na podstawie której została zatrudniona na stanowisku asystentki biurowej. A. Ż. (1) świadczyła pracę w pełnym wymiarze czasu pracy i z tego tytułu otrzymywała wynagrodzenie w kwocie 3.010,00 zł. Umowa została zawarta na czas określony do dnia 31 grudnia 2022 r. W dniu 1 wrześniu 2022 r. (...) sp. z o.o. zatrudniła jeszcze jedną osobę do pracy jako asystentkę biurową, tj. B. N., jednak zrezygnowała ona z pracy ze względu na znalezienie lepszej oferty i dla spółki pracowała jedynie do 30 września 2022 r. (zestawienie pracowników – k. 129 a.s., umowa o pracę – nienumerowana karta akt ZUS, zeznania M. Ż. (1) – k. 165-171 a.s.).

Następnie w dniu 1 stycznia 2023 r. A. Ż. (1) zawarła z Płatnikiem kolejną umowę o pracę, a na jej podstawie wynagrodzenie pracownika uległo podwyższeniu o 500,00 zł i wynosiło 3.600,00 zł brutto, przy zachowaniu dotychczasowego stanowiska i wymiaru czasu pracy (umowa o pracę – nienumerowana karta akt ZUS).

W dniu 15 marca 2023 r. A. Ż. (1) wystąpiła do pracodawcy z podaniem o czasowe zmniejszenie etatu do 1/8. Decyzja ta motywowana była jej trudną sytuacją rodzinną – chorobą ojca, który miał krytyczne zwężenie tętnic szyjnych i tętnicy promieniowej, a w międzyczasie zdiagnozowano u niego nowotwór prostaty. Wymagał pomocy przy wszystkich wizytach lekarskich i badaniach, tj. biopsja i rezonans. Mama A. Ż. (1) zmarła w pandemię i jedynie ubezpieczona lub jej brat mogli się zająć chorym ojcem. Najpierw, wszystkie wizyty lekarskie i cały proces diagnostyki zaczęła ubezpieczona, a następnie do pomocy włączył się jej brat. W związku z tą sytuacją, ubezpieczona liczyła się z ograniczeniem swojej działalności zawodowej i koniecznością podjęcia się czasowej opieki nad chorym rodzicem. Składając podanie A. Ż. (1) wiedziała, że od maja 2023r. opiekę nad ojcem przejmie jej brat i wówczas możliwy będzie jej powrót do pracy w pełnym wymiarze czasu pracy. Z tego powodu do pracodawcy złożyła pisemne zapewnienie o gotowości podjęcia pracy w pełnym wymiarze od dnia 1 maja 2023 r. (zeznania A. Ż. (1) – k. 192-195 a.s., zeznania M. Ż. (1) – k. 165-171 a.s., podanie – nienumerowana karta akt ZUS).

Pracodawca wyraził zgodę na zmniejszenie etaty do 1/8, konsekwencją czego było podpisanie z A. Ż. (1) aneksu nr (...) do umowy o pracę o zmniejszeniu wymiary etatu i kwoty wynagrodzenia (aneks do umowy – nienumerowana karta akt ZUS).

W tym samym czasie, M. Ż. (1) intensywnie pracował nad rozwojem działalności. Poświęcał dużo czasu na stworzenie platformy do handlu i planował utworzenie spółki, która zajmie się sprzedażą w Internecie. Spółka ostatecznie została zarejestrowana w dniu 24 lipca 2023 r. pod firmą (...) Sp. z o.o., a jej podstawowym przedmiotem działalności była sprzedaż hurtowa części i akcesoriów do pojazdów samochodowych. Jeszcze przed zarejestrowaniem spółki, w czasie prac nad platformą, M. Ż. (1) podjął decyzję, o zatrudnienie w spółce (...) Sp. z o.o. nowego pracownika, który będzie zajmować się i prowadzeniem biura, kontaktem z klientami i rozliczeniami kierowców. Osoby, które aplikowały o pracę na ogół nie spełniały oczekiwań pracodawcy, z kolei osoba, którą M. Ż. (1) chciał zatrudnić, ostatecznie zrezygnowała, związku z czym stanowisko to nie zostało obsadzone (zeznania M. Ż. (1) – k. 165-171 a.s., wydruk z KRS – k. 198-200 a.s.).

W międzyczasie u A. Ż. (1) zaczęła stabilizować się sytuacja rodzinna. Jej brat zaoferował większą pomoc w procesie opieki i leczenia nad chorym ojcem, przez co A. Ż. (1) zaczęła konsultować z M. Ż. (1) okoliczności powrotu do pracy. Pracodawca poinformował ją, że może wrócić na pełen etat do pracy od maja 2023 r., wspomniał również jej, że będzie potrzebował kogoś do pracy, kto zajmie się większym zakresem obowiązków. Wówczas A. Ż. (1) zaproponowała siebie jako kandydatkę. Przestawiła tę propozycję pracodawcy, który – mając na uwadze już przeszło roczne doświadczenie ubezpieczonej w pracy i będąc zadowolonym z jakości jej pracy na stanowisku asystentki – nie miał obiekcji, by dać jej szansę rozwoju i przystał na propozycję ubezpieczonej (zeznania M. Ż. (1) – k. 165-171 a.s., zeznania A. Ż. (1) – k. 192-195 a.s.).

W dniu 21 kwietnia 2023 r. A. Ż. (1) podpisała z płatnikiem kolejną umowę o pracę. Umowa został zawarta na czas nieokreślony i od dnia 1 maja 2023 r. ubezpieczona rozpoczęła pracę na stanowisku specjalisty ds. transportu i kontaktu z kluczowymi klientami. Wymiar czasu pracy określono na 7/8 etatu, a wynagrodzenie opiewało na kwotę 8.200,00 zł miesięcznie (umowa o pracę z dnia 1 maja 2023 r. – nienumerowana karta akt ZUS).

Jednocześnie od 1 maja 2023 r. ubezpieczona kontynuowała umowę o pracę w wymiarze 1/8 etatu, zatem, począwszy od 1 maja 2023 r. ubezpieczona była zatrudniona łącznie na pełen etat. Na stanowisku asystentki biurowej zajmowała się w szczególności obsługę spotkań, jednak w głównej mierze od tej daty wykonywała zadania specjalisty d/s transportu. Do jej głównych obowiązków na ww. stanowisku należał monitoring pracy kierowców oraz ich wsparcie techniczne. Rozliczała kierowców z ich pracy, z dokumentów i pieniędzy służbowych jakie otrzymali. Ponadto, współpracowała z klientami i kontrahentami płatnika i przejęła wszelkie zadania związane z fakturowaniem oraz przygotowywaniem niezbędnej dokumentacji, bezpośrednio związanej z obsługą klientów. Organizacyjnie wspomagała też pracę kierowców współpracujących z płatnikiem. Ubezpieczona odpowiadała także za weryfikację terminowości płatności oraz przygotowywała wszelką, niezbędną dokumentację dla biura księgowego obsługującego płatnika. Nadzorowała też obsługiwane przez płatnika zlecenia transportowe, w tym przygotowywała protokoły przekazania oraz wymagane przepisami prawa międzynarodowego dokumenty regulujące pracę kierowców w transporcie międzynarodowym. Do zadań ubezpieczonej należała także analiza i kontrola rentowności pojedynczych aut oraz zarządzanie procesem badań technicznych aut (zeznania M. Ż. (1) – k. 165-171 a.s., zeznania T. R. – k. 161-163 a.s., zeznania Z. P. – k. 163-165 a.s., zeznania A. Ż. (1) – k. 192-195 a.s., korespondencja e-mail A. Ż. (1) z kontrahentami – nienumerowana karta akt ZUS).

W dniu 1 lipca 2023 r. ubezpieczona zawarła Aneks nr (...) do umowy nr o pracę nr 1/01/2023, który podwyższał jej wynagrodzenie do kwoty 450,00 zł.

A. Ż. (1), wykonując obowiązki zarówno asystentki biurowej, jak i specjalisty ds. transportu otrzymywała łącznie od (...) Sp. z o.o. na podstawie zawartych ze spółką umów o pracę, wynagrodzenie w kwocie 8.650,00 zł brutto miesięcznie (bezsporne).

Płatnik składek każdorazowo przy zawarciu umowy lub zmianie wymiaru czasu pracy A. Ż. (1), dokonywał adekwatnego zgłoszenia do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych. Ww. została zgłoszona do ubezpieczeń społecznych z tytułu zatrudnienia u płatnika od 1 lutego 2022 r. do 31 marca 2023 r. z wynagrodzeniem minimalnym obowiązującym w tamtym okresie. Następnie od 1 kwietnia 2023 r. wymiar etatu uległ obniżeniu do 1/8 etatu. Zaś z dniem 1 maja 2023 r. ww. została ponadto zgłoszona przez płatnika do ubezpieczeń społecznych z tytułu zatrudnienia na 7/8 etatu z wynagrodzeniem 8.200,00 zł brutto (bezsporne).

W dniu 16 czerwca 2023 r. A. Ż. (1) dowiedziała się, że jest w ciąży. Ciąża została potwierdzona, ale z uwagi na bardzo wczesny jej etap, podczas badania nie uwidoczniono jeszcze serca płodu. Ubezpieczona stała się niezdolna do pracy w związku z ciążą od 3 lipca 2023 r. We wrześniu 2023 r. na około 3 tygodnie ubezpieczona wróciła do pracy, później jednak – aż do dnia porodu przebywała ponownie na zwolnieniu lekarskim i w tych okresach wystąpiła do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z roszczeniem o zasiłek chorobowy. A. Ż. (1) urodziła dziecko w dniu 9 lutego 2024 r. Do 6 lutego 2025 r. przebywała na urlopie macierzyńskim (zeznania A. Ż. (1) – k. 192-195 a.s., karta ciąży – k. 179-180 a.s.).

Sytuacja w (...) sp. z o.o. uległa pogorszeniu. Spadły obroty, popsuła się sytuacja na rynku transportowym, podwyżki cen paliw spowodowały, że spadła rentowność usług. M. Ż. (1) nie zdecydował się na poszukiwania pracownika do pracy w zastępstwie za ubezpieczoną. Ponownie sam zajął się większością obowiązków (zeznania M. Ż. (1) – k. 165-171 a.s.).

Po zakończeniu urlopu macierzyńskiego A. Ż. (1) wróciła do pracy z dniem 10 lutego 2025 r. Wobec tego, że miejsce świadczenia pracy – siedziba (...) sp. z o.o. zlokalizowana jest w domu teściów A. Ż. (1), to oni pomagają ubezpieczonej i opiekują się wnuczką, dzięki czemu ubezpieczona mogła w takich warunkach szybko wrócić do pracy. A. Ż. (1) do chwili obecnej pracuje w (...) Sp. z o.o., na tych samych warunkach jakie zostały ustalone od maja 2023 r. (zeznania M. Ż. (1) – k. 165-171 a.s., zeznania A. Ż. (1) – k. 192-195 a.s.).

W celu ustalenia prawidłowości zgłoszenia ww. do obowiązkowych ubezpieczeń społecznych oraz wykazanych podstaw wymiaru składek na te ubezpieczenia, wszczęte zostało przez Zakład postępowanie wyjaśniające w sprawie, o czym powiadomiono strony pismami z dnia 11 października 2023 r. (zawiadomienie o wszczęciu postępowania – nienumerowana karta akt ZUS).

Po zakończeniu postępowania, organ rentowy Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W., w dniu 8 grudnia 2023 r. wydał decyzję znak: (...), którą ustalił podstawę wymiaru składek dla A. Ż. (1) z tytułu zatrudnienia u płatnika (...) sp. z o.o. od dnia 1 maja 2023 r. w wysokości minimalnego wynagrodzenia za pracę obowiązującego w danym okresie (decyzja (...) – nienumerowana karta akt rentowych).

Ubezpieczona A. Ż. (1) oraz płatnik składek (...) sp. z o.o. wnieśli odwołania od ww. decyzji organu rentowego, co zainicjowało przedmiotowe postępowanie sądowe.

Sąd Okręgowy ustalił powyższy stan faktyczny na podstawie powołanych dokumentów, a także w oparciu o zeznania ubezpieczonej A. Ż. (1), płatnika składek M. Ż. (1) oraz świadków T. R. i Z. P..

Dokumenty, wymienione w części obejmującej ustalenia faktyczne, pozwoliły na poczynienie ustaleń w zakresie ogólnych warunków zatrudnienia ubezpieczonej na podstawie umowy o pracę i odmiennych stanowisk pracy, jakie zajmowała u płatnika. Ponadto na podstawie dokumentów Sąd ustalił sytuację finansową spółki i uznał, że w maju 2023 r. pozwalała ona na stworzenie kolejnego stanowiska pracy z wynagrodzeniem w kwocie 8.200,00 zł brutto. Strony sporu nie kwestionowały żadnego dowodu z dokumentów (z wyjątkiem spornej decyzji) tak w zakresie ich autentyczności, jak i treści. Dokumenty zatem, w części pochodzące od organu rentowego i stworzone na podstawie zapisów na kontach w ZUS, w części zaś stworzone przez płatnika składek i ubezpieczoną, zostały ocenione jako wiarygodne i na ich podstawie zostały dokonane ustalenia faktyczne.

Sąd dał wiarę zeznaniom ubezpieczonej i płatnika. Ich zeznania są logiczne i wzajemnie się uzupełniają. Zeznający jednakowo przedstawili rodzaj pracy wykonywanej przez ubezpieczoną oraz jej wymiar, a także w sposób korelujący ze sobą charakteryzowali przyczyny zmian, jakie następowały w tym zakresie. Wreszcie, w sposób zgodny wskazywali na doświadczenie ubezpieczonej oraz zaufanie, jakim darzył ją płatnik, jako przymioty, które zdecydowały o powierzeniu jej obowiązków na nowoutworzonym stanowisku specjalisty ds. transportu. Sąd nie miał podstaw, aby zeznaniom we wskazanym zakresie odmówić wiarygodności, dlatego stały się one podstawą poczynionych w sprawie ustaleń.

Sąd nie miał również podstaw, by odmówić wiarygodności zeznaniom świadków T. R. i Z. P. – kierowców pracujących dla M. Ż. (1). W ocenie Sądu zeznawali oni rzetelnie, tak jak zapamiętali relacjonowane okoliczności. Świadkowie potwierdzili, że A. Ż. (1) pracowała u płatnika i wielokrotnie mieli z nią styczność, dostarczali jej dokumenty, widzieli ją w biurze, a ponadto utrzymywała z nimi kontakt telefoniczne, gdy zaszła potrzeba wyjaśnienia bieżących spraw związanych z ich pracę.

Materiał dowodowy oceniony w sposób powyżej zaprezentowany, był w ocenie Sądu wszechstronnie zgromadzony i wystarczający do rozstrzygnięcia sprawy.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

(...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. i A. Ż. (1) podlegały uwzględnieniu.

Przy wydawaniu zaskarżonej decyzji organ rentowy nie kwestionował faktu wykonywania pracy przez A. Ż. (1) na podstawie umowy o pracę na rzecz płatnika składek, a jedynie wysokość wynagrodzenia umówionego przez strony od 1 maja 2023 r. Organ rentowy skorzystał przy tym z prawa kontrolowania wysokości wynagrodzenia w zakresie zgodności z prawem i zasadami współżycia społecznego. Przedmiotem takiej kontroli może być prawidłowość i rzetelność obliczenia, potrącenia i płacenia składek. Zakład ma prawo badać zarówno tytuł zawarcia umowy, jak i ważność jej poszczególnych postanowień. Nie jest ograniczony do kwestionowania faktu wypłacenia wynagrodzenia we wskazanej kwocie, lecz może też ustalić stosunek ubezpieczenia społecznego na ściśle określonych warunkach. Potwierdził to Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 27 kwietnia 2005r. (II UZP 2/05), w której stwierdził, że w ramach art. 41 ust. 12 i 13 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych Zakład Ubezpieczeń Społecznych może zakwestionować wysokość wynagrodzenia stanowiącego podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie chorobowe, jeżeli okoliczności sprawy wskazują, że zostało wypłacone na podstawie umowy sprzecznej z prawem, zasadami współżycia społecznego lub zmierzającej do obejścia prawa (art. 58 k.c.). Nadmierne podwyższenie wynagrodzenia pracownika w zakresie prawa ubezpieczeń społecznych może być bowiem ocenione jako dokonane z zamiarem nadużycia prawa do świadczeń. Wynika to z tego, że nadmiernemu uprzywilejowaniu płacowemu pracownika, które w prawie pracy mieściłoby się w ramach art. 353 ^{( 1)} k.c., w prawie ubezpieczeń społecznych, w którym pierwiastek publiczny zaznacza się bardzo wyraźnie, można przypisać - w okolicznościach każdego konkretnego wypadku - zamiar nadużycia świadczeń przysługujących z tego ubezpieczenia, albowiem alimentacyjny charakter tych świadczeń oraz zasada solidaryzmu wymagają, żeby płaca - stanowiąca jednocześnie podstawę wymiaru składki - nie była ustalana ponad granicę płacy słusznej, sprawiedliwej i zapewniającej godziwe utrzymanie oraz żeby rażąco nie przewyższała wkładu pracy, a w konsekwencji, żeby składka nie przekładała się na świadczenie w kwocie nienależnej (wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 20 września 2012 r., III AUa 420/12; wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 16 października 2013 r., III AUa 294/13).

Ustalenie w umowie o pracę rażąco wysokiego wynagrodzenia za pracę stanowiącego podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne może być w konkretnych okolicznościach uznane za nieważne z mocy art. 58 § 3 k.c. w związku z art. 300 k.p. jako dokonane z naruszeniem zasad współżycia społecznego. W konsekwencji nieważnością mogą być dotknięte jedynie uzgodnienia stron umowy dotyczące wynagrodzenia za pracę, przy zachowaniu ważności pozostałych postanowień umownych, ponieważ zgodnie z art. 58 § 3 k.c., jeżeli nieważnością jest dotknięta tylko część czynności prawnej, czynność pozostaje w mocy co do pozostałych części, chyba że z okoliczności wynika, że bez postanowień dotkniętych nieważnością czynność nie zostałaby dokonana (wyroki Sądu Najwyższego z dnia 4 sierpnia 2005 r., II UK 16/05, OSNP 2006 nr 11-12, poz. 191, z dnia 9 sierpnia 2005 r., III UK 89/05, OSNP 2006 nr 11-12, poz. 192, z dnia 6 lutego 2006 r., III UK 156/05, Lex nr 272549 oraz z dnia 5 czerwca 2009 r., I UK 19/09, LEX nr 515697).

Dokonując rozważań we wskazanym zakresie, należy pamiętać, że na gruncie prawa ubezpieczeń społecznych ustalanie podstawy wymiaru składki z tytułu zatrudnienia w ramach stosunku pracy oparte jest na zasadzie określonej w art. 6 ust. 1 i art. 18 ust. 1 w związku z art. 20 ust. 1 i art. 4 pkt. 9, z zastrzeżeniem art. 18 ust. 2 ustawy systemowej. Zgodnie z tymi przepisami, podstawą składki jest przychód, o którym mowa w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych, a więc wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne, a w szczególności wynagrodzenie zasadnicze, wynagrodzenie za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty i wszelkie inne kwoty, niezależnie od tego, czy ich wysokość została ustalona z góry, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych, na co wskazuje art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych. Z tego względu dla ustalenia wysokości składek znaczenie decydujące i wyłączne ma fakt dokonania wypłaty wynagrodzenia w określonej wysokości. Należy jednak pamiętać, że umowa o pracę wywołuje skutki nie tylko bezpośrednie, dotyczące wprost wzajemnych relacji między pracownikiem i pracodawcą, lecz także dalsze, pośrednie, w tym w dziedzinie ubezpieczeń społecznych. Kształtuje ona bowiem stosunek ubezpieczenia społecznego, określa wysokość składki, a w dalszej kolejności prowadzi do uzyskania odpowiednich świadczeń. W konsekwencji przepis art. 18 ust. 1 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych w związku z art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym oraz z przepisami rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 18 grudnia 1998r. w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe (Dz. U. Nr 161, poz. 1106 ze zm.) - musi być uzupełniony w ramach systemu prawnego stwierdzeniem, że podstawę wymiaru składki ubezpieczonego będącego pracownikiem stanowi wynagrodzenie godziwe, a więc należne, właściwe, odpowiednie, rzetelne, uczciwe i sprawiedliwe, zachowujące cechy ekwiwalentności do pracy. Ocena godziwości wynagrodzenia wymaga uwzględnienia okoliczności każdego konkretnego przypadku, a zwłaszcza rodzaju, ilości i jakości świadczonej pracy oraz wymaganych kwalifikacji (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 16 grudnia 1999 roku, I PKN 465/99). Takie rozumienie godziwości wynagrodzenia odpowiada kryteriom ustalania wysokości wynagrodzenia z art. 78 § 1 k.p., który nakazuje ustalenie wynagrodzenia za pracę tak, aby odpowiadało ono w szczególności rodzajowi wykonywanej pracy i kwalifikacjom wymaganym przy jej wykonywaniu, a także uwzględniało ilość i jakość świadczonej pracy. W orzecznictwie Sądu Najwyższego wskazuje się, że do oceny ekwiwalentności wynagrodzenia należy stosować wzorzec, który w najbardziej obiektywny sposób pozwoli ustalić poziom wynagrodzenia za pracę o zbliżonym lub takim samym charakterze, który będzie uwzględniał również warunki obrotu i życia społecznego (por. wyrok Sądu Najwyższego z 23 stycznia 2014r., I UK 302/13). Stąd też zasadne jest wskazanie, że ustalenie wynagrodzenia powinno nastąpić nie w oderwaniu od zakresu obowiązków, lecz powiązaniu z nim. Wynagrodzenie powinno być adekwatne do rodzaju, charakteru oraz intensywności pracy wykonywanej przez pracownika oraz jego kompetencji.

W przedmiotowej sprawie, gdzie tylko wynagrodzenie ustalone w umowie o pracę zostało zakwestionowane przez organ rentowy, rolą Sądu była ocena postanowień umownych z punktu widzenia prawa ubezpieczeń społecznych i interesu publicznego, a więc nie tylko z punktu widzenia interesu pracownika (ubezpieczonego). Godziwość wynagrodzenia za pracę w prawie ubezpieczeń społecznych musi być bowiem interpretowana przy uwzględnieniu wymogu ochrony interesu publicznego oraz zasady solidarności ubezpieczonych.

W realiach rozpoznawanej sprawy Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W., powziął wątpliwości co do rzeczywistych przyczyn ustalenia wynagrodzenia w wysokości wynikającej z zawartych przez A. Ż. (1) i płatnika składek umów o pracę od dnia 1 maja 2023 r. Powodem przeprowadzenia przez organ rentowy postępowania wyjaśniającego, które zakończyło się wydaniem zaskarżonej decyzji i ustaleniem podstawy wymiaru składek w kwocie odpowiadającej kwocie minimalnego wynagrodzenia za pracę, była niezdolność do pracy ubezpieczonej, jaka zaistniała w krótkim czasie od znacznego zwiększenia podstawy wymiaru składek i wystąpienie w związku z tym z wnioskiem o zasiłek chorobowy.

W orzecznictwie akcentuje się, że cel zawarcia umowy o pracę w postaci osiągnięcia świadczeń z ubezpieczenia społecznego nie jest sprzeczny z ustawą, ale nie może to oznaczać akceptacji dla nagannych i nieobojętnych społecznie zachowań oraz korzystania ze świadczeń z ubezpieczeń społecznych, przy zawarciu umowy o pracę na krótki okres przed zajściem zdarzenia rodzącego uprawnienie do świadczenia i ustalenia wysokiego wynagrodzenia w celu uzyskania świadczeń obliczonych od tej podstawy. Taka umowa o pracę w części ustalającej wynagrodzenie wygórowane i nieusprawiedliwione rzeczywistymi warunkami świadczenia pracy jest nieważna jako sprzeczna z zasadami współżycia społecznego (por. wyrok Sądu Najwyższego z 18 października 2005 r., II UK 43/05; wyrok Sądu Najwyższego z 12 lutego 2009 r., III UK 70/08).

W analizowanym przypadku – choć niezdolność do pracy ubezpieczonej nastąpiła od dnia 3 lipca 2023 r., a trzy miesiące wcześniej faktycznie doszło do znacznego zwiększenia wynagrodzenia ubezpieczonej osiąganego u płatnika, to jednak nie ma podstaw, aby przyjąć, że ubezpieczona podpisując umowę o pracę z płatnikiem w dniu 1 maja 2023 r. działała celowo, poszukując ochrony ubezpieczeniowej oraz, że wynagrodzenie ustalone z tym pracodawcą we wskazanej umowie było wygórowane i zostało ustalone tylko po to, aby ubezpieczona mogła uzyskać wysokie świadczenia z FUS, przysługujące w okresie choroby.

Jeśli chodzi o pierwszą okoliczność, to trzeba przypomnieć, że A. Ż. (2) już od przeszło roku przed zawarciem umowy o pracę z dnia 1 maja 2023 r. pozostawała w zatrudnieniu u tego samego pracodawcy, zatem nie była osobą, której w ogóle nie obejmowałaby ochrona ubezpieczeniowa.

Oczywiście rację ma organ rentowy wskazując, że przed 1 maja 2023 r. podstawa wymiaru składek deklarowana w przypadku ubezpieczonej nigdy nie była tak wysoka, trzeba jednak uwzględnić kilka istotnych okoliczności, które podczas wydawania zaskarżonej decyzji nie zostały wzięte pod uwagę przez organ rentowy.

Po pierwsze, trzeba wskazać, że nie ma podstaw, by przyjąć, że A. Ż. (1) zawierając umowę o pracę na stanowisku specjalisty ds. transportu w dniu 1 maja 2023 r. miała wiedzę o konieczności skorzystania w przyszłości ze świadczeń z FUS. Organ rentowy takiej okoliczności nie wykazał. Z materiału dowodowego wynika z kolei, że w dacie zawarcia umowy ubezpieczona z pewnością nie była jeszcze w ciąży. Fakt ciąży i to na ta bardzo wczesnym jej etapie, został potwierdzony dopiero w dniu 16 czerwca 2023 r., zatem po upływie 1,5 miesiąca od zawarcia umowy o pracę. Niezależnie od tego należy podkreślić, że powodem niemożności wykonywania pracy przez ubezpieczoną był stan zdrowia związany z ciąża, a więc sytuacja, którą trudno przewidzieć. Ubezpieczona, nawet jeżeli starała się o dziecko, nie mogła mieć pewności jak szybko te starania przyniosą skutek, a ponadto nie mogła mieć wiedzy, jak jej organizm będzie reagował. Nie można zatem zakładać, że ubezpieczona jedynie z myślą o wysokości zasiłku chorobowego, który miałby pobierać w przyszłości, podpisała w maju 2023 r. umowę ustalającą wyższe wynagrodzenie, niż to, które otrzymywała uprzednio.

Po drugie, okoliczność niższych podstaw wymiaru składek, deklarowanych w przeszłości, nie determinuje wysokości podstawy wymiaru składek w okresie, który poddany jest analizie. Nie można tracić z pola widzenia, że co do zasady pracownik podejmując pracę, dąży do uzyskiwania wynagrodzenia na coraz wyższym poziomie. Nie jest to cel sprzeczny z prawem ani zasadami współżycia społecznego, a wręcz przeciwnie. Tymczasem organ rentowy wydaje się stać na stanowisku, że podstawa wymiaru składek raz ustalona nie może się zmienić bądź zmiana – jak w przedmiotowej sprawie – nie może być gwałtownie większa. Zdaniem Sądu, z takim założeniem nie można się zgodzić, gdyż wynagrodzenie może i powinno rosnąć, choćby dlatego, że wzrasta płaca minimalna oraz średnie miesięczne wynagrodzenie, a także zmieniają się uwarunkowania gospodarcze, które pośrednio mają wpływ na poziom wynagradzania pracowników. Istotniejsze są jednak te okoliczności, które dotyczą kwalifikacji pracownika, rodzaju i jakości jego pracy, poziomu odpowiedzialności oraz możliwości finansowych pracodawcy. Poza tym nie można zapomnieć, że każdy stosunek pracy ma charakter zindywidualizowany, a ustalone przez pracownika i pracodawcę warunki pracy i płacy mają charakter dwustronny i nie można przykładać do nich swoistego szablonu czy też wzorca, stosując jako przesądzającą – tak jak uczynił to ZUS – stawkę wynagrodzenia minimalnego, której przyjęcie w stosunku do ubezpieczonej ocenia Sąd jako nadużycie organu, ponieważ okoliczności faktyczne sprawy nie uzasadniają uznania, że adekwatną kwotą jako podstawą wymiaru składek winna być kwota minimalnego wynagrodzenia.

Po trzecie, nie można tracić z pola widzenia chronologii okoliczności, które składają się na stan faktyczny sprawy, a które organ rentowy ocenił pobieżnie, ostatecznie nadając im nieprawidłową interpretację. Należy mieć bowiem na uwadze, że wynagrodzenie ubezpieczonej sprzed dnia 1 maja 2023 r., jakie uzyskiwała u płatnika składek dotyczyło całkowicie innego stanowiska pracy i wiązało się z innym, mniej wymagającym zakresem obowiązków, niż wynagrodzenie jakie otrzymywała od dnia 1 maja 2023 r. w związku z objęciem (oprócz dotychczasowego stanowiska asystentki biurowej w wymiarze 1/8 etatu) także obowiązków wynikających z zajęcia stanowiska specjalisty ds. transportu w wymiarze 7/8 etatu. Podwyższenie wynagrodzenia nie miało zatem charakteru nagłego i nie dotyczyło zwiększenia wynagrodzenia za pracę na tym samym stanowisku czy też nagłego zwiększenia etatu, co można by było interpretować jako zabieg celowy. Taka sytuacja w realiach sprawy nie zachodzi, a powierzone ubezpieczonej na podstawie nowej umowy o pracę, z dniem 1 maja 2023 r. zostało nowe, bardziej specjalistyczne stanowisko pracy i nowe, bardziej wymagające obowiązki służbowe.

Zdaniem sądu, organ rentowy nieprawidłowo zinterpretował okoliczności faktyczne i uznał, że nastąpiło znaczące zwiększenie wynagrodzenia ubezpieczonej w obrębie jednego, tego samego etatu, tj. z kwoty 3.490,00 zł brutto do kwoty 8.650,00 zł brutto. Organ rentowy nie wziął jednak pod uwagę okoliczności, o których była mowa wyżej, czyli tego, że kwota wynagrodzenia wzrosła, ale stanowiło ją uposażenie wynikające z dwóch różnych umów o pracę, a nie tak jak przed 1 maja 2023 r. jedna umowa. Zdaniem sądu, o ile na początkowym etapie sprawy, kiedy do organu rentowego od płatnika trafiały informacje dotyczące zgłoszenia ubezpieczonej do ubezpieczeń, organ rentowy mógł pozostawać w przekonaniu, że ubezpieczona wróciła do pracy na pełen etat na poprzednie stanowisko i rzeczywiście, jej wynagrodzenie mogłoby prowadzić do uznania, że w obrębie jednego etatu nastąpił znaczny wzrost wynagrodzenia. Niemniej jednak w ocenie Sądu, już postępowanie wyjaśniające, jakie wszczął organ rentowy, dawało podstawy do weryfikacji dotychczasowego stanowiska. Organ rentowy był w posiadaniu dokumentów umów – miał zatem możliwość ustalenia zakresu czynności i obowiązków służbowych ubezpieczonej oraz dokonania analizy, jak zmieniały się one na przestrzeni czasu i jak w korelacji z tym następowała zmiana wymiaru etatu. Ponadto, płatnik i ubezpieczona reagowali na zobowiązania organu rentowego, składali dokumenty oraz złożyli przed organem pisemne wyjaśnienia, w których nie podnosili żadnych innych okoliczności, niż te prezentowane przed sądem. Dlatego, zdaniem Sądu organ rentowy miał wystarczające dane, by zweryfikować pierwotnie przyjęte stanowisko, czego jednak zaniechał i wydał skarżoną decyzję.

Abstrahując od powyższego, nie można tracić z pola widzenia także tego, że płatnik składek dostatecznie i przekonująco wykazał rzeczywisty interes w stworzeniu nowego stanowiska pracy oraz to, że kondycja finansowa spółki pozwalała na ponoszenie kosztów związanych z zatrudnieniem nowego pracownika. M. Ż. (2) wskazywał na rozwój działalności, co znalazło wyraz w założeniu przez niego drugiej spółki w lipcu 2023 r. i tym motywował konieczność posiadania nowego pracownika, którego zakres obowiązków miał być bardziej specjalistyczny. Chociaż, z uwagi na upływ czasu niemożliwe było odtworzenie historii ogłoszeń na portalu (...), to Sąd nie ma podstaw, by wątpić w prawdziwość twierdzeń M. Ż. (2) co do tego, że poszukiwał on pracownika poprzez ten portal i tam zamieścił ogłoszenie o pracę, a także co do przyczyn nieskuteczności tych działań.

W ocenie Sądu wreszcie nie można deprecjonować motywów, które doprowadziły do tego, że to ostatecznie ubezpieczona została zatrudniona na nowoutworzonym stanowisku pracy u dotychczasowego pracodawcy od 1 maja 2023 r. W pierwszej kolejności wskazać należy, że był to już czas, w którym ustabilizowała się jej sytuacja rodzinna związana z koniecznością aktywnej pomocy choremu ojcu. A. Ż. (1) od obowiązków odciążył brat, co powodowało, że jej powrót do pracy w ogóle stał się możliwy. Ponadto, istotne jest, że to sama ubezpieczona – motywowana chęcią rozwoju i nowych doświadczeń zawodowych – zaproponowała M. Ż. (1) swoją kandydaturę na stanowisko specjalisty ds. transportu. Ubezpieczona znała już spółkę i jej strukturę, klientów Spółki, specyfikę pracy i odbyła stosowne szkolenia. Nadto, przez poprzedni okres pracy jako asystentka biurowa dała się poznać jako sumienny i zaufany pracownik. Wspomniane zaufanie było dla pracodawcy kluczowe, z uwagi na specyfikę branży w jakiej działa, bardzo dużą konkurencję oraz przyjęcie, że nowy pracownik obsługiwał będzie kluczowych klientów. Okoliczności te zdecydowały, że Płatnik, po przeprowadzeniu rozmowy z ubezpieczoną, podjął decyzję o zatrudnieniu właśnie jej na nowe stanowisko pracy.

Nie można się zgodzić również z twierdzeniem Organu rentowego, że Spółka nie odniosła wymiernych korzyści w związku z tym zatrudnieniem. Niewątpliwą korzyścią było to, że zatrudniona została osoba, której wiedzę, doświadczenie i kompetencje płatnik już znał, zatem nie musiał ponosić kosztów szkoleń czy nakładów czasu, by wdrażać pracownika, tak jak byłoby to, gdyby zatrudnił całkowicie nową osobę. Ponadto ubezpieczona jako osoba z rodziny i pracująca już z płatnikiem od prawie 1,5 roku, spełniała kluczowe dla niego kryterium, jakim było zaufanie pracodawcy do pracownika.

Na poziom ustalonej z ubezpieczoną kwoty wynagrodzenia na stanowisku specjalisty ds. transportu wpływ miał przede wszystkim zakres obowiązków, jaki wiązał się z tym stanowiskiem. Istotne jest, że ww. stanowisko wymagało większej ilości czynności służbowych, a ubezpieczona ponosiła większą niż wcześniej odpowiedzialność, gdy zajmowała się prowadzeniem biura jako asystentka. Ubezpieczona, poza dotychczasowymi obowiązkami związanymi z obsługą biura, na nowym stanowisku pracy odpowiadała za proces obsługi klientów, w tym także klientów kluczowych, obsługę firm współpracujących oraz aktywne poszukiwanie klientów. Ubezpieczona m.in. sporządzała, dokumentację wymaganą przez obowiązujące prawo międzynarodowe w zakresie pracy załóg pojazdów wykonujących międzynarodowe przewozy drogowe. Ponadto, Ubezpieczona odpowiadała za prawidłowość wystawionych dokumentów, ich terminowość i kompletność. Dodatkowo, płatnik składek ustalając wysokość wynagrodzenia miał na uwadze odbyte rozmowy rekrutacyjne w czasie, kiedy poszukiwał pracownika, w których charakterystyczne były wysokie oczekiwania finansowe od kandydatów. M. Ż. (1) baczył także na już posiadane przez ubezpieczoną kompetencje, jej odpowiedzialność, poziom zaufania jakim ją darzył i rzetelność w pracy. Miał na uwadze poziom wynagrodzeń obowiązujący na podobnym stanowisku w innych firmach transportowych mających siedzibę w W. oraz możliwości finansowe (...) sp. z o.o.

W ocenie Sądu, z uwagi na wymienione okoliczności, kwota którą zakwestionował organ rentowy, ustalona w umowie o pracę z dnia 1 maja 2023 r. musi być oceniona jako odpowiednia i godziwa. Skoro ubezpieczona miała bardziej odpowiedzialny zakres zadań, całkowicie inne – bardziej samodzielne stanowisko, to zasadne jest zaakceptowanie jako godziwej tej kwoty, którą ustalił pracodawca, a nie tej, którą przyjął ZUS.

W świetle powyższego, Sąd uznał, że brak jest podstaw do przyjęcia, że zapisy umowy o pracę z dnia 1 maja 2023 r. dotyczące wynagrodzenia A. Ż. (1) są sprzeczne z zasadami współżycia społecznego, a co za tym idzie ustalone w nich wynagrodzenie za pracę jest niegodziwe. Tym samym nie można zgodzić się z wyrażonym w zaskarżonej decyzji stanowiskiem organu rentowego, że podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne z tytułu umów o pracę zwartych przez ubezpieczoną z płatnikiem, stanowi kwota odpowiadająca kwocie minimalnego wynagrodzenia.

Mając na względzie powyższe, Sąd w punkcie 1 sentencji wyroku, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. dokonał zmiany zaskarżonej decyzji w zakresie pkt 1 stwierdzając, że podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne (emerytalne, rentowe, chorobowe i wypadkowe) A. Ż. (1) z tytułu zatrudnienia na podstawie umów o pracę u płatnika składek (...) sp. z o.o. od 1 maja 2023 r. łącznie stanowi kwota 8.650,00 zł brutto miesięcznie, przy łącznym wymiarze czasu pracy pełnego etatu.

W punkcie 2 sentencji wyroku Sąd zasądził od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. na rzecz odwołujących (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. i A. Ż. (1) kwoty po 360,00 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w spełnieniu świadczenia za czas od dnia uprawomocnienia się niniejszego orzeczenia do dnia zapłaty, tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego. Wymieniona kwota stanowi stawkę minimalną, na jaką wskazuje § 9 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych.